Af en toe kom ik - al snuisterend in mijn paperassen - een klasfoto tegen van ca 1985, toen ik aan het college in Veurne studeerde. De laatste maanden kon ik via internet al heel wat oude klaskameraden opsporen, eentje is overleden (al vele jaren geleden) en van anderen ben ik elk spoor bijster.
Sommigen zijn landbouwer geworden, een ander is militair, enkelen hebben een eigen zaak, enz. Eentje woont hier vlakbij en zie ik nog regelmatig.
Onlangs kwam ik in contact met een 'oude' klasgenoot die ik altijd heel erg wist te waarderen. Zijn spoor was ik bijster, tot ik onlangs zijn naam ontdekte op het bidprentje van een oude Eggewaartsenaar. Hij stond er vermeld als kleinkind.
Na wat extra zoeken vond ik hem eindelijk terug! Niemand die me nu kent zal dit willen geloven maar als student was ik niet altijd van de braafste... Door dat contact van enkele weken terug werd ik me daarvan opnieuw bewust. Ik was immers nogal hevig bezig met het gooien van krijtjes. Naar de medestudenten en soms ook naar doelwitten als het schoolbord en enkele leraren (al waren er maar heel weinig leraren die zich dat lieten welgevallen...).
Ook mijn broers waren niet van de braafste, soms zaten we gezellig met zijn drietjes in de strafstudie. Maar ook daar vlogen we soms buiten als we het daar al te bont maakten... Veel hing af van wie die strafstudie gaf... Een bepaalde priester, EH Terrie, was een geliefd doelwit van spot. We gooiden inktdruppels met onze pen op zijn blauwe schort op het moment dat hij ons passeerde tussen de studiebanken. Wast het echter 'Tarzan' of 'Neuze', dan waren we héél braaf... Van die mannen was ik toch wel wat bang, met hen moest je het niet in je hoofdhalen om de 'plezanten' uit te hangen!
Andere studieleraren waren 'Tallore' (De Loore of zoiets denk ik, ik heb nooit de echte naam van deze brave mens gekend...). Hij werd soms knettergek van ons, toen we in het tweede moderne zaten. In het derde had ik dhr Kesteloot als studiemeester. Daar viel niet mee te lachen en het regende straf bij hem. Ooit had ik een draagbaar radiootje mee en per ongeluk (of wat dacht je?) duwde ik op 'on' en een seconde lang (niet langer!) klonk er een keihard geluid door de studiezaal. Niemand die het hoorde blijkbaar, het was dan ook onvoorstelbaar dat iemand een radio zou laten spelen in Kesteloots studie. Ik kon de knop dus na een kleine seconde terug 'uitzetten' en haalde mijn hand heel behoedzaam uit mijn boekentas. Maar Kesteloot had het natuurlijk gehoord en gezien, ik was een vogel voor de kat, dacht ik even. Maar Kesteloot keek alweer de andere kant uit en ik was gerustgesteld. Eventjes later wandelde hij tussen de studiebanken zoals hij regelmatig deed. Ik was me van geen kwaad meer bewust... totdat ik aan mijn haren uit mijn studiebank getild werd. Kesteloot deed me enkele seconden in de lucht zweven. Ik riep luid : 'Lat me los!' En dat deed hij. Hij wandelde gewoon terug naar zijn lessenaartje vooraan en deed alsof er niets gebeurd was.
Ik voelde dit echter nog maandenlang, hij had me echt ferm pijn gedaan. Wanneer ik met ongenoegen terugdacht aan deze in-greep van Kesteloot en hij me aankeek om uit te zoeken of hij me geen straf kon geven voelde ik steevast aan mijn haar. Met mijn rechterhand bevoelde ik dan heel voorzichtig mijn haardos, daarbij pijnlijke grimassen makend. Kesteloot's gezicht kleurde dan bloedrood van 'coleire'. Wie laatst lacht...
Intussen zijn hier vele jaren over heen gegaan en kijk ik met vreugde terug op de vele mooie momenten in mijn studietijd.
Op de rommelmarkt vorig weekend liepen er heel wat verzamelaars rond. Gewone rustige mensen maar ook van die 'gejaagde gekken', die er niet voor terugdeinzen om anderen een voetje te lichten, althans figuurlijk. Ze zouden hun ziel verkopen voor een speciaal boek, tijdschrift, postkaart of doodsprentje...
De enen zijn natuurlijk nog rapper dan de anderen, en er kan natuurlijk maar een de allerrapste zijn. Daarom houden sommigen elkaar heel goed in het oog. Als de ene op een bepaalde stand iets bekijkt zal het wel interessant zijn, zodat in enkele minuten tijd heel de boel zich verdringt rond één map met postkaarten of een hoop bidprentjes. Van zodra de eerste de map uit handen geeft staan er een half dozijn anderen klaar om 'een slag' te slaan... Of om 'gesten' te doen achter een ander zijn rug...
En, wie niet rap is, moet slim zijn. Er wordt dan ook de hele tijd 'kwaad verteld' over de anderen. De anderen zijn gulzig, gierig en egoïstisch. Sommigen gunnen de andere het kaas op hun brood niet. En dat noemt zich dan 'verzamelaar'!
Met een zeker amusement luister ik naar al die roddels, zo gaat de tijd wat vlugger voorbij. Sommige van die verzamelaars laten niets onverlet om anderen in een slecht daglicht te plaatsen, en zo de 'concurrentie' de duvel aan te doen, om dan zelf des te meer kunnen verkopen. Zo kwam er een oud ventje op de beurs, een simpele ziel, hij liep in een grote boog om een stand waar iemand heel wat interessante prentjes meehad. Door de geniepige pietpraat van een andere verzamelaar komt de man niet meer kopen bij die brave standhouder. Door het geroddel van de laatste dagen weet ik precies hoe de vork in de steel zit. Die roddelnonkels willen eerst hun eigen voorraadje kwijt aan dat zielig oud ventje... Hoe laag kan je vallen... Ik zwijg want het zijn mijn zaken niet. Maar wie wind zaait zal storm oogsten!
Tegenwoordig heb ik steeds nogal weinig verwachtingen wanneer ik me voorbereid op een antiek- of ander beurs. Vandaag duurt het lang eer mensen beslissen tot aankoop van een waardevol boek of stuk antiek.
Afgelopen weekend was het weer zover : rommelbeurs in de beurshallen te Brugge. De Oekraïne-werkgroep zette voor de zoveelste keer haar beste beentje voor om er iets moois van te maken. Heel wat vrijwilligers zetten zich belangeloos in olv Luc Sneppe.
