Héél interessant, dat program... Op deze manier kunnen (soms) de grootste werkschuwe dorpsidioten in beeld komen, waar gaan we toch naar toe? Waarom parels voor de zwijnen werpen, energie verspillen aan wie het eigenlijk niet waard zijn? Sorry varkens, sorry voor de vergelijking met jullie, verstandige beestjes! De varkens waarover ik het hier heb lijken wel op jullie maar zijn van een heel ander niveau... Liever jullie varkensstal dan het stal (of hoe noem je dat anders) van die dorpsidioot. Het varken uithangen ja, maar voor de rest veel wind in zijn broek!
En dan die andere mensen zoals dat ventje uit Ecuador. Die komt hier in België vier jaartjes doctoreren. Wie zal dat betalen? En héél zijn gezin komt naar België wonen. Tijdelijk, of hebben we zo weer enkele 'nieuwe Belgen' binnengehaald? Een troost alvast dat de man toch zekere capaciteiten heeft en er misschien wel ernstig aan denkt om later wat te werken.
Het wordt hoog tijd dat we ons bezinnen over wat écht belangrijk is voor ons land. Stoppen met eigen zakken te vullen en er voor zorgen dat ons land leefbaar wordt/blijft. Werklozen 'aanmoedigen' om toch wat te werken, zeker in Wallonië hebben ze wat aanmoediging nodig...
Net vond ik een mooie tekst, mij opgestuurd door iemand die mij héél nauw aan het hart ligt...
Het portret van de liefde werd door Paulus met de volgende mooie woorden omschreven :
Liefde zoekt overal het goede. Liefde is niet afgunstig. Liefde bluft niet. Liefde beeldt zich niets in. Liefde geeft neit om schone schijn. Liefde zoekt zichzelf niet. Liefde laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over de fouten van anderen. Zij is blij met het goede dat gedaan wordt. Liefde verdraagt alles. Liefde gelooft alles. Liefde duldt alles. De liefde vergaat nooit.
Vandaag was het weer mijn feestdag. Daags na die van de grote kindervriend Sint-Maarten. Ik ben mijn teergeliefde moeder eeuwig dankbaar voor die mooie voornaam, een betere kan ik niet bedenken. Mijn naam heb ik dus gekregen en ik probeer die waardig te dragen. Ik kan dus zeer lief zijn (maar ook wat minder lief als dit nodig blijkt).
Livinus, mijn patroonheilige had het niet altijd gemakkelijk. Ikzelf trouwens ook niet, ook boven mijn hoofd troepten soms donkere wolkjes...
Het verschil echter tussen mijn patroonheilige en ikzelf is dat ik wel degelijk uitkijk mijn hoofd niet te verliezen bij wat tegenslag. Mij gaan ze nog niet onmiddellijk kisten. Of in een stenen sarcofaag stoppen.
Wapenstilstand, 11-11-1918, het einde (?) van een verschrikkelijke oorlog... Zoveel nutteloze doden, zovele jonge (vooral Vlaamse!) levens kostend...
Telkens ik in de streek van Ieper kom, en speciaal op deze dag, mijmer ik weg naar die grote slachting... En lees ik opnieuw het ontroerende gedicht 'In Flanders Fields'.
Hieronder de originele tekst en twee vertalingen :
In Flanders fields (luitenant-kolonel John McCrae, 1872-1918)
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
De kollebloemen van Vlaanderen (Rachel Schaballie, 1919)
Vlaanderens hart bloedt in zijn kollebloemen open,
tussen de kruisjes door, die, rij naast rij geplant,
het simpel teeken zijn, waaronder wij steeds hoopen,
dat onze milde dood de vree werd voor dit land.
Bij rooden dageraad volgden wij in het blauwe
den zoeten leeuwerik, wiens jubel werd gestoord
door schroot en vloek en klacht. Tot men ons kwam houwen
en op dit Vlaamsche veld ons streven werd gesmoord.
Gij, die nu na ons leeft, wij reiken u de toortsen,
verheft ze naar het licht, elk roepe een nieuwen held:
verbreekt gij onze trouw, dan wordt in wreedste koortsen
ons 't heilig verbod te slapen in dit veld:
in elke kollebloem zouden wij blijvend bloeden!
In Vlaanderens velden
In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen
Tussen de kruisen, rij aan rij
die onze plek aangeven; en in de lucht
vliegen leeuweriken, nog steeds dapper zingend
ook al hoor je ze nauwelijks te midden van het kanongebulder
aan de grond.
Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden
leefden we nog, voelden de dauw, zagen de zon ondergaan
beminden en werden bemind en nu liggen we
in Vlaanderens velden
Neem ons gevecht met de vijand weer op:
Tot u gooien wij, met falende hand
de toorts; aan u om haar hoog te houden
Als gij breekt met ons die sterven
zullen wij niet slapen, ook al bloeien de klaprozen
Wat een belachelijk program! Al de grootste onnozelaars komen zo eens in beeld. Zo vandaag een man die op het kerkhof werkt. Hij verzamelt... hoe kan je het raden?... jawel, doodskoppen. Nu gaan we het zien dacht ik... makkelijk toch zo'n hobby met zo'n werk? Maar neen, wat 'zien' ik? Niets dan plastieken rommel, een Amerikaanse doodskist en allerlei arduinen grafkruisen in zijn tuin. Zelfs legde hij een strooiweide aan voor later...
Zo kan je natuurlijk gemakkelijk de zendtijd opvullen.
Zondag is er weer de jaarlijkse boekenmarkt in Passendale. Jarenlang was ik er te gast met massa's boeken over WO I en ivm dorpsgeschiedenis. Altijd heb ik er heel goed verkocht. De uiterst sympathieke organisator, Luc Delancker, zorgde immers steevast voor een ruime stand zodat ik met al dat moois kon uitpakken.
Plots kwam er daar echter een agressief mannetje te voorschijn. Hij 'attakeerde' elke standhouder om de koopjes op te eisen. Daarbij kleurde zijn gezicht zo rood als een overrijpe tomaat, zeker wanneer hij merkte dat ook anderen een graantje konden meepikken. Ik was bijna gegeneerd om iets te kopen omdat ik niet echt zat te springen om dat ongelukkige gezicht van hem te moeten bekijken... Hoe jaloers kan een mens zijn?
Omdat ik dat zielig typetje kotsbeu ben stuur ik mijn kat naar Passendale. Tot ongenoegen van heel wat klanten en kennissen. Echter tot grote vreugde en jolijt wellicht van die leukerd daar. Nu kan hij lekker andere standhouders ambeteren. Ik ken alvast twee mensen die stand zullen houden, ondanks de misprijzende opmerkingen van die joligaard. Ze zijn bereid om dat hoopje triestigaard te trotseren. Eigenlijk moet je 'van een aap gegeten te hebben' om daar nog te staan. Ik wens ze alvast veel geluk.
Antiekmarkt te Doornik : veel blabla maar weinig ...
Binnen enkele dagen volgt een verslag over de driedaagse antiekmarkt te Doornik.
Zo verneem je meer over een Roemeen van 200 kg en de angsten van een boekverkoper. Over de vreselijke ontvoering van een klein mormel van een hond. Over het (doods?)gereutel van mijn buurman de laatste dag van de beurs. Over houten nepbeelden. Over plastieken beelden die plots veranderen in houten... Over ...
Wegens allerlei bezigheden kon ik het verdere verloop van mijn mooie reis naar Portugal nog niet verder verhalen... En... intussen liggen mijn nota's ergens... maar waar precies? Maar niet wanhopen, geduld is een schone deugd!
Het is genoegzaam bekend dat je niet naar de kerk moet gaan om in comfortabele zetels te gaan zitten... Hoogstens vind je een oud kerkgebouw, volgestouwd met oude doorgezeten lelijke ouderwetse mormels...
Voor die mensen is er goed niews : in de Ijzerlaan te Diksmuide is er nu een splinternieuwe zetelzaak. Dus : help je 'rik' (=rug) niet kapot in die ouwe mormels maar koop een degelijk nieuw exemplaar! Je vindt deze zaak naast het alomgekende matrassenhuis. (Gehoord op radio Maria!)
Op vrijdag was er de avondopening. Heel wat bezoekers, geen massa's, geen 6000 man zoals begin dit jaar in Eurantica op de Heizel te Brussel, maar allemaal vriendelijke heel geïnteresseerde mensen. De site is nogal gekend bij liefhebbers van het gastronomische leven en bij mensen die hier voor familie- en andere feesten kwamen.
Ook op zaterdag en zondag was er de hele tijd veel volk. Niet te veel, niet te druk, zodat ik met alle bezoekers en ook met de vele sympathieke medestandhouders een praatje kon maken. Sommigen kwamen van honderden kilometer ver. Boeiend wat mensen er toe brengt om bepaalde voorwerpen te verzamelen. Werkelijk àlles wordt verzameld.
Er was voor elk wat wils. Alle ruimten waren heel mooi aangekleed met meubels (groot en klein) en allerlei kleine opzet. Zelf had ik nogal wat mooie boeken mee. Opvallend is dat de meeste bezoekers hier enkel interesse hebben voor het 'betere' boek : heel oude geïllustreerde boeken dus. Boeken enkel voor decoratie krijgen weinig aandacht. Het zij zo. Voor mij geen probleem want de klant is koning!
