Mijn eerste avond in Jeruzalem zat ik om de hoek van het gebouw van de Notre dame, waar een gratis tentoonstelling was van :'The shroud of Turin". Ik kan het je nog niet goed vertellen wat het precies is. Het is in ieder geval een soort afdruk of wonderlijke print van de linnen doek waarin Jezus omwikkeld is na Zijn sterven en waar precies alle markeringen als bloedsporen in te vinden zijn die kloppen met Zijn kruisdood. De wonden aan Zijn hoofd, zijn kapot gereten rug, de wonden van zijn voeten en handen enzovoort.

Ik stapte het mooie gebouw binnen en vond mezelf er wonderlijk genoeg alleen. Ik kon alles langslopen en bekijken.

Het was vreselijk. De expositie was prachtig gemaakt, het enorme langgerekte doek in de breedte was gruwelijk echt, maar het was te erg.

Ik zag de martelwerktuigen, de pinnen die ze gebruikten om door je handen en voeten te slaan, een voorbeeld van een doornenkroon en de gesel voor je rug. Ik houd van stof, ik houd enorm van stof dus deze expositie kwam te erg bij me naar binnen. De tranen stroomden over mijn wangen en ik huilde: " Waarom Heer moest het zó erg zijn?"

Ik liep daar alleen in de verschillende zalen met alle uitleggen die ik niet kon lezen vanwege geen energie en te weinig tijd, en ik voelde hoe of het te groot is voor mijn hart. Mijn hart kan het niet bevatten wat God voor mij gedaan heeft. Het is een ijdele poging om het erin te willen proppen. Hij is God. Ik loop aan de rand van een historische gebeurtenis die zo enorm veel gewicht, diepte en gigantisch diep lijden in zich heeft dat het niet in een mensenhart past. Ik weet alleen dat ik huil om Mijn Jezus, die het ergste van het ergste heeft moeten ondergaan en mijn eigen zelfzuchtige hart voelt zo enorm klein en ver van Zijn grote diepe liefdeshart vandaan.

Ik voel me verslagen en alleen en ik rouw om het te grote leed, displayed zeggen ze dan, tentoongesteld, zomaar hier in een mooi gebouw op een hoek in Jeruzalem, te bezichtigen maar ik loop hier alleen.

Ik kan niet zomaar de stad in gaan om iets te eten. Wat doe je na zo'n bezoek? Wat kun je er mee?

Ik ga weer het gebouw van de Notre Dame binnen met de mooie toiletten waar ik me zo welkom voelde ontvangen. Ik ga een kop dure koffie drinken in het restaurant. Ik zit er stil alleen en de serveerster brengt het dure glas op een schoteltje. Ik zit er naakt voor Gods ogen met niets te verbergen. Dit is mijn menselijke reactie, op een stille plek wat troostends drinken, de beelden voor altijd geabsorbeerd en u alleen mijn stilte kunnen aanbieden en al mijn aangedaan zijn bij u neerleggen. 

Uiteindelijk sta ik op en vind een mooi eetplekje in de oude stad. Ik eet er rustig een salade op het terras en ga dan vroeg naar mijn kloosterkamertje met de bloemenlakens. Jeruzalem waar Zijn bloed heeft gevloeid, om de hoek van waar het ooit gebeurd is, waar auto's  rijen dik de stad doorkruisen en hordes Joodse mensen voor de muren staan te bidden. Hij was hier en heeft geleden zoals niemand ooit geleden heeft. Het is een groot geheim en tegelijk openbaar en via wonderlijke overblijfselen te zien, te voelen.

Het is te erg Heer, maar dank U, dank U wel!