Als ik mag afgaan op mijn laatste trainingen, zou het een mager beestje worden vandaag. Ik sleep me de laatste tijd vooruit met lood in de benen. De omstandigheden waren in elk geval beter dan voorbije maandag: het was bewolkt en regenachtig. 
Samen met kleinkinderen Mien en Twan vertrokken we om 17u naar het gehucht van Millen (Riemst). Het parcours was iets gewijzigd t.o.v. vorig jaar met een steile helling bij het ingaan van elke van de 2 rondes. De eerste kilometer verliep uiterst moeizaam: de benen liepen vol en ik moest hijgen als een karper op het droge. Kortom, ik had dan al veel zin om de pijp aan Maarten te geven. Gelukkig ging het dan bergafwaarts en ik hield vol. Maar iets voor halfweg begon ik serieus last te krijgen van mijn linkerhiel en dat werd alsmaar erger tot een scherpe pijn richting achillespees! Ik liep op geen enkel moment comfortabel en de zware omloop maakte het alleen nog erger. Uiteindelijk was ik enkel nog aan het knokken met mezelf om te kunnen finishen; positie en tijd waren bijzaak. Finishen deed ik inderdaad en zelfs nog als 1ste M65 (38/90 algemeen) in 45:31 minuten. Het had me enorm veel moeite & pijn gekost en er weinig plezier beleefd. Integendeel: deze wedstrijd bezorgde me de nodige twijfels over dat hielspoor, waar ik nu al 2 jaar mee sukkel. Om al die opofferingen te compenseren, werd ik op het podium beloond met....een bloemetje en flesje shampoo.

De, voor mij, dichtstbijzijnde wedstrijd van het jaar was deze keer nog meer dichtbijzijnd dan anders. Door een veranderd parcours (nu 2 grote rondes, i.p.v. meerdere kleine), passeerden we op een bepaald punt op maar een goeie kilometer van mijn voordeur. Ideaal om thuis eens goed de dorst te lessen, zou je denken. Dit was welkom geweest, gezien de tropische temperaturen van 34° die er vandaag heersten. Ook al was het al 8 uur in de avond, de zwoele warmte was er nog. Meer twijfels had ik over mijn fysieke paraatheid: hersteld van gisteren? En de perikelen rond mijn hielspoor? Voormiddag had ik een rustig fietsritje van 21 kilometer gedaan, samen met mijn vrouw. 
Of dit laatste een positief effect heeft gehad, weet ik niet zeker, het kostte me sowieso heel wat moeite gezien de omstandigheden. Van bij de start ging het lichtjes bergop en dat een kilometer lang. Ik dreef daarna het tempo op en kon verscheidene atleten voorbijsteken die te snel vertrokken waren, inclusief de eerste dame (Fabienne). Pas na 6 km begon mijn hiel me te ambeteren, doch het viel al bij al nog mee. Dat mijn conditie tamelijk oké was, bewijst de tweede ronde, die ik 5 seconden sneller liep dan de eerste. Na afloop was ik stikkapot, doch ik mocht tevreden zijn met de 1ste plaats bij de M65 (23/81 algemeen) in een tijd van 47:14. Slechts 2 sec./km trager dan gisteren. Na afloop dan toch maar iets gedaan tegen de dorst en voor 10 euro bier gedronken! (=2 Kannuniken Tripel...)

Na een dikke maand zonder wedstrijd (zomerstop) was het nu te doen in de buurt van Bilzen. Van mijn twee vorige deelnames, aldaar, wist ik dat het parcours slopend & zwaar was (106 hoogtemeters). Vandaag kwam daar ook nog eens bij dat het met 28° de moeilijkheidsgraad nog wat hoger lag. Was dat de reden voor de wat mindere opkomst (100 finishers)? De vorige twee edities leverden respectievelijk 122 en 145 deelnemers. Voormiddag werd er wel nog een wedstrijd van 10 mijl georganiseerd, ook dat had allicht invloed. 
Wat mezelf betreft: die linkerhiel-met-hielspoor is nog steeds een hinderlijke factor. Ook daarom startte ik behouden, toch verraste het me dat de eerste 2 km onder de 4:20/ per km gingen. Ik kon een 3 a 4 atleten voorbij benen en helemaal op het einde nog eentje. Het ging beter dan verwacht en ik verteerde de opeenvolgende hellingen goed. Maar die hiel begon me na een 4 tal km last te bezorgen, maar het was te verdragen. Uiteindelijk finishte ik nog als 13de algemeen, zowaar! Met de eerste plaats bij de Masters +60 deed ik een goeie zaak in het klassement voor de Victors cup. Mijn eindtijd (46:30) was matig, maar daar zullen we maar niet over mopperen, zeker?