Heel wat contacten werden gelegd en ik ben er zeker van dat een aantal bezoekers door hun bezoek de weg naar mijn winkel te Brugge zal vinden. Brugge is zeker een bezoek waard, iedereen is het daarover eens, voor mij is de ligging van mijn zaak dus een groot pluspunt. Moest ik ergens in een boerenparochietje mijn tenten (...) opgeslagen hebben, zoals bijna gebeurd is, dan zou het moeilijker zijn om mensen een trip van honderden kilometer te laten maken.
Wat ook erg meeviel was de deelnameprijs : een fractie van wat ik moet ophoesten op sommige beurzen in België... De prijs is heel redelijk wat velen deed besluiten tot deelname aan deze eerste editie. Er is zelfs nog ruimte voor extra exposanten en aangezien de vele positieve reacties zou ik zeggen : afspraak dus voor volgend jaar in Diependael!
Prondelmarkt in beurshal te Brugge : schooier met lange vingers probeert ongezien binnen te sluipen.
Deze namiddag stelde ik mijn stand op in de beurshallen hier te Brugge. Morgen, 1 november, is er hier ene grote rommelmarkt.
Zoals het hoort op de vooravond van 1 november is het hier en daar wat griezelen, kwestie van een beetje halloweensfeer te brengen. En ik heb het dan niet op een paar schrikkelijke lelijkaards die morgen te 'bewonderen' zullen zijn op de rommelmarkt. Zo lelijk is een beetje té, eigenlijk jagen zo'n typen de mensen eerder weg dan ze volk lokken... Namen noemen doe ik niet, temeer daar ik hun namen niet ken, de bezoekers moeten morgen maar zoeken op wie ik mogelijks doel...
Op de rommelmarkten van Eddy De Dapper uit Deinze komt altijd heel veel volk af, hij maakt dan ook lange tijd vooraf heel wat publiciteit. Dus dat zit wel snor. Ook is het zo dat er geen bezoekers (lees : 'ambetanterikken') toegelaten worden tijdens het opstellen van de standen. Op deze manier kan je rustig je stand opbouwen zonder dat er massa's potelaars de boeken zowat uit je handen zouden rukken. En zo kan je als standhouder ook eens bij de buren piepen of er interessante zaken te vinden zijn.
Rond 15u00 kreeg ik een telefoontje van een heel goeie vriend : 'Opgepast Lieven, want er loopt buiten aan de poort een raar sujet rond, ik weet wie het is want ik zag hem al meermaals op tv waar hij, de zielepoot, aandacht probeert te trekken voor een op voorhand verloren 'zaakje'. Volgens mij probeert hij ongezien binnen te raken, let maar op want hij neemt het niet nauw met een anders eigendom!'
Een verwittigd man is er twee waard en ik nam dan ook voorzorgsmaatregelen door een beschrijving van dat sujet te verspreiden bij de collega's-standhouders. Niet dat hij echt waardevolle dingen zoekt of dat hij een 'kenner' is, hij zoekt plaasteren heiligenbeelden. Hij koopt als een kip zonder kop, je kan hem alles wijsmaken hoor ik. Een sukkel dus die niet goed bij zijn hoofd is... Een fantast die denkt dat hij het warm water heeft uitgevonden...
Maar goed, hij slaagde gisteren niet in zijn opzet. Misschien probeert hij het morgen misschien. En binnengeraken zal wel lukken als hij aan de entree een ticketje koopt. Hopelijk voor hem probeert hij morgen niet om geintjes uit te halen, het zou hem wel eens slecht kunnen bekomen.
Hieronder enkele foto's van die nozem. T'is te zeggen van iemand die héél erg aan hem lijkt. Alhoewel hij zich heel groot en onafhankelijk voelt, draagt hij ene nijpende halsband. Hij doet dus niet zomaar wat hij wil... iemand heeft hem heel stevig in zijn greep... niet om te benijden dus!
Voor het eerst wordt een antiekbeurs ingericht in Herkenbosch (nabij Roermond). Daar staat - of beter gezegd stond - een kasteel. Dit kasteel werd echter in de loop der tijd afgebroken en enkel de kelderverdieping met mooie bakstenen muren bleef bewaard. Onlangs werd een heuse donjon gebouwd bovenop deze funderingen, een woontoren dus met een viertal verdiepingen, in-druk-wekkend gewoon. Later volgt nog een toren. Benieuwd hoe deze beurs zal verlopen, er is alvast al heel veel publictiteit gemaakt, iedereen is wildenthousiast.
