Aankoop van perkamenten documenten uit veertiende eeuw ivm familie deLigne uit Belloeil
Ook vandaag nog kreeg ik een hele verzameling perkamenten aangeboden. Het oudste stuk, het best leesbare trouwens, dateert uit de veertiende eeuw, onvoorstelbaar! De andere tientallen documenten stammen uit de vijftiende, zestiende, zeventiende en achttiende eeuw. Oa stukken ivm de familie de Ligne die al vele eeuwen het kasteel van Beloeil bewonen.
Dat wordt dus smullen, figuurlijk weliswaar. Goed voor een hele week vertier.
Vandaag was er voor de - denk ik ongeveer - vijfde maal een rommelmarktje in de Breydellaan en omliggende straten. Het begon heel klein, maar met heel veel rommel enkele jaren geleden. Nu is de markt uitgegroeid tot enkele lange straten met ... heel veel grote rommel. Het aanbod was echt adem-benemend : vele stinkende hopen kledij van dode oma of overleden opa, veel Wibra-kwaliteit, veel talloren en veel oude soeptassen, oude bierglazen en lelijke waardeloze bisquit beeldjes. Eentje verkocht minbokaaltjes zelfgemaakte frezegeleie, een ander stond er met een spekkekraam van 15 meter, een stokoud koppel verkocht er massa's nepjuwelen, kortom : een ware hel voor wie kwaliteit dacht te vinden...
Normaal gezien zou ik er ook staan maar door het slechte weer vanmorgen vroeg liet ik deze kelk aan mij voorbij gaan. Niettemin kon ik het dus toch niet laten om toch even te passeren... De verkopers van boeken keken me verlangend aan, ze dachten dat ik hun rommel zou aankopen. Ik wil wel kopen maar dan moeten ze wat beters meebrengen. Enkelen vroegen me wie hun boeken dan wel zou willen kopen, waarop ik antwoordde dat ze zo iemand buiten ons melkwegstelsel dienden te zoeken...
Daarna trok ik naar mijn winkel waar ik de hele tijd bezoek kreeg : familie en ander Moenaertjes uit Frankrijk... toch een geslaagde dag.
Natuurlijk wacht ik nog steeds met spanning af op nieuws over mijn twee mogelijke nieuwe locaties voor een 'iets' ruimere winkel. De vraagprijs zal uiteraard heel belangrijk zijn. Ik biedt een uitzonderlijk interessant artikel aan en wil ook een bijzondere ruimte om dit alles tentoon te stellen. Veel hangt dus af van het prijskaartje...
De foto hierbij maakt duidelijk hoe Onzelievevrouwtje keek toen ze in deze mooie meimaand zoveel rommel zag. Brugge Mariastad onwaardig...
Het nationaal congres van de Vlaamse Vereniging voor Familiekunde
Zoals elk jaar was er vandaag weer het nationaal congres van de vvf, voor genealogen uit heel Vlaanderen, maar ook voor een aantal Nederlanders en Fransen.
Elk jaar wordt hier ook een boekenmarkt aan gekoppeld. Een tiental jaar geleden mocht ik zo'n boekenmarkt organiseren toen het nationaal congres in het toen fonkelnieuwe casino van Koksijde plaats vond. Een echt succes toen.
Doordat ik nogal laat ingeschreven was moest ik genoegen nemen met een plaatsje op de eerste verdieping. Achteraf gezien ben ik heel blij met deze plaats want iedereen moest passeren tot vlak bij mijn stand wanneer ze gingen luisteren naar de referaten over allerlei genealogische onderwerpen. Met alle positieve gevolgen vandien. Ik was zoals gewoonlijk verweg de enige die uitsluitende antiquarische boeken aanbood.
Ik kocht er Stam3, een genealogische programma om eindelijk - na 22 jaar opzoekingen - alles in de computer in te voeren, ook al maak ik me geen illusies, dit werkje zal wel een paar jaar duren. Eerst nog alles controleren op fouten of onjuistheden...
Zoals gewoonlijk op boekenbeurzen was ik weer de laatste die De Spil, het cultureel centrum van Roeselare waar het congres plaats vond, verliet. Moe maar tevreden.
In de zoektocht naar uitbreiding van mijn zaak is er heel wat denkwerk aan voorafgegaan. Elke dag opnieuw zoveel zaken moeten buiten plaatsen om zelf tot aan mijn bureau te geraken. Telkens het gevaar om iets te breken of te beschadigen. En vooral : de onoverzichtelijkheid van mijn winkel. Alles staat zodanig kriskras door elkaar dat je op de duur door de bomen het bos niet meer ziet.