Ik was benieuwd of er, een dikke week na Nieuwerkerken, beterschap te bespeuren zou zijn in The Classic, die zoals de naam het zegt een klassieker is op loopgebied. Met 1620 finishers (124 meer dan vorig jaar), was het weer druk in Tessenderlo. Na enkele dagen ontstekingsremmers nemen hoopte ik dat mijn hielspoor binnen de perken zou blijven. Qua gevoel zat het iets beter dan vorige keer en, samen met de ambiance die er tradioneel heerst, hoopte ik op een bevredigende prestatie. Niet te voortvarend gestart en dan hopen dat de oude machine op toerental zou komen. Vlot bolde het in elk geval niet, maar door de grote massa en de aanmoedigingen wordt een mens wel vooruitgestuwd. Alleen, in mijn geval had dat niet zoveel nut, want mijn linkerhiel begon me algauw te hinderen. Omdat de pijn zich deze keer aan de binnenkant situeerde, waren bochten naar links extra pijnlijk, zodat ik dan telkens moest afremmen om die bochten al hinkend te ronden! Er liepen twee 60 plussers binnen handbereik, dus probeerde ik de kloof binnen de perken te houden. De eerste, de Nederlander Fre, had ik na 5 km te stekken, maar de tweede (goede oude bekende - en 70'er - Paul) kon ik op slechts een paar honderd meter van de finish te grazen nemen. Daar ben ik wel verscheidene kilometers heel diep voor moeten gaan. Het feit dat ik dat kon was positief, maar pijn in die hiel was uiteindelijk bijna niet te harden. Na afloop moest ik een tijdje uitblazen om op mijn positieven te komen. Uiteindelijk waren er nog twee 60 plussers buiten bereik, zodat ik alsnog 3de M60 werd (voor de Victors Cup, waar ik 1ste sta in het klassement). Met een tijd van 42min.30sec. mocht ik niet klagen: dat was 7 sec./km sneller dan vorige week. Al bij al tevreden, maar ik denk toch dat ik de riem er wat af ga leggen en meer fietsen.

Voor het eerst vond deze wedstrijd, in mijn buurgemeente, niet op een maandagavond plaats, maar op zondagmiddag. Of dat een betere optie was, viel nog af te wachten, maar mijn persoonlijke ambities heb ik in elk geval al een tijdje naar beneden bijgesteld. Niet enkel mijn linkerhiel bezorgt me nog altijd last, ook mijn gevoel gaat er op achteruit. Dat was ook vandaag het geval toen ik mijn traditioneel opwarmingsrondje (4,5 km) deed, voormiddag: mottig & loom gevoel, gecombineerd met loodzware benen. 
Mijn voorgevoel bedroog me niet want ook tijdens de wedstrijd was ik niet vooruit te branden. Ik had namelijk goesting om na een paar honderd meter er al de brui aan te geven, maar ik zette toch door met de moed der wanhoop. Na de eerste (van de twee) ronde kwam ik er geleidelijk wat door en kon het tempo wat opvoeren, maar dan begon mijn hielspoor weer serieus op te spelen. Dat werd alsmaar erger en op de koop toe speelde ook mijn rechterknie (artrose) nog eens op. Kortom, het werd een leidensweg en ik was blij dat ik de finish na 42min.26sec. bereikte.  Het enige positieve was mijn 1ste plaats bij de 65 plussers en het feit dat ik de tweede ronde 20 seconden sneller (of minder traag) aflegde.

