Een kwartiertje geleden heb ik het volledige interview dat Mgr Vangheluwe in de Loirestreek gaf helemaal .
In het begin stonden een aantal zaken die me erg tegen de borst stootten, zoals al die details ivm zijn activiteiten met zijn neefje. Blijkbaar was het in die tijd niet ongewoon dat er zulke handelingen gebeurden, ikzelf vind dat dit helemaal niet kan. Van kinderen moet je afblijven. Blijkbaar wilde hij zo openhartig zijn om de media tevreden te stellen. Met als resultaat natuurlijk dat hij bij velen afschuw opwekte. Uiteraard zijn het net deze stukken die breed uitgesmeerd werden in de media. De reacties oa bij Het Nieuwsblad (op hun website) zijn veelal van een onbezonnen onbeschoft en dom zootje ongeregeld. Meestal merk je dat ze de zaak niet echt kennen, dat ze enkel uit zijn om zo hard mogelijk hun gal uit te spuwen. Een uurlang heb ik me bezig gehouden om antwoorden te geven op tientallen van deze reacties. Aan de ene kant vind ik dat ze gelijk hebben als ze stellen dat iedereen met zijn handen af moet blijven van kinderen. Dat vroeger, in de jaren zeventig en zo, deze handelingen niet als fout zouden bestempeld geweest zijn, is blijkbaar waarheid maar zelf kan ik nooit akkoord gaan met wat ik kindermisbruik noem!!! Aan de andere kant zijn er veel domme reacties zoals ze moeten hem op een spit braden enz. Dat is dan ook weer al te maf. Als ze mensen willen pesten moeten ze journalist worden bij VT4 zodat ze zelf hun lusten kunnen botvieren.
Als je echter het volledige interview leest kan je tot een ander besluit komen, een besluit dat minder negatief is. Uit de lectuur van het totaal blijkt toch dat de bisschop heel goed beseft wat hij gedaan heeft, zowel het onrecht tegenover zijn neefje(s) als de schade die hij toebracht aan het instituut Kerk. Mij verwondert het eigenlijk dat hij heel deze heksenjacht zo goed overleefd heeft. Hij zegt trouwens openhartig dat hij verschillende malen aan zelfdoding heeft gedacht, wat ieder normaal mens zou doen moest hij hetzelfde meemaken.
Net zoals veel weldenkende mensen heb ik stilaan (weeral!) genoeg van al deze onrust en heksenjachten. Ik ben benieuwd wat mensen als Mettepenning en Van Steenbruggen zullen uitvreten als hun plaat rond RVG afgespeeld is...
Interview door mgr Vangheluwe - 2 - Over Jurgen Mettegrotemond
In mijn vorig bericht had ik het over de volgens mij nogal ongelukkige en al te vrijmoedige bekentenissen van mgr Vangheluwe. Duidelijk dat dit stof zal doen opwaaien. Heel begrijpelijk. Morgen kunnen de kranten weer alles oprakelen en de bisschop nog harder aanpakken. Maar wat me heel erg aangreep was de reactie van Jurgen Mettepenningen of Metdegrotemond of zoals ze in West-Vlaanderen zeggen 'met de droeve muule'. Eerder had ik het al over mijn soms minder positieve ervaringen met deze betweter in het Brugse grootseminarie . Ook toen al wilde hij steeds het hoge woord voeren, ook toen al wilde hij altijd gelijk halen. Ook toen al kon hij héél kwaad kijken. Of heel bedenkelijk de wenkbrauwen fronsen. Niet echt het zonnetje in huis want we moesten de hele tijd opletten dat we niet op zijn grote lange tenen trapten.
Zo'n typetje wil nu het hoge woord voeren. Meneer is diep geschokt, verbijsterd, sprakeloos (!), kotsmisselijk, ... Meneer die vroeger niet veel achting genoot bij zijn collega's-seminaristen (als jullie - oud-collega's-seminariten - vinden dat ik lieg, dan moeten jullie het maar laten weten hoor!) komt nu bijna dagelijks op tv als hét geweten van de hele wereld.
Toen ik die clown bezig hoorde en zag op het scherm schoot ik dan ook in een onbedaarlijke lach, zo'n schertsfiguur!
Voor alle eerlijkheid toch nog even herhalen dat ik me ook ferm erger aan dat interview van de bisschop, maar er zijn andere manieren om daarop te reageren...
Benieuwd wat deze inquisiteur en 'zich kotsmisselijk' voelende man zal doen binnen hier en een paar jaar. Misschien kan hij persoonlijk inquisiteur = adviseur worden van de bisschop van Antwerpen. Maar de vraag is natuurlijk of J.M. daar niet al te vlug baas zal willen spelen, en de bisschop daar kennende weet ik dat ook dat liedje niet lang zou blijven duren.
Zo, nog een zestal uurtje slapen en dan kunnen we de volgende roddels lezen.
'Groot' nieuws, spectakel!!! Mgr Vangheluwe geeft een interview vanuit de Loirestreek. Op de radio hoorde ik een en ander. Toen ik het interview op tv bekeek kon ik mijn oren niet geloven.
Ik was natuurlijk blij dat Mgr Vangheluwe er goed uitzag, voor hetzelfde geld was hij een wrak geworden na al die afzondering in het verborgene. Hij gaf het interview vanuit een hotel daar in de buurt. Materieel komt hij dus niets te kort.
Maar aan de andere kant... Heel opmerkelijk hoe open hij sprak over het gebeurde met zijn neefje ('het' neefje) en met nog een ander neefje. Heel vrijuit werd zowat alles uit de doeken gedaan. Naar mijn mening werden heel veel details vermeld die mij veel te ver gingen. Waarom vertellen over het samen slapen met zijn neefjes 'omdat er weinig plaats was' en zo. En dat hij ... nee, iedereen heeft het zelf kunnen zien en horen op tv deze avond ... Hij gaf echt de indruk dat hij het allemaal heel gewoontjes vond wat hij deed. Sommigen beweren dat je dat in de juiste tijdsgeest moet zien, in de jaren zeventig kon dat allemaal... Welnu, ik vind dat dit echt niet kan. Zo zal ook de publieke opinie luiden. Mgr Vangheluwe moet toch ook beseffen dat zo'n uitspraken heel wat ophef en weerzin zullen opwekken. Waarom spreekt hij dan zo? Ik kan me niet inbeelden dat hij niet inziet wat hij mispeuterd heeft. Morgen zullen de kranten weer een vette kluif hebben aan dit gesprek. Ook vrees ik dat een aantal mensen die hem nog bleven steunen zich nu gaan distantiëren van hem. Ook zullen vele religieuzen die hem tot nu toe bleven steunen niet akkoord gaan met deze manier van omgaan met kinderen.