Toen ik eergisteren bij de bakker was ontmoette ik een oude bekende, ook hij had iets op het oog voor mij, een plaats om winkel te houden, zo mogelijk nog interessanter dan de andere plaats. Hij beloofde mij de kostprijs voor aankoop dezelfde dag nog door te bellen maar ik hoorde nog niets. Erg hoe iedereen het vertikt om te doen wat hij belooft. Moest ik zo handelen tegenover mijn klanten dan sta ik binnen een paar maanden op straat. Afwachten dus...
In de zoektocht naar uitbreiding van mijn zaak is er heel wat denkwerk aan voorafgegaan. Elke dag opnieuw zoveel zaken moeten buiten plaatsen om zelf tot aan mijn bureau te geraken. Telkens het gevaar om iets te breken of te beschadigen. En vooral : de onoverzichtelijkheid van mijn winkel. Alles staat zodanig kriskras door elkaar dat je op de duur door de bomen het bos niet meer ziet.
Toen ik eergisteren bij de bakker was ontmoette ik een oude bekende, ook hij had iets op het oog voor mij, een plaats om winkel te houden, zo mogelijk nog interessanter dan de andere plaats. Hij beloofde mij de kostprijs voor aankoop dezelfde dag nog door te bellen maar ik hoorde nog niets. Erg hoe iedereen het vertikt om te doen wat hij belooft. Moest ik zo handelen tegenover mijn klanten dan sta ik binnen een paar maanden op straat. Afwachten dus...
In de zoektocht naar uitbreiding van mijn zaak is er heel wat denkwerk aan voorafgegaan. Elke dag opnieuw zoveel zaken moeten buiten plaatsen om zelf tot aan mijn bureau te geraken. Telkens het gevaar om iets te breken of te beschadigen. En vooral : de onoverzichtelijkheid van mijn winkel. Alles staat zodanig kriskras door elkaar dat je op de duur door de bomen het bos niet meer ziet.
Toen ik eergisteren bij de bakker was ontmoette ik een oude bekende, ook hij had iets op het oog voor mij, een plaats om winkel te houden, zo mogelijk nog interessanter dan de andere plaats. Hij beloofde mij de kostprijs voor aankoop dezelfde dag nog door te bellen maar ik hoorde nog niets. Erg hoe iedereen het vertikt om te doen wat hij belooft. Moest ik zo handelen tegenover mijn klanten dan sta ik binnen een paar maanden op straat. Afwachten dus...
Reeds enkele jaren en zeker sinds ik sinds 2 maart 40 kaarsjes mocht uitblazen verlang ik naar een betere en geschiktere winkelruimte. Mijn huidige zaak barst uit zijn voegen vanaf de eerste weken dat ik er was. Duizenden boeken en nu ook stilaan meer antiek staan al te veel op elkaar gestapeld zodat men door de bomen het bos niet meer ziet. Veel zaken komen niet tot hun recht doordat ik over veel te weinig ruimte beschik.
Ik zoek dan ook dringend een grotere ruimte. Eerst dacht ik : zeker in Brugge blijven! De huur is heel laag, lager kan bijna niet : 250 euro per maand. Ook is er altijd veel volk in de stad. Anderzijds heb ik een hekel aan de vele onattentvolle toeristen die mijn winkel als het ware terroriseren. En mijn goede klanten komen meestal pas naar de winkel doordat ik hen zie op gespecialiseerde antiek- en antiquariaatsbeurzen (bv. Luxembourg, Hasselt, Brussel, Mechelen, Tielt, ...) en meer algemene beurzen. En... niet te vergeten : ik hou zielsveel van mijn Westhoek!!! Mijn familie woont er al meer dan 400 jaar : Eggewaarts, voordien in Oostkerke en nog daarvoor te Pervijze. In zowat elk dorpje rond Veurne en Diksmuide woonden of wonen familieleden : Avekapelle, Bulskamp, Wulveringem, Alveringem, Lo, Nieuwkapelle, Oudekapelle, St-Jacobskapelle, Lampernisse, Oostkerke, Pervijze, Ramskapelle, Wulpen, Stuivetjes, Kaaskerke, enz.
Vandaag kwam ik een ruimte die mij uitermate geschikt lijkt, ik kan er nog niet veel over uitweiden omdat er nog niets vaststaat. Er is heel wat restauratie nodig, de kostprijs van het gebouw is niet min, er zal heel wat gedurig onderhoud nodig zijn... maar de lokatie is gewoon zalig. Hopelijk mag ik rekenen op de goodwill van enkelel mensen en mag ik er vlug mijn tenten opslaan!
