Enkele dagen geleden was het Witte Donderdag. Telkens als het mogelijk is volg ik de avondviering in de kathedraal. Zo ook dit keer, alhoewel de kathedraal momenteel ontsierd wordt door het afgesloten koor. Men behandelt immers het koorgestoelte tegen klopkevers. Kwestie van te voorkomen dat een rondborstige kannunik of een eerder nogal 'zware' (want zo zag ik er toch minimum eentje rondlopen) seminarist het 'onderspit' of zo moet delven of neergaan ter helle-waarts (waar de persoon in kwestie niet of toch nu nog niet thuishoort) of met andere woorden door de koorbank zakt tijdens de liturgische diensten.
Zoals steeds werd de dienst opgeluisterd door de wereldvermaarde kathedraalorganist Ignace Michiels, wat een talent en wat een kunnen. Zonder het orgel zou de dienst veel moeten inboeten. Spijtig dat de organist zijn kunnen slechts voor een heel kleine groep van misgangers kon tonen. Ik schat dat er slechts een honderdtal mensen waren. Dergelijk orgelspel dient in mijn ogen neer te komen over de hoofden in een nokvolle kathedraal met 1000 man. De voorzang was niet echt denderend, enkele seminaristen en enkele anderen zongen voor, maar waren niet echt verstaanbaar tot achteraan (en ik kan het weten want ik zat namelijk zoals gewoonlijk op de achterste rij). Enkele andere seminaristen waren misdienaar, doorgaans zijn dit de gasten die minder goed (of helemaal niet) kunnen zingen. Ik herkende onder deze twee misdienaars twee oud-streekgenoten, twee Alveringemnaars. Alhoewel ik heel blij ben dat er (ook!) enkele andere Westhoekers de roep van de Heer hoorden (en ook - mogen - volgen...) en ik weet dat zij heel goed weten wie ik ben, ervaar ik een nogal verregaande afstandelijkheid... Eigenlij is hun gedrag wat tegennatuurlijk maar ik ga niet gaan bedelen voor wat meer aandacht. Wellicht het snode werk van één of andere prof in het seminarie, eentje die vreest dat het voor smeinaristen geen goede zaak is contact te hebben met een oud-strijder als ik. Zalig zij die dwalen. -Iik wil niets liever dan dat er zoveel mogelijk seminaristen en priesters zijn. God (en blijkbaar God alleen) weet hoe zeer ik onze seminaristen en hun levenskeuze apprecieer.
De dienst was goed voorbereid en onder het alziend oog van diaken Luc Neels verliep alles op wieltjes. Alhoewel deze man eigenlijk al op pensioen is komt hij steeds assisteren tijdens de grote liturgische diensten in de kathedraal. Hij doet dit heel waardig en als geen ander weet hij perfect wat er allemaal moet gebeuren. Het is immers zo dat de bisschop voorgaat in deze diensten en dat dit eigen geplogenheden met zich mee brengt. Er waren weinig concelebranten : enkele jonge proffessoren van het grootseminarie, enkele kannuniken, de deken van de kathedraal... Misschien omdat de meesten helemaal niet zeker waren van een (passend) zitje doordat de koorbanken niet konden gebruikt worden.
Het 'Eer aan God' werd begeleid door de feestklokken van de kathedraal. De klokken zouden daarna enkele dagen zwijgen of zo je wil - vertrekken naar Rome - totdat ze dan even feestelijk terugkeren in de Paasnacht, de viering van vanavond dus.
Na de viering ging iedereen mee in processie naar het hoogkoor waar de bisschop het H. Sacrament uitstalde. Wat bleek dus? Alle liturgische vaten (kelken, patenen) tot zelfs de mijter en staf van de bisschop werden gewoon onbewaakt - als ik het zo zeggen mag - achtergelaten aan het altaar... En dan zijn ze verrast dat er dingen gestolen worden... Na deze korte wake was iedereen uitgenodigd naar de wake in de H. Bloedkapel, deze wake werd verzorgd door de seminaristen. Zoals elk jaar ging ik ook even meebidden. Enkel spijtig dat de a capella voorzang de toon niet kon houden, na twee verzen was de toon niet meer 'toonbaar' met als gevolg dat diegenen die dit opmerkten stopten met zingen en de voorzanger zowat alleen zong. Natuurlijk is het gemakkelijk om commentaar te geven op een ander maar naar mijn bescheiden mening moet de zang correct gebeuren want zoniet wordt het geheel wat lachwekkend in mijn ogen. Dan zing je beter niet. Maar dit terzijde gelaten natuurlijk.
Wie Affligem zegt denkt meteen aan de abdij en het bier. Terecht natuurlijk al stelt deze abdij, qua gebouwen althans, volgens mij niet veel voor. Mooi is anders. Vandaag was ik de hele dag op de rommelbeurs in de zaal Bellekouter, georganiseerd door de immer onvolprezen Eddy De Dapper. Onlangs hoorde ik in het nieuws dat er in het Brusselse heel wat scholen moeten bijgebouwd worden. Welnu, na vandaag weet ik dat ook Affligem en omstreken blijkbaar de nodige scholen missen en dit al tientallen jaren. Het is namelijk zo dat ik honderden boeken had uitgekozen om hier aan de man of aan de vrouw te brengen. Boeken over lokale geschiedenis, over de bende van Jan de Lichte en andere boeken van Louis Paul Boon. Oude kookboeken en boeken over de eerste en tweede wereldoorlog, vrijmetselarij, enz. enz. Ook wat strips. Er was heel veel volk maar... er bleek quasi geen interesse voor welke boeken dan ook. Met uitzondering van de twee kruidenboeken van Dodoens, deze werken genoten heel wat belanstelling. Wat kocht men dan wel? Ouwe kleren van overleden oude dametjes en oude ventjes, oude en nieuwe saccochen, Africkaanse 'kunst', tournaviezen, patattemesjes en potloden, plastieken koeien en zwiens, opgezette eekhoorns, plaatjes van Michael Jackson, lelijke schilderijtjes. Het moest niet mooi of waardevol zijn, als het maar goeikoop was. Tegen de middag had ik al meer geslapen dan dat ik wakker was geweest. Gelukkig (?) kwam er een madamtje bij me die me vroeg om boeken (honderden boeken zo zei ze) aan te kopen bij haar. Ik vermoed dat er in de buurt opendeurdagen waren in een gekkenhuis en een bejaardentehuis. Een aantal zombieachtige figuren en oudjes in rolstoeken of met een looprekje (en steevast met een keunevellen mantel) zorgden voor wat animatie, alhoewel waarschijnlijk zonder dat ze zich daar nog bewust van waren... Grote afwezige vandaag was de 'Koningin van de rommelmarkten', een dame die zeer buitensporig gekleed is, met massa's roze textiel en een grote vlingerbril. Na de beurs reed ik dus naar de Brusselse Baan of zo en toen ik bij de dame met de boeken aanbelde werd het mij al snel duidelijk dat ik weer een verloren rit had gemaakt. Wat een rommel : verouderde boeken over programmeren van computers, wat sprookjesboeken van Lekturama, woordenboeken enz. Het werd me trouwens al snel duidelijk dat een ander me al voor geweest was, de boeken lagen allemaal door elkaar in grote dozen. Toen ik de dame zei dat ik niets kon doen met deze boeken was ze lichtjes gepikeerd en toen ik zei dat ze best de kringloopwinkel opbelde om verlost te worden van deze rommel werd ik vlug uitgeleide gedaan. Met als afscheid nog een zuur lachje van mijn gastvrouw.
