Na een lekker ontbijt vertrekken we naar Firenze, het is zo'n 60 km rijden vanaf ons hotel. We worden afgezet boven op een heuvel vanwaar we een adembenemend zicht hebben op de hele stad met de mooie met winkeltjes bebouwde brug 'Ponte Vecchio' over de Arno. Het is werkelijk snikheet en we dalen de heuvel af over steile tarmacpaadjes. De dame met de pausmobiel met verwarde echtgenoot werden heel subtiel kilometers lager, op de begane grond, wandelen gestuurd (...), ze moeten gewoon het voetpad langs de Arno volgen tot aan een brug nabij de Ponte Vecchio. Na de lange afdaling zijn de Hell's Angels gelukkig op post.
De Duomo. Ponte Vecchio.
We bezoeken eerst de linkeroever. Met het grote paleis dat ooit eigendom was van de familie de Medici waarvan de hele binnenkant volhangt met prachtige schilderijen. Daarna naar een mooie kerk en terug naar de Ponte Vecchio. Dan naar het oude centrum met de prachtige Duomo of kathedraal, met mooie met kleurmarmeren beklede gevels en toren. In de Dom hangt een prachtig schilderij van Dante waarop je duidelijk de kathedraaltoren ziet. De losstaande doopkapel, sterk lijkend op deze van Pisa, is vooral mooi aan de buitenkant. Binnenin niet zo spectaculair, met uitzondering dan van het mooie praalgraf van tegenpaus Johannes XXIII.
San Lorenzo : rare stenen voorgevel, enkele praalgraven. Hiernaast een grote binnentuin met tientallen grafplaten aan de muren. De crypte bevat een praalgraf en heel wat kerkschatten waaronder werkelijk imposante reliekschrijnen. Oa van apostel Barnabas en zeker een dertigtal andere reliekhouders waarvan sommigen dateren uit de 15e eeuw.
Graf van tegenpaus Johannes XXIII, in de Doopkapel.
Zelf ben ik enorm gefascineerd door relieken. Het zijn overblijfselen van heiligen waarvan een bijzondere kracht uitgaat. Deze mensen stonden een flink stuk dichter bij God dan wijzelf en kunnen voorsprekers zijn bij Hem. Natuurlijk is het ook zo dat heel wat relieken vervalst zijn, maar het bijzonderste is dat ze de mens aanzetten tot een beter leven, de heiligen zelf moeten immers niet aanbeden worden, in feite zijn het enkel tussenpersonen tussen ons en God.
Het valt op dat er bijna overal moet betaald worden als je een mooi monument wil bezoeken, alles samengerekend zullen die me zeker 200 euro kosten maar het loont telkens echt de moeite. Ik kan me goed voorstellen dat het openstellen van deze gebouwen (personeel en onderhoud) handenvol geld kost.
Firenze is de stad van de mode, heel wat ontwerpers hebben hier hun stek. Op straat echter zie ik niet zo veel extravagante kledij. Wel valt het op dat Italianen wel altijd heel netjes gekleed zijn. Er zijn veel mooie modewinkels, parfumerieën enz. maar dat is niet echt mijn ding. Dicht bij de Dom bezoek ik een souvenirwinkel annex museum. Mijn tasje met drank en brochures moet door een koker om te controleren op wapens of zo.
Nadat ik de meest belangrijke dingen bekeken heb trek ik terug over de Arno naar de linkeroever (dit is de linkerkant van de rivier als je stroomafwaarts kijkt). Hier zijn enkele tientallen zaken van antiquairs, brocanteurs en ambachtslieden. Vele winkeltjes zijn gesloten, het is immers maandag. Velen sluiten ook urenlang tijdens de namiddag, wat heel vervelend is natuurlijk. Ik kijk dan maar in de vitrines en zie er niet echt spectculaire dingen. Veel nep en namaakantiek ook, bv. houten engelen. Opvallend veel schilderijen. Uiteindelijk waren maar twee winkels open. Eerst een soort brocantezaak, allemaal rotzooi, maar met een flink prijskaartje. Bv. een lelijk koperen kandelaartje dat in Vlaanderen nog geen 5 euro waard is kost er 220 eurootjes. Belachelijk gewoon. Dan nog een antiekzaak waar men voor een klein schilderijtje op paneel (Moeder des Smarten, 15 op 20 cm) 3000 euro vraagt voor iets dat nog geen 200 euro waard is. Ik heb de flauwe indruk dat men hier weinig moeite doet om mooie dingen te zoeken voor de winkel, ik kan echt niet geloven dat in zo'n grote en oude stad geen deftige antiek te vinden is... Een grote bende luiaards??? Ik ben beschaamd in hun plaats. In de vele kleine straatjes vind ik enkele ateliers van oa een vioolbouwer, een gitaarmaker, schrijnwerkers en meubelmakers. Ook vele kleine pizzeria's. Als je in de nauwe straatjes naar boven kijkt zie je hier en daar de was hangen, de propere was welteverstaan. Alles wordt opgehangen aan waslijnen die men via katrolletjes kan doen bewegen en op die manier vanuit één vensterraam de hele gevel volhangen met de te drogen kledingstukken. Vind ik leuk.