I have a dream!!!
PS : enkele zaken die er zéér mooi zouden staan... zie bijvoegde foto's
Morgen ga ik op zoek naar ene grotere winkelruimte. Mijn huidig winkeltje barst immers al jaren uit zijn voegen : alles ligt er wat ordeloos door elkaar en bezoekers zien op die manier onvoldoende wat er allemaal te koop is. Dus uitkijken naar een grotere ruimte. Belangrijk is natuurlijk dat dit betaalbaar is en dat de klanten mij niet uit het oog verliezen indien ik zou verhuizen.
De plaats die ik morgen bezoek is voorlopig nog geheim maar loont echt wel de moeite. Het zou de nodige allure geven aan mijn zaak...
Omdat we nog steeds in de meimaand zijn plaats ik hier nog een afbeelding van een OLV.
Vervelende en ongepaste maar vooral ook lachwekkende opmerkingen van de Engelse toeristen
Brugge wordt platgelopen door de Engelsen, Spanjaarden en Jappen. Zonder al deze cultuurbarbaren, in antiek en oude boeken lijken ze niet geïnteresseerd, en als ze wel interesse tonen hebben ze geen geld..., zonder deze toeristen zou het niveau ferm stijgen. Bovendien staan ze ook altijd klaar om volop commentaat te geven. Over de Spanjaarden en Jappen zal ik het hier niet hebben want ik versta hun taaltje toch niet. Het kan me trouwens gestolen worden wat ze allemaal te vertellen hebben, zolang ik het maar niet begrijp....
De Engelsen hebben de grootste mond, je hoort ze van verre afkomen. De meesten zijn trouwens lelijke mensen, ze zitten wellicht de hele godganse dag op hun 'leeg gat'. 's Morgens naar de dop, dan goedkoop bier en andere drank halen in de winkel, en de rest van de dag pintjes drinken. Als ze aan mijn winkel komen zeggen ze meestal dingen in de zin van : kijk, allemaal uit de kerken geroofd. Of : de kerken houden uitverkoop. Of : wie koopt dat nu nog? Maar vandaag hoorde ik een andere klok : een slimmerik riep vol bewondering : Look, rescued from church. Ik heb volgens deze wiseguy alles gered uit handen van de Kerk. Natuurlijk kon ik niet anders dan reageren met een vriendelijk en minzaam knikje.
Net kwamen twee engelse dametje, of zeg maar dames, de winkel ingewurmd. Ze waren zodanig moddervet dat ze de winkel bijna niet inraakten. Onmiddellijk maande ik hen aan héél voorzichtig te zijn tijdens het rondkijken, kwestie van geen kasten omver te duwen of geen beelden tot stof te knijpen met hunne derrière. Natuurlijk hadden ze weer emmers vol commentaar en daardoor aangewakkerd besloot ik ook mijn zegje te doen. Ik vroeg hen of ze al in Oostende geweest waren. Ze zeiden van neen en vroegen wat er daar wel te doen was die de moeite waard loonde of zich tot daar te verplaatsen (of rollen?). Daarop sprak ik hen van de grote zeeweringswerken in Oostende, het is namelijk zo dat er eens om de honderd jaar een stormvloed verwacht wordt aan onze Belgische kust en dat men daarom de kustlijn aan het versterken was. Toen ik hen voorstelde om samen met hun andere volumineuze familieleden één breed front te vormen voor de kust van Oostende, om zo de stad te vrijwaren tegen die stormvloed, toen werden ze héél héél boos. Daarna werd het stil en wat later bulderden ze van het lachen. Ze vonden mijn voorstel schitterend en zouder er met de familie over praten. Ik ben benieuwd. Moesten ze dat voor ons willen doen...
