De antiekbeurs in Hasselt zal me nog lang bijblijven.  Tien dagen lang in het verre Limburg toeven, hunkerend naar echte liefhebbers van boeken en antiek.  De eerste drie dagen was er een geïnteresseerd publiek en kon ik een en ander aan de man en aan de vrouw brengen.  Vanaf maandag echter was er heel weinig volk in de 'wandelgangen" : voorbij de hoofdingang passeerde er een massa volk, met de nadruk op ... passeren.  Blijkbaar was het veel interessanter om Plopsa Indoor te bezoeken en naar de gekkebekkerij van kabouter Flop en kabouter Lui te kijken.  Ik werd er echt zo moe van...

Voordeel was dat ik veel babbeltjes kon slaan met collega's en geïnteresseerde bezoekers.  Zo had ik daags voor de opening een grote groep heiligenbeelden binnengekregen, de beelden werden geleverd op de beurs.  De man die ze wilde verkopen zei me dat ze uit een bepaald klooster kwamen.  Ik ga de precieze namen hier niet doorvertellen want ...   En de verkoper verzekerde dat niemand maar dan ook echt niemand de beelden ooit eerder had gezien, hij bedoelde daarmee dat het onmogelijk was dat andere handelaars die ik kende de beelden al hadden gezien.  Vond ik leuk...  totdat ik bij de opening van de beurs tot twaalf maal toe hoorde dat men wist van waar de beelden kwamen, van welke handelaar dus.   De man zal ook niet van de eerste leugen dood zijn...  Ook 'verklapte' de man ook nog waar hij de beelden vandaan haalde...  maar de voorlaatste dag kwam iemand me vertellen waar de beelden werkelijk te vinden waren.  En om dit te bewijzen toonde hij oude foto's waarop de beelden in volle glorie in een patersklooster prijkten.  Bovendien stonden de beelden niet op een altaar maar onder een preekstoel.   Eigenlijk is het voor mij eender vanwaar de stukken kwamen, ik heb liever niets te weten dan dat men mij allerlei verhaaltjes opdist. 

Op zondagavond nam ik vooral de kleine en kostbaarste zaken mee naar huis, maandag kwam ik met een grotere wagen de grote stukken ophalen.  Maandag tegen de middag was een groot deel van de standen al afgebroken.  Grappig was dat één standhouder zijn stand blijkbaaar niet wilde ontruimen.  Zijn stand met moderne 'kunst' kreeg niet de minste aandacht van de bezoekers en heel terecht ook : het was echt waardeloze rommel.  Wellicht vond hij het de moeite niet waard om zijn schilderijen op te halen.  Ik noem het : sluikstorten...

Om eventjes een idee te geven van de verkoop : de eerste drie dagen raakte ik net uit de kosten, de laatste zeven dagen verkocht ik precies 370 euro... 

Eigenlijk was de beurs zelf geen succes, ik kon meer verdienen door in mijn winkel te blijven.  En dus geen standgeld en hotel betalen... 

Belangrijk is echter dat velen mijn getijdenboek bekeken, velen kwmen daarvoor speciaal naar de beurs want ze wilden het boek zien dat op tv werd getoond en in de kranten afgebeeld werd.  Ik ontmoette er veel nieuwe mensen, allemaal potentiële klanten.