Na een tocht van zo'n 750 kilometer wordt het tijd voor een ruime stop. Ik verlaat de autoweg in Oostduinkerke en passeer de plaats waar de pastoor van Eggewaarts verongelukte een tijdje terug. De duiker is inmiddels volledig hersteld en er staan enkele potten chrysanten. Dan naar enkele goede kennissen van wijlen onze pastoor. Dan de plaats opgezocht waar in de film 'Het varken van Madonna' startte : daar waar de vertegenwoordiger met zijn varkenautomobiel in de grachtkant belandde. Toen ik vorige week in goed gezelschap de film voor de tweede keer ging bekijken om te zien wat er precies opgenomen werd in Eggewaarts moest ik niet lang nadenken. Ik herkende op het grote scherm duidelijk een bomenrij die ik héél goed kende : de bomen op de hofstede van mijn vader staan. Ook zag ik in de film een soort bomenhaag en ook nog een klein gebouwtje staan midden de weiden. Dus allemaal in Eggewaarts, wat een toeval zeg!
In Eggewaarts is er nu slechts om de drie weken nog een mis, telkens een andere priester komt er de mis opdragen. Een eigen pastoor komt er niet meer en de pastorie wordt door kerkfabriek wellicht verhuurd in het kader van sociaal wonen. In de kerk staat links van het altaar een mooie foto van de overleden parochieherder. Ik kan het nog steeds nauwelijks geloven dat we hem niet meer zullen ontmoeten... Kermismaandag lijkt nog maar pas voorbij, ook de begrafenis... Gelukkig dat er enkele mensen zijn op de parochie die de dienstdoende priesters wat kunnen helpen.
Daarna naar Booitshoeke waar pastoor Hubert Fraeyman begraven ligt. Vlak links van het heel mooie bakstenen miniatuurkerkje. Op de grafkelder een groot tapijt van witte steentjes. Overal bloemstukjes. Rust zacht, pastoor!
Vervolgens - ik kan niet aan de drang weerstaan - naar Kaaskerke, eens zien of de nieuwe eigenaar al zijn werkzaamheden gestart is... Ik wil echt zien of die 'antiquair' hier echt een antiekzaak zal inrichten... Blijkbaar is de zijkapel nog steeds toegankelijk voor het publiek en links van de kerk staat een kerststal. In Diksmuide hoor ik dat er misschien een ring komt rond Diksmuide waardoor de kerk aan die ring zou kunnen liggen en zo nog meer zal opvallen. Dan passeert 'iedereen' daar, alhoewel ik niet meteen vat wie hij met 'iedereen' bedoelt, er wonen daar immers geen 100 000 man of zo. De 'zulle' zal er dus niet meteen platgelopen worden...
Daarna richting ... om wat boeken te gaan bekijken.
Nu ik veertig ben besef ik dat al heel wat (oudere) familieleden wegvielen de laatste tien, vijftien jaar. Mijn grootmoeder langs vaderszijde, een tante van vader, heel wat nonkels en tantes van moeder, ook een neef van haar... Een paar jaar geleden de stiefmoeder van moeder.
Het afgelopen jaar waren er geen begrafenssen. Tot vorige week : de weduwnaar van een nicht van moeder. En nu donderdag een tante van moeder, eigenlijk een zus van haar stiefmoeder. Gabrielle Debergh, geboren in Westvleteren en weduwe van de vroegere burgemeester Simoens van Lo-Reninge.
Langs vaderszijde zijn er al sinds 12 jaar geen grootnonkels of -tantes meer in leven. Wel heb ik vier tantes, zussen van vader, die allen zeventig of ouder zijn, en hun echtgenoten, mijn nonkels dus, zijn telkens nog eens ongeveer tien jaar ouder. Hopelijk mogen ze nog lang leven want ik ken hen toch betrekkelijk goed. Na die generatie is het trouwens de beurt aan de mijne, maar zover zijn we gelukkig nog niet...
Afgelopen weekend was er weer de rommelbeurs in de Brugse Beurshal, georganiseerd door de Oekraïnewerkgroep. Een beurs waar antiek, rommel en boeken verkocht werden. Zoals gewoonlijk was er weer veel publiciteit gemaakt voor dit zesmaandelijks evenement. De beurs werd georganiseerd voor het goede doel. Als ik het goed voorheb dient de opbrengst om blinden of slechtzienden (?) te leren boogschieten of zo. Wel een beetje bizar en als je het mij vraagt en niet zonder gevaar. Ik mag er niet aan denken dat ...
Vrijdag is er traditiegetrouw de 'deballage du cul du camion', zoals ze het in de Walen en in Frankrijk zo kleurrijk uitdrukken. Veel vrachtwagens zijn er echter niet. Steeds minder handelaars maken nog tijd voor een driedaagse beurs in de drukke kerstperiode, wanneer ze beter in de eigen winkel staan. Zelf heb ik goeie ervaringen met deze beurs en heel veel bezoekers verwachten dan ook dat ik met een mooie stand deelneem. Dus breng ik twee vrachten materiaal mee : het betere boek en het betere antiek...
Dat rommelbeurzen, ondanks de vele negatieve berichten, toch serieus geld opbrengen kan ik zien aan de vele mooie wagens en bestelwagens van de deelnemers. Zo onder andere een soort Antwerpenaar die zich enigszins trots toont dat hij mijn vroegere standplaats kan inpalmen met zijn rommel. Ik ben echter niet in het minst onder de indruk en kijk met enig leedvermaak toe hoe mooi hij al zijn pruts héél secuur deponeert op zijn tafels. Ik sta nu aan de overkant van mijn vroegere plaats en vind persoonlijk dat ik daar veel beter in het zicht sta van iedereen. Zo zie ik trouwens ook perfect wie er binnenkomt in de zaal zodat ik bepaalde klanten kan wenken om bij mij te komen. Enkele standhouders rijden rond met karren waarvan ik zelf voorlopig enkel kan dromen : ruime bestelwagens en grote auto's. Wat meer ruimte zou ik zeker kunnen gebruiken, dan moet ik twee maal door Brugge crossen...
Onder de standhouders veel habitué's : een vrouw van derde leeftijd met lelijk geblondeerd haar, ik denk dat ze haar hoofd gewoon in een emmer eau-de-javel steekt s'avonds... staat weer te roepen en te reclameren tegen iedereen. Zo rijk als de zee diep is maar nooit content... De twee para's zijn ook weer van de partij, ze hebben hun drinkgelag in Wieze goed overleefd merk ik... Samen sloffen ze heen en weer van hun auto naar hun stand, samen uit samen thuis. Ook een paar 'chique' typen : de man en vrouw heel mooi uitgedost, bijna in kostuum. Met een heel kraam met glas en bisquit beelden, ik vraag me echt af waar ze aan zoveel materiaal komen... Een leuke hobby zeggen ze dan... Ook enkele échte particulieren die maar 1 of 2 maal per jaar deelnemen aan beurzen.
Maar wie het meest opvalt, is Josée de pro...uee. Deze grote blondine in 'vellen mantel' is prominent aanwezig in de zaal. Helemaal uitgedost in dure kleren huppelt ze constant rond. Speciaal voor deze beurs maakt ze enkele dagen vrij. Heel de vrijdag en zaterdag sjokt ze van het ene kraam naar het andere en van de ene kant van de zaal naar de andere. Sommigen voelen afschuw van haar, anderen amuseren zich kostelijk. Enkelen kennen haar duidelijk héél goed... Zondag is ze er pas laat in de namiddag. Wanneer men aan haar p....... (ik bedoel natuurlijk 'partner') vraagt waar ze uithangt zegt die dat ze vandaag 'moet werken'... Wanneer ze rond 16u00 opdaagt in groot ornaat heeft ze duidelijk al een flink glaasje op, ze is nog luidruchtiger dan de voorbije dagen en ze paradeert de hele zaal op en af... In elk geval toch een mooie vrouw, door velen met een scheef oog bekeken (vooral dan door lelijke jaloerse echtgenotes...) maar meestal toch met wat glinsterende oogjes... Ik heb wat medelijden met haar. Het oudste beroep ter wereld uitoefenen, het is wellicht iets wat je niet zomaar doet... Hopelijk kent ze toch wat arbeidsvreugde...
Er is minder volk dan anders maar dat kan me niet echt deren. De echte liefhebbers komen steevast terug. Maar geld uitgeven gaat steeds moeilijker en als de media zo blijven doorgaan met hun paniekvoetbal dan zal dat nog verergeren. Na afloop van de beurs ben ik min of meer tevreden. Zeker geen recordverkoop maar ik ben toch goed uit mijn kosten. Wat lang niet iedereen kan zeggen, naar ik verneem van enkele anderen.
