Bij mijn terugkeer uit Namen deze namiddag bracht ik wat boeken terug naar de winkel : een mooie reeks atlassen van Sanderus : de drie boeken over Vlaanderen en de drie over Brabant. Alles in een schitterende staat. Niet verkocht maar dat is niet erg, velen hebben de boeken kunnen bewonderen in Namen.
Wat rugpijn. Na het inladen van mijn eigen materiaal hielp ik ook met een collega : die kon onmogelijk op zijn eentje zware kasten in zijn vrachtwagen krijgen. Er moest zeker honderd meter ver gereden worden met al die meubelen want er was heel weinig plaats voor de vrachtwagens. En de tarmacvloer rond het expogebouw verkeert in een lamentabele staat zodat het echt geen pretje was om de kasten zonder brokken te maken in de vrachtwagen te krijgen. Enkele standhouders toonden zich bovendien weinig collegiaal door hun vrachtwagens zo te parkeren dat anderen er niet meer konden langsrijden. Eentje draagt een kleine 'd' of zo in zijn naam... en waant zich duidelijk veel beter dan ons, gewone stervelingen...
Daarna eventjes de inwendige mens versterken bij de buurvrouw. Enkele collega's kwamen bij me zitten en merkten op dat er vreemd volk aan mijn deur stond. Een getinte man stond te zingen aan mijn deur en het waren niet bepaald Marialiedjes. Toen kwam hij het koffiehuis binnen en vroeg wanneer de winkel open zou gaan. Eerst wilde ik de anderen toefluisteren niet te reageren en zeker niet te zeggen dat ik de uitbater ben. Maar na zo'n beurs past het helemaal niet om iemand die echt geïnteresseerd lijkt door te sturen. Aangezien er in de winkel niet zoveel uitgestald stond daar ik nog niet uitpakte na de antiekbeurs, was de keuze nogal beperkt. Maar... er werd gekocht en ik hou er meer aan over dan aan heel die mooie antiekbeurs die tien dagen duurde... Misschien was ik uiteindelijk beter in huis gebleven? Misschien had ik hier wel gouden zaken gedaan?
De klant had niet genoeg geld bij zich, hij wilde betalen met een !!! Libanese !!! bankkaart of zo... Of hij zou me later het bedrag overschrijven en nu alles meenemen. Maar zo gaat dat natuurlijk niet, ik kan Libanezen nu eenmaal niet blindelings vertrouwen. Ze vroegen me om alles naar Brussel te brengen waar ze contant zouden betalen. Ik zei hen dat het voor hen even ver was om naar hier te komen met dat geld maar daar hadden ze helemaal geen zin in. Dus toonde ik mijn goed hart en sprak met die gasten af op een publieke plaats in onze hoofstad, kwestie van me veilig te voelen.
Een voorschotje werd betaald en ze wezen er me op dat ik - indien ik niet zou verschijnen met hun goederen - iets te wachten stond. Lachende voegden ze er aan toe dat ze bedriegers gewoon een kopje kleiner maken. Straffe taal maar daar heb ik geen problemen mee.
Inrichting van de stand. In tegenstelling tot vorig jaar verloopt de opbouw heel vlot.Een en ander heeft natuurlijk te maken met het feit dat ik reeds s morgens om 5 uur uit Brugge die Schone vertrok.Rond 6u30 arriveerde ik aan het beursgebouw.Dus nog ruim de tijd voor een dutje voor de poorten opengingen rond 8u00.Daar ik heel vroeg arriveerde kon ik mijn wagen bij de poort plaatsen zodat ik niet onnodig ver moest lopen om alles naar mijn stand te brengen.Eigenlijk is het niet te begrijpen hoe men rond het beursgebouw zo weinig plaats voorzag om te laden en te lossen.Dit zorgt voor heel wat ergernis en geruzie wanneer het druk is
Blijkbaar heeft iedereen de vorige dagen al alles binnengebracht, de meeste standen waren al mooi ingericht.Des te beter want zo kon ik rustig werken.Langzamerhand komen meer en meer collegas binnen, ik zie natuurlijk veel bekende gezichten.Ook enkele nieuwkomers.Gelukkig ligt de klemtoon hier echt op antiek, en is er niet te veel moderne kunst (van die dingen waarmee je op een uur de hele beurshal kan volhangen).Ik voel het meteen : dit wordt een topbeurs.Althans wat het aanbod betreft.Hopelijk wordt er ook veel verkocht zodat iedereen op het einde tevreden kan zijn.
De volgende dag, donderdag, wordt alles nog wat afgewerkt zodat s avonds de voor-voor-opening plaats kan vinden.Hiervoor kregen alle standhouders kaarten om gasten uit te nodigen.Ook waren er massas mensen van Fortis Paribas, wellicht omdat deze bank de beurs sponort.Het was gezellig druk en iedereen liet zich de hapjes en drankjes (walking dinner welgevallen.Ondertussen werd ook al wat verkocht, zo zag ik een bankdirecteur die een mooie achttiende eeuwse kast kocht.Of dames die wat kantwerk kochten.De bezoekers werden echt tot de laatste minuten van de opening achtervolgd door kelners die de glazen telkens opnieuw vulden.
Op vrijdag was er de vooropening.Heel wat meer volk nog dan op donderdag.Vele duizenden kaarten werden gul rondgestrooid.De ver)koop kon losbarsten.Het publiek was echt op jacht naar mooie zaken.Flink wat Westvlamingen, heel wat bekenden uit Brugge : zowel handelaars als particuliere verzamelaars.
Ook in het weekend was het op de koppen lopen.Heel veel franssprekenden natuurlijk maar volgens mij evenveel Vlamingen.Ook wat Duitsers en Nederlanders.
Op maandagavond wist men ons tijdens de receptie voor de standhouders al te melden meer dan 15000 bezoekers over de vloer (over het tapijt dus) te hebben gehad.Inderdaad, massas bezoekers.Veel stokoude mensen maar ook veel vijftigers en zestigers.Ook heel wat jongere mensen.Interesse voor zowat alles op mijn stand.Enkele zaken vonden een nieuwe eigenaar.