Tijdens het opstellen was er een drukte van jewelste. Antiquairs en pseudo-antiquairs, verzamelaars en ook enkele echte ambetanterikken, enkelen met 'lange vingertjes', en vele anderen maakten jacht op koopjes. Zonodig met wat elleboogwerk. Kwestie van de eerste te zijn. Zo was er iemand die een collectie Liebigprentjes vond. Hij nam ze in de handen, men vroeg er een groot bedrag voor en hij wilde 'wat' afpingelen. Maar dat werd hem onmogelijk gemaakt door enkele 'collega's' die aan de verkoper teken deden en hem toeriepen dat zij ook 700 euro wilden geven. Dus was er geen sprake meer van afpingelen en moest de man de volle pot betalen.
Zelf vond ik wat boeken en zo. Men kwam me zeggen dat er iemand met grote heiligenbeelden gearriveerd was. Ik repte me naar die stand, bekeek de beelden. Loodzwaar want in massieve eik... maar voor mij toch 'te licht bevonden' want ik vemoedde dat de beelden veel jonger waren dan ik aanvankelijk dacht. Zo zag ik een bisschop met een zowaar bijna woeste gezichtsuitdrukking... wat me onmiddellijk deed denken aan de Sint-Rochusbeelden die men tegenwoordig invoert uit de Filippijnen. Precies dezelfde lelijke tronie en baardje. Aanvankelijk bracht ik een bod uit op die bisschop maar gelukkig ging men hier niet op in.
Het publiek. Heel wat verzamelaars dus, ook nogal wat 'beroeps'. Maar ook veel rare tiepen, op de duur leek het wel een freakshow. Enkele mensen met een handicap passeerden de revue, sommigen van hen achtte ik echt niet in staat om op hun eentje, zonder begeleiding dus, zomaar rond te lopen. Eentje passeerde gisteren zaterdag zeker 30 keer voor mijn 'kraam', vandaag weer zo eentje.
Velen klaagden over de verkoop maar meestal was dit hun eigen schuld, je kan immers niets verkopen als je enkel waardeloze rommel aanbiedt. Met uitzondering dan van oud of nieuw kerstmisgerief, oude 'kleren' en bucht van boeken (eentje had enkel franstalige voddeboeken bij...). En allerlei andere brol ging ook vlot over de toog. Mooiere zaken echter bleven meestal onaangeroerd, uiteraard omdat het kostenplaatje meteen veel hoger was.
Enkele mensen spraken me aan over het ongeval van Stefaan Louwagie en zijn vrouw, vorige week vrijdag. Ze snappen niet hoe iemand zomaar van rijstrook veranderde en hierdoor twee brave achtbare burgers het leven ontnam. Ik kan enkel hopen dat het gerecht de dader passend aanpakt, zodat die tiep passend gestraft wordt.
Een jonge moeder en kind kwamen aan mijn stand. De moeder vroeg me opeens : 'Kan dat zijn dat jij in de dierentuin van Antwerpen werkt?' Ik : 'Ja, soms val ik in tijdens de weekends en hang er de aap uit!' De dame verduidelijkte daarna wat ze precies bedoelde : in de zoo zou er iemand werken die nogal op mij lijkt. Weet ik veel... maar vind het wel grappig.
Ik zag er vele tientallen kennissen en het was gezellig babbelen. De verkoop viel wat tegen, mijn winkel een viertal dagen sluiten voor wat kleine verkopen is natuurlijk niet de max, maar er komt zeker 'wat' naverkoop. Ook kreeg ik enkele aanbiedingen, o.a. twee houten heiligenbeelden van meer dan 700 jaar oud. Waw! En waarom zo oud, vroeg ik, bij deze mensen thuis op bezoek? Ewel, omdat de kerk zelfs nog ouder was! Wat een uitleg...
Zoals elke woensdag tijdens de kerstmarkt op de Grote Markt is het heel druk bij de winkel. De markt gaat dan immers door op de Burg zodat honderden mensen de galerij in- en uitlopen met hun 'vers' fruit en 'groenigheden'. Soms is de helft al 'plukkerot' wanneer de sukkels thuis komen, want tegen dan is de boel ontdooid...
Bejaarden hebben voor niets geen tijd wanneer ze op pensioen zijn, maar een 'potje commeren' kan er steeds nog wel bij. Ik doe me te goed aan enkele lekkernijen van het 'kiekenkraam', diep weggedoken achter mijn 'bureau' - kwestie van niet voortdurend op de vingers gekeken te worden door vrekken die iedere euro in veertien bijten om toch maar rijk te sterven... Ze kijken je met grote verlekkerde ogen aan en zo heb je het gevoel dat ze gewoon de helft van je borden tussen de kiezen plooien. Neen, dat vind ik dus niet leuk.
Hoe ouder, hoe erger ze soms zijn. Op een moment zie ik enkele lelijke gerimpelde tronies door de etalage gapen, ik dacht eerst dat er een halloweenposter was blijven hangen... Commentaar met bakken : 'Wie koopt dat toch nog?' 'Dat zou ik niet in mijn kot willen hebben!' Ik spring recht en loop naar de deur en zeg die 'stoetemule' : 'Ewel madamtje, ik zou jou ook niet in mijn kot willen hebben!' De dames lachen zo hard dat de stukken er bijna af vallen... Als de mensen maar kunnen lachen...
Wat later komen er drie - zo mogelijk nog lelijkere - vergane glories aangetreden. Ik ben benieuwd wat die drie te vertellen zullen hebben wanneer ze aan mijn vitrine belanden... Eentje duwt een looprekje voor zich uit, krakende wagens lopen natuurlijk het langst, of niet soms? Ze krijst : 'Ewel je moet nu eens kijken naar mij, dat is toch geen gezicht?' (inderdaad!) Ik wil naar het rustoord maar ik geraak er niet in, er is een hele wachtlijst voor mij... en d'er lopen er daar rond die beter kunnen lopen dan ikkikke! Ikke moetn nu wachtn toetat er nog negen dood vallen!' De anderen knikken meewarig. De krakende vervolgt : 'En tegen die tied kan ik zelve al dood zijn!' Waarop een andere antwoordt : 'Ewel dan is je probleem toch opgelost?' Dat laatste mens heeft 'overschot van gelijk'...
Engelsen bij de vleet. Een koppeltje komt binnen en begint een heel verhaal af te 'steken'. Dat ze voor twee dagen hier in Brugge zijn en dat ze mijn winkel de mooiste van heel 't stad vinden. Ik ben natuurlijk zeer vereerd... Ze blijven maar praten en praten... en praatjes hebben die engelsen meer dan genoeg. In die negen jaar dat ik hier mijn winkel heb is er hoogstens een engelsman die iets aan me kocht. Voor de rest enkel praatjes. Plots vragen ze me iets : de prijs van een of ander hebbedingetje. Ik bedenk dat ze zullen zeggen : spijtig maar die 20 euro is boven mijn budget. dus schrijf ik met koeien van letters op een briefje : 'SORRY, NO ENGLISH SPOKEN!!!' En ... weg zijn ze! Dat heb ik weer eens goed opgelost..
