Voor de tweede maal dit jaar was er een grote rommelmarkt op het Zand in Brugge. Tot bijna acht uur regende het en ik twijfelde of ik wel uit zou pakken. Dus liet ik mijn wagen op mijn stand aan het concertgebouw staan en liep rond tussen de standjes.
Heel velen hadden een dure marktkramersparasol meegebracht. Zo'n parasol kost al gauw 700 euro. Eigenlijk wel ironisch dat heel veel particulieren heel commercieel uitgerust zijn en een 'commercieel' als ik helemaal niet. Tot nu toe behelp ik me met grote stukken plastic wanneer een plensbij op komst is. Dit is echt prutsen, eer je het plastic zeil over je stand hebt getrokken is er natuurlijk al wat waterschade. En als de zon dan weer schijnt is het snikheet en heb je geen beschutting tegen de hitte. Daarom kijk ik nu uit naar zo'n grote parasol of tent. En daar het op mijn standplaats altijd heel 'winderig' is in de namiddag zal er ik maar best voor zorgen dat mijn parasol of tent goed verankerd is...
Veel volk deze editie ook al zag ik enkele 'trouwe klanten' of moet ik zeggen 'trouwe bezoekers' niet... heel speciaal denk ik dan aan een nieuwe zelfstandige. Eigenlijk te 'leeg' om te werken maar nu heeft hij een schitterende bloeiende horecazaak opgericht. Wat minder plezant is voor wie niet graag werkt want in zo'n zaak moet je elke dag zijn voor je klanten. Een soort regelmaat opbouwen qua openingsuren. Geduldig wachten op je klanten. Poen pakken zoveel je kan. Op je tanden kunnen bijten als het succes niet zo groot is als je eerst dacht. Ook als dat succes in geen verten te bespeuren is en/of blijft. Misschien eieren kiezen voor je geld en... nog eens veranderen van beroep? Een ezeltje zoeken dat geld s...... Hopen dat de gebraden kiekens binnenvliegen... ideaal natuurlijk als je een horecazaak hebt!
Heel wat aangename contacten gehad met vrienden en kennissen, nieuwe klanten ook. Aanbiedingen bij de vleet alhoewel men meestal hun rommelzolder wil leegmaken zonder zelf de handen vuil te maken. Deze morgen ging ik in twee plaatsen kijken. Mijn eerste bezoekje leverde heel wat op, heel vriendelijke mensen die mooie spullen in huis hadden (hàdden dus!). Mijn tweede adresje was ook niet mis, het kostte me andermaal helemaal niets maar vier vijfden van deze boeken 'vliegen' binnenkort naar het stort. Dan nog honderden bidprentjes gekregen waarvan heel wat stukken me goed van pas komen voor mijn eigen verzameling en die van enkele kennissen.
Een standhouder, een zot van een vent die allemaal nieuw en nep verpatst, kon het weeral niet laten commentaar te geven toen hij mij zag passeren. Het ventje mag op sommige plaatsen zelfs geen poot meer zetten omwille van zijn uiterst agressief karakter, zo hoorde ik reeds verschillende malen. Omdat hij zelf een beetje lui is, er zijn dus nogal wat luilakken te zien geweest gisteren, huurt hij vaak allochtonen in die slaafje moeten spelen in zijn 'oudijzerkraam' : de hele dag slepen en sleuren met waardeloze metalen rotzooi. Maar we moeten niet zeuren, werk is werk! De man kan dus zijn mond niet dichthouden, ondanks de scherpe vermaningen van zijn lelijke vrouw die bijna haar pruik van haar hoofd rukt om hem het zwijgen op te leggen. Ikzelf kan dan natuurlijk ook niet zwijgen en roep : 'Is dat waar dat jullie elkaar hebben leren kennen in het verbeteringsgesticht?' Een rethorische vraag eigenlijk want ik hoorde jaren geleden dat dit echt zo was. Het ventje staat met zijn mond vol tanden en draait de rug. Ja, dus! Zijn verblijf daar in het gesticht heeft hem dus niet veel aan manieren bijgebracht en nu nog zijn leven beteren, dat wordt wat moeilijk vrees ik.
In de namiddag word ik vergast op een klein buitje, net genoeg regen om de straten nat te maken maar wel genoeg om mijn boeken te beschadigen. Sneller dan mijn schaduw reageer ik : een zeil van 10 op 4 meter wordt vliegensvlug over mijn stand getrokken en na een vijftal minuutjes stopt het met regenen.
Massa's volk passeren aan mijn stand en ik krijg verschillende malen complimentjes met mijn mooie boeken en andere zaken. Mensen zien heel goed wat kwaliteit is en wat niet. De meesten weten ook dat kwaliteit 'geld' kost. Enkelen geven wel schampere reacties : 'Wablief, 25 euro voor een boek? Nieuw hebben ze minder gekost!' En dit laatste is natuurlijk waar maar na 50 jaar vind je ze natuurlijk niet meer in de gewone boekhandel. Twee klanten reclameren bij mij over de onfrisse praktijken van een 'collega' (alhoewel ik die collega niet terugvind op de lijst van handelaars in antiquarische boeken...). De man zou de bezoekers 'forceren', de mensen lastigvallen door de voorbijganger te 'pushen' om te kopen. Bovendien beweert hij de 'beste en goedkoopste' boeken van héél de rommelmarkt aan te bieden. Tweemaal gelogen dus (alhoewel hij een bepaald boek idd wel héél goedkoop zou kunnen aanbieden want het kostte hem gene eurocent!).
Rond 18u00 werd de lucht nogal zwart van kleur en wijselijk begon ik voorzichtjesaan wat in te pakken. Wanneer ik rond 20u00 alles in de auto heb gepropt valt een eerste druppel... Net op tijd dus. Ik ben tevreden dat het avond is, die rommelmarkten op het Zand zijn immers zware dagen, heel vroeg opstaan en vele uren water, wind en zon weerstaan.
Hoog bezoek daarnet... Een oud ventje, de tachtig jaar al lang voorbij, dus lang gaat dat niet meer duren..., komt mijn winkel binnengestrompeld. Zonder te groeten of zo snauwt hij me toe dat hij 'Zo'n plakkaatje om op een stokje te hangen' MOET hebben!
Alle gekheid op een stokje... Ik vraag hem uitleg en hij bekijkt me alsof ik onnozel ben. Ik zeg niets meer en blijf hem vragend aankijken, de wenkbrouwen gefronst...
Dan zegt hij dat hij een naambordje met 'Brugge' daarop zoekt, om op een houten stok te bevestigen. Die stok heeft hij al. Dit alles dient om omhoog te houden wanneer hij 'ouden van dagen' wil rondleiden in Brugge.
Wanneer ik hem vriendelijk opmerk dat hij dat toch zelf kan maken wordt hij kwaad want het moet een 'origineel bordje' zijn...
Ik blijf hem aankijken, nog steeds met gefronste wenkbrouwen... totdat hij nijdig zijn schouders ophaalt en vertrekt.
Ook zie ik nog een paar curieuzeneuzen. Ze komen om te - uiteraard - curieuzeneuzen, wat eigen is aan alle curieuzeneuzen. Eentje zegt dat ze 'er slecht van wordt, van al die heiligenbeelden'. Ik geef haar voorzichtig het advies om hier niet te veel te komen curieuzeneuzen als ze daar immers ziek van wordt...