Ik ben zo gefascineerd door al deze zaken dat ik ... vergeet te eten!!! Ik zoek een tafeltje op een terras rechtover het reeds vermelde paleis van de Medici en krijg er na lang wachten een lekkere spaghetti met tomatensaus. Niet slecht maar zeker ook niet speciaal ook al staat op de menukaart dat de saus gemaakt is van verse tomaten... maar we zijn in Italië en we moeten de plaatselijke kost eten. Stilaan wordt het tijd om de verzamelplaats op te zoeken en ik keer terug richting Arno. In de Guicciardinistraat bezoek ik de St-Felicitaskerk. Boven het hoogkoor een groot wapenschild van de familie Guicciardine, deze familie ken ik van de mooie atlassen die een naamgenoot maakte in de 16e eeuw. In de vloer van de kerk steken tientallen kleine witte ovale marmeren grafsteentjes, zonder tekst behalve een nummer. Een jongeman die wat aan het schoonmaken was vertelt me dat daar de vrouwelijke telgen van de familie Guicciardini begraven werden. Vreemd hoor. Rechts achteraan de kerk zit een dame van rond de 60 jaren me met venijnige gemene oogjes aan te staren. Ik voel me echt beroerd en beloerd en bekijk haar wat aandachtiger... net Agnes Pandy ... misschien vond zij na het plotselinge einde van haar stage in de bibliotheek van Knokke-Heist hier een nieuwe stek. Dat plotselinge einde van haar 'werk' in Knokke kwam er nadat de media weet kreeg van haar stage. Toen ik via de media hoorde dat die kindermoordenares zich in mijn vorige werkplaats bevond nam ik onmiddellijk contact op met een vroegere collega. Ik maande haar aan om voorzichtig te zijn en niet van de koffie te drinken in de keuken want er kon wel eens oplosmiddel in gegoten zijn. Dat mens was immers niet aan haar proefstuk toe... en met zulk volk ben je er gelegen voor je het beseft. Daarna terug naar het hotel voor het avondeten. Keiharde broodjes, je kan er mee voetballen of een venster ingooien. Gelukkig is de binnenkant wat zachter, om hier van te eten moet je echt een tandje bijzetten (niet eenvoudig voor wie een vals gebit meezeult). Verder een groot buffet van groenten (brocolli, sla, timaat, kleine platte uitjes, rode biet, mais, ...) met verschillende soorten olijfolie. Zeer zeer lekker. Dan weer een portie van die oersaaie en weinig smaakvolle pasta ('pennen' dit keer) met wat saus. Weeral... niet slecht maar ook niet slecht, we moeten toch ergens onze hemel mee verdienen. Daarna nog twee schelletjes vlees met wat saus en dan het dessert.
Goed uitgerust vallen we aan op het ontbijt, gezellig samen met de Bruggelingen. En je zal het niet geloven maar ... de Jappen vonden ook de weg hierheen. Nog massaler dan vroeger komen ze naar Europa. Onder de vele toeristen vermoed ik bovendien heel wat vluchtelingen. Jappen die hun eigen vuiligheid van die kerncentrale ontvluchten en hier wat gezonde (berg)lucht komen opsnuiven. Gezonde kost ook die niet te veel bestraald is... Ze eten alsof hun leven er van af hangt. Elk vecht voor z'n brokke. Al overdrijf ik wel wat. De lege borden worden opnieuw gevuld en we drummen rond het buffet totdat we ook wat op ons bord hebben. Het is heel lekker. De Jappen schrokken zoveel ze kunnen, ook volle kommetjes ontbijtgranen. Waarschijnlijk zijn ze aan het hamsteren. Al hun 'Made in Japan' kledij en andere rotzooi laten ze hier achter en ze vullen hun valiezen hier met ontbijtgranen zodat ze daar in hun bergachtige apenland enkele weken langere overlevingskansen creëren... De andere Bruggelingen zitten in het andere hotel zodat ik op mijn eentje moest ontbijten. Magere Hein profiteert zo van de gelegenheid om aan mijn tafel te komen zitten. Hij eet alsof zijn leven er van afhangt.
Héél gezond ziet dat er niet uit!
De bus met de Chinese vrijwilligers komt aan en we verlaten ons hotel in Buochs. Reizen met de bus is enerzijds soms wat eentonig maar je kan er wel een oog dicht doen zonder op de weg te moeten letten. Zelf heb ik echter een probleem met Magere Hein, telkens als hij ontwaakt (ik vrees de hele tijd dat hij plots in zijn slaap blijft hangen...) port hij me aan met zijn skeletelleboog : 'Cola!'. Dan wenk ik onze sympathieke gids want buurman kan best wat suikers gebruiken. Om de paar uur houden we een P-pauze in een tankstation, zodat het water niet tot aan de lippen komt staan... Dan kunnen we ook even de benen strekken en een babbeltje slaan. 's Middags stoppen we ook meestal aan een wegrestaurant. Opvallend is dat je hier qua maaltijden veel meer keuze hebt dan bij ons. Niet enkel vol-au-vent, gehaktballen in tomattesaus of een uitgedroogde halve kip.
Vandaag staat een bezoekje aan Pisa op het programma. Onderweg passeren we verschillende payages. Eigenlijk lijkt Pisa niet zo groot. De bus diende geparkeerd een drietal km van het historisch centrum wat wel vervelend is voor mensen die minder goed te been zijn. De elektrische kar van het hoogbejaarde koppeltje wordt uitgeladen, het stuur en de rugleuning rechtgeplaatst en met gierende banden vlamt ze weg. Haar man die wat problemen heeft met zijn 'kort' geheugen probeert zijn vrouw bij te ... benen.
Hier was geen duwen aan...