De meimaand is de traditionele Mariamaand. In Vlaanderen wordt aan vele kapelletjes gebeden in dorpsverband. Zo ook in Eggewaartskapelle. Er zijn vier kapelletjes en iedere woensdagavond gaat men in mei op bedevaart, eerst naar ons kapelletje, de 'Knollekapel' en de weken daarna naar de andere. Toen ik klein was en zo lang ik thuis op de boerderij woonde was het traditie om de week voor dat mei begon ons kapelletje, een van de mooiste van de streek door zijn okerkleurige geveltjes, op te frissen. Altijd was mijn groot- en suikertante Irma (Moenaert uiteraard) van de partij. De hele buitenkant werd herschilderd indien de kleuren niet meer zo fris waren, de voegen tussen de dakpannen wit geschilderd (heb ik nog nooit elders gezien) en indien nodig het eenvoudige maar mooie smeedijzeren kruisje 'geterd' (met teerverf ingewreven). De binnenkant werd opgefrist : speciale kandelaars en zijden bloemen geplaatst enz. Vroeger stond hier een straatoude Christus op de Koude Steen, maar om dieven niet aan te moedigen werd deze mee naar huis gebracht. Ook de 'geklede' OLV is verdwenen. Eveneens om dieven niet in bekoring te brengen staat er heden een lelijk gipsen beeldje. Waar ik zelf niet vrolijk over wordt want het kapelletje verdient volgens mij toch wel wat meer versiering. Een paar jaar geleden vroeg iemand wie dat 'lelijk takkewijf', een lelijk oud mens, was die de kapel aan het opfrissen was een tijdje daarvoor. Ik antwoordde dat ik een vaag vermoeden had maar dat ik daar spijtig genoeg niets kon aan doen. In bijlage plaats ik een foto van een OLV-beeld die mooi tot zijn recht zou komen in 'ons' (van de Moenaert's) kapelletje...
Daarnet kreeg ik bezoek van een onooglijk klein mannetje, nauwelijks een meter ik bedoel anderhalve meter hoog. Heel zijn (lange) leven verzamelt hij al beelden van OLV in hout, liefst zo goedkoop mogelijk en het moeten geen topwerken zijn. Meer dan 100 euro betaalt hij niet. Tja, dan is de zaak rap afgehandeld, ik wens hem veel succes met zijn verzameling. 100 euro, 't is gelijk de boeren van de kleine patatjes... Wanneer ik denk dat hij nu weggaat blijkt dat buiten de waard gerekend. Hij heeft in zijn rugzakje namelijk enkele beeldjes die hij wil verkopen. Houten beeldjes zegt hij en onderaan met mooi groen vilt bekleed zodat je geen schrammen maakt op je meubelen. Allemaal in eik volgens hem. Wanneer ik de beeldjes bekijk krijg ik een hevige neiging om ze meteen buiten in de vuilnisbak te gooien ook als staat er een ferme boete op sluikstorten. De beeldjes lijken me nogal zwaar, zelfs al zouden ze in eik zijn. Ik trek het vilt van een van de beeldjes wat los en wat zie ik? De beeldjes zijn gegoten uit een soort gemalen steen. Nep van het allerergste soort. Wanneer ik het ventje duidelijk maak dat het echte charlatans zijn die dit verkopen voor houten beeldjes pakt hij alles terug netjes in en vertrekt. Geef mij maar een mooi stuk en dan mag het stukken van mensen kosten. Een voorbeeldje van een mooi beeld vind je in bijlage.
Een late maar gemeende nieuwjaarswens voor een slechte betaler...
Vandaag had ik bezoek van een goede klant, 't is te zeggen een goede klant tot op dit moment... Een paar maand geleden kwam hij de winkel binnen en liet een aantal waardevolle boeken opzij leggen. Drie maand zou volstaan om alles te komen betalen. Een serieus bedrag met vier nulletjes. Na het betalen van een voorschot van een vijfde van de som, dus ook een mooi bedrag, vertrok hij. Intussen kreeg ik een mooi aanbod van schitterende boeken en gezien het grote bedrag dat ik eind mei zou binnenkrijgen heb ik ook een en ander besteld. Betaling begin juni. Vandaag komt hij die klant de winkel binnen en vraagt doodleuk wat hij kan kopen met het bedrag dat hij als voorschot betaalde 10 weken geleden. Hij gaf geen reden op waarom hij ineens van gedachten was veranderd en wilde zijn voorschot recupereren. Heel onaangenaam verrast wist ik eerst niet wat te antwoorden. Dan zei ik hem : ofwel betaal je alles ofwel ben je je voorschot kwijt. Na lang vijven en zessen, na een lange discussie zei hij : oh ja, we gaan het zo laten... Hij liep naar de deur en verdween richting Burg. Ik kon geen woord uitbrengen. Wie gooit nu zomaar 2000 euro over boord? Intussen mag ik het gaan uitleggen aan de mensen waar ik zelf boeken aan de kant heb laten zetten. Hopelijk nemen ze het goed op als ik hen vraag een tijdje uitstel te geven.
Daarom nog een late nieuwjaarswens aan die snode ex-klant : 'K wens in uw buurt een maanstation, 'K wens u goedkoop een maancoupon, En dit kunt gij al zelve raân : 'K wens u een goê reis naar de maan!!!!!!