Enkele uren hard gewerkt om de auto vol te proppen met allerlei moois.Rond
13u00 vertrokken en een kleine 250 km en drie uurtjes verder kom ik aan op kasteel Diependael te Herkenbosch bij Roermond.Huub en zijn vrouw verwelkomen me en leiden me rond in de grote grillig gevormde ruimte.Allemaal kleine zaaltjesmet bakstenen muren.Hier en daar half afgebroken muurtjes en venstergaten of zo, wat het geheel heel onoverzichtelijk en toch mooi maakt.
Kasteel Diependael : soort hoofdgebouw (term?) en dan het gebouw met de grote donjon, de burchttoren waarin je kan overnachten.
De beurs is aan haar eerste editie toe, hopelijk verloopt alles goed en komt er veel en vooral echt geïnteresseerd volk.Ik maakte alvast veel publiciteit in ons mooie Vlaanderen.
Wanneer alles uitgeladen is kijk ik of er genoeg extra verlichting kan gevonden worden, want de zalen zijn nogal duister.
Daarna naar Roermond, op stadsverkenning.Ik vind makkelijk een plaatsje aan het station, achteraf zal blijken dat ik op een invalidenparking stond maar ja, gelukkig telt deze stad weinig gehandicapten wanter is nog veel plaats over
Het centrum telt enkele grote winkelstraten, met vooral zaken van winkelketens zoals Hema en Zeeman.Allemaal vodden dus.Ook wat horecazaken, enkele frituren waar je een kroket uit het vuistje kan proeven in Nederland hebben ze echt geen smaak wat eten betreft.Ik zie enkele grote kerken : de eerste telt twee grote en twee kleinere torens.Gesloten om 17u00, pech voor mij want het is bijna achttien uur.Weer zon winkelstraat verder staat een veel grotere en hogere kerk : de Sint-Christoffelkathedraal.Ook potdicht, spijtig want anders is hier niet veel te zien qua oude monumenten die te bezoeken zijn.
Er is een groot overdekt winkelcentrum, het Roercentrum of zo,met oa een grootwarenhuis.Terug buiten zie ik een dierenwinkel, ik ben benieuwd of ze er puppys verkopen want ik ben gek op honden en nog veel meer op puppys Maar wat ik zie zijn enkel maar van die ordinaire konijnen die de hele dagen aan het knabbelen zijn.Vandie beesten waar je echt niets aan hebt, volgens mij zijn ze bovendien ook niet eetbaar, met al die troep die ze hier krijgen.Verder nog wat visjes in het water en krijsende halfwilde vogels.Dit kan me niet bekoren.Ook enkele freaks in de winkel, een oud ventje zit wat te kwijlen terwijl hij naar de blikken hondenvoer kijkt, wellicht denkt hij na over welke smaak die hij nog niet geprobeerd heeft.Lekker en bovendien : helemaal niet duur!Ik mompel smakelijk en hij knikt vriendelijk terug
Eigenlijk is er maar heel weinig volk op de baan.Is iedereen na zessen nog hard aan het werk of is het goedkoper om onmiddellijk na het werk vlug naar huis te hollen?God weet het!
Westvleteren.De eerste avond van mijn verblijk kijk ik wat naar tv.Tot mijn grote verwondering verschijnt daar het gezicht van Broeder Manu, abt van de St-Sixtusabdij van Westvleteren.Een Nederlander bezoekt de abdij en probeert een beeld te geven van het leven achter de muren.Blijkbaar is dit de eerste aflevering van een kleine reeks.Hij toont de grote scheuren in het oude gebouw waar de broeders boven hun slaapzaal hebben, wijzend op de noodzaak van een nieuwbouw.De slaapzaal wordt getoond : een grote zaal met chambretten, dus allemaal kleine ruimten afgeboord met houten wanden.Er zijn een veertigtal van die kamertjes en er zijn 2 monniken, dus elk heeft twee kamertjes : een slaapverblijf en een buitenverblijf zo verteld de abt met de glimlach.
De broeders doen veel dingen samen : bidden natuurlijk maar ook aardappelen schillen of piepers jassen in het Algemeen Beschaafd (?) Nederlands Ook de abt helpt daarbij.De gastenbroeder toen de opname gebeurde was broeder Godfried, de immer breedlachende en goedgeluimde monnik.Een gelukkig mens.
Beelden van de nachtwake.Midden in de nacht komen de broeders samen om te bidden en om stil te zijn, te mediteren, een vol half uur wordt er geen gebenedijd woord gezegd.Opvallend dat er geen orgelbegeleiding is dan.Misschien zou dit de gewijde stilte al te veel bruskeren, de stilte te hard verstoren.