Na een hele (en voor enkelen misschien 'helse') wandeling zien we de hoge stadsmuren. Daar achter een heel groot plein met achteraan de scheve toren van Pisa, daar voor de Duomo of kathedraal en het dichtste gebouw in de rij is de Battisterio of doopkapel (gebouwd vanaf 12e eeuw). Eerst bezoek ik de Dom, aan de linkerzijkant zie ik een mooi reliekschrijn. In de doopkapel, met een omtrek van meer dan 100 meter, de grootste van Italië, staat een mooie stenen preekstoel uit 1255-1260, gemaakt door Nicola Pisano. De achthoekige doopvont dateert van 1246. Heel imposant, zo'n een apart gebouw, bij ons vinden we de doopkapel in het kerkgebouw zelf. Doel was dat je gedoopt werd voor je in de kerk kwam, dus stond de doopvont achteraan in de kerk. Tegenwoordig vind je de doopvont bij ons echter soms vooraan in de kerk of op een andere plaats... Daarna bezoek ik de Campo Santo, een grote ommuurde begraafplaats, een paus bracht van een kruistocht heilige grond mee waaraan het kerkhof zijn naam te danken heeft. Het gebouw lijkt op een grote pandgang uit een klooster, met een binnentuin. Overal in de muren staan grafmonumenten, in de vloeren een massa grafplaten vaak versierd met wapenschilden, doodshoofden, enz. In een aanpalend gebouw een grote fresco. De muurschildering verbeeldt een edelman die op een paard zit en langs de weg geconfronteerd wordt met enkele lijken, in verschillende staten van ontbinding... De edelman houdt zijn neus dicht met de hand. Het zou gaan om de vergankelijkheid van het aardse leven. Tijd voor een bezoekje aan de scheve toren is er niet meer, met deze hoge temperaturen heb ik trouwens geen zin om nog dichter bij de zon te gaan klauteren (55 meter).
Intussen is het tijd om te verzamelen, iedereen lijkt stipt aanwezig te zijn. Grote paniek echter want de madam met de pausmobiel zoals we dat vehikel noemen is haar man kwijt. En ... haar vehikel wil niet meer vooruit, de batterij is nochtans niet plat. Duwen, zegt ze, en ik bekijk haar eens goed. Ik antwoord : 'Levate, sta rechte!' We krijgen geen beweging in dat spel en samen met een andere man trekken we de pausmobiel richting autocar. De medereizigers volgen en de gids en nog iemand gaan de grijsaard zoeken op de Campo dei Miracoli, er moet dringend een mirakel gebeuren nu! Het is immers snikheet... Gelukkig weet men welke kledij hij draagt. Het verslepen van de pausmobiel valt echt niet mee en we zweten ons bijna dood. Onderweg worden we lastig gevallen door zwarten die saccochen en rolexen en paraplu's verkopen. Plots passeren we onder een boom vijf zwarten die 'uitblazen' onder een boom, ze reiken hun rommel aan. Ik zeg hen dat ze in plaats van de leegaard uit te hangen beter wat kunnen werken en ons helpen. Daarop lachen ze hun witte tanden bloot en lachen. De volgende zwarte heeft paraplus's te koop, ik vraag hem of dat hij één van zijn paraplu's wil ruilen met de pausmobiel, dan zijn we weer op ons gemak... Hij vraagt of het spel nog marcheert waarop ik hem zeg dat hij niet te kieskeurig moet zijn bij zo'n interessant ruilvoorstel. Het ventje lacht zijn tanden bloot en loopt verder, we zitten er dus mee... Na nog een kilometer komen we aan bij de bus. Een uur lang wachten we op de gids en de vermiste. Plots komt in de verte de verdwaalde grijsaard aangewandeld. Intussen had hij zijn pet opgezet en een blauwe pull aangetrokken boven zijn wit hemd, onvindbaar dus voor wie een persoonsbeschrijving meekreeg.
Grote vreugde alom! Het schaap dat verloren was is teruggevonden...
De gids wordt opgebeld en we kunnen verder richting Firenze. Ons hotel ligt in Montecattini, een stadje dat bekend is om zijn warmwaterbronnen. Na het avondmaal ga ik op zoek naar een gelateria, een ijsstalletje dus, en vind er het beste ijs dat je kan dromen. Tijdens het terugkeren naar het hotel zie ik een weegschaal staan, ik gooi er een halve euro in en zie de wijzer van links naar rechts donderen, de weegschaal kan mijn gewicht niet aan...
Bemoeizuchtige Mercedes Van Volcem weet het beter : de H. Bloedprocessie
'Een Mercedes voor het volk', met deze leuze deed dat mens een gooi naar een politiek zitje bij de vorige gemeentelijke verkiezingen... Wat ze daarmee bedoelde heb ik nooit begrepen.
Toen ik maandagavond in de late avond terugkeerde van een heel mooie rondreis in Italië was ik nogal onaangenaam verrast over de dwaze uitlatingen van dat mens, als zouden priesters niet mogen meestappen in de H. Bloedprocessie zolang niet alle kerkelijke pedofilieslachtoffers vergoed zijn voor het hen aangedane leed. Natuurlijk moet gepoogd worden slachtoffers te vergoeden. Maar dan moet men wel de dader persoonlijk aanspreken, en niet het bisdom of zo laten opdraaien voor wandaden van hun personeel. Zoals Mgr Vangheluwe uiteindelijk heel veel geld gegeven heeft aan zijn neefje om de aangerichte schade enigszins te vergoeden. Het is heel onrechtvaardig van deze Mercedes om àlle priesters over dezelfde kam te scheren. Misschien moet madam ook eens naar de 1700 figuranten kijken, misschien kan ze al deze mensen ook eens screenen om te zien of er daar ook geen mensen tussenzitten die ergens iets mispeuterd hebben. Maar dat zal ze wel nalaten...
