Altijd leuk om weer in je eigen dorpje te komen.  Enkele dagen voordien hoorde ik in Veurne dat de kerk van Eggewaartskapelle wat 'extra functies' krijgt, dat het kerkgebouw dus blijkbaar multifunctioneel wordt...  En dat de Eggewaartskapellenaars daar niet zo blij mee zijn.  Wat ik heel goed kan begrijpen!    Enkele vereningingen zouden op een verdiep in het gebouw hun eigen ruimte krijgen.  Onderaan, op het gelijkvloers dus, kan er mis gevierd worden.  En als ik het goed verstaan heb kunnen er op het gelijksvloers ook andere activiteiten gebeuren.  De aanpassingen in het kerkgebouw zouden gefinancierd worden door de oude jongensschool en de oude meisjesschool met voormalig klooster (tot voor kort nog pastorie) te verpatsen.  Daar zullen ze zeker mee toekomen, de rest zal wel naar een ander goed werk, in Veurne, gaan?  

Echt vrolijk word ik daar allemaal niet van, maar ja wie ben ik, ik heb 'niets te zeggen' in Eggewaarts.   Ooit waren er Moenaert's die wél iets te zeggen hadden, zeker diegenen (3) die burgemeester waren, in 'hunnen tijd' zou dat niet 'gepakt' hebben!

Mijn grootste bekommernis is natuurlijk de veiligheid, want stel je voor dat je heel devoot een begrafenis bijwoont van een dorpsgenoot terwijl de biljartclub bovenaan een bal uit de tafel kegelt en je zo'n bol van een halve kilo op je knikker krijgt...  de een zijn dood is natuurlijk de ander zijn brood.   Van het een komt het ander...    Misschien krijgen de kerkgangers allemaal een oude Duitse helm op het hoofd, om erger te voorkomen?

Maar goed, ik kom welgezind met moeder naar de kerk, en kijk nog even rond, misschien is het de laatste maal dat ik 'mijn' kerkje 'ongeschonden' (alhoewel... na twee beelstormerijen...) kan bekijken.  Er is al heel wat volk in de kerk, een aantal mensen heeft zijn kat gestuurd, mensen die al vele jaren kwamen geven er nu de brui aan...   In het afgelopen jaar zijn er 13 mensen van ons dorp overleden (inwoners en oud-inwoners), dus die zullen ook niet meer afkomen vrees ik...   en eigenlijk zijn er zelfs zeker 14 mensen overleden, want op het misboekje hebben ze vergeten om Bertha Degraeuwe (103 jaar!) te vermelden.  Tja, eens je de 100 gepasseerd bent 'kijken ze niet meer achter je'!  Je telt simpelweg niet meer mee als je over de 100 jaar wordt!   Normaal gezien moet je dan immers al lang dood zijn?  Heel wat mensen die je in de mis zou verwachten komen niet (bv. mr Grombeir en mdam Nooitgenoeg), wat hebben die nu uitgevreten dat ze hier niet zijn?  

Ook een groot aantal landbouwers zijn in geen velden te bespeuren, ik vermoed dat ze hun dorstige kelen aan het laven zijn in het dorpshuis. Groot gelijk overigens want het zou wel eens de laatste kermis kunnen zijn dat de bar daar nog open is...  Volgend jaar zal de ontmoetingsruimte wellicht verhuizen naar het kerkgebouw.  Nu kan de brave dorstigen zich nog 'wegsteken' zonder dat de kerkgangers er iets van merken, maar als volgend jaar de tapkraan schuin boven het altaar zal staan zal men het wellicht niet wagen om te gaan boemelen tijdens de mis...  En dan is in héél het dorp niets anders te doen dan de misviering, dan zal de kerk bomvol zitten.