Eigenlijk zie ik het zo : hij is een jaar afgezonderd geweest en heeft ruimschoots de tijd gehad om alles op een rijtje te zetten. Goed dat hij nu van zich laat horen, maar ... hij doet dit op een heel verkeerde manier. Ipv zich enkel nogmaals te verontschuldigen tegenover zijn familie en dan ook zijn spijt uit te drukken dat als gevolg van zijn daden de hele Kerk meegesleurd wordt, begint hij openhartig zijn fratsen uiteen te zetten. Heel ondoordacht dunkt mij. Zelfs al vindt hij dat hij niets ernstigs misdaan heeft, dan nog beseft hij toch dat de buitenwereld daar anders over denkt en dat hij beter zwijgt over de gepleegde feiten.
Misschien ware het goed moest het neefje nu ook een interview geven. En oproepen tot sereniteit. Zeggen dat heel die heisa een zaak is tussen hem en zijn nonkel. Dat zijn nonkel oprecht berouw heeft en hem financieel ferm gesteund heeft. Zeggen dat het voor hem nu echt welletjes is geweest en dat er een einde moet worden gesteld aan deze heisa. Zeggen dat als hij als neef en slachtoffer de zaak wil afsluiten, dat dan de hele wereld ook beter het zwijgen bewaart. Als het neefje vindt dat de zaak moet afgesloten worden dan moeten wij daar respect voor hebben. Maar ... zal het neefje de moed vinden hiertoe? In elk geval draagt hij hier een grote verantwoordelijheid. Hoe erg iets ook is, als Christen moeten we elkaar kunnen vergeven als er berouw getoond wordt.
Een van de mooiste en meest geliefde afbeeldingen van Christus is zeker Christus op de Koude Steen. Het toont de zwaar getormenteerde diepbedroefde onuitspreekbaar smartelijke Jezus die wacht op de kruisiging. Het beeld wil de kijker doen nadenken over het lijden van Christus. Altijd al heeft dit tafereel mij zwaar aangegrepen. Zo wordt een dergelijk beeld meegedragen in de Boeteprocessie te Veurne en in de Heilige Bloedprocessie te Brugge. Dit laatste beeld staat doorheen het jaar in de crypte onder de H. Bloedbasiliek, dus in de zogeheten St-Basiliuskapel.
Heel belangrijk aan zo'n beeld is de uitdrukking van het lichaam en nog meer deze van het gelaat. Christus die door iedereen verguisd wordt, die geen hulp meer lijkt te verwachten, die zich totaal alleen voelt... heel aangrijpend allemaal.
Binnenkort is er weer de Goede Week. Op Palmzondag, volgende week zondag dus, wordt hij als een koning ontvangen in Jeruzalem. Kort nadien wordt duidelijk dat men zijn Bloed wil, dat men hem wil kapot maken. Elk jaar terug vind ik deze week de mooiste van het kerkelijk jaar, in die zin van 'meest aangrijpende, meest tot de geest sprekende' week. Gelukkig weten we dat dit verschrikkelijke verhaal eindigt met een happy-end : de Verrijzenis.
Ik heb het geluk momenteel ook zo'n beeld in huis te hebben. Tijdens de komende weken zal het thuis op de schouw prijken. Het beeld verwijst voor mij ook nog naar iemand anders, iemand die eerst op handen werd gedragen, nu ook met de handen gebonden afwacht wat met hem zal gebeuren...
Vandaag deed ik een toertje door tientallen dorpjes in de Ardennen. Ik zag vooral heel veel bomen, ongelooflijk. Ook veel gerooide bomen, blijkbaar een winstgevende zaak als je wat boompjes staan hebt op je grond. Mensen zag ik weinig, de dorpjes leken wel uitgestorven. Maar ... ook als het geen vakantie is zie je hier weinig bewegen in de dorpjes. Iedereen ligt hier blijkbaar de hele dag op zijn luie kr... Waarom ook niet hé, als de Vlamingen maar blijven betalen!!!