Het is door dergelijke praat dat priesters zoals die priester uit de federatie Damme zelfmoord plegen wanneer ze beschuldigd worden... tot nu toe is er helemaal geen bewijs dat die priester werkelijk iets misdaan heeft.
Een processie waar geen priestes mogen aan deelnemen... wat een schaamteloze onzin!!!
Reis Italië : dag 1 - Via Luxemburg, Strasbourg en Basel
Maanden reeds keek ik uit naar deze mooie rondreis door Italië. Ik zou Pisa, Siena, Firenze, Rome en Venetië bezoeken, stuk voor stuk pareltjes met een onschatbare rijkdom aan wereldberoemde kunstwerken en monumenten. Ik hield wat nota's bij om ze dan later op de blog te kunnen plaatsen.
Zaterdag 28 mei wordt ik opgehaald aan de achterkant van het Brugse station. Omdat ik mijn auto geen tien dagen onbewaakt op de parking wil achterlaten en het te voet toch een heel eindje lopen is kom ik met de taxi. Om halfvijf ('s morgens) komt de bus en een vijftiental mensen stappen op, ze moeten alle kanten uit oa een dame die wat wil gaan fietsen in Oostenrijk (?!!). Via Aalter, Gent Dampoort, Wetteren en Aalst worden we naar het verzamelpunt te Groot-Bijgaarden gebracht, waar we de bus met bestemming Italië bezoeken. Naast mezelf zijn er drie koppeltjes uit Brugge mee, allemaal heel vriendelijke mensen die blij zijn dat er wat streekgenoten mee zijn. De bus telt vijftig reizigers en het is voor de chauffeur een hele klus om alle zware valiezen in de laadruimte te stapelen. Plots komt een hoogbejaard koppel aangewandeld. De man lijkt wat verward en de dame, met een flinke bos grijs haar, heeft een elektrische wagen mee, met een heel lage drempel, kortom een 'plat-vloers' vehikel. Ik zie de bui al hangen, ook al is er geen wolkje aan de lucht. Dat belooft immers : kilometers straten, hellingen, trappen in die middeleeuwse steden... dat is wat men noemt het noodlot tarten. Maar ik hoor dat dit wel meer gebeurt en dat die karren werkelijk kilometervreters zijn. Ok dan voor mij...
Iedereen zit op de bus en we rijden richting Brusselse ring om dan via Luxemburg, Strasbourg, Basel in Zwitserland, onze bestemming te bereiken. De gids en chauffeur worden aan ons voorgesteld, twee toffe en bekwame mannen, Rob en Rudy. Eens we Namen naderen wordt van de rechte en dus kortste weg afgeweken, richting Marche en Luik en zo. Wanneer ik de gids vraag naar het waarom antwoordt hij : 'Omdat we dat leuk vinden'. Achteraf blijkt dat men files met vrachtwagens wilde vermijden. Tja, zij zullen het wel het beste weten zeker? Onderweg komen we aan in Martelange, vooral gekend omwille van een heel zwaar ongeval waarbij een voertuig inreed op een benzintepomp, de hele boel ontplofte en er dodelijke slachtoffers waren. De weg hier helt nogal en het sterft hier van de benzinestations, het is inderdaad moeilijk om als je de controle over het stuur verliest, géén naftestation te rammen... We stoppen even aan een taksvrije winkel waar we massa's soorten drank aantreffen. Wellicht zijn de prijzen hier lager dan bij ons want we zijn hier eventjes in het groothertogdom Luxemburg. Maar zelf ben ik niet echt liefhebber van 'sterke' dranken, ook voel ik geen behoefte om van dat spul mee te sleuren 4000 km lang en ... zo'n flessen aan boord laten dat is de katjes bij de melk zetten (medepassagiers). Wat later zijn we terug op de autosnelweg naar Luxemburg richting Metz.
Onderweg zien we de Moezel die hier door het uiterst bomenrijke landschap kronkelt. De gids geeft ons heel veel raad om de volgende tien dagen het maximum uit onze reis te halen. Zo vertelt hij ons ondermeer dat we niet moeten bibberen en beven voor eventuele zakkenrollers, daar er daar niet meer van zijn dan bij ons. Natuurlijk moeten we niet rondtrappelen met een grote Kodak rond onze nek of rondhuppelen met enorme heuptassen vol euro's. Ook raadt hij ons aan om te proberen 'ons zo normaal mogelijk te gedragen en zo normaal mogelijk te kijken' (volgens mij wordt dit voor sommigen bijzonder erg moeilijk!!!) om niet op te vallen. Zegt de gids dit omdat hij hetzelfde ziet als ik? Vooral dan met name mijn buurman, een stokoude (denk ik toch) graatmagere Gentenaar die een aanblik biedt alsof hij stervende is. In elk geval zal hij nooit zo oud worden als hij er uit ziet!!! Gedurende de reis zal ik heel dikwijls de indruk hebben dat ik naast een lijk zit. Wanneer hij echter met zijn beenderige rechterelleboog in mijn nieren zit te porren (om een drankje te bestellen aan de gids) wordt ik telkens weer tot de werkelijkheid teruggebracht : hij leeft nog!