Zo mocht ik een stuk leveren in de buurt van Bastogne.Ik werd er buitengewoon hartelijk onthaald.Deze mensen waren zo blij dat ik eens kwam kijken naar hun mooi ingerichte woning.De buitenkant van het huis in leisteen leek aanvakelijk eerder bescheiden.Eens binnen in het huis moest ik mijn vooroordeel aan de haak hangen, naast mijn jas dus.Buitengewoon prachtig, een écht droomhuis.Het was vroeger een kleine boerderij.De muren zijn niet bepleisterd zodat je de mooie stenen kan zien.Overal mooie antieke kasten afkomstig uit de streek.Reeds dertig jaren is het koppel de woning aan het inrichten, op een heel smaakvolle wijze.Veel plaats voor grote zaken is er dus niet meer.Hier en daar zag ik wel nog een plaatsje voor een en ander, en ik nodigde deze mensen dan ook uit om eens naar Brugge te komen, waar ik enkele zaken heb die hier echt een mooi plaatsje zouden kunnen vinden.
Een huis in leisteen in de Ardennen (voor alle duidelijkheid aan mijn lieve collegas-Antiquairs : dit is niet het huis van mijn klant, onnodig dus te hengelen naar de juiste ligging van dit gebouw!)
Ook waren heel wat bezoekers op jacht naar een afnemer van allerlei waardevolle zaken.Zo was er een doktersvrouw uit de buurt die een zestiende eeuwse Sint-Nicolaas wilde verkopen.Ik maakte een afspraak voor dezelfde avond.Na een halfuurtje kwam ze terug naar mijn stand en vroeg me haar kaartje terug, ik dacht dat ze er iets op wou schrijven, zoals een gsmnummer of zo.Maar neen, ze snakte het kaartje uit mijn handen.Ze zei me dat ze van gedachten veranderd was en het beeld pas na de feestdag van Sint-Niklaas wou verkopen.Ze was immers bang dat haar kleinkinderen heel hard zouden wenen als ze op die dag het beeld niet meer zouden zien Wat een pietpraat!Want : wat indien ik het beeld dan op 7 december zou mogen kopen?Dan wenen die kinderen toch ook het jaar daarop?En als ik het beeld twee weken later zou mogen komen kopen, waarom mocht ik dan haar kaartje niet houden?Ik zei haar vriendelijk dat ik het adres tochvan buiten kende en dat ze me later niet moest langskomen voor dat beeld.Ze mag het houden, het kost haar waarschijnlijk toch niets, haar man zal het wel ergens afgedroogd hebben bij een of andere sukkelaar van een klant.In elk geval heel merkwaardig dat dat mens plots van gedachten veranderde, wellicht een collega die een betere prijs of zo in het vooruitzicht stelde.
Een achttal mensen had een fotoalbum mee van allerlei waardevolle zaken.Meestal echte rommel, valse beelden of zaken waarvoor ze een astronomisch bedrag wilden binnenrijven.Dat is natuurlijk hun goed recht maar ik ben er ferm gerust in om zaken te kopen waar voordien al twintig andere collegas kwamen kijken
Daar de beurs tijdens de week pas om 14u00 begon, kon ik in de voormiddag ik de binnenstad van Namen verkennen.Een leuk stadje met heel wat winkels.Vooral restaurantjes, pralinenwinkels, klere(n)winkels.Wat ik héél merkwaardig vond was wat er zich blijkbaar allemaal afspeelt onder de kathedraal Onder wat op de sacristie lijkt bevindt zich een restaurant.Wat verder aan de zijkant stond onder het vloerniveau een deurtje open.Ik ben niet nieuwsgierig maar dacht even dat ik daar middeleeuwse grafkelders of zo zou aantreffen.Mis dus : grote rekken met vele honderden flessen wijn.Miswijn of iets anders?Er hing een bordje met verboden ingang, dus liet ik de wijn maar voor het was.Het is voor mij wel de eerste keer dat ik een eet- en drinkgelegenheid zie onder een kathedraal!Voor zover ik weet is de Kerk hier eerder wat conservatief (missen in het Latijn en zo) maar dit lijkt toch op wat anders
Ik zag ook een drietal bedelaars.De eerste een vrouw van vreemde oorsprong (= allochtoon dus).Nauwelijks 25 jaar.Ik zei haar dat ze werk moest zoeken in plaats van te vegeteren op die arme Walen alhoewel ze wellicht niet veel ving van de plaatselijke bevolking maar veeleer teerde op het goede hart van de toeristen zoals wij Vlamingen.Ze lachte vals en draaide haar hoofd.Een dame van rond de zestig, een plaatselijke schone, amuseerde zich kostelijk.Nabij een antiquariaat, op een pleintje, wenste ze iedereen een goeiendag.Dan begon ze te zingen, wat ze helemaal niet slecht deed.Een natuurtalent?Of een operazangeres over datum en aan lager wal geraakt?Dan een man van in de zeventig, helemaal in lompen gekleed.Slapend op en onder een hoop oude dekens op een zitbank.Een veertiger, een goede ziel, vroeg hem mee te komen.Alle dekens werden in de vuilnisbak gepropt en arm aan arm vertrokken de mannen richting een busje.Misschien iemand van het OCMW of gewoon een goedhartige mens die de man verder wilde helpen.Dan een jonge zwarte man, hij wilde mijn handtekening.Om hier te kunnen komen wonen.Ik zei : Sorry man, maar daar kan ik niet achter staan, ons land heeft het al moeilijk genoeg!Waarom ben je weggegaan uit je eigen land?Hij vertelde me dat hij uit Kameroen kwam, hier illegaal was en hoopte hier een beter bestaan te kunnen leiden.Ik zei hem dat hij hier op de beste plaats van de wereld was om een onbezorgd leventje te leiden maar dat al die illegalen mij niet echt vrolijk maken.Vooral omdat ze ook aan mijn eigen centen knabbelen, want van waar komt het geld van de Walen? Natuurlijk van wij Vlamingen, de wilde weldoeners van de Walenpays!