Het is vandaag Palmzondag. Misschien was ik beter in Brugge gebleven, zo kon ik de mooie liturgische dienst bijwonen in de kathedraal. Palmzondag en de hele Goede Week zijn trouwens de mooiste dagen van het kerkelijk jaar. Mooie zwaarbeladen diensten, het herdenken van het lijden, de dood en de Verrijzenis van Christus. Heimwee vervult nu mijn hart. Door mijn werk werk ik meestal op zondag zodat ik de kerkelijke diensten vaak aan mij voorbij moet laten gaan. Doch met mijn hart ben ik toch aanwezig in de kathedraal. De mooiste diensten vinden volgens mij plaats in de Brugse kathedraal. Hier de onverkorte liturgie ipv de - met alle respect - flauwe afgietsels die in de meeste parochies van het bisdom plaats vinden. Deze diensten duren soms uren en zijn zeer indrukwekkend. Op Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Paaszaterdag en Pasen zelf is het echt intens vieren, meeleven en bezinnen. Waar is de tijd dat deken Stanislas van Outryve d'Ydewalle met zijn prachtige zware weemoedige stem Christus vertolkte in het gezongen lijdensverhaal. Onvergetelijk, op Palmzondag en op Goede Vrijdag. Op Witte Donderdag de H. Chrismamis met wijding van de oliën voor ziekenzalving, vormsel en doopsel. 's Avonds evocatie van het Laatste Avondmaal met de vele lezingen uit de bijbel. Witte Donderdag is trouwens de feestdag van alle priesters. Ook al werd het mij niet gegund priester te worden toch voel ik deze dag ook aan als een feestdag voor mij. Op Goede Vrijdag dan is er de ingetogen maar toch zo mooie dienst van het lijden en sterven van Christus, om drie uur in de namiddag. Tijdens mijn seminarietijd begon de bisschop de dienst altijd met een overweging in de zin van : Luister, in de winkelstraat hiernaast is heel wat volk op stap om te gaan winkelen en zo, maar ze beseffen niet dat dit het uur is waarop Christus voo hen aan het Kruis sterft. Op Paaszaterdag is er de Paaswake. Heel mooi hoe de dienst in het donker begint, in alle stilte. Het vuur wordt ontstoken buiten de kathedraal of achteraan onderaan in de toren. Het licht wordt doorgegeven aan alle kerkgangers via kleine kaarsen. De diaken zingt tot drie maal toe en op steeds hogere toon : 'Dit is het Kruis' waarop de anderen antoordende zingen 'Waaraan de Redder van de wereld heeft gehangen'. Dan gaan de lichten aan in de donkere kathedraal, beetje bij beetje. Tijdens de dienst zegt de bisschop met trotse stem : Hoor, de klokken zijn terug en dan begint het ....... alle klokken komen in beweging en luiden al wat ze kunnen.... Het Eer aan God wordt aangeheven, feestelijker dan ooit, met daverende oorverdovende orgelklanken, wat mooi!!!!! En dan is er ook de speciale paaslitanie (de juiste benaming schiet me nu niet te binnen), door een tenor gezongen, hemels....Enig storend element is het klokengelui van de OLV-kerk. Die beginnen altijd een halfuurtje vroeger en dus ook het luiden van hun klokken begint vroeger, wat wel erge storend is voor de bezoekers in de kathedraal. Op Paaszondag is er dan een pontificale viering. Met koor en orgel. In mijne tijd zongen én het kathedraalkoor met ons de seminaristen én de Schola Gregoriana. Het kathedraalkoor werde toen geleid door de nooit volprezen monumentale ZEH Paul Hanoulle. Wie beneden zat of in het hoogkoor kon de dirigent heftig zien zwaaien boven de armen van God de Vader (groot beeld op het doksaal). Zo leek het bijna of God de Vader zelf aan het dirigeren was. De bulderende stem van de dirigent kwam soms uit boven alle andere stemmen samen, zo kon hij - denk ik toch - af en toe foutjes van het koor rechtzetten of toch tenminste een beetje verdoezelen. De Schola Gregoriana is een wereldvermaard gregoriaans koor onder leiding van de eminente Roger Deruwe, wat een prachtmens, een heel zachtmoedige en zo rijkbegaafde man. Letterlijk met heel zachte hand begeleidt hij zijn koor bij het zingen van eeuwenoude hemelse gregroiaanse gezangen. Toen ik in het seminarie zat mochten de seminaristen bij hoge uitzondering meezingen met de Schola. De Schola en wij, het merendeel van de seminaristen, waren gehuld in een witte albe. De processie bij de aanvang van de Paasviering was indrukwekkend : eerst de tientallen priesters (meestal kanunniken van de kathedraal en de professoren van het grootseminarie en de deken, gevolgd door de permanente diaken dhr Luc Neels en tenslotte de bisschop zelf), daarna de Schola en de seminaristen. Ik geloof dat er een zestig al zeventig mannen meestapten, indrukwekkend. Je zag op vele gezichten de vraag : Wie zijn dat in die witte gewaden? De priesters en de schola en wij namen plaats in de koorbanken. Voor mij was dit de mooiste paasviering ooit. Ik vind dat het feest moet zijn op de feestdagen. Alle registers openzetten, het is de Kerk op zijn best, op zijn paasbest. Ook was er dan extra belichting van het grote schilderij op het hoogaltaar : de Verrijzenis van Christus.
Wat ik hier allemaal zeg kan verwondering opwekken maar het is allemaal een zaak van geloof. Wie niet gelooft zal dit niet veel betekenen, maar voor wie wel gelooft zijn dit heel mooie intense dagen, eigenlijk de mooiste van het hele jaar. Wat ben ik blij dat ik dit allemaal mocht meemaken, ik ber er van overtuigd dat mijn vier jaren in het grootseminarie mij enorm hebben verrijkt (figuurlij welteverstaan), ik heb er dingen mogen meemaken en meevieren die ik mijn hele leven lang zal koestern en met me meedragen.
Iedereen weet het al, het is echt crisis. Vele zelfstandigen gaan overkop, dikwijls is het hun eigen fout, zo hoor ik. Wanbeheer noemen ze dat dan. Meer uitgeven dan dat er binnenkomt. Heel verleidelijk natuurlijk om als je een grote samk geld binnenkrijgt die dan vlug weer buiten te gooien en er allerlei gekke dingen mee te kopen. Zo hoorde ik dat een caféuitbater uit Brugge meer op reis gaat dan dat hij achter zijn toog staat. Telkens hij een paar duizend eurootjes binnenkijgt is hij naar het buitenland. Maar als de rekeing van de brouwer binnenkomt en allerlei lasten te betalen vallen dan is de leute snel over. Sommige failissementen ontstaan doordat klanten hun leverancier niet betalen. Als je bv. tien klanten hebt die je nog 10 000 eurootjes schulcig zijn dan is de rekening vlug gemaakt en kan je op enkele maanden tijd failliet zijn. Andere zelfstandigen gaat het voor de wind - gelukkig voor hen - ze krijgen bakken geld binnen en hebben alles wat hun hartje lust. Maar sommigen hebben nooit genoeg want 'duivels zak is nooit gevuld.'.. Zo ken ik een zelfstandige, Helga, die nooit genoeg heeft. Ze opent haar zaak tegen de middag en begint dan te klagen over hoe moeilijk haar stiel wel is... Moest ik haar niet kennen ik zou medelijden krijgen en haar een frank geven. Haar man - ik denk dat hij vroeger in het onderwijs gestaan heeft - moet sinds zijn penionering de hele dag karweitjes opknappen voor haar : drank halen naar de brouwer, eten bijhalen naar de traiteur als de klanten dingen vragen dat madam zelf niet kan bereiden, de toileten kuisen. Het zwaarste karwei volgens mij is het aanhoren van de onmenselijk lange klaagzangen van zijn vrouw. Hoe dat de man elke dag zoiets kan overleven is mij al jaren een raadsel. Maar alles kan altijd erger : als de kinderen langskomen op vrijdag dan beginnen die ook te zagen en te klagen over het wel en vooral over het wee in hun eigen zaak. De klanten mogen de hele dag 'meegenieten'. Het ware niet moest Helga en heel haa rmooie familie wat dankbaarder kunnen zijn. Dat ze content zijn dat ze een bloeiende zaak hebben. Dat ze wat meer respect opbrengen voor hun klanten, niet iedereen staat te springen om tijdens het eten niets dan gekreun en tandengeknars te horen. Helga, denk aan je klanten, vriendelijkheid kost geen geld.
Vandaag beleefde ik weer een hoogtepunt of moet ik zeggen een dieptepunt in het vijfjarig bestaan van mijn zaak.
Net toen ik een uiltje wilde knappen achter mijn bureaau, nog moe van de belevenissen gisteren te Wevelgem, komt er daar... een dikke zwarte madam af, helemaal in het zwart gekleed, met een hoge zwarte buishoed op. Wanneer ze ziet dat ik haar met één (zij het scheef) oog bekijk begint ze zowaar enkele danspasjes uit te voeren. Ik geloof mijn ogen niet, wat is me dat voor een zot mens? En alsof dat nog niet genoeg was begint ze te zingen : 'Als moeder zong, was héél het huis vol vreu-eu-eugde....' Omdat ik vreesde dat plots een klant kon opdagen en dat mens hier live bezig zou zien sprong ik vlug recht en repte me naar buiten. Blijkt dat madam uit een zeer muzikale familie stamt en graag optredens verzorgt voor bejaarden. Waarop ik fijntjes opmerk : 'Ik geloof dat je je grenzen aan het verleggen bent... zou je het niet beter bij je bejaarden houden in plaats van mij hier te komen ambeteren?' Da's natuurlijk niet erg beleefd van mij maar als ik een dansende aap als verrassingsact voor mijn klanten wil dan bel ik wel naar het circus of de dierentuin. Gelukkig vielen er weinig andere mensen te prooi aan dit uiterst - in mijn ogen dan toch - smakeloos optreden. Omdat ik toch niet heel ondankbaar en hardvochtig wilde overkomen bij dat mens tracteerde ik dat mens op een koffietje... op twee voorwaarden : die buishoed op de grond plaatsen en stoppen met zingen. Ik gaf haar een gouden tip : in La Palma in Gits kon ze wellicht fortuinen verdienen met het zingen van schlagers en oude smartlappen. De bezoekers daar zouden daar gek op zijn. Een geluk met een ongeluk, na haar koffietje verkocht ik haar nog drie boekjes, liedboekjes natuurlijk...
