Doodzonde, dat overlijden van Marc Ghesquiere, deken van Kortrijk. Hij was een ingoed en verdienstelijk priester. Héél héél vreemd vind ik dan als zo iemand zelfmoord zou plegen. Ik ken de meeste priesters van ons bisdom maar had niet de eer de deken te mogen hebben gekend.
Ik hoop echt - en dit kan raar klinken maar 't is wel héél gemeend - ik hoop dus echt dat hij zélf die fatale stap heeft gezet... hoe spijtig zelfoding ook moge zijn. Dus hopelijk is het niet een ander die hem - letterlijk - een duwtje in de rug gaf. Ik kan me eigenlijk niet inbeelden dat hij - zo'n verstandig man en toevlucht voor velen in nood - geen hulp zou gezocht hebben wanneer hij hier behoefte aan had. Heel heel vreemd allemaal. en ik mag hopen dat - indien er derden in het spel waren hier - dat deze hun verdiende loon niet ontlopen.
Moge zijn ziel in vrede rusten! Moge hij nu de rust vinden die hij blijkbaar onvoldoende kon vinden tijdens zijn leven.
Of is het Damme, boekendorp? Zoals steeds in de winter had het boekengebeuren plaats binnen in het stadhuis van Damme. Het was zeker een jaar geleden dat ik nog binnen stond, ik maakte me dan ook geen illusies. Vroeger kon je goed verkopen hier maar de laatste jaren is de omzet heel sterk gedaald. De standhouders waren bijna zonder uitzondering oude bekenden, mensen die hier dikwijls staan. Twee standhouders kende ik niet, oa eentje dat met een grote Mercedes rijdt en hier waarschijnlijk wat komt bijverdienen om zijn mazout te betalen...
Onder de bezoekers ook veel oude (met nadruk op oud!!!!!!) bekenden. De ouderen toonden nog ouder dan voorheen en enkelen zullen zeker nooit zo oud worden als ze er nu uitzien. Boeken boven de 10 euro leken taboe voor de zoekers. Naast deze minder kapitaalkrachtigen waren er ook andere bezoekers : de échte kenners met lege portemonnee, de gierigaards met volle portemonnee. Ook enkelen uit het zottekot van Beernem ontsnapten. Die laatste twee houden zich van de domme maar zijn wel slim genoeg maar heel wat boeken te verhandelen. Een beetje suf en verdwaasd kijken, en dan proberen alles voor een prijsje mee te nemen.
Zondagt is het weer boekenmarkt in Damme. Ik ben heel benieuwd hoe dit zal verlopen en maak me zeker geen illlusies. In elk geval zorg ik voor mooi materiaal zodat ik me zelf niets te verwijten zal hebben als blijkt dat er weer geen geld wordt uitgegeven.
De laatste tijden bereiken er me meer en meer onrustwekkende geruchten dat boer Wortel alias boer Chaerel alias boer Coene alias Hitler (!) weer flink de aandacht trekt in de Westhoek. De twee boerderijen waarover hij het beheer heeft kan je van kilometers herkennen. De gebouwen lijken sprekend op elkaar : in de daken zitten grote gaten en soms is er zelfs geen dak meer.
Het is zo dat boer Coene destijds de vuile werkjes liet opknappen door zijn kindjes : afgewaaide dakpannen vervangen, muren opvoegen en herstellen, muren witten enz... de kinderen zullen het allemaal wel doen. Nu dat de kinderen allemaal uitgevolgen zijn lapt Wortel alles aan zijn botten. Het kot mag invallen, allemaal geen probleem. Gelukkig heeft Coene een lange arm, zo denken de mensen, want hoe kan het dat Coene alles mag doen en laten, en gewone mensen niet?
Ook de landerijen rond de hofstede zouden helemaal verloederd zijn. God weet welke 'pemenboer' hier verantwoordelijk voor is. Enkele jaren geleden zag je de aardappelen niet meer door de vele 'kankerbloemen', of in het ABN 'rode klaprozen' of in het engels 'poppies'. Sommige toeristen dachten verkeerdelijk dat deze bloemetjes hier gezaaid werden om de link te leggen naar de eerste wereldoorlog. Nu, volgens mij was dit echt een schande voor de boerenstiel.
Deze morgen ben ik naar Brussel geweest. Doel was een dagje brusselen : op zoek gaan naar boeken en antiek. Veel illusies maakte ik me nochtans niet want alles is er peperduur, maar je weet natuurlijk nooit.
Het was al tien uur toen ik in Brussel Centraal arriveerde. Heel veel volk, bijna allemaal allochtonen, ik voelde me niet echt op mijn gemak ook al ben ik niet van een kleintje vervaard. Eerst zou ik naar de expositie van een veiling gaan. Alhoewel ik een catalogus ontving van de te veilen stukken is het meestal nodig om zelf de boeken aan een nauwgezet onderzoek te onderwerpen. Het is immers zo dat de veilingmeesters in de omschrijving soms dingen 'vergeet'. Bv. het boek is beschreven als zou het in goede staat zijn maar ter plaatse moet je constateren dat het eerder een vod is. Dikwijls is de rug beschadigd, zijn er roestvlekken op de bladen binnenin, enz. Wat ik vanmorgen zag was ongelooflijk : een grote berg beschadigde boeken en kaarten. Persoonlijk was ik geïnteresseerd in twee boeken en drie loten met oude kaarten. Na één minuut wist ik genoeg : Please laat deze kelk aan mij voorbij gaan!!! Wat een rommel. En toch zal er veel volk in de zaal zitten om deze rotzooi op te kopen. Mensen die rommel verzamelen en mensen die de boeken niet goed onderzocht hebben vooraf... De twee boeken die ik op het oog had waren binnenin redelijk fris en in goede staat maar de banden waren zwaar beschadigd. Ik zag er nog andere handelaars, vermoedelijk diegenen die deze rommel in deze veiling ingebracht hebben. Kijken wie wat bekijkt en dan tijdens de veiling de prijs opjagen. Niet netjes maar ja, da's commerce doen heet dat dan.