De laatste tijd zijn er veel klachten van mensen die na het drinken van wijn in een gekende horecazaak doodziek worden. De uitbater die al jarenlange ervaring heeft (in het toog-hangen) heeft een broertje dood aan hard werken en koopt zijn drankjes in uitverkopingen van failliete bedrijven. Het zal hem worst wezen dat die 'bucht' over datum is. En over worst gesproken, ook de vleeshapjes die aangeboden worden bij deze gifmengersdrankjes zijn niet koosjer. De slachtoffers zijn meestal toeristen of mentaal gehandicapten die denken daar goedkoop een wijntje te degusteren.
Onnodig te vertellen dat ze niet vrolijk worden als ze een paar uurtjes later (als het al zo lang duurt tenminste...) kotsmisselijk worden van het gouden druivenvocht... Uitkijken wat je eet en drinkt is dus de boodschap!
Gelukkig gebeurt dit naar mijn weten nog niet in Brugge. Daar is meer controle op dergelijke horecazaken.
'Hij verzette nooit geen poot en dronk zich dood!'
Circus Pauwels in Brugge, beslist een bezoekje waard...
Een clown, wie herkent hem?
Voor wie thuis weinig reden heeft tot lachen of wie even in een dipje zit, wie als clown thuis geen gehoor meer vindt, of samenwoont met een zot of een onnozel manneke, één goeie raad : ga eens naar een ander circus!
Momenteel staat er eentje aan het station hier te Brugge. Als je een bonnetje hebt uit de krant kan je zelfs binnen aan kinderprijs. En als je van je zelf denkt dat je een grote komiek bent kan je misschien wel een gastoptreden geven.
Waarschijnlijk kan je je verwachten aan allerlei dierlijke optredens, gezien al die beesten die je rond het circus kan zien rondlopen : ganzen, kippen, ... nog nooit gezien. En hun loopruimte is goedgekeurd door gaia, elk beest heeft vijf vierkante meter om te stoeien. Misschien kippen die kunnen zingen? Misschien ook ganzen die kunnen buikspreken! Of vlooientemmerij?
Terug op het web : verslag over de bloemetjes en de bijtjes op de avondwandeling in Stuivekenskerke
Natuurreservaat 'De kleiputten van Viconia'
Ziezo hier ben ik terug...
Gisterenavond nam ik deel aan een wandeling in het natuurgebied 'De Viconiaputten'. Gelegen naast de alomgekende Viconiahoeve in Stuifekenskerke, ik bedoel Stuivekenskerke natuurlijk. Stuivekenskerke paalt aan (oa!) Pervijze en Schore. En als je goed kijkt zie je nog wel wat kerktorens, oa Nieuwpoort. Op de plaats van het huidige hotel 'Viconiahoeve' stond vroeger een grote boerderij (het zou groter dan 200 hectaren geweest zijn), uitgebaat door de abdij van Vicoigne (Norbertijnen) tot aan de Franse Revolutie.
De Viconiaputten zijn ontstaan door het opgraven van klein voor de productie van bakstenen, als ik goed gehoord heb door de familie Florizoone. De klein werd van hieruit vervoerd naar Wulpen waar de steenbakkerij lag. Deze activiteit duurde van kort na de tweede wereldoorlog tot in de jaren '70.
Door dat graven ontstonden de grote vijvers. Jaren terug had je van op de straat een veel beter uitzicht op de vijvers maar door de begroeiing met riet is het zicht vanop de weg grotendeels verdwenen. Er huizen hier soms meer dan 1000 paar vogels, om alles beter te zien is er een mooie schuilhut. Dus : om te kijken, niet voor jagers want het is hier niet toegelaten om die beestjes af te knallen voor de 'fun'.
Een landbouwer (een neef van mij) in de buurt was onlangs op televisie. Hij vreest voor het verlies van grote stukken grond indien het natuurgebied nog verder wordt uitgebreid. Gelukkig heeft hij héél veel grond zodat zijn activiteiten als landbouwer niet in het gedrang komen...
De Boeteprocessie en Veurne-kermis : een heel deugddoende dag met veel ontmoetingen
Zondag was er weer de jaarlijkse Boeteprocessie op Veurne-kermis. Ondanks de dreigende wolken en de voorspelde buien zou het de hele dag quasi droog blijven. Via binnenweggetjes rond Zedelgem en Torhout ging het richting Veurne. In Diksmuide werd de Ijzer overgestoken en belandde ik in mijn mooie Westhoek. Maar meteen ook in het dorpje net verderop... (Censuur verbiedt me hier nog verder over uit te weiden, sorry.)
Dan via Oostkerke en Zoutenaaie naar Eggewaartskapelle, waar even halt gehouden werd aan de het kleine kerkhof rond de kerk. Zoals steeds als ik in 'mijn' dorpje ben ga ik eventjes bidden aan het graf van mijn grootouders. Mijn groootvader heb ik spijtig genoeg niet gekend, hij zou nu 107 jaar zijn. Had hij maar langer geleefd dan zouden veel dingen er nu anders uitgezien hebben.... Mijn grootmoeder, mijn teergeliefde meter, heb ik gelukkig wél lang mogen kennen. Zij overleed 3 jaar na mijn grootvader, in 2000 dus, en werd 97 jaar. Nu zou ze 109 zijn. Het kerkhof is mooi beplant met groene bodembedekkers. Het rechtse deel van het kerkhof ligt voornamelijk 'bezaaid' met de 'rijkere' (oud-)parochianen : pastoors, de rijkere landbouwers en burgemeesters. Aan de linkerzijde van het kerkhof, links van de kerk dus, liggen de andere mensen. Mensen die bij de landbouwers werkten, een ander beroep hadden. Ook enkele kindjes, de kloosterzusters. Enkele landbouwers ook waarvoor er aan de rechterzijde wellicht geen plaats meer was. Achteraan een kleine strooiweide en een columbarium waarin de asurnes staan. Achter de kerk een heel kleine militaire begraafplaats en daarachter gras en veel bomen. Zo vredig allemaal, zoveel herinneringen aan mensen die ik vroeger ooit gekend heb of mensen waarover ik gegevens terugvond in archieven en oude bidprentjes.
Dan eventjes naar de rommelmarkt in Ramskapelle aan de Ijzer. Er stond iemand met postkaarten. Trots verklaarde hij me dat hij honderden kaarten verkocht aan een handelaar uit Brugge. Ik wenste hem een dikke proficiat en zei hem dan dat ik niet verder moest zoeken omdat er wellicht niets interessants meer zou overschieten. Zijn vrouw siste hem toe dat hij een stommerik was om zo op te scheppen, dat hij op die manier niets meer zou kunnen verkopen... En gelijk had ze! Ik wandelde nog wat verder met mijn teergeliefde moeder. Ik zag een standhouder met vooral nieuwe waren. Zijn hondje herkende me onmiddellijk en kwam op me toegelopen. Spijtig dat ik zelf geen hond heb, ik zou er niet goed genoeg voor kunnen zorgen doordat ik nogal veel op de baan ben. Tonnen rotzooi stond daar uitgestald. Maar niet alleen de aangeboden materiaal was quasi waardeloos, ook het publiek dat vooral bestond uit kusttoeristen was niet van plan om veel centen uit te geven. Vele verkopers zeiden me nog niets verkocht te hebben. Zelf sta ik niet veel meer op zo'n rommelmarkten : het kost me meer dan dat het me opbrengt. En wie er op bezoek komt wil enkel koopjes doen...