(deze strofe is hier ietwat uit zijn context gerukt (wie kent de herkomst van dit gedicht?) maar het verwoordt wel enigszins mijn gevoelens voor die mooie klant!)
Vanmorgen vroeg kreeg ik een telefoontje uit Gistel. Een dame uit de Stationsstraat aldaar wilde me een hoop boeken verkopen. Ik stelde voor om deze avond te gaan kijken. Er waren oude boeken over mode en over de eerste wereldoorlog. Om zeker op tijd te zijn, want er zijn al jaren openbare werken bezig in en rond het dorp van Westkerke, stelde ik mijn avondmaal even uit en reed meteen na de sluiting van mijn winkel naar Gistel, zij het langs kleine landelijke wegen. Een mooie streek trouwens, dorpjes als Zerkegem en Westkerke... Bijna een uurtje vroeger dan deze morgen afgesproken belde ik aan. Een klein rijhuisje. Een (al te) vriendelijke dame deed open en ze troonde me mee naar twee hoge stapels dozen met boeken. Meteen zei ze dat ze vroeger veel rommelmarkten heeft gedaan en dat ze er nu mee zou stoppen. Ik hoorde het in Keulen donderen, het zou vast en zeker de moeite niet zijn. Ik opende alle dozen en de grootst mogelijke rommel kwam te voorschijn : onnozele romannetjes en zwaar beschadigde boeken allerlei. Dan gelukkig een twaalftal boeken over plaatselijke geschiedenis en tenslotte - volgens haar - zeer waardevolle boeken over mode. Inderdaad, twee interessante boeken met tijdschriften over mode. Spijtig echter dat alle prenten uit het eerste boek verwijderd waren en de prenten in het tweede boek niet al te fris oogden. Daarna 1 deel van een tweedelig boek over WO I. Toen ik - tegen mijn zin want ik wilde meteen terug naar huis - de prijs vroeg wou ze niets zeggen. Ik deed een bod maar ze vond het te weinig want ze beweerde dat haar modetijdschriften en dat boek over de eerste wereldoorlog tien maal meer waard waren. Toen ik zei dat ze die 'waardevolle' boeken gerust mocht houden wou ze 'voorlopig' niets meer wegdoen. Of hoe mensen in een héél klein huisje hoog van de toren kunnen blazen. Voor mij was het duidelijk. Ik trok richting voordeur(tje) en zei haar nog : 'Wil zo vriendelijk zijn mij nooit meer lastig te vallen met uw rommel. En wees misschien wat eerlijker als je zaken wil doen...'. Weer een verloren trip. Gelukkig kon ik onderweg nog enkele zaken kopen bij vrienden die vaak bij me in de zaak komen : massa's oude bidprentjes, altijd interessant.
Net vond ik dat priester Patrick Degrieck een tijdje geleden in Kerk en Leven stelde dat de doofpotoperatie in de Kerk geen misdaad is. Hij vergeleek dit met de vele incesteuze relaties binnen gezinnen. Wanneer een moeder verneemt dat haar dochter misbruikt werd door haar man, de vader dus van het kind, dan zal de moeder meestal uit angst voor nog meer onheil, uit angst voor nog meer geweld, dit feit verzwijgen. Dit alles in de hoop zo de zaak goed aan te pakken. Dit is natuurlijk niet noodzakelijk de juiste handelswijze maar het is heel menselijk. Zo wilde de Kerk ook de zaken aanpakken, achteraf blijkt dat het ook anders en beter kon. Natuurlijk is er dan wel weer de media, enkele journalisten maken de schade nog veel groter dan ze al was...
Film The Prisoner : over een bisschop in het gevang...
Tussen het sluiten van mijn winkel en het tochtje naar Gistel vond ik nog even tijd om de bibliotheek binnen te wippen om wat films te halen. De bibliotheek biedt duizenden films aan, volledig gratis, wel films die minder commercieel zijn, dus niet de(recente) kaskrakers uit de cinema. Kwestie namelijk om de videotheken geen oneerlijke concurrentie aan te doen. Daaronder heel wat mooie films. Ik nam oa The Prisoner en Priest mee.
