Een tijdje geleden las ik de biografie van Will Tura, Arthur Blanckaert dus, geboren in Veurne in 1940.
Een écht monument, een man die een heel mooie carriere uitbouwde, een man die zielsveel houdt van zingen en zielsveel ook van zijn familie! Een écht voorbeeld voor vele anderen. Misschien ook een voorbeeld voor andere leeftijdsgenoten die ook in Veurne geboren werden in datzelfde jaar, ik ga hier geen namen noemen...
En vandaag, op Valentijnsdag, zal hij zijn vrouw zeker met een speciale attentie gelukkig gemaakt hebben. Wat je van bepaalde leeftijdsgenoten dus echter niet kan zeggen. Voor sommigen is het gras aan de overkant al altijd groener geweest... maar als je dat gras aan die overkant bekijkt zie je enkel schijn en bedrog... Hoe meer je er van eet hoe zieker je van wordt...
Maanden geleden was ik een hele dag te gast in Edegem, in het kasteel. Voor opnames voor het programma 'Stukken van mensen' (de titel van het programma stond toen echter nog niet vast).
Het kasteel maakte een verlaten indruk. Dit gebouw werd onlangs door de gemeente aangekocht en moet gerestaureerd worden. Het voorplein bestaat uit heel slechte kasseien, nog erger dan die van het begijnhof van Brugge. Dus risico te over om je benen te breken vooraleer je het kasteel bereikt.
De opnames duurden véél langer dan vooropgesteld. Nadien waren er nog meerdere opnamedagen voorzien. Zelf was ik er met een viertal anderen : de man van de kerstballen, die van het zeteltje van Decoene, het koppel met een publicteitsbord van de film Rocky V en nog iemand met een oude parachute (als ik me niet vergis). Zelf had ik een heel mooie houten sculptuur mee, een pieta met acht engeltjes bovenaan, een uniek stuk daterend uit ca 1500. Tot nu, na de tweede aflevering, zag ik zeker nog geen mooiere stukken. Maar ja, misschien past antiek niet tussen die decoratiestukken...
Vandaag keek ik naar de tweede aflevering en eigenlijk was het niet veel soeps : rommel van La Esterella, een zeepkist en een fles drank.
Een soort perkamentendametje dat regelmatig 'gevraagd' wordt om rusthuiskamers op te ruimen nadat de bewoner overleden is, had zich meester gemaakt over de spulletjes van ocharme La Esterella, oude vergane glorie dus. Het luizige dametje had La Esterella nooit gekend en blijkbaar gratis heel die kamer leeggeroofd. 'Het viel wel mee', vervolgde ze. En dan 15 000 euro vragen, het lef! De opbrengst zou dienen 'om uit te delen'!!!!!!! Want zijzelf heeft geen tijd om geld op te doen!???! En antiquair Degrande vroeg : hoeveel wil je? Dat mens : 'Ik durf het bijna niet zeggen, 15000'. En Paul : 'Ik kan het geloven dat je dat niet durft zeggen!' Eentje bood zomaar eventjes 10 000 maar dat was nog niet genoeg voor dat inhalig mensje! Geen deal dus.
Dan volgde nog een rijdende zeepkist en een flesje drank die beide voor een mooie prijs werden verkocht.
Dus : het kijken niet waard. Intussen probeer ik bij die triestigaards van dat productiehuis voor VIER nog uit te vissen waarom ik niet in beeld mocht komen.
Bijna slachtoffer van zeikhond uit Groningen (Friesland)
Enkele weken geleden verkocht ik via internet een mooi stuk, in de verkoopsvoorwaarden vroeg ik 50 euro voor levering in België en 100 euro voor levering in Nederland. En ja, je raadt het al, het is een Nederlander die het kocht en dan nog wel een échte Fries uit een klein dorpje niet ver van Groningen.
Eerst zag ik die levering niet zitten, temeer daar het weer er op dat moment barslecht was : sneeuw, ijs... en als het daar wintert is het serieus! De koper laat weten dat ik gerust enkele weken mag wachten. Gelukkig maar want op dat moment was ik nog heel druk bezig met het leegmaken van mijn magazijn.
Gisteren, dinsdag dus, was het zover. Tijd om naar het verre Friesland te reizen. Onderweg nam ik nog enkele andere zaken mee bij iemand uit het Antwerpse die ook enkele zaken aan dezelfde man verkocht had. Via Tilburg, Arnhem, ... reed ik - tot mijn blijde verrassing - in een grote drie uur van die plaats in het Antwerpse naar Groningen. De lucht zag grijs maar ik was blij dat het droog bleef.
Ik was veel te vroeg ter plaatse, om 14u. Daarom drie uur de tijd om de omgeving te verkennen. Eerst de kerk bekijken. Zeventiende-eeuws denk ik en los daarvan een jongere zware toren, eveneens uit rode baksteen. De vensters van de kerk leken goed onderhouden, maar de toegangsdeuren leken niet veel geopend te worden. Dit dorpje was immers bekend doordat het een communistische burgemeester heeft gehad. Dit alles heeft te maken met de aanwezigheid van vele grote boerderijen die (in de jaren stilletjes) veel personeel hadden. Dat personeel werd niet fatsoenlijk betaald en het dorp werd dus blijkbaar een communistisch bolwerk. Met de mechanisatie verloren veel mensen hun werk. Vandaag zie ik niet veel leven in dit dorpje. Op het kerkhof is dat natuurlijk niet anders! Vele oude graven in arduin, vele uit de 19e eeuw. Ik zag er namen als Sterenborg, maar ook vele rare namen...
Dan even het adres opzoeken waar ik moest leveren. Geen kat in huis. Geen hond te zien, maar schijn bedriegt, zo ik enkele uren later aan den lijve ondervinden. Dan wat naburige dorpjes bezoeken. Een buurdorp telde nauwelijks enkele tientallen huizen, maar daaronder twee grote 'huizen van plezier'. Komt zeker van pas in dit vaak zo koude Friesland...
Ik zie veel boerderijen, vaak bestaande uit een heel groot woonhuis met voorgevel naar de straat, met daarachter een enorme schuur. Die schuren zijn gebouwd tegen het woonhuis. De woonhuizen zijn dus heel statig maar lijken me zo groot dat ze onverwarmbaar zijn als het wintert. De grote schuur herbergt alles onder één dak : stallingen, bergplaats voor stro en machines enz. Maar ook hier worden steeds meer boerderijen verkocht en ze krijgen dan een nieuwe bestemming, zoals het kweken van pieren (voor de vissers denk ik, alhoewel... in Nederland is dit misschien een lekkernij?). Veel slijk ook overal en op de akkers staat vaak water. Hier en daar nog hopen sneeuw. In enkele dorpjes bezoek ik een 'kringwinkel'. Niet te vergelijken met onze kringloopwinkels. Ongelooflijke brol, in slordige rekken in oude boerderijgebouwen... Het erf van die boerderijen is ongelooflijk smerig, smeriger als wanneer er varkens zouden rondhollen. Ik snap niet hoe die mensen kunnen overleven? Maar ik zei het al eerder : pieren enzo kosten niet veel he. Een greep pieren in een broodje en klaar is Kees!