Er zijn enkele antiquariaten.Natuurlijk enkel franstalige literatuur en dus weinig interessant voor mij.Ook wat prenten en tekeningen oa van Rops.Maar hier valt niets meer aan te verdienen, de prijzen swingen hier echt de pan uit.Voor zon stad als Namen vind ik het aanbod echt beneden alle peil maar tegenwoordig resten er in heel het land nog weinig interessante antiquariaten.Antiekwinkels zag ik al helemaal niet, blijkbaar werken de meeste antiquairs tegenwoordig zonder winkel.Het is natuurlijk ook zo dat je tegenwoordig maar weinig volk meer over de vloer krijgt in de winkel.Velen kopen enkel op veilingen en via internet, ze denken dan dat alles véél goedkoper is, wat een grote misvatting is natuurlijk.In de winkel kan je de hele dag met je vingers zitten spelen zonder dat er een kat langskomt en dat is natuurlijk niet plezant.Gelukkig heb ik altijd vanalles om handen, ik ben met veel dingen ineens bezig.
Iedereen beroemd.Thuis kijk ik niet naar tv, ik heb wel interessantere dingen te doen.Op hotel liggen de zaken anders : tijdens het avondeten zap ik wat Iedereen beroemd Een rare docteur, hij beweert dat hij professor is aan verschillende uniefen in Ecuador.Hij komt hier wat studeren, vier jaren lang! Zijn gezin wordt in twee keer overgevlogen uit dat apenland.De hele familie komt er dus aan!Hopelijk is het hijzelf die al die rekeningetjes betaalt.Ik heb zon vermoeden dat hij wel wat steun zal krijgen van de Belgische Staat.Verder tonen ze nog een rugbyclubje : Rugby voor homos : wat een idee! Enkel homos kunnen in die club! Kunnen ze niet normaal doen?Het doet me denken aan die jongerenbeweging Wel jong maar niet hetero!Wie discrimineert er hier eigenlijk?Dan : dames die allerlei rommelmarktbrol omtoveren tot andere brol, wie begrijpt dit?Stel je voor dat er mensen zijn die élke godganse dag deze flut-tv slikken!
Vanaf dinsdag is er wat minder volk.Precies museumbezoekers, gratis inkomkaartjes en rondgapen en alles bepotelen het is begonnen met de vrouwendag.Moesten ze echt afschaffen want voor de standhouders is dit een echte beproeving.Al die dames met een al te hoge dunk van zichzelf.Ze weten alles beter.
In het weekend wordt het weer drukker : iedereen hoopt op een goeie verkoop om de beurs goed af te ronden.De meesten zijn inmiddels al uit de kosten maar het is de bedoeling om wat winst over te houden.Wellicht wachten veel liefhebbers tot de laatste dag om nog over te gaan tot de aankoop van een mooi boek of stukje antiek.
Net als vorig jaar logeerde in hotel 'Beauregard'. Zoals dikwijls op booking.com worden de hotels mooier voorgesteld dan ze eigenlijk zijn. Zo ook hier met dit hotel boven het casino aan de Maas. De titel is goedgekozen : aan de voorkant heb je een mooi zicht op de Maas en de huizenrij aan de overkant. Aan de achterkant een heel mooi zicht op de immense citadel. Het ontbijt valt nogal mee, maar waar men de eieren haalt om te bakken is me een raadsel. Vast en zeker van die voorgepaket brikken. En van 'plofkippen'. Er zit niet veel smaak in en het kleurt allemaal nogal bleekjes...
Wat ferm tegenviel was het nachtelijk kabaal in het hotel. Aan dit casino is een school voor croupiers verbonden. Ik zag het leslokaal : allerlei goktafels en pokertafels en van die ronde schijven met cijfertjes op werden bemand door allerlei jonge gasten die zich hier specialiseren in het (legaal) zakkenrollen. De klanten worden er allemaal gerold, vroeg of laat toch, want uiteindelijk moet er winst gemaakt worden. De gezichten van de 'scholieren' bekijkend merk ik op dat het allemaal halve schurkentronies blijken. Leeglopers misschien die vlug veel geld willen verdienen. Wanneer ze iedereen gepluimd hebben, zo rond één uur 's nachts trekken ze naar de hotelkamers om er feestjes te bouwen. Drie avonden, telkens tijdens het weekend, was er heel wat lawijt op de verdieping waar ik logeerde. Als ik op hotel ben verlang ik wat rust en die was dus ver te zoeken. Ook was er op een avond een hele buslading Estlandse scholieren te gast. Geen manieren dat volkje. Ook een bende Duitsers. Het is algemeen geweten (door ondervinding...) dat je Duitsers af en toe een halt moet toeroepen, anders lopen ze je gewoon onder de voet.
Aan de receptie klonk steeds 'Je suis désolé', wat me niet aanstond. Dus na de eerste keer maar zelf het heft in eigen handen genomen. Wanneer de kabaalmakers, moe van al die domme pret, rond 4 uur ook wilden gaan slapen, klonk er op geregelde tijdstippen oorverdovend lawaai : keihard dicht slaande deuren en gebons met stenen voorwerpen op de deuren. Echt niet te doen, zo hard! Telkens kwam al dat schorremorie op de gang, tierend dat ze wilden slapen en dat het gedaan moest zijn met dat lawaai. Vruchteloos probeerden ze de bron van al dat kabaal te achterhalen maar de dader hield zich blijkbaar schuil achter zijn gesloten hoteldeur... Groot gelijk had die!
Bij het uitchecken zondagmorgen of de hotelbaas te bereiken was. 'Désolé!' klonk het weer. Ik zei dan dat het mij ook speet en dat ze mij hier niet meer terug zien! En dat ik publiciteit zou maken voor dit hotel, geen 'reclame' in dit geval!
Gisteren was de laatste dag van de antiekbeurs Antica te Namen. Ik had niet veel geslapen en was wat vermoeid. Na enkele heel zwakke verkoopdagen hoopte iedereen op nog wat verkoop op het 'laatste moment'. Dit viel echter tegen en nu hoop ik dat er na de beurs nog wat uit de bus valt.