De brouwerij, brouwer broeder Benedikt (spelling juist?) verklaart dat hij liever had gezien dat ze een tweede plaats hadden gekregen in de ranglijst van de beste bieren ter wereld, het zou volgens hem dan veel minder belastend geweest zijn voor de abdijgemeenschap.De abt zegt dat hij het spijtig vindt dat de abdij heel wat ontevreden klanten heeft.Ontevreden omwille van de schaarste van dit overheerlijke bier.Iedereen wil zoveel mogelijk bier meenemen want ze moesten dikwijls heel lang telefoneren naar de bierlijn om een paar bakken te pakken te krijgen, velen rijden ook uren lang om hier te komen Maar ja, de paters leven natuurlijk niet om te brouwen maar brouwen om te kunnen leven.De abt verklaart ook dat de huidige situatie enigszins te rijmen is met het levensritme in de abdij.Moest men een fabriek oprichten om de productie massaal te verhogen dan zouden de paters hun manier van leven moeten aanpassen aan die fabriek En dat kan niet hun bedoeling zijn natuurlijk!
Tenslotte zien we de abt op een afstandje van de abdij, bij de Mariakapel midden in de korenvelden.Mijn thuis, zo verklaart hij.
Zo denk ik ook als ik heel af en toe in mijn Eggewaartskapelle ben en in de verte de grote contouren van de gevels en muren zie van de hofstee waar ik mocht opgroeien.Daar was mijn echte thuis
De gids dringt aan om eventuele 'speciale' wensen kenbaar te maken, alles blijft uiteraard onder vier ogen. Bv. iemand die de vallende ziekte heeft, of niet ver kan lopen, of last heeft van de kwik of de kwak... Iedereen zwijgt, adembenemend... gelukkig is er dus geen vuiltje aan de lucht!
De dame die voortdurend rare toverformules brabbelt neemt nu af en toe het woord... haar harde hoge stem... niemand die onberoerd blijft! Net een robotstem, een soort onaangename metaalachtig klinkend keelgeluid. Hopelijk went dit.
Het rijden met de bus duurt eindeloos. Ik bedenk dat ikzelf met de auto veel sneller op mijn bestemming zou kunnen geraken.
We passeren de Frans-Spaanse grens. We passeren Bilbao, vooral gekend omwille van het Guggenheimer Museum, maar tijd voor een bezoekje is er niet.
We bereiken Guernica. Hieronder wat info over dit stadje.
Guernica (Baskisch: Gernika) is een kleine stad in de provincie Biskaje in de regio Baskenland in Spanje met 15.264 inwoners (2001). De gemeente heet officieel Gernika-Lumo (vroeger bekend onder de Spaanse naam Guernica y Luno). Het dorp Lumo werd in 1882 bij Guernica gevoegd. Hoewel het bestuur van Biskaje in de provinciehoofdstad Bilbao is gevestigd, houdt de provinciale volksvertegenwoordiging, de Algemene Vergadering, haar zittingen in Guernica.
De stad ligt aan de rivier Oka, die hier overgaat in de zeearm van Guernica (ook geheten zeearm van Mundaka). Het gebied rond rivier en zeearm, Urdaibai, is sinds 1984 erkend als biosfeerreservaat door de UNESCO. Guernica ligt aan de smalspoorlijn AmorebietaBermeo van de Baskische Spoorwegen (EuskoTren).
Guernica is de historische hoofdstad van de heerlijkheid Biskaje. Hier kwam de Algemene Vergadering van de provincie samen, en legden de heren van Biskaje (later de koningen van Spanje) de eed af onder een eeuwenoude eik, de Eik van Guernica. In deze eed beloofden zij de oude wetten van Biskaje (de fueros of vrijheden) te eerbiedigen. Deze eed bestond tot 1876, waarna de fueros werden afgeschaft.
Een nakomeling van de eik staat voor de zogenaamde Tribune, een klein classicistisch gebouwtje dat naast het Vergaderingsgebouw staat. De huidige eik werd geplant in 2005. In een klein rond paviljoen vlakbij staat een overblijfsel van de stam van de oudste bewaard gebleven voorouder van de huidige boom. Het negentiende-eeuwse Vergaderingsgebouw wordt sinds 1979 weer gebruikt door de Algemene Vergadering. Bezienswaardig is de Glas-in-Loodkamer in het gebouw, waarvan het dak bestaat uit een enorm glas-in-loodraam uit 1985, dat de eik en de Tribune tijdens een eedaflegging afbeeldt. De eed van Guernica wordt tegenwoordig afgelegd op de Tribune door de president (lehendakari) van de regio Baskenland.
In het Europako herrien parke (Park van de volkeren van Europa) staan werken van de beroemde beeldhouwers Henry Moore en Eduardo Chillida.
De eik van Guernica
Bombardement van Guernica. Deze stad heeft altijd een grote symbolische waarde voor de Basken gehad. Om de Basken, die in de Spaanse Burgeroorlog aan de zijde van de republikeinen streden, op de knieën te dwingen werd de historische binnenstad op 26-4-1937 door de Duitse Luftwaffe platgebombardeerd. Deze gebeurtenis werd afgebeeld door Pablo Picasso op zijn beroemde schilderij 'Guernica'.