De Kerk zal schadevergoeding moeten betalen voor wie misbruikt werd door religieuzen : te gek voor woorden!
De Kerk zal dus moeten betalen voor elk misbruik in de Kerk. Sommen van 2500 tot 25000 euro, en als het nodig is een groter bedrag. Ik ben het helemaal niet eens met de manier van schadevergoeding toekennen!!!
Het is héél erg wat er gebeurd is in de Kerk.
Maar justitie moet geschieden op een eerlijke manier : dus : laat diegene die het misdrijf pleegde betalen en niemand anders, niet het bisdom of zo. Indien een pastoor iemand misbruikte moet men zijn persoonlijk bezit gebruiken om de schade te vergoeden. Als het een pater of broeder of zuster is moet de congregatie betalen want zij zijn het die het geld/inkomsten van al hun leden beheren. Indien de misbruiker overleden is, wel dan kan je uiteraard niemand meer om schadevergoeding vragen.
Zo is het ook voor andere mensen die geen functie bekleden in de Kerk. Het is belachelijk om het bisdom te laten betalen voor wat hun 'werknemers' mispeuteren.
Moraalridders als bisschop Bonny of Dekesel willen graag 'de goeien' 'uithangen' want het is toch hun persoonlijk geld niet die opgesolferd wordt maar een of andere goed gespekte rekening, die van 'het bisdom'.
De werkelijke dader moet betalen en niemand anders!
Weer een student vermist : Frederic Coopman uit Oostkamp en ontmoeting in de winkel met een moeder die een zoon verloor
Wéér een student vermist! Frederic Coopman (21) uit Oostkamp is vermist sinds vorige zaterdag. Weeral een drama. Nabij de Gentpoort werden zijn muts en een handschoen teruggevonden. Ook zou er een tijdje een fiets in de berm gelegen hebben. Aangezien de jongen nog een tiental km van huis was zal hij volgens mij niet zomaar zijn muts en een handschoen weggegooid hebben en moet er daar aan het kanaal iets gebeurd zijn... Hopelijk is hij niet in het water gesukkeld en verdronken... misschien wat te veel hebben gedronken...
Hopelijk is er een andere verklaring en is hij nog levend en wel!
Voor de ouders, familie en vrienden is het heel hard, ook voor alle andere mensen die meeleven en diepbezorgd zijn. Laten we duimen!!!
Vandaag was ik - heel uitzonderlijk op dinsdag - in mijn winkel omdat ik iets op moest zoeken voor een klant. Een koppel komt binnen en we babbelen wat. De dame vraagt mijn voornaam en zegt dan heel stilletjes : een heel mooie naam, ik heb ook een zoon gehad die zo heette. Blijkt dat de zoon van deze lieve dame zelf uit het leven stapte een aantal jaar terug. Wat erg voor haar! Ze zei dat het zo moeilijk is om zoiets te verwerken maar dat die verwerking echt nodig is om verder te kunnen gaan met het leven. Ik had erg te doen met de dame en hoop later nog wat verder te kunnen praten over dit onmenselijk verlies. Een mens die zijn ouders verliest, dat is erg. Maar omgekeerd, een ouder die een kind moet afgeven, dat is tegennatuurlijk, dat is onmenselijk, dat is echt ondraaglijk. Toch moet dit ondraaglijke draaglijk worden. En dat kan enkel en alleen maar als je daar met iemand over kan praten, als je kan rouwen, als je dit verschrikkelijke verlies kan verwerken... Ik wens iedereen die een kind verloor heel veel sterkte en troost toe!!! Hartverscheurend...
Het varken van Madonna : opnames in ... Eggewaartskapelle!!!
Het varken van Madonna
Gusta, hier 95 jaar lijkend, in werkelijkheid telt deze 'schone' uit Vormezele nog geen 80. Ze zal dus nooit zo oud worden als ze er uit ziet!!!
Paster Rogeetje. Hij spreekt geen woord Westvlams.
Wim Opbrouck, als burgemeester, zoals steeds 'in vorm'!!!
Omdat ik enkele weken geleden in de eindgeneriek van de film zag dat er opnames waren geweest in Eggewaartskapelle, besloot ik de film nog eens te bekijken.
Wat werd er nu opgenomen in Eggewaarts? Ik denk de plaats waar de varkensmobiel van de vertegenwoordiger in de berm lag. Op de achtergrond zie immers een klein stenen gebouwtje staan met een dak van ronde metalen (wellicht van die platen die tijdens de oorlog dienden als beschutting tegen granaten... En enkele keren zie ik in de verte enkele canadapopulieren staan die echt doen denken aan een aantal bomen die rond de hofstede van mijn vader staan. Dus, héél waarschijnlijk is dat een opname uit Eggewaarts. Misschien een tweede opname in mijn dorpje was de indoor-bolling, dat kan eventueel in de voormalige jongensschool opgenomen zijn, maar dat ben ik helemaal niet zeker. Er zijn in andere dorpen uiteraard nog van die zaaltjes...
Ook zag ik mijn tante uit Houtem meermaals verschijnen... Niet enkel als misganger in de kerk maar ook reeds in het begin van de film waar ze een briefje deponeert in het OLV-beeld...
Het dialect valt soms tegen, al worden wel serieuze inspanningen gedaan om het Westhoeks na te bootsen. Enkele keren echter valt een dialectwoord dat echt niet thuishoort in deze streek. En Kevin Janssens speelt zijn rol volgens mij niet 100 procent, hij komt me niet echt overtuigend over...
Afgelopen weekend ik enkele dagen in Mechelen, hieronder enkele woordjes meer.
Vanmiddag vertrok ik naar Mechelen, voor deelname aan de jaarlijkse antiquarenbeurs. Deze beurs voor oude boeken is de enige die nog bestaat in ons landje. Elke keer opnieuw sta ik in bewondering voor de enorme toren van de Sint-Romboutskathedraal, één van Vlaanderens mooiste en grootste torens.
Ik kom aan bij de voormalige Minderbroederskerk waar de beurs plaatsvindt. Een lege zaal nog maar dat zal vlug veranderen. Ik ben een van de eersten die arriveren en begin met volle moed de bestelwagen uit te laden. Vanmorgen zocht ik vruchteloos naar een viertal mooie boekenrekjes die ik elk jaar op de tafels plaats om meer boeken te kunnen tentoonstellen. Een franssprekende collega (uit Brussel denk ik) merkt dit op en ik antwoord : 'Vous voyez le plat pays, qui est le mien'. Hij loopt vlug weg... ja, zo kennen we de Walen hé... Ik merk steeds dat Waalse collega's nogal jaloers ingesteld zijn. Zelf doen ze vaak minder moeite om goeie zaken te zoeken, ook is het moeilijk om een goeie prijs te krijgen voor je boeken... En zelf zijn ze dan overdreven duur... Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen maar over het algemeen ben ik niet geneigd om hun stand te bekijken daar je moeilijk zaken kan doen met hen...
Dan zie ik Isabella ('Isa') Garcia, onlangs overleed haar vader en ... gisteren werd een zus van haar begraven, nauwelijks 47 jaar. Zware beproevingen dus, vooral ook voor haar moeder, die naast haar man nu ook een dochter moest afgeven.
Verder enkele Nederlanders, een Parijzenaar, enz. Tegen 16u00 is de helft van de standhouders aan het werk met zijn stand. Ik ben een van de eersten klaar en doe een toertje door de stad, het waait verschrikkelijk, er is geen kat te zien. Ik bezoek nu de kathedraal. Eigenlijk verwacht je bij zo'n enorme toren een wat groter gebouw... Binnenin is het nogal donker. Mij interesseren vooral de reliekhouders vooraan in het koor. Nogal indrukwekkend! Ook zie ik het grafmonument van kardinaal Mercier, de Vlaminghater. Zijn grafmonument in brons werd gemaakt door een priester, de laatste priester die door zijn handen werden gewijd. Vooral Amerikanen hebben dit monument bekostigd.
Dan naar het hotel. Eerst wou ik logeren in 'De drie paardjes'. Vorig jaar was ik er al te gast en de ligging nabij de plaats van de beurs kwam me heel goed uit, temeer daar het toen erg sneeuwde. Toen ik wilde reserveren, ik koos de meest voordelige aanbieding op booking.com, kreeg ik te horen dat er per dag nog 10 euro bijgerekend zou worden voor het ontbijt. Ik herinnerde me dat ze me dat vorig jaar ook gelapt hebben en prompt zocht ik een ander hotel. Eens ik zeker was van de reservatie stuurde ik een verontwaardigde mail naar 'De drie paardjes' met de mededeling dat hun 'beste prijs' misleidend en vals was. Ze antwoordden me dat zij toch zelf mogen kiezen hoe ze hun prijzen overbrengen naar mogelijke klanten en dat op die manier iedereen de kans krijgt om niet (!!!?) te ontbijten. Wat een onzin! Ik antwoordde dat ze mijn 'kop' daar niet meer zullen zien en dat ik zeker geen publiciteit zal maken voor hun 'zaakjes'...
