Deze morgen ben ik naar Brussel geweest. Doel was een dagje brusselen : op zoek gaan naar boeken en antiek. Veel illusies maakte ik me nochtans niet want alles is er peperduur, maar je weet natuurlijk nooit.
Het was al tien uur toen ik in Brussel Centraal arriveerde. Heel veel volk, bijna allemaal allochtonen, ik voelde me niet echt op mijn gemak ook al ben ik niet van een kleintje vervaard. Eerst zou ik naar de expositie van een veiling gaan. Alhoewel ik een catalogus ontving van de te veilen stukken is het meestal nodig om zelf de boeken aan een nauwgezet onderzoek te onderwerpen. Het is immers zo dat de veilingmeesters in de omschrijving soms dingen 'vergeet'. Bv. het boek is beschreven als zou het in goede staat zijn maar ter plaatse moet je constateren dat het eerder een vod is. Dikwijls is de rug beschadigd, zijn er roestvlekken op de bladen binnenin, enz. Wat ik vanmorgen zag was ongelooflijk : een grote berg beschadigde boeken en kaarten. Persoonlijk was ik geïnteresseerd in twee boeken en drie loten met oude kaarten. Na één minuut wist ik genoeg : Please laat deze kelk aan mij voorbij gaan!!! Wat een rommel. En toch zal er veel volk in de zaal zitten om deze rotzooi op te kopen. Mensen die rommel verzamelen en mensen die de boeken niet goed onderzocht hebben vooraf... De twee boeken die ik op het oog had waren binnenin redelijk fris en in goede staat maar de banden waren zwaar beschadigd. Ik zag er nog andere handelaars, vermoedelijk diegenen die deze rommel in deze veiling ingebracht hebben. Kijken wie wat bekijkt en dan tijdens de veiling de prijs opjagen. Niet netjes maar ja, da's commerce doen heet dat dan.
Mijn tweede bezoek was aan een heel deftige veilingzaal. Alhoewel men mij vroeger meermaals uitnodigde om voor de eigenlijke expositie de te veilen goederen al te komen bekijken, keken ze me bij mijn aankomst ietwat bevreemd aan. Liefst een belletje vooraf, zo klonk het. Ok dan, ik zal het nooit meer vergeten, beloofde ik. De prijzen zijn hier altijd heel hoog zodat het moeilijk is om iets te kunnen aankopen. Mijn aandacht ging vooral naar een lotje kleine oorlogsfoto's. Eentje werd genomen in mijn dorpje, Eggewaartskapelle. Foto van een veldkeuken, héél waarschijnlijk op de grond van onze boerderij, aan het kapelletje. Dat stuk grond van 5 hectaren deed gedurende de eerste wereldoorlog dienst als kampement van de Belgische soldaten. Het zou volgestaan hebben met barakken. In elk geval vonden we vroeger heel veel mooie glazen inktpotjes van de soldaten, en heel veel volle kogelhulzen. Blijkbaar werd er kwistig rondgestrooid met munitie. De andere foto's gingen over Lampernisse, Bikschote, enz. De schattingsprijs ligt nogal hoog, zeker omdat mij enkel dat ene fotootje van belang is. We zien wel. Dan een mooi kruidenboek van Dodoens maar ... de band hing aan flarden... dus : weinig waarde!
Nogal teleurgesteld om het povere resultaat van mijn bezoekjes besluit ik terug te keren naar Brugge zodat ik nog enkele uurtjes de winkel kon openen. Er is heel veel volk op de baan, bijna zonder uitzondering allochtonen. Blijkbaar zijn al de échte Belgen op reis. En gelijk hebben ze dan ook want ik constateer elke krokusvakantie opnieuw dat er tijdens deze vakantieweek heel weinig vok in de winkel is. Onderweg stop ik nog om een verrukkelijke pittaschotel aan te vallen. Zulke pitta's vind je niet in Brugge en omstreken. De uitbaters vna de zaak zijn Marokkanen, en dit zijn er twee die hard werken om de kost te verdienen. Om de prijs moet je het niet laten : voor 10 eurootjes krijg je een gigantisch bord, in Brugge kost dit twee maal meer. Dan de tram op, er zijn zodanig veel verschillende rassen bijeen hier dat je het geroes echt een babylonische spraakverwarring mag noemen. Luid roepen, trekken en duwen, elkaar uitmaken voor ... God weet wat want ik begrijp er geen woord van... Krijsende kinderen, en kinderen zijn er hier écht héél veel. Allemaal kleine toekomstige sukkelaartjes die wellicht nooit geen stro zullen verleggen in hun leven. Hopelijk heb ik ongelijk als ik vaag volgende tekst uit de Bijbel citeer : 'Ze zaaien niet en ze maaien niet, en toch dragen ze het mooiste kleed...' Het is echt niet verantwoord om vijf kinderen op de wereld te zetten als er voor hen onvoldoende werk is... Wie zal dat betalen, wie heeft zo veel geld??? ...
Op de trein voornamelijk buitenlandse toeristen, zo velen dat er bijna geen zitplaatsen over zijn voor een gewone normale Vlaming. Ik was dan ook blij terug in Brugge te arriveren. Dus repte ik me vlug naar de winkel. Geen verkoop echter vandaag, wel een heuse domper op het hoofd gezet (zie vorig avontuurverhaal).