Het inpakken gisterenavond en inladen verliep heel wat vlotter dan vorig jaar. Ik zorgde er namelijk voor dat mijn auto 's morgens al op een goede plaats stond zodat ik niet al te ver hoefde te sleuren met alles. Rond het beursgebouw is er echt bedroevend weinig plaats om te parkeren of te manoevreren met een wagen. Beter zou men het voetbalveld omvormen tot parkeer- en laadruimte. Als onze vrienden-Walen dan toch zo graag achter een stuk leer aanlopen, als ze dan toch zo sportief willen zijn, kunnen ze dat gerust een paar kilometertjes verder doen...
Maar desaltnietemin was de beurs heel geslaagd. Heel veel mooie antiek te koop, massa's volk, alles was aanwezig om er een goede beurs van te maken. De vele positieve en lovende reacties deden ons veel deugd en ondanks de toch wat mindere verkoop zullen de meesten volgend jaar weer van de partij zijn.
Vandaag was het weer boeiend bij 'Iedereen beroemd'. Allemaal onnozele mannekes. Eerst weer die allochtone 'dokter-student'. Die blijft hier zomaar vier jaren lang studeren. Met welk geld? En hij vond een prachthuis voor zijn gezinnetje dat naar België komt wonen... Wanneer hij zijn gezinnetje opwacht in Zaventem is er al een landgenote van hem naast hem staande : nog een ander familielid? En is er nog méér familie op komst? En moeten wij (en ik bedoel hier natuurlijk de Vlaminkjes) dat allemaal betalen?
Daarna een rugbyclub voor gays. Als je geen homo bent mag je er niet bij... Van discrimatie gesproken. Doet me denken aan 'Wel jong, niet hetero'. Echte nonsens!
Het treinstelletje. Een van de vragen was wat het postnummer is voor Sinterklaas of de hemel of zo. De slimmerd wist het niet en riep de hulp in van medereizigers. Wat een geluk voor hem want daar zat warempel een nonnetje die de juiste postcode kende!
Velen zaten deze avond naar het scherm te staren om wat gekken te zien maar dat viel dik tegen. Misschien volgende week?
Héél interessant, dat program... Op deze manier kunnen (soms) de grootste werkschuwe dorpsidioten in beeld komen, waar gaan we toch naar toe? Waarom parels voor de zwijnen werpen, energie verspillen aan wie het eigenlijk niet waard zijn? Sorry varkens, sorry voor de vergelijking met jullie, verstandige beestjes! De varkens waarover ik het hier heb lijken wel op jullie maar zijn van een heel ander niveau... Liever jullie varkensstal dan het stal (of hoe noem je dat anders) van die dorpsidioot. Het varken uithangen ja, maar voor de rest veel wind in zijn broek!
En dan die andere mensen zoals dat ventje uit Ecuador. Die komt hier in België vier jaartjes doctoreren. Wie zal dat betalen? En héél zijn gezin komt naar België wonen. Tijdelijk, of hebben we zo weer enkele 'nieuwe Belgen' binnengehaald? Een troost alvast dat de man toch zekere capaciteiten heeft en er misschien wel ernstig aan denkt om later wat te werken.
Het wordt hoog tijd dat we ons bezinnen over wat écht belangrijk is voor ons land. Stoppen met eigen zakken te vullen en er voor zorgen dat ons land leefbaar wordt/blijft. Werklozen 'aanmoedigen' om toch wat te werken, zeker in Wallonië hebben ze wat aanmoediging nodig...
Net vond ik een mooie tekst, mij opgestuurd door iemand die mij héél nauw aan het hart ligt...
Het portret van de liefde werd door Paulus met de volgende mooie woorden omschreven :
Liefde zoekt overal het goede. Liefde is niet afgunstig. Liefde bluft niet. Liefde beeldt zich niets in. Liefde geeft neit om schone schijn. Liefde zoekt zichzelf niet. Liefde laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over de fouten van anderen. Zij is blij met het goede dat gedaan wordt. Liefde verdraagt alles. Liefde gelooft alles. Liefde duldt alles. De liefde vergaat nooit.
Vandaag was het weer mijn feestdag. Daags na die van de grote kindervriend Sint-Maarten. Ik ben mijn teergeliefde moeder eeuwig dankbaar voor die mooie voornaam, een betere kan ik niet bedenken. Mijn naam heb ik dus gekregen en ik probeer die waardig te dragen. Ik kan dus zeer lief zijn (maar ook wat minder lief als dit nodig blijkt).
Livinus, mijn patroonheilige had het niet altijd gemakkelijk. Ikzelf trouwens ook niet, ook boven mijn hoofd troepten soms donkere wolkjes...
Het verschil echter tussen mijn patroonheilige en ikzelf is dat ik wel degelijk uitkijk mijn hoofd niet te verliezen bij wat tegenslag. Mij gaan ze nog niet onmiddellijk kisten. Of in een stenen sarcofaag stoppen.
Wapenstilstand, 11-11-1918, het einde (?) van een verschrikkelijke oorlog... Zoveel nutteloze doden, zovele jonge (vooral Vlaamse!) levens kostend...
Telkens ik in de streek van Ieper kom, en speciaal op deze dag, mijmer ik weg naar die grote slachting... En lees ik opnieuw het ontroerende gedicht 'In Flanders Fields'.
Hieronder de originele tekst en twee vertalingen :
In Flanders fields (luitenant-kolonel John McCrae, 1872-1918)
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
De kollebloemen van Vlaanderen (Rachel Schaballie, 1919)
Vlaanderens hart bloedt in zijn kollebloemen open,
tussen de kruisjes door, die, rij naast rij geplant,
het simpel teeken zijn, waaronder wij steeds hoopen,
dat onze milde dood de vree werd voor dit land.
Bij rooden dageraad volgden wij in het blauwe
den zoeten leeuwerik, wiens jubel werd gestoord
door schroot en vloek en klacht. Tot men ons kwam houwen
en op dit Vlaamsche veld ons streven werd gesmoord.
Gij, die nu na ons leeft, wij reiken u de toortsen,
verheft ze naar het licht, elk roepe een nieuwen held:
verbreekt gij onze trouw, dan wordt in wreedste koortsen
ons 't heilig verbod te slapen in dit veld:
in elke kollebloem zouden wij blijvend bloeden!