Mijn tweede bezoek was aan een heel deftige veilingzaal. Alhoewel men mij vroeger meermaals uitnodigde om voor de eigenlijke expositie de te veilen goederen al te komen bekijken, keken ze me bij mijn aankomst ietwat bevreemd aan. Liefst een belletje vooraf, zo klonk het. Ok dan, ik zal het nooit meer vergeten, beloofde ik. De prijzen zijn hier altijd heel hoog zodat het moeilijk is om iets te kunnen aankopen. Mijn aandacht ging vooral naar een lotje kleine oorlogsfoto's. Eentje werd genomen in mijn dorpje, Eggewaartskapelle. Foto van een veldkeuken, héél waarschijnlijk op de grond van onze boerderij, aan het kapelletje. Dat stuk grond van 5 hectaren deed gedurende de eerste wereldoorlog dienst als kampement van de Belgische soldaten. Het zou volgestaan hebben met barakken. In elk geval vonden we vroeger heel veel mooie glazen inktpotjes van de soldaten, en heel veel volle kogelhulzen. Blijkbaar werd er kwistig rondgestrooid met munitie. De andere foto's gingen over Lampernisse, Bikschote, enz. De schattingsprijs ligt nogal hoog, zeker omdat mij enkel dat ene fotootje van belang is. We zien wel. Dan een mooi kruidenboek van Dodoens maar ... de band hing aan flarden... dus : weinig waarde!
Nogal teleurgesteld om het povere resultaat van mijn bezoekjes besluit ik terug te keren naar Brugge zodat ik nog enkele uurtjes de winkel kon openen. Er is heel veel volk op de baan, bijna zonder uitzondering allochtonen. Blijkbaar zijn al de échte Belgen op reis. En gelijk hebben ze dan ook want ik constateer elke krokusvakantie opnieuw dat er tijdens deze vakantieweek heel weinig vok in de winkel is. Onderweg stop ik nog om een verrukkelijke pittaschotel aan te vallen. Zulke pitta's vind je niet in Brugge en omstreken. De uitbaters vna de zaak zijn Marokkanen, en dit zijn er twee die hard werken om de kost te verdienen. Om de prijs moet je het niet laten : voor 10 eurootjes krijg je een gigantisch bord, in Brugge kost dit twee maal meer. Dan de tram op, er zijn zodanig veel verschillende rassen bijeen hier dat je het geroes echt een babylonische spraakverwarring mag noemen. Luid roepen, trekken en duwen, elkaar uitmaken voor ... God weet wat want ik begrijp er geen woord van... Krijsende kinderen, en kinderen zijn er hier écht héél veel. Allemaal kleine toekomstige sukkelaartjes die wellicht nooit geen stro zullen verleggen in hun leven. Hopelijk heb ik ongelijk als ik vaag volgende tekst uit de Bijbel citeer : 'Ze zaaien niet en ze maaien niet, en toch dragen ze het mooiste kleed...' Het is echt niet verantwoord om vijf kinderen op de wereld te zetten als er voor hen onvoldoende werk is... Wie zal dat betalen, wie heeft zo veel geld??? ...
Op de trein voornamelijk buitenlandse toeristen, zo velen dat er bijna geen zitplaatsen over zijn voor een gewone normale Vlaming. Ik was dan ook blij terug in Brugge te arriveren. Dus repte ik me vlug naar de winkel. Geen verkoop echter vandaag, wel een heuse domper op het hoofd gezet (zie vorig avontuurverhaal).
Vandaag bezoek gehad van twee klanten, man en vrouw. Niet onbekend in Brugge, integendeel...
Zeven dagen lang, net voor de beurs van Hasselt, kwamen deze sympathieke mensen naar mijn winkel. Ze wilden een en ander kopen maar konden niet echt kiezen. Daarom deed ik het voorstel om alles ineens te kopen... en - zoals gewoonlijk- in stukken af te betalen. Alles dik in orde, ze zouden een flink voorschot komen betalen op de beurs en de rest dan gedurende de drie maanden daarop.
Op de beurs : geen kat gezien, ik bedoel deze kater en kattin... Dat voorspelde weinig goeds natuurlijk, maar misschien was er iets tussengekomen want ook in Tielt waren ze niet langsgeweest doordat ze wat ziekjes waren, wellicht uit gesparigheid. Maar in Hasselt niet komen dat zou dan betekenen dat ze beiden tien dagen lang ziek waren... Wreed hoor dat ziek zijn!
Vandaag komt de dame alleen naar de wnkel en komt me vlakaf zeggen dat ze nog wat twijfelen... Alles was nochtans héél duidelijk afgesproken. Niet te geloven zeg!!! Ik heb goesting om de dame het gat van de deur te tonen maar kan me nog net inhouden. Ik wil eerst wat meer uitleg. Die uitleg komt er maar raakt kant noch wal, wat een onzin dat ik moet aanhoren!!! Daarop zeg ik dat dat eigenlijk helemaal niet kan, zomaar goede marchandise aan de kant laten zetten en dan zeggen dat de verkoop niet doorgaat.
Daarop zegt de dame dat ze toch heel goede klanen zijn bij mij, waarop ik repliceer dat ik nog geen halve euro heb verdiend aan al die verkopen. Telkens komen ze zo lang aandringen zodat ik - moegetergd en uitgeteld - de zaken aan inkoopprijs weggeef. Egienlijk kan dit niet;, beschamend hoe men kan komen bedelen.
Wanneer ik dan zeg dat ik alles 'in het verborgene' heb geplaatst, in afwachting van de betaling, zegt de dame : Hou alles nog twee weken in dat verborgene, misschien koopt mijn man die zaken tocn nog. Ongelooflijk!
Even later komt de man en doet alsof zijn neus bloedt, met geen woord wordt gerept over zijn vermeende aankopen. Ondertussen kijkt het koppel naar andere zaken maar... ik verkoop hen niets meer als ze niet contant betalen en als ze niet al het weken voordien bestelde eerst en vooraf komen betalen. Voortaan dus geen hertenfretterij meer.
Net werd madame Spinnekop, mijn schuinoverbuurvrouw, met een chique car thuisgebracht. Zal wel weer één van haar vele aanbidders zijn, al moeten die aanbidders wel zo blind als een mol zijn om zo'n creatuur mee te nemen.
Ze heeft wel 5 minuten chance want - ja, vijf minuten later - kwam haar 'echtgenoot' aanwaggelen. Ze zullen hem wat opgegoten hebben want zelf haalt hij bijna nooit geen euro uit de zakken, het is zo'n typische profiteur. Na twee minuten zoeken naar zijn sleutels en twee minuten prutsen om binnen te geraken keert de rust terug in de straat.
Vandaag geloven maar weinig mensen meer in engelbewaarders. Engelbewaarders zouden niet echt bestaan of zijn allemaal met pensioen...
Niets is echter minder waar! Zelf heb ik een echte engelbewaarder, eentje dat over me waakt.
Op de antiekbeurs te Hasselt was mijn engelbewaarder op post, en ziende dat ik - wat sommigen ook mogen denken - hard werk om de kost te verdienen, besloot deze mij een cadeautje aan te bieden. Een mooi cadeau zelfs : een onthaastingsreis naar het mooie Italië. Via Firenze, Pisa, Sienna, ... naar het eeuwige Rome. En dan via Venetië van het Zuiden terug naar het Venetië van het Noorden.