Heel wat betere omstandigheden dan afgelopen maandag in Terkoest, vandaag: regelmatig zon en 18°, doch wel wat wind. De trainingen, die ik wegens mijn hielspoor heb ingekort, verlopen nog steeds niet naar wens. Mijn opwarmingsrondje, dat ik traditioneel thuis meestal doe, voelde wel wat beter aan, alsook die rothiel. Ik had me voorgenomen rustig te starten en dat bleek achteraf ook de goeie tactiek. Het mooie parcours doorheen het natuurgebied De Kevie leende zich ook daartoe. Vrij veel onverhard, doch goed beloopbaar en een bultje moesten overwonnen worden en dat in twee ronden. Het gevoel was warempel behoorlijk goed en ik kon blijven kracht zetten en het tempo verhogen. In de tweede ronde kon ik wat atleten voorbijhollen, onder wie Julie en Chris: zij lopen (meestal) in mijn buurt, dus wist ik dat ik goed bezig was. Finaal eindigde ik in 43:50 (1 min. 10 sec. sneller dan vorig jaar, maar toen was het 10° warmer). Tot mijn verbazing mocht ik het podium op als 3de M55! (1ste M60 voor de Victors Cup). Relatief geruststellend was ook dat mijn linkerhiel me pas op het einde irriteerde. Hopelijk zijn we op de goede weg, maar met zo weinig trainingsvolume zullen wereldprestaties er niet gauw inzitten :)

Dit was veruit de koudste editie van deze wedstrijd, waaraan ik al sinds 1993 deelneem en tevens niet veel edities heb gemist. Vrij veel wind en 13°, gecombineerd met een serieuze regenbui, maakte zelfs van opwarmen een hele karwei. Gelukkig bleef het daarna droog, doch het kwaad was al geschied. Bovendien gaat mijn conditie de laatste tijd achteruit en zelfs de rustige duurloopjes verlopen moeizaam. Ik startte dus met weinig vertrouwen en niet zonder reden, trouwens, want al na een paar honderd meter raakte ik in ademnood en moest mijn tempo drastisch laten zakken. Op de zeer drassige strook veldweg ging het ritme er helemaal uit! Vorig jaar had ik hier een zwakke prestatie neergezet (45:24), dus wou ik nu een stuk beter doen. Maar ook dat bleek geen zekerheid, want de snelheid ging er helemaal uit. De rondetijden waren: 11:09; 11:20; 11:20; 11:07. De laatste toer was dus de minst trage, want mijn enige motivatie was: beter doen dan vorig jaar. Dat laatste lukte wel (28 seconden sneller), maar vrolijk kon ik daar niet van worden. Een slecht gevoel en de voortdurende last van mijn linkerhiel beloven weinig goeds. De 1ste plaats bij de 65 plussers was als een pleister op een houten been. Hopelijk komt er wat beterschap tegen zaterdag in Tongeren (Aterstoase jogging).

Eigenlijk had ik er vandaag niet veel zin in, dat bleek ook uit het feit dat we pas 35 minuten voor de start thuis vertrokken. Op voorhand deed ik al mijn tradioneel opwarmingsrondje van 4,5 km, maar dat draaide nogal vierkant. Had het daarmee te maken, of het feit dat deze wedstrijd voor het eerst in de voormiddag plaatsvond, weet ik niet, maar ik voelde me er precies niet klaar voor. Na wat kort warmlopen, weerklonk het startschot om 10u30. De aanvangskilometers verliepen stroef, maar zoals het een oude diezel betaamt, begon het stilaan te vlotten. Een strook drassige veldweg na een paar km, inclusief wat geglibber, haalden het tempo er wat uit. Doch daarna ging het in gestrekte draf (& licht dalend) weer richting centrum. De tweede ronde van 5 km ging zowaar vlot, want die legde ik nog 15 seconden sneller af. Mijn linkerhiel begon me slechts de laatste 2 km wat te ambeteren, dus ook dat was een meevaller. Mijn tijd (41:09) was liefst 1 min. 20 sec. sneller dan vorig jaar. Zonder die modderige veldweg had een tijd van onder de 41 minuten erin gezeten: iets waar ik al twee jaar niet meer in slaag. Als 1ste M65 (24/128 totaal) mocht ik alweer op het hoogste trapje van het podium postvatten.

