Vroeger was Allerheiligen altijd een dag van samenzijn met familie.  Met grootmoeder en alle nonkels en tantes en neven en nichtjes samen naar de jaarmis voor mijn grootvader.  Daarna naar het kerkhof van Eggewaarts en daarna terug naar Veurne om er uitgebreid te gaan tafelen.  Na het overlijden van mijn teergeliefde meter-grootmoeder viel deze traditie stil, jammer.  Naast voornoemde familieleden waren er ook enkele neven van mijn vader, Moenaerts ook dus en nog een groottante (mijn lievelingstante) Irma Moenaert, tante van mijn vader.   Dus zowat alle Moenaerts van mijn 'tak'.   Naast die - om precies te zijn - 13 Moenaerts zijn er nog een kleine tweehonderd naamgenoten in België, een 50-tal in Frankrijk en een 50-tal in de Verenigde Staten.  De eigen tak sterft uit, mijn nichtjes is de jongste van allen en wellicht komen er geen kleine Moenaertjes meer bij...

Tegenwoordig ga ik op Allerheiligen niet meer naar de verschillende kerkhoven waar familie begraven ligt.  Ik ga liever doorheen het jaar eens lang, wanneer het rustig is.   Op één dag alle kerkhoven bezoeken zou trouwens niet lukken, er zijn vele tientallen kerkhoven in Vlaanderen waar familie en kennissen hun laatste rustplaats kregen.  Er is zelfs al een graf verdwenen, dat van een soldatenmaat, die trouwens op een 1-november overleed toen ik in het seminarie studeerde.  Ik mocht niet naar de begrafenis van de toenmalige directeur van de afdeling filosofie, stel je voor!   Onmenselijk, vond ik toen en vind ik ook vandaag nog, ik was de enige die op het 'appel' ontbrak...  Na meer dan 20 jaar is het graf opgeruimd, jammer.

En dus was mijn winkel open vandaag, net als alle andere winkels in mijn galerijtje.  Een mooie warme dag en veel volk op de baan.  Veel vervelende Engelsen ook, die gasten vergapen zich aan mijn boeken en heiligenbeelden.  'Just looking!', klinkt het telkens weer.   Een koppel veertigers, ook Engelsen, keken rond, ze droegen kledij bedrukt met doodskoppen, ook op hun petjes prijkten er van die akelige dingen.   Ze keken wat naar relieken en hadden de grootste lol, ze vroegen me of ik boeken of andere zaken te koop had ivm 'Hellraiser', een horrorfilm...   Tja...  

Er kwamen ook veel rommelmarktgangers langs, dit weekend waren er verschillende rommelmarkten in Brugge en Doornik.   Overal hetzelfde : weinig of geen volk, en nog veel erger : weinig of geen mooie koopwaar.   Twee oudjes kwamen bij me klagen dat ze door een 'antiquair' ferm bij het tweeëndertigste gezet geweest zijn...  Ze wilden een beeld kopen en de verkoper beweerde dat het van hout was.  De prijs was heel gunstig en ze haalden hun centen boven.  Thuisgekomen rezen er twijfels en ze boorden een gaatje in het beeld en ontdekten dat ze bedrogen werden.   Toen ze het nepbeeld wilden terugbezorgen weigerde de verkoper de aankoopsom terug te betalen.   Puur bedrog eigenlijk want als je bij een verkoop duidelijk zegt dat het van hout is...  dan moet je het beeld terugbetalen als je informatie niet klopte.   De gedupeerden vroegen me wat ze moesten ondernemen, ik zei natuurlijk dat ze mij niet moeten lastigvallen als ze door een ander bedrogen worden.  En ze zijn zelf oud en wijs genoeg om te weten wat ze moeten doen.  In elk geval zou die 'antiquair' beter op een correcte manier zijn fout herstellen want hij had vooraf al een minder goede naam.  En die duupjes verzekerden mij dat ze nu overal 'reclame gaan maken' voor die 'antiquair'.  Nestbevuilers zijn er helaas overal, velen denken tegenwoordig trouwens dat ze 'antiquair' zijn.

Nederlanders kwamen vragen van waar ik mijn 'marchandise' haal.  Lefkikkers eigenlijk : denken die gasten nu écht dat ik hen alles over mijn zaken zal vertellen?   Duitsers kijken meestal neer op mijn winkel, het is hen allemaal te min.  Blijkbaar zijn ze méér gewoon bij hen in Deutchland?  Feit is natuurlijk dat ze 'in de tijd' heel wat hebben weggesleept hier.   Fransen maken graag grapjes, hoe langer ze in de winkel zijn hoe grappiger ze worden.  Ze gebruiken ook mooie woorden om mijn antiek te beschrijven : vandaag hoorde is spreken over 'bondieuserie', doelend op de vele heiligenbeelden overal in de winkel.

Tussen de vele bezoekjes door - die me over heel de dag niet minder dan 10 euro opleverden - was ik bezig met het ontcijferen van akten van de burgerlijke stand van Eggewaartskapelle.  Eigenlijk een passende activiteit op een dag als Allerheiligen.  Bezig zijn met het leven en de dood van vele dood-gewone mensen.  Geboorten, huwelijken en - vaak heel vroegtijdige - overlijdens.  Ca 1825...  je leert er enorm veel, vooral dat er heel veel arme mensen waren, mensen die het elke dag moeilijk hadden om de touwtjes aan elkaar te knopen.   Eigenlijk halve martelaren soms en misschien wel een soort heiligen...    Het leert een mens te beseffen hoe goed we het wel hebben vandaag (al zijn onze ministers goed bezig om ons terug arm te maken als ze verder sinterklaas spelen).