Daar ontmoette ik David uit Jeruzalem en Morgan uit Dallas Amerika met haar man. David was de piano aan het stemmen in de gezamenlijke ontmoetingsruimte waar de slaapkamers op uitkomen. Het viel me al op hoe ongewoon mooi hij kon spelen. Ik liet de deur van mijn kamer wat open staan zodat de prachtige pianoklanken subtiel naar binnen golfden. Ik dacht dat hij de pianostemmer was maar hij bleek ook gast te zijn en een heel bekwame artiest. Morgan nam me mee in haar auto naar een geweldig zwemplekje aan het meer waar we vlakbij konden parkeren. We zoefden overal doorheen, kochten wat limonade en een ijsje en vertelden elkaar ons levensverhaal met onze billen op de harde stenen ondergrond. Een vriendschap werd geboren en zij bad een bijzonder profetisch gebed voor mij. S' avonds werd ik uitgenodigd op de weidse veranda van Beit Bracha door het Zwitserse gezin die David als familie van hun beschouwde, zo goed waren ze bevriend geraakt. David speelde op zijn gitaar wat eigen gemaakte liederen, we aanbaden God in het Frans en Engels met liedjes die we samen kenden, zeiden een gebed en dronken wat wijn. Ik voelde me helemaal thuiskomen in dit gezelschap en vierde het beleven van mijn eigen heelheid. Wat een geschenk me zo vrij en Olga te voelen en helemaal mezelf te zijn. Ons uitzicht was fabuleus; het meer en de lichtjes van Tiberias en die aan de overkant waar ik een paar dagen terug nog zelf was met het feest. In Davids liedjes zat veel humor verstopt. Ik zag het ook in zijn ronde, grappige gezicht. Hij is een al wat oudere man, echt een -one of a kind-, met een origineel, artistiek gezicht waarin het leven de goede kant op doorleefd is. Dat zeg ik expres zo, want later in de bus vertelde David mij hoe hij alle tegenslag en diepe pijn van zijn leven heeft omgezet in voorbede en liefde. En dat zag ik terug in zijn gezicht en houding. In plaats van grimmigheid of verdriet zag ik kwinkslagen, diepte, wijsheid en vrede. Iemand waar je naar toe gaat om je hart bij te luchten en wijsheid op te doen.

Na de sprookjesachtig mooie avond, die we allemaal zo beleefden, met verenigde harten in het Frans en Engels en als het ware een verandaconcert van David en verhalen gedeeld, reisden David en ik met Marquerite en Reinhard in de auto mee naar het busstation van Tiberias. Ik had nog nét op de valreep mijn camera ook opgemerkt en meegenomen en daar gingen we. Heerlijk ontspannen met de auto. Marquerite en ik zaten achterin en ze vertelde me uitgebreid het verhaal van haar schoonmoeder die al 98 is en maar niet dood gaat zodat ze uiteindelijk maar gewoon gegáán zijn naar Israël.

Uitgestapt en al krijg ik een appje.. "ligt er nog was van jou hier?"

Ik was er vrij zeker van dat ik echt al mijn -nog net even lekker gewassen en stiekem op de veranda gedroogde was- , echt in de koffer had gedaan. Dus ik bleef vrij rustig, totdat ik de foto van mijn jas met huissleutels erin in de app kreeg! "Oh nee, die heb ik nodig! Ik moet nooit iets in de kast laten hangen, dat vergeet ik." De super aardige mensen van de questhouse zouden hem komen brengen want we zaten nog niet in de bus. David bleef bij mijn koffer en ik liep de trappen weer af van de uitgang en ging op de hoek staan bij de Mac Donalds. Ik bad dat we nog op tijd voor de bus zouden zijn. Toen bleek dat Morgan, die lieverd, hem kwam brengen. Ze had geen idee waar of ze moest zijn. Ik kon niets anders doen dan rustig wachten en bidden. Maar God zorgt en ze kwam er aan. Snel pakte ik de jas over, zei gedag en spurtte naar het platform. David stond bij de juiste bus. Ik had nog twee minuten. Ik vroeg de chauffeur of ik nog naar de wc kon. Dat mocht. Ik spurtte naar de wc, plaste op commando, rende terug, sprong in de bus en tsjjjj.. de deuren gingen dicht. David keek me aan met zijn grappige gezicht: "tsjj.. seconds..."zei hij met een ietwat humorvolle, bewonderende en meelevende toon. We snapten elkaar met een blik en een woord.  'S avonds lig ik in een deuk als ik aan dit woord denk. Hoe je alles in één woord kan vangen..