Nu naar Veurne, ons einddoel. Geen enkele parkeerplaats te vinden. Pas na twintig minuten rondtoeren - en in twintig minuten heb je rond heel 't stad gereden - vind ik nog een gaatje... Daar het weer niet ideaal is om te gaan zonnen op het strand is er redelijk veel volk die naar de processie komt kijken. Normaal gezien huren we een stoel maar ik bedenk dat je voor hetzelfde geld beter op een terrasje kunt zitten. Die stoelen kosten geen geld, en je kan tijdens het wachten genieten van een drankje.
De processie is heel sober, zoals het ook hoort te zijn. Niet te veel pracht en praal. Een veertigtal groepen komen stil voorbijgeschreden. Sommigen dreunen een tekst af, bijna niet te verstaan want het is 'oud-Vlaams' van uit de 17e eeuw. Misschien moeten ze die teksten wat vertalen naar vandaag zodat het publiek weet waarover het gaat. De vele houten beeldengroepen worden bijna alle voortgetrokken op houten wagens. De beelden zelf zijn bijna alle gerestaureerd. Enkele koorgroepen passeren, oa de groep die het mooie lied van wijlen Karel Baillieul zingt : ' ...fiere stede en bied een hoffelijk onthaal...' Ik zie heel wat oude bekenden, oa uit het Sint-Niklaaskoor van Veurne. De groep boetelingen aan het einde van de processie is het meest indrukwekkende deel van de processie. Mensen stappen anoniem mee, velen op blote voeten, elk met hun eigen wensen en verzuchtingen...
's Avonds iets gaan eten. Veel mensen komen een babbeltjes slaan. Het onderwerp is veelal hetzelfde. Censuur verbiedt me nog zaken te vertellen hier over. Dus hier is al het varkentje met de lange snuit! En het verhaaltje hier is daarmee uit!
Ja, idd, de dader van de inbraak in de Knollekapel is ... tja... inderdaad... Beschamend! De dader wist de sleutels van de kapel liggen of beter gezegd hangen... Makkelijk toch als je dat weet? En dat wat krassen in de deuren maken zodat het lijkt op een héél echte inbraak...
Wie brak er twintig jaar geleden in in de Knollekapel te Eggewaarts? Weerzinwekkende onthullingen!
Gisteren zondag en vanmorgen maandag was ik in Veurne, nav de Boeteprocessie en Veurne-kermis.
Later hierover méér.
Alvast eventjes de sluier oplichten van een zéér goed bewaard geheim... Wie was de snode inbreker in de Knollekapel in Eggewaarts, de kapel van de familie Moenaert? Wie stal de centjes die bedevaarders zo vroom deponeerden in de kapeldeur?
Geduld is een schone deugd en dus : nog eventjes bang afwachten tot dit mysterie wordt opgehelderd...
Afgelopen weekend was er weer antiek- en rommelmarkt in Ciney. Vroeger was deze beurs véél groter dan nu. In vergelijking met een vijftal jaar geleden is de markt de helft kleiner geworden. Het vergt dan ook een hele investering : redelijk dure standplaats, verblijf en vaak een lange rit tot in de Ardennen... En als de verkoop dan ook nog eens tegenvalt...
Vrijdag was er de 'deballage'. Een massa 'koopjes' worden uitgeladen uit vrachtwagens, bestelwagens en gewone auto's. Antiquairs, brocanteurs, enkele 'pseudo-proffessionelen' die hun aanbod 'het einde' vinden... Om 14u00 is dit, dan gaan de poorten open en 'stormt' heel de meute bezoekers los op de standjes van de verkopers. Drummen en dringen, roepen om de prijs, ... een uur lang. Daarna valt de verkoop weer stil, 'koopjes' zijn er niet meer dan. De meeste standhouders verkopen hun waren erg duur, getuige daarvan zijn de vele zaken die gewoon niet verkocht raken.
Zelf sta ik binnen in Ciney Expo want ik was het beu uitgeregend te worden, of uitgewaaid, of te bakken in de hitte of te verstijven van de kou als het sneeuwde. Uit nieuwsgierigheid kijk ik ook buiten of ik iets kan vinden. Eerlijk gezegd is er zéér weinig dat mij kan bekoren. Ik zie veel nep, veel beschadigde dingen, veel waardeloze zaken ook. Sommigen proberen hier hun minderwaardige 'bazaar' te lozen. Maar de bezoekers zijn niet gauw te vermurwen. Ze willen mooie kwaliteit voor een klein prijsje, ze hopen dat de verkoper zijn waren niet goed kent en hier gewoon te grabbel gooit. Maar dromen zijn dus bedrog.
Een 'Duits' heeft een doodskop mee, een echte. Nogal luguber, te meer daar alle tanden nog aanwezig zijn wat me doet vermoeden dat dit misschien een redelijk recent stuk is. De Duits vraagt er 900 euro voor en ik vraag hem of hij op zijn 'Kopf' gevallen is. De Duits kijkt me nijdig aan en zegt : 'Denk je soms dat ik er hopen van heb liggen?' En ik :'Is het van een J..d?' De omstaanders schateren en de Duits is op zijn lange tenen getrapt. Nu is 'het kot' te klein en ik moet me uit de voeten maken of hij steekt me nog in de g...r. En 't leven is te kort om nu al het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen.
Ik vind uiteindelijk toch enkele kleine zaken en ga terug naar mijn eigen stand binnen de zaal waar de buren een oogje in het zeil hielden voor mij. Nauwelijks een uurtje later komt er een hevige stortbui, wat ben ik blij dat ik een dak boven mijn hoofd heb. Alle waren buiten zijn doorweekt en men begint in te pakken. Stiekem hoop ik dat alle bezoekers nu binnen hun heil zullen zoeken en hun centen uitgeven maar neen, niets van. Er komt bijna geen kat meer. Ik maak van de gelegenheid gebruik om een dutje te doen...
De rest van de beurs gebeurt er bijna niets. Weinig bezoekers en nog minder kopers. Traditioneel is de zomereditie van deze beurs ook de minst interessante omdat veel mensen op reis zijn. Een goeie klant die meestal voor de helft van mijn omzet zorgt is vrijdag niet verschenen. Spijtig. Gelukkig komt hij zondag nog opdagen maar heel veel koopt hij niet ditmaal.
Intussen is het zondag 16u00. Iedereen wil weg maar weglopen en zelfs inpakken voor 19u00 is verboden. Om de standhouders te beletten het hazenpad te kiezen werden tot een tijdje terug een paar uur voor het einde van de beurs alle deuren vergrendeld en afgesloten met kettingen met hangsloten. Om 19u30 gingen de buitendeuren dan open... De laatste jaren pakt men het anders aan. Vanaf vijf uur controleren de organizatoren of standhouders nog niet beginnen inpakken. Ze hebben een groot wit blad bij zich om overtreders op te schrijven. Indien ze je betrappen op voortijdig inpakken kan je de volgende beurzen de toegang ontzegd worden als standhouder. Ik ben er ferm gerust in en begin toch al in te pakken rond 16u15, zaak is om weg te zijn voor de controleurs hun taak beginnen. Tegen 17u30 is bijna alles ingeladen. En plots verschijnt een controleur die niets anders kan doen dan mijn naam noteren. Ik ben nog in de zaal en kijk toe van op afstand, ik wil immers nog wat glasscherven opruimen op mijn lege stand. Om 18u00 kies ik het hazenpad, genietende van het mooie zonnetje buiten.