Voor de duidelijkheid : ik heb een groot hart voor oudere mensen, maar ze moeten weten waar de grenzen liggen, ik ben ook maar een mens hoor!
Het voorbije weekend was er weer de jaarlijkse antiquarenbeurs in Mechelen. Het is de enige in zijn soort in ons land. Altijd heel gezellig met deelnemers uit Nederland, Duitsland, Vlaanderen, Wallonië en Frankrijk. Sommige collega's zie ik slechts één maal per jaar, daar in Mechelen.
Als je op de binnenkoer van het cultureel centrum staat zie je de immense toren van de Sint-Romboutskathedraal voor je opdoemen. En dan die mooie beiaard die mooie liedjes speelt om het kwartier. Zalig!
Het uitpakken verloopt vlot want de deelnemers komen niet allen tergelijkertijd. Het koor van de voormalige minderbroederskerk is afgesloten zodat de standhouders die normaal in het koor staan nu in de brede gang een plaatsje krijgen. Iedereen hoopt op een geslaagde beurs dit weekend.
Vrijdag om 14u00 start de beurs. Wat eerder, in de voormiddag, komt een man binnen met een lieve hond. Wij kijken even op, want op dit uur verwachten we nog geen kat... laat staan een hond. Bij nader toezien blijkt het een blinde te zijn met zijn geleidehond. Ik - positief ingesteld als altijd - bedenk dat hij misschien op zoek is naar oude brailleboeken... maar ik weet bij God niet hoe lang die al bestaan en of er notabene iemand is die zoiets meeheeft... Al gauw geeft de man te kennen dat hij gewoon zijn hond even uitlaat... Pech natuurlijk voor ons maar dit voorval geeft ons goede hoop : iedereen zal ons vinden, zelfs wie blind is...
Er is redelijk wat volk maar niemand blijkt gehaast om een 'koop' te doen. Of zoals men in Nederland zegt : de 'gretigheid' is zoek. Heel wat bezoekers geven forfait omdat men slecht weer voorspelde. Andere mensen zijn niet langer geïnteresseerd in aankopen. Ze komen prijzen vragen en achten zich dan heel gelukkig met de volgende bemerking : 'Ik wist niet dat ik zo rijk was!' of : 'Het wordt tijd dat ik zelf begin te verkopen (uit de eigen collectie)'. Van enkele bezoekers weet ik dat ze enkel komen om boeken te bepotelen, ik probeer ze dan ook wat te ontmoedigen, ervoor te zorgen dat ze geen vodden maken...
Gelukkig mag ik de eerste dag een goede klant verwelkomen die er voor zorgt dat ik voor een groot deel uit de kosten ben. Op zaterdag is er minder interesse. Ik zie hoe langer hoe meer oude mannetjes passeren die zich enkel wat komen warmen. Op zondag is er wat meer verkoop, vooral naar het einde van de beurs toe. Enkelen die vrijdag en zaterdag beloofden terug te keren stuurden hun kat, heel fraai is dat! Op het einde van de beurs ben ik redelijk tevreden, ik hoop wat nieuwe klanten te mogen verwelkomen in Brugge. We zullen immers zien zei de blinde!
Overlijden van genealoog Stefaan Louagie uit Zerkegem
Deze namiddag las ik met groeiende verbijstering dat Stefaan Louagie en zijn vrouw vrijdag om het leven kwamen. Een man (Ewoud Pollentier) uit Oudenburg reed met zijn grote BMW in op de auto van Stefaan. Naar horen zeggen deze namiddag was de aanrijder wat eerder als een gek vertrokken uit Ettelgem, waar hij ergens in een café amok maakte en daar de biezen moest nemen... Nog volgens horen zeggen in Oostende zou hij zelfmoord hebben willen plegen... Ongelooflijk... Indien dit waar is... : zijn er geen andere manieren om zichzelf van het leven te beroven? Moet je dan twee onschuldige hardwerkende mensen laten verongelukken? Rijd je dan beter niet zélf tegen een boom of zo? Ik begrijp het echt niet...
Ik kende Stefaan al ruim vijftien jaar. Nadat bepaalde onverlaten me uit het grootseminarie 'kieperden' (of moet ik zeggen 'rolden', niet letterlijk te nemen aub!) kon ik me wat meer bezig houden met mijn genealogische opzoekingen, mijn grote passie tot op vandaag. Het is immers zo dat de president en bepaalde andere personen 'niet graag hadden' dat ik me bezighield met zo'n zaken... (het lef!). Tijdens het beoefenen van mijn hobby leerde ik heel wat aangename mensen kennen, mensen die ik nu nog regelmatig ontmoet.
Zo ook Stefaan. Hij was niet zoals de meeste andere genealogen. Daarmee wil ik zeggen : hij was niet enkel een fervent genealoog, hij was super-actief! Hij was steeds op jacht naar allerlei genealogische bronnen, zoals uitgegeven stamboomboeken, allerlei genealogische info op cd-rom van collega's-vorsers, enz. om het allemaal op het www te zetten. Resultaat : zo'n 200 000 personen of meer. Ook ikzelf en heel wat familieleden staan op zijn website.
Als handelaar zocht ik heel wat van die stambomen in boekvorm voor hem. Heel dankbaar kocht hij ze van mij voor een uiterst zacht prijsje want het was voor het 'goede doel'. Regelmatig vond ik bidprentjes van naamgenoten van hem, spijtig genoeg moet er straks nu eentje van hemzelf gemaakt worden...
Heel het Brugse en vele mensen daarbuiten rouwen om zijn heengaan (en dat van zijn vrouw). Stefaan was alom gekend als een goedlachs en uiterst hulpvaardig man. Een goede leraar met een groot hart voor al zijn studenten. Een goede vader voor zijn twee zonen die in één klap vader en moeder verliezen.
Deze avond ging ik speciaal naar het VVF te Oostende waar ik heel wat kennissen aantrof. Iedereen zat er wat bedrukt en verslagen bij, iedereen kende Stefaan immers heel goed, normaal gezien zou hij deze avond ook hier aanwezig zijn. Eén persoon in het bijzonder had het bijzonder moeilijk met dit grote verlies, zijn gezicht sprak boekdelen en het deed me pijn aan het hart...
We zullen Stefaan zeker niet vergeten en wensen zijn zonen heel veel moed nu ze zonder ouders verder moeten.
Booking.com is heel bekend. Je kan er voor een 'prijsje' hotels boeken. Eigenlijk klopt hier een en ander niet.