De laatste tijd kocht ik weer heel wat Poppkaarten, kadasterkaarten gemaakt ca 1840. Vroeger kon je ze kopen voor een prikje, maar die tijd is nu stilaan voorbij. Heel veel mensen zoeken deze kaarten. De kaart van de gemeente waar ze wonen of waar hun voorouders woonden. Gewoon om in te kaderen of om ze volledig te bestuderen.
De laatste jaren bouwde ik een mooie collectie op : honderden exemplaren vonden de weg naar mij. Sommige gemeenten zijn felbegeerd bv. Kortrijk, Brugge, Oostende, Nieuwpoort, ... Andere geraak je aan de straatstenen niet meer kwijt : bv. St-Pieterskapelle, Zande, Gijverinkhove, St-Rijkers, ...
Daar ik heel veel liefhebbers ken voor deze kaarten durf ik soms wel eens serieuze bedragen betalen. Op veilingen zoals onlangs te Brugge zijn er dan altijd van die typen die komen vragen of ik wil zwijgen als zij een bepaalde kaart willen kopen. Ze weten immers dat ik in zowat alle kaarten geïnteresseerd ben. Voor goede klanten en - of sympathieke kennissen wil ik wel eens zwijgen. Als het echter luiden zijn die nooit in mijn winkel komen, die nooit iets kopen aan mij, dan liggen de zaken enigszins anders... dan kan het geld kosten...
Via Eggewaarts en Willem Vermandere naar Sint-Sixtus
Deze namiddag had ik het grote voorrecht te mogen vertoeven in de mooie Westhoek, de streek waarnaar mijn hart uit gaat. Mijn geboortestreek en de streek waar mijn voorouders woonden, zeker al van sinds de jaren 1600.
Eerst naar mijn Eggewaartskapelle natuurlijk. Heel eigenaardig : voor het eerst in vele jaren stond ik voor een gesloten kerkdeur. Wellicht kan het dametje die de deuren altijd komt opendoen en sluiten zich niet meer zo vlot verplaatsen van het dorpsplein tot aan de kerkdeur, ik denk dat ze stilaan de negentig nadert. Spijtig want ik hou van dit eenvoudig kerkje waar ik mijn eerste en plechtige communie mocht doen. De kerk waar mijn voorouders meer dan tweehonderd jaar lang naar de mis kwamen. Dus dan maar naar het kerkhof voor een gebed voor mijn teergeliefde grootouders langs vaderskant. Ook nog enkelel heel jong overleden zussen en broer van grootvader. Mijn betovergrootvader, burgemeester Hubertus Moenaert ligt er ook met zijn twee vrouwen. Ook een andere betovergrootvader, burgemeester Louis Feryn, hij woonde ooit op de hoeve rechtover de kerk.
Eigenlijk ben ik bij elk bezoek aan mijn dorp wat schuw te moeten ontdekken dat er iemand overleden kan zijn sinds mijn vorig bezoek. Doordat het dorp zo klein is ken ik er quasi iedereen, met uitzondering soms van mensen die van elders hier kwamen wonen de laatste jaren. Het is steeds even schrikken als ik een berg bloemstukken zie op het kerkhof... Op jaarbasis sterven er hier nauwelijks één of twee mensen, het zijn echter niet altijd de oudste inwoners... Bv. een vroegere buurvrouw, de vrouw van kunstenaar Luc Ledene, overleed een tiental jaar geleden op nauwelijks veertigjarige leeftijd. Twee jaar geleden landbouwer Alain Carbonez, een echt drama. Ik ken bijna alle mensen die op het kerkhof begraven liggen : veel mensen van wie hier nog familie woont. Van de meesten heb ik een bidprentje, elke mens die hier ligt is de moeite waard om er meer over te weten te komen...
Daarna naar Wulveringenm. De familie Deeren, sinds 1830 met de Moenaert's verwant, houdt er een heel succesvolle boerderij. Op de gevels staat heel opzichtig de naam geschilderd : De Beauvoordse Kaashoeve. Ook iets als 'Walhoeve", deze naam stond vroeger op een houten bordje aan de ingang van de dreef naar de hoeve. De naam Beauvoorde is een soort merknaam, ze staat voor ambachtelijke voeding, voor kwaliteit, voor smaak... De naam Walhoeve lijkt me te algemeen. Een walhoeve is een hoeve met een wal er rond, een omwalling dus. Vroeger was er hier inderdaad een wal maar deze werd wellicht gedempt om praktische redenen. Het is immers niet handig om de hele dag over bruggetjes te moeten lopen om van het ene naar het andere hoevegebouw te gaan. Ik heb José Deeren en zijn vrouw weten beginnen met hun kaasmakerij. Wat vroeger een klein winkeltje was is nu uitgegroeid tot een grote moderne toonzaal waar je tientallen verse hoeveprodukten kan kopen. De Deeren's zijn keiharde werkers, ze mogen fier zijn op hun bedrijf!
Vervolgens naar Steenkerke, eventjes kijken hoe het gesteld is met de oude familiegrafzerken, oa de grafmonumenten van burgemeester Karel Moenaert, overleden in 1866 en broer van burgemeester Hubertus Moenaert van Eggewaarts. Dan Karels schoonzoon, burgemeester Aloïs Leper, een schitterend monument.
Plots hoor ik luid gebeitel. Aha, Willem Vermandere is aan het werk. Ik haast me naar de andere kant van het kerkhof en net daarbuiten is Willem duchtig aan het kappen aan een groot blok steen. Ik denk eerst dat het iemand anders was omdat de man in kwestie zo kwiek met de hamer en beitel te keer gaat. Ik moet luid roepen voor de warm ingeduffelde man zijn koptelefoon afneemt en ik Willem herken. Hartelijk zoals steeds babbelt hij er op los. Hij is bezig met een stuk voor een centrum voor volwassenen gehandicapten in Dadizele. Hij wil de bovenkant mooi polijsten zodat de mensen er bovenop kunnen klimmen en er plaats op kunnen nemen. Ik zie dat hij nogal gehaast is om verder te werken en vertrek daarop naar Veurne.
Veurne is veel veranderd. De suikerfabriek is volledig verdwenen en op de vrijgekomen gronden zullen er woonhuizen komen. Het schitterende stationsgebouw staat volledig in de steigers, eindelijk wordt het volledig gerestaureerd. In de binnenstand is er hier en daar eenrichtingsverkeer ingevoerd of zijn de rijrichtingen gewijzigd. De 'Slapersstad' ligt er héél rustig bij. Ik ontmoet er enkele vroegere klasgenoten, plezant om te vertellen over de tijd van toen. Allen zijn we nu rond de veertig, wat gaat de tijd vlug voorbij.