De film 'Priest' kwam in de filmzalen toen ik zelf in het seminarie studeerde. Quasi niemand sprak over de film omdat het ging over een priester die opkwam tegen zijn oversten en een relatie had met een andere man. Zelf ging ik op een avond de film gaan bekijken samen met een jaargenoot en dit in de Kennedy in de Zilverstraat. In het kleine bovenzaaltje met toegang rechts van de kassa. Het zaaltje zat redelijk vol en er zaten oa enkele priesters, heel grappig hoe ze hun jas aanhielden en hun kraag omhoog deden om niet herkend te worden. Beleefd als ik altijd was zei ik vriendelijk 'Goeienavond Eerwaarde'. Een ontroerende film, over een priester (Father Greg Pilkington, gespeeld door Linus Roache) die het niet onder de markt had met zijn oversten toen bekend raakte dat hij een relatie had met een man. Al stoorden enkele nogal expliciete vrijscenes me, wegens ... te expliciet... Maar vooral frapperend waren de problemen rond het biechtgeheim. Een meisje vertelt hem tijdens het biechten dat ze misbruikt wordt door haar vader. Hij mag niets laten blijken tegenover de moeder en vader. Wanneer hij de moeder een hint geeft die leidt tot ontmaskering van de vader krijgt de priester het met de beide ouders aan de stok. Hij volgde zijn hart. Mooi hoe hij steun krijgt van de oudere pastoor, gespeeld door de schitterende acteur Tom Wilkinson. Deze laatste doet me denken aan priester Norbert Bethune. Spijtig trouwens dat deze laatste uit zijn priesterambt werd gezet louter omdat hij een relatie met een vrouw onderhield. Heel spijtig want Bethune heeft heel wat kwaliteiten en wordt nog steeds door velen gewaardeerd. Hij blijft trouwens priester in eeuwigheid. Spijtig dat hij nu priester moet zijn aan de rand of eigenlijk buiten de Kerk. Zou het eigenlijk mogelijk zijn dat hij terug priester van het bisdom wordt??? Het kostte me meer dan tien jaar om de film in eigen bezit te krijgen. Daar ik hem nu nog eens wil bekijken en ik hem niet meteen terugvind thuis heb ik hem dus ontleend in de bibliotheek, dat gaat vlugger...
The Prisoner gaat over een kardinaal (acteur : Alec Guiness) die na de oorlog gevangen wordt genomen. Hij vliegt de cel in en moet een valse bekentenis ondertekenen. Na langdurige ondervragingen, gepest en morele martelingen slaat hij door en gaat over tot (valse gedwongen) bekentenissen. Aanvankelijk ter dood veroordeeld gaat hij uiteindelijk toch vrijuit. Deze film speelde zich af in ... Brugge want plots filmde men door het raam en zag je de ingang van de Blinde Ezelstraat, het stadhuis en de gevel van de H. Bloedkapel. De opnames gebeurden dus blijkbaar in de oude proostdij van St-Donaas, vandaag de ambtswoning van de gouverneur. De kerker waarin de bisschop zat zal dan de kelder van dit gebouw zijn. En de rechtszaal zal wellicht de toenmalige rechtszaal geweest zijn waar nu het stadsarchief gevestigd is. Toen ik zag dat de opnames in Brugge gebeurden moest ik onmiddellijk aan een andere vervolgde bisschop denken...
Madame Dutroux in het klooster : hoe is 't mogelijk.
De vrouw van Dutroux, die haar aandeel had in de misdaden van haar man, mag uit de gevangenis en verblijft in een Frans klooster. Ongelooflijk dat dit kan, er zijn daar kinderen om het leven gebracht. Dutroux en zijn companen gelden toch als dé symbolen van het ergste kwaad dat men kan bedrijven, nl. het vermoorden van onschuldige kinderen. Eigenlijk mogen zo'n mensen nooit meer in de maatschappij terugkeren. Wat me echter ook helemaal niet aanstaat is dat de media haar verblijf in een klooster linken aan het vroegere verblijf van Mgr Vangheluwe in de abdij van Westvleteren en later in dat klooster aan de Loire. Hoe durven ze dit vergelijken. Wat Dutroux en zijn duivelse benden uitspookten is moord. Wat een héle stap verder is dan wat de bisschop deed. De slachtoffers van Dutroux konden zich niet verweren, ze waren opgesloten. Het neefje van je weet wel kon wél zijn ouders inlichten en deze deden niets zodat deze ouders zelf heel grote schuld dragen of zoals men zegt 'boter op het hoofd hebben'. Lelijke uitdrukking trouwens want ik ben tegen het verkwisten van eten. Benieuwd of de media nu jacht gaan maken op madame Dutroux, net ze zo wellustig gedaan hebben met de bisschop van Brugge. Misschien dat de media niet zal durven omdat madame Dutroux - in tegenstelling tot een andere achtervolgde - advocaten zou kunnen inschakelen. Wat een laffaards, heel wat van die journalisten. (Al ken ik ook verschillende journalisten die wél eerlijk te werk gaan.) En als men dan toch het geval Madame Dutroux willen vergelijken, dan kan dit wél terecht met het geval Madame Pandy, de dochter van Andreas Pandy, kindermoordenaar. Dit mens zit in een klooster te Brugge. Wat rest er dan nog van de straf voor die kindermoorden?
