|
De dag vóórdat ik naar Israël vertrok, om precies te zijn, twee en een half uur voordat mijn trein naar Amsterdam-Zuid zou vertrekken, belde ik nog even met de bank, hoe of dat nou gaat; met een credit card betalen. "Hebben ze daar een ander soort machine voor waar je hem in stopt?" Geen idee. "Nee", zei de mevrouw aan de lijn. ."Je moet een code hebben!" "Een code"?, schrok ik. "Die heb ik niet" Beverig legde ik de telefoon neer en bladerde haastig door mijn rode administratiemap; geen code. De mevrouw van de bank zou hem naar mijn huisadres sturen en dan zou Australische Lucy die in mijn huis verbleef hem aan mij doorsturen. Nu alleen nog Lucy in mijn contacten zetten... Pfft, gelukt. De dag voor vertrek sprak ik met mijn airbnb- host; de eigenaar van het idyllische tuinhuisje met zwembad in het schilderachtige Rosh Pina. Hij zei dat in Israël iedereen met een credit card betaalt of met google pay of een bankpas. De taxi betaal je in ieder geval met een credit card, zei hij, niet contant, dan betaal je veel meer. Alles gaat digitaal.. Ik had net op het punt gestaan om flink wat Israëlische shekels te bestellen, maar het was al te laat. Zoiets moet je minstens een week van tevoren doen.
Ik was ongeveer tien maanden geleden begonnen met de reis boeken en verblijf uitzoeken. Maar het financiële had ik blijkbaar voor het allerlaatst bewaard.
De dag voor vertrek had een jongeman mij geholpen om google pay te installeren op mijn telefoon. Hij stond voor de deur om sponsors te winnen voor World Vision en bleek een christen te zijn. Wat een opluchting dat dat weer geregeld was.
Ik omhelsde mijn kunstenaar vriendin in Amsterdam- Zuid, in wiens bed ik een halve nacht mocht slapen. Ze had gelukkig direct een fijn horloge voor me te leen, wat ik was vergeten mee te nemen. Moedig ging ik op reis met mijn zorgvuldig ingepakte koffer en rugtas. In Israël aangekomen bleek ik het groene of blauwe visumkaartje gemist te hebben maar ik kreeg dat alsnog bij de paspoortcontrole. In de prettige, grote luchtvaarthal was een duidelijk loket met : "Israëli simcards". Dat was mijn tip van de tuinhuisje-eigenaar/host; net op tijd gekregen. "You are my hero", zei ik tegen de simcardmeneer. Hij zou me helpen om mijn simcard te verwisselen.( ik was het pinnetje daarvoor kwijt) Ik kocht de meest dure optie om in ieder geval dat goed geregeld te hebben. Toen mijn bankpas, die ik met Elizabeth samen op -wereldstand- had gezet, en het nu zou moeten doen, het niet deed en ook mijn credit card het niet deed, lukte het hem gelukkig om mijn creditcardgegevens in te voeren. Blij ging ik naar het volgende loket. Ik ging een openbaar vervoerkaart kopen, een Rav Tav kaart. Ik had uitgerekend dat ik wel 330 shekels nodig had voor al mijn gereis. De pittige mevrouw aan het loktet zei dat 55 shekels voldoende was. Ze sprak niet goed Engels en was geïrriteerd. Ze gaf me een folder waarin de zones duidelijk werden uitgelegd. Blijkbaar kon je niet voor een hele week aan tegoed inslaan op die kaart. Ik begreep het niet. Ik moest de kaart dan opnieuw weer opladen in Rosh Pina wat me omslachtig leek. Ze was onvermurwbaar. Met betalen deed mijn bankpas het nog steeds niet en ze kon ook niets met mijn credit card. Ik had nog wat euro's en ging naar een wisselkantoor verderop in de hal. Met gewisseld geld kocht ik de Rav Tav kaart en snelde verder naar het treinstation, verlangend naar een duik in zee. Bij de ingang van het treinstation stond een ticketmachine. Een Joodse jongeman zei dat ik daar een kaartje kon kopen. "Maar ik heb net een rav tav kaart gekocht!", zei ik geïrriteerd. Ik deed gehoorzaam mijn bankpas in de ticketmachine waar alles in het Hebreeuws verscheen en pakte hem er weer uit. Ik ging wel naar het hokje met- tickets- er op. Ik vertelde de meneer dat ik naar Tel Aviv moet. Hij nam mijn Rav Tav kaart en scande hem. "Oh, moet je dan toch nog via een ticketoffice?", dacht ik bevreemd. Toen waren er poortjes naar de treinen waar ik weer mijn kaart moest scannen. "Twee keer scannen in de trein en één keer in de bus ", was me uitgelegd.
Na de flinke hobbel om het adres te vinden ( geen namen of nummers op de deuren) liep ik dan eindelijk richting zee en wou hongerig fallafel gaan eten. Ik kocht een zalig vet broodje met wat drinken en betaalde met mijn bankpas. Toen ik het genoeglijk op zat te eten, zei de meneer achter de toonbank dat mijn pas het niet deed. Tjonge, ik had nog net genoeg Shekels om hem te betalen. Die pas deed het dus echt niet.
Voortaan pinde ik met mijn bankpas cashgeld en betaalde cash, dat ging wel. Wel lukte het me ineens, op bed in de avond om de -moovit app- te koppelen aan mijn credit card waar ik toen dus mee zou kunnen reizen vanaf dat de 55 Shekels op waren van de Rav Tav card. Het bijgekomen voordeel daarvan is dat je precies kunt zien waar je bent en waar je eruit moet, als de app in het Engels is (soms werd het ineens Hebreeuws.) Ik leerde hoe ik de rit kon valideren en kon scannen in de bus.
Het moment naderde dat ik met een Arabische taxi, in alle luxe naar de aanbiddingsavond aan het strand werd gereden. Hij sprak bijna geen Engels, maar we redden ons. Toen we weer veilig bij het idyllische tuinhuisje de oprit opreden, pakte ik stoer mijn opgeladen telefoon. "I can pay with google pay or with my credit card". ( ik had inmiddels de code). "Cash", zei hij. "Only cash", We reden weer terug naar het centrum naar de juiste pinautomaat waar ik weer eens wat cash uittrok en dat was dan dat voor digitaal betalen. Old fashioned werkt nog steeds!
|