Inmiddels is het 15u00. Tijd om Veurne te verlaten, ik rij nu naar Beauvoorde. Een vaste stek in Beauvoorde is het winikeltje van Paula, deze kwieke bejaarde is volgens mij al een flink stuk in de tachtig. Een waar monument in dit dorp. Ze verkoopt er al decennai streekprodukten zoals Beauvoorder Paté en Beauvoordse pannenkoeken.
Daarna via Izenberge en Beveren aan de Yzer naar Roesbrugge. De baan in Roesbrugge lag helemaal opengebroken en was versperd door kranen en vrachtwagens. God weet wat ze nu weer aan het prutsen zijn. Ik vreesde even dat ik een ommetje van twintig kilometer zou moeten maken om in Westvleteren te geraken want de baan over de Yzer in Stavele ligt al lange tijd open en dan rest enkel nog de baan Iper-Veurne en dat is een heel eind rijden. Ik vroeg aan een cammionchauffeur, met nog ene tand in zijn mond, of ik kon passeren. Toen hij vroeg waar ik naar toe wou zei ik hem dat ik wilde gaan bidden naar de abdij van Weztvleteren, voor een spoedig einde van deze zotte wegenwerken. Daarop maakte hij wat plaats zodat ik kon passeren.
In Westvleten gekomen, aan de abdij dus, zag ik aan de ingang een bordje hangen waarop stond dat de vespers vandaag een uurtje vroeger begonnen. Lap, te laat dus. Wellicht wilden de paters vandaag, op vette dinsdag, nog een en ander vieren, alvorens de vastenperiode in te duiken. In elk geval hoorde ik dat de paters vandaag na de vestpers opvallend vlug de abdijkerk verlieten, waar ze normaal nog een hele tijd blijven bidden. God weet het... Gelukkige mensen, die paters!
De antiekbeurs in Hasselt zal me nog lang bijblijven. Tien dagen lang in het verre Limburg toeven, hunkerend naar echte liefhebbers van boeken en antiek. De eerste drie dagen was er een geïnteresseerd publiek en kon ik een en ander aan de man en aan de vrouw brengen. Vanaf maandag echter was er heel weinig volk in de 'wandelgangen" : voorbij de hoofdingang passeerde er een massa volk, met de nadruk op ... passeren. Blijkbaar was het veel interessanter om Plopsa Indoor te bezoeken en naar de gekkebekkerij van kabouter Flop en kabouter Lui te kijken. Ik werd er echt zo moe van...
Voordeel was dat ik veel babbeltjes kon slaan met collega's en geïnteresseerde bezoekers. Zo had ik daags voor de opening een grote groep heiligenbeelden binnengekregen, de beelden werden geleverd op de beurs. De man die ze wilde verkopen zei me dat ze uit een bepaald klooster kwamen. Ik ga de precieze namen hier niet doorvertellen want ... En de verkoper verzekerde dat niemand maar dan ook echt niemand de beelden ooit eerder had gezien, hij bedoelde daarmee dat het onmogelijk was dat andere handelaars die ik kende de beelden al hadden gezien. Vond ik leuk... totdat ik bij de opening van de beurs tot twaalf maal toe hoorde dat men wist van waar de beelden kwamen, van welke handelaar dus. De man zal ook niet van de eerste leugen dood zijn... Ook 'verklapte' de man ook nog waar hij de beelden vandaan haalde... maar de voorlaatste dag kwam iemand me vertellen waar de beelden werkelijk te vinden waren. En om dit te bewijzen toonde hij oude foto's waarop de beelden in volle glorie in een patersklooster prijkten. Bovendien stonden de beelden niet op een altaar maar onder een preekstoel. Eigenlijk is het voor mij eender vanwaar de stukken kwamen, ik heb liever niets te weten dan dat men mij allerlei verhaaltjes opdist.
Op zondagavond nam ik vooral de kleine en kostbaarste zaken mee naar huis, maandag kwam ik met een grotere wagen de grote stukken ophalen. Maandag tegen de middag was een groot deel van de standen al afgebroken. Grappig was dat één standhouder zijn stand blijkbaaar niet wilde ontruimen. Zijn stand met moderne 'kunst' kreeg niet de minste aandacht van de bezoekers en heel terecht ook : het was echt waardeloze rommel. Wellicht vond hij het de moeite niet waard om zijn schilderijen op te halen. Ik noem het : sluikstorten...
Om eventjes een idee te geven van de verkoop : de eerste drie dagen raakte ik net uit de kosten, de laatste zeven dagen verkocht ik precies 370 euro...
Eigenlijk was de beurs zelf geen succes, ik kon meer verdienen door in mijn winkel te blijven. En dus geen standgeld en hotel betalen...
Belangrijk is echter dat velen mijn getijdenboek bekeken, velen kwmen daarvoor speciaal naar de beurs want ze wilden het boek zien dat op tv werd getoond en in de kranten afgebeeld werd. Ik ontmoette er veel nieuwe mensen, allemaal potentiële klanten.
De antiekbeurs in Hasselt verloopt tot nu toe nogal moeizaam. Blijkbaar zijn veel mensen bang en twijfelen of ze echt geld willen uitgeven aan antiek en kunst. Er is nochtans voor elk wat wils : meubelen allerlei, beelden in brons en hout, juwelen, moderne kunst, ...
De eerste twee dagen was de verkoop voor mij zowat nihil, vandaag echter ben ik uit de kosten geraakt. Enkele mooie boeken gingen de deur uit, zij het met heel veel moeite. Meer dan een uur bladerden een echtpaar in mijn boeken. Ondanks het feit dat ik hen kon verzekeren dat de werken volledig waren, dus dat er geen enkel blad tekst of gravrure ontbrak, bleef men maar blaadjes tellen. Plots een AHA, ze hadden iets fouts ontdekt. Met veel moeite verstonden ze dat de paginering in oude boeken soms raar in elkaar zit. Af en toe wordt er gemist in de nummering of in het plaatsen van de illustraties. Nu, na een uurtje palaveren gind de verkoop toch door.
Ook kan ik mogelijks interessante zaken aankopen, de komende dagen moet ik bij enkele mensen op bezoek gaan. Ik ben zeer benieuwd.
Voorts krijg ik - zoals gewoonlijk - veel commentaar en heel boeiende vragen zoals 'Komt dat allemaal uit kerken?', 'Vanwaar komt dat precies?', 'Komt al die antiek van Vangheluwe?'. Wat een achterlijke vragen allemaal maar ik kan er wel mee lachen...