Mijn hotel ligt wat buiten het centrum. Ik kom in de receptie maar daar is geen kat. Op de balie liggen envelopjes met namen op, ik zie mijn naam en open de omslag waar mijn kaart voor mijn kamer steekt. Zonder nog verder te wachten neem ik de kaart mee en zoek mijn kamer. De kamer is héél ruim, zes keer groter dan die keet in Wieze vorige week. Alle comfort voor een eerlijke prijs.
Hopelijk wacht er mij en mijn collega's een goeie beurs. Zelf moet ik immers mijn winkel sluiten voor vier dagen, en dat in één van de drukste weekends van het jaar in Brugge.
Vrijdagmorgen ga ik even kijken naar de rommelbeurs in de Nekkerhallen. Je moet er 10 euro betalen om binnen te mogen, da's meer dan driemaal de inkomprijs voor de antiquarenbeurs... Maar ... er is dan ook héél veel volk. Merkwaardig hoe men hier te werk gaat. Eerst moeten alle bezoekers tien euro neertellen en dan mogen ze de grote, nog lege Nekkerhallen binnen. Daarna pas mogen de standhouders binnen. Buiten staat een eindeloze rij auto's te wachten. Zo start de beurs uiterst langzaam, aan de andere kant echter hebben alle bezoekers zo even veel kans iets moois in de wacht te slepen. Ik zie heel wat 'schartelaars', van die gasten die bijna niks betalen maar dan woekerprijzen vragen op de rommelmarkt. Is hun goed recht natuurlijk... Ook veel 'chipoteurs', dat zijn potelaars, van die luidjes die enkel komen om alles te bepotelen, zonder van plan te zijn ook maar iets te kopen... Dat zijn de grootste ambetanterikken : ze lopen de hele tijd in je weg en je hebt er niets aan... Ik koop enkele héél kleine porceleinen beeldjes, een boekje en een reliekhouder. Voor relieken zie ik hier trouwens heel wat amateurs maar de oogst is bijzonder klein...
Om 13u00 terug naar de stad want om 14u00 start de antiquarenbeurs. Een helse toer om je auto kwijt te geraken want verschillende straten zijn opengebroken en veel plaatsen zijn gereserveerd voor de plaatselijke bewoners en mensen met een handicap. Opvallend hoe stil het is in de stad. Bijna geen kat... Gelukkig zijn er een paar honderd mensen aan de ingang van de zaal, dat belooft toch wel wat. Iedereen is intussen klaar met zijn stand, ik doe nog een toertje om te kijken of er interessante dingen liggen voor mij. Ik zie een heel mooie 'Verheerlijkt Vlaanderen' van Sanderus, in witperkamenten kaft (uit de negentiende eeuw weliswaar). Prijs is 8000 eurootjes en voor mij 7000. Toch een behoorlijke som nog, we zien wel... De beurs gaat open en in enkele minuten worden alle standen overspoeld met boekenliefhebbers. Ik zie heel wat Westvlamingen en andere klanten, enkele tientallen Bruggelingen ook, een aantal Nederlanders en wat Fransen. Een kwartier na de opening zie ik een man met een grote plastiek tas met daarin... ja, die Sanderus!!! Ik vroeg hoeveel hij betaalde. 4500 euro! Ik wenste hem proficiat met zijn aankoop en de man vertrok glunderend. Maar toen was ik kwaad, die particulier kreeg de werken voor 2500 euro minder dan ik ze mocht kopen. Dat is niet netjes! Wat groen lachend keek ik naar een beeldje dat tussen mijn boeken staat : twee kinderen die aan het ruziën zijn, ze vechten om het bezit van een doedelzak of zo. Sommigen blijven kinderen... De eerste beursdag eindigt om 20u00 en de balans : héél matig!
Zaterdag, de tweede beursdag. Na het ontbijt ga ik naar Hever, naar het graf van mijn vroegere legeraalmoezenier. Ward Heymans ligt begraven onder een heel eenvoudige grafzerk. Eenvoudig zoals hij ook steeds geleefd had. Alhoewel ik kort na zijn dood vernam dat hij koste wat het wil opperaalmoezenier wilde worden. Maar.. waarom niet eigenlijk, een betere zouden ze toch niet gevonden hebben. En deze priester bleef steeds de eenvoudige ingoede priester die hij altijd geweest was. Zonde : zulke mensen zouden niet mogen sterven, hij werd slechts 72 jaar. Vele herinneringen kwamen boven toen ik 'zijn' kerk zag, het rusthuis waar hij de mis las, zijn huis aan de spoorweg... Priester in eeuwigheid!
Om 11u00 startte de beurs. Nu weinig volk, maar na de middag was het weer volle bak. Ik zag veel harde liefhebbers, maar het bleef bij 'goesting' voor de meesten. Aan het einde van de rit : nog altijd een quasi 'platte portemonnee', gelukkig ben ik intussen uit mijn kosten geraakt...
Zondag, de laatste dag, druppelsgewijs komen de mensen binnen. Veel verkoop hangt er weer niet in de lucht. Ik amuseer me met het gadeslaan van de bezoekers en de collega's. Enkele collega's uit Nederland komen heel sympathiek over, ze relativeren ook meer dan ik. Ze hebben allen ook veel meer jaren ervaring dan ik en blijven vertrouwen in hun beroep. Sommigen verkopen volgens mij gewoon niets... en da's toch minder plezant. Op het einde van de dag moet alles terug ingepakt worden. Ik bedenk dat datgene ik verkocht heb qua volume nog geen halve doos uitmaakt... Al dat werk... Maar deze boekenbeurs blijft gezellig en een leerrijk gebeuren.
Wanneer alles in de wagen is geladen kijk ik nog eenmaal op naar de machtige toren van de Sint-Romboutskathedraal die voor me opdoemt in het duistere donker.
Tijd om terug te keren naar het mooie Brugge!
Meer info over de Sint-Romboutstoren :
De aanzet van een toren op de Grote Markt, in het midden van de voorgevel van het huidige stadhuis, had ook een belfort moeten worden, maar die Mechelse droom kwam niet uit
De eerste steen van de Sint-Romboutstoren werd gelegd op 22 mei 1452. Mechelen is in feeststemming. Waar die steen zich bevindt, weten we niet. Dat is kenmerkend voor de geschiedenis van de toren, die nog altijd vol raadsels zit.
De financiering van de bouw kwam grotendeels van pelgrims die dankzij een besluit van paus Nicolaas V in Mechelen een aflaat (= kwijtschelding van straf) konden verdienen. Ze kwamen massaal naar de stad en gaven daar geld uit.
Wie de ontwerper van de toren is, is tot op vandaag een mysterie. Volgens sommigen is het Jan II Keldermans, anderen houden het op Andries Keldermans of Wouter Coolman.
De bouwwerken zijn stilgelegd op een hoogte van 97,5 m (300 Mechelse voet).
Het uurwerk van de toren werd door een Duitse beschieting in de Eerste Wereldoorlog onklaar gemaakt.
538 treden scheiden ons van de skywalk en zijn unieke uitzicht over de stad en de zeer wijde omgeving.
De fundering van de toren zou slechts 2,8 m diep gaan.
De toren met spits moest volgens de plannen uit een bepaalde periode 167,5 m hoog worden, waardoor hij de hoogste van Europa zou zijn.
Met alles erop en eraan weegt de toren 42.000 ton. Dat zijn ongeveer 8400 olifanten.
De toren bevat twee beiaarden van elk 49 klokken.
Salvator, de grootste klok, weegt meer dan 8 ton, de kleinste nog geen 16 kg.
Tot 1923 waren er 18 klokkenluiders in dienst, nu gebeurt alles automatisch.
De trommel die de melodietjes voor de uuraanduiding speelt bevat 16.000 gaatjes, allemaal met de hand uitgeveild.
Ik ken verschillende mannen die niets liever zouden willen dan hun vrouw naar de andere wereld te zien vertrekken... eentje ken ik al 40 jaar maar ik zal maar geen namen noemen... Enkele bijnamen van deze woesteling : Piere de Beeste, Hitler en Biefstik Friet... Méér verklap ik niet want ik walg van die gast...