Goeie prijzen krijg je meestal op minder interessante tijdstippen, op tijdstippen waarop vele hotels weinig klanten hebben. Verder krijg je dan soms minderwaardige kamers zoals kamers aan de achterzijde van het gebouw, kamers op het derde verdiep waar geen lift is, kamers voor rokers, kamers met een lelijk uitzicht, kamers aan een drukke straat waar je geen oog dicht kan krijgen...
Verder is dan vaak het ontbijt niet inbegrepen in de prijs. Zeker weten dan dat ik daar een vinnige heel negatieve opmerking over maak en géén ontbijt tegen meerprijs, telkens onder het mom dat ik dan eindelijk maar eens begin te diëten...
Op die manier kan je natuurlijk een 'lagere' prijs aanbieden... Eigenlijk verkopen hotels enkel lucht : een ruimte met een bed. Zaak is dus als hotel je klanten wat te verwennen, ervoor zorgen dat de klant zich welkom voelt, dat hij ergens waar voor zijn geld krijgt...
Gelukkig maakte ik het gelukkig nog niet veel mee om me 'bij de aap gelogeerd' te voelen. En indien ik niet tevreden ben dan hebben ze het héél goed geweten!
Hoe is het toch mogelijk dat twee boten op volle zee op elkaar invaren? Is er dààr geen plaats genoeg misschien? Je kan elkaar van ki-lo-me-ters zien afkomen op een rustig 'vaartje'...
Op die boten stikte het van de Polen, mensen uit de Filipijnen, enz. Misschien was er op taalvlak een klein communicatieprobleem? De kapitein die zegt dat ze naar rechts moeten varen en de stuurman die er geen jota van begrijpt en het stuur naar links gooit?
Het moge een magere troost zijn : 1300 splikspinternieuwe auto's naar de haaien! Een gat in de markt, de automarkt dus. Extra werk aan de winkel dus!
Ik ben heel blij een winkel te hebben in het hartje van Brugge, waar elke dag mensen uit werkelijk héél de wereld op bezoek komen. Eventjes leek het of ik zou verhuizen naar een oude lelijke kille kerk in de Westhoek, kwestie van wat meer plaats te hebben om alles mooi uit te stallen. Intussen is echter overduidelijk gebleken dat ik van een geluk bij een ongeluk mag spreken dat ik op een nog steeds onbegrijpelijke wijze mijn slag niet hen thuisgehaald toendertijd... Politiek blijft helaas echter heel vaak een 'vuil spelletje' te blijven. Soort zoekt soort, het is allemaal één pot nat daar in dat verre steedje. Ik zou zo niet kunnen leven...
Een nadeel hier in Brugge is echter dat massa's toeristen de 'gewone mensen' overrompelen... Drie vierden van de bezoekers komt enkel kijken naar een soort Bokrijk. En ondertussen maar smikkelen en sneukelen, op de Kerstmarkt van die vettige worsten en hamburgers binnenschrokken, goeikope gluhweintjes binnenkletsen, genevertjes achterover kappen, vieze reuzegarnalen opvreten, ... Wafels die niet echt lekker geuren en vettige frieten met ketchup rondzeulen langs de etalages... Sommigen durven (ik bedoel : proberen) mijn winkel binnen te komen met die stinkende bazaar. Meestal is één blik van mij genoeg om hen buitensdeurs te houden, om hen wandelen te sturen.
Vooral de Chinezen komen overal ongegeneerd binnenlopen, sommigen zitten dan drie minuten te peuzelen aan een pralientje. Dan is hun voorraad half op. In een doorzichtig plastiek zakje zit dan nog een pralientje, goed voor nog eens drie minuten peuzelplezier wanneer ze bij een volgende winkel komen.
Ook zijn er meer en meer Russen. In de media hoor ik dat het meestal kapitaalkrachtige mensen zijn maar daar heb ik in mijn zaak nog helemaal niets van gemerkt.
Personeelslid van de Belgacomwinkel in Sint-Michiels, ontsnapt uit zottekot?
Het is tegenwoordig heel erg gesteld met de service van Belgacom. Zolang je maar mooi je factuurtjes betaalt is er geen vuiltje aan de lucht. Veel geld voor weinig of geen service. Bijna twee weken lang had ik geen internetverbinding. Héél vervelend want iedereen die een mailtje stuurt verwacht dat ik heel vlug antwoord, wat ook normaal is.
Zonder aanwijsbare reden liet mijn 'internet' het dus plots afweten. Ik ging naar drie verschillende 'gevestigde' zaken in Brugge om mijn probleem op te lossen. Maar telkens werd ik 'afgepoeierd' met de meeste idiote uitvluchten : 'Sorry, maar wij kunnen daar ook niets aan doen!' of 'Ik en mijn collega's zijn niet echt technisch onderlegd.' of 'Er zijn vaste procedures : wij mogen jou niet helpen, je moet dat oplossen via de telefoon.' Niet te geloven!
Dus bel ik dat gratis 0800 nummer van die sukkels. De eerste keer moet ik 50 (VIJFTIG) minuten wachten voor er een levend wezen aan de lijn komt. Ik ben nog niet uitgesproken of er wordt ingehaakt. Daarna weer meer dan een kwartier. De dame zegt dat ze me niet kan helpen en dat het aan mijn computer ligt... Dus ga ik naar het hoofdkantoor van Belgacom aan de achterkant van het station. Daar zie ik dat hun winkel verhuisd is naar een pand een paar kilometer verderop. Geen zorg natuurlijk, wat is nu een paar kilometer als je met de wagen bent.
Aangekomen in de nieuwe zaak op St-Michiels zie ik drie 'loketten' met één personeelslid. Wanneer ik aan de beurt ben zijn we weer een uur verder. Ik besluit niet te vertrekken voor ik weer internetverbinding heb, daarom heb ik mijn laptop bij zodat ze me niets meer op de mouw kunnen spelden. De dame aan het loket, zo'n lui loeder, met van die domme koeienogen, een 'zittend gat' en een saaie stem, kijkt me - ja wat wil je - dom aan. Ze zegt dat ik mijn laptop weer mag opbergen want dat dat haar werk niet is. Ze 'troont' me enkele meter verder mee naar een wand met ... een telefoontoestel. Ik moet daar op een knop drukken en mijn problemen uitleggen. Niet te geloven! Het is een franstalige die met moeite wat nederlands spreekt. Ik vraag hem om een 'nederlandssprekende' collega door te geven maar dat begrijpt hij niet. Ik haak in en verlaat de winkel.
Thuis pieker ik me suf over wat ik nu moet doen. Dan maar eens 'Systeemherstel' proberen... en je zal het niet geloven maar meteen kon ik weer surfen!
Moest ik mijn klanten zo behandelen als dat gespuis van Belgacom dan was ik al lang aan de dop!