De antiekbeurs te Hasselt is een van de mooiste in België. De derde na die van Namen en Brussel. In tegenstelling tot deze twee is de beurs van Hasselt enigszins betaalbaar. Het is echter een flinke investering in tijd, de beurs duurt tien dagen.
Vanmorgen om 5u15 vertrokken uit Brugge en zo de file rond Brussel vermeden. Dan via Leuven naar Hasselt. Op anderhalf uur wat zeker niet slecht is. Om de stand wat op te fleuren kwam een kennis een grote groep beelden plaatsen : een grote OLV met kind, twee knielende jeauieten waaronder de H. Ignatius van Loyola. Tenslotte beelden van St-Cecilia met orgel + paus Gregorius (van het gregoriaans...).
Veel belangstelling vanwege de organisatoren voor mijn reuzegetijdenboek. De tv kwam uitgebreid filmen en drie man van Het belang van Limburg kwemen een interview afnemen en foto's nemen. Ook de meeste collega's-standhouders kwamen een kijkje nemen.
Wat is er allemaal te zien? Een paar heel grote standen met meubels zoals kasten, tafels en stoelen. Lusters, allerlei opschik. Hier en daar wat heiligenbeelden in hout en andere materialen. Juwelen. Moderne kunst. Nieuwe boeken over antiek.
Voor mij persoonlijk weinig interessants want vooral religieuze kunst interesseert mij. Moderne kunst veelal niet veel soeps, ik denk niet dat die veel zullen verkopen. Met uitzondering van enkelen waaronder een kunstenaar die allerlei vreemde SF-taferelen maakt. Heel mooi en nét echt...
Een uitschieter is een kunstenaar uit Schoten. Hij schildert bloemen, maar dan heel speciaal. Het lijken wel foto's, zo secuur werkt hij. Een zeer innemende persoonlijkheid trouwens. In Tielt stond ik naast hem, nu rug aan rug.
Het hotel valt best mee al was het even schrikken toen ik incheckte. Ze vonden mijn naam niet terug op hun lijst... Ik boekte via internet., er was een speciale promotie. De receptionist merkt op dat dit echt een te lage prijs is en dat ik ferm geluk heb. Stuk moeial... Enkele speciale kwaliteiten van dit hotel, op de website terug te vinden : er is verwarming en men is 'homovriendelijk'. Wat een onzin!
Morgen gaat de beurs open. Eerst voor de handelaars en dan de vooropening voor de genodigden. Ik ben benieuwd of de verkoop zal meevallen.
Er uis al veel geschreven over relieken van heiligen. Over of relieken echt of vals zijn. Of de vele H. Kruisrelieken echt allemaal afkomstig zijn van het Kruis waarop Christus gedood werd.
In elk geval, ik heb momenteel enkele tientallen kleine en minder kleine relieken liggen in de vitrine. Gisteren kwam er een liefhebber langs die daags voordien ook al aan de winkel passeerde. Ik haalde alle relieken uit en legde ze op een grote houten plaat. De man, die een soort Duits sprak, wellicht een soort zigeuner, haalde een steen, wellicht kristal, te voorschijn. De steen hiing aan een kleine ketting. De man liet de steen bengelen boven de relieken. Zijn handen gevouwen en de ogen dicht begon hij allerlei zaken te brabbelen. Na enkele minuten stond er dertig man zich te vergapen aan het vreemmde schouwspel. Hij liet de steen boven elke reliek afzonderlijk bengelen terwijl hij onophoudelijk verder brabbelde.
Na een tiental minuutjes vroeg hij me wat ik vroeg voor een bepaalde relikwie. Ik noemde een bedrag en hij antwoordde dat zijn steen zoveel niet wilde betalen, dat zijn steen een ander bedrag voorstelde. Ik antwoordde hem dat hij aan zijn steen moest vertellen da tik niet met verlies kan verkopen, waarop de hele bende toeschouwers in een luide lach schoot. Daarop haastte de man zich naar de Burg.
Daarnet keerde hij terug en telde opnieuw voor te verkopen aan zijn (of dat van de steen?) bod van gisteren. Ik schudde mijn hoofd en hij zei : 'Bis Morgen!' De man is hier voor een hele week
Antiekveiling : hoge prijzen, afgunst en mooie aankopen
Wat een druk leven soms... Van de ene beurs naar de anderen, veilingen bijwonen, ... en ondertussen nog een winkel runnen. Heel veel werk maar ook veel voldoening.
Vandaag was het, daags na de antiekbuers in Tielt, weeral zo ver. Veiling van antiek. Honderden mensen keken gespannen naar de vele voorwerpen die te koop werden aangeboden. Onder het publiek zeker een vijftal beroepslui, antiquairs dus en ook een rits brocanteurs, een hoop pseudo-zelfstandigen en zwartverkopers. Allemal geen probleem voor mij hoor ware het niet dat heel wat van deze individuen nogal afgunstig zijn op elkaar, ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Meestal klitten ze samen in kleine groepjes. Geroezemoes de hele tijd, afspraken makend wie wat zal kopen. Nijdige ogen als een ander de beoogde goederen in de wacht sleept.
Een groot deel van de te veilen goederen is afkomstig van de handelaars zelf. Tijdens de veiling zelf jagen sommigen dan de prijs op vvan hun eigen goederen. Voor mijn part mogen ze dat doen, maar dan lopen ze wel het gevaar dat ze hun eigen goederen terugkopen, met als gevolg dat ze kosten moeten betalen als verkoper én als koper...
Sommigen stellen zidh zo op dat ze de hele zaal in het oog kunnen houden : kijken wie biedt op wat. En als ze zie dat ik, als handelaar, bied op bepaalde zaken, dan weten ze dat het over een interessant lot gaat die zeker meer waard is dan wat ik wil betalen. Want ik moet er nog kunnen aan verdienen. En zo stijgt de prijs steeds meer en meer.
Ik ben er zeker van dat sommige particulieren en handelaars bepaalde zaken speciaal voor mij in de veiling stoppen, in de hoop dat ik op de veiling meer betaal dan dat ze van me kunnen krijgen als ze het komen aanbieden in de winkel. Niets is dus minder waar! In een veiling bied ik minder want ik moet er nog kosten op betalen, soms tot 25 procent! Dus beste lezers : kom maar naar mijn winkel!
Zondagavond werd me meegedeeld dat de dag nadien, gisteren maandag dus, een belangrijke veiling zou plaatsvinden. Dit om archief te verkopen afkomstig van een kasteel in een Westvlaams dorp. Om verschillende redenen verkies ik niet te zeggen waar de veiling plaatsvond noch over welke gemeente het gaat waarover dit archief handelt. Ik relativeerde dit meteen want men zegt zo vaak dat archief of boeken afkomstig zijn van een kasteel, dit om meer geld te kunnen kloppen uti de verkoop.