In Vlaanderens velden
In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen
Tussen de kruisen, rij aan rij
die onze plek aangeven; en in de lucht
vliegen leeuweriken, nog steeds dapper zingend
ook al hoor je ze nauwelijks te midden van het kanongebulder
aan de grond.
Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden
leefden we nog, voelden de dauw, zagen de zon ondergaan
beminden en werden bemind en nu liggen we
in Vlaanderens velden
Neem ons gevecht met de vijand weer op:
Tot u gooien wij, met falende hand
de toorts; aan u om haar hoog te houden
Als gij breekt met ons die sterven
zullen wij niet slapen, ook al bloeien de klaprozen
Wat een belachelijk program! Al de grootste onnozelaars komen zo eens in beeld. Zo vandaag een man die op het kerkhof werkt. Hij verzamelt... hoe kan je het raden?... jawel, doodskoppen. Nu gaan we het zien dacht ik... makkelijk toch zo'n hobby met zo'n werk? Maar neen, wat 'zien' ik? Niets dan plastieken rommel, een Amerikaanse doodskist en allerlei arduinen grafkruisen in zijn tuin. Zelfs legde hij een strooiweide aan voor later...
Zo kan je natuurlijk gemakkelijk de zendtijd opvullen.
Zondag is er weer de jaarlijkse boekenmarkt in Passendale. Jarenlang was ik er te gast met massa's boeken over WO I en ivm dorpsgeschiedenis. Altijd heb ik er heel goed verkocht. De uiterst sympathieke organisator, Luc Delancker, zorgde immers steevast voor een ruime stand zodat ik met al dat moois kon uitpakken.
Plots kwam er daar echter een agressief mannetje te voorschijn. Hij 'attakeerde' elke standhouder om de koopjes op te eisen. Daarbij kleurde zijn gezicht zo rood als een overrijpe tomaat, zeker wanneer hij merkte dat ook anderen een graantje konden meepikken. Ik was bijna gegeneerd om iets te kopen omdat ik niet echt zat te springen om dat ongelukkige gezicht van hem te moeten bekijken... Hoe jaloers kan een mens zijn?
Omdat ik dat zielig typetje kotsbeu ben stuur ik mijn kat naar Passendale. Tot ongenoegen van heel wat klanten en kennissen. Echter tot grote vreugde en jolijt wellicht van die leukerd daar. Nu kan hij lekker andere standhouders ambeteren. Ik ken alvast twee mensen die stand zullen houden, ondanks de misprijzende opmerkingen van die joligaard. Ze zijn bereid om dat hoopje triestigaard te trotseren. Eigenlijk moet je 'van een aap gegeten te hebben' om daar nog te staan. Ik wens ze alvast veel geluk.
Antiekmarkt te Doornik : veel blabla maar weinig ...
Binnen enkele dagen volgt een verslag over de driedaagse antiekmarkt te Doornik.
Zo verneem je meer over een Roemeen van 200 kg en de angsten van een boekverkoper. Over de vreselijke ontvoering van een klein mormel van een hond. Over het (doods?)gereutel van mijn buurman de laatste dag van de beurs. Over houten nepbeelden. Over plastieken beelden die plots veranderen in houten... Over ...
Wegens allerlei bezigheden kon ik het verdere verloop van mijn mooie reis naar Portugal nog niet verder verhalen... En... intussen liggen mijn nota's ergens... maar waar precies? Maar niet wanhopen, geduld is een schone deugd!
Het is genoegzaam bekend dat je niet naar de kerk moet gaan om in comfortabele zetels te gaan zitten... Hoogstens vind je een oud kerkgebouw, volgestouwd met oude doorgezeten lelijke ouderwetse mormels...
Voor die mensen is er goed niews : in de Ijzerlaan te Diksmuide is er nu een splinternieuwe zetelzaak. Dus : help je 'rik' (=rug) niet kapot in die ouwe mormels maar koop een degelijk nieuw exemplaar! Je vindt deze zaak naast het alomgekende matrassenhuis. (Gehoord op radio Maria!)
Op vrijdag was er de avondopening. Heel wat bezoekers, geen massa's, geen 6000 man zoals begin dit jaar in Eurantica op de Heizel te Brussel, maar allemaal vriendelijke heel geïnteresseerde mensen. De site is nogal gekend bij liefhebbers van het gastronomische leven en bij mensen die hier voor familie- en andere feesten kwamen.
Ook op zaterdag en zondag was er de hele tijd veel volk. Niet te veel, niet te druk, zodat ik met alle bezoekers en ook met de vele sympathieke medestandhouders een praatje kon maken. Sommigen kwamen van honderden kilometer ver. Boeiend wat mensen er toe brengt om bepaalde voorwerpen te verzamelen. Werkelijk àlles wordt verzameld.
Er was voor elk wat wils. Alle ruimten waren heel mooi aangekleed met meubels (groot en klein) en allerlei kleine opzet. Zelf had ik nogal wat mooie boeken mee. Opvallend is dat de meeste bezoekers hier enkel interesse hebben voor het 'betere' boek : heel oude geïllustreerde boeken dus. Boeken enkel voor decoratie krijgen weinig aandacht. Het zij zo. Voor mij geen probleem want de klant is koning!
Heel wat contacten werden gelegd en ik ben er zeker van dat een aantal bezoekers door hun bezoek de weg naar mijn winkel te Brugge zal vinden. Brugge is zeker een bezoek waard, iedereen is het daarover eens, voor mij is de ligging van mijn zaak dus een groot pluspunt. Moest ik ergens in een boerenparochietje mijn tenten (...) opgeslagen hebben, zoals bijna gebeurd is, dan zou het moeilijker zijn om mensen een trip van honderden kilometer te laten maken.
Wat ook erg meeviel was de deelnameprijs : een fractie van wat ik moet ophoesten op sommige beurzen in België... De prijs is heel redelijk wat velen deed besluiten tot deelname aan deze eerste editie. Er is zelfs nog ruimte voor extra exposanten en aangezien de vele positieve reacties zou ik zeggen : afspraak dus voor volgend jaar in Diependael!
Prondelmarkt in beurshal te Brugge : schooier met lange vingers probeert ongezien binnen te sluipen.
Deze namiddag stelde ik mijn stand op in de beurshallen hier te Brugge. Morgen, 1 november, is er hier ene grote rommelmarkt.
