Het vette varken weet niet dat het magere honger heeft : echtgebeurd in een dorpje aan de Ijzer...
De boze stiefmoeder Het Kwade
Gisteren hoorde ik een schrikkelijke historie. Echt gebeurd, geen zever dus!
Een vrouw van eind in de zestig die volledig aan de grond zit. Héél haar leven miserie gekend. Op haar zes jaar haar lieve moeder verloren en wat later een boze stiefmoeder op haar dak gekregen. Alhoewel de boze stiefmoeder aan haar man moest beloven goed te zijn als een echte moeder voor haar stiefkinderen, was dat mens blijkbaar kort van memorie. Ze was nochtans niet achterlijk!!! Decennia lang voerde ze een terreurbewind over haar stiefdochter. Alhoewel het meisje beeldschoon was, mooi als weinig anderen, werd ze behandeld als het lelijkste eendje dat je maar kan bedenken uit de mottigste sprookjes...
Werken en ploeteren op het land, wassen en plassen, het vuilste werk opknappen. Werken terwijl madam de stiefmoeder op stap ging en afwisselend 'mooie madam' of 'de zichzelf opofferende vrouw' speelde bij de familie. Klagen over hoe slecht en hoe koppig haar stiefdochter wel was. En die familie trapte daar met open ogen in. Zowel de familie van de overleden moeder van de wees als de familie van haar man en haar eigen familie. In de ogen van de familie was ze een halve heilige die zich ontfermde over het kindje van een ander, die zorgde voor haar ondankbaar stiefdochtertje...
De vader van het weesje wist héél goed wat er allemaal gebeurde en probeerde zijn dochter af en toe te troosten, maar telkens opnieuw moest hij het onderspit delven tegen dat kwalijke vrouwmens waarmee hij - voor een groot stuk gedwongen want weduwnaar met kleine kinderen - trouwde.
Het secreet van een vrouw, vergeef me de uitdrukking maar ik kan geen beter noch passender woord vinden, zat vol snode plannen. Zo probeerde ze haar man, een doodbrave landbouwer, zot te verklaren... Ze haalde daarvoor van alles uit de kast... een burgemeester, een dokteur, een paster (in de familie had ze hier trouwens een hele voorraad van...) werden voor haar kar gespannen om haar lugubere plan uit te voeren... Maar de heks van een vrouw ving voor één enkele keer bot... gelukkig dat er nog mensen waren die nog ene beetje eer bezaten en haar plannen konden dwarsbomen.
Maar een veldslag verloren is nog geen hele oorlog verloren. Dus : het arme weesje aanpakken!
Het meisje werd naar een pensionaat in Roeselare gestuurd, naar de 'Grauwe Nunnen', de Grauwzusters dus. De boze stiefmoeder stuurde drie zussen van haar man, tantes van het weesje dus, met het weesje naar Roeselare. De tantes werden ferm de les gelezen : ze moesten aan de zusters in Roeselare zeggen dat dit meisje onhandelbaar was en uitermate hard moest aangepakt worden... De brave tantes knikten, ja wat doe je anders als zo'n een furie zo wreed te keer gaat? Maar ze dachten er het hunne over... Ze namen het weesje dus mee naar Roeselare en vroegen de brave zusters om haar heel zacht en liefdevol te behandelen daar ze een heel kwaaie stiefmoeder had. De zusters hebben het meisje dan ook heel liefdevol opgevangen en met veel toewijding en liefde omringd.
Hoe groot was dan ook de verbijstering bij de boze toverkol toen het weesje tijdens de vakantie terug naar huis 'moest'! De stiefmoeder had zich al die maanden zitten verkneukelen : haha, ze zullen haar daar wel ferm doen afzien!!! Maar wat bleek, haar stiefdochtertje was vol lof over haar school en verlangde om zo vlug mogelijk terug te gaan, de vakantie kon niet vlug genoeg voorbij zijn... Het kwaaie mens verstond er zich niet meer aan... Maar acheraf zal haar frank wel gevallen zijn...
Haar broertje, ook wees dus, heeft een veel mooier leventje gehad... Evenals zijn zus nogal intelligent wist hij al vlug hoe hij bepaalde, minder aangename taken op de boerderij, op de rug (letterlijk!) van zijn jongere zus kon wentelen... Ook hij gaat niet vrijuit in dit verschrikkelijke verhaal...