Midden in een dorp vind ik nog een 'kringwinkel', de eigenaar vertelt me dat hij kosten nog moeite spaart om een mooie winkel uit te bouwen. Inderdaad mooi gerestaureerd, maar binnen ligt ongelooflijk veel brol. Alles mooi gepoetst maar brol blijft brol. Blijkbaar zijn het gegoede mensen die domweg een fortuin verspillen aan een initiatief dat nooit rendabel zal kunnen zijn.
Intussen is het 16u geworden, ik heb dus nog een uurtje tijd. Ik zie veel grote waterpartijen, meren of kreken of zo. Wat verder ligt de zee, met daarover Scandinavië en Duitsland ligt hier ook in de buurt.
Tijdens de rondrit vind ik een hotel, eigenlijk een kuuroord. Men pompt er mineraal water op en je kan dan daarin gaan baden, dat water komt van 600 meter diep. Ik zie enkel oude mensen, het is dan ook winter en midden in de werkweek natuurlijk...
Dan naar mijn klant. Een sympathieke man van rond de 40 denk ik. Hij laat me eerst zijn huis zien, ewel zoiets heb ik nog nooit eerder gezien en ik ben toch al heel wat gewoon! Duizenden boeken gestapeld in kasten, op de grond, op tafels, overal! En enkele tientallen zware massieve staande Duitse klokken. Ook een aantal mooie Friese hangklokjes. De boeken gaan over veel verschillende onderwerpen : zo zie ik de verzamelde werken van Gezelle maar ook grote reeks boeken uit de 18e eeuw. De boeken die monikken gebruikten (voor elk jaargetijde eentje). Ook heel wat heiligenbeelden waaronder enkele die ik nog nooit eerder zag. Veel zaken ook over de pausen.
Dan twee honden, eentje was lekker op een nepbot aan het knabbelen, de ander was vakkundig een oude zetel aan het slopen. Het eerste hondje was een vrouwtje, nogal schuw, want de vorige eigenaar had het mishandeld. Het arme dier! Maar hier is het voor haar de hondenhemel op aarde! Niets moet en alles mag! De andere , de 'bone collector' - knabbelaar, een mannetje, woonde vroeger in Spanje. De vorige eigenaars castreerden de sukkelaar zonder verdoving. Daarna gooiden ze stenen naar het arme dier. Mijn klant heeft het dier naar Nederland kunnen halen en zorgt er voor als ware het eigen kind. De veearts had er een hele kluif aan. Het dier werd geopereerd en omdat het echt zwaar verminkt was, moesten er enkele drastische chirurgische ingrepen gebeuren : zo werd zijn 'afwateringskanaal' hergepositioneerd (of hoe moet ik het anders verwoorden he). Uitgang achteraan... niet zonder risico's voor wie zich achter die hond bevindt als het 'hoogwater' is.
De gastheer bracht me thee en heerlijke appeltaart. Het teefje was nogal schuw en verstopte zich in een of andere klok (denk ik) en het mannetje knabbelde voort aan zijn been en hield me nauwlettend in het oog. Ik gaf hem een stukje taart. De rondleiding ging dan verder en ik wist niet waar eerst kijken, zoveel mooie dingen zag ik daar. Plots begon de hond zenuwachtig heen en weer te lopen, het baasje zei dat hij naar buiten wilde. En dan gebeurde het : de hond stond stil en een grote straal... spoot de woonkamer in. Ik werd nadien pas ingelicht over de operatie die de hond gekregen had en was me dus van geen kwaad bewust. In een fractie van een seconde kon ik een stap opzij zetten zodat het goedje op het tapijt spatte! Tja, ik heb al veel gezeik meegemaakt (figuurlijk dus) maar op zo'n gezeik was ik niet voorzien!
Intussen werd het donker buiten en ik nam afscheid van deze uiterst vriendelijke en merkwaardige man. Ik was blij dat ik deze man iets heb mogen verkopen, zo maakte ik kennis met Friesland!
Daarna terug naar het hotel. Intussen was het aan het regenen. Mijn kamer was speciaal ingericht voor mensen met een handicap. Heel vriendelijk bedoeld wellicht maar niet aan mij besteed. Wellicht hadden ze geen andere kamers meer. Ofwel zijn alle kamers daar zo ingericht aangezien het publiek meestal hoogbejaard is. En bij het uitchecken de volgende morgen hoorde ik een dame zeggen dat ze die dag nog 460 km voor de boeg hadden voor ze thuis waren. Ik zei hen dat ik er nog 440 te rijden had. En toen bleek dat die mensen in Kortrijk wonen. Gek dat mensen zo ver reizen om wat te baden in wat mineraal water...
Het ontbijt was heel lekker en ik vertrok terug richting Vlaanderen. Helaas regende het onophoudelijk. Mijn gps deed me een heel eind door Duitsland rijden. Na 50 km terug Nederland in. Op mijn verlanglijstje stond nog een bezoek aan de gekende kunst- en antiekbeurs te Naarden-Vesting. Een heel mooi omwald en met belangrijke vestingwerken omgord stadje, niet zover van Amsterdam en Hilversum. Het stadje is heel klein, er zijn enkele brocantewinkels en kunstgalerijtjes. Allemaal niet veel soeps. Om 15u20 zocht ik de 'Grote Kerk' op. Naast de kerk was er een grote tent geplaatst, waar de ingang van de beurs zich bevond. Tijdens het wachten op de opening zag ik heel wat (vooral oude) bekenden. Heel wat standhouders van de beurs ken ik van andere beurzen. Na een uurtje hield ik het voor bekeken en trok huiswaarts. Gezien het uur, 17u, was het héél druk op de autowegen, ik verloor zeker anderhalf uur met aanschuiven... en dan regende het ook nog de hele tijd. Ik was dan ook een blij man toen ik Brugge binnenreed.
De hele dag was het weer bloedheet. Tussen twee en zes uur is er in mijn stand geen bescherming tegen die vervelende zon. Gisteren was ik net voor de beurs even in de kerk gaan bidden om wat minder zon op mijn dak te krijgen... en prompt begon het te regenen en hadden we bewolkt weer tot 's avonds. Vandaag is dat dus niet gelukt, jammer. In de kerk laat ik me door een nonnetje van Filippijnse oorsprong verleiden om een ticket te kopen voor een concert deze avond : een 'gekend' orkest en koor zouden de Johannespassie brengen... Alhoewel ik liever de Matheuspassie hoor bedenk ik dat wat extra cultuur geen kwaad kan. Het concert zou starten om 20u45, tijd genoeg dus om na te beurs nog wat te gaan eten en dan een stoeltje uit te kiezen in de mooie kerk.