Vandaag nam ik deel aan de rommelmarkt te Wevelgem, in de Porceleinhallen - of zijn het de PorceIJnhallen??? (ik ben er nog steeds niet uit wat de juiste spelling is). Georganiseerd door Eddy De Dapper uit Deinze. Omdat er heel weinig parkeerruimte is rond dit gebouw besloot ik om heel vroeg mijn opwachting te maken.. Ik was al een uur aan het wachten toen de deuren opengingen om 7h00.
Het publiek was - zoals al heel het lopende jaar het geval is - niet zeer kooplustig. Door het koude weer hebben ze waarschijnlijk al hun centen uitgegeven aan koffietjes en taartjes in de alsmaar toenemend aantal tearooms op elke hoek van elke 'parochie'. Ook schrokken sommigen nogal toen ze prijzen als 15 en 20 euro zagen staan in mijn boeken, mensen schrikken nogal vlug tegenwoordig. Het is natuurlijk zo dat je voor zo'n bedrag op andere kramen 20 kg afgedragen en muftige kleren kan kopen... Of een kapotte wereldbol voor 20 cent. Of een vogelkooi voor 2 euro. Of kerstballen aan een euro of zo. Allemaal heel interessant, mensen die nu reeds hun kerstaankopen doen. Of mensen die bang zijn buren of kennissen herkend te worden wanneer ze behoedzaam buiten trachten te komen met tassen vol afdankertjes.
Gelukkig waren er ook heel wat mensen die wèl echt geïnteresseerd waren in mijn boeken. Maar zoals iedereen weet kijkers zijn (niet altijd) geen kopers. De boeken over de eerste wereldoorlog kenden veel bijval. Ook kon ik een jonge priester heel gelukkig maken met een aantal boeken over verschillende pausen. Boeken van ca 1900 tot op heden. Eentje met als titel 'De vuisten van God', handelend over de pauselijke zouaven. Een oud vrouwtje, de buren zeiden me dat het 'een ouwe heks uit het gebuurte" was, kocht enkele boekjes over kruiden. Een man, volgeling van Jehova's getuigen, kwam me bedanken voor een boekje dat hij twee weken geleden in Brugge bij me kocht. Het ging over dieren op de boerderij en zo. Daarin vond hij duidelijk van welke dieren je mag eten en van welke niet. Zaak is om na te gaan of de dieren al dan niet gespleten hoeven hebben. Heel ineressant allemaal. Sommige Jehova's komen trouwens puur katholieke boeken kopen bij mij, de duivel is het wijs waarom... Ook word ik de laatste maanden overstelpt met allochtonen die paternosters met grote houten balletjes zoeken, God weet waar ze die voor gebruiken.
Midden in de middag was er plots wat onrust in de zaal. Een nogal dikke (corpulente) man in gestreept fluopakje, zeg maar pak, gonsde als een dikke zelfvoldane honingbij door de zaal. Drukke gebaren makend, met veel misbaar. Ik dacht eerst dat het een soort clown was, een verrassingsakt aangeboden door de inrichter van deze markt, of dat het een standhouder was die wegens een wat tegenvallende vrekoop een raar gedrag vertoonde... maar het was een levensechte brandweerman. Bleek dat er ergens een brandje of zo geweest was in een nabijgelegen schoolgebouw, misschien veroorzaakt door de Chiro (want ik zag vanavond tientallen leden van de Chiro in de buurt rondhangen). Nu, in elk geval, de arme man was totaal over zijn toeren, en riep dat alle auto's die in de buurt van het gebouw stonden - en dat waren er zeker een zestigtal - verplaatst moesten worden in de omringende straten. Amai wat een zeveraar. De meeste auto's stonden mooi aan de kant geparkeerd maar een heel beperkt aantal standhouders of bezoekers hadden hun rijtuig wat nonchalant geparkeerd zodat brandweerwagens op die plaatsen inderdaad moeilijk een doorgang zouden vinden. Wat mij niet zinde was dat iedereen moest boeten voor die enkele overtreders. De rondborstige pompier had er zowaar een echte agent bijgesleurd. Een vriendelijke gast die zich onpartijdig probeerde op te stellen en die de soms wat krasse uitspraken en verwijten naar dat pompiertje niet aan zijn hart liet komen. Duidelijk getraind om deze kleine verbale storm van agressie zonder veel kleerscheuren over zich heen te laten waaien. Jet enige wat ik hem hoorde zeggen is dat hij iedereen die zijn wagen niet verplaatste zou moeten verbaliseren. De auto's moesten soms anderhalve kilometer verder geplaatst worden. Vele mensen kennen de gemeente Wevelgem niet en maakten hele ommetoeren om de zaal terug te vinden. De dikke pompier was duidelijk in zijn sas, hij was hier de baas, hij zou eens zegge hoe het allemaal hoorde. Hij kreeg heel wat verwijten naar het hoofd geslingerd zoals : 'Wel dikzak, ben jij wel een echte pompier, het carnaval is toch al lang voorbij?' of 'Patafoef (dikke gangsterfiguur uit de Brollebril van Nero?) ik geloof dat je thuis niets te zeggen hebt en hier dan maar wat oude mensen komt pesten." en 'Vetzak, hoe kan jij met zo'n postuur brandweerman zijn? De gebouwen storten in als je één poot op de trap zet!' Eigenlijk durven de mensen tegenwoordig wel hel veel zeggen, de mensen zijn echt mondige geworden, wqt misschien maar goed is ook... Uiteindelijk zag iedereen in dat de pompier voet bij stuk zou houden en zo maakte iedereen aanstalten om de wagen te verplaatsen, sommigen met luid getoet of nog een verwijt zoals 'Dikzak uit de weg want als het brandt kunnen de andere pompiers niet passeren!' Amai, die pompiers staan toch vaak voor hete vuren.
Vandaag kwam een jonge gast mijn winkel binnen. Ik herkende hem eerst niet maar hij maakte zich bekend als diegene die meer dan een jaar geleden een zeldzame Poppkaart van Kortrijk bij me kocht. Eigenlijk zijn hij en zijn vrouw afkmstig van Kooigem maar ze wonen al jaren in Kortrijk. Hij wil een heuse verzameling aanleggen van alles wat over Kortrijk bestaat in de literatuur en in de wereld van oude kaarten. Ik beloofde hem te helpen en vanalles klaar te leggen voor hem en hij vroeg of hij vandaag nog kon komen kijken naar de vondsten. Eigenlijk moest ik eerst nog naar een collega die interssante zaken klaarlegde voor mij maar dit duurde niet zo heel lang zodat ik tijdig terug was in Brugge voor het onthaal van mijn klant van deze namiddag. Rond 21h00 was hij hier terug en ik kon hem en 20-tal boeken over Kortrijk aanbieden. Aangezien hij nog maar heel recent begon te verzamelen kocht hij meteen alles. Ook een tiental oude kaarten van Kortrijk en omgeving waaronder twee kaarttjes uit de atlas van Sanderus en een mooie kaart van het vroegere kasteel van Kortijrk, deze laatste kaart was mooi ingekleurd. Zelf had hij een groot lot andere kaarten van West-Vlaanderen mee. Ik gaf hem er een mooie prijs voor. Daarna bleef hij nog twee uur (!) snuffelen in de rekken en haalde er nog een twaalftal boeken uit oa over genealogie en boerderijbouw. Moe maar tevreden, hij om zijn aankopen en ik om mijn verkoop, trokken we rond 23h15 naar huis. Ook moest ik hem beloven om alle nieuwe vondsten eerst aan te bieden aan hem, wat ik hem dan ook prompt beloofde.