Nadat de vorige twee edities van deze wedstrijd plaats hadden gevonden in deelgemeente Rijkhoven, met start en aankomst nabij Alden Biezen, was deze keer opnieuw het centrum the place to be. Daarmee is het ook gekend dat het de eerste kilometer al dadelijk bergop gaat. Na mijn bevredigende prestatie van gisteren, was ik benieuwd of mijn hielspoor me niet al te veel last zou berokkenen. Na enkele ontstekingsremmers gaf een testloopje van 4 km, voormiddag, me goede hoop want ik voelde slechts lichte irritatie. Het was wat zwoel en de benen waren uiteraard niet fris, dus deed ik het de eerste (& zware) km heel rustig aan. Na 4:45 minuten zat die eerste km erop en kon ik het tempo voorzichtig opdrijven. Het ging voortdurend op en neer, doch de benen begonnen te draaien. Dus raapte ik heel wat atleten op en mijn hiel deed het wonderwel. Pas na een 9 tal km begon die me wel last te bezorgen, maar ik zat dan al in een bepaalde flow, zodat ik dat kon verbijten. Ook het vooruitzicht dat het de laatste km weer bergafwaarts ging richting finish, maakten dat ik naar het einde toe gerust een tandje kon bij steken. Zo overschreed ik na 1u05:32 de eindmeet als 32ste van de 194 algemeen. Ik mocht bovendien nog het podium als 2de M55! Dat ik dit op mijn leeftijd (67!) nog heb aangekund, stemt me vooral tot tevredenheid, want dit was de zwaarste wedstrijd van dit jaar, met zijn 140 hoogtemeters.

Het parcours van deze wedstrijd werd gewijzigd en iets ingekort. Door de natte omstandigheden van de voorbije weken (&maanden!) werd een stukje onverhard eruit gehaald, zodat de afstand 300 meter korter werd. Om 19u15 werd de meute losgelaten en het tempo zat er meteen goed in. Het gevoel was goed want de aanloop was licht dalend, vooraleer we het glooiende deel van het parcours aanvatten. Ik kon me goed handhaven rond de 20 a 25ste positie. Maar dan begon die rothiel alweer tegen te werken: tijdens de eerste ronde viel dat nog mee, maar de tweede ronde van 5 km werd stilaan een lijdensweg. Toch liep ik die ronde 2 seconden sneller dan de eerste. Over mijn tempo (4:06/km) mocht ik absoluut niet mopperen: ik liep dit jaar maar twee sneller. Als 1ste M65 (23/138 algemeen), mocht ik een bak appels en een fles Cava in ontvangst nemen (beiden lust ik eigenlijk niet). Mijn tweede jongste dochter, Queeny, voltooide haar eerste 10 km-wedstrijd aan de zijde van haar zus Sharon. Knap! Ik was eigenlijk van plan om morgen in Bilzen de 15 km te gaan lopen, maar met die pijnlijke hiel wordt dat een vraagteken: ? Voorlopig liet ik me dat niet aan mijn hart komen. De Don Jon Brusthem bier smaakte, maar namen de pijn niet weg.