Rond de middag kom ik aan te Redu. Aangezien ik enkele jaren geleden verschillende malen niet vrolijk werd van de kookkunst van de plaatselijke 'restaurantjes' at ik onderweg al een en ander zodat ik onmiddellijk op boekenjacht kon gaan. Tegen beter weten in natuurlijk want er is simpelweg weinig deftige literatuur te vinden in dit 'boekendorp'. Maar ik ken er enkele verkopers en het is altijd gezellig om wat bij te praten. Enkele winkels waren gewoon niet open, en dat in de paasvakantie! Willen ze misschien slapend rijk worden? Blijkbaar kan dit in Wallonië... Ik vond enkele boeken die mij persoonlijk interesseren maar eigenlijk niets om door te verkopen. Na een uurtje verliet ik dan ook het dorpje en bezocht onder meer Rochefort. Eerst eventjes de kerk bezoeken en dan naar de abdij. De schade door de grote brand een paar maand geleden leek gelukkig minder erg dan ik eerst dacht. Enkele gebouwen brandden uit maar de muren bleven (letterlijk) overeind. Een van de gebouwen was al bijna volledig van een nieuw leiendak voorzien. Gelukkig werd de aanpalende abdijkerk gespaard. Op een bordje aan het onthaal stond vermeld dat de vespers om 17u20 beginnen tijdens de weekdagen. Om 17u00 stap ik de kerk binnen waar de dienst net begonnen is. Een tiental personen, meestal jongeren, woonden de dienst bij. Bij hen ook één oudere man, met een bril, aandachtig volgend. Eventjes dacht ik dat ik de man kende... ik verplaatste me tot ik het gezicht beter kon zien, maar het was niet de persoon die voor ogen had... De kerk is heel sober maar sfeervol. Een achttal paters zong a capella, zonder begeleiding van een muziekinstrument dus, de vespers. Wat een verschil met de mooie orgelbegeleiding in de abdij van Westvleteren! Na tien minuutjes had ik het dan ook gehad of gehoord, en trok ik verder. Een uurtje eerder bezocht ik ook al een Benedictinessenklooster, meer bepaald de abdijkerk, het enige gebouw dat vrij toegankelijk is. Een niet echt aangename gebedsruimte daar. Het laatste dorpje dat ik bezocht heet Celles. Ik stopte er omdat er een bord stond dat aangaf dat dit een van de mooiste dorpjes in de Ardennen is. Vooral de mooie kerk valt op. Romaanse stijl, mooi onderhouden. Twintig meter verder een hoge steile heuvel waarop een soort kloostergebouw staat. In de kerk (één van de weinige die open was) zijn er twee cryptes, wat toch wel heel zeldzaam is. De eerste kan je zomaar betreden langs twee kanten, telkens met een stenen trap. Binnen is er nu eigenlijk niet veel te zien maar oorspronkelijk werd hier het stoffelijk overschot van de H. Hadelinus (overleden in 690) hier bewaard. In 1337 namen de monniken het gebeente mee naar Visé. Voorin de kerk is er nog een crypte, de ingangen langs weerzijden zijn afgesloten met een smeedijzeren hek. Zouden hier edellieden in begraven zijn geweest? Want links vooraan in de kerk is er een met een hekken afgesloten ruimte die tekstplaten met blazoenen herbergt. Ik zie namen als 'Liedekerke' en 'Beaufort', gekende namen toch. Rechts vooraan ligt een heel grote arduinen grafsteen, blijkbaar zeker 400 jaar oud. Wanneer ik buiten kwam was de lucht wat betrokken en ik hoorde een gemekker dat over heel het dorp klinkt. Eerst dacht ik dat het Walen waren, van die typen die nooit genoeg hebben weet je wel? Maar bij nader toezien waren het echte schapen, uit verscheidene weiden. Wellicht met honger want in de weiden bleek er weinig gras over.
Vandaag een dagje uit naar het buitenland : naar de Ardennen dus. Na een rondrit zomaar door de 'bergen' zag ik weinig verkeer : blijkbaar zijn alle Walen op reis vertrokken naar de kust. Met ons geld uiteraard...
Uiteindelijk kwam ik aan in Dinant, na een steile afdaling kwam ik aan de Maas. Eerst een overnachtingsplaats zoeken, ze kunnen hier deftig doorrekenen voor een nette maar kleine kamer. Toen vroegen ze of ik morgen een ontbijt wilde. Ik schrok me rot want ik vond dat de prijs toch aan de hoge kant was en het ontbijt daar zeker zou inbegrepen zijn. Straks rekenen ze ook nog een toelage voor het gebruik van gordijnen, badkamer, tv en tapijt... Mijn antwoord luidde dus kordaat : NON!
Daarna een deugddoende wandeling langs de Maas gemaakt. Een warm zonnetje was van de partij en er was bijna geen wind. Zalig, eens op het gemak wandelen. Op een terras riep een Ollander of ik niet moest werken, ik keek beter toe en ik herkende een collega uit de streek van Haarlem, niet te geloven. Hij riep : Wat doe jij hier? Ik antwoordde dat ik (wettelijk gezien) in mijn eigen land vertoefde en dat hij hier de vreemde was. De dag dreigde te eindigen op dit terrasje maar na een paar paters vervolgde ik mijn weg. Langs de oevers lagen enkele plezierboten aangemeerd, maar ook een binnenschip uit Brugge met de naam Coubaert of zo en het nummer BR... Wat verder stond er een soort verwaande kwast me zeemanpetje de mensen aan te klampen, terwijl hij een geïmproviseerde scheepsbel deed luiden. Blijkbaar stond hij klanten te ronselen voor een boottocht op de Maas. Ik kocht een ticketje en stapte de boot in. De kapitein bleek een halfzat pretentieus mannetje te zijn, die op identiek dezelfde onnozele spottende manier als de notoire zuiplap - en vetbetaalde Waalse politieker - Michel Dardenne, hier en daar wat uitleg gaf. In het Frans en het Duits dacht ik, waarop ik halfluid zei : 'Et pour les flamands la même chose!' Schijnbaar onbewogen ging hij verder met zijn uitleg en toen ik beter luisterde hoorde ik een ongelooflijk stuntelig Nederlands. 'Kiek, dadis de plak waarop roi Albert gementioneerd staat!' Wij kijken naar die rots, en door de Franse uitleg begreep ik dat koning Albert I dikwijls die rots beklommen had en dat er daarom een gedenkplaat aangebracht is op die plaats. Dan : 'Kiek, dadis de viaduc over de Meuse waar de train over passeert, en la komst de Les in de Meuse (de monding van de Lesse dus).' Dan de 'écluse van Anseremme'. In het terugkeren de nieuw Casino en daarachter de oud prisong uut 1849. Een echt oud gevang inderdaad met aan de achterzijde een heel grote bomen met de takken bijna over de gevangenismuur, niet te geloven. En aan de autre kant voyeer je een oed klooster van de (als ik me goed herinner) Dominicains. Dan nog wat doorgevaren zover we konden tot aan de sluis van Dinant. Door het hoge verval zijn er hier nogal veel sluizen nodig. Tenslotte wees hij ook nog de 'collegiale' aan, de kerk. Wie deze term 'collegiale kerk' niet kent is met zo'n uitleg niet verder geholpen. Na 45 minuutjes legde hij de boot weer aan aan de kade en stak zijn hand uit, niet om ons uit de boot te helpen maar om wat zakgeld.