Het is halfacht, nog een half uurtje 'te gaan' of zitten beter gezegd. Ik hou het voor bekeken en sluit de boel af en rep me naar het restaurant voor een lekkere hoevekip. Kip, t'is te zeggen een vierde van een kip, ze vragen of ik de vleugel of de bil wil. Ik kies voor het laatste. Echt lekker maar niet echt een grote portie. De gebakken aardappeltjes en de groenten zijn ook lekker bereid. Tijdens het eten komen de op fooien beluste kelners vier keer vragen of het smaakt... Dan naar de kerk, er is nog geen kat, ik voel de bui al hangen... Maar al vlug komen honderden mensen van alle hoeken en kanten opdagen en het wordt heel druk. Nu heb ik weer een beter buikgevoel... Als beesten worden we een halfuur lang gevangen gehouden tussen een soort dranghekkens achterin de kerk. Om halfnegen is het drummen om zoveel mogelijk vooraan te kunnen gaan zitten. De stoelen zijn met planken aan elkaar getimmerd zodat er tijdens de diensten geen voortdurend 'geschuifel' met stoelen is.
Ik vind een plaatsje op de derde rij. Voor en naast mij is men met de tablet spelletjes aant spelen om de tijd te doden. Vooraan is het een warboel. Voor het altaar lopen vele tientallen zangers, zangeressen en muzikanten door elkaar. Daarnet hoorde ik ze repeteren. Plots gaat iedereen op zijn plaats zitten. Het wordt stil en af en toe komt er nog iemand de groep vervoegen : er zijn zowat 80 dames en 15 mannen, dat belooft! De stilte blijft duren en dan komt er nog eentje met een banjo af, hij voelt zich vast heel belangrijk ofwel werd hij opgehouden door het drukke verkeer. Dan is het nog wachten op de dirigent-koorleider en de solisten. Een luid applaus volgt, nog voordat er één noot gespeeld of voordat er één woord gezongen is.
En dan begint het. De instrumenten zijn volgens mijn gehoor niet goed op elkaar afgesteld. Ik hoor vooral dwarsfluiten die niet mooi gelijk spelen... dan beginnen ze te zingen. Na vijf minuten pas hoor ik een gezang dat me bekend in de oren klinkt. Ik wil weglopen maar besluit nog wat te wachten want ik heb toch 25 euro opgehoest voor dit spectakel! Dan komen er enkele solo-zangers. De één zingt werkelijk te hard, de ander te zacht en volgens mij ietwat vals... Wat een afknapper! Ik kijk om me heen of de anderen ook dezelfde indruk hebben als ik, maar neen, iedereen zit gefascineerd te luisteren en kijken, hoe is dat toch mogelijk? De muziek klinkt niet goed en ik kan nauwelijks een woord verstaan van wat er gezongen wordt. De akoestiek is helemaal niet goed. Ik hou het echt niet lang meer vol maar ik zit wel helemaal vooraan. En die kleine duizend man zal het zeker niet waarderen als er daar eentje vooraan recht staat en de wijk neemt!
Ik blijf rond me kijken, ik kan dat gedoe niet langer aanhoren. Ik raap alle moed bijeen en sta recht. Het koor en de muzikanten vooraan kijken zwaar verontwaardigd, ik lach even, en verlaat mijn zitje. Die duizend man zitten me allemaal boos aan te staren maar het laat me eigenlijk ijskoud! Ik ben verlost van al die ellende en die anderen moeten allemaal beleefd blijven zitten! Achterin de kerk spreek ik met twee organisatoren en vertel over mijn indrukken. De twee gapen me aan met open mond en zeggen geen woord... nog twee die verontwaardigd zijn? Ik zeg goeienavond en bots net buiten het portaal op de bedelaars en hun brutale hond. De hond bijt zich vast in mijn broek, ik ruk me los en geef die rothond een schop dat hij normaal gezien niet rap zal vergeten. Nu de metro in en naar het hotel.
De antiekbeurs op de Bastille is weer bijna voorbij, véél verkoop was er niet, geen kat die geïnteresseerd is in antiek... Gelukkig kocht ik een 11 000-tal postkaarten voor een prikje, wat me toeliet om me al die dagen goed te amuseren. Klasseren van al die - voornamelijk Franse - postkaarten vergt dagen en dagen werk. Er zitten ook Vlaamse postkaarten bij, oa eentje van een soldaat die zegt dat hij op een kilometer van Veurne verblijft.
Vandaag was er extra weinig volk op de baan want de dokters en medici staakten vandaag.
En even voor 23u - nog geen uurtje geleden dus - zie ik op tv dat héél Parijs in rep en roer staat door drie moordaanslagen. Eentje in een horecazaak, eentje in een theater en eentje in de 'Stade de France' in St-Denis. In deze laatste lokatie, het enorme voetbalstadium was er massa's volk oa de president! Die komt nu net op tv, heel zwaar aangeslagen, die verklaart dat alle mogelijke hulp opgeroepen is en dat men nu jacht maakt op de terroristen.
Grote paniek hier in Parijs!!! Overal politie en soldaten hier... Hier schuin onder is een synagoge, elke dag zijn er drie soldaten in de buurt die alles in de gaten houden. Daarnet was er nog licht in de synagoge, nu is alles uit... het moet daar nu zo donker zijn als in de hel?
Hier op het zesde verdiep op hotel zal wellicht niet veel gevaar zijn. Maar voor de veiligheid verplaats ik toch maar vlug mijn bureautje, weg van het venster. En misschien ook even een testament opmaken? Stel je immers voor dat ze hier een paar huizenblokken in de lucht laten vliegen???
Genealoog op bezoek : zelfde voorouders enkele honderden jaren terug
In de winkel kreeg ik bezoek van een koppel met kindje. De man het Vanhecke en in zijn voorouders zitten Moenaert's, zo beweert hij. En idd, die naam komt voor in Pervijze of Oostkerke (bij Diksmuide) in de 18e eeuw. Verrassend als je zo'n dingen te horen krijgt. Ik denk dat er veel meer 'verre familie' 'rondloopt' dan ik kan vermoeden, zeker in de Westhoek zullen velen afstammen van dezelfde voorouders.
Op Allerheiligen herdenken we de heiligverklaarde mensen, mensen die leden voor hun geloof (martelaren genoemd) en anderen die eveneens tot voorbeeld dienen voor ons katholieken. Het zijn tussenpersonen, mensen die ten goede kunnen spreken voor ons.
Vandaag op Allerzielen denken we (meestal wat weemoedig en verdrietig en evenvaak met veel vreugde) terug aan de 'gewone' mensen die we mochten ontmoeten en die ons verlaten hebben. Hopelijk is dit afscheid maar tijdelijk en bestaat er een hemel, anders zullen we ons ferm bedrogen voelen als we zelf dit leven verlaten. Ik denk dan in de eerste plaats terug aan mijn grootouders. Drie van de vier heb ik niet mogen kennen, ik ken hen enkel door de verhalen die ik over hen hoorde en hoor vertellen. De grootouders van mijn teergeliefde moeder zijn al lang overleden. Mijn grootmoeder Jeanne Clarebout overleed in 1950, mijn moeder was toen nauwelijks 6. Erg om je moeder te moeten verliezen op die leeftijd. Altijd erg trouwens, ik hoop dat ik mijn moeder nog vele jaren bij me mag hebben. Mijn grootvader, Daniël Taillieu, overleed in 1972, ikzelf was nauwelijks een jaar oud en was zijn eerste en totdan enig kleinkind. Naar ik hoor zag hij mij dolgraag! Hij was mijn peter. Zijn tweede vrouw, daar heb ik het liever niet over... zij was de stiefmoeder van mijn ma...