Nog steeds is het in de binnenstad en zeker in mijn galerijtje 'luizig kalm'. Je kan er een muis horen lopen of een speld horen vallen. 's Morgens is er rond halfelf nogal wat passage van mensen die naar de H. Mis in de H. Bloedkapel gaan. Iedereen is het er immers over eens : de rector (E.H. Kan. Bruneel) houdt van mooie liturgie en is een heel beGeeserd en devote priester. De geschikte priester in een wereldvermaard bedevaartsoord. Een grote klasse en heel erg bekommerd om het wel en het wee van zijn kapel én van alle bezoekers. Heel toegewijd en een man van gebed. Houdt er niet van dat toeristen zomaar met de deur in huis vallen tijdens de H. Mis. Groot gelijk. Sommige toeristen wijken voor niets of niemand. Als ze maar fotootjes kunnen maken. Gelukkig zijn er enkele vrome zielen die zichzelf opofferen om wat discipline te houden tijdens de gebedsdiensten. En als het nodig is manu militair. De dame in kwestie schrok er niet voor terug om zonodig enkele gemene 'nepen' uit te delen in de arm van al te onvoorzichtige toeristen. Totdat er eentje klacht indiende en de dame voortaan haar handen diende thuis te houden. Nu berperkt ze zich tot verbaal ?geweld? en ik kan je verzekeren dat dit ook effect heeft... Een 'korte snak en een bete' en een kwade blik zeggen voldoende, ook als je geen Vlaams verstaat weet je dan hoe laat het is. Een zestal weken terug was er zelfs een toerist die een plasje deed in de benedenkapel. Hoe kan je zo laag vallen, je moet toch werkelijk heel dom zijn of heel onbeschoft om zoiets te doen. Wellicht was de directe aanleiding tot dit incident, tot deze waterramp eigenlijk een te hoge druk in de waterhuishouding van hogergenoemde. Gelukkig werd de man betrapt in volle actie en mocht hij zelf zijn boeltje netjes opdweilen. Ook in het galerijtje waar ik mijn winkel heb gebeurden er al straffe toeren. Een collega-winkeluitbater zag ooit een vrouw haar rokken optillen en hurken boven een rioolputje, waarna ze de wateren liet vloeien. Dit middenin een openbare plaats...
Terwijl ik op de rommelmarkt in de beurshallen wat geld probeerde te verdienen stuurde ik iemand naar de veiling in de binnenstad. Veel verwachtingen had ik niet want op veilingen zitten - en dat is het natuurlijk wat de veilingmeester wil - heel wat koopgekke lieden. Deze mensen hebben er bij wijze alles voor over om een lot boeken of zo te bemachtigen. De meeste van deze liefhebbers komt bijna nooit een winkel binnen en denkt in een veiling de beste koop te kunnen doen. Mis dus... als ik de hamerprijzen (de verkoopprijzen, waarbovenop nog ongeveer een vierde kosten bij komt) bekijk dan frons ik de wenkbrouwen. Met al die 'liefhebbers' zou het moeilijk zijn om een boek aan een redelijke prijs te kunnen aankopen...
In een nog niet zover verleden - toen de vogels nog niet zoveel moesten hoesten in de bomen - kenden de mensen hun grenzen. Ze wilden bv. 10 000 fr bieden voor een bepaald lot; omdat dit die som waard was Vandaag is de situatie heel anders. Een lot dat 250 euro waard is kan over de toonbank gaan voor het dubbel of zlefs tiendubbel. Mensen bieden soms tot ze iets werkelijk hebben en lijken zinnenloos. Iedereen content dus : de veilingmeester want die verdient pakken geld zonder veel te moeten investeren. En de koper die tevreden is dat hij het lot kon kopen.
Maar per slot van rekening ben ik persoonlijk heel tevreden, maar niet op de naiëve manier zoals ik hierboven bepaalde kopers omschreef. Vijf van de zeven loten die ik op het oog had kon ik ook werkelijk aankopen. Dit verliep echter niet van een leien dakje want de veilingmeester wilde het onderste uit de kan. Een tikje onverdraagzaamheid? Een beetje jaloezie? In elk geval heb ik een mooie Sanderusatlas binnengehaald (of althans het grootste en belangrijkste deel, met meer dan 100 mooie achtiende eeuwse kaarten van Vlaamse steden en gemeenten, ook kloosters en abdijen. Daarnaast nog een Dodoens kruidenboek. Ik hoop dat er op mijn bankrekening genoeg voorraad is om alles te kunnen betalen.
Een moeilijke vraag. Vandaag ging ik naar de tentoonstelling van een mooie boekenveiling. Uren en uren had ik de mooie catalogus bestudeerd en koos ik enkele tientallen loten uit die mij interesseerden. Vandaag was de laatste kijkdag en er was weinig volk over de middag. Zo veel te beter voor mij want ik wilde geen uren wachten om de loten te bekijken. Aangezien ik geen katten in zakken wil kopen kijk ik vooraf de te veilen loten goed na. De beschrijving in de catalogus ziet soms (kleine) gebreken ove het hoofd. Een van de bekeken boeken had last van de tand des tijds of ... waren het de tanden van een knaagdiertje + familie??? Een aantal oude landkaarten werden duidelijk opgediept uit een vochtige kelder of een natte zolder... Echt waardeloos voor de verkoop. Sommige loten bestonden uit een hele reeks boeken waarvan ik van drie vierde al enkele exemplaren op de plank heb staan, dus dat is dan ook niet interessant. In Brussel ziijn er enkele gerenommeerde veilingshuizen waar de omschrijving wél ... waterdicht is, ik wil daarmee zeggen dat je blindelings kan vertrouwen op de omschrijving in de catalogus en dat je deze boeken kan aankopen zonder voorafgaandelijke bezichtiging. Maar dit blijven natuurlijk uitzonderingen. Ook is het zo dat je tegenwoordig - blijkbaar in tegenstelling tot vroeger - nog weinig echte koopjes kan doen op een veiling. Als er twee liefhebbers (met voldoende financiële middelen uiteraard) éénzelfde boek willen, dan kan de hamerprijs ver boven de echte waarde uitstijgen. Handelaars kunnen dus moeilijk nog winst maken op geveilde stukken. Na elke veiling en soms ook al voor de veiling krijg ik mensen op bezoek die me vragen of ik bepaalde boeken die geveild worden ook in mijn eigen stock voorradig heb en ... wat dat moet kosten bij mij. Dan spreek ik een prijs af, deze is dikwijls lager dan de schattingsprijs in de veilingscatalogus Ofwel kopen ze het boek dan meteen bij mij ofwel kopen ze het na de veiling als eenzelfde titel op de veiling meer geld kostte dan bij mij. Ja, 't is een harde commerce. Ook is her risico op beschadiging van een te veilen boek helemaal niet denkbeeldig. Sommige boeken worden door tientallen verschillende liefhebbers bekeken waardoor een werk beschadigd kan worden. Schade die niet in de catalogus staat vermeld dus en ook niet wordt vermeld tijdens de veiling. Dus...
Ik verkneukel me elke keer opnieuw als ik zie dat klanten of kennissen op de veiling eens willen tonen hoeveel geld ze wel in hun zakken hebben. Ze geven daar soms veel hogere bedragen uit dan ze bij mij zouden moeten ophoesten voor het zelfde boek. Dat is hun vrije keuze uiteraard. Ze vinden het veel chiquer om op een veilng te kopen dan in een gewoon antiquariaat.
De veilinghouder zei me bij mijn vertrek 'Tot morgen' maar ik antwoordde hem dat ik andere dingen te doen heb, namelijk mijn kraam op de rommelmarkt in de beurshallen bemannen. Als hij me vervolgens ongelovend aankijkt vervolg ik dat ik als handelaar mijn tijd niet wens te verdoen door een hele namiddag op een veiling te zitten en niets te kunnen kopen door de te gekke prijzen. Wel is het mogelijk dat ik morgen mijn kat stuur, daarmee doel ik op iemand die in mijn plaats kan komen bieden. We zien wel.
Net toen ik aan het indommeleln was kreeg ik het bezoek van twee wel héél luidruchtige dames. Van die struise halve manwijven (sorry voor de uitdrukking maar ik vind geen passender omschrijving) met geblondeerd (?) haar, kortom twee forse bulldozers. Zoals alle Duitsers die ik op bezoek krijg kijken ze hooghartig en minachtend naar alle opeengestapelde boeken en andere zaken. Onmiddellijk beginnen ze in het duits te discussiëren. Ze denken dat ik hen niet begrijp. Ze spreken me in het engels aan : How much, how much en nog eens how much. Ik antwoord hen in het engels en ze beginnen te roepen van 'Er ist verrückt' en 'Das mach ich nicht'. Ik dan geef ik hen te kennen dat ik hen heel goed begrijp en dat ze - Trudy und Helga, zo stelden ze zich voor- me gerust kwaad mogen 'klappen" maar dan wel buiten mijn gehoorsveld. En gezien hun zware bulderstemmetjes betekent dat ze op de Burg mogen gaan staan. Onwillekeurig moet ik denken aan het tv-animatieprogramma Allo Allo. Ook daar komen van die typetjes voor. Na een hele discussie komen ze toch tot een akkoord en nemen voor 300 aan boeken mee. Mijn eerste verkoop aan Duitsers is hiermee een feit. Dat ik dat nog mag meemaken. Ik bedankte hen vriendelijk en de twee jolige dames vroegen me de weg naar het station, hun auto stond daar ergens geparkeerd. Ik wilde hen iets antwoorden in de trant van 'Jullie kennen de weg toch, jullie waren hier al twee maal voordien..." maar ik wil niet grof worden en raad hen aan de bus op de Grote Markt te nemen.