Daarna naar de kerk, de collegiale kerk dus, vroeger waren hier een aantal kanunniken aan verbonden, dat zal zoals in alle dergelijke kerken geduurd hebben tot aan de Franse Revolutie. De naam 'collegiale' blijft dikwijls behouden in de geschiedenisboeken, zie ook de collegiale kerken van St-Walburga te Veurne en de St-Pieterskerk te Cassel in Frans-Vlaanderen. Binnen in de kerk is het nogal duister, er is namelijk veel brandglas in de ramen en het wordt stilaan avond. Voorin zie ik eenpriester in paars gewaad, paars omdat we in de vastentijd zijn. Het lijkt wel wat op een mannequin... een ietwat donker huidtype met heel verzorgd kapsel. Net zoals de mannequins uit de catalogi van Slabbinck in Brugge : daar figureren mannen, vrouwen en kinderen in gewaden, volgens mij in de kerk van Lisseweg (gezien de grote bakstenen of moefen in de muur op de achtergrond). Even later verdwijnt de priester in de sacristie en ik wandel rond in de kerk. Blikvangers zijn de vier grote houten heiligenbeelden achteraan in de kerk, oa de H. Lambertus en Hubertus, ook de H. Materne(!!!). Een koppel met een hond en twee ijsjeslikkende kinderen verstoort de rust, plots zijn ze verdwenen en ik merk dat ze allemaal in een biechtstoel gekropen zijn, het lef! Ik kijk even rond en snel naar de biechtstoel waar het blijkbaar dolle pret is. Ik geef een paar ferme meppen op de zijkant en ze stuiven naar buiten. Dan zie ik de priester weer, hij wil de kerk sluiten. Een soort bedelaar met litteken in het gezicht valt de priester lastig en vraagt hem om geld en ... kaarsen. De priester geeft hem enkele kaarsen van op de kaarsentafels voor enkele heiligenbeelden en stop die in de plastic zak van de sukkelaar, dan zegt hij dat hij geen geld bij zich heeft. Blijkbaar kennen ze elkaar en wordt de priester bij elke ontmoeting om geld gevraagd. Ik blijf even in de buurt om zeker te zijn dat de priester geen gevaar loopt, je weet immers nooit met die bedelaars. Wanneer iedereen buiten is ga ik verder, enigszins gerustgesteld. Ik wens de priester nog een goedenavond maar blijkbaar hoort hij het niet... Daarna door de winkelstraat terug naar het hotel. Eigenlijk is er in Dinant heel weinig te beleven. Het stadje is telt maar een tweetal lange straten : de eerste langs de oevers van de Maas en dan nog een tussen de Maas en de steile rotsheuvel. Daarnaast een aantal kleine straatjes die deze twee met elkaar verbinden. Hoeveel inwoners Dinant telt weet ik niet. Natuurlijk zijn er een aantal vaste residentiëlen in het gevang, eigenlijk leek het stadje zo goed als verlaten. De meeste inwoners zullen wellicht hoofdzakelijk leven van de toeristen.
De kogel is door de Kerk : Mgr Vangheluwe moet weg. Flutstraf???
Eindelijk kwam er bericht uit Rome ivm Mgr Roger Vangheluwe. Het heeft iets van een middeleeuwse maatregel, Mgr Vangheluwe moet weg uit zijn geboorteland. Wellicht voor altijd verbannen naar een land dat niet het zijne is. Net zoals in de middeleeuwen mensen voor eeuwig verbannen werden nadat ze een of ander kwaad verricht hadden.
Dit zal ongetwijfeld heel hard aankomen bij de gewezen bisschop, ook al was het al zowat duidelijk dat er geen andere mogelijkheid was voor hem om ver van Vlaanderen weg te trekken om tot rust te kunnen komen. Spijtig dat zijn vertrek nu eigenlijk letterlijk uit dwang gebeurd is, en dus niet enkel uit vrije wil/keuze.
Wat Torfs een 'flutstraf' noemt lijkt me dus echt wel een serieuze veroordeling.
De heksenjacht is duidelijk nog niet ten einde. Een jaar geleden meldde E.H. Koen Vanhoutte : 'De herder heeft zich misdragen.' Heel subtiel en roerend hoe hij het uitdrukt. Er is inderdaad een en ander gebeurd dat niet door de beugel kan. De zaken zijn echter verjaard en ik ken weinig mensen als Mgr Vangheluwe die zo door de pers en door 'hoge piefen' zo verguisd en hard aangepakt zijn.
Naast het feit dat Vangheluwe decennia lang zware schuldgevoelens te verwerken had is hij ook zowat alles afgenomen : zijn ambt en al zijn relaties. Van de ene op de andere dag stond hij er quasi alleen voor. Hij beseft hoeveel kwaad hij aangericht heeft : zijn neefje die dit levenslang moet verwerken. Doordat de pers de hele zaak met een abnormale ijver uitgemolken heeft zit de hele kerk in zak en as. Het zal nog lange tijd duren om opnieuw het vertrouwen van de mensen terug te winnen. De hele persheisa is eigenlijk niet nodig geweest. Beter ware het geweest dat Vangheluwe en zijn neefje alles ten gronde hadden kunnen uitpraten en de zaak in der minne regelen, voor zo ver tenminste dat er al niet heel veel vergoed was gedurende al die jaren.
Nu, het leven gaat verder. In Vlaanderen zal Vangheluwe onmogelijk rust vinden, steeds zal er iemand zijn die hem zal aanvallen. Daarom denk ik dat hij best een nieuwe stek zoekt in het buitenland. Ook al zal hij niet graag zijn heimat verlaten. Indien ik in zijn plaats zou zijn zou ik alvast niet in het land blijven hoe ik ook van mijn geboortegrond hou. Er zijn nu eenmaal dingen gebeurd die onomkeerbaar zijn en het is nu eenmaal zo dat mensen heel hard kunnen blijven voor hun medemens.
Ik hoop van ganser harte dat Mgr Vangheluwe op een rustige plaats een nieuw leven kan opbouwen.
Het ergert me mateloos hoe de vroegere woordvoerder van Leonard inquisiteur speelt. Meneer zat vroeger bij mij op het seminarie. Voor ons Westvlamingen was het een hele aanpassing om een aantal Oostvlaamse collega's bij te krijgen in de priesteropleiding. Enkelen hadden het nogal hoog in de bol en dachten dat ze meer waren dan wij.