De grootouders langs vaderskant : mijn grootvader was Gerard Moenaert, landbouwer in Eggewaartskapelle. Hij overleed in 1968, drie jaar voor mijn geboorte. Hij had toen al enkele kleinkinderen maar daar waren geen 'Moenaert's' bij, geen naamdragers dus die de familie zouden verderzetten. Mocht hij de geboorte van zomaar drie kleinzonen-Moenaert hebben meegemaakt, hij zou apetrots geweest zijn! Mijn grootmoeder, mijn meter, Alice Sanders, heb ik gelukkig héél lang mogen kennen. Zij werd bijna 100 jaar. Ik mis haar nog steeds, ook als is ze al vijftien jaar overleden.
Daarnaast ook nog andere familieleden zoals Irma Moenaert, zus van mijn grootvader. Een liefhebbende suikertante en keukenprinses, zij overleed in 1999 en werd 90 jaar. Ik ben heel dankbaar haar te hebben mogen kennen. In mijn ogen is dit een échte 'heilige' : ze leefde enkel voor het welzijn van haar familie.
Daarnaast zijn er nog vele andere mensen die ik vandaag speciaal herdenk : vele priesters en zusters, een soldatenmaat, twee seminaristen die overleden zijn tijdens mijn studies, vele dorpsgenoten uit Eggewaarts en Zoutenaaie, al die naamgenoten-Moenaert's , ...
Het is goed om dankbaar te mogen zijn omdat ik deze mensen hebben mogen kennen.
Vandaag - op deze 'Aller-zieligste' dag van het jaar, mocht ik twee medeoudstrijders uit het seminarie ontvangen. Eentje die regelmatig met zijn ouders op bezoek komt, écht jammer dat hij geen priester mocht worden. Gewogen en te licht bevonden? Gebeurde wel vaker in het grootseminarie te Brugge! Heel heel heel jammer want tzou een heel goede priester zijn geweest. Er gaat iets speciaals van hem uit, ik kan het moeilijk onder woorden brengen maar met mijn mensenkennis kan ik met zekerheid zeggen dat deze gast volledig ten onrechte werd weggestuurd!
Nauwelijks een uurtje later weer een sympathieke jongeman op bezoek... eventjes dacht ik : 'Waar heb ik die gast nog gezien?', maar alvlug dacht ik dat ik me iets inbeeldde. Nee dus, na wat babbelen zei de sympathieke bezoeker dat hij dacht mij te kennen van vroeger, van het seminarie! En ja, toen wist ik het opeens, ik kende hem van tijdens mijn eerste studieperiode in het 'huis van wantrouwen'! Hij schreef in het Bruggetje, het tijdschrift voor de inwoners van het Grootseminarie van Brugge en voor de sympathisanten van het huis van priesteropleiding te Brugge verscheidene artikels met historische inslag. Zo over de klokken van de 'seminariebeiaard'. Heel boeiend! Toendertijd was het Bruggetje vaak eerder aan de saaie kant. Jaren later zou een student uit de streek van Ieper zorgen voor heel wat meer animo, oa met een rubriekje waarin de (talrijke) versprekingen van de proffen werden opgesomd... Deze ex-collega houdt zich naast zijn dagtaak als leraar ook bezig met antiek. Hij toonde me foto's van mooie stukken, voor en na een opknapbeurt, wat een verschil. Echte pareltjes wanneer hij een antieke klok heeft 'aangepakt'! Ik herinner me deze man als een heel sympathieke student, goedlachs, intelligent, ...
Op zo'n momenten voel ik me extra gelukkig in mijn bescheiden winkeltje!
Vroeger was Allerheiligen altijd een dag van samenzijn met familie. Met grootmoeder en alle nonkels en tantes en neven en nichtjes samen naar de jaarmis voor mijn grootvader. Daarna naar het kerkhof van Eggewaarts en daarna terug naar Veurne om er uitgebreid te gaan tafelen. Na het overlijden van mijn teergeliefde meter-grootmoeder viel deze traditie stil, jammer. Naast voornoemde familieleden waren er ook enkele neven van mijn vader, Moenaerts ook dus en nog een groottante (mijn lievelingstante) Irma Moenaert, tante van mijn vader. Dus zowat alle Moenaerts van mijn 'tak'. Naast die - om precies te zijn - 13 Moenaerts zijn er nog een kleine tweehonderd naamgenoten in België, een 50-tal in Frankrijk en een 50-tal in de Verenigde Staten. De eigen tak sterft uit, mijn nichtjes is de jongste van allen en wellicht komen er geen kleine Moenaertjes meer bij...
Tegenwoordig ga ik op Allerheiligen niet meer naar de verschillende kerkhoven waar familie begraven ligt. Ik ga liever doorheen het jaar eens lang, wanneer het rustig is. Op één dag alle kerkhoven bezoeken zou trouwens niet lukken, er zijn vele tientallen kerkhoven in Vlaanderen waar familie en kennissen hun laatste rustplaats kregen. Er is zelfs al een graf verdwenen, dat van een soldatenmaat, die trouwens op een 1-november overleed toen ik in het seminarie studeerde. Ik mocht niet naar de begrafenis van de toenmalige directeur van de afdeling filosofie, stel je voor! Onmenselijk, vond ik toen en vind ik ook vandaag nog, ik was de enige die op het 'appel' ontbrak... Na meer dan 20 jaar is het graf opgeruimd, jammer.
En dus was mijn winkel open vandaag, net als alle andere winkels in mijn galerijtje. Een mooie warme dag en veel volk op de baan. Veel vervelende Engelsen ook, die gasten vergapen zich aan mijn boeken en heiligenbeelden. 'Just looking!', klinkt het telkens weer. Een koppel veertigers, ook Engelsen, keken rond, ze droegen kledij bedrukt met doodskoppen, ook op hun petjes prijkten er van die akelige dingen. Ze keken wat naar relieken en hadden de grootste lol, ze vroegen me of ik boeken of andere zaken te koop had ivm 'Hellraiser', een horrorfilm... Tja...
Er kwamen ook veel rommelmarktgangers langs, dit weekend waren er verschillende rommelmarkten in Brugge en Doornik. Overal hetzelfde : weinig of geen volk, en nog veel erger : weinig of geen mooie koopwaar. Twee oudjes kwamen bij me klagen dat ze door een 'antiquair' ferm bij het tweeëndertigste gezet geweest zijn... Ze wilden een beeld kopen en de verkoper beweerde dat het van hout was. De prijs was heel gunstig en ze haalden hun centen boven. Thuisgekomen rezen er twijfels en ze boorden een gaatje in het beeld en ontdekten dat ze bedrogen werden. Toen ze het nepbeeld wilden terugbezorgen weigerde de verkoper de aankoopsom terug te betalen. Puur bedrog eigenlijk want als je bij een verkoop duidelijk zegt dat het van hout is... dan moet je het beeld terugbetalen als je informatie niet klopte. De gedupeerden vroegen me wat ze moesten ondernemen, ik zei natuurlijk dat ze mij niet moeten lastigvallen als ze door een ander bedrogen worden. En ze zijn zelf oud en wijs genoeg om te weten wat ze moeten doen. In elk geval zou die 'antiquair' beter op een correcte manier zijn fout herstellen want hij had vooraf al een minder goede naam. En die duupjes verzekerden mij dat ze nu overal 'reclame gaan maken' voor die 'antiquair'. Nestbevuilers zijn er helaas overal, velen denken tegenwoordig trouwens dat ze 'antiquair' zijn.