De beste frituur van 't stad Brugge : Patriek en Bernadette
Wie naar Brugge komt en graag een frietje eet komt best naar frituur Patriek, in de Torhoutse Steenweg vlak voor je van de stad aan de Expressweg komt (aan de overkant van de Expressweg vind je de Mister Grill en de Mac Donalds ik bedoel de Quick). De twee zaakvoerders, Patriek en Bernadette, vertroetelen hun klanten. Het gamma aan snelle en minder snelle hapjes is heel uitgebreid. Naast het gewone aanbod dat je in een frituur mag verwachten kan je hier ook terecht voor ene steak of andere overheerlijke schotels. Ook de vissoep wordt hier heel erg gesmaakt (letterlijk en figuurlijk). De bediening is heel hartelijk en gemoedelijk en voor iedereen wordt tijd gemaakt voor een babbeltje. Er zijn heel veel vaste klanten, ook opvallend veel zelstandigen die hier 's middags of na hun dagtaak de inwendige mens komen versterken. Je komt er heel wat speciale typen tegen en hoort hier de meest onwaarschijnlijke nieuwtjes. Zo onder andere verneem ik dat een overbuurvrouw van mij een zeer zware handicap zou hebben. Ik kan me niet inbeelden dewelke want deze heel levenslustige dame is van "s morgens tot "s avonds op toer om 'goede werken' te doen. Goede werken waar ze zelf gelukkig ook een goeie frang (frank) of euro aan overhoudt. Ik kan me niet inbeelden welke handicap dat mens heeft. Misschien is het eerder een soort afwijking in die zin dat ze haar man met drie anderen bedriegt, weet ik allemaal van horen zeggen. Het juiste woord voor zo'n afwijking of wat dat ook moge zijn ontsnapt me. Ik zal het nog eens navragen bij mijn tipgever. Verder ontmoette ik er al verschillende 'aangewaaide" bruggelingen, mensen die net als ik vanuit de verre Westhoek hier kwamen wonen. O ja, ik verklap hier nog een groot geheim. Als je Patriek en Bernadette hier over zult aanspreken zullen ze dit in alle toonaarden ontkennen maar je moet ze dan maar niet geloven. Beiden zijn heel gelovig, ze lopen de kerken zowat plat en hebben de bedoeling om heel hun frituur vol te proppen met heiligenbeelden. Kijk maar eventjes rond, er staan al een drietal exemplaren te wachten op de rest van de familie. En Bernadette is aan het sparen voor een verre reis : ze wil een hele maand naar Lourdes op bedevaart. Dus allen daarheen!
Op verkenning in het Kortrijkse en het buitenland (Henegouwen.)
Vaandag wast het weer mijn wekeleijkse vrije dag, alhoewel ik eigenlijk elke dag van de week vrijaf heb zo lijkt het mij nog altijd na vijf jaar. Op mijn negenendertigste verjaardag ben ik op bezoek geweest bij de wilde vreemde buurvolken van ons Vlaanderen. Via Kortrijk, Bissegem (ja ik zien na Bissegem gewist), Wevelgem en Lauwe ging de weg richting Moeskroen. Ik stopte eventjes aan de kerk te Lauwe en was nogal teleurgesteld : deze kerk is blijkbaar kortgeleden herschilderd (wit) en er is werkelijk niets waardevols aanwezig. Enkel wat communiebanken die niet meer op de oorspronkelijke plaats staan of zelfs gebruikt zijn om een credenstafeltje of zo te maken. Wel is er een heel mooie akoestiek. Aangezien er toch niemand anders in de kerk was bracht ik een gezongen eerbetoon aan God en als zijn lieve heiligen, wat een weergalm... Vooraan links staat een oude klok in een soort rek en een touwtje aan de klepel laat toe om de klok te doen luiden, of liever : een mottig geluid voort te brengen. Op het doksaal zie ik een orgel van ' ik willn moar ik kunnen nie'. De buitenkant ivan dit gebouw is mooier dan de binnenkant : een mooi rood bakstenen gebouw in neogotische stijl. Vervolgens verlaat ik Lauwe en bevind me plots in het buitenland, Wallonië. Als ik het goed voorheb zijn de grenzen tussen Vlaanderen en Wallonië hier een aantal jaren geleden gewijzigd. Eens buiten West-Vlaanderen zie ik her en der tweetalige straatnaamborden en pas kilometers verder ontdek ik dat ik werkelijk in Moeskroen ben. Wat een lelijke gemeente, alles is volgebouwd met lelijke huizen. Ik rij altijd maar verder en kom oa in Ronq, Tourcoing (Torkonje) en Halluin (Halewijn). Ik denk dat het in Tourcoing is dat ik het centrum niet kon vinden door de vele eenrichtingsstraten. Plots zie ik iets interessants - in mijn ogen althans - het gemeentelijk kerkhof. In de middengang liggen een aantal mooie grafmonumenten. Enkele namen : Hennion, Dassonville en Demeestere. Allemaal namen die we ook in West- en Oost-Vlaanderen vinden vandaag. Het zou hel interessant zijn moest men overal een inventaris opmaken van de grafmonumenten, wat een schat aan gegevens voor het opmaken van een genealogie. Heel wat mensen liggen begraven in een andere gemeente dan waar ze gewoond hebben. Door verhuis bv. bij huwelijk of bij verhis naar rusthuis op oudere leeftijd. Hier zijn een schat aan gegevens over vele families terug te vinden. Gelukkig is men bij ons in Vlaanderen hier en daar al bezig met een dergelijke inventarisatie, bv. St-Joris bij Beernem, enz. Volledig gedegouteerd door de vele lelijke bebouwingen zoek ik me een weg terug naar huis. Via Halewijn kom ik Menen binnen. Menen heeft eigenlijk ook niet zo veel te bieden. Ik zie er heel wat lawaaierige café's en andere gelegenheden en rijd vol plankgas richting Brugge. Vanavond heb ik nog een hoop boeken geklasseerd voor de rommelmarkt dit weekend. Ik zal honderden boeken aan spotprijzen te koop aanbieden. En aangezien er op de rommelmarkten te Brugge altijd veel boekenliefhebbers zijn zullen dezen allen aan hun trekken komen. Een groot aantal van deze boeken kosten me meer bij inkoop maar ik heb zodanig veel boeken dat ik het volume van mijn stock wat wil inperken. Dus in het weekend met zijn allen daarheen. Men zegge het voort. De eersten zullen de besten zijn en de laatsten zullen ook nog koopjes kunnen doen. Dit weekend is er ook een mooie boekenveiling in Brugge maar ik weet nog helemaal niet of ik er naar toe ga. Volgens mij kan ik veel meer verdienen op de rommelmarkt dan op een veiiling waar ik nog maar eens dezelfde boeken zie opduiken of waar ik mensen te grote bedragen zie spenderen aan boeken die bij mij veel goedkoper zijn. Maar ja, mensen willen bedrogen worden zeker?
Morgen komt er weer een jaartje bij, ik word dan 39. De tijd vliegt snel. Onwezenlijk hoe vlug de jaren passeren. Het lijkt allemaal nog niet zo lang geleden : de jaren op school in het mooie Veurne, mijn legerdienst in 90-91, de vele jaren in het grootseminarie, allerhande jobs oa drie jaar in de biblotheek in Knokke en Heist en Westkapelle. Al deze jaren heb ik heel veel boeiende mensen mogen ontmoeten, vrienden voor het leven gevonden en van alles mogen doen. En nu sinds een vijftal jaartjes zelfstandige, doen wat ik het liefste doe. Aan mijn verjaardag geef ik eigenlijk weinig ruchtbaarheid, waarom is dat allemaal nodig. Ik ben zeker niet gefrustreerd nu ik de veertig nader maar ik voel me ook niet meer piepjong. Wat ik morgen doe weet ik nog niet, het is mijn wekelijkse 'rustdag' en ik zal wellicht wel wat rondtoeren op zoek naar interessant materiaal voor de zaak. Wanneer ik vijftig word geef ik een groot feest voor de vrienden en (sommige) familieleden. Wie ik zeker niet zal uitnodigen is de beruchte kabouter Wesley uit het Veurnse en zijn bijzit, en iedereen weet wellicht heel goed wie ik hiermee bedoel. In de volksmond wordt hij trouwens ook Kabila, Hitler, boer Charel (met mijn verontschuldiging hier aan de echte Charel van op tv) en boer Wortel genoemd...