De ene snoof drugs tijdens de lessen 'Islam', een ander liep volgens mij soms te schaars gekleed in de gangen, nog een ander zat ons heel de tijd de les te spellen, een vierde zei bijna geen gebenedijd woord en een vijfde jaargenoot viel reuzegoed mee. Deze laatste is trouwens de enige van alle Gentse seminaristen die bij ons in Brugge kwamen studeren die priester gewijd werd. Wat de rest nu allemaal uitricht weet ik op de duur niet meer, er zijn heel wat geruchten.
Maar de meest geruchtmakende is ongetwijfeld Jurgen Mettepenningen. Soms aangenaam in de omgang maar veelal nors en eigenwijs. Hij weet het blijkbaar allemaal veel beter dan anderen. Commentaar en kritiek geven is gemakkelijk. Tot mijn verrassing zijn er nogal wat mensen die hem graag op zijn woord geloven, die klakkeloos zijn wijze woorden aanvaarden als evangelie.
Ik vraag me af wat hij denkt te bereiken met zijn inquisitierolletje dat hij nu speelt. Als boontje om zijn loontje komt zal hij op de duur nergens meer welkom zijn... en dan kan hij zijn naam veranderen in 'Zonderpenningen'.
Een tijdje terug kocht ik het allermottigste boek ooit : 'Ik noem Roger'. Het pietluttig formaat van zijn stom boekje verwijst natuurlijk naar een even pietluttige en gefrustreerde auteur.
Nog nooit moest ik zo veel moeite doen om dit 'boekje' te lezen, na maanden ben ik nog niet halfweg geraakt. Zo stom en zo onzinnig als maar kan.
De 'auteur', blijkbaar een journalist van drie maal niks, wil een portret neerzetten van Mgr Roger Vangheluwe. Maar ... wat een mislukking, wat een schamel vertoon... Het lezen niet waard. Uit het stuk dat ik al las wordt heel duidelijk dat de 'auteur' niet veel af weet van het onderwerp waar hij over 'schrijft'. Zo las ik ergens iets over de 'deken van het bisdom', wat een onzin, die functie bestaat gewoon niet...
In een boekenwinkeltje in Damme zag ik onlangs nog 'boek' van die veduivelde Verdievel. Achteraan op de flap staat dat hij werkelijkheid en fictie door elkaar mengt, dat 'het zo zou kunnen gebeurd zijn'... Een schande voor het vak. Waarschijnlijk is zijn specialteit dan ook de echte riooljournalistiek... Geen journalistiek zoals we gewoon zijn van bepaalde andere journalisten, ik denk hierbij aan de heer Stefan Vankerkhoven uit de Krant van Westvlaanderen. Deze journalist kan behoorlijk zwaar uithalen en heeft best een scherpe pen. Maar... hij gaat volgens mij wel correct te werk. En zo moet het zijn.
Wat Vandievel probeert is verder te teren op een onderwerp waar volgens hem iedereen in geïnteresseerd is. Is die kwestie rond Mgr Roger Vangheluwe nu nog niet genoeg uitgemolken in de pers? Welk nieuws kan men nu nog toevoegen aan de hele zaak? Maar ja, meneer wil na zijn mislukte stom boekje vol van eigen fantasie nu ook nog een toneeltje opvoeren. Wat een onzin!!! Durft hij zijn ding komen doen in West-Vlaanderen???? Ik wed van niet. Zo laf is hij wel dat hij niet dichterbij durft te komen met zijn gezwets.
Met afschuw volg ik de bakken vol onzin die Landuyt uitspuwt over de Kerk. Meneer heeft blijkbaar een nieuwe roeping gevonden : de Kerk zoveel mogelijk attaqueren, alles bealchtelijk maken en zich moeien met zaken die hem niet aangaan.
Natuurlijk ware het goed als de Kerk zelf zinvolle stappen zou ondernmen om de slachtoffers van misbruik door priesters en religieuzen aan te pakken. Mijn persoonlijke mening is en blijft echter dat het niet kan dat de 'Kerk' schadevergoeding moet betalen, dus bv. het bisdom Brugge. Het bisdom kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor wat de medewerkers individueel mispeuteren. Ik vind dus dat de daders individueel moeten aansprakelijk gesteld worden om de schade zo mogelijk te herstellen. Het is dus de dader zelf die - als hij kan natuurlijk - het slachtoffer moet helpen. Als een werknemer in een onderneming zoiets doet is het toch ook niet de directeur die alles uit eigen zakken moet betalen....
En nog te bedenken dat Landuyt de nieuwe bisschop wil forceren om Mgr Vangheluwe alsnog te straffen, alhoewel hij als advocaat zou moeten beseffen dat de zaken verjaard zijn. Dus, Landuyt, schoenmakertje blijf bij je leest.
Dat wil dan (maar kan niet) burgemeester van Brugge worden... niet te geloven. Misschien kan hij burgemeester worden in de kinderserie Samson. De burgemeester daar speelt nu dezelfde rol in Affligem. Mogelijks zoekt de kinderserie een nieuwe grapjas om de kinderen te amuseren...
Nieuwe aanwinst : Flandria Illustrata van Sanderus + zijn werk over Brabant
Deze namiddag een schitterend werk aangeboden gekregen : de twee mooiste werken van Sanderus. Over de geschiedenis van Vlaanderen en Brabant. Met honderden gravures : gezichten op talloze steden, dorpjes en kastelen. Alles ingebonden in zes uniforme lederen boekbanden.
Voor verzamelaars van waardevolle boeken zijn dit de mooiste boeken die in hun collectie niet mogen ontbreken.
Deze namiddag kreeg ik trouwens nog meer moois aangeboden : een schitterend geïllustreerd handschrift met grafschriften uit Brugge. De prijs lag eerst nogal hoog en ik deed een mooi bod. De mensen gingen weg en een uurtje later hoor ik dat een collega ze in een veiling zal steken, mooi hoor... Veel mensen hebben nooit genoeg. Ze komen de antiquaren ambeteren, ze lopen met hun boeken de hele stad af om zo veel mogelijk geld uit hun boeken te halen. Dat is natuurlijk hun goed recht maar als ze eerst bij mij komen heb ik brute pech want de volgende zal dan iets meer bieden en ik ben het kwijt...