Oude koeien uit te sloot halen : hommage aan Willy Sommers
De tv hier staat aan en wat ziet mijn lodderig oog? Een hommage aan Willy Sommers... hij wordt binnenkort 60! Wist niet dat hij nog leefde en zeker niet dat hij nog zingt. Zijn stem is dat niet meer en erg overtuigend komt zijn gekweel niet over. Bovendien lijkt hij wel of hij een pruik uit de sixties draagt... Spuuglelijk.
Dit schouwspel speelt zich af in Boortmeerbeek. Ik zie de letters '...vestein' op een muur en ik weet al meteen waar dit feestje plaats vindt. Zo te zien voor een rusthuis, in de straat van Muizen naar Hever. Hever waar mijn legeraalmoezenier ook pastoor was. Leuk voor al die oudjes, gelukkig dat velen daar pottedoof zijn. De rest gaat een slapeloze avond tegemoet.
Massa's lelijke kinderen met dikke hoofdjes en triestige ogen staan te shaken samen met hun nog lelijkere mama's. Wat een publiek trekken die showmensen hier aan. Straks in het donker kunnen ze lekker gaan griezelen als ze elkaars lelijke smoel zien.
Maar het wordt nog erger. Zeven anjers zeven rozen wordt opgevoerd door ... ik kan op zijn naam niet komen, nog zo'n oldtimer... Mooi gelipt! En hij kondigt nog meer namaak aan : een Adamo-album! En een live concert in augustus in Bredene. Om je gek te lachen... maar toch beter dan al dit fake lippen!
De zot houden met het laatste begijntje ter wereld...
Met grote verontwaardiging bekeek ik daarnet een reportage (op Focus) over 'Zuster' Marcella Pattyn, het laatste begijntje van Kortrijk en van héél de wereld.
Het mensje is zo goed als dood, sorry dat ik het zo moet zeggen, maar ze is echt heel verward en uitgeput. En toch moet de burgemeester het mensje nog forceren om samen gefilmd te worden. Hij kraamt allerlei onzin uit zoals 'Chance dat je nog in zo'n goede gezondheid bent.' Wat een lef zeg! Denkt hij hiermee extra 'zieltjes' te winnen met de verkiezingen?
Hij en heel het stadsbestuur zouden beschaamd mogen zijn om te staan pronken met een mens die niets liever heeft rustig haar oude dag of moet ik zeggen 'laatste dagen' te mogen 'slijten' in dat rusthuis. Die blijkbaar dementerend is.
Bovendien laten ze het begijntje - het woordje 'zuster' is totaal uit den boze, ook al vertelde het begijntje vroeger zelf nog dat ze met dat woordje wilde aangesproken worden - nog een accordeonconcertje geven... Meer dan wat uittrekken en induwen van de twee accordeonhelften kan ze niet meer... Waarom haar op die manier nog wat extra belachelijk maken?
Foei, foei, foei!
Misschien nog een tip om op hun smoel op tv te zien verschijnen : op de afdeling palliatieve zorgen in het plaatselijk ziekenhuis zijn wellicht nog veel meer mensen die men nog kan opvoeren en een goede gezondheid toewensen...
Oneerlijke concurrentie vanwege Oxfam, Sue Ryder (Brugge), kringloopwinkels en gratis weggeefwinkel (Brugge)
Ook in de Walen zijn er supermooie winkels van Oxfam, hier deze te CINEY
In Brugge is er in de ezel (!)-straat een gratis weggeefwinkel geweest. En ze zullen nog méér 'gratis weggeefmomenten organieren! Belachelijk, zijn er al geen 'weldadigheidsinstellingen' genoeg in ons Vlaanderen?
Neem nu de Oxfam-wereldwinkels. Zoveel mooie handelsruimte die ingenomen wordt om 'wat goeie werken' te doen... Ze zouden beter het geld voor de huur van al die gebouwen cadeau doen aan die mensen die ze willen helpen.
In Brugge heb je ook Televestiaire, die ongetwijfeld veel mensen helpt die het moeilijk hebben. Maar zeker één van de 'onbaatzuchtige medewerkers' is soms wel héél actief, zo zie ik dat 'mens' (uit mijn buurt) soms in het donker thuiskomen, overladen met grote zakken met kledij... dingen die het daglicht niet mogen zien?
En die wereldwinkelproducten : allemaal mooi en wel maar qua kwaliteit vind ik die zaken niet echt super. Koop beter een merkprodukt en steun de economie van HIER! Wordt er belasting betaald op al die buitenlandse rotzooi? Is het verantwoord om fruitsappen (of fruitpulp die men hier aanlengt met pompwater) allerlei van duizenden kilometer ver naar hier te slepen om hier te verkopen? Wat kost dat aan energie, hoeveel vervuiling van ons milieu brengt dat niet met zich mee? Als ze in de ontwikkelingslanden zélf die produkten consummeren zullen ze bovendien minder honger lijden...
De kringloopwinkels. Natuurlijk is het goed dat er mensen aan de slag kunnen die elders geen kansen krijgen. Maar dit blijft hoe dan ook oneerlijke concurrentie met de handel in tweedehands en antiek. En dan die peperdure chique gebouwen die ze daarvoor gebruiken : bv. Waregem (Beveren-Lei'), Kortrijk, Izegem, Zedelgem, Brugge, Heist, ... Wat een grote dure panden!!!
Ik als klein antiquairtje zal wel zitten sukkelen in een klein kotje van 30 vierkante meter! Alle mogelijke belastingen betalen en dan constateren dat er eigenlijk weinig overschiet na keihard werken...
Natuurgebied Viconiaputten in Stuivekens wordt uitgebreid?
Een echte kerkuil
Men wil het natuurgebied 'De Viconiaputten' in Stuivenkenskerke uitbreiden, en niet zomaar een beetje! Eerst een slordige 30 hectaren, dat is de grootte van een hele boerderij... Maar dan komt het : dan breiden de groene jongens dit uit tot in een buurdorp...
Op die manier zou men enkele rare vogels kunnen beschermen. Het zou gaan om échte kerk-uilen... die hier een 'warm' nest gevonden hebben. Anderen houden het op een toren-uil... Maar deze winter gaan die uilen wel anders piepen!!! Hopelijk vinden ze in het reservaat een ezeltje dat geld s....., het zal nodig zijn!
En in een verder stadium kunnen ze zeewater pompen in de putten en er olifantvissen, schaapskoppen en kwallen kweken.
Natuurlijk is de burgemeester hevig gekant tegen die uitbreiding maar ... waar hebben we dat nog gehoord? 'Neen, dàt wil ik niet hoor!' Maar even later wordt toch toegegeven... Motieven? God weet het!
Ik verlaat Guérande en rijd nu richting Priac sur Mer, een 'Petite vile de caractère'. Een mooi havenstadje met vele mooie oude huizen. Supergezellig nu doordat het vandaag marktdag is. Massa's groenten, fruit, vis en warme bereidingen worden op een aantrekkelijke manier gepresenteerd. De groenten zijn netjes op tafels uitgespreid, en niet zoals bij ons, in bakken op elkaar gestapeld. Alles is er wel duurder. Ook hebben ze qua hoeveelheid veel minder mee dan de markt-kramers (let op 'kramen') bij ons in Vlaanderen. Tientallen standwerkers prijzen er hun 'fantastische' produkten aan : stofzuigerkoppen, parfums, boenmiddelen voor meubels enz. Het gekste wat ik zag was een man met een 'rode tomatteneuze', een dronkaardje dus, die plastieken lappen verkoopt, dienende om je slakom en zo af te dekken tegen vliegen en ander ongedierte. Je moet het maar bedenken... De bezoekers keken meer naar zijn dronkemansneus dan naar zijn plastiek, misschien zou hij die neus beter afdekken met zijn plastiekjes... Het is precies een visser waarvan zijn neus bevriest telkens als hij naar Ijsland vaart...