Desalnietemin was ik razend nieuwsgierig om meer te weten te komen. Het berof privaat archief, dus mag het verhandeld worden, geen probleem dus. 's Avonds dus de catalogus op internet geraadpleegd en geconstateerd dat het inderdaad heel interessant was. En daar de plaats van verkoop nogal ver verwijderd was van de plaats waarover het archief handelde verwachtte ik wel dat het de moeite waard was om een kijkje te gaan nemen. Ook wilde ik weten of ik niets over mijn familie, meerbepaald over de Moenaerts die ooit in die streek woonden, kon vernemen.
De tentoonstellingsruimte van de te veilen goederen was in een drukke buurt gelegen, het was echt zoeken naar een parkeerplaats. Om tien uur was ik alleen in de veilingszaal. Ik was tevreden, wellicht zou ik alles aan een redelijke prijs kunnen kopen, de schattingsprijzen waren realistisch, en zeker niet aan de lage kant. Na een half uurtje komen... twee collega's aan die ik hier helemaal niet verwacht had. Pech, maar de veiling was er natuurlijk voor iedereen. Nog wat later komen enkele mensen uit de archiefwereld aangetreden.
Een man die ik regelmatig tegenkom op genealogische bijeenkomsten en veilingen komt onmiddellijk naar me toe en zegt : 'Moenaertje, jij gaat hier niets kopen, 't is allemaal voor ons!' Ik schrik me een hoedje en vraag me af of hij dit echt meent of dat hij me voor de gek wil houden. Ik antwoord hem dat degenen met het meest geld in hun zakken het meest zullen kunnen kopen, dit om hem op een humoristische wijze van antwoord te dienen. Maar eigenlijk meende ik dit ook wel voor een groot stuk. Het is immers zo dat men op veilingen meer en meer vraagt aan mij om niet op te bieden tegen hen, of om te zwijgen bij het veilen van bepaalde nummers. Allemaal goed en wel maar zo'n vragen komen meestal van mensen die het de handelaars niet gunnen om eerlijk hun brood te verdienen. Maw het zijn doorgaans menzen die ik nooit in de winkel zie en die dan vragen dat ik tijdens de veiling niet tegen hen opbiedt. Op den duur mag ik thuis blijven want wat moet ik nog kopen als ik al de interessantste zaken moet laten kopen door anderen... Dus de vraag van die man was toch wat in het verkeerde keelgat geschoten. Dat beloofde dus : we waren met een vijftal gegadigden, allen wilden we precies hetzelfde kopen.
Om veertien uur begon de veiling. Tot onze verrassing beende de veilingmeester naar buiten en begon daar een kleine vrachtwagen en betonmolen te verkopen, deze voorwerpen bevonden zich langs de drukke straat; Het bieden begon met 100 euro, voor de lol boden we enkele malen mee watn die prijs was belachelijk laag. Het bleek om in beslag genomen materiaal te gaan van een kleine failliet verklaarde handelaar. Deze man probeerde nu zijn destijds duur betaalde materiaal terug te kopen. Voor 600 euro kocht hij alles terug, gelukkig maar voor hem. Dan nog wat meubels verkocht. Daarna de boeken en archiefstukken.
Er werd nogal ferm opgeboden tegen elkaar, maar zo gaat dat in een veiling, iedereen mag meebieden natuurlijk. Na een uurtje had ik twee grote stapels archief gekocht. Daar de betaling contant diende te gebeuren vroeg men de hele tijd voorschotten te betalen; Tegen dat het zestien uur was schot er bijna niets meer over van wat ik op de antiekbeurs te Tielt verdiend had. De mannen van het archief waren niet zo gelukig met het verloop van de veiling en vroegen me mijn aanwinsten aan hen door te verkopen. Ik beloofde hen de eerste kans te geven tot aankoop. Maar eerst wil ik nu zelf even genieten van mijn aankopen. Niets interessanter dan unieke originele documenten bestuderen, op zoek naa rinfo over voorouders en naamgenoten. Of gewoon uit interessen voor de geschiedenis van ons mooie rijke Vlaanderen.
Voor de derde keer al mocht ik deelnemen aan de Expo Art Fair te Tielt. Een vijftal antiquairs en een twintigtal kunstenaars zetten er hun beste beentje voor. Zoals gewoonlijk ben ik heel voorzichtig wat betreft verwachting ivm verkoop op zo'n beurs. Enerzijds zijn de bezoekers allen geïnteresseerd in kunst en/of antiek, anderzijds blijft het moeilijk om mensen te bewegen om serieus te investeren.
Vorige donderdagavond bracht ik een eerste vracht antiek naar de Europahal, plaats van het gebeuren. De volgende morgen de tweede lading. Dan volgde het inrichten van de stand. Drie grote wanden werden versierd met schilderijen, kadasterkaarten (Poppkaarten) en allerlei houtsnijwerken. Dan de tafels geplaatst en de rest uitgepakt. Absoluut topstuk is uiteraard het missaal met massa's mainiaturen. Ook een aantal houten beelden zoals deze van Bernardus van Siëna en een heel speciale Christuys op de Koude Steen. Tegen zeventien uur was alles eindelijk klaar.
Om negentien uur werden de genodigden verwacht voor de opening met receptie. Een kleine duizend man overspoelde de beursruimte. Honderden min of meer bekenden kwamen een kijkje nemen. Vele tientallen antiquairs en verzamelaars kwamen alles beoordelen en ik kreeg telkens de opmerking dat ik de mooiste stand aanbood, qua antiek althans. Tenslotte waren we maar met een zestal standen met oudere zaken. De anderen legden zich toe op schilderijen, beelden in oa marmer, oud aardewerk, engelse antiek, beelden en allerlei. En ik had duidelijk zowat de grootste hoeveelheid objecten meegebracht. Voor mij was de opening geslaagd want ik verkocht er een heel mooie potloodtekening van Ensor, weliswaar voor een prikje, een vierde van wat het op zou brengen moest ik het naar Londen of Parijs brengen.
De zaterdag wa redelijk kalm. Op zondag kwamen de meeste mensen maar toe rond vijftien uur, na het middagmaal of brunch dus. Maandag was ik er maar korte tijd omdat ik die dag naar een belangrijke veiling moest.