Woorden die beklijven, op bidprentjes van oud-Eggewaartskapellenaars
Wijze woorden :
'Wees bereid, sprak de Heer, want op onbedachte uur zal Ik komen'
'Komen waarom? Om elkendeen te geven volgens hij zal verdiend hebben'
'Verdiend hebben naar werk, want wat de mensch zal zaaien, dat zal hij maaien'
'En maaien zal deze in overvloed, die in overvloed zal gezaaid hebben'
...
'Bloedverwanten, die den afgestorvene zoo wel hebt behandeld, gedenkt voorts zijne ziel, opdat X. het eeuwige licht verschijne in de opperste rust van hierboven'
Woorden anno 1943 op het bidprentje van een dorpsgenoot overleden in 1943... en ik zou er aan toevoegen met woorden uit een 18e eeuws boekje : 'PEIST ER WEL OP!' en Wie oren heeft hij luistere!
Het was al meer dan twintig jaar geleden dat ik nog eens op de rommelmarkt van Haringe (bij Poperinge) kwam snuisteren. Heimwee doet ons hart verlangen... Welnu, hier was altijd wel een en ander te vinden. Maar de tijden veranderen snel...
Alhoewel het niet regende voor een keer, kreeg ik toch onmiddellijk een koude douche. De grootste rotzooi van een land, de meest waardeloze rommel die je je kan indenken. En de prijzen waren niet om mee te lachen. Waarom hier niet investeren in doorgedreven afvalverwerking? Waarom geen containers plaatsen waarin men verplicht wordt alle 'bucht' te deponeren zodat de bezoekers niet elke keer op hetzelfde moeten staan kijken? Maar ja, ik heb in Haringe natuurlijk niets te zeggen.
De standhouders. Veel arme dutsen die hier nog een eurootje wilden komen bijverdienen. Rommel van het ergste soort. Tomaten en boontjes 'uit de eigen tuin' (?), dat was zowaar het enigste bruikbare die ik er zag. Ook enkele mensen met wat boeken over de oorlog en plaatselijke geschiedenis. Een goede kennis had mooie boeken in de auto liggen, omdat hij vond dat het publiek 'waardeloos' was wilde hij die niet op zijn stand leggen want hij wilde niet uitgemaakt worden voor 'jood' door ietwat hogere (maar eerlijke) prijzen te vragen (tussen 30 en 150 euro)... Er zaten heel wat zeldzame boeken in de wagen die ik nog nooit gezien had. Ook foto's uit de eerste wereldoorlog, foto's van soldatenkampementen achter het front, heel interessant. Foto's die ik wat later in de buurt al ruilde met andere zaken.
Een 'vader Abraham-figuur', een oudere man met immens lange witte baard, wenkte me. Hij riep 'voor heel de straat', dus met luide stem, dat hij belangrijk nieuws had over nonkel Roger. Tiens, tiens, ik heb inderdaad ene nonkel Roger een paar dorpjes verder, die met een boeredochter uit dit dorp gehuwd is... Maar omdat ik nog maar net gearriveerd was toen dat mens begon te roepen én omdat ik niet bijster geïnteresseerd ben wat die nonkel allemaal 'uitvreet' (met alle respect die hij verdient overigens) deed ik eerst de toer van de parochie om daar misschien interessantere zaken op te snorren. Bij het terugkeren nodigde ik de eerbiedwaardig uitziende man uit om zijn zegje te doen... Het ging echter niet over mijn eigen nonkel Roger... en de manier waarmee hij over die andere man sprak stond me niet erg aan. Dus kreeg vader Abraham een mooie preek op zijn dak. Wie zonder zonde is...
Heel wat standhouders ken ik al jaren, sommigen had ik echter al meer dan tien jaar niet meer gezien. Sommigen verwarden me met iemand anders, ik kon er niet echt mee lachen om vergeleken te worden met een 'lookalike'... Meermaals moest ik dan ook een en ander toelichten, wat ik deed met veel omhaal gezien het grote belang.
Anderen vroegen me of er hier familie van mij rondliep. Ik dacht het niet. Enkele rare snuiters, oa eentje op zijn velootje, zochten als gek naar koopjes. Geen probleem natuurlijk, als ze er maar voor betalen (!). Een haveloos typetje met een oude saccochezak op wieltjes probeerde medelijden te wekken door de hele tijd raar met zijn ogen te draaien, als eentje die ze niet op een rijtje had. De meeste mensen keken hem raar aan en hielden hem goed in het oog, je weet maar nooit met die rare snotters...