In het haventje liggen heel wat zeilschepen. Tegen een zijgevel van de kerk staat een grote tent waar men tegen betaling biljart of tafelvoetbal kan spelen.
Ik rij verder langs de kust en plots zie ik een bordje 'Sainte Anne d'Auray', dat lijkt sterk op de naam die het dwergvrouwtje uit Guérande me gisteren aan de hand deed. Doordat ik niet wist dat na die d een afkappingsteken staat vond ik het gisterenavond niet terug op mijn gps en meende ik dat dat vrouwmensje wartaal uitkraamde... Ik volg de borden en arriveer in een klein stadje of beter gezegd een groot dorp. Een grote kerk, lijkend op deze te Oostakker, is toegewijd aan St-Anna. Er voor een grote esplanade of plein.
Basiliek te Saint Anne d'Auray
Hier verscheen in het begin van de 17e eeuw de H. Anna, de grootmoeder van Christus, aan een landbouwer en zei aan hem 'Ik ben de moeder van Maria'. Het intererieur is niet overdreven rijkelijk, wat ik eigenlijk wel zou verwachten van zo'n bedevaartsoord. Het is natuurlijk 'slechts' de moeder van OLV die hier verschenen is... Moest het Maria zelf zijn zou er wel veel meer pracht en praal te bewonderen zijn. Links achterin ligt onder een altaar het stoffelijk overschot van de landbouwer die de verschijning meemaakte.
Aan de basiliek zijn grote kloostergebouwen bewaard. Hierin kan je een schitterend museum bezoeken, ongezien mooie beelden van St-Anna, met dochter Maria, en met zowel Maria als Jezus. Houten beelden vanaf de veertiende eeuw, gepolychromeerd, van een uitzonderlijk mooie kwaliteit. Ook mooie reliekhouders, een enorme monstrans in goud-zilver en email (einde 19e eeuw). Boven een mooie tentoonstelling met verschillende verluchte getijdenboeken, allerlei religieuze schilderijen, devotieprenten en andere afbeeldingen, ongelooflijk mooi! Beneden aan de balie vraag ik de dames van dienst waar al dit moois vandaan komt. Veel is blijkbaar afkomstig van voormalige abdijen in Bretagne, ook zijn er veel schenkingen geweest. Echt een must voor wie van uitzonderlijk mooie religieuze kunst houdt. Het dametje in de kerk van Guérande vergat me te vertellen dat hier niets te koop is, dat alles in het museum hoort te blijven. Zo zij het!
Naast de basiliek en schuin aan de overkant van de straat zijn er enkele souvenirshops. Alle beeldjes zijn er uiteraard nieuw en nogal duur. Veel van dit alles is niet echt mooi te noemen...
Nu naar Carnac, wat menhirs bekijken. Overal staan op de naamborden de officiële naam én de naam in het Bretoens, mooi. Onderweg rijd ik door het dorpje 'Plouhamel'. Links boven de bomen zag ik een grote toren, wellicht van een klooster of zo. In het dorpje bezoek ik een brocantezaak, niets dan grote rommel, hoe kan men hier in hemelsnaam van leven? In het bedevaartsoord daarnet hoorde ik van een 'heel grote antiekzaak', ergens 'midden in de velden'... De brocanteur bevestigt dit en toont me de weg. Aan een rondpunt zie ik - ongelooflijk - een grote weide volgestouwd met grote stervormige tenten, gevuld met halfkapotte en mottige boeken, meubels, oude kleren en schoenen, enz. Dan tientallen tafels gewoon buiten in het gras, met daarop vele honderden tassen en borden, vazen, en alle mogelijke rotzooi. Enkele tafels zijn overdekt met open tenten. Maar het ergste moet nog komen : Vele vele tientallen houten paletten in het gras met daarop honderden kratten en bakken met nog meer rotzooi, hier en daar overwoekerd door gras en onkruid, echt degoutant!
Dit doet me denken aan iemand in Vlaanderen die ook zo'n openluchtrommelmarkt organiseerde op zijn boerderij. Vele generaties landbouwers bouwden de site uit tot een grote bloeiende boerderij en dan komt er een ventje, 'boer' op papier maar in werkelijkheid uitbater van een oudijzerkerkhof en marginale openluchtrommelmarkt. Een schande voor heel zijn familie en een smet in het mooie polderlandschap! Ik zal maar geen namen noemen...
Vrouwenabdij Saint Michel de Kergonan
Ik keer terug naar het dorp om naar Carnac te rijden. Ik zie een wegwijzer naar een abdij, ik rijd de dreef op en parkeer de auto. Deze abdij is gesticht vanuit de wereldberoemde abdij van Solemnes, in 1898. Eventjes door een dreef wandelen. Een oud nonnetje is met een hak onkruid aan het verwijderen aan de rand van een grasplein. Eerst naar een soort winkeltje in het hoofdgebouw, hier verkoopt men cd's en allerlei produkten (kruisjes in keramiek en metaal, confituren, gezondheidsprodukten, ...) door kloosterlingen gemaakt. Ik koop er een cd met orgelmuziek en bombarde. Dan naar de abdijkerk. De Benedictinessenabdij werd opgericht in de 19e eeuw vanuit de abdij van Solemnes. De kerk brandde af in 2007 en is pas sinds een drietal maand weer in gebruik genomen na een volledige restauratie. Alles in de abdijkerk is dus fonkelnieuw, er zijn hier ongeveer 30 zusters. Hopelijk niet allemaal stokoude nonnetjes, zodat de abdij nog lang mag blijven bestaan. Ik verneem dat er ook een mannenabdij in de buurt is, de abdij dus waarvan ik even voordien de toren zag. Dit doet me denken aan een gelijkaardige situatie nabij St-Omer, waar ook een mannen- en vrouwenabdij bij elkaar gevestigd zijn. Wanneer ik dit zalig oord verlaat, staat het nonnetje van daarnet nog op precies dezelfde plaats te 'krabben', misschien is ze wat verward of huist ze met haar gedachten in 'hogere regionen'...
Nu verder richting Carnac. Ik rijd door het centrum en zoek die wereldberoemde menhirs. Niet te vinden, aan geen kanten. Wanneer ik het vraag aan de mensen weten ze me niet te zeggen waar ik die stenen kan vinden. Bij de kerk zie ik een man in blauwe overall en zwart kledingstuk er boven, een pater, wellicht een Benedictijnermonnik denk ik. Hij is boodschappen aan het doen, verf en zo ophalen, voor werken in zijn abdij. Ook hij weet me niet echt te helpen. Hoe is het mogelijk? Ik heb echt geen zin om hier 20 km rond te toeren voor een paar grote steenbrokken en keer terug, plots zie ik op een straathoek in een weide tientallen grote stenen rechtstaan, is dit het dan? Of is het een imitatie? Nu, ik heb er genoeg van en keer hier later nog wel een keer terug.