Gisterenavond laat en vanmorgen was ik hard in de weer met het afbreken van een preekstoel. De 'kuip' van een preekstoel wel te verstaan. Deze stond op het eerste verdiep van een bekend Brugs café. Ik hoorde dat het hele interieur zou veranderd worden en dacht dat die preekstoel me wel eens van pas kon komen. De kuip was echter heel stevig vastgemaakt aan de balustrade links en rechts, en aan het plafond. Gelukkig had ik goed afbreekmateriaal meegebracht. De uitbater hield een afscheidsfeestje met al zijn personeel en af en toe legde ik het gezellig gekwebbel aan banden door met mijn voorhamer rond te zwaaien. Het eiken meubel was werkelijk 'voor de eeuwigheid' gemaakt en wilde van geen wijken weten. Maar dat was natuurlijk zonder de ... waard ... grerekend en de waard hier dat was ik eventjes. Een paar dagen geleden haalde ik hier al een twaalftal mooie foto's uit de wereld van het bier weg, foto's oa van Trappistenpaters in hun brouwerij en een bierverkoper met hondenkar. Vanmorgen volgde dan nog een groot glasinloodraam. Mens mens mens, wat een ellende om dat spel uit de muur te krijgen. Tientallen kleine schroefjes die moeilijk te manipuleren waren. Dus haalde ik weer dat hamertje van gisteren en een paar breekijzers. De muur rond het raam kreeg enkele rake klappen te verwerken maar ik kreeg geen beweging in het raam. Dan maar een tijgerboor gaan huren in Huurland en daarmee wilde ik het houten raamkozijn rond het glasinroodraam doorzagen maar het taaie teakhout was quasi ondoordringbaar. Dus dan maar het grote werk : alle schroeven losdraaien, de helft spande enorm, ik denk dat de schroeven machinaal bevestigd waren want ze spanden enorm. Omdat dat raam nogal hoog uitviel stond ik op ene metalen radiator. Doorda tik nogal veel druk moest zetten op mijn gereedzdhap vloog ik plots met radiator en al in de grond. Het water spoot in het rond en gelukkig was er een loodgieter in de buurt die het lek kon dichten. Na vier uren van zwoegen slaagde ik er in om alles zonder brokken buiten te slepen. Nooit hoef ik nog een raam dat vast in een muur zit, ik betaal liever estra voor iets dat al mooi ontmanteld is.
Gisteren rommelmarkt te Sint-Niklaas. Ondanks de vele publiciteit die Eddy De Dapper maakte was deze markt voor mij niet echt denderend. Het regende en stormde de hele dag. Dit heeft voor- en nadelen. Voordeel is dat een binnenrommelmarkt gisteren de enige manier was om aankopen te doen daar de traditionele buitenmarkten geen standhouders of geen mooi materiaal hebben als het regent. Nadeel is dat veel mensen niet buitenkomen als het slecht weer is. In de stadsfeestzaal bij het station was er redelijk wat volk en ik zag enkele zwaarbepakte bezoekers (wellicht allemaal pakken met kledij of zo). Voor de duurdere en betere zaken hadden echter weinig mensen voldoende geld bij. Zelf had ik enkele honderden boeken mee, van 1 tot 5000 euro. Veel boeken van enkele euro en een mooi 17e eeuws kruidenboek van Dodoens. Daartussen dus een paar honderd boeken van 1 euro. Eindresultaat : de mooie stukken waren voor sommigen te duur en de goedkope boekjes waren velen blijkbaar te min (normaal een waarde van 5 euro). Met als resultaat : nauwelijks voor 90 euro verkocht wat echt een tegenvaller was. Hopelijk heb ik wel enkele nieuwe klanten bij die naar de winkel te Brugge zullen komen. Op het einde van de markt maakten onbekenden brokken aan mijn kraam : ze braken een glazen vitrine en maakten zich uit de voeten terwijl de auto haalde om mijn spullen in te laden. Laf hoor! Niemand die iets gezien of gehoord had... En tijdens het inpakken kwamen enkele slimmeriken me belachelijke sommen bieden voor mijn mooiste stukken. Zo oa voor mijn Dodoens. Oa een allochtoon die me 100 euro bood voor mijn Dodoens. Ik vroeg hem of hij dit werk wel kende en hij antwoordde dat hij het boek wilde kopen voor de 'prentjes'... Niet te geloven... als je prentjes wil bekijken koop je toch een Jommeke of zo... Vele allochtonen hebben vtrouwens eel meer inkomsten dan mensen van ons eigen volk. Ze zaaien niet en ze maaien niet... Of ik hier nog terugkom weet ik niet, eerst moet ik de teleurstelling wat verwerken en dan zien we weer wel. Volgende week is er prondelmarkt in de beurshallen in Brugge, traditioneel een heel goeie markt.
Gisteren was ik de hele dag in Hasselt. Hasselt stelt eigenlijk steeds weer teleur. Ik was er vroeger al twee maal omdat ik in de buurt bij klanten moest zijn. Ditmaal reisde ik met de trein, een trip van ongeveer twee en een half uur. Het regende nogal hevig en de toon was zo reed gezet. Ik bracht een bezoekje aan De Sleghte maar zag er vooral nieuwe boeken. Wat een luxe om zo veel ruimte te hebben en zo al je boeken keurig uit te stallen. Na een kwartiertje zoeken zag ik enkele interessante boeken liggen, een soort liturgische woordenboeken. Maar omdat deze boeken nogal zware kanjers bleken liet ik ze maar in het rek liggen, ik had geen zin om de hele dag 5 kg mee te zeulen. Daarn ging het richting ?Grote? Markt, een pleintje of zoiets nabij de kathedraal. Het bleef maar regenen en ik ging schuilen in de kerk. Er was een begrafenisdienst bezig en een mooi koor begeleidde de rouwdienst. De mensen in de kerk zongen nauwelijks mee. Ik zelf wel, ik kon het echt niet laten, en enkele tientallen bidprentjesjagers (zo vermoedde ik toch) keken verstoord om, waarschijnlijk had ik ze wakker gemaakt. Toen was er offenande en mijn vermoeden werd bevestigd. Twee derden van de kerkgangers verliet haastig de kerk. Echt vervelend, dit verschijnsel kennen we ook in West-Vlaanderen. Heel veel volk in het begin van de rouwdienst, maar na de preek en de offergang met uitdeling van bidprentjes muist iedereen er van onder, behalve de familie en goede kennissen. Jaren terug was er iemand in de streek van Houthulst-Zarren die naar alle begrafenissen ging, met als enige doel zoveel mogelijk bidprentjes te bemachtigen. Toen hij weer eens op weg was met zijn 'mobilette' w erd hij ondersteboven gereden en moesten ze nu voor hem een prentje laen drukken... En ik weet nog dat er bij de begrafenis van Paul Delvaux in de Sint-Walburgakerk te Veurne heel wat mensen waren die zoveel mogelijk keren te offerande gingen om zoveel mogelijk bidprentjes van deze gevierde kunstenaar bijeen te grabbelen. De onderpastoor, wijlen E.H. Joseph Denys, stond naast de uitdelers van de prentjes toe te kijken om deze profiteurs (figuurljk dan toch) op de vingers te tikken. Buiten de kerk gekomen met mijn groottante bood een man me 100 fr voor mijn exemplaar... maar een verontwaardigde blik van mijn lieve groottante maakte de man duidelijk dat hij bot zou vangen... Bidprentjes verzamelen is uiteraard een prachtige hobby, mensen die al lang verdwenen zijn komen bij wijze van spreken weer een beetje tot leven. Misbruiken zoals hierboven beschreven getuigen echter van een gebrek aan respect voor de overledenen en hun familie. Na een twintigtal minuten verliet ik de kerk, het regende nog steeds, en ik ging op zoek naar een plaats waar ik de innerlijke mens kon versterken. Op het marktpleintje vond ik een gezellig eethuisje en was tevreden van de maaltijd. Daarna met de bus terug naar het station en dan eventjes een bezoekje aan een tweedehandsboekenwinkel in de buurt. 'De Snuffel' is blijkbaar een winkel die voor een goed doel werkt... Tewerkstelling of zo, maar ze werken met 'vrijwilligers". En ook willen ze bomen of zelfs bossen (helpen) redden. Allemaal mooi natuurlijk maar ... eigenlijk is dat weer een vorm van oneerlijke concurrentie voor de echte boekhandelaars. Het aanbod is echt niet veel soeps en de vrijwilligers die ik er zag kenden weinig of niks van boeken. Wanneer iemand uitleg vraagt grijpt de vrijwilliger van dienst de telefoon en belt ergens iemand op die blijkbaar meer kennis van zaken heeft. De winkel is rogal ruim en is goed verwarmd. Volgens mij komen er door die overvloedige verwarming heel wat giftgie gassen vrij die nefast kunnen zijn voor het milieu... Ik snuffel ijverig verder want ik wil toch iets kunnen kopen, zeker als je zoals ik van zover komt... Ik vind er een gebedsprentje voor Rosa Stuyven. Geen kat hier die dat meisje kent natuurlijk. Dat meisje was afkomstig van Blauwput bij Leuven en raakte dodelijk gewond tijdens de tweede wereldoorlog toen ze op de vlucht was. Zwaar gewond werd ze op een matras gelegd in de kelder van de pastorie van Eggewaartskapelle (ergens heb ik hier nog een foto van, gekregen van Antoon Lava). Daarna werd ze vervoerd naar Ieper waar ze overleed. Over dit meisje is een boek geschreven en de pastoor van Eggewaartskapelle zou verlangd hebben om een verering op gang te brengen in zijn kerk. Dus dit prentje interesseerde mij wel. Maar toen ik de prijs vroeg diende ik 10 euro te betalen, en dit voor een prentje dat maar een halve euro waard is. Ik gaf dan ook volop uiting van mijn verontwaardiging. De jongedame-vrijwilligster hoorde het in Keulen donderen want ze kende er niets van. Dus hield ze de lippen stijf op elkaar en begon wat schaapachtig te lachen. Ik vertikte het om zo'n een Jodenprijs te betalen. Toen ik nog even verder keek in de boekenrekken viel mijn oog op een oud kerkmissaal. De prijs : onvoorstelbaar!! 220 Euro voor een versleten kerkmissaal uit 0948. Nu was de maat echt vol en ik haastte me naar buiten. Dus een verwittigd man is er twee waard.... In Hasselt iser eigenlijk weing te zien op vlak van historische gebouwen. Er zijn wel een aantal negentiende-eeuwse herenhuizen en zo, een oude gendarmerie, oude schoolgebouwen, de kathedraal, ... maar voor de rest oogt Hasselt eerder modern. Ook is er weinig volk op straat, wat een verschil met ons mooie Brugge.... Daarna trok ik naar de Grenslandhallen, naar de jaarlijkse antiek- en kunstbeurs. Ik zag er heel wat mooie dingen maar ... ontdekte er ook afschuwelijke lelijke heiligenbeeldjes in ... gegoten polyester. De verkoper hield aanvankelijk staande dat de beeldjes in hout waren maar bij nadere controle bleek heel duidelijk dat het nep was. Mooie zaken waren er zeker ook maar de prijzen waren navenant. Veel prijzen lagen dubbel zo hoog als de prijs die ik zou durven vragen... dus veel werd hier niet verkocht.
