Gisteren was ik de hele dag in Hasselt. Hasselt stelt eigenlijk steeds weer teleur. Ik was er vroeger al twee maal omdat ik in de buurt bij klanten moest zijn. Ditmaal reisde ik met de trein, een trip van ongeveer twee en een half uur. Het regende nogal hevig en de toon was zo reed gezet. Ik bracht een bezoekje aan De Sleghte maar zag er vooral nieuwe boeken. Wat een luxe om zo veel ruimte te hebben en zo al je boeken keurig uit te stallen. Na een kwartiertje zoeken zag ik enkele interessante boeken liggen, een soort liturgische woordenboeken. Maar omdat deze boeken nogal zware kanjers bleken liet ik ze maar in het rek liggen, ik had geen zin om de hele dag 5 kg mee te zeulen. Daarn ging het richting ?Grote? Markt, een pleintje of zoiets nabij de kathedraal. Het bleef maar regenen en ik ging schuilen in de kerk. Er was een begrafenisdienst bezig en een mooi koor begeleidde de rouwdienst. De mensen in de kerk zongen nauwelijks mee. Ik zelf wel, ik kon het echt niet laten, en enkele tientallen bidprentjesjagers (zo vermoedde ik toch) keken verstoord om, waarschijnlijk had ik ze wakker gemaakt. Toen was er offenande en mijn vermoeden werd bevestigd. Twee derden van de kerkgangers verliet haastig de kerk. Echt vervelend, dit verschijnsel kennen we ook in West-Vlaanderen. Heel veel volk in het begin van de rouwdienst, maar na de preek en de offergang met uitdeling van bidprentjes muist iedereen er van onder, behalve de familie en goede kennissen. Jaren terug was er iemand in de streek van Houthulst-Zarren die naar alle begrafenissen ging, met als enige doel zoveel mogelijk bidprentjes te bemachtigen. Toen hij weer eens op weg was met zijn 'mobilette' w erd hij ondersteboven gereden en moesten ze nu voor hem een prentje laen drukken... En ik weet nog dat er bij de begrafenis van Paul Delvaux in de Sint-Walburgakerk te Veurne heel wat mensen waren die zoveel mogelijk keren te offerande gingen om zoveel mogelijk bidprentjes van deze gevierde kunstenaar bijeen te grabbelen. De onderpastoor, wijlen E.H. Joseph Denys, stond naast de uitdelers van de prentjes toe te kijken om deze profiteurs (figuurljk dan toch) op de vingers te tikken. Buiten de kerk gekomen met mijn groottante bood een man me 100 fr voor mijn exemplaar... maar een verontwaardigde blik van mijn lieve groottante maakte de man duidelijk dat hij bot zou vangen... Bidprentjes verzamelen is uiteraard een prachtige hobby, mensen die al lang verdwenen zijn komen bij wijze van spreken weer een beetje tot leven. Misbruiken zoals hierboven beschreven getuigen echter van een gebrek aan respect voor de overledenen en hun familie. Na een twintigtal minuten verliet ik de kerk, het regende nog steeds, en ik ging op zoek naar een plaats waar ik de innerlijke mens kon versterken. Op het marktpleintje vond ik een gezellig eethuisje en was tevreden van de maaltijd. Daarna met de bus terug naar het station en dan eventjes een bezoekje aan een tweedehandsboekenwinkel in de buurt. 'De Snuffel' is blijkbaar een winkel die voor een goed doel werkt... Tewerkstelling of zo, maar ze werken met 'vrijwilligers". En ook willen ze bomen of zelfs bossen (helpen) redden. Allemaal mooi natuurlijk maar ... eigenlijk is dat weer een vorm van oneerlijke concurrentie voor de echte boekhandelaars. Het aanbod is echt niet veel soeps en de vrijwilligers die ik er zag kenden weinig of niks van boeken. Wanneer iemand uitleg vraagt grijpt de vrijwilliger van dienst de telefoon en belt ergens iemand op die blijkbaar meer kennis van zaken heeft. De winkel is rogal ruim en is goed verwarmd. Volgens mij komen er door die overvloedige verwarming heel wat giftgie gassen vrij die nefast kunnen zijn voor het milieu... Ik snuffel ijverig verder want ik wil toch iets kunnen kopen, zeker als je zoals ik van zover komt... Ik vind er een gebedsprentje voor Rosa Stuyven. Geen kat hier die dat meisje kent natuurlijk. Dat meisje was afkomstig van Blauwput bij Leuven en raakte dodelijk gewond tijdens de tweede wereldoorlog toen ze op de vlucht was. Zwaar gewond werd ze op een matras gelegd in de kelder van de pastorie van Eggewaartskapelle (ergens heb ik hier nog een foto van, gekregen van Antoon Lava). Daarna werd ze vervoerd naar Ieper waar ze overleed. Over dit meisje is een boek geschreven en de pastoor van Eggewaartskapelle zou verlangd hebben om een verering op gang te brengen in zijn kerk. Dus dit prentje interesseerde mij wel. Maar toen ik de prijs vroeg diende ik 10 euro te betalen, en dit voor een prentje dat maar een halve euro waard is. Ik gaf dan ook volop uiting van mijn verontwaardiging. De jongedame-vrijwilligster hoorde het in Keulen donderen want ze kende er niets van. Dus hield ze de lippen stijf op elkaar en begon wat schaapachtig te lachen. Ik vertikte het om zo'n een Jodenprijs te betalen. Toen ik nog even verder keek in de boekenrekken viel mijn oog op een oud kerkmissaal. De prijs : onvoorstelbaar!! 220 Euro voor een versleten kerkmissaal uit 0948. Nu was de maat echt vol en ik haastte me naar buiten. Dus een verwittigd man is er twee waard.... In Hasselt iser eigenlijk weing te zien op vlak van historische gebouwen. Er zijn wel een aantal negentiende-eeuwse herenhuizen en zo, een oude gendarmerie, oude schoolgebouwen, de kathedraal, ... maar voor de rest oogt Hasselt eerder modern. Ook is er weinig volk op straat, wat een verschil met ons mooie Brugge.... Daarna trok ik naar de Grenslandhallen, naar de jaarlijkse antiek- en kunstbeurs. Ik zag er heel wat mooie dingen maar ... ontdekte er ook afschuwelijke lelijke heiligenbeeldjes in ... gegoten polyester. De verkoper hield aanvankelijk staande dat de beeldjes in hout waren maar bij nadere controle bleek heel duidelijk dat het nep was. Mooie zaken waren er zeker ook maar de prijzen waren navenant. Veel prijzen lagen dubbel zo hoog als de prijs die ik zou durven vragen... dus veel werd hier niet verkocht.