De grootste gek die daar rondliep, die met zijn grote saccoche op wielen, riep 'Mislukte paster' naar mij. Het is voor mij een eer als ze me 'paster' noemen, alhoewel ik die titel nooit heb kunnen bekomen door het toedoen van een nog grotere gek dan die die hier rondloopt. Ik zei hem : 'De pasters zijn er zo nodig voor grote zondaars als jij!'
Iemand vroeg me of ik volgend jaar zou terugkeren naar Haringe. Ik antwoordde hem dat ze mij daar de eerste twintig jaar niet meer moeten verwachten... behalve als men het niveau verhoogt.
De klokken begonnen vrolijk te luiden en blij als een kind met mijn vondsten vertrok ik naar Brugge.
Weer een uiterst betekenisvolle tekst op een bidprentje van een lid van dezelfde familie uit Eggewaarts : R.D., overleden in 1963...
'Nog voor het einde van het jaar heeft de Heer hem geroepen om rekenschap te geven van de jaren hem in dit aardse leven geschonken. Alleen God wist dat hij zo rap zou geroepen zijn en dat alles zo onverwacht zou gebeuren.
... Zo spoedig vellen wij een oordeel, maar Gods inzichten zijn onnaspeurbaar en wonderlijk zijn Zijn wegen.
R(...). was een brave man, in zijn goede tijd een sterke werker, bedrogen door de wereld heeft hij soms zijn geluk willen zoeken buiten God. Donkere gedachten bekoorden hem om roekeloos niet te achten wat God verbiedt, maar jaren van eenzaamheid en broze krankheid hebben hem gelouterd en de goede weg terug geleerd.
De dood vond hem niet voorbereid. Het kruis werd hem op de schouders gedrukt en hij heeft het aanvaard en gedragen, gelaten en moedig zoals het een volgeling van Christus past. De Heer laat geen enkele goede daad onbeloond, daarom bidden we met de Kerk "Heer, treed niet in het gericht met uw dienaar maar wees hem, die gedoopt werd in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest genadig."...
Duurbare kinderen, verwanten en geburen, ik ben de eeuwigheid ingetreden met de hoop dat God mij zal welgevallig zijn. Wil me met een gebed bijstaan om uit te wissen wat de Heer mocht mishagen.
Ik dank u voor wat ge voor mij hebt gedaan, in het licht van de dood gaat men alles heel anders bekijken dan als men in het volle leven staat.'
Zéér mooi verwoord door de pastoor. Eigenlijk letterlijk bruikbaar voor het bidprentje van sommige stakkers die nu nog rondlopen in dit aardse tranendal... Vermoedelijk steekt hier een groot familiedrama achter. Welke grote rijkdom heeft ons geloof als we mogen aannemen dat alles altijd tot het Goede terugkeert. (Laat sommigen hier eens diep over nadenken misschien.) Wie niet gelooft zal hier wellicht geen boodschap aan hebben, het zij zo, elk zijn geloof!
Rara, over wie gaat dit zeker niet? 'Hij heeft een weg van gerechtigheid bewandeld.'
Op een bidprentje van een landbouwer (O.D., +Veurne 1940) uit Eggewaartskapelle, lid van wellicht de grootste familie ooit in dit idylische dorpje staat het volgende geschreven :
'Hij was vreedzaam met eenieder en wandelde voor den Heer vol verduldigheid en zachtmoedigheid. In taaie werkzaamheid bracht hij zijn dagen over. Hij heeft een weg van gerechtigheid bewandeld, wetend dat die den Heer vrezen, welvarend zullen zijn in het uiterste.
'Toen de beproeving hem overkwam, morde hij niet. God gebenedijden tijdens de kwelling is veel voordeeliger dan duizend dankzeggingen wanneer alles wel gaat.
Dierbare echtgenoote, moedig stapten wij door het leven en nu wij hoopten rust te genieten na al onzen arbeid, zijn we plots gescheiden...
Beminde kinderen en Kleinkinderen, ik sterf gerust omdat ik steeds mijn plicht heb betracht... Vermenigvuldigt uwe liefdeblijken jegens uwe lieve moeder en toont uw dankbaarheid jegens mij door uwe vrome gebeden.'
Mooie woorden allemaal over een goede echtgenoot en een goede vader... Een landbouwer die een lang leven heeft geleid ten dienste van zijn gezin, die door hen op handen wordt gedragen. Maar het is niet overal rozeschijn en manegeur...
De rommelmarkt op het Zand eergisteren was een flop als nooit voordien. Bij mijn weten de eerste keer in vele jaren dat het regende op de septembereditie. Normaal straalt het herfstzonnetje van 's morgens tot 's avonds... Nu begon het serieus te regenen vanaf 10u00.