Zes jaar... Zo lang heeft het geduurd... Zes jaar kommer en kwel met al die Engelse bezoekers aan Brugge. Zes jaar komen ze al rondsnuffelen in de winkel maar nog nooit was er eentje dat wat meenam. Ik bedoel hiermee iets meenemen wat betaald is... Vanaf het ogenblik dat ik in de mot heb dat bezoekers van dat apeland afkomstig zijn weet ik steevast hoe laat het is. Heer, laat deze kelk aan mij voorbij gaan...
Vandaag dus twee Engelsen in de zaak. De 'Oh my God's' waren niet uit de lucht. Ik zag de bui al hangen... hier komt weer niets van in huis. Dan : twee koppel graaiende handen die mijn boeken aanvallen. Nu is het aan mij om Oh my God te roepen. Ze schrikken hevig en vragen dan of ze de boeken mogen bekijken. Domme vraag eigenlijk als je ze al in je handen hebt. Gelaten en met een pijnlijke grimas laat ik hen hun ding doen. Hun ogens stralen als die van kinderen die voor uitstalraam met snoep staan. Ik dacht : en nu komt het besef dat al hun geld al is opgedaan in pralientjes en pintjes. De helft van al de pralines die in Brugge verkocht worden is echte rotzooi, zo verzekerde een man die in de Wollestraat een deftige pralinewinkel openhoudt. Vele toeristen kopen gewoon kilo's en kilo's van het goedje. Natuurlijk kijken ze dan meestal naar de prijs : beter vijf kilo rommel voor 60 euro kopen dan 1 kilo aan 25 euro... Maar, zo verzekerde de pralinenverkoper, sommigen verkopen rommel aan hoge prijzen. Toeristen denken dan : als ze zoveel vragen zal het wel in orde zijn. Arme familie die een week later die smurrie naar binnen moet werken... Zelf weet ik gelukkig heel goed waar ik terecht kan voor het 'betere spul', voor eerlijke koopwaar. Aan de andere kant moet ik me wat beperken wat het eten van deze delicatessen betreft...
Nu, terug naar die Engelsen. Ze hebben twee boekjes vast en beginnen een oeverloze discussie over welk van de twee werkjes ze willen meenemen. Ik zeg al lachend dat zij de eerste Engelsen zijn die ooit zo'n interesse aan de dag hebben gelegd voor mijn boeken, meestal blijft het bij wat openrekken en kapotmaken van mijn boeken. Ze zijn heel vereerd en laten we weten dat ze beide werkjes willen meenemen. Wat een dag, dat ik dat nog mag meemaken.
In december van vorig jaar nam ik deel aan de Damse Polderbeurs, deze vond plaats in het mooie stadhuis van Damme. Het weer viel nogal tegen, het sneeuwde. Ook het aantal bezoekers viel dik tegen, ik geloof dat er nog geen tweehonderd waren gedurende drie dagen... Maar de verkoop hangt niet af van de hoeveelheid bezoekers of van het weer alleen. Als bezoekers echt geïnteresseerd zijn, kan je rekenen op een goeie beurs.
Voor de meesten viel de beurs dik tegen, de mensen kwamen zich gewoon wat bezighouden en zich warmen in het stadhuis. Zelf verkocht ik helemaal niets tot aan het einde van de beurs. Een onderwijzeres op rust uit Knokke kwam met een vriendin kijken en kocht enkele zaken. Haar vriendin probeerde de koop te verhinderen maar ik wees er haar fijntjes op niet te veel commentaar te geven op zaken die ze blijkbaar zelf niet kende. De klant gaf me 50 euro voorschot op een veel groter bedrag, eigenlijk een te klein voorschot dat geen waarborg was voor de betaling van de rest van het bedrag. Een voorschot moet doorgaans toch 25 of 30 procent van de totale koopsom bedragen. Maar ik was weer veel te goed en ging akkoord. De volgend morgen belde de dame, waarschijnlijk beïnvloed door die ambetante vriendin, of ze met die 50 euro iets anders kon kopen in mijn winkel. Ik toonde mijn verwondering en ook eigenlijk wel wat verontwaardiging en ze beloofde me dat de verkoop toch doorging. Het was inderdaad haar vriendin die de boel wilde opblazen.
Een paar weken later mocht ik alles leveren. Bleek toch wel niet zeker dat het mens niet het volledige bedrag bijhad, ze was 'zodanig aan het kijken naar de mooie jurk van de bankbediende dat ze een te klein bedrag afhaalde...' Heb je van leven!!! Ik had zin om alles terug mee te nemen tot het volledige bedrag betaald was maar liet me toch maar weer vermurwen. Ze zou de rest spoedig overschrijven.
Intussen was het einde maart en ik drong aan op de betaling van het saldo. Toen begon madam me allerlei zottigheden naar het hoofd te slingeren zoals 'Best dat ze je geen pastoor lieten worden met zo'n mentaliteit' en 'Waar zijn je scrupules om me zo op te jagen?' Wat een onzin. Ik drong aan en uiteindelijk zou ze naar de winkel komen om te betalen. Ze wilde een papiertje met daarop wat uitleg over de aard en ouderdom van de aangekochte goederen.
Gisteren, de 1e april dus, kwam ze eindelijk betalen. Nu had ze weer zo'n straffe vriendin met echtgenoot mee, ze keken nogal misprijzend en vijandig. Ze gaven volop commentaar en ik verzocht hen onmiddellijk (letterlijk) wat afstand te nemen van mijn winkel. De klant probeerde nog wat af te pingelen maar ik herhaald haar dat ik de goederen aan inkoopprijs verkocht aan haar omdat ik op de beurs van drie maand terug verder niets verkocht had. Met een reeks diepe zuchten haalde ze 450 eurootjes uit en wilde nog eens kijken in de winkel. De vrienden wilden niet en ik zei tot mijn klant : 'Je zou toch beter betere vrienden zoeken, die zuurpruimen van jou doen niets anders dan je leven vergallen, je hebt vrienden nodig waarop je je op kan trekken'. De 'vrienden' keken me nogal zuur aan maar dat nam ik er graag bij. Ik vroeg haar ook nog om die luizige schoolmeestermentaliteit achterwege te laten in de toekomst. Ik doe veel zaken met mensen uit het onderwijs, de meesten zijn heel aangename en correcte mensen, maar er zijn natuurlijk altijd rotte appels in de mand.