Ik maakte op deze beurs kennis met enkele speciale kunstenaars, waaronder in het bijzonder een bronsgieter en een schilder van uiterst mooie bloemendecors. Anderszijds zag ik er ook enkele scharlatans : een lelijk oud vies ventje, type gierig zwieneboertje, passeerde mijn stand een drietal keer. Zijn grote (?dieven?)zak op de rug zorgde er voor dat ik dubbel op mijn hoede was, te meer daar de zak bij zijn derde passeren redelijk volgepropt leek... Ook zag ik iemand die men 'De zot van Pittem' noemt, een man die er niet voor terugdeinst om zich in te laten in allerlei louche zaakjes. Zo zou hij ondermeer tegen betaling valse getuigenissen afleggen om louche figuren te helpen hun echtscheiding te winnen. zo verklaarde hij dat een vrouw en haar drie kinderen de huisvader wilden vermoorden, in stukken snijden en dan in jute zakken ergens te dumpen. Hij werd hiervoor een half miljoen frank beloofd. Straffe kost, maar blijkbaar wel echt gebeurd. Iemand die hem ook zag kwam me vertellen dat het loeder zijn vrouw leerde kennen in het verbeteringsgesticht, vandaar... Wat zo'n volk op dergelijke beurs zoekt is me niet duidelijk. Natuurlijk was dit een alleenstaand geval. Het gros van de bzoekers waren zeer respectabele mensen zoals enkele burgemeesters, een notaris en heel wat van mijn klanten. Sommigen kwamen van uit Limburg en Antwerpen speciaal naar Tielt.
De afbraak gebeurde gisterenavond, maandag, en deze morgen vroeg. Organisator Marc De Jonghe en zijn team (vooral familie als ik het goed voor heb) verdienen echt een pluim want ik vind dit een van de gezelligste beurzen die ik ken.
Antiekbeurs in Luxembourg (3) : ontmoeting met St-Jan de Doper, Jozef en Maria
Nu volgt werkelijk een ongelooflijk verhaal, je houdt het niet voor mogelijk!!!!!!!!
Terwijl ik mijn stand opbouw en de laatste zaken schik krijg ik het bezoek van een collega. Hij bekijkt mijn stand en zegt me dat hij alles wil kopen dat met Jezus verband houdt. Aangenaam verrast door de onverwachte godsvrucht van deze collega toon ik hem alles wat hij vraagt. Vooreerst mijn dertig kg wegende missaal met de vele miniaturen, dan een aantal andere zaken waaronder een tiental houten beelden en schilderijen. We zetten alles op papier en hij tekent voor akkoord. Ik wees hem vooraf op het nogal grote bedrag van zijn aankoop. Geen probleem zegt hij en hij belt enkele mensen op die me verzekeren dat hij zeker honderd procent betrouwbaar is en zeker kan en zal betalen. Ik was nogal onder de indruk want dit was de grootste verkoop die ik tot nu toe deed.
De collega eiste wel om alles onmiddellijk te mogen meenemen naar huis. Dat kon ik uiteraard niet toestaan want het betrof al de mooiste stukken van mijn stand. Omdat ik van via verschillende andere collega's verzekerd werd van zijn betrouwbaarheid liet ik hem toch enkele stukken meenemen. Hij eiste dat ik mijn Bibzilla, het missaal van een meter hoog dus, én enkele beelden mee zou nemen naar het Hilton. Hij vreesde immers dat deze zaken gestolen zouden worden als ik ze 's nachts in het expogebouw zou laten liggen. Daar er voldoende bewaking voorzien was vond ik dit belachelijk maar omdat hij zo aandrong stemde ik toe. De klant is immers koning. De rest van de beelden verstopte ik onder tafel zodat de eventuele inbrekers ze niet zouden vinden. Wat een rompslomp allemaal...
Ik dus naar het Hilton met mijn boek en die beelden. In de hall van het vijfsterrenhotel staarden het heel deftig geklede personeel me nogal verwonderd en onbegrijpend aan. Een soort aangeklede aap, in kostuum met 'sleppen'jas, kwam van achter zijn comptoir en vroeg me wat ik wilde. Ik zei hem dat ik hier een kamer heb en daar mag meenemen wat ik wil. Met een begrijpende (?) blik en lichte buiging liet hij me door naar de lift. Wat een labeur zeg! Van mijn collega moest ik het boekje in de badkuip leggen met een deken erover! Wat een idee!!! Een boek in een badkuip leggen, een boek van meer dan 100 000 euro... Ik leg het boek dus netjes onder mijn bed en plaats de beelden op een kastje en bureau. Nog steeds onder de indruk van deze belangrijke verkoop slaap ik niet erg vast. Ik zit namelijk met het probleem dat mijn stand ferm geplunderd is, dat ik maar weinig meer over heb om aan de klanten aan te bieden bij de opening de dag nadien.
De volgende morgen word ik wakker en besef dat ik van de koper het boek en de beelden op mijn kamer moet laten liggen. Ferm tegen mijn goesting en doodongerust doe ik dat en vertrek naar de beurszaal.
Een paar uurtjes later, tegen de middag, krijg ik een telefoon van mijn collega. Hij zegt dat hij ziek is, namelijk in zijn hoofd, en dat het hem heel erg spijt te moeten zeggen dat hij afziet van de hele verkoop. Hij laat me dus weten det hij de hele bestelling annuleert. Ik val bijna omver, hoe is dat nu mogelijk? Alles staat immers op papier en ik checkte gisternavond heel grondig of hij solvabel was, dus of hij die aankopen werkelijk kon betalen. Waarna dus bleek dat alles ok was. Vervolgens zei hij dat hij zich gefrustreerd voelde. Waarop ik repliceerde dat ik dat ook was.
Wat een situatie!!! Wettelijk gezien moest hij me alles betalen want alles stond duidelijk op papier. Het nodige geld was ter beschikking maar meneer was veranderd van idee... Wat moest ik nu doen? Omdat ik geen onmens ben en met grote moeite probeerde te vatten waarom hij van de verkoop afzag, en na enkele telefoontjes met de personen die me daags voordien verzekerden (?!?) dat alles in orde was, besloot ik om hem zijn zin te geven. Hij zou ergens toch een kleinigheidje kopen om de 'pijn' wat te verlichten. Een lachertje dus maar toch beter dan niets.
Ik zei hem dat hij onmiddellijk naar Luxemburg moest komen met de beelden die ik hem had meegegeven, zodat ik die alsnog kon aanbieden aan de bezoekers / professionelen die om drie uur naar de beurs kwamen. Hij beloofde dat te doen. Zelf keerde ik onmiddellijk terug naar het hotel om mijn boek en beelden van op mijn kamer mee te nemen naar de beurs. Wat een zinloos ern verloren werk allemaal gisteren...