De mis wordt de laatste jaren elk jaar door een andere priester voorgegaan, want een eigen pastoor is er niet meer.  Vorig jaar was het ZEH Frans Essel, de priester die mij lang geleden buitenbonjourde uit het seminarie, maar we gaan daar niet over uitweiden nu want het is kermis!  Vandaag is het EH Jos Ostyn, een priester die al vele jaren lesgeeft in het college te Veurne, die werkte daar al toen ik nog op de Veurnse collegebanken zat.  Een heel actief en joviaal en toegewijd priester.   Naast zijn activiteiten op school doet hij dus ook parochiewerk.   Opvallend ook is dat hij heel goed zingt en de mensen aanzet tot meezingen.   Ja, waar is de tijd van pastoor Ludo Lepee, die had/heeft een stem als een klok... 

Tijdens de mis loopt er plots iemand naar voor in de kerk, wat is me dat?   Denise Dolfen, die net het woord wil nemen (voorbeden denk ik), kijkt verwonderd en luistert aandachtig naar de gehaaste dame.  Dan vraagt ze wie (in hemelsnaam) zijn of haar auto voor een garage geplaatst heeft, de eigenaar kan 'niet buiten'.  Tja, eigenlijk is iedereen verwacht in de kerk op dit moment en dus heb ik geen compassie met die klager/klaagster.  Een dame aan de rechterzijkant, familie van mij..., haast zich naar buiten om haar vierwieler te verplaatsen.  De priester glimlacht.  Ook als tot driemaal toe een gsm en een andere telefoon (in de sacristie) aan het rinkelen gaan...  

Na de mis geeft bezige bij Denise Dolfen nog wat toelichting over de feestmaaltijd die nu volgt.  Omdat het restaurant in Zoutenaaie gesloten is gaan we nu naar de Molenwal, in Alveringem, net over de grens met Eggewaarts.  Denise weet dat bepaalde mensen graag met elkaar aan tafel zitten, wat heel normaal is natuurlijk.  Sommige families willen bij elkaar zitten, andere ... willen zover mogelijk van elkaar toeven...   Dus heeft Denise de tafelschikking voor haar rekening gehouden zodat het geen 'koers' wordt van de kerk naar het restaurant.  Met al die 'korte draais' en de vele al wat oudere feestvierders voor ogen, is dit een goede zet!  De voorgaande jaren waren er soms wat 'lichte schermmutselingen en ingehouden vloekjes' als men niet de plaats kreeg die men wilde.   En zeker wanneer de voorbehouden plaatsen (stoel schuin tegen tafel zetten) door anderen waren ingepalmd.  Twee jaar terug was er grote constarnatie en veel gegrom toen bleek dat een of andere onverlaat àlle stoelen schuin geplaatst had!  Niemand dus die nog een voorbehouden plaats had want àlle stoelen waren schuingeplaatst!  (En ik verklap hier niet wie die onverlaat was...  maar misschien kan de lezer het al raden?) 

Dus rijdt iedereen op zijn dooie gemakje naar het restaurant, de 'Molenwal' genoemd omdat hier vroeger een windmolen stond.  Ooit was er hier zelfs een dame 'Moenaert' molenarinnetje.  Op het menu stond een lekkere soep met daarna een 'schelle van de zeuge', met groentjes en frietjes, daarna de obligate taart met koffie.   Aan tafel was het zeer gezellig : met familie, oude buren en enkele Zoutenaaienaars kon de pret niet op.  Zo werden vele herinneringen opgehaald.  Zo hoorde ik dat mijn grootouders met hun vijf kinderen naar bevriende buren en boeren verhuisden, samen met al de koeien!   De hoeve van mijn grootouders zou immers onder water 'gestoken' worden.  Gelukkig kwam het water nooit tot aan onze hoeve...  Ook werd er verteld over verdwenen huisjes midden de velden en over de verschillende (zes of zeven) huizen/boerderijen van Zoutenaaie.  

Iedereen kent er iedereen, alhoewel...  ik ben hier al zeker tien jaar de jongste feestvierder, er komen geen jongeren meer bij...  Wellicht is het ook voor velen moeilijk om verlof te nemen op een werkdag.  De dag is veel te vlug om en met met veel hartelijkheid wordt afscheid genomen van elkaar.