De derde manche van de Victors Cup ging door in de deelgemeente van Heusden-Zolder. Ik had er eigenlijk niet veel zin in, maar aangezien ik aan de leiding sta van dat regelmatigheidscriterium, vond ik toch voldoende motivatie. Aan dat laatste ontbreekt het me momenteel: dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de mindere prestaties van de voorbije 2 a 3 weken.  
Het parcours was weer eens gewijzigd: nu ging het direct zuidwaarts met wat passages door het bos,(inclusief bochtenwerk en een stukje langs het kanaal) voor 1 grote ronde van 10 km. Al dadelijk na het startschot voelde ik dat de benen alweer niet draaiden. Toch kwam ik na halfweg er stilaan door, kon wat andere atleten inhalen en zowaar het tempo opdrijven op de lange stukken richting aankomst. Ik finishte uiteindelijk in (alweer!) iets minder dan 43 minuten. Niet goed, maar ook niet slecht. Als 55 plusser viel ik net naast het podium (4de), maar werd wel 2de M60 -> hetgeen geldt voor het criterium. De laatste 3,5 km begon mijn hielspoor behoorlijk op te spelen, maar echt pijnlijk werd het niet. Na afloop vernam ik van andere lopers dat ze, bij het kruisen van een grote weg, werden tegengehouden door de politie om auto's te laten passeren. Normaal gebeurt het omgekeerde, maar de hoeders van de wet dachten allicht: laten we eens zot doen :)

Na mijn mindere vorige prestaties was ik uit op wat rehabilitatie, doch of dat voor vandaag zou zijn was nog maar de vraag. Vier wedstrijden op 10 dagen is op mijn vergevorderde leeftijd zo al een uitdaging en het parcours was dat sowieso al. Daar waren dit jaar wat wijzigingen in aangebracht: 1 km korter en 26 hoogtemeters minder, deze keer. Ook de temperatuur was aangepast in vergelijking met vorig jaar: toen 6°, nu 24°! 
Ik had me voorgenomen om zeer behoudend te starten en dan zien welke richting het uitging. Dat bleek de juiste taktiek te zijn want ik kon het tempo stilaan opdrijven, ondanks een lange strook onverhard. Na het keerpunt, even voorbij km 5, was het even tandenbijten op een behoorlijk lang stuk bergop. Daarna bolde het soepel en ik kon zelfs nog versnellen met een laatste km in 4 minuten. Het tempo van 4:19/km was ver boven mijn verwachtingen en de 1ste plaats bij de M65 (36/149 algemeen) was ook een feit. Al bij al dus tevreden over mijn gevoel en gemiddeld tempo op een zwaar parcours met zijn hellingen, onverhard, kasseien en de warmte. Er is blijkbaar leven na de dood.

Zonder veel vertrouwen zakten we (mijn vrouw & ik) af naar het Leuvense voor het BK op de piste. Ik had me ingeschreven toen mijn conditie nog behoorlijk goed was, maar met wat ik de voorbije 8 dagen liet zien, zou een bronzen medaille bij de M65 al een hele opgave zijn. 
De omstandigheden waren perfect met een graad of 15 en rond het startuur (21u) bijna geen wind meer. Ik wou gaan voor een tijd van minstens 41:13 (die ik vorig jaar in Huizingen neerzette).Maar mijn intuïtie liet me weten dat dit feestje niet door kon gaan, behoudens een supergoede dag. 
Na enkele babbeltjes met goeie oude bekenden konden we van start gaan en ik liep van in het begin - letterlijk & figuurlijk - achter de feiten aan. Ik kon nergens aanklampen, liep uiterst moeizaam met loden benen en zag mijn concurrenten zo van mij wegstuiven. Ik kon zelfs geen oud wijf volgen, ook al waren die er niet. Mijn oeverloos gehark leverde niets op, dus focuste ik me uiteindelijk maar op de speaker. Die was namelijk de wereldrecordpoging van 70er Eddy Vierendeels aan het becommentariëren. Eddy had me al een keer of drie gedubbeld en slaagde finaal in zijn doel: hij verbrak zijn eigen wereldrecord met een tijd van iets minder dan 37 minuten, en dat na al zijn andere records! Fenomenaal! Hierna nog iets over mij schrijven is lullig. Ik kroop over de finish in 42:24 als 4de M65, een halve minuut minder traag dan mijn vorige twee 10 km-wedstrijden. Als ik nog een half minuutje sneller was geweest, had brons erin gezeten. Mindere periodes horen bij de sport, maar als dit wat te lang blijft duren, maak ik er maar beter een eind aan (aan mijn loopcarriere, bedoel ik :)