Een eind over Strasbourg zie ik plots een plaatsnaambordje staan : 'Bisschopsheim' of iets in die trand... Zou dit een plaats zijn waar mensen die bisschop zijn zich thuis kunnen voelen? Ver weg van Vlaanderen? Ik weet het niet. We naderen Zwitserland, ik rep me om de beroemde paarse koeien van Milka te zien grazen maar die zijn in geen weiden te bespeuren. Overal bergen intussen. Omdat dit er van het goede te veel zijn wellicht worden ze zoveel mogelijk gecamoufleerd door hoge bomen in de berm en door lange tunnels. We rijden door Basel, een heel moderne stad met heel wat chemische industrie ook. In Luzern zitten we een tijdje vast in de file maar we zijn wel wat méér gewend bij ons in Vlaanderen. Nu zien we het 'Vierwoudstrekenmeer' (meestal verkeerdelijk 'Vierwoudstedenmeer' genoemd) en komen we na vele kilometers zicht op mooie waterpartijen aan bij ons hotel. Bij aankomst blijken er hier onvoldoende kamers vrij te zijn en moet een klein groepje na het avondmaal mee naar een ander hotel, men vraagt (Chinese) vrijwilligers. Ik maak me zo klein mogelijk, wat voor mij niet zo eenvoudig is... en ik mag hier blijven. Mijn kamer ziet uit op het mooie meer en is heel ruim. Gedurende zowat de hele reis dineren we om 19u30. Het eten in het buitenland is niet zo lekker als bij ons naar mijn mening maar ik ben op reis en pas me aan aan de plaatselijke keuken. Kan geen kwaad bovendien voor mijn 'lijn'. Vanaf de eerste avond zitten we met alle Bruggelingen samen aan tafel. Heel plezant, zo kunnen we in de vreemde toch ons eigen dialect blijven spreken. Het hele gezelschap maakt graag leuten en na enkele minuten gieren we van het lachen. Lachen met elkaar, met het personeel, met sommige medereizigers... het plezier kan gewoon niet op. Dat belooft! Vooral mijn buurman, ik noem hem van nu voort 'Magere Hein', moet het ontgelden. Dit natuurlijk in afwachting dat we nog meer speciale typen bespeuren. Bij het eten bestellen we halve litertjes bier, en enkelen ook steevast een goed flesje wijn. De dolle pret die aan onze tafel heerst wordt echter duidelijk niet gewaardeerd door één van de serveersters, die ons nogal bot bedient. De borden worden op tafel 'gekletst' waardoor we nog veel harder lachen. We bedanken telkens heel vriendelijk en het mens wordt steeds bitser. Het dessert vliegt bijna uit het bord na de onzachte landing op het tafel. Niet echt het zonnetje in huis, dat mens. Daarna gaan de Chinese vrijwilligers met de bus naar een nabijgelegen hotel en wij hier ter plaatse op stok. Nog even genieten van op mijn balkon van het mooie meer.
Opnieuw een interesante plaats gevonden om de winkel uit te breiden...
Vandaag opnieuw een interessant aanbod gekregen. Een groot winkelpand in hartje Brugge. Ideaal om de zaak uit te breiden.
Momenteel dus al drie plaatsen die min of meer geschikt zijn. Veel zal afhangen van de haalbaarheid van het project.
Spijtig genoeg kan ik nog niet veel uitspinnen over deze drie plaatsen want er ligt nog niets vast, bovendien blijf ik hier in mijn kleine stulpje als een verhuis niet leidt naar een eveneens leefbare zaak. Ik betaal geen woekerprijs voor een winkelpand, het is immers de bedoeling dat de zaak goed draait en ik niet voortdurend gebukt ga onder zware financiële lasten.
In de media verschenen vorige week nogal wat reportages over de uitgave van een nieuw boek. De auteur vertelt dat ze vroeger héél héél gelovig was en dat ze plots inzag dat God niet de God is zoals de Kerk ons leerde. Blijkbaar was haar geloof een louter kinderlijk naiëf geloof. Een geloof dat op niets gestoeld blijkt.
Nu heeft ze dus ontdekt dat de wereld beter af is zonder God. En natuurlijk wil ze profiteren van het feit dat spotten met en afbreken van de katholieke kerk momenteel 'in' is. Natuurlijk verwijst ze naar Monseigneur Van Gheluwe. Ze kraamt (!) de grootste onzin uit over priesters en zusters. Zo had ze een tante die tegen haar goesting intrad in een klooster en heel haar leven ongelukkig zou zijn geweest. Indien ze zo tegen haar zin in het klooster was dan kon ze toch eenvoudigweg uittreden? Het nonnetje is inmiddels overleden en dan is het gemakkelijk om alle mogelijke zaken in haar mond te leggen... In één pennetrek (of in één mottig boekje) wil ze alle verdiensten van de Kerk afbreken en haar werk herleiden tot een verdrukken van de kleine man. Onzin.
Volgens mij wordt dit boek een regelrechte sisser : het is een uiterst negatief leugenachtig werk dat beter meteen in de papiercontainer wordt gedumpt, zelfs De Slegte zal het niet tussen haar boekjes willen. En het zal zeker ook geen bestseller worden in haar eigen Tielt...
Aankoop van 'nieuw archief' van kasteel van Kemmel.
Weer dankzij mijn contacten in Douai kon ik vandaag de hand leggen op vele tientallen stukken archief die afkomstig zijn van de familie Navigheer uit Kemmel. Tot spijt van wie het benijdt... Deze archiefvormers bewoonden er blijkbaar een kasteel, een kasteel dat nu niet meer bestaat, als gevolg van de eerste wereldoorlog.
Vooraleer ik het verkoop, aan dezelfde kopers als voorheen, zal ik er toch een kijkje in nemen. Het zijn namelijk allemaal unieke stukken, ditmaal voornamelijk uit de 18e eeuw.