Daar ik vandaag in de winkel moest zijn ivm een hoop archief afkomstig van het kasteel van Kemmel kon ik op mijn wekelijkse rustdag niet echt ver meer lopen. Aangezien het drukkend warm was koos ik er voor om wat te gaan uitwaaien in Oostende. Alhoewel ik Oostende een lelijke en niet al te propere stad vind kom ik wel graag naar de zee. Steevast een kleine visdegustatie nabij de vistrap, al komt de vis op de plastic schoteltjes niet altijd uit onze Noordzee. Aan de vistrap is een kleine overdekte vismarkt, waar de vers gevangen vis wordt verhandeld. De vis lijkt hier veel verser en smakelijker dan bij de visboer in de stad of zeker veel beter dan deze in het grootwarenhuis. Op de kade daar zijn er nogal veel meeuwen die wel eens een deel van je visschotel durven meegraaien. Het is trouwens verboden deze vogels te voederen want ze zorgen voor veel overlast. Na de visschotel volgt steevast een wandeling op de pier, het indrukwekkende staketsel dat vele honderden meter de zee ingaat. In de buurt is de laatste jaren veel veranderd : aan de overkant van de vaargeul is een lange stenen dam aangelegd, bestaande uit grote stukken graniet en betonblokken. Aan de zijde van de vaargeul waar het staketsel zich bevindt is sinds enkele weken ook een kunstmatige dam aangelegd. Het kleine strand naast het staketsel ligt volgestowd met duizenden grote stukken graniet die wellicht nog op die dam moeten worden gegooid. Volgens een lijnvisser dienen deze dammen om de vaargeul te vrijwaren van aanspoelend zand. Op de pier was een oud ventje aan het praten met een paar duiven, een echte duivenfluisteraar. Toen ik hem vroeg wat de duiven hem vandaag te vertellen hadden keek hij verontwaardigd de andere kant op. Op dat strand was een man met een zelfgemaakt vliegtuigje aan het spelen. Toen hij aan wal kwam toonde hij zijn speeltje : zo'n meter breed, met batterij en wat draadjes om de zaak te kunnen besturen, alles samen slechts 450 gram wegend. Helemaal zelfgemaakt. De afstandsbediening werkte feilloos : het vliegtuigje maakte de ene looping na de andere. De vliegtuigbouwer blijkt al enkele decennia een standup-comedian te zijn. Als hij geen optredens doet komt hij hier wat uitwaaien. Daarna wandelde ik verder, het mooie monument passerend dat de verdronken zeelieden herdenkt, richting zeedijk. Deze bleek echter bijna volledig afgesloten : de dijk lag opengebroken zover ik kijken kon. Dat spelletje duurt nu al een paar jaar. De toeristen zullen er niet mee kunnen lachen. Ik dus de stad in. Veel winkels van grote ketens, veel eethuizen maar verder niet veel soeps. Geen originele winkels te zien. De vitrine van de enige antiekzaak die de stad telt lijkt nooit te veranderen. Tenslotte stap ik nog eens binnen in de Pier en Pol, de St-Petrus en Pauluskerk. Het interieur van deze nauwelijks honderd jaar oude kerk stelt niet veel voor. In de voorgevel wel een imposant roosvenster. Een groot orgel. Mooie koperen of bronzen neogotische engelen achter het altaar. Het mooiste is natuurlijk het mausoleum voor de eerste Belgische koningin die hier in Oostende overleed. Een prachtig marmeren monument in een speciaal bijgebouwtje dat zich pal achter het altaar bevindt, afgesloten met zware ijzeren traliehekken. Na deze lange wandeling trok ik naar het nabijgelegen station en keerde naar Brugge terug.