Mannenabdij Saint Anne de Kergonan
De Benedictijnerabdij (gesticht in 1897) ligt wat verscholen, via een klein straatje kom je op een groot hobbelig plein verhard met witte kiezels of zo. Aan de overkant een muur met doorgang naar de abdij. Een bordje waarschuwt voor dieven : men verklaart niet verantwoordelijk te zijn voor diefstal van waardevolle voorwerpen die bezoekers in de auto laten liggen... Mooie verwelkoming! Eerst wandel ik door een park met gazonnen en bomen. Een pater rijdt het gras af met een kleine tractor. Ook hier is een shop met allerlei zaken. De pater van dienst is een vijftiger of zestiger die zijn taak zeer ter harte neemt. Hij antwoordt rustig en met heel veel genoegen op alle mogelijke vragen van de bezoekers. Hij laat zich niet 'opjagen' door enkele andere mensen die ook wat uitleg willen en met ongeduldige gebaren het gesprek volgen... Het is een gelukkig man, een man van God. Wanneer hij uitverteld (sorry voor de uitdrukking) is tegen een oud koppeltje vraag ik hem wat uitleg over de cd's en over het abdijleven hier. Vruchteloos zoekt hij naar bombardemuziek maar ik koop twee cd's met opnames door de abdijgemeenschap hier. Op een andere cd staan enkele paters afgebeeld, ik zeg de pater dat ik één ervan net gezien heb in het centrum van Carnac. 'Aha', monkelt de pater, 'Dààr dus zit mijn confrater!' Ik zeg hem dat zijn collega met grote verfpotten aan het zeulen was, kwestie van hem gerust te stellen... (dat zijn confrater geen dingen aan het doen is die niet stroken met het kloosterleven...).
Quiberon Nu naar Quiberon, 'le presqu'île', het bijna-eiland dus. Een paar tientallen km lange dunne landstrook voert me naar het stadje dat ook bereikbaar is per spoor. Het is er heel druk en er staan heel wat mooie hotels. De zee is er prachtig. Er is een vesting gebouwd door Vauban. Per boot kan je een excursie maken naar het eiland 'Belle-Ile'. Op de terugweg overvalt me een hongerig gevoel en ik houd halt aan een bakkerij waar men - letterlijk en figuurlijk - zoete broodjes bakt. Een soort heerlijke heel zoete koeken smaken overheerlijk. Nu van dit bijna-eiland 'afgeraken' en minder waterrijke oorden opgezocht... In Lorient vind ik beschutting voor de nacht.
Nog steeds zijn we zondag. Nu de kustlijn volgen : vele kilometers lang is de dijk en het achterliggende gebied volgebouwd met grote appartementsgebouwen, villa's en hotels. Het is er heel druk en ik besluit rustiger oorden op te zoeken. Hier wordt aan zoutwinning gedaan. Zeewater wordt in vijvertjes opgesloten, de zon zorgt voor verdamping en men kan dan het zout opscheppen. De vijvers zijn ingedeeld in kleinere plassen met dammetjes. Op enkele plaatsen in de buurt staan kraampjes langs de weg waar je van dat zout kan kopen. Ook kom ik langs een tweetal antiek- en brocantezaken. Ook hier vooral allerlei meubeltjes. Onredelijk duur, aan wie denkt men dit eigenlijk te kunnen verkopen?
Guérande
Ik vind een mooie én goedkoop hotel in Guérande, een heel mooie stadje met een 'Cité', een soort versterkt, ommuurd stadje. Zodra ik ingecheckt ben rep ik me naar het centrum want het is al halfzes en rond zeven uur worden de meeste winkels gesloten. Eerst bezoek ik de mooie maar donkere kerk. Hier kocht ik vroeger enkele heel mooie cd's met muziek (klaagzangen denk ik, begeleid met de bombarde). Het kerkpersoneel, een oud ventje en een dwergvrouwtje willen de kerk afsluiten en willen me 'buitenbustelen'. Maar dat brengt me niet van mijn stuk en ik vraag of ze nog van die cd's hebben. Het dwergvrouwtje zegt me dat ik met 'al dat haar' kan meespelen in een 'middeleeuwse ridderfilm'. Dat zei ze me trouwens twee jaar geleden ook al. Ik vat het op als een compliment. Cd's heeft ze nog maar ze wil er geen meer van verkopen omdat ze bijna zonder zit. Komt dat tegen! Ik vraag haar of er hier antiekwinkels in de buurt zijn, winkels maar religieuze antiek te koop is. Ze noemt een dorp : 'St Anne Doray' of zo. Ik zoek het straks wel op met de gps. Het 'toffe koppel-TJE' duwt me vriendelijk buiten en ik loop door de mooie straatjes. Allerlei plaatselijke lekkernijen zoals wafels en koekjes worden hier aangeboden. Restaurantjes en zo bij de vleet. Enkele antiekwinkeltjes waar men weinig mooie zaken binnen heeft. Eén beeldje, een houten St-Anna met Maria vind ik mooi, maar de prijs ligt dubbel zo hoog als wat ik zou durven (...) vragen! Beeldjes in 'Quimper', mooi beschilderd, zijn echt peperduur.
Zondagmorgen.Ik verzaak aan het ontbijt in het hotel want ik heb de hele godganse dag lang nog de tijd om de inwendige mens te versterken.Bovendien, dat hotelontbijt hier in Frankrijk stelt meestal niet veel voor
Ik zoef richting Milly la Foret, waar de beurs plaatsvindt in een mooie grote overdekte hal van 500 jaar oud.Een groot dak in leien rustend op een reusachtig houten gebinte.Het gebinte rust op stenen voetingen, voetstukken in natuursteen, om het hout te beschermen tegen water.Het is zeven uur en een twintigtal standhouders stellen hun stand op.Op hun dooie gemakjes, zoals het echte Fransen betaamt.Ik zie vooral mooie opgepoetste houten meubeltjes : allerlei kastjes en rekjes.Ook wat kleine opzet : oude werktuigen, porseleinen beeldjes, oude (?) poppen, kantwerk, enz. Best gezellig maar niet echt mijn ding.Om toch iets te kopen loop ik nog een tweede keer langs alle standen en koop een mooi beeldje met drie biggetjes.Enkele trage mannen zijn nog steeds aan het uitpakken maar ik heb echt geen zin om hier tot vanmiddag te wachten, want eerder zullen ze het karwei niet geklaard krijgen.Voor het acht uur is heb ik het dus echt wel gezien en kijk wat het dorpje verder nog te bieden heeft.Er staat een kasteel : een mooie versterkte toren met toegangspoort.De rest van het kasteel is minder fraai : de gevels zijn gecementeerd en het gebouw lijkt wel onbewoond.Voor het kasteel loopt een rivier en aan de oever staat een mooi lang overdekt gebouw met open zijde naar de rivier : de wasplaats waar de vrouwen vroeger in groep de was kwamen doen.
Kathedraal van Chartres
Nu naar Chartres.Een zeventigtal km via kleinere wegen leiden me naar deze mooie kathedraalstad.Van verre zie ik de twee torens opduiken, de stad ziet er nogal klein uit en ik bedenk dat ik in 1-2-3 bij de kathedraal zal zijn.Ik negeer de bordjes centrum en kies voor de kortste weg.Een riviertjes speelt me echt parten : telkens ik via een bruggetje de rivier kan oversteken moet ik wat verder er terug over zodat ik maar niet bij de kathedraal geraak.Dus rijd ik terug en rijd richting centrum.Een aantal straten mag je niet in en ik rijd rond de halve stad tot ik een plaatsje vind dichtbij de kathedraal, eigenlijk is dit wildparkeren want ik vond geen andere mogelijkheid dan mijn auto gewoon midden op een stoep te plaatsen, in navolging van enkele Franse autos.Voor ik kan uitstappen zie ik dat anderen mijn voorbeeld volgen en ik voel me onmiddellijk wat minder schuldig.Geen kat op straat, hoe kan dat nu in het weekend?Even later wordt het me ineens duidelijk.De kathedraal zit stampvol, ik schat zeker 1500 à 2000 man, ongelooflijk.Misschien is er op zondag in heel de stad gewoon niets anders te beleven, ik zag daarnet trouwens heel weinig winkels in de stad.