Passie voor boeken van pastoor van Jabbeke rond 1700 was geen probleem maar de tijden veranderen...
Gelukkig dat niet alle boekenminnende seminaristen en/of priesters belaagd werden door de hogere geestelijke overheid. Heel duidelijk was dit wel bij de Jabbeekse pastoor ca 1700. De man verzamelde hartstochtelijk duizenden boeken. Ook was zijn pastorie volgestouwd met antiquiteiten en curiosa. Omdat hij wat plaatsgebrek had kocht hij nog een extra huis. Bij zijn overlijden had men 16 paarden en 8 karren nodig om zijn boekjes naar Brugge te brengen waar ze openbaar verkocht zouden worden. Ik ben benieuwd of er hierover meer te vinden is, misschien een verkoopscatalogus?
Twee maten en twee gewichten : over hobby's in het Seminarie
Voor zover wij mensen kunnen oordelen... (wij = wijlen de president van het grootseminarie, ZEH Kannunik Erich Vanden Berghe) - is deze man niet geschikt voor het priesterschap. Leuk om God te spelen en de mensen die je minder graag hebt te vertrappelen.... Vele jaren heeft het geduurd voor ik deze harde veroordeling heb kunnen aanvaarden... Gelukkig dat ik nu een andere roeping, mijn tweede roeping, heb gevonden : leven voor en ook door boeken.
Ik ben boeken beginnen verzamelen van zodra ik wat geld verdiende, dit was toen ik 19 was en wat interims deed in afwachting van mijn legerdienst. De liefde voor boeken heb ik meegekregen van mijn moeder. Zij had een aantal heel oude en mooie boeken toen zij nog op de hoeve woonde. Ik ken weinig landbouwersvrouwen die in boeken geïnteresseerd zijn.
Mijn eerste boeken waren boeken over lokale geschiedenis, ik had namelijk de microbe te pakken van de genealogie. Tijdens mijn humaniora te Veurne bezocht ik regelmatig de bibliotheek en toen ik 18 was ontdekte ik in een boek verscheidene vermeldingen van mijn familienaam. Blijkbaar waren er al naamgenoten in de Westhoek in de 17e en 18e eeuw. Bijna allemaal familie en voorouders van mij. Van het een kwam het ander. Ik wilde meer weten ove de geschiedenis van de dorpen waar mijn familie vandaan kwam en al snel had ik enkele tientallen boeken bijeen. Toen ik mijn legerdienst (in Dellbrück bij Keulen, 6e Genie) vervulde hadden we nogal veel verlof en elke verlofdag trok ik naar het centrum voor genealogie en heraldiek te Handzame. Mijn nota's verwerkte ik 's avonds en ook wel eens overdag in de kazerne. Sommige medesoldaten vonden dit eerder een bizarre hobby : gegevens opzoeken over mensen die allemaal al lang overleden zijn. Voor velen stond legerdienst gelijk aan zoveel mogelijk pintjes binnengieten.
Toen ik binnenging in het seminarie kocht ik een boekenkast, ik kon slechts twee planken vullen ... spoedig kocht ik nu ook meer religieuze boeken en na enkele maanden was de kast al goed gevuld. Ook mijn interesse voor genealogie bleef.
Op het seminarie had iedereen zijn eigen hobby's : een aantal sportte graag, eentje hield zich bezig met fotografie, enkelen fietsten graag, anderen waren filmfanaten, uiteraard waren er ook een aantal muziekliefhebbers, enz. enz. Iedereen kon uiteraard zijn eigen hobby's beoefenen zonder dat er 'van hogerhand' daar veel mee gemoeid werd. Zelf had ik op dat vlak heel wat minder aangename ervaringen. Vooreerst deden enkele proffen nogal lacherig over mijjn belangstelling voor genealogie. Toen ik aan eentje zei dat we deels dezelfde voorouders hadden kon die daar helemaal niet mee lachen. Dat lachen getuigde naar mijn mening van dommigheid en zeker ook van misprijzen. Was het nu eigenlijk zo veel boeiender om elke avond een uurtje te gaan lopen? Of naar het voetbal te staren of naar het wielrennen? Of om op café te gaan zitten? Flauw hoor. Het kwam zelfs zo ver dat men mij verbood nog opzoekingen te doen tijdens het schooljaar. Aanvankelijk ging ik namelijk graag elke week een tweetal uurtjes naar het rijksarchief in de Academiestraat, een schatkamer voor genealogen met roots in West-Vlaanderen. Een afschuwelijke afwijking van mij??? Wie zonder zonde is werpe ... (Letterlijk) 'om de liefde Gods' zal ik maar zeggen maar wel ferm gepiqueerd beperkte ik mijn opzoekingen dus tot de vakantieperiodes. Ik waagde het eenvoudigweg niet om aan de bekoring toe te geven. Ook mijn beginnende passie voor boeken werd helemaal niet op prijs gesteld. Ik herinner me dat een prof zei : 'Maar Lieven toch, wat ga je dan wel doen eens je priester bent? Zal je dan bij de oude wuvetjes op hun zolders gaan zitten om boeken te zoeken? Ik schoot in een lach maar antwoordde toch niet dat hij het verkeerd had. Je wist immers nooit. Toen ik in het derde jaar een grotere kamer had kon ik twee stevige boekenkasten bemachtigen die ik volledig vulde met religieus getinte en historische boeken. Een prof (die intussen bisschop geworden is) deed wat lacherig bij het aanschouwen van al die boeken en toonde zich wat bevreesd dat de boel zou instorten. Waarop ik hem fijntjes opmerke : Dit gebouw - het grootseminarie - is gebouwd als op een steenrots... 'Als je zo bang bent dat de 'boel' naar beneden komt zou je best niet te veel meer binnenkomen in mijn kamer.. (want er zijn immers al zo weinig priesters....).
God weet en iedereen die me goed kent weet evenzeer hoe graag ik priester geworden was. En hoe men mij twee maal gewoon buitengegooid heeft. De zeer weledele kanunnik Adelbertus Denaux gooide me op het einde van het schooljaar 1990-1991 zomaar op straat met als flauwe smoes op mijn vraag "waarom toch in hemelsnaam' : 'Je weet zelf wel waarom." Wat een reden is me dat? Tot op vandaag weet ik het nog steeds niet. Althans niet met zekerheid, want zulke geleerde mensen zullen zeker een heel geleerde uitleg opdissen voor zo'n handeling. Kort na deze heldendaad werd de man benoemd te Leuven, als professor of zo. Ondanks de ellende waarin ik me bevond was ik heel blij dat hij geen andere slachtoffers meer kon maken.