Nederlanders kwamen vragen van waar ik mijn 'marchandise' haal. Lefkikkers eigenlijk : denken die gasten nu écht dat ik hen alles over mijn zaken zal vertellen? Duitsers kijken meestal neer op mijn winkel, het is hen allemaal te min. Blijkbaar zijn ze méér gewoon bij hen in Deutchland? Feit is natuurlijk dat ze 'in de tijd' heel wat hebben weggesleept hier. Fransen maken graag grapjes, hoe langer ze in de winkel zijn hoe grappiger ze worden. Ze gebruiken ook mooie woorden om mijn antiek te beschrijven : vandaag hoorde is spreken over 'bondieuserie', doelend op de vele heiligenbeelden overal in de winkel.
Tussen de vele bezoekjes door - die me over heel de dag niet minder dan 10 euro opleverden - was ik bezig met het ontcijferen van akten van de burgerlijke stand van Eggewaartskapelle. Eigenlijk een passende activiteit op een dag als Allerheiligen. Bezig zijn met het leven en de dood van vele dood-gewone mensen. Geboorten, huwelijken en - vaak heel vroegtijdige - overlijdens. Ca 1825... je leert er enorm veel, vooral dat er heel veel arme mensen waren, mensen die het elke dag moeilijk hadden om de touwtjes aan elkaar te knopen. Eigenlijk halve martelaren soms en misschien wel een soort heiligen... Het leert een mens te beseffen hoe goed we het wel hebben vandaag (al zijn onze ministers goed bezig om ons terug arm te maken als ze verder sinterklaas spelen).
Cruise naar het Heilig Land : een reis om nooit te vergeten!
Ik ben net terug van een heel mooie cruise naar het Heilig Land. Nu ja, het Heilig Land was in elk geval het doel van deze mooie reis. Meer over mijn mooie en vrolijke avonturen rond 10 november... Zo onder meer over de pianist die een emmer water over zijn hoofd kreeg (van acht verdiepingen hoger). Of over die Rus die spoorloos verdween na één dagje varen. Of over de vraatzucht van sommige oudjes. Of over de lekkere coctails aan boord... enz.
Altijd leuk om weer in je eigen dorpje te komen. Enkele dagen voordien hoorde ik in Veurne dat de kerk van Eggewaartskapelle wat 'extra functies' krijgt, dat het kerkgebouw dus blijkbaar multifunctioneel wordt... En dat de Eggewaartskapellenaars daar niet zo blij mee zijn. Wat ik heel goed kan begrijpen! Enkele vereningingen zouden op een verdiep in het gebouw hun eigen ruimte krijgen. Onderaan, op het gelijkvloers dus, kan er mis gevierd worden. En als ik het goed verstaan heb kunnen er op het gelijksvloers ook andere activiteiten gebeuren. De aanpassingen in het kerkgebouw zouden gefinancierd worden door de oude jongensschool en de oude meisjesschool met voormalig klooster (tot voor kort nog pastorie) te verpatsen. Daar zullen ze zeker mee toekomen, de rest zal wel naar een ander goed werk, in Veurne, gaan?
Echt vrolijk word ik daar allemaal niet van, maar ja wie ben ik, ik heb 'niets te zeggen' in Eggewaarts. Ooit waren er Moenaert's die wél iets te zeggen hadden, zeker diegenen (3) die burgemeester waren, in 'hunnen tijd' zou dat niet 'gepakt' hebben!
Mijn grootste bekommernis is natuurlijk de veiligheid, want stel je voor dat je heel devoot een begrafenis bijwoont van een dorpsgenoot terwijl de biljartclub bovenaan een bal uit de tafel kegelt en je zo'n bol van een halve kilo op je knikker krijgt... de een zijn dood is natuurlijk de ander zijn brood. Van het een komt het ander... Misschien krijgen de kerkgangers allemaal een oude Duitse helm op het hoofd, om erger te voorkomen?
Maar goed, ik kom welgezind met moeder naar de kerk, en kijk nog even rond, misschien is het de laatste maal dat ik 'mijn' kerkje 'ongeschonden' (alhoewel... na twee beelstormerijen...) kan bekijken. Er is al heel wat volk in de kerk, een aantal mensen heeft zijn kat gestuurd, mensen die al vele jaren kwamen geven er nu de brui aan... In het afgelopen jaar zijn er 13 mensen van ons dorp overleden (inwoners en oud-inwoners), dus die zullen ook niet meer afkomen vrees ik... en eigenlijk zijn er zelfs zeker 14 mensen overleden, want op het misboekje hebben ze vergeten om Bertha Degraeuwe (103 jaar!) te vermelden. Tja, eens je de 100 gepasseerd bent 'kijken ze niet meer achter je'! Je telt simpelweg niet meer mee als je over de 100 jaar wordt! Normaal gezien moet je dan immers al lang dood zijn? Heel wat mensen die je in de mis zou verwachten komen niet (bv. mr Grombeir en mdam Nooitgenoeg), wat hebben die nu uitgevreten dat ze hier niet zijn?
Ook een groot aantal landbouwers zijn in geen velden te bespeuren, ik vermoed dat ze hun dorstige kelen aan het laven zijn in het dorpshuis. Groot gelijk overigens want het zou wel eens de laatste kermis kunnen zijn dat de bar daar nog open is... Volgend jaar zal de ontmoetingsruimte wellicht verhuizen naar het kerkgebouw. Nu kan de brave dorstigen zich nog 'wegsteken' zonder dat de kerkgangers er iets van merken, maar als volgend jaar de tapkraan schuin boven het altaar zal staan zal men het wellicht niet wagen om te gaan boemelen tijdens de mis... En dan is in héél het dorp niets anders te doen dan de misviering, dan zal de kerk bomvol zitten.
De mis wordt de laatste jaren elk jaar door een andere priester voorgegaan, want een eigen pastoor is er niet meer. Vorig jaar was het ZEH Frans Essel, de priester die mij lang geleden buitenbonjourde uit het seminarie, maar we gaan daar niet over uitweiden nu want het is kermis! Vandaag is het EH Jos Ostyn, een priester die al vele jaren lesgeeft in het college te Veurne, die werkte daar al toen ik nog op de Veurnse collegebanken zat. Een heel actief en joviaal en toegewijd priester. Naast zijn activiteiten op school doet hij dus ook parochiewerk. Opvallend ook is dat hij heel goed zingt en de mensen aanzet tot meezingen. Ja, waar is de tijd van pastoor Ludo Lepee, die had/heeft een stem als een klok...