Zoals het hoort op de vooravond van 1 november is het hier en daar wat griezelen, kwestie van een beetje halloweensfeer te brengen. En ik heb het dan niet op een paar schrikkelijke lelijkaards die morgen te 'bewonderen' zullen zijn op de rommelmarkt. Zo lelijk is een beetje té, eigenlijk jagen zo'n typen de mensen eerder weg dan ze volk lokken... Namen noemen doe ik niet, temeer daar ik hun namen niet ken, de bezoekers moeten morgen maar zoeken op wie ik mogelijks doel...
Op de rommelmarkten van Eddy De Dapper uit Deinze komt altijd heel veel volk af, hij maakt dan ook lange tijd vooraf heel wat publiciteit. Dus dat zit wel snor. Ook is het zo dat er geen bezoekers (lees : 'ambetanterikken') toegelaten worden tijdens het opstellen van de standen. Op deze manier kan je rustig je stand opbouwen zonder dat er massa's potelaars de boeken zowat uit je handen zouden rukken. En zo kan je als standhouder ook eens bij de buren piepen of er interessante zaken te vinden zijn.
Rond 15u00 kreeg ik een telefoontje van een heel goeie vriend : 'Opgepast Lieven, want er loopt buiten aan de poort een raar sujet rond, ik weet wie het is want ik zag hem al meermaals op tv waar hij, de zielepoot, aandacht probeert te trekken voor een op voorhand verloren 'zaakje'. Volgens mij probeert hij ongezien binnen te raken, let maar op want hij neemt het niet nauw met een anders eigendom!'
Een verwittigd man is er twee waard en ik nam dan ook voorzorgsmaatregelen door een beschrijving van dat sujet te verspreiden bij de collega's-standhouders. Niet dat hij echt waardevolle dingen zoekt of dat hij een 'kenner' is, hij zoekt plaasteren heiligenbeelden. Hij koopt als een kip zonder kop, je kan hem alles wijsmaken hoor ik. Een sukkel dus die niet goed bij zijn hoofd is... Een fantast die denkt dat hij het warm water heeft uitgevonden...
Maar goed, hij slaagde gisteren niet in zijn opzet. Misschien probeert hij het morgen misschien. En binnengeraken zal wel lukken als hij aan de entree een ticketje koopt. Hopelijk voor hem probeert hij morgen niet om geintjes uit te halen, het zou hem wel eens slecht kunnen bekomen.
Hieronder enkele foto's van die nozem. T'is te zeggen van iemand die héél erg aan hem lijkt. Alhoewel hij zich heel groot en onafhankelijk voelt, draagt hij ene nijpende halsband. Hij doet dus niet zomaar wat hij wil... iemand heeft hem heel stevig in zijn greep... niet om te benijden dus!
Voor het eerst wordt een antiekbeurs ingericht in Herkenbosch (nabij Roermond). Daar staat - of beter gezegd stond - een kasteel. Dit kasteel werd echter in de loop der tijd afgebroken en enkel de kelderverdieping met mooie bakstenen muren bleef bewaard. Onlangs werd een heuse donjon gebouwd bovenop deze funderingen, een woontoren dus met een viertal verdiepingen, in-druk-wekkend gewoon. Later volgt nog een toren. Benieuwd hoe deze beurs zal verlopen, er is alvast al heel veel publictiteit gemaakt, iedereen is wildenthousiast.
Enkele uren hard gewerkt om de auto vol te proppen met allerlei moois.Rond
13u00 vertrokken en een kleine 250 km en drie uurtjes verder kom ik aan op kasteel Diependael te Herkenbosch bij Roermond.Huub en zijn vrouw verwelkomen me en leiden me rond in de grote grillig gevormde ruimte.Allemaal kleine zaaltjesmet bakstenen muren.Hier en daar half afgebroken muurtjes en venstergaten of zo, wat het geheel heel onoverzichtelijk en toch mooi maakt.
Kasteel Diependael : soort hoofdgebouw (term?) en dan het gebouw met de grote donjon, de burchttoren waarin je kan overnachten.
De beurs is aan haar eerste editie toe, hopelijk verloopt alles goed en komt er veel en vooral echt geïnteresseerd volk.Ik maakte alvast veel publiciteit in ons mooie Vlaanderen.
Wanneer alles uitgeladen is kijk ik of er genoeg extra verlichting kan gevonden worden, want de zalen zijn nogal duister.
Daarna naar Roermond, op stadsverkenning.Ik vind makkelijk een plaatsje aan het station, achteraf zal blijken dat ik op een invalidenparking stond maar ja, gelukkig telt deze stad weinig gehandicapten wanter is nog veel plaats over
Het centrum telt enkele grote winkelstraten, met vooral zaken van winkelketens zoals Hema en Zeeman.Allemaal vodden dus.Ook wat horecazaken, enkele frituren waar je een kroket uit het vuistje kan proeven in Nederland hebben ze echt geen smaak wat eten betreft.Ik zie enkele grote kerken : de eerste telt twee grote en twee kleinere torens.Gesloten om 17u00, pech voor mij want het is bijna achttien uur.Weer zon winkelstraat verder staat een veel grotere en hogere kerk : de Sint-Christoffelkathedraal.Ook potdicht, spijtig want anders is hier niet veel te zien qua oude monumenten die te bezoeken zijn.
Er is een groot overdekt winkelcentrum, het Roercentrum of zo,met oa een grootwarenhuis.Terug buiten zie ik een dierenwinkel, ik ben benieuwd of ze er puppys verkopen want ik ben gek op honden en nog veel meer op puppys Maar wat ik zie zijn enkel maar van die ordinaire konijnen die de hele dagen aan het knabbelen zijn.Vandie beesten waar je echt niets aan hebt, volgens mij zijn ze bovendien ook niet eetbaar, met al die troep die ze hier krijgen.Verder nog wat visjes in het water en krijsende halfwilde vogels.Dit kan me niet bekoren.Ook enkele freaks in de winkel, een oud ventje zit wat te kwijlen terwijl hij naar de blikken hondenvoer kijkt, wellicht denkt hij na over welke smaak die hij nog niet geprobeerd heeft.Lekker en bovendien : helemaal niet duur!Ik mompel smakelijk en hij knikt vriendelijk terug
Eigenlijk is er maar heel weinig volk op de baan.Is iedereen na zessen nog hard aan het werk of is het goedkoper om onmiddellijk na het werk vlug naar huis te hollen?God weet het!