Gelukkig kan het ook anders. In deze film speelt de talentvolle Jean Reno de hoofdrol als 'cafébaas Marcello'. Zijn vrouw is terminaal ziek en deze Italiaan belooft zijn vrouw dat zij later begraven wordt naast hun heel vroeg gestorven enige kindje op het kleine kerkhof in het dorp. Die belofte houdt echter in dat hij er voor moet zorgen dat er minstens één van de drie nog overblijvende begraafperceeltjes vrij blijft. In het dorpje gebeuren allerlei dingen : Pietje de Dood kijkt dag in dag uit wie hij om zeep kan helpen. Stokoude mensen in het ziekenhuis, een kind met zelfmoordgedachten, ... Marcello doet er alles aan opdat iedereen blijft leven ... Dit door 'om de vijf stappen' bloed af te staan, door mensen met zelfmoordgedachten tot meer vrolijke gedachten te brengen... Een man in coma zou volgens hem nog iets gezegd hebben en dus mogen dokter en familie de stekker nog niet uittrekken... En als er dan toch eentje sneuvelt, gooit hij die in de diepvriezer zodat er niemand naar het kerkhof moet... Een ander wordt in de vlugte in de tuin begraven...
Intussen worden kosten noch moeite gespaard om de aanpalende grondeigenaar te overhalen wat grond te verkopen aan de parochie zodat het 'nijpend' plaatstekort wordt opgelost. Het plaatstekort wordt echt prangend... Twee van de drie plaatsen op het dodenveld worden ingenomen door échte doorzetters... Die eigenaar wil niets verkopen omdat zijn lief hem ontnomen werd decennia geleden en dat kan hij nog steeds niet verkroppen. Die vrouw van toen is de nu zieke vrouw van Marcello...
Een ultieme poging om de buurman toch tot verkoop van grond te bewegen is nogal gedurfd : de dame die ziek is sterft zogezegd en wordt begraven in het laatst overschietende lapje grond. Het 'voorwerp' van de decennialange wrok is hiermee schijnbaar verdwenen en hij verkoopt eindelijk de nodige grond. Intussen vertrokken Marcello en zijn dood gewaande vrouw op reis, om volop te kunnen genieten van de resterende tijd die de zieke vrouw nog rest... Geen kopzorgen meer omwille van de belofte om de vrouw later op de eigen parochie te kunnen begraven.
Relieken : wie heeft er nog ergens liggen voor mij?
Zoals velen al weten zoek ik relieken van om het even welke heiligen. Hieronder een voorbeeld van wat ik precies kan gebruiken alhoewel alle varianten welkom zijn.
Als je dit zelf hebt liggen of ergens te koop weet zijn, aarzel dan niet om me op te bellen op 0497 753 398
Heel plezant : de Sinterklaai 'uithangen' met een ander zijn geld. Enkele uren geleden had ik opnieuw contact met het arme weesmeisje uit het 'Wilde Westen'. Hartverscheurend waren al die verhalen...
Hieronder de kerk waar het warme weesmeisje zoveel gebeden heeft voor haar zieke moeder, waar ze zoveel geschreid heeft bij het begraven van haar doodbrave moeder en zelfs nog bij de begrafenis van haar stiefmoeder die haar zo geduveld heeft al die jaren. Schokkend van tranen door de herinneringen aan die vele harde arme moederloze jaren hier...
Velen zullen deze kerk herkennen maar zullen niet vermoed hebben hoe de hemel hier 'bestormd' werd...
Een vet varken weet niet dat een mager honger heeft...
De sukkelaar uithangen en hele dagen taartjes gaan eten en dan 's avonds verwonderd zijn dat 's avonds maar met moeite nog door het 'deuregat geraken'. Dikkevetgegeten in de kerk k....n en dan op de heiligen steken...
Nie mi werken en toch niet op pensioen willen gaan zodat het arme weesje, intussen de 70 naderend(!), op haar honger mag blijven zitten. Ewel, dat verdient om nulder moend toegenaaid te worden ierboven in den hemel, ze goan dan e keer weten wat oenger is!
Hopelijk gaan vallen nu bij velen 'de schellen van de ogen'...
In Wallonië is het elke dag feest : ze zwemmen ... immers in het (ons) geld!!!
Ik ben echt benieuwd wat Elio Di Rupo allemaal zal 'uitsteken' de komende jaren. Blijkbaar is hett machtswellusteling die over lijken gaat om zijn overtuiging door te drukken.
Vooreerst mag hij Vlaams leren, zijn 'Vlaams' is echt te gek voor woorden. Op tv zien we een echte schertsfiguur...
En dat onderhandelen van hem... Als je de boel maar lang genoeg laat aanslepen wordt iedereen ongeduldig. Volgende stap voor de Vlamingen is dan : weer toegevingen doen...
De sossen : snoepjes uitdelen aan luie Walen, ze kunnen hun luilekker leventje ongestoord verderzetten en hoe minder ze doen hoe meer ze krijgen...
De laatste jaren komen er zodanig veel nieuwe ministers bij dat ik het niet meer bij wil houden. De meesten zijn eendagsvlinders. Eens men aan de macht is worden eerdere principes aan de kant geschoven. Waar is de tijd van de grote politiekers zoals Tindemans, Eyskens, Declercq, Martens, Dehaene, Claes, ... Die mensen hebben allemaal dubbel en dik (!) hun strepen verdiend, getoond dat het menens was met hun job.
Hopelijk wint de NVA de komende verkiezingen met een meerderheid... Misschien kan Frank Vanhecke, een eerlijke, intelligente en ingoede man met een visie, de NVA vervoegen. Samen met Bart De Wever zou hij heel die bende muletrekkers eens kunnen tonen hoe het land geregeerd moet worden. De Walen dwingen respect op te brengen voor de Vlamingen, hun broodheer... Al die leegaards doen werken zoals wij Vlamingen ook moeten doen willen we brood op tafel hebben. Uiteraard zijn niet alle Walen 'leegaards', ik ken er heel wat die hard werken, zonder van ons te profiteren...
Natuurlijk moeten we Di Rupo een kans geven maar indien hij met de Vlaamse voeten rammelt mag hij opstappen...
Overlijden van student Waldo Van Raemdonck uit Jabbeke
IN MEMORIAM
+Waldo Van Raemdonck uit Jabbeke
De hele dag hoorde ik praten over het plotse overlijden van Waldo Van Raemdonck uit Jabbeke. Hij zou zelfmoord gepleegd hebben in Oostenrijk, door zich voor een trein te storten...
Student rechten aan de KULAK. Zelf ken ik de overledene of zijn familie niet maar leef wel heel erg mee... Ik ken de site in de buurt van het 'Hoge' in Kortrijk wel een beetje want ik studeerde ooit aan de Catho, daar vlakbij... De hele campus staat op stelten en reageert verslagen op dit verschrikkelijke nieuws.
Zijn ouders waren landbouwers in Jabbeke maar sinds enige tijd veranderden ze van beroep, zo hoorde ik vanmorgen op de wekelijkse woensdagmarkt op de Burg (tijdelijk op Burg omdat op de Grote Markt nu de ijspiste staat). Brave eenvoudige mensen.
Heel veel vragen blijven natuurlijk maar daarmee komt de jongen niet terug. Niemand had zo'n wanhoopsdaad zien aankomen zo las en hoorde ik... Dat is net het verschrikkelijke : afscheid moeten nemen zonder enige voorbereiding... en zo jong nog.
Heel belangrijk dat iemand die met zelfmoordplannen kan spreken met iemand zodat er hulp geboden kan worden. Soms kunnen er problemen opduiken in ene mensenleven, problemen die ononverkomelijk lijken... Er met iemand over praten kan al heel wat helpen...
Hopelijk kan de familie van Waldo wat vragen oplossen en zich in dit onmenselijk harde leed gedragen weten door heel veel vrienden en kennissen. Ook mogen ze zich wat gedragen voelen door het medeleven van zoveel andere mensen die geen persoonlijke band hebben met hen.
Misschien kunnen de volgende woorden wat troost brengen...
Als je van iemand houdt
en je bent door de dood van elkaar gescheiden
dan is er op de wereld niets en niemand
die de leegte van die afwezigheid kan vullen.
Probeer het maar niet,
want het zal je nooit lukken.
Aanvaard liever het gemis dat je is overkomen.
Dat klinkt hard,
maar het is ook een grote troost.
Want zolang de leegte werkelijk leeg blijft,
blijf je daardoor met elkaar verbonden.
Zeg niet: God zal de leegte vullen,
want geloof me -, dat doet hij niet.
Integendeel: hij houdt de leegte leeg
en helpt ons zo om de vroegere gemeenschap
met elkaar te bewaren, zij het ook in pijn.
Hoe mooier en rijker de herinneringen,
des te moeilijker is het afscheid.
Maar dankbaarheid zal de pijn der herinnering
veranderen in stille vreugde.