In het kader van het regelmatigheidscriterium, Victors Cup, was dit de tweede wedstrijd, en dat amper 4 dagen na de eerste (Tungri run). Daarom koos ik voor de 10 km in plaats van de 10 mijl, vorig jaar. Hopelijk was die appelflauwte van afgelopen woensdag een fenomeen van korte duur, maar ik vreesde ervoor.
Mijn voorgevoel werd waarheid want van bij de start geraakte ik geen poot vooruit. Mijn benen leken verlamd en dat werd een constante, gans de wedstrijd. Na enkele lange en vlakke stukken belandden we na enkele km in het bos, inclusief modder & plassen. Van snelheid maken was al een tijdje geen sprake meer, wel regelmatig slipgevaar vanwege de vettige ondergrond. Maar ook daarna, op rechte, dalende en verharde stroken kwam er geen beterschap. Dus was de opluchting groot toen de eindstreep in zicht kwam. Uiteindelijk werd ik volgens de uitslag toch nog 1ste, en dat bij de 60 plussers nog wel! (53/810 algemeen). Toch kon ik niet tevreden zijn met een tijd van 42:53. Zeer merkwaardig: mijn gemiddelde tempo (per km) was tot op een honderdste van een seconde na exact dezelfde als woensdag in Tongeren! (Volgens Strava, althans). Het enige positieve aan dit verhaal was dat mijn hiel me slechts matig irriteerde en dat ik niet tegen de grond ben gegaan, zoals vorig jaar.

Sinds 1996 miste ik weinig edities van deze stadsloop. Toen werd er ook nog een Halve Marathon georganiseerd en die liep ik 1u22:13. Twee jaar later deed ik er nog 1u23:42 over. Behalve een Marathon (BK in 2008), nam ik voor de rest steeds deel aan de 10 km. Dat BK was trouwens de reden waarom ik een licentie heb aangevraagd bij de V.A.L. en ik sloot me aan bij AC Alken. Met een tijd van 2u57:34 behaalde ik toen prompt Brons bij de M50, en de trein was vertrokken. 
Als ik het gemiddelde van toen (4min.12 per km) vandaag zou aankunnen op de 10 km, zou ik niet mogen klagen. Maar de tand des tijds slaat ongenadig toe en dat bleek vandaag ook nog eens. Ik had minstens mijn tijd van vorig jaar (42:15) willen evenaren, maar dat zat er helemaal niet in. Was het de eerste warmte van jaar (24°) of een tijdelijke appelflauwte? De benen leken vol pudding te zitten, ik geraakte niet op toerental en het niet lichtlopend parcours deed de rest. Ik moest te veel moeite doen voor te weinig rendement en mijn hartslag (125!) kreeg ik ook al niet omhoog. Er waren trouwens nog verscheidene atleten die erdoor zakten of uitstapten. Met een tijd van 42:58 was ik liefst 43 seconden trager dan vorig jaar. Maar, tot mijn niet geringe verbazing, belandde ik toch nog op het podium en dat zelfs nog bij de 55 plussers (2de). Dus had ik als 1ste M60 het maximum van de punten in mijn categorie na deze eerste wedstrijd van de Victors Cup. 

De ene Lenteloop, na de andere Bloesemrun en de volgende Bloesemloop: het is duidelijk dat de Lente nadert. Doch, daar was vandaag niet veel van te merken want het was ronduit fris (10°, gevoelstemperatuur 6°) en uiterst wisselvallig met buien (ook hagel!), gecombineerd met een stevige wind. Gelukkig bleef het namiddag droog tijdens de wedstrijd, maar de wind en het golvend parcours maakten het zwaar genoeg. Goed dat de omloop met 1 km ingekort werd, ten opzichte van vorig jaar, en twee onverharde passages werden geschrapt. 
De start bleef evenwel pittig met zowat 1,5 km meestal bergop. Wat later kon ik me in een groepje van een man of 7 nestelen, wat me goed uitkwam met die wind. Maar op een lang stuk bergop & tegenwind moest ik de rol even lossen, doch ik kwam terug erbij. Dit scenario herhaalde zich wat later, doch dankzij mijn goede uithouding kon ik weer aanklampen en na 6 km zelfs de leiding overnemen! Toen mijn clubgenoot David het tempo nog wat hoger legde, kon ik net niet mee en het groepje spatte uit mekaar. Even had ik geluk toen een dranghekken omver waaide, net toen ik er voorbij was. De laatste km ging bergaf, waardoor ik die zelfs nog aflegde in 3min.48sec. Dik tevreden overschreed ik de finish in 42:36 als 1ste M65 (28ste algemeen). Dit was eens te meer een bevestiging dat de conditie in stijgende lijn gaat. Of er nog veel rek op zit, zullen de volgende weken uitwijzen. Als het lichaam het hoofd volgt, zit alles goed.