Vandaag biermand gekregen van een tevreden klant...
Het kan niet meer op. Vandaag kreeg ik bezoek van een goede klant, ze had een grote biermand mee voor mij, uit dankbaarheid voor de mooie zaken die ze aan mij kocht. Een heel eenvoudige vrouw die alles over Brugge verzamelt. Toen ze voor het eerst bij mij kwam had ze nauwelijks een twintigtal boeken over Brugge in huis. Nu zijn er dat al enkele honderden. Enkel recente uitgaven interesseren haar, dus geen achttiende eeuwse drukken of zo.
Intussen is ze stadgids geworden, als gevolg van haar contacten met mij.
Het doet echt deugd als mensen me komen bedanken, als klanten tevreden en gelukkig zijn, en zeker als ze dat persoonlijk komen zeggen. En zoals vandaag zelfs met een zware biermand komen aandraven. Gelukkig is dit uitzonderlijk, anders liep ik de hele dag dronken rond.
Aankoop van perkamenten documenten uit veertiende eeuw ivm familie deLigne uit Belloeil
Ook vandaag nog kreeg ik een hele verzameling perkamenten aangeboden. Het oudste stuk, het best leesbare trouwens, dateert uit de veertiende eeuw, onvoorstelbaar! De andere tientallen documenten stammen uit de vijftiende, zestiende, zeventiende en achttiende eeuw. Oa stukken ivm de familie de Ligne die al vele eeuwen het kasteel van Beloeil bewonen.
Dat wordt dus smullen, figuurlijk weliswaar. Goed voor een hele week vertier.
Vandaag was er voor de - denk ik ongeveer - vijfde maal een rommelmarktje in de Breydellaan en omliggende straten. Het begon heel klein, maar met heel veel rommel enkele jaren geleden. Nu is de markt uitgegroeid tot enkele lange straten met ... heel veel grote rommel. Het aanbod was echt adem-benemend : vele stinkende hopen kledij van dode oma of overleden opa, veel Wibra-kwaliteit, veel talloren en veel oude soeptassen, oude bierglazen en lelijke waardeloze bisquit beeldjes. Eentje verkocht minbokaaltjes zelfgemaakte frezegeleie, een ander stond er met een spekkekraam van 15 meter, een stokoud koppel verkocht er massa's nepjuwelen, kortom : een ware hel voor wie kwaliteit dacht te vinden...
Normaal gezien zou ik er ook staan maar door het slechte weer vanmorgen vroeg liet ik deze kelk aan mij voorbij gaan. Niettemin kon ik het dus toch niet laten om toch even te passeren... De verkopers van boeken keken me verlangend aan, ze dachten dat ik hun rommel zou aankopen. Ik wil wel kopen maar dan moeten ze wat beters meebrengen. Enkelen vroegen me wie hun boeken dan wel zou willen kopen, waarop ik antwoordde dat ze zo iemand buiten ons melkwegstelsel dienden te zoeken...
Daarna trok ik naar mijn winkel waar ik de hele tijd bezoek kreeg : familie en ander Moenaertjes uit Frankrijk... toch een geslaagde dag.
Natuurlijk wacht ik nog steeds met spanning af op nieuws over mijn twee mogelijke nieuwe locaties voor een 'iets' ruimere winkel. De vraagprijs zal uiteraard heel belangrijk zijn. Ik biedt een uitzonderlijk interessant artikel aan en wil ook een bijzondere ruimte om dit alles tentoon te stellen. Veel hangt dus af van het prijskaartje...
De foto hierbij maakt duidelijk hoe Onzelievevrouwtje keek toen ze in deze mooie meimaand zoveel rommel zag. Brugge Mariastad onwaardig...
Het nationaal congres van de Vlaamse Vereniging voor Familiekunde
Zoals elk jaar was er vandaag weer het nationaal congres van de vvf, voor genealogen uit heel Vlaanderen, maar ook voor een aantal Nederlanders en Fransen.
Elk jaar wordt hier ook een boekenmarkt aan gekoppeld. Een tiental jaar geleden mocht ik zo'n boekenmarkt organiseren toen het nationaal congres in het toen fonkelnieuwe casino van Koksijde plaats vond. Een echt succes toen.
Doordat ik nogal laat ingeschreven was moest ik genoegen nemen met een plaatsje op de eerste verdieping. Achteraf gezien ben ik heel blij met deze plaats want iedereen moest passeren tot vlak bij mijn stand wanneer ze gingen luisteren naar de referaten over allerlei genealogische onderwerpen. Met alle positieve gevolgen vandien. Ik was zoals gewoonlijk verweg de enige die uitsluitende antiquarische boeken aanbood.
Ik kocht er Stam3, een genealogische programma om eindelijk - na 22 jaar opzoekingen - alles in de computer in te voeren, ook al maak ik me geen illusies, dit werkje zal wel een paar jaar duren. Eerst nog alles controleren op fouten of onjuistheden...
Zoals gewoonlijk op boekenbeurzen was ik weer de laatste die De Spil, het cultureel centrum van Roeselare waar het congres plaats vond, verliet. Moe maar tevreden.
In de zoektocht naar uitbreiding van mijn zaak is er heel wat denkwerk aan voorafgegaan. Elke dag opnieuw zoveel zaken moeten buiten plaatsen om zelf tot aan mijn bureau te geraken. Telkens het gevaar om iets te breken of te beschadigen. En vooral : de onoverzichtelijkheid van mijn winkel. Alles staat zodanig kriskras door elkaar dat je op de duur door de bomen het bos niet meer ziet.