De mooie dingen van vroeger
zijn geen doorn in het vlees,
maar een kostbaar geschenk dat je meedraagt.
Zorg dat je niet aldoor blijft graven in je herinneringen,
maar doe het van tijd tot tijd.
Ook een kostbaar geschenk bekijk je niet aldoor,
maar alleen op bijzondere ogenblikken.
Buiten die ogenblikken is het een verborgen schat,
Waterellende : concurrentie tussen rommelmarktorganisatoren...
Gisteren hoorde ik een onwaarschijnlijk straf verhaal. Ik wist natuurlijk wel dat organisatoren van rommelmarkten elkaar af en toe wel wat beconcurreren. Een rommermarkt houden op dezelfde dag in dezelfde buurt bijvoorbeeld...
Maar enkele organisatoren kunnen elkaar niet zien of ruiken... Enkelen geven rommelmarktagenda's uit en vertikken daarin de rommelmarkten van bepaalde 'concurrenten' ter vermelden. Spijtig en onnodig eigenlijk om zo te handelen...
Ook weigeren ze de 'concurrent' hun publiciteit uit te laten delen.
Enkele weken geleden was er serieus ambras. Een organisator was blijkbaar ongezien binnengeglipt in de rommelbeurs van een concurrent en was publiciteit aan het uitdelen. De organisator ('Eddy ready')had hier echter lucht van gekregen en verwelkomde/vergastte zijn concurrent met een ferme emmer water. Ongelukkiglijk kreeg de bladjesventer niet enkel die tien liter over zijn hoofd maar ook het handvat van de emmer tegen de tanden, met alle gevolgen vandien. Dus : dit is geen storm in een glas water!
?=?
Grappig, héél grappig achteraf... natuurlijk was het niet verstandig van die blaadjesuitdeler om zich te begeven op 'vijandelijk gebied'! Je moet toch een beetje ... zijn om de bui niet te zien hangen...
In het kleinste kamertje... - rommelbeurs te Wieze
Wieze wieze wies bombom!
Wieze. Deelgemeente van Lebbeke, nabij Aalst, in de Denderstreek.
Neen, ik zit nu niet waar iedereen wel denkt... wèl in een piepklein kamertje op hotel in het mooie Wieze. Ik heb vanmiddag héél Wieze kunnen bekijken via de vele wegomleggingen... Een paar jaar geleden was ik hier ook al present op de rommelbeurs in de oktoberhallen. Pas toen ik een uurtje aan het rondkijken was op de vele standen wist ik plots opnieuw wat mijn laatste woorden waren toen ik hier twee jaar geleden vertrok... 'Nie wieder!!!!' Nu ben ik veel gewoon, ik heb al immens veel rommel gezien op beurzen her en der, maar nu moet ik formeel bevestigen : 'Dit is het einde, dat doet de deur toe!!!' Met heel veel moeite zag ik een vijftal standhouders die enigszins waardevolle en verkoopbare dingen meebrachten. Ook een heel symptathiek koppel uit de buurt dat ik ken van de beurzen in Ciney.
Eigenlijk overwoog ik even om gewoon niet uit te pakken want mijn materiaal past niet in het plaatje hier... maar ja, ik heb nu betaald en het hotel is gereserveerd... En zo maakte ik de wagen leeg. Ik plaatste alles op mijn standplaats en wilde nog niet alles uitpakken want mijn stand bevindt zich vlak bij een deur waar iedereen vrij in en uit loopt. En eigenlijk is het vooral mijn bedoeling om iets te verkopen en niet dat de helft voetjes krijgt... Ik koop enkele boeken en een hoop dvd's met mooie films.
Om halfzes dan verlaat ik de 'Grand Bazar' om wat mondvoorraad op te zoeken. De plaatselijke beenhouwer is al aan het sluiten, blijkbaar heeft hij ook geen groot gedacht van de vele extra bezoekers... Dan naar het hotel, dus de straat oversteken. Restaurant, feestzaal en hotel. De vorige keer logeerde ik op dezelfde plaats en toen had ik een ruime kamer, wel wat ouderwets, precies alles uit de jaren 1950-1960. Gezellig! Ditmaal echter krijg ik een piepkleine kamer. Heel netjes dat wel, maar echt piepklein. Wat echt tegenvalt is de tv, ik bedoel teeveetje! Het scherm is een derde kleiner dan dat van mijn laptop. Gelukkig kocht ik daarnet wat films die ik op mijn laptop kan bekijken, want om alles op tv te kunnen volgen heb ik een vergrootglas nodig...
Ik heb een gat in de markt gevonden... Iets wat heel veel werkgelegenheid met zich mee kan brengen voor de streek van héél Wieze : hier achter de oktoberhallen kan men een afvalwerkingsbedrijf opstarten... Want rommel en rotzooi is er hier in overvloed... Benieuwd wie wat zal aan de man kunnen brengen dit weekend...
Zaterdagmorgen. Ik sta op met hevige rugpijn. Die matras is geen frank (euro) waard en het bed is nog geen 40 cm hoog dus uiterst oncomfortabel, zeker als je op wil staan. Ik spring in de douchecabine. Om dit te installeren heeft men een stuk van de betonvloer uitgkapt en een gat in het plafond gemaakt... zodat die Ikearommel hier kon geïnstalleerd worden. In de vloer van de douchecabine zie ik mijn voetafdrukken waar net mijn voeten stonden... Voor het toilet moet je op de gang zijn, da's toch niet meer van deze tijd! Het is intussen zeven uur en ik ga naar beneden voor het ontbijt. De vloer beweegt onder mijn voeten. Hier en daar ontbreken er stukken uit de planken. Om dit euvel te verbergen gooit men er gewoon een stuk dik tapijt over... Overal niveauverschilletjes, nogal gevaarlijk in die slecht verlichte gangen. Beneden gekomen schrik ik me een hoedje : een overjaarse lelijke papegaai zegt me goeiendag. Ik zeg : 'Hou toch je bek!' en de papegaai aapt me onmiddellijk na... Wat een rund! Aan tafel zitten een deel ouden van dagen en enkele jongere mensen. Ik ken ze allemaal, zeker de 'paracommando's'. Dit stokoude koppeltje draagt vaak legerkledij en ze sloffen steeds zij aan zij. Omdat ze al stokoud zijn en wat minder kracht hebben, verkopen ze dvd's en zo, dat weegt niet veel en brengt goed op. Vlug kijk ik om me heen, waar staat dat eten hier? Ik zie enkele plateautjes met wat kaas, salami, hespeworst. Een zak gesneden brood, wat sandwiches en boterkoeken. Bijna helemaal leeggeroofd, ik had het kunnen weten, ik vind de hond in de pot... Op tafel staan een piepklein kommetje vleessalade, préparé en boursin. Voor drievierden uitgelepeld natuurlijk. En een bijna lege fles sinaasappelsap van het merk 'Varesa' (...). Koffie en thee moet je vragen aan het jongedametje dat deze feesttafel (!) heeft voorbereid. Niet onknap maar wel dom of stom want ze zegt nauwelijks een woord. Niet echt een zonnetje in huis. Ik verneem dat de twee para's de avond voordien een (één?) glas te veel op hadden : ze dronken enkele pintjes en glaasjes wijn. Beiden gingen gisterenavond de trappen op om te gaan slapen.
Wat zullen we drinken???