Westvleteren.De eerste avond van mijn verblijk kijk ik wat naar tv.Tot mijn grote verwondering verschijnt daar het gezicht van Broeder Manu, abt van de St-Sixtusabdij van Westvleteren.Een Nederlander bezoekt de abdij en probeert een beeld te geven van het leven achter de muren.Blijkbaar is dit de eerste aflevering van een kleine reeks.Hij toont de grote scheuren in het oude gebouw waar de broeders boven hun slaapzaal hebben, wijzend op de noodzaak van een nieuwbouw.De slaapzaal wordt getoond : een grote zaal met chambretten, dus allemaal kleine ruimten afgeboord met houten wanden.Er zijn een veertigtal van die kamertjes en er zijn 2 monniken, dus elk heeft twee kamertjes : een slaapverblijf en een buitenverblijf zo verteld de abt met de glimlach.
De broeders doen veel dingen samen : bidden natuurlijk maar ook aardappelen schillen of piepers jassen in het Algemeen Beschaafd (?) Nederlands Ook de abt helpt daarbij.De gastenbroeder toen de opname gebeurde was broeder Godfried, de immer breedlachende en goedgeluimde monnik.Een gelukkig mens.
Beelden van de nachtwake.Midden in de nacht komen de broeders samen om te bidden en om stil te zijn, te mediteren, een vol half uur wordt er geen gebenedijd woord gezegd.Opvallend dat er geen orgelbegeleiding is dan.Misschien zou dit de gewijde stilte al te veel bruskeren, de stilte te hard verstoren.
De brouwerij, brouwer broeder Benedikt (spelling juist?) verklaart dat hij liever had gezien dat ze een tweede plaats hadden gekregen in de ranglijst van de beste bieren ter wereld, het zou volgens hem dan veel minder belastend geweest zijn voor de abdijgemeenschap.De abt zegt dat hij het spijtig vindt dat de abdij heel wat ontevreden klanten heeft.Ontevreden omwille van de schaarste van dit overheerlijke bier.Iedereen wil zoveel mogelijk bier meenemen want ze moesten dikwijls heel lang telefoneren naar de bierlijn om een paar bakken te pakken te krijgen, velen rijden ook uren lang om hier te komen Maar ja, de paters leven natuurlijk niet om te brouwen maar brouwen om te kunnen leven.De abt verklaart ook dat de huidige situatie enigszins te rijmen is met het levensritme in de abdij.Moest men een fabriek oprichten om de productie massaal te verhogen dan zouden de paters hun manier van leven moeten aanpassen aan die fabriek En dat kan niet hun bedoeling zijn natuurlijk!
Tenslotte zien we de abt op een afstandje van de abdij, bij de Mariakapel midden in de korenvelden.Mijn thuis, zo verklaart hij.
Zo denk ik ook als ik heel af en toe in mijn Eggewaartskapelle ben en in de verte de grote contouren van de gevels en muren zie van de hofstee waar ik mocht opgroeien.Daar was mijn echte thuis
De gids dringt aan om eventuele 'speciale' wensen kenbaar te maken, alles blijft uiteraard onder vier ogen. Bv. iemand die de vallende ziekte heeft, of niet ver kan lopen, of last heeft van de kwik of de kwak... Iedereen zwijgt, adembenemend... gelukkig is er dus geen vuiltje aan de lucht!
De dame die voortdurend rare toverformules brabbelt neemt nu af en toe het woord... haar harde hoge stem... niemand die onberoerd blijft! Net een robotstem, een soort onaangename metaalachtig klinkend keelgeluid. Hopelijk went dit.
Het rijden met de bus duurt eindeloos. Ik bedenk dat ikzelf met de auto veel sneller op mijn bestemming zou kunnen geraken.
We passeren de Frans-Spaanse grens. We passeren Bilbao, vooral gekend omwille van het Guggenheimer Museum, maar tijd voor een bezoekje is er niet.
We bereiken Guernica. Hieronder wat info over dit stadje.
Guernica (Baskisch: Gernika) is een kleine stad in de provincie Biskaje in de regio Baskenland in Spanje met 15.264 inwoners (2001). De gemeente heet officieel Gernika-Lumo (vroeger bekend onder de Spaanse naam Guernica y Luno). Het dorp Lumo werd in 1882 bij Guernica gevoegd. Hoewel het bestuur van Biskaje in de provinciehoofdstad Bilbao is gevestigd, houdt de provinciale volksvertegenwoordiging, de Algemene Vergadering, haar zittingen in Guernica.
De stad ligt aan de rivier Oka, die hier overgaat in de zeearm van Guernica (ook geheten zeearm van Mundaka). Het gebied rond rivier en zeearm, Urdaibai, is sinds 1984 erkend als biosfeerreservaat door de UNESCO. Guernica ligt aan de smalspoorlijn AmorebietaBermeo van de Baskische Spoorwegen (EuskoTren).
Guernica is de historische hoofdstad van de heerlijkheid Biskaje. Hier kwam de Algemene Vergadering van de provincie samen, en legden de heren van Biskaje (later de koningen van Spanje) de eed af onder een eeuwenoude eik, de Eik van Guernica. In deze eed beloofden zij de oude wetten van Biskaje (de fueros of vrijheden) te eerbiedigen. Deze eed bestond tot 1876, waarna de fueros werden afgeschaft.
Een nakomeling van de eik staat voor de zogenaamde Tribune, een klein classicistisch gebouwtje dat naast het Vergaderingsgebouw staat. De huidige eik werd geplant in 2005. In een klein rond paviljoen vlakbij staat een overblijfsel van de stam van de oudste bewaard gebleven voorouder van de huidige boom. Het negentiende-eeuwse Vergaderingsgebouw wordt sinds 1979 weer gebruikt door de Algemene Vergadering. Bezienswaardig is de Glas-in-Loodkamer in het gebouw, waarvan het dak bestaat uit een enorm glas-in-loodraam uit 1985, dat de eik en de Tribune tijdens een eedaflegging afbeeldt. De eed van Guernica wordt tegenwoordig afgelegd op de Tribune door de president (lehendakari) van de regio Baskenland.