Toen ik eergisteren bij de bakker was ontmoette ik een oude bekende, ook hij had iets op het oog voor mij, een plaats om winkel te houden, zo mogelijk nog interessanter dan de andere plaats. Hij beloofde mij de kostprijs voor aankoop dezelfde dag nog door te bellen maar ik hoorde nog niets. Erg hoe iedereen het vertikt om te doen wat hij belooft. Moest ik zo handelen tegenover mijn klanten dan sta ik binnen een paar maanden op straat. Afwachten dus...
In de zoektocht naar uitbreiding van mijn zaak is er heel wat denkwerk aan voorafgegaan. Elke dag opnieuw zoveel zaken moeten buiten plaatsen om zelf tot aan mijn bureau te geraken. Telkens het gevaar om iets te breken of te beschadigen. En vooral : de onoverzichtelijkheid van mijn winkel. Alles staat zodanig kriskras door elkaar dat je op de duur door de bomen het bos niet meer ziet.
Toen ik eergisteren bij de bakker was ontmoette ik een oude bekende, ook hij had iets op het oog voor mij, een plaats om winkel te houden, zo mogelijk nog interessanter dan de andere plaats. Hij beloofde mij de kostprijs voor aankoop dezelfde dag nog door te bellen maar ik hoorde nog niets. Erg hoe iedereen het vertikt om te doen wat hij belooft. Moest ik zo handelen tegenover mijn klanten dan sta ik binnen een paar maanden op straat. Afwachten dus...
In de zoektocht naar uitbreiding van mijn zaak is er heel wat denkwerk aan voorafgegaan. Elke dag opnieuw zoveel zaken moeten buiten plaatsen om zelf tot aan mijn bureau te geraken. Telkens het gevaar om iets te breken of te beschadigen. En vooral : de onoverzichtelijkheid van mijn winkel. Alles staat zodanig kriskras door elkaar dat je op de duur door de bomen het bos niet meer ziet.
Toen ik eergisteren bij de bakker was ontmoette ik een oude bekende, ook hij had iets op het oog voor mij, een plaats om winkel te houden, zo mogelijk nog interessanter dan de andere plaats. Hij beloofde mij de kostprijs voor aankoop dezelfde dag nog door te bellen maar ik hoorde nog niets. Erg hoe iedereen het vertikt om te doen wat hij belooft. Moest ik zo handelen tegenover mijn klanten dan sta ik binnen een paar maanden op straat. Afwachten dus...
Reeds enkele jaren en zeker sinds ik sinds 2 maart 40 kaarsjes mocht uitblazen verlang ik naar een betere en geschiktere winkelruimte. Mijn huidige zaak barst uit zijn voegen vanaf de eerste weken dat ik er was. Duizenden boeken en nu ook stilaan meer antiek staan al te veel op elkaar gestapeld zodat men door de bomen het bos niet meer ziet. Veel zaken komen niet tot hun recht doordat ik over veel te weinig ruimte beschik.
Ik zoek dan ook dringend een grotere ruimte. Eerst dacht ik : zeker in Brugge blijven! De huur is heel laag, lager kan bijna niet : 250 euro per maand. Ook is er altijd veel volk in de stad. Anderzijds heb ik een hekel aan de vele onattentvolle toeristen die mijn winkel als het ware terroriseren. En mijn goede klanten komen meestal pas naar de winkel doordat ik hen zie op gespecialiseerde antiek- en antiquariaatsbeurzen (bv. Luxembourg, Hasselt, Brussel, Mechelen, Tielt, ...) en meer algemene beurzen. En... niet te vergeten : ik hou zielsveel van mijn Westhoek!!! Mijn familie woont er al meer dan 400 jaar : Eggewaarts, voordien in Oostkerke en nog daarvoor te Pervijze. In zowat elk dorpje rond Veurne en Diksmuide woonden of wonen familieleden : Avekapelle, Bulskamp, Wulveringem, Alveringem, Lo, Nieuwkapelle, Oudekapelle, St-Jacobskapelle, Lampernisse, Oostkerke, Pervijze, Ramskapelle, Wulpen, Stuivetjes, Kaaskerke, enz.
Vandaag kwam ik een ruimte die mij uitermate geschikt lijkt, ik kan er nog niet veel over uitweiden omdat er nog niets vaststaat. Er is heel wat restauratie nodig, de kostprijs van het gebouw is niet min, er zal heel wat gedurig onderhoud nodig zijn... maar de lokatie is gewoon zalig. Hopelijk mag ik rekenen op de goodwill van enkelel mensen en mag ik er vlug mijn tenten opslaan!
I have a dream!!!
PS : enkele zaken die er zéér mooi zouden staan... zie bijvoegde foto's
Morgen ga ik op zoek naar ene grotere winkelruimte. Mijn huidig winkeltje barst immers al jaren uit zijn voegen : alles ligt er wat ordeloos door elkaar en bezoekers zien op die manier onvoldoende wat er allemaal te koop is. Dus uitkijken naar een grotere ruimte. Belangrijk is natuurlijk dat dit betaalbaar is en dat de klanten mij niet uit het oog verliezen indien ik zou verhuizen.
De plaats die ik morgen bezoek is voorlopig nog geheim maar loont echt wel de moeite. Het zou de nodige allure geven aan mijn zaak...
Omdat we nog steeds in de meimaand zijn plaats ik hier nog een afbeelding van een OLV.