Bij mijn terugkeer uit Namen deze namiddag bracht ik wat boeken terug naar de winkel : een mooie reeks atlassen van Sanderus : de drie boeken over Vlaanderen en de drie over Brabant. Alles in een schitterende staat. Niet verkocht maar dat is niet erg, velen hebben de boeken kunnen bewonderen in Namen.
Wat rugpijn. Na het inladen van mijn eigen materiaal hielp ik ook met een collega : die kon onmogelijk op zijn eentje zware kasten in zijn vrachtwagen krijgen. Er moest zeker honderd meter ver gereden worden met al die meubelen want er was heel weinig plaats voor de vrachtwagens. En de tarmacvloer rond het expogebouw verkeert in een lamentabele staat zodat het echt geen pretje was om de kasten zonder brokken te maken in de vrachtwagen te krijgen. Enkele standhouders toonden zich bovendien weinig collegiaal door hun vrachtwagens zo te parkeren dat anderen er niet meer konden langsrijden. Eentje draagt een kleine 'd' of zo in zijn naam... en waant zich duidelijk veel beter dan ons, gewone stervelingen...
Daarna eventjes de inwendige mens versterken bij de buurvrouw. Enkele collega's kwamen bij me zitten en merkten op dat er vreemd volk aan mijn deur stond. Een getinte man stond te zingen aan mijn deur en het waren niet bepaald Marialiedjes. Toen kwam hij het koffiehuis binnen en vroeg wanneer de winkel open zou gaan. Eerst wilde ik de anderen toefluisteren niet te reageren en zeker niet te zeggen dat ik de uitbater ben. Maar na zo'n beurs past het helemaal niet om iemand die echt geïnteresseerd lijkt door te sturen. Aangezien er in de winkel niet zoveel uitgestald stond daar ik nog niet uitpakte na de antiekbeurs, was de keuze nogal beperkt. Maar... er werd gekocht en ik hou er meer aan over dan aan heel die mooie antiekbeurs die tien dagen duurde... Misschien was ik uiteindelijk beter in huis gebleven? Misschien had ik hier wel gouden zaken gedaan?
De klant had niet genoeg geld bij zich, hij wilde betalen met een !!! Libanese !!! bankkaart of zo... Of hij zou me later het bedrag overschrijven en nu alles meenemen. Maar zo gaat dat natuurlijk niet, ik kan Libanezen nu eenmaal niet blindelings vertrouwen. Ze vroegen me om alles naar Brussel te brengen waar ze contant zouden betalen. Ik zei hen dat het voor hen even ver was om naar hier te komen met dat geld maar daar hadden ze helemaal geen zin in. Dus toonde ik mijn goed hart en sprak met die gasten af op een publieke plaats in onze hoofstad, kwestie van me veilig te voelen.
Een voorschotje werd betaald en ze wezen er me op dat ik - indien ik niet zou verschijnen met hun goederen - iets te wachten stond. Lachende voegden ze er aan toe dat ze bedriegers gewoon een kopje kleiner maken. Straffe taal maar daar heb ik geen problemen mee.
Inrichting van de stand. In tegenstelling tot vorig jaar verloopt de opbouw heel vlot.Een en ander heeft natuurlijk te maken met het feit dat ik reeds s morgens om 5 uur uit Brugge die Schone vertrok.Rond 6u30 arriveerde ik aan het beursgebouw.Dus nog ruim de tijd voor een dutje voor de poorten opengingen rond 8u00.Daar ik heel vroeg arriveerde kon ik mijn wagen bij de poort plaatsen zodat ik niet onnodig ver moest lopen om alles naar mijn stand te brengen.Eigenlijk is het niet te begrijpen hoe men rond het beursgebouw zo weinig plaats voorzag om te laden en te lossen.Dit zorgt voor heel wat ergernis en geruzie wanneer het druk is
Blijkbaar heeft iedereen de vorige dagen al alles binnengebracht, de meeste standen waren al mooi ingericht.Des te beter want zo kon ik rustig werken.Langzamerhand komen meer en meer collegas binnen, ik zie natuurlijk veel bekende gezichten.Ook enkele nieuwkomers.Gelukkig ligt de klemtoon hier echt op antiek, en is er niet te veel moderne kunst (van die dingen waarmee je op een uur de hele beurshal kan volhangen).Ik voel het meteen : dit wordt een topbeurs.Althans wat het aanbod betreft.Hopelijk wordt er ook veel verkocht zodat iedereen op het einde tevreden kan zijn.
De volgende dag, donderdag, wordt alles nog wat afgewerkt zodat s avonds de voor-voor-opening plaats kan vinden.Hiervoor kregen alle standhouders kaarten om gasten uit te nodigen.Ook waren er massas mensen van Fortis Paribas, wellicht omdat deze bank de beurs sponort.Het was gezellig druk en iedereen liet zich de hapjes en drankjes (walking dinner welgevallen.Ondertussen werd ook al wat verkocht, zo zag ik een bankdirecteur die een mooie achttiende eeuwse kast kocht.Of dames die wat kantwerk kochten.De bezoekers werden echt tot de laatste minuten van de opening achtervolgd door kelners die de glazen telkens opnieuw vulden.
Op vrijdag was er de vooropening.Heel wat meer volk nog dan op donderdag.Vele duizenden kaarten werden gul rondgestrooid.De ver)koop kon losbarsten.Het publiek was echt op jacht naar mooie zaken.Flink wat Westvlamingen, heel wat bekenden uit Brugge : zowel handelaars als particuliere verzamelaars.
Ook in het weekend was het op de koppen lopen.Heel veel franssprekenden natuurlijk maar volgens mij evenveel Vlamingen.Ook wat Duitsers en Nederlanders.
Op maandagavond wist men ons tijdens de receptie voor de standhouders al te melden meer dan 15000 bezoekers over de vloer (over het tapijt dus) te hebben gehad.Inderdaad, massas bezoekers.Veel stokoude mensen maar ook veel vijftigers en zestigers.Ook heel wat jongere mensen.Interesse voor zowat alles op mijn stand.Enkele zaken vonden een nieuwe eigenaar.
Zo mocht ik een stuk leveren in de buurt van Bastogne.Ik werd er buitengewoon hartelijk onthaald.Deze mensen waren zo blij dat ik eens kwam kijken naar hun mooi ingerichte woning.De buitenkant van het huis in leisteen leek aanvakelijk eerder bescheiden.Eens binnen in het huis moest ik mijn vooroordeel aan de haak hangen, naast mijn jas dus.Buitengewoon prachtig, een écht droomhuis.Het was vroeger een kleine boerderij.De muren zijn niet bepleisterd zodat je de mooie stenen kan zien.Overal mooie antieke kasten afkomstig uit de streek.Reeds dertig jaren is het koppel de woning aan het inrichten, op een heel smaakvolle wijze.Veel plaats voor grote zaken is er dus niet meer.Hier en daar zag ik wel nog een plaatsje voor een en ander, en ik nodigde deze mensen dan ook uit om eens naar Brugge te komen, waar ik enkele zaken heb die hier echt een mooi plaatsje zouden kunnen vinden.