Ik hoorde ook praten van een 'hele rappe' boer die 'in een heel klein cafeetje', zoals in het liedje..., zijn 'blonde Agnes' heeft leren kennen. Een vrouw die heel veel in duistere kroegjes verblijft, die meer kan drinken dan drie dronkaards samen, met minder verstand dan een erwt. En toch... Van zodra boerke Naas haar zag begon hij te zweten zoals een kip aan het spit... Voor haar zou hij zonder enige scrupules vrouw en kinderen in de steek laten... Voor een boer zeg, waar gaan we naar toe in deze tijd?
Maar mooie liedjes duren niet lang : de 'bloende' Agnes zat hele dagen op zijn schoot tot - jawel - het geld op was... Zielig maar ja : 'liefde' maakt blind zeggen ze. Welnu 'bloende Agnes' zou zondag niet opgemerkt zijn op de rommelmarkt... is er amok in het menage? Of was ze bang dat ze er niet uit zou zien indien de regen ervoor zou zorgen dat de kilo's maquillage zouden gaan schuiven?
Er liepen nogal wat louche figuren rond. Wolven in schaapsvacht... Een klant van mij werd bestolen : zijn portefeuille ribbedie. Eigenlijk hoop ik stiekem dat het gewoon een uitvlucht was om niets te moeten kopen bij mij, hij ziet namelijk vaak wat kort bij kas. Indien het echter wél waar is dan hoop ik dat die dief er geen geluk mee heeft. En dat wens ik alle dieven toe. Ik mag (...) hier geen naam noemen maar er liep hier toch een notoire beurzensnijder rond. Hij is er voor gekend iedereen's geld afhandig te maken zonder dat je er zelf erg in hebt. Bij mij kwam het ventje niet langs, volgens mij uit eerlijke (?) schaamte...
Door de slechte weersvoorspellingen kwamen veel klanten gewoon niet opdagen en ik kan hen geen ongelijk geven. Waarom boeken kopen als het regent... tegen dat je thuiskomt zijn je boeken doorweekt als je niet oplet. Ook ik gaf er de brui aan na enkele uren schuilen onder een tent van de buren. Rond 14u00 was alles ingepakt, het inpakken gebeurde onder het plastic zeil dat over heel mijn 'kraam' lag, geen pretje, maar moeilijk gaat ook. Gelukkig had ik geen schade aan mijn vele boeken.
Vorige nacht werd ik opgeschrikt - ik wil zeggen wakkergemaakt - door dichtslaande autodeuren. Doordat het nog zo vroeg was besloot ik even te gaan kijken wat er gebeurde, misschien een buur die op reis vertrok en voor de files de baan op wou.
Bij de overburen stond een lange zwarte wagen die ik niet kende, misschien een huurwagen om een tripje te maken? Maar al vlug zag ik witte gordijntjes hangen aan de zijruiten achteraan... en wist ik onmiddellijk hoe laat het was. Het was dus een corbeillard, een 'lijkwagen' van enkele decennia oud.
Ik wist dat de uren van de overbuur geteld waren, hij leed immers aan botkanker. Spijtig want hij was altijd heel vriendelijk. Hij was al jaren op pensioen en zat ferm onder de slof van zijn vrouw die trouwens hier en daar nog een aanbiddertje rondlopen had en heeft. Hij dronk graag een pintje maar op veel drink-geld van zijn gade moest hij niet rekenen. Daarom namen zijn kroeggenoten het hem niet kwalijk dat hij zelf niet kon tracteren...
Merkwaardig dat de lijkwagen zomaar midden in de nacht een overledene komt oppikken, blijkbaar kon hij voor zijn weduwe niet vlug genoeg de deur uit! Verdriet zag ik niet, ze hielp de brancard met de doodskist zelfs nog buitenduwen toen die even haperde aan de voordeur...
Deze avond hoorde ik van - uiteraard - nog levende - buren dat zijn lichaam geschonken werd aan de wetenschap. Allemaal goed en wel maar deze 'schenking' zal niet enkel gemotiveerd geweest zijn door wetenschappelijke bekommernis maar vooral : dat kost dan geen cent. Het lichaam wordt dan onderzocht door wetenschappers en toekomstige dokters en zo. En uiteindelijk volgt de laatste reis : begrafenis van wat nog overschiet op kosten van de unief. Dus geen kerkelijke begrafenis, geen doodsbrieven, nada ... nieten! Toch weinig respectvol naar mijn mening, benieuwd wat de kinderen daarvan vinden...
In elk geval hou ik mooie herinneringen over aan de brave man. En eigenlijk ben ik in zekere zin blij voor hem dat hij niet te lang heeft moeten afzien, botkanker schijnt uitermate pijnlijk te zijn, ook al bestaan er heel wat pijnstillende geneesmiddelen.
.jpg)