Vervelende en ongepaste maar vooral ook lachwekkende opmerkingen van de Engelse toeristen
Brugge wordt platgelopen door de Engelsen, Spanjaarden en Jappen. Zonder al deze cultuurbarbaren, in antiek en oude boeken lijken ze niet geïnteresseerd, en als ze wel interesse tonen hebben ze geen geld..., zonder deze toeristen zou het niveau ferm stijgen. Bovendien staan ze ook altijd klaar om volop commentaat te geven. Over de Spanjaarden en Jappen zal ik het hier niet hebben want ik versta hun taaltje toch niet. Het kan me trouwens gestolen worden wat ze allemaal te vertellen hebben, zolang ik het maar niet begrijp....
De Engelsen hebben de grootste mond, je hoort ze van verre afkomen. De meesten zijn trouwens lelijke mensen, ze zitten wellicht de hele godganse dag op hun 'leeg gat'. 's Morgens naar de dop, dan goedkoop bier en andere drank halen in de winkel, en de rest van de dag pintjes drinken. Als ze aan mijn winkel komen zeggen ze meestal dingen in de zin van : kijk, allemaal uit de kerken geroofd. Of : de kerken houden uitverkoop. Of : wie koopt dat nu nog? Maar vandaag hoorde ik een andere klok : een slimmerik riep vol bewondering : Look, rescued from church. Ik heb volgens deze wiseguy alles gered uit handen van de Kerk. Natuurlijk kon ik niet anders dan reageren met een vriendelijk en minzaam knikje.
Net kwamen twee engelse dametje, of zeg maar dames, de winkel ingewurmd. Ze waren zodanig moddervet dat ze de winkel bijna niet inraakten. Onmiddellijk maande ik hen aan héél voorzichtig te zijn tijdens het rondkijken, kwestie van geen kasten omver te duwen of geen beelden tot stof te knijpen met hunne derrière. Natuurlijk hadden ze weer emmers vol commentaar en daardoor aangewakkerd besloot ik ook mijn zegje te doen. Ik vroeg hen of ze al in Oostende geweest waren. Ze zeiden van neen en vroegen wat er daar wel te doen was die de moeite waard loonde of zich tot daar te verplaatsen (of rollen?). Daarop sprak ik hen van de grote zeeweringswerken in Oostende, het is namelijk zo dat er eens om de honderd jaar een stormvloed verwacht wordt aan onze Belgische kust en dat men daarom de kustlijn aan het versterken was. Toen ik hen voorstelde om samen met hun andere volumineuze familieleden één breed front te vormen voor de kust van Oostende, om zo de stad te vrijwaren tegen die stormvloed, toen werden ze héél héél boos. Daarna werd het stil en wat later bulderden ze van het lachen. Ze vonden mijn voorstel schitterend en zouder er met de familie over praten. Ik ben benieuwd. Moesten ze dat voor ons willen doen...
De meimaand is de traditionele Mariamaand. In Vlaanderen wordt aan vele kapelletjes gebeden in dorpsverband. Zo ook in Eggewaartskapelle. Er zijn vier kapelletjes en iedere woensdagavond gaat men in mei op bedevaart, eerst naar ons kapelletje, de 'Knollekapel' en de weken daarna naar de andere. Toen ik klein was en zo lang ik thuis op de boerderij woonde was het traditie om de week voor dat mei begon ons kapelletje, een van de mooiste van de streek door zijn okerkleurige geveltjes, op te frissen. Altijd was mijn groot- en suikertante Irma (Moenaert uiteraard) van de partij. De hele buitenkant werd herschilderd indien de kleuren niet meer zo fris waren, de voegen tussen de dakpannen wit geschilderd (heb ik nog nooit elders gezien) en indien nodig het eenvoudige maar mooie smeedijzeren kruisje 'geterd' (met teerverf ingewreven). De binnenkant werd opgefrist : speciale kandelaars en zijden bloemen geplaatst enz. Vroeger stond hier een straatoude Christus op de Koude Steen, maar om dieven niet aan te moedigen werd deze mee naar huis gebracht. Ook de 'geklede' OLV is verdwenen. Eveneens om dieven niet in bekoring te brengen staat er heden een lelijk gipsen beeldje. Waar ik zelf niet vrolijk over wordt want het kapelletje verdient volgens mij toch wel wat meer versiering. Een paar jaar geleden vroeg iemand wie dat 'lelijk takkewijf', een lelijk oud mens, was die de kapel aan het opfrissen was een tijdje daarvoor. Ik antwoordde dat ik een vaag vermoeden had maar dat ik daar spijtig genoeg niets kon aan doen. In bijlage plaats ik een foto van een OLV-beeld die mooi tot zijn recht zou komen in 'ons' (van de Moenaert's) kapelletje...
Vandaag was er voor de - denk ik ongeveer - vijfde maal een rommelmarktje in de Breydellaan en omliggende straten. Het begon heel klein, maar met heel veel rommel enkele jaren geleden. Nu is de markt uitgegroeid tot enkele lange straten met ... heel veel grote rommel. Het aanbod was echt adem-benemend : vele stinkende hopen kledij van dode oma of overleden opa, veel Wibra-kwaliteit, veel talloren en veel oude soeptassen, oude bierglazen en lelijke waardeloze bisquit beeldjes. Eentje verkocht minbokaaltjes zelfgemaakte frezegeleie, een ander stond er met een spekkekraam van 15 meter, een stokoud koppel verkocht er massa's nepjuwelen, kortom : een ware hel voor wie kwaliteit dacht te vinden...