De wees studeerde na haar schooltijd in Roeselare ook nog in Komen, om 'haar Frans te leren'. Ook daar waren er zusters. En die zusters waren niet dom, die zagen 'recht in de ziel' van 'hun' kinderen. Ze wisten héél goed wanneer kinderen niet gelukkig waren thuis, en wanneer ze onheus behandeld werden (om niet te zeggen 'mishandeld' en 'misbruikt'). Dat resulteerde dan ook in een speciaal 'regiem' : deze zusters, die zelf omwille van het Rijk Gods ongehuwd bleven, beschouwden deze kinderen als eigen kinderen. De schatten van de Kerk, zo heet ik deze Zusters!
Nadien moest ze nog jarenlang werken en zwoegen op de 'ouderlijke' (voor de helft 'ouderlijke' dus en voor de andere helft 'stiefouderlijke'!) hoeve. Ook terwijl haar broer in het leger 'lag'... Ze moest werken als een paard, in weer en wind, in hitte en in vrieskou... Werk dat eigenlijk mannenwerk was... Als er bezoek was van familie werd ze vaak naar buiten gestuurd, werken dus. Soms mocht ze niet mee naar bruiloften...
Geen gelegenheid werd geschuwd om de ongelukkige jonge vrouw zwart te maken bij de hele familie. En iedereen geloofde de boze stiefmoeder... Alhoewel later een tante van haar zei : 'Ik heb altijd geweten hoezeer je hebt afgezien!' Die tante was toen al een eind in de tachtentig... Die stiefmoeder leefde nog en iedereen was bang voor haar...
De jonge vrouw verlangde dan ook om uit die wurggreep verlost te worden. Trouwen, dat was de enige afdoende remedie! De meeste van haar leeftijdsgenoten waren al gehuwd rond de twintig jaar. Deze vrouw kon 'iedereen krijgen' want ze was een 'heel goede partij' : heel mooi, heel lief, eerlijk, heel voornaam, intelligent... zo waren er universtairen zoals een dokter, ... die haar heel graag hadden gehuwd. De stiefmoeder wou een man die ze zelf goed de baas zou kunnen... maar dat 'geluk' is haar niet gegund geweest. De vrouw huwde een landbouwer, uit een uitstekende familie, met een heel mooie hoeve die al eeuwen van vader op zoon werd doorgegeven... en vooral : een man die zich zeker de les niet zou laten lezen door zijn schoonmoeder...
Hier lijkt het sprookje van het verstoken weesje een happy end te krijgen...
En de moraal van het verhaal? De grote boosdoenster is hier uiteraard de boze stiefmoeder. Maar ook de familie gaat hier niet vrijuit : de familie van de zijde van de vader van de wees, van de familie van de moeder van de wees én de familie van de stiefmoeder.
Ik kan begrijpen dat ze aanvankelijk allemaal gecharmeerd waren van de dame die zich wil ontfermen over de weesjes van een jonggestorven moeder. Maar na een tijdje moeten ze toch allemaal geweten hebben hoe de vork in de steel zat... En als ze het niet zeker waren moesten ze het weesje maar eens ondervraagd hebben (ook al was dat doodsbang van die stiefmoeder)... of eens met andere familieleden babbelen. Of met de vader zelf van het weesje...
En na weten volgt : handelen!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hoe kan je een wees zo laten afzien? Hoe kan je dadenloos toekijken? Ook al snap ik wel dat iedereen bang was van dat kwaaie mens (dat trouwens maar bleef en bleef leven, tot na haar negentigste...). Kwaad toelaten, is zelf kwaad verrichten, je wordt medeplichtig!!!! Hoe kan je dan nog een gerust geweten hebben?
En tenslotte : nu die boze stiefmoeder er niet meer is, waarom nu nog altijd de lippen op elkaar klemmen, het hoofd afwenden, de wees van toendertijd doodzwijgen??? Ja, natuurlijk is er hiermee niets te verdienen... Niemand heeft er voordeel mee om deze vroegere wees, die nu weer in grote miserie en armoede verkeert, te helpen!!!
Wat ik ook spijtig vind is dat de kinderen van de broers van de wees noodgedwongen hun ouders moeten volgen...
Ewel, ik ben diepbeschaamd in hun plaats!!! (Maar het is natuurlijk nooit te laat om je hart te tonen voor iemand die in nood verkeert...)
Wie niet in God gelooft, doet dus maar rustig verder met doodzwijgen.
Wie wel in God gelooft, daar is echter het laatste woord nog niet gezegd... Nu niet en later zeker niet... (rechte naar de helle!)
Het Kwade