De derde manche van het Helpshop criterium vond plaats in een deelgemeente van Sint-Truiden en is met zijn bloeiende boomgaarden een aantrekkelijke locatie en niet enkel voor de (fietsende) toeristen. Het massaal opgekomen loopvolk was daar een bewijs van: 304 finishers op de 10 km alleen al! 60 meer dan vorig jaar). De weersomstandigheden waren perfect te noemen: weinig of geen wind en 16°. Dat verleidde me om met ambities van start te gaan en mijn tijd van vorig jaar proberen te verpulveren. Nochtans waren de gevoelens niet optimaal: slechte nachtrust gehad en wat irritatie ter hoogte van de linker achillespees. 
Maar tijdens de wedstrijd was daar niets van te merken en ik liep vrij vlot aan een tempo van 4'/km, ondanks de eerste 5 km meestal onverhard waren en een klimmetje, halfweg. Het wat golvende parcours was niet te zwaar (26 hoogtemeters) en ik kon mijn tempo bestendigen. Zodoende naderde (en overrulede) ik mensen waarvan ik tijdens de vorige wedstrijden enkel de achterkant zag. De laatste km was bijgevolg ook de snelste en dus werd ik weer 1ste bij de 65 plussers in een tijd van 41:17 over iets meer dan 10 km. Liefst 1min.22sec. sneller dan vorig jaar! Dit was - per kilometer - tevens mijn snelste wedstrijd sinds bijna een jaar: van vooruitgang gesproken! Of dit een tendens is ofwel een opflakkering, zal de toekomst moeten uitwijzen. Dit was in elk geval een opsteker voor volgende week in Velm, waar het ongetwijfeld zwaarder zal worden.

Vorig jaar kon je deze run eerder een trail noemen: 13 km over meestal onverharde ondergrond en ik herinner me ook de stevige wind en de nodige hoogtemeters, die het allemaal nog wat zwaarder maakten. Deze keer wat minder wind, maar ook een graad of 5 frisser dan toen (8°, nu). Ook de afstand was ingekort met 3 km en op de site werd beloofd dat er nog slechts 20% onverhard zou zijn. Dat viel achteraf nogal tegen want we moesten alweer lange stukken door de velden klieven. 
De eerste kilometers verliepen nog behoorlijk, maar na 3 km ging de snelheid er helemaal uit op een smalle passage bergaf, waar even moest gewandeld worden. Een mooi parcours (dat wel!), maar de veldwegen volgden elkaar op met als zwaarste stukken: een grasveld (met tegenwind) en een lange - en bij wijlen vettige - klim na 7 km. Gelukkig evolueerden de laatste twee kilometers terug bergaf en die gingen als een tierelier (3:55/km). Zodoende krikte ik mijn algemeen gemiddelde alsnog omhoog naar 4:12/km (liefst 30 sec./km sneller dan de editie van 2023!) en werd 1ste M65 (29ste algemeen). Daar mocht ik dus dik tevreden over zijn, want met 96 hoogtemeters en veel veldweg was dit helemaal mijn ding niet.  Ook mijn linkerhiel deed het perfect, dus kan een mens achteraf des te meer genieten van zijn biertje. De ene keer zit je in het Wouter Weylandt stadion in Gentbrugge en de volgende keer in de voetbalkantine van FC De Zwaluw Vechmaal. Die variatie maakt de recreatieve loopsport zo interessant.