Onderweg bleef er eentje op de trappen plakken en wat verder viel de andere over een of andere hindernis in de vloer (een gat of een trede of zo). Beiden bleven als dood liggen en sliepen hun roes uit totdat andere bezoekers hen opmerkten en naar de kamer brachten... 'Oude zuipschuiten' noemen ze dat... Dan naar de bakker : een heel dik mens en een magere 'sprietel' van een meisje bedienen de klanten, alles gaat heel vlot. Nu de rommelmarktzaal in, heel wat mensen komen pas vandaag toe met hun rotzooi. Ik stel heel mijn stand op en kijk wat rond, tegen beter weten in natuurlijk, naar interessante dingen. De helft van de standhouders ken ik, sommigen staan het hele jaar door met dezelfde rommel op de markten, ik vraag me soms af waarom... Om tien uur gaan de deuren open en er passeert heel wat volk. Met de nadruk natuurlijk op 'passeren'. Er wordt heel wat verkocht, zolang het maar spotgoedkoop is. Kledij aan een euro, poppen, kinderwagens, serviezen en glazen. Vooral de kledij is een waar succes, al zou ik zelf geen kledij van een ander willen... Mijn boeken en beelden lokken veel nieuwsgierigen maar de meesten willen natuurlijk geen eerlijke prijs betalen. Ze denken dat ik alles gratis krijg. Het enige wat ik verkoop vandaag zijn enkele boeken. Na enkele uurtjes is het echt balen, wat doe ik hier eigenlijk? Af en toe doe ik een dutje maar net dan moeten mensen wat uitleg vragen. Een enkele keer zeg ik tegen een halvegare : 'Waarom maak je me nu wakker? Ik hoop voor jou dat het belangrijk is!' Waarop de halvegare vraagt vanwaar al mijn spullen komen. Wat is dat nu voor een idiote vraag? Net alsof ik hen een lijstje zal bezorgen van de plaatsen waar ik aankopen doe... Gelukkig wordt het avond. Ik vertrek naar het hotel en ben blij dat ik morgenavond naar huis kan. De volgende ochtend weer van hetzelfde : weer de helft verdwenen van al dat 'heerlijks' op de ontbijttafel... De hoeveelheden voor de acht personen zijn berekend op een bende ouden-van-dagen die de hele dag geen 'klop' moeten doen en dus ook niet veel moeten eten. Dan komen ze binnen met de boterkoeken. Schijnbaar heel kalm staan allen meteen op en grijpen de lekkerste koeken vast. Ze zeggen geen woord meer en smikkelen alles vlug op. Ik doe geen enkele moeite, ik ga straks wel zèlf naar de bakker... Dan de bagage inpakken en de papegaai nog eens ferm doen schrikken. Het ondier roept : 'Bedankt! Bedankt en tot ziens!' Ik denk daar anders over : mij zien ze hier nooit meer terug! Wat een waardeloos hotel, totaal verouderd en veel te kleine kamers... Ik slaap dan nog liever in een kartonnen doos!
De laatste beursdag. Ik moet een half uur aanschuiven in de bakkerij, drie meisjes (leer-meisjes wellicht) bedienen de klanten uiterst traag. Spijtig dat die dikke madam van gisteren er niet meer was, want dat ging heel wat vlotter! BIj het buitengaan vraag ik of ze per uur betaald worden en iedereen brult van het lachen.
Van bij de opening is er veel volk. Maar kopers, neen dat niet... Gelukkig heb ik aangename buren. Een koppeltje dat in het Gentse woont en dan enkele mensen uit Appelterre. Die zeggen me dat het dit weekend uitzonderlijk kalm is in de verkoop. Een magere troost natuurlijk voor mij. Een dame met dochter komt aan mijn stand en zegt : 'Ik kom terug voor uw Sanderussen.' Ze was hier gisteren ook al en toonde interesse voor deze mooie werken. Ze vervolgt : 'Ik zal ze niet kopen maar ik wil er wel nog eens in bladeren.' Ik zeg : 'Jongedame, zo zijn we niet getrouwd hé! Daar komen vodden van!!!' De dame kijkt me nietbegrijpend aan en ik verduidelijk dat mijn boeken in vodden veranderen als iedereen te pas en te onpas wat wil bladeren in deze boeken. Je verwart mijn stand met die van een lompenboer! Einde gesprek!
Een uurtje voor het sluiten verkoop ik nog wat kleinigheden zodat ik toch nog uit mijn kosten geraak. Een succes is het zeker niet, een volgende keer gaat het misschien beter.
Grondprijzen in Lampernisse en Beveren aan de Ijzer swingen de pan uit
Jaren geleden dacht ik steeds dat de prijs van landbouwgrond ferm zou dalen doordat veel landbouwers geen opvolging hebben... Dus : er zou een massa landbouwgrond op de markt komen en de grondprijzen zouden kelderen...
Maar de realiteit is dat meer en meer gronden ontnomen worden aan de landbouw om te dienen als natuurgebied en zo. Ook hebben landbouwers van nu nood aan een groter areaal om de mest van hun dieren te kunnen lozen en zo... De boerderijen worden steeds maar groter en groter...
Wie grond wil kopen tegenwoordig moet steeds dieper en dieper in de buidel tasten. En die trend zet zich nog steeds verder...
Wie grond bezit en wil verkopen zit uiteraard op rozen : Waar grond vroeger een paar honderduizenden oude Belgische franken opbracht is dit nu al gauw 25 000 euro per hectare tot zelfs 50 000 euro. Zeker als die grond 'strategisch' gelegen is, bv. midden in de gronden die al eigendom zijn... Het is uiteraard frustrerend als een ander steeds over al jouw grond moet vlammen op diens grond te bewerken.
Daar ik zelf uit de Westhoek ben interesseert deze materie me nogal. Ook krijg ik de laatste maanden regelmatig de vraag om grond te verkopen, grond die helemaal niet van mij is maar van mijn ouders, en meerbepaald van mijn moeder. Mensen willen duurzaam beleggen in zaken die 'geen voetjes kunnen krijgen' zoals het geld dat bij Dexia 'geplaceerd' werd...
Eigenlijk kan je als eigenaar al slapend rijk worden, en hoe langer je kan slapen hoe rijker je dus wordt...
Het vette varken weet niet dat het magere honger heeft : echtgebeurd in een dorpje aan de Ijzer...
De boze stiefmoeder Het Kwade
Gisteren hoorde ik een schrikkelijke historie. Echt gebeurd, geen zever dus!
Een vrouw van eind in de zestig die volledig aan de grond zit. Héél haar leven miserie gekend. Op haar zes jaar haar lieve moeder verloren en wat later een boze stiefmoeder op haar dak gekregen. Alhoewel de boze stiefmoeder aan haar man moest beloven goed te zijn als een echte moeder voor haar stiefkinderen, was dat mens blijkbaar kort van memorie. Ze was nochtans niet achterlijk!!! Decennia lang voerde ze een terreurbewind over haar stiefdochter. Alhoewel het meisje beeldschoon was, mooi als weinig anderen, werd ze behandeld als het lelijkste eendje dat je maar kan bedenken uit de mottigste sprookjes...
Werken en ploeteren op het land, wassen en plassen, het vuilste werk opknappen. Werken terwijl madam de stiefmoeder op stap ging en afwisselend 'mooie madam' of 'de zichzelf opofferende vrouw' speelde bij de familie. Klagen over hoe slecht en hoe koppig haar stiefdochter wel was. En die familie trapte daar met open ogen in. Zowel de familie van de overleden moeder van de wees als de familie van haar man en haar eigen familie. In de ogen van de familie was ze een halve heilige die zich ontfermde over het kindje van een ander, die zorgde voor haar ondankbaar stiefdochtertje...
De vader van het weesje wist héél goed wat er allemaal gebeurde en probeerde zijn dochter af en toe te troosten, maar telkens opnieuw moest hij het onderspit delven tegen dat kwalijke vrouwmens waarmee hij - voor een groot stuk gedwongen want weduwnaar met kleine kinderen - trouwde.
Het secreet van een vrouw, vergeef me de uitdrukking maar ik kan geen beter noch passender woord vinden, zat vol snode plannen. Zo probeerde ze haar man, een doodbrave landbouwer, zot te verklaren... Ze haalde daarvoor van alles uit de kast... een burgemeester, een dokteur, een paster (in de familie had ze hier trouwens een hele voorraad van...) werden voor haar kar gespannen om haar lugubere plan uit te voeren... Maar de heks van een vrouw ving voor één enkele keer bot... gelukkig dat er nog mensen waren die nog ene beetje eer bezaten en haar plannen konden dwarsbomen.
Maar een veldslag verloren is nog geen hele oorlog verloren. Dus : het arme weesje aanpakken!
Het meisje werd naar een pensionaat in Roeselare gestuurd, naar de 'Grauwe Nunnen', de Grauwzusters dus. De boze stiefmoeder stuurde drie zussen van haar man, tantes van het weesje dus, met het weesje naar Roeselare. De tantes werden ferm de les gelezen : ze moesten aan de zusters in Roeselare zeggen dat dit meisje onhandelbaar was en uitermate hard moest aangepakt worden... De brave tantes knikten, ja wat doe je anders als zo'n een furie zo wreed te keer gaat? Maar ze dachten er het hunne over... Ze namen het weesje dus mee naar Roeselare en vroegen de brave zusters om haar heel zacht en liefdevol te behandelen daar ze een heel kwaaie stiefmoeder had. De zusters hebben het meisje dan ook heel liefdevol opgevangen en met veel toewijding en liefde omringd.
Hoe groot was dan ook de verbijstering bij de boze toverkol toen het weesje tijdens de vakantie terug naar huis 'moest'! De stiefmoeder had zich al die maanden zitten verkneukelen : haha, ze zullen haar daar wel ferm doen afzien!!! Maar wat bleek, haar stiefdochtertje was vol lof over haar school en verlangde om zo vlug mogelijk terug te gaan, de vakantie kon niet vlug genoeg voorbij zijn... Het kwaaie mens verstond er zich niet meer aan... Maar acheraf zal haar frank wel gevallen zijn...
