Goed uitgerust vallen we aan op het ontbijt, gezellig samen met de Bruggelingen. En je zal het niet geloven maar ... de Jappen vonden ook de weg hierheen. Nog massaler dan vroeger komen ze naar Europa. Onder de vele toeristen vermoed ik bovendien heel wat vluchtelingen. Jappen die hun eigen vuiligheid van die kerncentrale ontvluchten en hier wat gezonde (berg)lucht komen opsnuiven. Gezonde kost ook die niet te veel bestraald is... Ze eten alsof hun leven er van af hangt. Elk vecht voor z'n brokke. Al overdrijf ik wel wat. De lege borden worden opnieuw gevuld en we drummen rond het buffet totdat we ook wat op ons bord hebben. Het is heel lekker. De Jappen schrokken zoveel ze kunnen, ook volle kommetjes ontbijtgranen. Waarschijnlijk zijn ze aan het hamsteren. Al hun 'Made in Japan' kledij en andere rotzooi laten ze hier achter en ze vullen hun valiezen hier met ontbijtgranen zodat ze daar in hun bergachtige apenland enkele weken langere overlevingskansen creëren... De andere Bruggelingen zitten in het andere hotel zodat ik op mijn eentje moest ontbijten. Magere Hein profiteert zo van de gelegenheid om aan mijn tafel te komen zitten. Hij eet alsof zijn leven er van afhangt.
Héél gezond ziet dat er niet uit!
De bus met de Chinese vrijwilligers komt aan en we verlaten ons hotel in Buochs. Reizen met de bus is enerzijds soms wat eentonig maar je kan er wel een oog dicht doen zonder op de weg te moeten letten. Zelf heb ik echter een probleem met Magere Hein, telkens als hij ontwaakt (ik vrees de hele tijd dat hij plots in zijn slaap blijft hangen...) port hij me aan met zijn skeletelleboog : 'Cola!'. Dan wenk ik onze sympathieke gids want buurman kan best wat suikers gebruiken. Om de paar uur houden we een P-pauze in een tankstation, zodat het water niet tot aan de lippen komt staan... Dan kunnen we ook even de benen strekken en een babbeltje slaan. 's Middags stoppen we ook meestal aan een wegrestaurant. Opvallend is dat je hier qua maaltijden veel meer keuze hebt dan bij ons. Niet enkel vol-au-vent, gehaktballen in tomattesaus of een uitgedroogde halve kip.
Vandaag staat een bezoekje aan Pisa op het programma. Onderweg passeren we verschillende payages. Eigenlijk lijkt Pisa niet zo groot. De bus diende geparkeerd een drietal km van het historisch centrum wat wel vervelend is voor mensen die minder goed te been zijn. De elektrische kar van het hoogbejaarde koppeltje wordt uitgeladen, het stuur en de rugleuning rechtgeplaatst en met gierende banden vlamt ze weg. Haar man die wat problemen heeft met zijn 'kort' geheugen probeert zijn vrouw bij te ... benen.
Hier was geen duwen aan...
Na een hele (en voor enkelen misschien 'helse') wandeling zien we de hoge stadsmuren. Daar achter een heel groot plein met achteraan de scheve toren van Pisa, daar voor de Duomo of kathedraal en het dichtste gebouw in de rij is de Battisterio of doopkapel (gebouwd vanaf 12e eeuw). Eerst bezoek ik de Dom, aan de linkerzijkant zie ik een mooi reliekschrijn. In de doopkapel, met een omtrek van meer dan 100 meter, de grootste van Italië, staat een mooie stenen preekstoel uit 1255-1260, gemaakt door Nicola Pisano. De achthoekige doopvont dateert van 1246. Heel imposant, zo'n een apart gebouw, bij ons vinden we de doopkapel in het kerkgebouw zelf. Doel was dat je gedoopt werd voor je in de kerk kwam, dus stond de doopvont achteraan in de kerk. Tegenwoordig vind je de doopvont bij ons echter soms vooraan in de kerk of op een andere plaats... Daarna bezoek ik de Campo Santo, een grote ommuurde begraafplaats, een paus bracht van een kruistocht heilige grond mee waaraan het kerkhof zijn naam te danken heeft. Het gebouw lijkt op een grote pandgang uit een klooster, met een binnentuin. Overal in de muren staan grafmonumenten, in de vloeren een massa grafplaten vaak versierd met wapenschilden, doodshoofden, enz. In een aanpalend gebouw een grote fresco. De muurschildering verbeeldt een edelman die op een paard zit en langs de weg geconfronteerd wordt met enkele lijken, in verschillende staten van ontbinding... De edelman houdt zijn neus dicht met de hand. Het zou gaan om de vergankelijkheid van het aardse leven. Tijd voor een bezoekje aan de scheve toren is er niet meer, met deze hoge temperaturen heb ik trouwens geen zin om nog dichter bij de zon te gaan klauteren (55 meter).
Intussen is het tijd om te verzamelen, iedereen lijkt stipt aanwezig te zijn. Grote paniek echter want de madam met de pausmobiel zoals we dat vehikel noemen is haar man kwijt. En ... haar vehikel wil niet meer vooruit, de batterij is nochtans niet plat. Duwen, zegt ze, en ik bekijk haar eens goed. Ik antwoord : 'Levate, sta rechte!' We krijgen geen beweging in dat spel en samen met een andere man trekken we de pausmobiel richting autocar. De medereizigers volgen en de gids en nog iemand gaan de grijsaard zoeken op de Campo dei Miracoli, er moet dringend een mirakel gebeuren nu! Het is immers snikheet... Gelukkig weet men welke kledij hij draagt. Het verslepen van de pausmobiel valt echt niet mee en we zweten ons bijna dood. Onderweg worden we lastig gevallen door zwarten die saccochen en rolexen en paraplu's verkopen. Plots passeren we onder een boom vijf zwarten die 'uitblazen' onder een boom, ze reiken hun rommel aan. Ik zeg hen dat ze in plaats van de leegaard uit te hangen beter wat kunnen werken en ons helpen. Daarop lachen ze hun witte tanden bloot en lachen. De volgende zwarte heeft paraplus's te koop, ik vraag hem of dat hij één van zijn paraplu's wil ruilen met de pausmobiel, dan zijn we weer op ons gemak... Hij vraagt of het spel nog marcheert waarop ik hem zeg dat hij niet te kieskeurig moet zijn bij zo'n interessant ruilvoorstel. Het ventje lacht zijn tanden bloot en loopt verder, we zitten er dus mee... Na nog een kilometer komen we aan bij de bus. Een uur lang wachten we op de gids en de vermiste. Plots komt in de verte de verdwaalde grijsaard aangewandeld. Intussen had hij zijn pet opgezet en een blauwe pull aangetrokken boven zijn wit hemd, onvindbaar dus voor wie een persoonsbeschrijving meekreeg.
Grote vreugde alom! Het schaap dat verloren was is teruggevonden...
De gids wordt opgebeld en we kunnen verder richting Firenze. Ons hotel ligt in Montecattini, een stadje dat bekend is om zijn warmwaterbronnen. Na het avondmaal ga ik op zoek naar een gelateria, een ijsstalletje dus, en vind er het beste ijs dat je kan dromen. Tijdens het terugkeren naar het hotel zie ik een weegschaal staan, ik gooi er een halve euro in en zie de wijzer van links naar rechts donderen, de weegschaal kan mijn gewicht niet aan...