Tijdens de mis loopt er plots iemand naar voor in de kerk, wat is me dat? Denise Dolfen, die net het woord wil nemen (voorbeden denk ik), kijkt verwonderd en luistert aandachtig naar de gehaaste dame. Dan vraagt ze wie (in hemelsnaam) zijn of haar auto voor een garage geplaatst heeft, de eigenaar kan 'niet buiten'. Tja, eigenlijk is iedereen verwacht in de kerk op dit moment en dus heb ik geen compassie met die klager/klaagster. Een dame aan de rechterzijkant, familie van mij..., haast zich naar buiten om haar vierwieler te verplaatsen. De priester glimlacht. Ook als tot driemaal toe een gsm en een andere telefoon (in de sacristie) aan het rinkelen gaan...
Na de mis geeft bezige bij Denise Dolfen nog wat toelichting over de feestmaaltijd die nu volgt. Omdat het restaurant in Zoutenaaie gesloten is gaan we nu naar de Molenwal, in Alveringem, net over de grens met Eggewaarts. Denise weet dat bepaalde mensen graag met elkaar aan tafel zitten, wat heel normaal is natuurlijk. Sommige families willen bij elkaar zitten, andere ... willen zover mogelijk van elkaar toeven... Dus heeft Denise de tafelschikking voor haar rekening gehouden zodat het geen 'koers' wordt van de kerk naar het restaurant. Met al die 'korte draais' en de vele al wat oudere feestvierders voor ogen, is dit een goede zet! De voorgaande jaren waren er soms wat 'lichte schermmutselingen en ingehouden vloekjes' als men niet de plaats kreeg die men wilde. En zeker wanneer de voorbehouden plaatsen (stoel schuin tegen tafel zetten) door anderen waren ingepalmd. Twee jaar terug was er grote constarnatie en veel gegrom toen bleek dat een of andere onverlaat àlle stoelen schuin geplaatst had! Niemand dus die nog een voorbehouden plaats had want àlle stoelen waren schuingeplaatst! (En ik verklap hier niet wie die onverlaat was... maar misschien kan de lezer het al raden?)
Dus rijdt iedereen op zijn dooie gemakje naar het restaurant, de 'Molenwal' genoemd omdat hier vroeger een windmolen stond. Ooit was er hier zelfs een dame 'Moenaert' molenarinnetje. Op het menu stond een lekkere soep met daarna een 'schelle van de zeuge', met groentjes en frietjes, daarna de obligate taart met koffie. Aan tafel was het zeer gezellig : met familie, oude buren en enkele Zoutenaaienaars kon de pret niet op. Zo werden vele herinneringen opgehaald. Zo hoorde ik dat mijn grootouders met hun vijf kinderen naar bevriende buren en boeren verhuisden, samen met al de koeien! De hoeve van mijn grootouders zou immers onder water 'gestoken' worden. Gelukkig kwam het water nooit tot aan onze hoeve... Ook werd er verteld over verdwenen huisjes midden de velden en over de verschillende (zes of zeven) huizen/boerderijen van Zoutenaaie.
Iedereen kent er iedereen, alhoewel... ik ben hier al zeker tien jaar de jongste feestvierder, er komen geen jongeren meer bij... Wellicht is het ook voor velen moeilijk om verlof te nemen op een werkdag. De dag is veel te vlug om en met met veel hartelijkheid wordt afscheid genomen van elkaar.
Marianne Thyssen beweert op tv dat de Syrieërs vlot opgenomen kunnen worden in België. Hopelijk is dat waar, en hopelijk kan ze iedereen motiveren om zich te integreren en te werken. En hopelijk ook pakken ze al diegenen aan die naar hier komen en zich niet willen aanpassen... Het resultaat laat zich al raden.
En op tv worden appelen met citroenen vergeleken. Ex 'Schalkse Ruiter' ... vergelijkt de invasie van Syrische vluchtelingen met de '3 miljoen' mensen die rond 1900 naar Amerika verhuisden en de '1 miljoen' Belgen die tijdens WO I naar Nederland vluchtten.
De mensen die emigreerden naar Amerika waren allemaal mensen die naar Amerika trokken om er effectief te gaan werken, ze moesten niet weg uit België omwille van een oorlog. Dus de vergelijking gaat hier niet op. En de mensen die in WO I naar Nederland vluchtten hadden niet de intentie om in Nederland te blijven, tijdens de oorlog kregen ze onderdak in Nederland maar hadden er meestal geen mooi leventje... en ze keerden na de oorlog terug naar hun eigen vaderland, België dus.
Om maar een voorbeeld te geven over wat voor onzin er allemaal verkocht wordt op tv...
En ondertussen moeten de tentbewoners in Brussel zo vlug mogelijk opgevangen worden, met plaats waar ze hun persoonlijke goederen kunnen opbergen (heel belangrijk), en er ook overdag kunnen verblijven. Affronteus om de naam van ons land zo te besmeuren met die slordige onmenselijke tentenkampen.
En de Oosteuropese landen moeten ook hun verantwoordelijkheid nemen : als ze tot Europa willen horen moeten ze niet enkel profiteren maar ook investeren.
Jarenlange opzoekingen ivm het opmaken van mijn familiegeschiedenis en de geschiedenis van mijn geliefde Eggewaartskapelle leerden me dat er vroeger ook al een oplossing was voor elk probleem.
Wanneer er noodlijdenden waren in een bepaalde gemeente werden die mensen opgevangen door de dis, de voorganger van het OCMW. Die kost werd dan later doorgeschoven naar de gemeente waar de behoeftige geboren was. Zo nam elke gemeente een grote verantwoordelijkheid op zich : ze zorgde voor haar mensen, voor alle mensen die in de eigen gemeente geboren waren, ook al waren die kilometers ver verhuisd.
Misschien moeten oorlogsvoerende landen gedwongen worden om te betalen voor de opvang van hun gevluchte onderdanen. Misschien zullen ze dan er voor zorgen dat het leven weer draaglijk is voor iedereen zodat er niet meer moet gevlucht worden naar andere continenten waar ze overlast bezorgen doordat ze geen bestaansmiddelen hebben en helaas bovendien voor overlast zorgen.
Andere landen moeten nu immers opdraaien voor het slechte bestuur van oorlogsvoerende landen. Vele van die landen hebben zélf al problemen met het onderhouden van de eigen welvaart...
Voetbal interesseerde me vroeger echt geen bal. Urenlang lopen achter een stuk opgeblazen stuk leer... Daarna urenlang zeuren over het voetbal op tv... Elk zijn hobby natuurlijk en de 'commerce moet draaien'. Die voetballers moeten (soms héél goed) betaald worden, die voetballen niet (enkel) voor de lol.
Sinds enkele jaren echter volg ik ook - van op grote afstand weliswaar - het voetbal van Club Brugge. Wat wil je, met al die supporters hier in Brugge, elke dag hoor ik er over praten.
En daarom kijk ik ook af en toe naar de wedstrijden van Club Brugge op tv. T'is te zeggen : ik zet de tv aan, en hou me bezig met interessantere dingen zoals het doen van opzoekingen voor mijn familiegeschiedenis. Op de achtergrond zie ik dan met een 'scheef oog' de voetballers alle kanten ophollen achter die bal. Wanneer er een goal wordt gemaakt zie ik dat nooit meteen, want ik kijk pas naar het scherm als ik luid hoor roepen of tieren. En dan - in de herhaling - zie ik wie gescoord heeft.