Doodzonde, dat overlijden van Marc Ghesquiere, deken van Kortrijk. Hij was een ingoed en verdienstelijk priester. Héél héél vreemd vind ik dan als zo iemand zelfmoord zou plegen. Ik ken de meeste priesters van ons bisdom maar had niet de eer de deken te mogen hebben gekend.
Ik hoop echt - en dit kan raar klinken maar 't is wel héél gemeend - ik hoop dus echt dat hij zélf die fatale stap heeft gezet... hoe spijtig zelfoding ook moge zijn. Dus hopelijk is het niet een ander die hem - letterlijk - een duwtje in de rug gaf. Ik kan me eigenlijk niet inbeelden dat hij - zo'n verstandig man en toevlucht voor velen in nood - geen hulp zou gezocht hebben wanneer hij hier behoefte aan had. Heel heel vreemd allemaal. en ik mag hopen dat - indien er derden in het spel waren hier - dat deze hun verdiende loon niet ontlopen.
Moge zijn ziel in vrede rusten! Moge hij nu de rust vinden die hij blijkbaar onvoldoende kon vinden tijdens zijn leven.
Of is het Damme, boekendorp? Zoals steeds in de winter had het boekengebeuren plaats binnen in het stadhuis van Damme. Het was zeker een jaar geleden dat ik nog binnen stond, ik maakte me dan ook geen illusies. Vroeger kon je goed verkopen hier maar de laatste jaren is de omzet heel sterk gedaald. De standhouders waren bijna zonder uitzondering oude bekenden, mensen die hier dikwijls staan. Twee standhouders kende ik niet, oa eentje dat met een grote Mercedes rijdt en hier waarschijnlijk wat komt bijverdienen om zijn mazout te betalen...
Onder de bezoekers ook veel oude (met nadruk op oud!!!!!!) bekenden. De ouderen toonden nog ouder dan voorheen en enkelen zullen zeker nooit zo oud worden als ze er nu uitzien. Boeken boven de 10 euro leken taboe voor de zoekers. Naast deze minder kapitaalkrachtigen waren er ook andere bezoekers : de échte kenners met lege portemonnee, de gierigaards met volle portemonnee. Ook enkelen uit het zottekot van Beernem ontsnapten. Die laatste twee houden zich van de domme maar zijn wel slim genoeg maar heel wat boeken te verhandelen. Een beetje suf en verdwaasd kijken, en dan proberen alles voor een prijsje mee te nemen.
Zondagt is het weer boekenmarkt in Damme. Ik ben heel benieuwd hoe dit zal verlopen en maak me zeker geen illlusies. In elk geval zorg ik voor mooi materiaal zodat ik me zelf niets te verwijten zal hebben als blijkt dat er weer geen geld wordt uitgegeven.
De laatste tijden bereiken er me meer en meer onrustwekkende geruchten dat boer Wortel alias boer Chaerel alias boer Coene alias Hitler (!) weer flink de aandacht trekt in de Westhoek. De twee boerderijen waarover hij het beheer heeft kan je van kilometers herkennen. De gebouwen lijken sprekend op elkaar : in de daken zitten grote gaten en soms is er zelfs geen dak meer.
Het is zo dat boer Coene destijds de vuile werkjes liet opknappen door zijn kindjes : afgewaaide dakpannen vervangen, muren opvoegen en herstellen, muren witten enz... de kinderen zullen het allemaal wel doen. Nu dat de kinderen allemaal uitgevolgen zijn lapt Wortel alles aan zijn botten. Het kot mag invallen, allemaal geen probleem. Gelukkig heeft Coene een lange arm, zo denken de mensen, want hoe kan het dat Coene alles mag doen en laten, en gewone mensen niet?
Ook de landerijen rond de hofstede zouden helemaal verloederd zijn. God weet welke 'pemenboer' hier verantwoordelijk voor is. Enkele jaren geleden zag je de aardappelen niet meer door de vele 'kankerbloemen', of in het ABN 'rode klaprozen' of in het engels 'poppies'. Sommige toeristen dachten verkeerdelijk dat deze bloemetjes hier gezaaid werden om de link te leggen naar de eerste wereldoorlog. Nu, volgens mij was dit echt een schande voor de boerenstiel.
Deze morgen ben ik naar Brussel geweest. Doel was een dagje brusselen : op zoek gaan naar boeken en antiek. Veel illusies maakte ik me nochtans niet want alles is er peperduur, maar je weet natuurlijk nooit.
Het was al tien uur toen ik in Brussel Centraal arriveerde. Heel veel volk, bijna allemaal allochtonen, ik voelde me niet echt op mijn gemak ook al ben ik niet van een kleintje vervaard. Eerst zou ik naar de expositie van een veiling gaan. Alhoewel ik een catalogus ontving van de te veilen stukken is het meestal nodig om zelf de boeken aan een nauwgezet onderzoek te onderwerpen. Het is immers zo dat de veilingmeesters in de omschrijving soms dingen 'vergeet'. Bv. het boek is beschreven als zou het in goede staat zijn maar ter plaatse moet je constateren dat het eerder een vod is. Dikwijls is de rug beschadigd, zijn er roestvlekken op de bladen binnenin, enz. Wat ik vanmorgen zag was ongelooflijk : een grote berg beschadigde boeken en kaarten. Persoonlijk was ik geïnteresseerd in twee boeken en drie loten met oude kaarten. Na één minuut wist ik genoeg : Please laat deze kelk aan mij voorbij gaan!!! Wat een rommel. En toch zal er veel volk in de zaal zitten om deze rotzooi op te kopen. Mensen die rommel verzamelen en mensen die de boeken niet goed onderzocht hebben vooraf... De twee boeken die ik op het oog had waren binnenin redelijk fris en in goede staat maar de banden waren zwaar beschadigd. Ik zag er nog andere handelaars, vermoedelijk diegenen die deze rommel in deze veiling ingebracht hebben. Kijken wie wat bekijkt en dan tijdens de veiling de prijs opjagen. Niet netjes maar ja, da's commerce doen heet dat dan.