Een huis in leisteen in de Ardennen (voor alle duidelijkheid aan mijn lieve collegas-Antiquairs : dit is niet het huis van mijn klant, onnodig dus te hengelen naar de juiste ligging van dit gebouw!)
Ook waren heel wat bezoekers op jacht naar een afnemer van allerlei waardevolle zaken.Zo was er een doktersvrouw uit de buurt die een zestiende eeuwse Sint-Nicolaas wilde verkopen.Ik maakte een afspraak voor dezelfde avond.Na een halfuurtje kwam ze terug naar mijn stand en vroeg me haar kaartje terug, ik dacht dat ze er iets op wou schrijven, zoals een gsmnummer of zo.Maar neen, ze snakte het kaartje uit mijn handen.Ze zei me dat ze van gedachten veranderd was en het beeld pas na de feestdag van Sint-Niklaas wou verkopen.Ze was immers bang dat haar kleinkinderen heel hard zouden wenen als ze op die dag het beeld niet meer zouden zien Wat een pietpraat!Want : wat indien ik het beeld dan op 7 december zou mogen kopen?Dan wenen die kinderen toch ook het jaar daarop?En als ik het beeld twee weken later zou mogen komen kopen, waarom mocht ik dan haar kaartje niet houden?Ik zei haar vriendelijk dat ik het adres tochvan buiten kende en dat ze me later niet moest langskomen voor dat beeld.Ze mag het houden, het kost haar waarschijnlijk toch niets, haar man zal het wel ergens afgedroogd hebben bij een of andere sukkelaar van een klant.In elk geval heel merkwaardig dat dat mens plots van gedachten veranderde, wellicht een collega die een betere prijs of zo in het vooruitzicht stelde.
Een achttal mensen had een fotoalbum mee van allerlei waardevolle zaken.Meestal echte rommel, valse beelden of zaken waarvoor ze een astronomisch bedrag wilden binnenrijven.Dat is natuurlijk hun goed recht maar ik ben er ferm gerust in om zaken te kopen waar voordien al twintig andere collegas kwamen kijken
Daar de beurs tijdens de week pas om 14u00 begon, kon ik in de voormiddag ik de binnenstad van Namen verkennen.Een leuk stadje met heel wat winkels.Vooral restaurantjes, pralinenwinkels, klere(n)winkels.Wat ik héél merkwaardig vond was wat er zich blijkbaar allemaal afspeelt onder de kathedraal Onder wat op de sacristie lijkt bevindt zich een restaurant.Wat verder aan de zijkant stond onder het vloerniveau een deurtje open.Ik ben niet nieuwsgierig maar dacht even dat ik daar middeleeuwse grafkelders of zo zou aantreffen.Mis dus : grote rekken met vele honderden flessen wijn.Miswijn of iets anders?Er hing een bordje met verboden ingang, dus liet ik de wijn maar voor het was.Het is voor mij wel de eerste keer dat ik een eet- en drinkgelegenheid zie onder een kathedraal!Voor zover ik weet is de Kerk hier eerder wat conservatief (missen in het Latijn en zo) maar dit lijkt toch op wat anders
Ik zag ook een drietal bedelaars.De eerste een vrouw van vreemde oorsprong (= allochtoon dus).Nauwelijks 25 jaar.Ik zei haar dat ze werk moest zoeken in plaats van te vegeteren op die arme Walen alhoewel ze wellicht niet veel ving van de plaatselijke bevolking maar veeleer teerde op het goede hart van de toeristen zoals wij Vlamingen.Ze lachte vals en draaide haar hoofd.Een dame van rond de zestig, een plaatselijke schone, amuseerde zich kostelijk.Nabij een antiquariaat, op een pleintje, wenste ze iedereen een goeiendag.Dan begon ze te zingen, wat ze helemaal niet slecht deed.Een natuurtalent?Of een operazangeres over datum en aan lager wal geraakt?Dan een man van in de zeventig, helemaal in lompen gekleed.Slapend op en onder een hoop oude dekens op een zitbank.Een veertiger, een goede ziel, vroeg hem mee te komen.Alle dekens werden in de vuilnisbak gepropt en arm aan arm vertrokken de mannen richting een busje.Misschien iemand van het OCMW of gewoon een goedhartige mens die de man verder wilde helpen.Dan een jonge zwarte man, hij wilde mijn handtekening.Om hier te kunnen komen wonen.Ik zei : Sorry man, maar daar kan ik niet achter staan, ons land heeft het al moeilijk genoeg!Waarom ben je weggegaan uit je eigen land?Hij vertelde me dat hij uit Kameroen kwam, hier illegaal was en hoopte hier een beter bestaan te kunnen leiden.Ik zei hem dat hij hier op de beste plaats van de wereld was om een onbezorgd leventje te leiden maar dat al die illegalen mij niet echt vrolijk maken.Vooral omdat ze ook aan mijn eigen centen knabbelen, want van waar komt het geld van de Walen? Natuurlijk van wij Vlamingen, de wilde weldoeners van de Walenpays!
Er zijn enkele antiquariaten.Natuurlijk enkel franstalige literatuur en dus weinig interessant voor mij.Ook wat prenten en tekeningen oa van Rops.Maar hier valt niets meer aan te verdienen, de prijzen swingen hier echt de pan uit.Voor zon stad als Namen vind ik het aanbod echt beneden alle peil maar tegenwoordig resten er in heel het land nog weinig interessante antiquariaten.Antiekwinkels zag ik al helemaal niet, blijkbaar werken de meeste antiquairs tegenwoordig zonder winkel.Het is natuurlijk ook zo dat je tegenwoordig maar weinig volk meer over de vloer krijgt in de winkel.Velen kopen enkel op veilingen en via internet, ze denken dan dat alles véél goedkoper is, wat een grote misvatting is natuurlijk.In de winkel kan je de hele dag met je vingers zitten spelen zonder dat er een kat langskomt en dat is natuurlijk niet plezant.Gelukkig heb ik altijd vanalles om handen, ik ben met veel dingen ineens bezig.