In het Europako herrien parke (Park van de volkeren van Europa) staan werken van de beroemde beeldhouwers Henry Moore en Eduardo Chillida.
De eik van Guernica
Bombardement van Guernica. Deze stad heeft altijd een grote symbolische waarde voor de Basken gehad. Om de Basken, die in de Spaanse Burgeroorlog aan de zijde van de republikeinen streden, op de knieën te dwingen werd de historische binnenstad op 26-4-1937 door de Duitse Luftwaffe platgebombardeerd. Deze gebeurtenis werd afgebeeld door Pablo Picasso op zijn beroemde schilderij 'Guernica'.
Woorden die beklijven, op bidprentjes van oud-Eggewaartskapellenaars
Wijze woorden :
'Wees bereid, sprak de Heer, want op onbedachte uur zal Ik komen'
'Komen waarom? Om elkendeen te geven volgens hij zal verdiend hebben'
'Verdiend hebben naar werk, want wat de mensch zal zaaien, dat zal hij maaien'
'En maaien zal deze in overvloed, die in overvloed zal gezaaid hebben'
...
'Bloedverwanten, die den afgestorvene zoo wel hebt behandeld, gedenkt voorts zijne ziel, opdat X. het eeuwige licht verschijne in de opperste rust van hierboven'
Woorden anno 1943 op het bidprentje van een dorpsgenoot overleden in 1943... en ik zou er aan toevoegen met woorden uit een 18e eeuws boekje : 'PEIST ER WEL OP!' en Wie oren heeft hij luistere!
Het was al meer dan twintig jaar geleden dat ik nog eens op de rommelmarkt van Haringe (bij Poperinge) kwam snuisteren. Heimwee doet ons hart verlangen... Welnu, hier was altijd wel een en ander te vinden. Maar de tijden veranderen snel...
Alhoewel het niet regende voor een keer, kreeg ik toch onmiddellijk een koude douche. De grootste rotzooi van een land, de meest waardeloze rommel die je je kan indenken. En de prijzen waren niet om mee te lachen. Waarom hier niet investeren in doorgedreven afvalverwerking? Waarom geen containers plaatsen waarin men verplicht wordt alle 'bucht' te deponeren zodat de bezoekers niet elke keer op hetzelfde moeten staan kijken? Maar ja, ik heb in Haringe natuurlijk niets te zeggen.
De standhouders. Veel arme dutsen die hier nog een eurootje wilden komen bijverdienen. Rommel van het ergste soort. Tomaten en boontjes 'uit de eigen tuin' (?), dat was zowaar het enigste bruikbare die ik er zag. Ook enkele mensen met wat boeken over de oorlog en plaatselijke geschiedenis. Een goede kennis had mooie boeken in de auto liggen, omdat hij vond dat het publiek 'waardeloos' was wilde hij die niet op zijn stand leggen want hij wilde niet uitgemaakt worden voor 'jood' door ietwat hogere (maar eerlijke) prijzen te vragen (tussen 30 en 150 euro)... Er zaten heel wat zeldzame boeken in de wagen die ik nog nooit gezien had. Ook foto's uit de eerste wereldoorlog, foto's van soldatenkampementen achter het front, heel interessant. Foto's die ik wat later in de buurt al ruilde met andere zaken.
Een 'vader Abraham-figuur', een oudere man met immens lange witte baard, wenkte me. Hij riep 'voor heel de straat', dus met luide stem, dat hij belangrijk nieuws had over nonkel Roger. Tiens, tiens, ik heb inderdaad ene nonkel Roger een paar dorpjes verder, die met een boeredochter uit dit dorp gehuwd is... Maar omdat ik nog maar net gearriveerd was toen dat mens begon te roepen én omdat ik niet bijster geïnteresseerd ben wat die nonkel allemaal 'uitvreet' (met alle respect die hij verdient overigens) deed ik eerst de toer van de parochie om daar misschien interessantere zaken op te snorren. Bij het terugkeren nodigde ik de eerbiedwaardig uitziende man uit om zijn zegje te doen... Het ging echter niet over mijn eigen nonkel Roger... en de manier waarmee hij over die andere man sprak stond me niet erg aan. Dus kreeg vader Abraham een mooie preek op zijn dak. Wie zonder zonde is...
Heel wat standhouders ken ik al jaren, sommigen had ik echter al meer dan tien jaar niet meer gezien. Sommigen verwarden me met iemand anders, ik kon er niet echt mee lachen om vergeleken te worden met een 'lookalike'... Meermaals moest ik dan ook een en ander toelichten, wat ik deed met veel omhaal gezien het grote belang.
Anderen vroegen me of er hier familie van mij rondliep. Ik dacht het niet. Enkele rare snuiters, oa eentje op zijn velootje, zochten als gek naar koopjes. Geen probleem natuurlijk, als ze er maar voor betalen (!). Een haveloos typetje met een oude saccochezak op wieltjes probeerde medelijden te wekken door de hele tijd raar met zijn ogen te draaien, als eentje die ze niet op een rijtje had. De meeste mensen keken hem raar aan en hielden hem goed in het oog, je weet maar nooit met die rare snotters...
De grootste gek die daar rondliep, die met zijn grote saccoche op wielen, riep 'Mislukte paster' naar mij. Het is voor mij een eer als ze me 'paster' noemen, alhoewel ik die titel nooit heb kunnen bekomen door het toedoen van een nog grotere gek dan die die hier rondloopt. Ik zei hem : 'De pasters zijn er zo nodig voor grote zondaars als jij!'
Iemand vroeg me of ik volgend jaar zou terugkeren naar Haringe. Ik antwoordde hem dat ze mij daar de eerste twintig jaar niet meer moeten verwachten... behalve als men het niveau verhoogt.
De klokken begonnen vrolijk te luiden en blij als een kind met mijn vondsten vertrok ik naar Brugge.
Expo Namur.jpg)
