Steeds weer minder waardevolle of speciale objecten. 

Eerst een zeil van een surfplank, met tekening van Keith Haring, die ooit surfles volgde bij de eigenaar van dat zeil.  Onverkoopbaar, want wat moet je in hemelsnaam met zo'n onhandig ding?

Dan een 'druipsteen'.  Gevonden bij een rivier, die steen was afkomstig van een waterval en werd meegesleurd door de stroming en - wonder boven wonder - het verkeert in een héél mooie staat!   De eigenaar was zo dom om dus te zeggen dat het hem geen euro kostte.  Gevolg : heel kleine biedingen.  Zoals verwacht bood Bie Baert een belachtelijke prijs van 200 euro!  Ze zei trots dat je als antiquair 'nooit schrik mag hebben', wellicht bedoelde ze 'nooit schaamte'!  Het stuk werd ver onder de waarde verkocht.

Dan een emailbord met reclame voor koekjes.  Weer dezelfde Bie Baert die de eigenaar schaamteloos forceerde door hem op een bijna gemeen schaamteloze manier in zijn ogen te blijven lonken.   Bij mij zou dit een zéér averechts effect hebben!  Toen stak ze 'heel verleidelijk' (?) haar handje uit om de verkoop te bespoedigen.  De man, die hier een familiestuk verkocht, bezweek onder de druk en verkocht, weeral voor een klein prijsje.

Dan soldatenbrieven uit WO 1, de meest originele zaken tot nu toe, maar niet echt superveel waard.  De dealer die in Engeland woont, sloot echter een mooie deal : 400 euro + een overnachting in Engeland voor de verkopers.  En dan de overhandiging van die brieven aan een museum daar in Londen.  Heel mooi maar die brieven zouden beter geschonken worden aan het museum in Ieper...

Het lijkt steeds meer op een schamele schooipartij, waarbij men de verkopers zoveel mogelijk plukt...  weinig smaakvol!