Iedereen beroemd.Thuis kijk ik niet naar tv, ik heb wel interessantere dingen te doen.Op hotel liggen de zaken anders : tijdens het avondeten zap ik wat Iedereen beroemd Een rare docteur, hij beweert dat hij professor is aan verschillende uniefen in Ecuador.Hij komt hier wat studeren, vier jaren lang! Zijn gezin wordt in twee keer overgevlogen uit dat apenland.De hele familie komt er dus aan!Hopelijk is het hijzelf die al die rekeningetjes betaalt.Ik heb zon vermoeden dat hij wel wat steun zal krijgen van de Belgische Staat.Verder tonen ze nog een rugbyclubje : Rugby voor homos : wat een idee! Enkel homos kunnen in die club! Kunnen ze niet normaal doen?Het doet me denken aan die jongerenbeweging Wel jong maar niet hetero!Wie discrimineert er hier eigenlijk?Dan : dames die allerlei rommelmarktbrol omtoveren tot andere brol, wie begrijpt dit?Stel je voor dat er mensen zijn die élke godganse dag deze flut-tv slikken!
Vanaf dinsdag is er wat minder volk.Precies museumbezoekers, gratis inkomkaartjes en rondgapen en alles bepotelen het is begonnen met de vrouwendag.Moesten ze echt afschaffen want voor de standhouders is dit een echte beproeving.Al die dames met een al te hoge dunk van zichzelf.Ze weten alles beter.
In het weekend wordt het weer drukker : iedereen hoopt op een goeie verkoop om de beurs goed af te ronden.De meesten zijn inmiddels al uit de kosten maar het is de bedoeling om wat winst over te houden.Wellicht wachten veel liefhebbers tot de laatste dag om nog over te gaan tot de aankoop van een mooi boek of stukje antiek.
Net als vorig jaar logeerde in hotel 'Beauregard'. Zoals dikwijls op booking.com worden de hotels mooier voorgesteld dan ze eigenlijk zijn. Zo ook hier met dit hotel boven het casino aan de Maas. De titel is goedgekozen : aan de voorkant heb je een mooi zicht op de Maas en de huizenrij aan de overkant. Aan de achterkant een heel mooi zicht op de immense citadel. Het ontbijt valt nogal mee, maar waar men de eieren haalt om te bakken is me een raadsel. Vast en zeker van die voorgepaket brikken. En van 'plofkippen'. Er zit niet veel smaak in en het kleurt allemaal nogal bleekjes...
Wat ferm tegenviel was het nachtelijk kabaal in het hotel. Aan dit casino is een school voor croupiers verbonden. Ik zag het leslokaal : allerlei goktafels en pokertafels en van die ronde schijven met cijfertjes op werden bemand door allerlei jonge gasten die zich hier specialiseren in het (legaal) zakkenrollen. De klanten worden er allemaal gerold, vroeg of laat toch, want uiteindelijk moet er winst gemaakt worden. De gezichten van de 'scholieren' bekijkend merk ik op dat het allemaal halve schurkentronies blijken. Leeglopers misschien die vlug veel geld willen verdienen. Wanneer ze iedereen gepluimd hebben, zo rond één uur 's nachts trekken ze naar de hotelkamers om er feestjes te bouwen. Drie avonden, telkens tijdens het weekend, was er heel wat lawijt op de verdieping waar ik logeerde. Als ik op hotel ben verlang ik wat rust en die was dus ver te zoeken. Ook was er op een avond een hele buslading Estlandse scholieren te gast. Geen manieren dat volkje. Ook een bende Duitsers. Het is algemeen geweten (door ondervinding...) dat je Duitsers af en toe een halt moet toeroepen, anders lopen ze je gewoon onder de voet.
Aan de receptie klonk steeds 'Je suis désolé', wat me niet aanstond. Dus na de eerste keer maar zelf het heft in eigen handen genomen. Wanneer de kabaalmakers, moe van al die domme pret, rond 4 uur ook wilden gaan slapen, klonk er op geregelde tijdstippen oorverdovend lawaai : keihard dicht slaande deuren en gebons met stenen voorwerpen op de deuren. Echt niet te doen, zo hard! Telkens kwam al dat schorremorie op de gang, tierend dat ze wilden slapen en dat het gedaan moest zijn met dat lawaai. Vruchteloos probeerden ze de bron van al dat kabaal te achterhalen maar de dader hield zich blijkbaar schuil achter zijn gesloten hoteldeur... Groot gelijk had die!
Bij het uitchecken zondagmorgen of de hotelbaas te bereiken was. 'Désolé!' klonk het weer. Ik zei dan dat het mij ook speet en dat ze mij hier niet meer terug zien! En dat ik publiciteit zou maken voor dit hotel, geen 'reclame' in dit geval!
Gisteren was de laatste dag van de antiekbeurs Antica te Namen. Ik had niet veel geslapen en was wat vermoeid. Na enkele heel zwakke verkoopdagen hoopte iedereen op nog wat verkoop op het 'laatste moment'. Dit viel echter tegen en nu hoop ik dat er na de beurs nog wat uit de bus valt.
Het inpakken gisterenavond en inladen verliep heel wat vlotter dan vorig jaar. Ik zorgde er namelijk voor dat mijn auto 's morgens al op een goede plaats stond zodat ik niet al te ver hoefde te sleuren met alles. Rond het beursgebouw is er echt bedroevend weinig plaats om te parkeren of te manoevreren met een wagen. Beter zou men het voetbalveld omvormen tot parkeer- en laadruimte. Als onze vrienden-Walen dan toch zo graag achter een stuk leer aanlopen, als ze dan toch zo sportief willen zijn, kunnen ze dat gerust een paar kilometertjes verder doen...
Maar desaltnietemin was de beurs heel geslaagd. Heel veel mooie antiek te koop, massa's volk, alles was aanwezig om er een goede beurs van te maken. De vele positieve en lovende reacties deden ons veel deugd en ondanks de toch wat mindere verkoop zullen de meesten volgend jaar weer van de partij zijn.
Vandaag was het weer boeiend bij 'Iedereen beroemd'. Allemaal onnozele mannekes. Eerst weer die allochtone 'dokter-student'. Die blijft hier zomaar vier jaren lang studeren. Met welk geld? En hij vond een prachthuis voor zijn gezinnetje dat naar België komt wonen... Wanneer hij zijn gezinnetje opwacht in Zaventem is er al een landgenote van hem naast hem staande : nog een ander familielid? En is er nog méér familie op komst? En moeten wij (en ik bedoel hier natuurlijk de Vlaminkjes) dat allemaal betalen?
Daarna een rugbyclub voor gays. Als je geen homo bent mag je er niet bij... Van discrimatie gesproken. Doet me denken aan 'Wel jong, niet hetero'. Echte nonsens!
Het treinstelletje. Een van de vragen was wat het postnummer is voor Sinterklaas of de hemel of zo. De slimmerd wist het niet en riep de hulp in van medereizigers. Wat een geluk voor hem want daar zat warempel een nonnetje die de juiste postcode kende!
Velen zaten deze avond naar het scherm te staren om wat gekken te zien maar dat viel dik tegen. Misschien volgende week?