Ook vanavond keek ik naar dat gedoe op tv. Gisteren al was er herrie door Engelse supporters... vooral tijdens de nacht hoorde ik brallende supporters op de Burg. En vandaag was er de hele dag al ambiance op de Burg en elders in het centrum. Ook in de winkel zag ik enkele Engelsen. De musketier probeerde zoveel mogelijk Engelsen in zijn 'atelier' te lokken om er 'kunstfoto's' te maken... Heel de dag moest ik ontevreden mensen aanhoren, mensen die zich opgelicht voelden door de ronselpraktijken van die vieze vuile verklede man zoals ze het uitdrukten. Ik raadde hen aan om klacht in te dienen bij de lokale politie.
Vanavond rond 18h werd het stil in de binnenstad, héél stil. De supporters waren vertrokken naar het voetbalstadion. Enkel een helikopter die boven het centrum cirkelde maakte kabaal. Met medelijden dacht ik aan de inwoners van St-Andries die telkens als het voetbal is overrompeld worden door al die voetbalfans. De beiaardier speelde onverstoorbaar zoals steeds zijn vrolijke liedjes. Eindelijk weer rust.
Op tv
En nu, om twintig voor twaalf, allemaal zwaailichten op de Burg : een combi gevolgd door een grote bus en nog een combi, vol politimensen, wachten minutenlang op nog veel meer combi's en overvalwagens. Benieuwd wat er gebeurt... Een helicopter cirkelt boven Burg en omgeving. Ik hoorde dat er 400 agenten opgetrommeld waren voor dit voetbalfeest...
De agenten stappen allemaal uit en doen een soort gevechtsuitrusting aan inclusief veiligheidshelmen. Dan rennen ze de Hoogstraat in waar net als massa's combi's verdwenen. Raar dat er hier relletjes zijn want het voetbal'feest' vindt toch plaats op St-Andries? Benieuwd wat ik morgen op de radio zal horen. Wellicht zijn er Engelse supporters in de binnnenstad gebleven, van die loosers die geen ticket hadden, en die na hun zege op de Bruggelingen hun pret niet meer opkunnen?
En om middernacht volgen nog enkele politiecombi's, allemaal rijden ze in de 'verboden' richting... en wij maar betalen als we zoiets doen... En dan twee grote ambulance's... worden er motten uitgedeeld? En wie betaalt heel deze klucht? Vierhonderd man... dit is het equivalent van alle Brugse politiemensen samen!
zeggen de reporters op tv... Vele duizenden vluchtelingen, gister 4400 nieuwe vluchtelingen in Europa aangekomen. En er zijn 365 dagen in een jaar.
Heel hoog tijd om de problemen in Syrië ZELF op te lossen. Tegen einde van het jaar verwachten ze in totaal 800 000 asielzoekers, dit kan niet de bedoeling zijn toch?
Op tv zeggen de asielzoekers dat ze vluchten voor oorlog en voor armoede. De échte reden is dus vooral armoede. Meestal gelukzoekers. Wie kan dat betalen, waarom wordt die oorlog in Syrië niet stopgezet door de rest van de wereld? In mijn ogen - maar ja, wie ben ik he - in mijn ogen is de toestand echt hopeloos!
Die journalisten en vele politiekers hangen 'de barmhartige Samaritaan' uit, heel mooi allemaal, maar die mooipraterij verergert het probleem nog. Misschien moeten die opruiers zélf opdraaien voor die enorme kosten? Onze samenleving kan zoveel economische gelukszoekers eenvoudigweg niet aan. Veel mensen uit onze landen zelf kunnen nu al moeilijk rondkomen, eigenlijk zouden beter deze mensen geholpen worden.
Wie heeft het lef om die hopeloze immigratiegolf te laten stoppen? Al die immigranten komen bij ons om te profiteren van onze 'welvaart', ze brengen niets positiefs bij aan onze samenleving... En op tv zeggen ze dat zowat alle asielzoekers lekker mogen blijven omdat ze een goede reden hebben om te vluchten, nl. de oorlog. En dat ze zich allemaal zullen mogen en 'moeten' (laat me niet lachen!!!) integreren, dwz elk een mooi huis krijgen (ten koste van de échte Belgen) gratis en voor niks. Of ze onze taal zullen leren en of ze werk zullen zoeken, zal een zorg zijn voor die mooie politiekers... ook al beweren ze het tegenovergestelde. En die Duitse 'kunstenaar' met zijn 'Sweigeminute', compleet belachelijk, zo'n onbenullige kunstenaar die aandacht wil krijgen, gratis en voor niks op tv komen! Dat hij zelf gaat werken in een asielcentrum ipv een paar schamele euro's te storten...
Of een andere oplossing... Macedonië laat de asielzoekers door naar Servië. Servië laat ze verder door... en mss kunnen wij hen allemaal in bootjes stoppen zodat ze lustig kunnen immigreren in Engeland? En aangezien velen Engeland als het aards paradijs beschouwen zullen ze allemaal daar blijven en hebben wij er geen last meer van?
Onnodig laten afzien van dieren door moslims en joden
Mensen moeten eten. Een stukje lekker vlees is niet te versmaden. Jammer natuurlijk dat hiervoor dieren moeten geslacht worden maar wel dit is wel onvermijdelijk. Vegetarisch leven is niet voor iedereen haalbaar...
Vroeger werden alle dieren gewoon de keel overgesneden, gedood dus zonder verdoving. Het is een grote vooruitgang dat dieren nu eerst verdoofd worden, waarom dieren méér laten afzien dan nodig is?
En nu komen de moslims en de joden in opstand! Die willen dieren gewoon lynchen zonder verdoving. Hoever is het gekomen als 'nieuwe Belgen' en Joden ons hier de les willen komen spellen??? In sommige delen is het uiteraard de gewoonte om ook medemensen lekker af te slachten en uit te moorden. Maar hier zijn we in een 'beschaafd' land en wie nieuw is moet zich aanpassen aan zijn nieuwe woonomgeving, ook al is die omgeving minder moordzuchtig dan de omgeving waar ze vandaan komen...
Waar blijft Gaia nu met hun grote mond??? Proficiat aan Ben Weyts omdat hij het opneemt voor het dierenwelzijn!!!
Gisteren ben ik even gaan kijken naar de boekenmarkt in Damme.
Graag had ik een viertal keer deelgenomen aan deze boekenmarkt, die elk jaar meer en meer achteruitgaat, vooral - en hopelijk zullen sommigen mij dit niet ten kwade duiden - door de teruglopende kwaliteit van het aanbod. Sommigen staan er elke keer met 'krak dezelfde' boeken, en veel bezoekers raken wat uitgekeken op een 'vaste collectie'. Sommigen hebben een 'voddenkraam', voornamelijk halve vodden of onverkoopbare boeken, ik hoor dat sommige bezoekers hier kotsmisselijk van worden... Anderen hebben enkel gloednieuwe boeken mee : dit kan niet de bedoeling zijn van de boekenmarkt! De bezoekers verwachten te kunnen snuisteren in tweedehands boeken. Bovendien is het echt oneerlijke concurrentie : nieuwe boeken worden in grote hoeveelheden aangekocht (wellicht) bij uitgevers of groothandels. Dit aan spotprijzen en dan is het niet moeilijk om spiksplinternieuwe boeken aan één euro of zo aan te bieden. Hoe kan je dan nog een behoorlijke prijs vragen en vooral krijgen voor waardevolle tweedehandsboeken?