Haar broertje, ook wees dus, heeft een veel mooier leventje gehad... Evenals zijn zus nogal intelligent wist hij al vlug hoe hij bepaalde, minder aangename taken op de boerderij, op de rug (letterlijk!) van zijn jongere zus kon wentelen... Ook hij gaat niet vrijuit in dit verschrikkelijke verhaal...
De wees studeerde na haar schooltijd in Roeselare ook nog in Komen, om 'haar Frans te leren'. Ook daar waren er zusters. En die zusters waren niet dom, die zagen 'recht in de ziel' van 'hun' kinderen. Ze wisten héél goed wanneer kinderen niet gelukkig waren thuis, en wanneer ze onheus behandeld werden (om niet te zeggen 'mishandeld' en 'misbruikt'). Dat resulteerde dan ook in een speciaal 'regiem' : deze zusters, die zelf omwille van het Rijk Gods ongehuwd bleven, beschouwden deze kinderen als eigen kinderen. De schatten van de Kerk, zo heet ik deze Zusters!
Nadien moest ze nog jarenlang werken en zwoegen op de 'ouderlijke' (voor de helft 'ouderlijke' dus en voor de andere helft 'stiefouderlijke'!) hoeve. Ook terwijl haar broer in het leger 'lag'... Ze moest werken als een paard, in weer en wind, in hitte en in vrieskou... Werk dat eigenlijk mannenwerk was... Als er bezoek was van familie werd ze vaak naar buiten gestuurd, werken dus. Soms mocht ze niet mee naar bruiloften...
Geen gelegenheid werd geschuwd om de ongelukkige jonge vrouw zwart te maken bij de hele familie. En iedereen geloofde de boze stiefmoeder... Alhoewel later een tante van haar zei : 'Ik heb altijd geweten hoezeer je hebt afgezien!' Die tante was toen al een eind in de tachtentig... Die stiefmoeder leefde nog en iedereen was bang voor haar...
De jonge vrouw verlangde dan ook om uit die wurggreep verlost te worden. Trouwen, dat was de enige afdoende remedie! De meeste van haar leeftijdsgenoten waren al gehuwd rond de twintig jaar. Deze vrouw kon 'iedereen krijgen' want ze was een 'heel goede partij' : heel mooi, heel lief, eerlijk, heel voornaam, intelligent... zo waren er universtairen zoals een dokter, ... die haar heel graag hadden gehuwd. De stiefmoeder wou een man die ze zelf goed de baas zou kunnen... maar dat 'geluk' is haar niet gegund geweest. De vrouw huwde een landbouwer, uit een uitstekende familie, met een heel mooie hoeve die al eeuwen van vader op zoon werd doorgegeven... en vooral : een man die zich zeker de les niet zou laten lezen door zijn schoonmoeder...
Hier lijkt het sprookje van het verstoken weesje een happy end te krijgen...
En de moraal van het verhaal? De grote boosdoenster is hier uiteraard de boze stiefmoeder. Maar ook de familie gaat hier niet vrijuit : de familie van de zijde van de vader van de wees, van de familie van de moeder van de wees én de familie van de stiefmoeder.
Ik kan begrijpen dat ze aanvankelijk allemaal gecharmeerd waren van de dame die zich wil ontfermen over de weesjes van een jonggestorven moeder. Maar na een tijdje moeten ze toch allemaal geweten hebben hoe de vork in de steel zat... En als ze het niet zeker waren moesten ze het weesje maar eens ondervraagd hebben (ook al was dat doodsbang van die stiefmoeder)... of eens met andere familieleden babbelen. Of met de vader zelf van het weesje...
En na weten volgt : handelen!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hoe kan je een wees zo laten afzien? Hoe kan je dadenloos toekijken? Ook al snap ik wel dat iedereen bang was van dat kwaaie mens (dat trouwens maar bleef en bleef leven, tot na haar negentigste...). Kwaad toelaten, is zelf kwaad verrichten, je wordt medeplichtig!!!! Hoe kan je dan nog een gerust geweten hebben?
En tenslotte : nu die boze stiefmoeder er niet meer is, waarom nu nog altijd de lippen op elkaar klemmen, het hoofd afwenden, de wees van toendertijd doodzwijgen??? Ja, natuurlijk is er hiermee niets te verdienen... Niemand heeft er voordeel mee om deze vroegere wees, die nu weer in grote miserie en armoede verkeert, te helpen!!!
Wat ik ook spijtig vind is dat de kinderen van de broers van de wees noodgedwongen hun ouders moeten volgen...
Ewel, ik ben diepbeschaamd in hun plaats!!! (Maar het is natuurlijk nooit te laat om je hart te tonen voor iemand die in nood verkeert...)
Wie niet in God gelooft, doet dus maar rustig verder met doodzwijgen.
Wie wel in God gelooft, daar is echter het laatste woord nog niet gezegd... Nu niet en later zeker niet... (rechte naar de helle!)
Het beste dat Oudenburg ooit voortgebracht is ongetwijfeld de huidige burgemeester van Brugge, de nimmer volprezen burgervader Patrick Moenaert. Hij is burgemeester in hart in nieren en het zal dan ook raar doen als hij straks de burgemeesterssjerp aan de kapstok hangt!
De rommelmarkt in Oudenburg was een regelrechte flop voor mij, misschien had ik onvoldoende ordinaire rommel mee. Maar ook dat kan het niet zijn want zelfs voor de rommel waren er amper liefhebbers... Ondanks de vele en doorgedreven publictiteit die de heel sympathieke organisatoren voerden was er nogal weinig volk.
In de mening wat aan 'volksverheffing' te mogen doen in Oudenburg, bracht ik een twintigtal oude boeken mee uit 17e en 18e eeuw. Bijna geen kat die er naar keek. Plots twee koppels van in de zestig aan mijn stand : een van de twee mannen begon een hele uitleg te geven, waarschijnlijk een onderwijzer op rust want in 'schoon Vlaams'. Een heel leerrijk betoog want hij begon met te zeggen dat het boek héél groot was... En dat het in een zo mooie staat was zodat hij hier uit kon afleiden dat er nog niemand in gekeken had. Ook dat het in de nieuwe spelling was en het dus van na de jaren 1950 was... In feite betreft het een plantkundig werk uit 1748 en dus besloot ik wat dichter bij die intellectueel gaan staan... Zichtbaar geïrriteerd vervolgde hij dat je voor zo'n boek niet veel mag betalen omdat het 'niet in de oude spelling stond'.
Ik vroeg meneer of hij een echte kenner was. De man antwoordde niet. Zijn gezelschap lachte wat groentjes... Ik zei hem dat hij er niet ver naast zat met zijn datering, gewoon de 9 van 1948 in een zeventje veranderen... De man vloog uit tegen mij en zei me dat dat allemaal verkoopspraatjes waren maar dat dat bij hem niet pakte. Ik zei hem : 'Wedden dat ik gelijk heb voor een bak Westvleteren 12°?' De man merkte zuur op dat hij nooit wedt. En ik antwoordde : 'Best voor jou, want ik wed enkel als ik zeker ben dat ik gelijk heb!'
Nu werd Piet Wijsneus kwaad en zei me dat ik een betweter ben en iemand die van 1944 is niet de les moet spellen. Ik zei dat dat niet kon want mijn moeder is ook 1944 en zij vertelt geen zo'n pietpraat...
Wie wel goed verkocht was een dame die allerlei dure nieuwe merkkledij verkocht voor een prikje. En de dame die schoonmaaktprodukten verkocht naast grote zakken kauwgom was ook dik tevreden. Rechtover mij stond een heel lelijk mens, een vrouw van in de tachtig met een lelijke grote snor. Ze verkocht smurfen en champagneflesdeksels of hoe heet je dat. Maar ook een soort popje, Marilyn Monroe voorstellend. Met een druk 'kweetnietwaar begon ze te zingen (eerst dacht ik dat het liedje ? in het Chinees ? uit een paar plastic kerstboompjes kwam...) en wat met de heupen te wiegen, daarna ging haar topje omlaag en zag je heel haar balkon... Triestig als je zo je geld moet verdienen. Ik keek afkeurend en schudde gedurig met het hoofd zodat ze na een tijdje dat spel onder haar tafel plaatste, uit mijn zicht. De vrouw met de snor...
Eventjes waren er een aantal Oosteuropeanen de zaal binnengekomen maar ze werden zodanig aangestaard dat ze na een tiental minuutjes weer weg waren.
In elk geval was het contrast tussen twee beurzen nooit zo groot : de prestigieuze antiekbeurs van Namen vorige week en de rommelbeurs hier.