Een zestal priesters staan achter en naast het altaar, een mooi orgel begeleidt de zang.Zou er hier nog een bisschop zijn, ik zie geen gemijterd hoofd Achteraan zijn touwen gespannen zodat de toeristen de dienst niet kunnen storen.Ik stap over het touw en ga voorzichtig verder tot aan de zijkant van het hoogkoor, men is het gebouw aan het restaureren.Het deel dat al gerestaureerd is oogt schit-te-rend!Mooie muren in witsteen, heel mooie beeldengroepen, versieringen net als kantwerk.Hieronder wat meer info :
De Cathédrale Notre-Dame de Chartres (Nederlands: Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Chartres) is een vroeg-gotische kathedraal die tot de beroemdste van Frankrijk behoort. De kathedraal staat op een heuvel met uitzicht over de stad Chartres en werd gebouwd tussen 1194 en circa 1220. De kathedraal dankt haar faam vooral aan haar gebrandschilderde ramen, waardoor de gloed van het blauwe Chartreslicht schijnt. De beroemdste reliek van de kathedraal is een kleed of sluier, genoemd Sancta Camisa dat gedragen zou zijn door de maagd Maria toen zij wenend onder het kruis van haar stervende zoon Jezus stond. Andere verhalen zeggen dat Maria het droeg tijdens de annunciatie, terwijl ook gezegd wordt dat het gedragen werd tijdens de geboorte van Christus. Dit werd in 876 door Karel de Kale, kleinzoon van Karel de Grote, aan de kerk geschonken.
De huidige plaats Chartres heeft een lange traditie op gebied van godsverering. Reeds in voorchristelijke tijden werd op deze plaats een Moedergodin met kind vereerd. In Julius Caesars tijd was het een gewijde plek in het bos waar de druïden eens per jaar bij elkaar kwamen. Goethe zei in dit verband "Alsof het eeuwig-vrouwelijke in Chartres in steeds wisselende gedaanten vereerd werd".[bron?] De kathedraal is nu nog een Rooms-katholiek bedevaartsoord.
Wat me verwondert is de twee verschillende torens op de voorgevel. Wellicht raakte de tweede toren niet afgewerkt zoals de eerste wegens geldgebrek... Net zoals in Antwerpen... Spijtig want het zou nog zoveel mooier kunnen zijn.
Vlakbij de kathedraal zijn twee souvenirwinkeltjes.Net zoals in bijna alle winkels in religieuze zaken zie ik hier allerlei lelijke moderne heiligenbeeldjes te koop, met lelijk bedoel ik dat de gezichten niet mooi zijn, ze ogen te modern In de kathedraal zelf is ook een ruime shop, achteraan links, maar deze was niet open.Geen cds met orgelmuziek, hier opgenomen.Geen mooie afbeeldingen ook van de kathedraal.
Kathedraal van Nantes
Ik reis nu richting Atlantische kust.Eerst naar Nantes voor een bezoek aan de kathedraal.Kilometers en kilometers saaie straten moet ik doorkruisen voor ik het gebouw bereik.Weeral geen parkeerplaats, alhoewel Ik plaats mijn auto voor een bank, op een plaats die voorbehouden is aan de voertuigen voor geldtransport.Aangezien het zondag is parkeer ik me daar zonder enige scrupules.Nu het plein oversteken naar de Sint-Petrus en Pauluskathedraal.De bouw duurde van 1434 tot 1891.Er zijn nogal wat vernielingen geweest, de laatste was de grote brand van 28-1-1972.De restauratie duurde tot 1985 en het resultaat mag gezien zijn : het is de mooiste gerestaureerde kathedraal van het land.
Het mooiste in de kathedraal is het grafmonument van François II, in Italiaans en Belgisch marmer, van de hand van Michel Colombe (150-1507).Daarin rusten vroeger de stoffelijke resten van François II, hertog van Bretagne (1435-1488) en zijn twee opeenvolgende echtgenoten : Marguerite de Bretagne en Marguerite de Foix.Twee liggende figuren (de hertog en zijn tweede vrouw), 12 beeldjes (de apostelen), 16 figuurtjes van wachters en 4 grote beelden (de Voorzienigheid, de Soberheid, de Sterkte en de Gerechtigheid) verfraaien dit internationaal beroemd grafmonument, dat volgens Chateaubriand het meesterwerk van de katholieke kunst in Frankrijk genoemd werd.Je kan via een trap naar een verhoog klimmen van waarop je een schitterend zicht hebt op het monument.Mooi ook de leeuw en hond aan de voeten van de hertog en echtgenote.
Boven dit grafmonument zie het grootste glas-in-loodraam van Frankrijk, van de hand van François Chapuis.
Brug bij Saint-Nazaire
Vandaar naar St-Nazaire dat aan de kust ligt.Ter hoogte van de haven zie ik links een enorme brug, zo eentje van het kaliber van de pont de Normandie. Nu op zoek naar overnachting.
Vandaag naar de Lichtstad, Parijs dus.Op de grote ring is het behoorlijk druk ook als is het zaterdag.Wellicht veel mensen die vandaag op reis vertrekken.Op tv voorspelden in elk geval heel volk die per trein of met het vliegtuig zouden vertrekken vandaag.
Ik wil vandaag een heel grote antiekmarkt bezoeken, een plaats waar honderden winkeltjes bijeen staan, waar je gewoon alles kunt vinden.Een paar uur later zou ik wel beter weten
Wat boeken en papier betreft moet je je hier niet veel illusies maken.Duizenden pocketjes en romannetjes, Franse literatuur en allerlei minder interessante tijdschriften vormen de hoofdmoot in al deze boetiekjes.Weinig boeken van voor 1800, en zeker geen geïllustreerde werken uit deze tijd.Allemaal rommel die bij ons in Vlaanderen zeker niet verkoopbaar is.Toch zijn er bezoekers die alle rekken volledig uitpluizen, op zoek naar een interessant boek of een koopje. Zelf doe ik geen enkele moeite, ik zie genoeg Een specialiteit van die boucquinisten hier is het uitscheuren van publiciteit uit tijdschriften en die dan in plastic hoesjes stoppen Boerenbedrog gewoon want dat is gewoon niets waard maar sommige bezoekers willen natuurlijk bedrogen worden.Postkaarten zijn er nogal veel maar meestal zijn het kaarten zonder veel waarde.Ofwel peperduur.
Antiek en decoratie in overvloed.Heel veel antiek in hout is overdadig gedoreerd en met gepaste belichting kan dus van schitterende zaken spreken.Spiegels, meubeltjes, enz. allemaal in een gouden jasje.Religieuze antiek, dat is wat anders Moeilijk om iets te vinden, en zeker al geen mooie heiligenbeelden. Ik zie enkel lelijke mormels van Spaanse makelij en nepbeeldjes uit de Filippijnen, twee gipsen H. Hartbeeldjes en enkele Onze Lieve Vrouwen in bisquit, echt triestig.Voorts winkeltjes met designmeubeltjes en lampen, nepjuwelen, nieuw tapijten en oude kledij, In sommige winkels staat bijna niets.Ik krijg hier sterk de indruk dat vele handelaars hier weinig moeite doen om mooi materiaal aan te bieden.Dat doet me trouwen onmiddellijk denken aan iemand bij ons in de Vlaanders.Een eerste klasse leegloper die al slapend-en-drinkend rijk wil worden.De hele dag de notoire drinkeboer uithangen en dan denken dat het mannah uit de hemel zal komen vallen.En de gebraden kiekens in de half geopende kerkdeur binnen zullen vliegen O ijdelheid der ijdelheden!