En wat me het allermeest tegen de borst stoot... is dat ik gewoon geen kans krijg om zélf mee te doen. Zogezegd te laat een plaatsje aangevraagd (vijf maand voordien!)... en men liet me doorschemeren dat ik maar beter voor het hele jaar had ingeschreven... Stel je voor : 12 zondagen op een jaar boekjes verkopen in Damme. In de zomermaanden kom ik graag maar in de winter komt er bijna geen kat. En... ik heb nog andere dingen om handen dan boekjes verkopen. Ik neem ook graag deel aan meer serieuze beurzen : antiekbeurzen in binnen- en buitenland. En die kan ik écht niet laten vallen om wat boekjes te verkopen in Damme.
En die smoes dat ik beter élke maand boekjes kom verkopen zoals de anderen... bij mijn aankomst zag ik onmiddellijk vier personen die slechts éénmaal deelnemen aan de boekenmarkten. Eentje werkt op héél grote schaal en volgens mijn weten volledig in het zwart. Dit dus ten nadele van beroeps zoals ik die moeten leven van die verkoop! Van oneerlijke concurrentie gesproken! Toen Bert Vanhaecke nog boekenmarktleider was kreeg ik ALTIJD plaats ook al was er geen plaats meer... Misschien kan de nieuwe 'marktleider' beter eens zijn oortjes te luisteren leggen bij zijn voorganger. En als er nu 'geen plaats meer is' en ik stel voor mijn eigen tafels mee te brengen, krijg ik het deksel op de neus... Dringend tijd dus voor Damme om zicht te herpakken anders mogen ze de naam 'boekenmarkt' straks veranderen in 'papierenvoddenmarkt'!
Intussen is het kwart voor twee (in de nacht he!) en heel wat meezingertjes passeerden de revue : Abba en andere groepen. Iedereen brult luid mee : Dancing queen... Don't you love me baby? Ook melige totaal afgezaagde 'klassiekers'. Het volk krijgt er maa niet genoeg van! 'Love is in the air!'
Vanop mijn balkon zie ik allerlei rare dingen gebeuren. Een dronkaard die met een hele karton bekertjes bier onder het podium kruipt en alles uitzuipt op een paar minuten tijd. Hoogwater bij een dame van rond de veertig... ze waggelt naar de vitrine van de pralinewinkel schuin onder mijn balkon(g) en hurkt... De rest kan je raden natuurlijk : rokken omhoog en de rest naar beneden! En daarna loopt het trottoir onder water... schaamteloos gewoon, dat wordt schrobben morgen! Een ober van een naburige horecazaak - die nogal veel op kwajongen Anatool uit de Jommekesstrips lijkt - 'ontfermt' zich over haar, trekt haar recht en leidt haar zachtjes weer richting podium...
Enkele agenten lopen rond, goeie zaak, zo gebeuren er minder zottigheden.
En eventjes voor twee uur is het spel gedaan. Enkele tientallen heethoofden roepen nog 'We want more!' maar er valt niet meer aan te pramen : gedaan is gedaan!
Ik kan natuurlijk niets vergelijken met vorig jaar omdat ik hier nog niet woonde, maar ik sta versteld van het grote aantal activiteiten hier op de Burg! 'Culturele activiteiten' noemen ze dat... Zonder enig respect voor de (weinige) bewoners... Vele avonden worden wij - arme bewoners - geterroriseerd door talrijke concerten en andere lawaaierige manifestaties...
Eerder schreef ik al over de luidruchtige 1 mei-'stoet' hier op de Burg maar ik dit slaat alles. Terwijl de sossen kabaal maakten overdag, rond de middag, is het kabaal nu verschoven naar de avond. Heel wat groepen kwamen hier optreden, tot groot jolijt van soms uitzinnige menigtes Bruggelingen en massa's toeristen. Maar als je hier woont kan je niet anders dan 'meegenieten'... Gelukkig zijn mijn onderburen wat hardhorig denk ik, en de andere buren zijn op zo'n avonden aan geen kanten te bespeuren. Slimme mensen allemaal, maar ik vlucht niet voor dit culturele geweld. Ik kan moeilijk élke dag dat er kabaal is op de Burg, gaan pintelieren...
Maar goed, deze avond is het weer prijs en er komt geen einde aan! Tot nu toe stopten alle optredens en brulconcerten voor middernacht. Maar nu is het intussen al één uur in de morgen en de DJ blijft maar plaatjes draaien. Maar het moet gezegd zijn dat deze muziek de beste is tot nu toe. Discomuziek of zo uit de jaren stilletjes tot en met Madonna en Michael Jackson... Goeie muziek dus en niet langer van die wildemannen die hier op Brugge's mooiste plein komen repeteren en improviseren.
Er is een enorm danspodium geïnstalleerd met daarvoor een speeltent (of hoe noem je dat), de plaats dus waar de muziek het plein ingestuurd wordt. In het begin van de avond stond er een vijftigtal mensen te shaken op de dansvloer, shaken dus en slechts enkelen waagden zich aan een dansje, plaats zat! Ook jonge gezinnetjes die met hun kinderen marginale dansjes uitvoerden, om je zot te lachen! Maar eens het tien uur werd stond dat spel stampvol met jongere en veel minder jonge mensen... Bewegen was nog nauwelijks mogelijk. Dus maar wat met de handjes zwaaien en proberen de teksten wat mee te zingen. Grappig dat 'meezingen', af en toe enkele woorden van een refrein of zo, of het laatste woord van een zin... veel meer kon het publiek niet aan...
Zo moet het ongetwijfeld elke dag zijn in Blankenberge, elke dag goedkope animatie voor de toeristen en de inwoners kunnen de boom in.
Maar laten we niet al te negatief zijn : op dit eigenste ogenblik ben ik zoals gewoonlijk met veel dingen tegelijk bezig... Akten van de burgerlijke stand van Eggewaarts overpennen om dan later uit te geven. Hopen maar dat velen vruchten kunnen plukken van mijn bescheiden arbeid... En ik ben het verslag van Galbertus van Brugge aan het lezen, het verslag van de toestand in Vlaanderen en Brugge rond 1127. De moord op Karel de Goede in de St-Donaaskerk hier op de Burg, daar waar nu vele honderden pinten aant pakken zijn onder de boompjes... Een verslag door een Bruggeling die dit alles zag en hoorde gebeuren. Dan de belegering van de voormelde kerk en de wraak op de moordenaars van de 'Graaf der armen'. Hij werd vermoord pal op mijn verjaardag... of beter gezegd ik werd geboren op de sterfdag van de Zalige Karel de Goede... Welnu, wanneer de graaf vermoord werd, en later wanneer de moordenaars om het leven gebracht werden, dan werd de Burg ook overrompeld door op wraak beluste Bruggelingen, Gentenaren en andere Vlamingen. Brood en spelen, het is van alle tijden!