Héél interessant, dat program... Op deze manier kunnen (soms) de grootste werkschuwe dorpsidioten in beeld komen, waar gaan we toch naar toe? Waarom parels voor de zwijnen werpen, energie verspillen aan wie het eigenlijk niet waard zijn? Sorry varkens, sorry voor de vergelijking met jullie, verstandige beestjes! De varkens waarover ik het hier heb lijken wel op jullie maar zijn van een heel ander niveau... Liever jullie varkensstal dan het stal (of hoe noem je dat anders) van die dorpsidioot. Het varken uithangen ja, maar voor de rest veel wind in zijn broek!
En dan die andere mensen zoals dat ventje uit Ecuador. Die komt hier in België vier jaartjes doctoreren. Wie zal dat betalen? En héél zijn gezin komt naar België wonen. Tijdelijk, of hebben we zo weer enkele 'nieuwe Belgen' binnengehaald? Een troost alvast dat de man toch zekere capaciteiten heeft en er misschien wel ernstig aan denkt om later wat te werken.
Het wordt hoog tijd dat we ons bezinnen over wat écht belangrijk is voor ons land. Stoppen met eigen zakken te vullen en er voor zorgen dat ons land leefbaar wordt/blijft. Werklozen 'aanmoedigen' om toch wat te werken, zeker in Wallonië hebben ze wat aanmoediging nodig...
Net vond ik een mooie tekst, mij opgestuurd door iemand die mij héél nauw aan het hart ligt...
Het portret van de liefde werd door Paulus met de volgende mooie woorden omschreven :
Liefde zoekt overal het goede. Liefde is niet afgunstig. Liefde bluft niet. Liefde beeldt zich niets in. Liefde geeft neit om schone schijn. Liefde zoekt zichzelf niet. Liefde laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over de fouten van anderen. Zij is blij met het goede dat gedaan wordt. Liefde verdraagt alles. Liefde gelooft alles. Liefde duldt alles. De liefde vergaat nooit.
Vandaag was het weer mijn feestdag. Daags na die van de grote kindervriend Sint-Maarten. Ik ben mijn teergeliefde moeder eeuwig dankbaar voor die mooie voornaam, een betere kan ik niet bedenken. Mijn naam heb ik dus gekregen en ik probeer die waardig te dragen. Ik kan dus zeer lief zijn (maar ook wat minder lief als dit nodig blijkt).
Livinus, mijn patroonheilige had het niet altijd gemakkelijk. Ikzelf trouwens ook niet, ook boven mijn hoofd troepten soms donkere wolkjes...
Het verschil echter tussen mijn patroonheilige en ikzelf is dat ik wel degelijk uitkijk mijn hoofd niet te verliezen bij wat tegenslag. Mij gaan ze nog niet onmiddellijk kisten. Of in een stenen sarcofaag stoppen.
Wapenstilstand, 11-11-1918, het einde (?) van een verschrikkelijke oorlog... Zoveel nutteloze doden, zovele jonge (vooral Vlaamse!) levens kostend...
Telkens ik in de streek van Ieper kom, en speciaal op deze dag, mijmer ik weg naar die grote slachting... En lees ik opnieuw het ontroerende gedicht 'In Flanders Fields'.
Hieronder de originele tekst en twee vertalingen :
In Flanders fields (luitenant-kolonel John McCrae, 1872-1918)
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
De kollebloemen van Vlaanderen (Rachel Schaballie, 1919)
Vlaanderens hart bloedt in zijn kollebloemen open,
tussen de kruisjes door, die, rij naast rij geplant,
het simpel teeken zijn, waaronder wij steeds hoopen,
dat onze milde dood de vree werd voor dit land.
Bij rooden dageraad volgden wij in het blauwe
den zoeten leeuwerik, wiens jubel werd gestoord
door schroot en vloek en klacht. Tot men ons kwam houwen
en op dit Vlaamsche veld ons streven werd gesmoord.
Gij, die nu na ons leeft, wij reiken u de toortsen,
verheft ze naar het licht, elk roepe een nieuwen held:
verbreekt gij onze trouw, dan wordt in wreedste koortsen
ons 't heilig verbod te slapen in dit veld:
in elke kollebloem zouden wij blijvend bloeden!
In Vlaanderens velden
In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen
Tussen de kruisen, rij aan rij
die onze plek aangeven; en in de lucht
vliegen leeuweriken, nog steeds dapper zingend
ook al hoor je ze nauwelijks te midden van het kanongebulder
aan de grond.
Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden
leefden we nog, voelden de dauw, zagen de zon ondergaan
beminden en werden bemind en nu liggen we
in Vlaanderens velden
Neem ons gevecht met de vijand weer op:
Tot u gooien wij, met falende hand
de toorts; aan u om haar hoog te houden
Als gij breekt met ons die sterven
zullen wij niet slapen, ook al bloeien de klaprozen
Wat een belachelijk program! Al de grootste onnozelaars komen zo eens in beeld. Zo vandaag een man die op het kerkhof werkt. Hij verzamelt... hoe kan je het raden?... jawel, doodskoppen. Nu gaan we het zien dacht ik... makkelijk toch zo'n hobby met zo'n werk? Maar neen, wat 'zien' ik? Niets dan plastieken rommel, een Amerikaanse doodskist en allerlei arduinen grafkruisen in zijn tuin. Zelfs legde hij een strooiweide aan voor later...
Zo kan je natuurlijk gemakkelijk de zendtijd opvullen.
Zondag is er weer de jaarlijkse boekenmarkt in Passendale. Jarenlang was ik er te gast met massa's boeken over WO I en ivm dorpsgeschiedenis. Altijd heb ik er heel goed verkocht. De uiterst sympathieke organisator, Luc Delancker, zorgde immers steevast voor een ruime stand zodat ik met al dat moois kon uitpakken.
Plots kwam er daar echter een agressief mannetje te voorschijn. Hij 'attakeerde' elke standhouder om de koopjes op te eisen. Daarbij kleurde zijn gezicht zo rood als een overrijpe tomaat, zeker wanneer hij merkte dat ook anderen een graantje konden meepikken. Ik was bijna gegeneerd om iets te kopen omdat ik niet echt zat te springen om dat ongelukkige gezicht van hem te moeten bekijken... Hoe jaloers kan een mens zijn?
Omdat ik dat zielig typetje kotsbeu ben stuur ik mijn kat naar Passendale. Tot ongenoegen van heel wat klanten en kennissen. Echter tot grote vreugde en jolijt wellicht van die leukerd daar. Nu kan hij lekker andere standhouders ambeteren. Ik ken alvast twee mensen die stand zullen houden, ondanks de misprijzende opmerkingen van die joligaard. Ze zijn bereid om dat hoopje triestigaard te trotseren. Eigenlijk moet je 'van een aap gegeten te hebben' om daar nog te staan. Ik wens ze alvast veel geluk.
Expo Namur.jpg)