Mijn tweede bezoek was aan een heel deftige veilingzaal. Alhoewel men mij vroeger meermaals uitnodigde om voor de eigenlijke expositie de te veilen goederen al te komen bekijken, keken ze me bij mijn aankomst ietwat bevreemd aan. Liefst een belletje vooraf, zo klonk het. Ok dan, ik zal het nooit meer vergeten, beloofde ik. De prijzen zijn hier altijd heel hoog zodat het moeilijk is om iets te kunnen aankopen. Mijn aandacht ging vooral naar een lotje kleine oorlogsfoto's. Eentje werd genomen in mijn dorpje, Eggewaartskapelle. Foto van een veldkeuken, héél waarschijnlijk op de grond van onze boerderij, aan het kapelletje. Dat stuk grond van 5 hectaren deed gedurende de eerste wereldoorlog dienst als kampement van de Belgische soldaten. Het zou volgestaan hebben met barakken. In elk geval vonden we vroeger heel veel mooie glazen inktpotjes van de soldaten, en heel veel volle kogelhulzen. Blijkbaar werd er kwistig rondgestrooid met munitie. De andere foto's gingen over Lampernisse, Bikschote, enz. De schattingsprijs ligt nogal hoog, zeker omdat mij enkel dat ene fotootje van belang is. We zien wel. Dan een mooi kruidenboek van Dodoens maar ... de band hing aan flarden... dus : weinig waarde!
Nogal teleurgesteld om het povere resultaat van mijn bezoekjes besluit ik terug te keren naar Brugge zodat ik nog enkele uurtjes de winkel kon openen. Er is heel veel volk op de baan, bijna zonder uitzondering allochtonen. Blijkbaar zijn al de échte Belgen op reis. En gelijk hebben ze dan ook want ik constateer elke krokusvakantie opnieuw dat er tijdens deze vakantieweek heel weinig vok in de winkel is. Onderweg stop ik nog om een verrukkelijke pittaschotel aan te vallen. Zulke pitta's vind je niet in Brugge en omstreken. De uitbaters vna de zaak zijn Marokkanen, en dit zijn er twee die hard werken om de kost te verdienen. Om de prijs moet je het niet laten : voor 10 eurootjes krijg je een gigantisch bord, in Brugge kost dit twee maal meer. Dan de tram op, er zijn zodanig veel verschillende rassen bijeen hier dat je het geroes echt een babylonische spraakverwarring mag noemen. Luid roepen, trekken en duwen, elkaar uitmaken voor ... God weet wat want ik begrijp er geen woord van... Krijsende kinderen, en kinderen zijn er hier écht héél veel. Allemaal kleine toekomstige sukkelaartjes die wellicht nooit geen stro zullen verleggen in hun leven. Hopelijk heb ik ongelijk als ik vaag volgende tekst uit de Bijbel citeer : 'Ze zaaien niet en ze maaien niet, en toch dragen ze het mooiste kleed...' Het is echt niet verantwoord om vijf kinderen op de wereld te zetten als er voor hen onvoldoende werk is... Wie zal dat betalen, wie heeft zo veel geld??? ...
Op de trein voornamelijk buitenlandse toeristen, zo velen dat er bijna geen zitplaatsen over zijn voor een gewone normale Vlaming. Ik was dan ook blij terug in Brugge te arriveren. Dus repte ik me vlug naar de winkel. Geen verkoop echter vandaag, wel een heuse domper op het hoofd gezet (zie vorig avontuurverhaal).
Vandaag bezoek gehad van twee klanten, man en vrouw. Niet onbekend in Brugge, integendeel...
Zeven dagen lang, net voor de beurs van Hasselt, kwamen deze sympathieke mensen naar mijn winkel. Ze wilden een en ander kopen maar konden niet echt kiezen. Daarom deed ik het voorstel om alles ineens te kopen... en - zoals gewoonlijk- in stukken af te betalen. Alles dik in orde, ze zouden een flink voorschot komen betalen op de beurs en de rest dan gedurende de drie maanden daarop.
Op de beurs : geen kat gezien, ik bedoel deze kater en kattin... Dat voorspelde weinig goeds natuurlijk, maar misschien was er iets tussengekomen want ook in Tielt waren ze niet langsgeweest doordat ze wat ziekjes waren, wellicht uit gesparigheid. Maar in Hasselt niet komen dat zou dan betekenen dat ze beiden tien dagen lang ziek waren... Wreed hoor dat ziek zijn!
Vandaag komt de dame alleen naar de wnkel en komt me vlakaf zeggen dat ze nog wat twijfelen... Alles was nochtans héél duidelijk afgesproken. Niet te geloven zeg!!! Ik heb goesting om de dame het gat van de deur te tonen maar kan me nog net inhouden. Ik wil eerst wat meer uitleg. Die uitleg komt er maar raakt kant noch wal, wat een onzin dat ik moet aanhoren!!! Daarop zeg ik dat dat eigenlijk helemaal niet kan, zomaar goede marchandise aan de kant laten zetten en dan zeggen dat de verkoop niet doorgaat.
Daarop zegt de dame dat ze toch heel goede klanen zijn bij mij, waarop ik repliceer dat ik nog geen halve euro heb verdiend aan al die verkopen. Telkens komen ze zo lang aandringen zodat ik - moegetergd en uitgeteld - de zaken aan inkoopprijs weggeef. Egienlijk kan dit niet;, beschamend hoe men kan komen bedelen.
Wanneer ik dan zeg dat ik alles 'in het verborgene' heb geplaatst, in afwachting van de betaling, zegt de dame : Hou alles nog twee weken in dat verborgene, misschien koopt mijn man die zaken tocn nog. Ongelooflijk!
Even later komt de man en doet alsof zijn neus bloedt, met geen woord wordt gerept over zijn vermeende aankopen. Ondertussen kijkt het koppel naar andere zaken maar... ik verkoop hen niets meer als ze niet contant betalen en als ze niet al het weken voordien bestelde eerst en vooraf komen betalen. Voortaan dus geen hertenfretterij meer.