Tegen drie uur kwam hij de beelden terugbrengen. Hij was vergezeld van zijn vrouw en zijn ouders. Deze drie laatsten waren niet erg vriendelijk, een bedanking of verontschuldiging kon er niet van af. Ik had echt goesting om een donderpreek af te steken, een woordje te placeren over elementere (on)beleefdheid. Ik liet hun weten dat alles op papier stond en dat het enkel en alleen aan mijn goede wil en begrip te danken is dat ik dit wangedrag door de vingers zie. Enkele medestandhouders staan rond ons, kokend van woede omwille van de manier waarop een aankoop zomaar naast zich neergelegd wordt. Tegen dat het avond is weet heel de zaal het en enkele tientallen medestandhouders komen mij hun steun betuigen. Ze wensen me proficiat dat ik mijn goede hart toon en verzekeren me dat zoiets bij hen niet zou pakken.
Nog steeds dringt de ernst van de zaken nog niet tot me door, ik kan maar niet begrijpen hoe iemand in staat is om zomaar een duidelijke overeenkomst naast zich neer te leggen. Daarom bel ik de een en ander op, spreek met de dader en ook met het koppel bejaarden die zijn stand opstellen. Ik hoor dat het familie is, een nonkel en tante of zo. Ze vertellen me dat de dader een zware inzinking heeft en denkt dat hij Johannes de Doper is. Daarop vraag ik dan of dat zij, als nonkel en tante, dan soms Jozef en Maria zijn. Waarop ze me heel raar aanstaren.
Nog dezelfde avond hoor ik dat de dader - ik zal zijn naam niet noemen - beweert dat de Arabieren in 2012 over heel de wereld alle kruisbeelden en andere katholieke beelden zullen opkopen om de katholieke eredienst te doen verdwijen. De dader wilde de Arabieren voor zijn door alles zelf in te kopen. Wat een onzin zeg!!!!!
Wat moet ik daar nu - in hemelsnaam - over denken. Eerst denk ik dat hij me voor de gek aan het houden is. Door zich voor te doen als gestoord, labiel, godsdienstgek wil hij afgeraken van zijn verplichtingen. Hij houdt me echt voor het lapje....
Ofwel is hij echt gestoord en gelooft hij alles wat hij zelf zegt. En dat is nog erger...
Laat op de avond komt de dader zijn kleine aankoop betalen, na wat aarzelen om mij te forceren om te zeggen dat hij helemaal niets meer moet kopen. Hij vraagt me ook nog - en nu is hij plots zeker niet meer labiel - of ik het blad met zijn aankopen aan hem wil terugbezorgen. Ik zeg hem dat ik het weggegooid heb. Ik vond het echter terug en ik denk dat ik de aankoopakte laat inlijsten om me te laten dienen als waarschuwing en als herinnering aan mijn domste en grootse verkoop aller tijden.
Antiekbeurs te Tielt : gezelligheid en diversiteit troef
Volgend weekend is het weer antiekbeurs te Tielt. Voor de derde maal neem ik hier aan deel. In de zes jaar dat ik mijn zaak heb bezocht ik al heel wat antiekbeurzen in binnen- en buitenland. Welnu, deze te Tielt is voor mij echt de gezelligste. In omvang is ze zeker nit de grootste maar de Europahal zit wel proppensvol.
Kunst wisselt af met antiek. Een zeer geslaagde combinatie die werkelijk iedereen aanspreekt, jong en oud. Je vindt er zowel marmeren en bronzen beelden, meubels, opzet als moderne sculpturen en schilderijen.
De openingsavond, voor de genodigden (beroepslui, sympathisanten en klanten van de exposanten), lokt heel veel volk. Je kan er over de koppen lopen en iedereen loopt er met een drankje door de wandelgangen tussen de standen.
Wat de verkoop betreft daar kan ik niet zoveel over kwijt, behalve dan dat ik kan zeggen dat het voor mij steeds een goede beurs is. Zoals iedereen al weet doe ik mijn vak heel graag. Elke dag opnieuw wijd ik me met veel liefde en plezier aan mijn job. Natuurlijk verkoop ik graag maar ik ga ook voor het plezier van werken. Telkens als ik iets verkoop en ik een klant/vriend tevreden zie met zijn/haar aanwinst voel ik me de koning te rijk. Wat ben ik blij voor dit beroep gekozen te hebben. Rijk ben ik er nog niet van geworden maar ik heb toch al heel wat mooie dingen in handen gekregen gedurende die zes jaren.
Dit weekend zal ikdan ook weer mijn beste beentje voorzetten : ik zal de bezoekers vergasten op een grote verzameling aan mooie religieuze antiek. Beurzen zoals die te Tielt zijn telkenjare weer echte hoogdagen, ik mag er mijn kunnen aanbieden aan een talrijk en waarderend publiek.
Moge deze beurs weer een groot succes zijn! Proficiat aan Marc De Jonghe, zijn familie en andere medewerkers!!!!!
Vandaag was er een militaire parade op de Burg. Op het derde verdiep, boven de ingang van de galerij waar ik mijn winkel heb, had ik een schitterend uitzicht op het hele gebeuren. Een lange overdekte tribune werd gisteren al opgericht en de hele morgen werd alles in gereedheid gebracht om de parade goed te laten verlopen. Het was goed te zien dat militairen dorstige wezens zijn : overal zag je van die marsmannetjes zitten in de café's in de binnenstad, ook in het koffiehuis hier in de galerij.
Om halftwee begon het spectakel toen de Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen het plein op stapte. Schitterend en heel professioneel, van een hoogstaand niveau. Doel was het huldigen van de Belgische militairen die vorig jaar van juni tot september naar Afghanistan trokken om er de luchthaven te beschermen. Heel nobel allemaal maar ik wil niet weten hoeveel dat grapje gekost heeft. Een aantal militairen werd afzonderlijk gehuldigd en de korpsoverste hield er zijn afscheidstoespraak. De paar honderd genodigden in de tribune en de soldaten die de hele tijd roerloos op het plein stonden opgesteld hadden het duidelijk niet erg warm.
De muziekkapel gaf tussen de toespraken ferm van katoen, ook speelden ze de verschillende regimentsmuzieken. Op het einde was er het defilé : allle militairen marcheerden voor de tribune, begeleid door de muzikanten.
Een mooi gebeuren in een prachtig kader, dat van de Burg met stadhuis, Brugse Vrije en H. Bloedkapel.
Tenslotte nog dit : heel duidelijk werd verwezen naar de oorsprong van de verschillende regimenten en de verwezenlijkingen in de eerste wereldoorlog (Slag van Reigersvliet bij Diksmuide, ...).