Om de avond te sluiten naar Kinepolis geweest. De vele publiciteit rond de film 'Het varken van Madonna' maakte me immers nieuwsgierig.
Madonna is de naam van een wijk in Poelkapelle maar het hele verhaal wordt praktisch uitsluitend opgenomen in Houtem bij Veurne. Dit dorpje ken ik heel goed want rechtover de kerk woont een neef van mij, voordien woonden daar mijn nonkel en tante die sinds meer dan tien jaar in een huis schuinover de boerderij rentenieren. Die tante van mij is nogal nieuwsgierig van aard en ik was echt benieuwd of ze er in zou slagen eventjes in beeld te komen in de film...
De film gaat over een handelsvertegenwoordiger uit Brussel die naar de Westhoek gestuurd wordt om een robotvarken aan de man of beter aan de boer en boerin te brengen. Dit zwientje moet er voor zorgen dat de voortplanting van de varkens sneller gaat wat dan resulteert in meer centen voor de landbouwers.
De vertegenwoordiger, gespeeld door Kevin Janssens, arriveert in Houtem en moet plots uitwijken voor een spook van een soldaat uit de eerste wereldoorlog die midden op de weg verschijnt. Zijn bestelwagen met robotvarken belandt in een gracht en de man sleurt zijn varken mee, de boer op. De eerste landboouwer die hij aan de haak wil slaan, wonende in een echte oude vervallen krotteboerderij, luistert aandachtig naar heel de uitleg en verklaart daarna dat hij spijtig genoeg geen varkens in huis heeft, hij is immers al tijden gestopt met de varkenskweek. Teleurgesteld trekt hij verder en ziet een modern varkensbedrijf, in gedachten denkt hij al aan de honderden varkens die hier wellicht rondlopen... Hij wordt binnengelaten op het erf en doet heel zijn verhaal aan de boer en boerin. Om nog meer te overtuigen belooft hij 100 euro cash indien hij niet binnen de vijf minuten kan 'scoren' met zijn varken, de stoom zou van de ramen lopen... Het varken spuit namelijk een gas dat er voor zorgt dat de zeugen 'in form' komen en onmiddellijk 'van bil' willen gaan... Met zijn varken komt hij in de varkensstallen en ziet geen kat of beter gezegd geen varken... Daarop zeggen de landbouwers dat ze meer verdienen met de premies van de staat om niet te kweken dan wel varkens te houden... Pech dus opnieuw en bovendien nog 100 euro op te hoesten.
Omdat zijn auto nog steeds in die greppel vast zit zoekt hij een hotel, en belandt in een café waarboven één kamer te huur is. 250 Eurootjes omdat Madonna er ooit overnachtte, lang voor ze bekend werd als zangeres. 's Nachts wordt hij gewekt door het spook van de soldaat uit WO I, dat zomaar door de muur komt gewandeld. Blijkt dat die het leven verloor tijdens de oorlog, door gifgas. Zijn lichaam rustte ergens in de buurt maar zolang het niet teruggevonden werd kon hij zelf geen rust vinden en was gedoemd verder het spook uit te hangen... Hij was verloofd met een meisje dat hij zwanger maakte, dat meisje is de cafébazin, nu een stokoude vrouw die beneden in het café in een oude zetel ligt te liggen... Ze wil niet dood gaan voor het stoffelijk overschot van haar verloofde, het spook dus, teruggevonden wordt. Intussen zijn er plannen om een nieuwe autoweg aan te leggen door het voormalige slagveld en hierdoor is de dreiging reëel dat die knoken definitief onvindbaar blijven... Daarom is er protest vanwege de kleindochter van die oude cafébazin. Ze smeekt de vertegenwoordiger om te helpen zoeken naar die beenderen...
Intussen groeit het protest tegen de voornemens op een nieuwe autoweg : de uitbater van de garage en benzinepomp staakt en steekt zijn pompen in brand, want hij is gevestigd aan de oude weg en dreigt zijn zijn werk te verliezen als er een andere toegangsweg komt naar het dorp. De pastoor, Rogeetje genoemd, wil zich ook moeien. Hij wil ten allen prijze vermijden dat de oude weg verbreed wordt en dat hierdoor het Mariabeeld zou moeten verplaatst worden want onder het beeld steken de parochianen al jarenlang blaadjes met hun geheime wensen en dat moet allemaal geheim blijven. De kleindochter van de oude cafébazin, die onderwijzeres is in het dorp, wil dat de oude weg de enige toegangsweg blijft en de nieuwe niet aangelegd wordt. Daarom laat ze het groot Mariabeeld ontploffen waardoor de geheime smeekbeden van de parochianen licht zien en allerlei geheimen blootgegeven worden... Nu staat het beeld niet langer in de weg en kan de weg gewoon verbreed worden en blijft verder alles bij het oude.
De gebeden van de kleindochter wat betreft de oude knoken van haar grootvader worden verhoord... Bij het uitgraven van zijn bestelwagen stoot hij op het stoffelijk overschot van de soldaat en brengt het geraamte naar het café waar het spook verschijnt en één wordt met de knoken. Het oude dametje haar ogen lichten op en de twee gaan aan het dansen.
Intussen komt het robotvarken in actie : het varken rijdt heel de parochie (de dorpskom dus) rond en spuit gas. De gevolgen laten zich raden : in alle slaapkamers vinden 'allerlei activiteiten' plaats en alle vrouwen (zelfs zeventig-plussers!!!) 'geraken in positie' en dit... op enkele minuten tijd. Ongelooflijk bijna... Je ziet de buiken opbollen en even later worden er tientallen kinderen geboren. Héél merkwaardig : de enen worden geboren zonder navelstreng, de anderen met een navelstreng die erg doet denken aan een oude afvoerbuis van een wasmachine uit de jaren '60! Dit betekent meteen de redding voor het met sluiting bedreigde dorpsschooltje (sluiting wegens te weinig kinderen).
Laatste scene : de soldaat duwt het rolwagentje van zijn verloofde naar buiten en ze trekken op reis naar de Ardennen, de watervallen van Coo ... of naar de Eeuwige jachtvelden?
Opmerkingen : - Koen de Bouw : matige en weinig overtuigende prestaties - de oude cafébazin : ziet er in de film nog veel ouder uit dan in het echt, ze woon in Voormezele - mijn tante en nonkel zie ik in de kerk zitten, ze zijn dus even in beeld - op de eindgeneriek zie ik dat er opnamen zijn gedaan in verschillende andere dorpen, oa in ... mijn Eggewaartskapelle! Dus : ik ga opnieuw kijken om te zien waar precies er gefilmd werd.
Vandaag deed ik een mooie rondrit door Vlaanderen. Eerst naar Schilde bij Antwerpen waar ik het graf bezocht van een legermaat die twintig jaar geleden, nauwelijks vier weken na ons afzwaaien, verongelukte in Zoersel. Dat was op 1 november 1991. Van de directeur van filosofie in het seminarie mocht ik niet naar de begrafenis, ik was de enige die ontbrak... een echte schande! Ik bezocht het beproefde gezin enkele weken later en nam al mijn stripverhalen mee als geschenk. Enkele jaren later overleed zijn vader en zijn moeder en broers en zusjes bleven alleen achter... Elk jaar probeer ik even langs te gaan langs het graf want ik vind het nog steeds even erg hoe hij aan zijn einde kwam, zo jong nog.
Daarna naar Antwerpen, maar na een halfuurtje zoeken naar een parkeerplaats en het volgen van wegomleggingen liet ik de stad achter mij. Dan verder door vele dorpjes en stadjes, het was schitterend weer. Tenslotte naar Deinze waar ik enkele relieken kocht. En dan verder richting Brugge.
Na een kleine twee weken binnenzitten in Namen deed dit tochtje, in gezelschap van een gezellig herfstzonnetje, echt deugd.
's Avonds naar film 'Het varken van Madonna', meer daar over in een volgende blog.
![[Opnieuw zoekactie naar vermiste student]](http://images13.knack.be/images/resized/400/001/788/736/3/120_0_KEEP_RATIO_SCALE_CENTER_FFFFFF/image/4000017887363.jpg)
Het varken van Madonna
Gusta, hier 95 jaar lijkend, in werkelijkheid telt deze 'schone' uit Vormezele nog geen 80. Ze zal dus nooit zo oud worden als ze er uit ziet!!!
Paster Rogeetje. Hij spreekt geen woord Westvlams.
Wim Opbrouck, als burgemeester, zoals steeds 'in vorm'!!!
Zoals velen al weten zoek ik relieken van om het even welke heiligen. Hieronder een voorbeeld van wat ik precies kan gebruiken alhoewel alle varianten welkom zijn.
?=? 
Het Kwade