Maanden geleden kocht ik massa's archief afkomstig van de bewoners van het kasteel van Kemmel. Voornamelijk archief uit de achttiende eeuw, heel interessant omdat door oorlogsomstandigheden veel archief is vernield of verdwenen. Dit archief, dat voornamelijk komt uit de nalatenschap van de familie de Navigheer, was echter al lang voor de eerste wereldoorlog verhuisd naar Noord-Frankrijk. De bezitters beslisten om dit te verkopen in een veilingshuis te Douai. Heel toevallig kreeg ik hier lucht van een paar dagen voor de veiling en ik was natuurlijk razend nieuwsgierig om deze zaken te bekijken. In de zestiende tot achttiende eeuw woonden er in de streek van Popering immers heel wat Moenaert's in de streek. Ik vond in het stadsarchief, meerbepaald in het Fonds Merghelynck, een uitgebreide genealogie terug, en dit voor de periode ca 1530-1730. Wie weet vond ik hier interessante zaken over deze mensen. Ik trok dus naar Douai en arriveerde als eerste in de veilingszaal. Wat later kwamen enkele kennissen die ook interesse hadden en nog wat later de stadarchivaris van Ieper met een kennis van hem. Die kennis kwam naar mij toe en zei : Ah Moenaert, gij zult hier vandaag niks kopen, alles is voor ons!' Ik reageerde aanvankelijk verrast en antwoordde : 'U maakt een grapje?' En toen bleek dat het ernst was antwoordde ik glimlachend : 'Ok, we zullen zien, moge de beste winnen ... en moge diegene die het meeste geld bij zich heeft het meeste kopen...' Blijkbaar viel dit in minder goede aarde maar dat is nu eenmaal altijd zo in een openbare veiling : de hoogstbiedende wint. Over de middag ging ik wat eten en overdacht ik heel de situatie. Wat zou ik doen? Er waren minstens drie andere liefhebbers... Maar ... ik had evenveel recht om daar te zijn als de anderen. En die scheve opmerking van 'Jij mag hier niets kopen' was bij mij in het verkeerde keelgat geschoten. Dus : 's namiddags naar de veiling. Resultaat : drievierden van het archief was tegen de avond in mijn bezit. Het was dan ook met enig leedvermaak dat ik op de nationale televisie hoorde hoe men een hele hoop archief ontdekt had in Noord-Frankrijk. Mijn naam werd helemaal niet vernoemd alhoewel zonder mijn welwillende medewerking men heel wat minder in huis zou hebben gehad... Maar ja, het was nu eenmaal niet anders. Gelukkig voor hen dat ik bereid was om alles over te dragen, tegen een zacht prijsje. Bovendien legde ik tijdens die veiling heel interessante contacten zodat ik achteraf nog andere documenten over Kemmel kon bemachtigen, documenten die nog veel interessanter bleken : archiefstukken met toponiemen zoals Speeldries (de huidige Dries), Bergstraat, enz. Ook zaken over de Gilde van St-Sebastiaan van Kemmel, verkopen van huizen, boerderijen, een brouwerij, enz. Huwelijkscontracten en testamenten van de Heren van Kemmel. In deze laatste met heel veel details rond de gewenste begrafenis : welk soort grafsteen, hoeveel missen dienden er gelezen te worden na de dood, wie kreeg wat... Ook info ivm andere gemeenten zoals Vlamertinge, Alveringem, Langemark. Uiteraard geef ik de eerste kans tot aankoop aan de gemeente Heuvelland. De eerste schepen is immers een heel sympathieke man die enkel het welzijn en welvaren van zijn gemeente op het oog heeft. Die oog heeft voor cultuur en zich geen enkele moeite bespaart om zich in te zetten voor het behoud van het patrimoninum van zijn mooie streek.
Vandaag was er voor de - denk ik ongeveer - vijfde maal een rommelmarktje in de Breydellaan en omliggende straten. Het begon heel klein, maar met heel veel rommel enkele jaren geleden. Nu is de markt uitgegroeid tot enkele lange straten met ... heel veel grote rommel. Het aanbod was echt adem-benemend : vele stinkende hopen kledij van dode oma of overleden opa, veel Wibra-kwaliteit, veel talloren en veel oude soeptassen, oude bierglazen en lelijke waardeloze bisquit beeldjes. Eentje verkocht minbokaaltjes zelfgemaakte frezegeleie, een ander stond er met een spekkekraam van 15 meter, een stokoud koppel verkocht er massa's nepjuwelen, kortom : een ware hel voor wie kwaliteit dacht te vinden...
Maanden geleden kocht ik massa's archief afkomstig van de bewoners van het kasteel van Kemmel. Voornamelijk archief uit de achttiende eeuw, heel interessant omdat door oorlogsomstandigheden veel archief is vernield of verdwenen. Dit archief, dat voornamelijk komt uit de nalatenschap van de familie de Navigheer, was echter al lang voor de eerste wereldoorlog verhuisd naar Noord-Frankrijk.