Verder ook allerlei decoratie en zottigheden.Glazen globes die in een eerder leven het stof weghielden van heiligenbeelden herbergen nu opgezette vlinders die op takjes zitten.Vlinders die men anders aan de straatstenen niet kwijt kan, vlinders vastgemaakt met spelden in kaders achter glas.Ook Afrikaanse kunst : lelijke maskers en nep-beeldjes.
Na een paar uur wordt ik het hardgrondig beu om voor de gek gehouden te worden en ik ontvlucht de Franse hoofdstad, richting Bretagne, het hoofddoel van mijn uitstapje.Onderweg zijn er wegeniswerken.Een brug op een autoweg is half afgebroken en ik rijd traag voorbij de travaux.Ik zie schuin beneden een spandoek met een aankondiging voor een antiekmarkt maar kan niet alles lezen want er rijden heel wat autos achter mij Ik neem de eerst afrit om meer info te vinden.Het bedoelde stadje ligt 30 km verderop en ik rijd er naar toe.De beurs wordt maandelijks georganiseerd en ik besluit er morgen zondag naar toe te gaan.Het is intussen bijna avond en ik zoek een hotel in de buurt, weer een dertigtal km verderop, in Melun. Op het eerste gezicht is er hier niet zo veel te zien, bovendien is het reeds avond en morgen wil ik vroeg vertrekken naar dat antiekbeursje. Melun
Vandaag vrijdag was het héél kalm in de stad : weinig volk op straat. Bovendien waren een drietal collega's afwezig. Eén winkel wegens sluitingsdag, eentje was op vakantie en eentje ziek. Bovendien werd slecht weer voorspeld voor vanavond waardoor ik de jaarlijkse taptoe (optreden van militaire en andere muziekkorpsen) hier vlakbij op de Burg al in het water zag vallen. Het hele weekend werd hetzelfde rotweer voorspeld zodat ik ook de boekenmarkt in Damme niet echt zag zitten. Dus legde ik de boeken neer (letterlijk dan), enkele dagen eerder dan voorzien want normaal wou ik maandag vertrekken voor een paar daagjes Bretagne.
Ik rijdt richting Frankrijk en passeer mijn geboortestad Veurne waar ik prompt getracteerd wordt op een heus onweertje. Dan via Duinkerke, Calais en Gravelines naar Montreuil. Een mooi stadje op een hoogte. Hier zijn enkele antiek- en brocantezaken. Meestal zijn ze gesloten als ik er toevallig langs kom, ook vandaag is het weer van dat. Enkel een klein winkeltje met allerlei opzet en kleine brocante is open, een grote dikke hond ligt in de deuropening zodat ik hem eerst wakker moet maken voor hij aan de kant wil gaan. Een verkoopzaal is ook open en de uitbater haalt alle hens aan dek om me een en ander te verkopen. Een simpel gipsen beeld wil hij me verpatsen voor 900 euro, wat volgens hem een echt koopje is... Alhoewel de bisschop geen enkel attribuut heeft krijgt hij van de schrandere verkoper toch een naam : het zou om één van de 12 apostelen gaan. Nu gaat hij te ver, ik hoop dat ik op mijn verdere trip van dergelijke pietpraat gespaard zal blijven. Ik wens hem veel geluk met de verkoop en muis er van onder, richting Hesdin. Dit stadje heeft weinig te bieden, behalve dan een mooi marktpleintje met een belfort. Het belfort lijkt wel een flauw afkooksel van dat van Veurne, althans wat de toren betreft.
Belfort van Hesdin
Dan naar Amiens. Het 'stadscentrum' is afgesloten voor autoverkeer. De brede modern aandoende winkelstraten kunnen me weinig bekoren, ik heb de indruk dat ze de boel hier platgooiden tijdens de voorbije oorlog... Winkeltjes met antiek of zo zie ik hier niet, ik vraag het aan enkele uitbaters van horecazaken maar die kunnen me niet helpen... Dus wandel ik tot aan de kathedraal, een echt pareltje. Helaas is het intussen al 20u00 en is alles gesloten.
Zurkeltrutten op bezoek op een snikhete dag te Brugge
Wat een weertje hier in Vlaanderen. Te koud, te warm, te veel wind of te veel regen. Elke dag reden genoeg om te klagen voor zeurpieten...
Maar vandaag was het toch echt héél warm. Het was bij mij in de winkel zelfs bijna te warm om - om het met een woord uit eigen vak uit te drukken - een 'blad te verleggen'. Bijna letterlijk te nemen. Een uitgelezen weer om het even wat rustig aan te doen...
Dus : bidprentjes bekijken, ik heb er tienduizenden, vooral van mensen uit Bachten de Kupe. Een mooie verzameling, ik verzamel echter vooral alle bidprentjes van ieder die ooit iets met mijn Eggewaartskapelle of Zoutenaaie te maken hebben. Ze zijn er geboren en/of overleden, ze huwden met iemand uit mijn dorp, ze woonden er een tijdje, enz. Ik heb al enkele honderden stuks maar ik mis er nog heel wat meer. Ik vind er zelfs nog voortdurend terug in mijn eigen archief tussen nota's ivm opzoekingen allerlei. Het oudste van de eigen familie is een Moenaert uit 1846.
Eigenlijk interesseren me werkelijk àlle mogelijke bidprentjes. Dus wie er teveel heeft of niet meer nodig heeft of wie er wil van de hand doen : één adres. Met dank op voorhand!
Eigenlijk verwachtte ik heel weinig volk vandaag, iedereen zit immers graag op terrasjes als het warm en mooi weer is. Toch zijn er wat passanten. Zo passeert er rond 17u00 een hele groep dames van 30 tot 60 jaar. Blijkbaar onderwijzeressen uit een school uit de binnenstad. Blij als ze zijn met de twee maanden vakantie die voor hun deur staan lopen ze uitgelaten rond in 't stad. En helaas, ze komen ook voorbij aan mijn winkel. Enkele snoeshanen die al een koffietje... of een Brugse Zot? te veel op hebben stormen mijn winkel binnen en beginnen alles te bepotelen.
Ik stap op die zurkeltrutten af en vraag wat ze precies zoeken. 'Niets!, we komen ons gewoon wat amuseren', flapt er eentje uit. 'Is da ier een kerk of wadde?' Niet te geloven, wat een praat voor mensen die zo'n zware studies deden... Daarop zeg ik : 'Roept een keer al julder vriendinnetjes binnen, ik moet jullie iets heel belangrijks vragen.' Iedereen komt binnen en ik doe teken dat ze muisstil moeten zijn (hoe moeilijk dat ook moge zijn voor mensen van het vrouwelijk geslacht...). Het is echt muisstil en ik zeg : 'Inderdaad, ik hoor het zaagsel lopen!' De 'zurkeltrutten' schateren en stormen de winkel uit... Zo, doel bereikt!
'Hij verzette nooit geen poot en dronk zich dood!'
Ook in de Walen zijn er supermooie winkels van Oxfam, hier deze te CINEY
Vrouwenabdij Saint Michel de Kergonan
Melun
Belfort van Hesdin