Enfin, ik mag niet zeggen 'niet getreurd' want treuren deed ik wel, maar na dit zwaar affront en zware tegenslag moest ik verder met mijn leven. Ik ging dus naar de VDAB in Veurne en meldde dat ik werk zocht. Er waren twee vacatures : opvoeder in de Rozenkrans in Oosduinkerke (een instelling voor mensen met een mentale handicap of zo) en een job als magazijnier in De Beauvoorder Paté te Veurne. Alle twee kregen ze mijn telefoonnummer doorgespeeld en de eerste die me zou bellen kon me krijgen... De Beauvoorder Paté belde het eerst en zo werd ik magazijnier in een heel gekend en modern vleesverwerkend bedrijf. Ik deed mijn job graag en had er aangename collega's en bazen. In dit bedrijf werkte toen ingenieur Rahp Van Loocke, hij moest toezien op alle procedures en de kwaliteit van heel de productie. Een heel hartelijk en plichtsbewust man. Het verwonderde me an ook niet toen ik een paar jaar geleden vernam dat hij directeur benoemd werd van de heel gekende school De groene Poort te Brugge. Ook herinner ik me nog goed dat een collega overleed na een autoongeval op de Ieperse Steenweg, grote ontsteltenis op het werk natuurlijk. De begrafenis vond plaats in de kerk van Alveringem, ook al was de jongeman niet echt een pilaarbijter. Ik zie de goede pastoor, E.H. Antoon Petillion, nog aan het altaar. De tranen stroomden over zijn wangen door het afscheid van zo'n jonge gast. Een priester uit de duizend, onlangs is hij met pensioen gegaan, Alveringem weet wat ze verliest... Ook herinner ik me nog dat een collega, een getuige van Jehovah, toen buiten aan het portaal moest blijven staan tijdens de uitvaart. Het is blijkbaar zo dat Jehovah's niet in een kerk mogen komen als er een katholieke eredienst bezig is. Flauw hoor.
Na twee jaar mocht ik terugkeren naar het grootseminarie. Blijkbaar was het duiderlijk dat ik geen halsdaden op mijn geweten had gedurende mijn eerste verblijf in het huis van wantrouwen. Ik mocht terugkeren naar het seminarie. Mijn collega's op het werk en mijn bazen vonden het spijtig maar ze steunden me ten volle in mijn keuze. Ik woonde toen op een boerderijtje van mijn ouders te Lampernisse; gelegen in het beschermde 'komgrondengebied'. Een zalgie plaats om te wonen. Voor de liefhebbers : dit boerderijtje is binnenkort te koop, een unieke kans om midden een natuurgebied te kunnen wonen. Er is wel nog wat werk aan de winkel. Ene ongure figuur, bijgenaamd "kabouter Wesley" liet de boel wat verkrotten. Het eenvoudigste ware daarom om de boel plat te gooien en in identiek dezelfde typische wijze herop te bouwen. Bij het boerderijtej horen trouwens nog een hectare grond en een originele bunker uit de eerste wereldoorlog.
Het eerste jaar filosofie moest ik o dfdoen, wat me helemaal niet beviel, maar ik liet mijn ongenoegen niet blijken want ik besefte heel goed dat dit niet in dank zou worden afgenomen. Later kom ik nog uitvoerig terug op mijn toch mooie jaren op het grootseminarie. Over toffe collega's-medestudenten (de meeste toch), heel goede proffesoren (de meeste althans), de ingoede en altijd bezorgde Zusters van het Geloof, de vele bezigheden die zo'n studies met zich meebrengen, de koeien in de achtertuin, enz.
Bijna op het einde van het derde jaar (en dus eigenlijk mijn vierde jaar op het seminarie) werd ik op 'een mooie Pinksterdag' (zoals in het liedje) - en meerbepaald op Pinkstermaandag - bij de president van het grootseminarie ontboden. Het is zo dat president, Eric Vanden Berghe me enkele maanden vroeger, rond Kerstmis, al gevraagd had om vrijwillig het seminarie te verlaten omdat hij vond dat ik te veel bezig was met de echtscheidingsperikelen van mijn ouders. Ik was te veel begaan met mijn moeder, vond hij, en 'Je moeder is oud genoeg om haar plan te trekken'. Heel fraai, ik antwoordde hem dat een tweede maal stoppen en dan een derde maal beginnen voor mij geen optie was. Dus gooide me de president me tegen wil en dank buiten. Wat een schande, en ik kon er niets aan doen. Ik stapte prompt naar de hulpbisschop, mgr. Laridon, die me volmondig steunde maar me uiteraard doorverwees naar de grote baas, dus de bisschop in eigen persoon. De bisschop onthaalde me vriendelijk maar kon me niet helpen. Ik was met verstomming geslagen. Een bisschop die 'niets kon doen' en 'moest overeenkomen met de president'. Enfin, daarop wilde de bisschop samen een Onze Vader biden, wat heel goed bedoeld was. Maar ik was zodanig overstuur dat ik de bisschop onderbrak en hem zei dat bidden alleen niets zou uithalen en dat hij als baas van het bisdom de enige was die me nog kon helpen. De mens wikt en God (of de president??t) beschikt... Gelukkig zijn niet alle presidenten gelijk, gelukkig vooral voor de studenten.
Enkele jaren later vraag ik de president via mail om toelating om met Vitaya enkele opnamen te maken in of rond het grootseminarie. Dit ivm het oprichten van mijn nieuwe zaak. De president antwoordde letterlijk : 'Mijn antwoord op uw verzoek kan kort zijn. Aangezien het om een zuiver commerciële opzet gaat, kan ik niet ingaan op uw vraag en dus geen toestemming geven voor opnamen van welke aard dan ook. (getekend) Eric Vanden Berghe pr. President Grootseminarie.' Wat een schandelijke vertoning. Eerst probeert hij je leven kapot te maken door me op straat te gooien en als ik dan eindelijk bijna op mijn pootjes val... dan vindt hij het nog leeuk om nog eesn na te trappen. Wat een lomp gedrag. Wil me niet kwalijk nemen dat ik deze priester zo omschrijf maar ik kan me moemnteel geen betere omschrijving bedenken. Ook al zou hij geen lompe boer zijn; dan toch lijkt het daar toch wel heel sterk op. Spijtig dat hij soms niet wat menselijker kon optreden. Ik wilde enkele kleine opnamen maken in het grootseminarie om mijn achtergrond naar voor te brengen,, want zonder deze studies zou ik niet in Brugge bleand zijn en er een zaak opgericht hebben. En ... wat brengt dat commercieel op als ik enkele foto's laat nemen in het grootseminarie? Echt ongehoord en ongepast. En als iemand het hier niet mee eens is dan mag hij gerust reageren. In elk geval wens ik niemand de ellende en onmacht toe die ik heb moeten meemaken als gevolg van voornoemde priester. Enkele jaren geleden is hij overleden, nogal heel plots, in elkaar gezakt in de poort van het seminarie terwijl hij op een groep bezoekers of zo wachtte. Ondanks alle miserie waar hij me indompelde ging ik toch naar zijn begrafenis en vanuit mijn nogal zeer negatieve ervaringen met de man prevelde ik - heel gemeend - 'God hebbe zijn ziel'. (Want behalve dat fait-divers'tje van mij buiten te gooien had hij blijkbaar heel veel verdiensten, gelukkig maar...). Kwaaie tongen beweerden dat ik naar de begrafens ging om er zeker van te zin dat Vanden Berghe... Hoe durven ze! Nu kan hij naast Sinte-Pieter gaan zitten en iedereen waar hij een probleem mee heeft de hemel uitpandoeren...
Tot slote nog eens vermelden dat buiten mij nog anderen aan de deur gezet geweest zijn, al zullen ze dat niet altijd graag geweten hebben, en dit om allerlei redenen!
Ik kreeg een gepeperde rekening van een deurwaarder hier uit Brugge. Meer dan 400 eurootjes. Met verbazing stelde ik vast dat het gaat om een vermeende onbetaalde verkeersbelasting. De nummerplaat die ze opgeven is die van mijn vorige auto die al meer dan twee jaar op het kerkhof ligt. Indien ik de gepeperde rekening niet binnen de kortste keren betaal komen ze mijn inboedel noteren om die dan openbaar te verkopen. Die toffen tiep van een deurwaarder schrijft er ook nog bij : inbegrepen in uw inboedel is ook de auto waarvoor deze aanmaning werd opgesteld. Wel, ze mogen hem hebben maar ze moeten hem wel zelf zoeken. Ik vermoed dat hij al lang in de schrootmolen beland is. Bovendien is heel de brief nogal arrogant en agressief opgesteld. En ook vergeten ze zichzelve niet : de kosten die ze maken zijn niet van de poes. Heel onduidelijk hoe ze hun rekeningetje opmaken. Wat een stelletje laffaards, sommigen toch. Plezant om hele dagen mensen te gaan ambeteren. Misschien moet ik mijn nationaliteit laten veranderen in ... , want buitenlanders vallen ze in ons binnenland niet lastig.