De vorige twee edities van dit BK vonden eveneens in Gentbrugge plaats en telkens behaalde ik de titel. Of dat deze keer ook zo zou worden, was helemaal niet zeker. Want wie denkt dat men met het ouder worden minder concurrentie te duchten krijgt, is eraan voor de moeite. In het gezelschap van mijn drie jongste dochters (inclusief chauffeur Sharon: wat een luxe!) vertrokken we om 9 uur voor een rit van ongeveer anderhalf uur. Na een parkeerplaats gevonden (gekregen) te hebben vlakbij het Wouter Weylandt stadion, waren we ruim op tijd ter plaatse. 
Ideaal weer, 12°, weinig wind en hele hoop deelnemers waren een ideale mix om er een zalig loopfeest van te maken. De eerste kilometers leek het dat ook te worden en die liep ik schijnbaar met overschot in iets meer dan 4min./km. Maar na de 4de km moest ik zonodig beginnen te harken en kostte het me heel wat moeite om vooruit te geraken. Of het te maken had met mijn linker adductoren, waar ik sinds enkele dagen wat last van had, weet ik niet. Ik voelde daar nochtans weinig of niets van en mijn linkerhiel hield ook goed stand. Toch gingen de kilometers vanaf de vijfde km met 5 tot 10 sec./km trager. Waar mijn concurrentie zat wist ik niet, maar dat ik sneller bezig was dan vorig jaar, wist ik wel. Dus dat motiveerde me om er wat tempo in te houden en te zien waar ik zou uitkomen. Mijn eerste - volgens mij ruim haalbare - doel (onder 1u30 finishen) lukte. Met een tijd van 1u29:41 deed ik 4 minuten beter dan vorig jaar. Achteraf bleek dat de eerste M65 (Wouters) diezelfde 4 minuten voor me finishte. Deze, voor mij,  totaal onbekende Limburger zette 1u25 neer! Vier jaar geleden kon ik dat ook nog, maar nu dus niet meer. Al bij al mocht ik niet klagen met het Zilver en vooral niet over  de vooruitgang die ik op een jaar maakte. Zelfs ten opzichte van mijn vorige wedstrijd (10 Km in Kiewit) was ik nu 1sec./km sneller.

Al sinds 2006 neem ik deel aan deze wedstrijd doorheen het bosrijke gebied van Kiewit en Bokrijk. Die eerste maal deed ik 36:51 over de 10 km en twee jaar later realiseerde ik mijn snelste tijd (35:35) en werd toen 14de van de 774. Zowel die deelnemersaantallen als mijn scherpe tijden behoren inmiddels tot de voltooid verleden tijd. Mijn tijd van vorig jaar (42:30) verbeteren was dan ook mijn enige ambitie. 
Daar het parcours al die tijd weinig verandering heeft ondergaan (vlak en wat onverhard), is het een interessante wedstrijd om tijden van de vorige edities te vergelijken. In mijn geval gaat het dus hoofdzakelijk over verval. Doch, aan motivatie ontbrak het me geenszins want sinds vorig jaar maakt deze wedstrijd ook deel uit van het Helpshop criterium. Daardoor, en allicht door de categorie-indelingen, stijgt het deelnemersaantal (379 twee jaar geleden, nu: 469 stuks!). Met de helft meer trainingskilometers, in vergelijking met een jaar geleden, mikte ik op een tijd van resoluut onder de 42 minuten. Maar helaas: ik kwam nooit in de buurt van mijn gewenste tempo en moest te veel moeite doen. Bovendien zette ik enkele ronduit trage kilometers (km 5 bijvoorbeeld in 4:26!)neer, ondanks de vlakke omloop en weinig of geen wind. Met een tijd van 42:13 kon ik toch nog 17 sec. van mijn tijd van vorig jaar afpitsen. Als 1ste (van de 23) M65 had ik toch nog bijna 3 minuten voorsprong op nummers 2 en 3. Al bij al niet slecht, hopelijk beterschap over 5 weken op het BK Halve Marathon in Gentbrugge.