De Ambiorix run staat bijna elk jaar op mijn planning, ik miste slechts 2 edities: de allereerste en 3 jaar geleden -> toen was ik geblesseerd. Daar mijn conditie precies in stijgende lijn gaat en ik weektotalen van 100 km best goed verteer, was ik benieuwd hoe ik zou presteren op een zware omloop, zoals deze. De opwarming, voormiddag, verliep zeer goed en de omstandigheden waren praktisch ideaal, ondanks tamelijk wat wind. Zoals meestal verliep de eerste km niet zo vlot, maar daarna bolde het prima ondanks enkele serieuze kuitenbijters. Het parcours was blijkbaar iets gewijzigd in vergelijking met de vorige jaren : volgens Strava 250 meter korter en 1 beklimming minder. Ik kon steeds de derde dame (Julie Vangeel) in het vizier houden, dus ik wist dat ik goed bezig was. Ik moet op mijn leeftijd geen jonge vrouwen meer achterna lopen, maar zij is voor mij wel een ijkpunt op dergelijke 10 km-wedstrijden. Ik bleef gas geven, liep dichtbij de 4 min./km en kon nog wat naderen op Julie. Ik finishte in 41:30 als 1ste M55 (29/100 alg.) zowaar! Meteen mijn snelste wedstrijd, dit jaar en bijna 3 minuten sneller dan vorig jaar. Zelfs rekening houdende met de iets kortere en minder zware omloop, was dit weer een optsteker van formaat. Redenen genoeg om mezelf achteraf te belonen met enkele biertjes, genaamd "Ambiorox". Als prijs kreeg ik nog eens 4 flesjes bier: zo kunnen we het alcohol gehalte wat op peil houden, want de innerlijke mens mag ook ontsmet worden.
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens aan een Vlaams kampioenschap Halve Marathon deelnam ( in Torhout, 2017). Hamont is ideaal om een scherpe tijd neer te zetten, ik liep er mijn persoonlijk record op de Halve precies 15 jaar geleden (1u16:04). Twee jaar geleden werd ik er al eens Limburgs kampioen en dat was ook vandaag de bedoeling, en als het even kon ook een podiumplaats Vlaams. Sinds 1993 was ik vele malen present in Hamont-Achel, al deed ik er aanvankelijk meestal de 12 km. Veel deelnemers (505), heel wat bekende gezichten en een perfect weertje: meer was niet nodig om er een loopfeest van te maken. Blijkbaar heb ik de vorige dagen goed getaperd, want het gevoel zat direct goed en ik liep de eerste kilometers aan een tempo van zowat 4:10/km. Meestal haal ik dat zelfs niet eens op 10 km-wedstrijden, de laatste tijd. Twee collega-65 plussers liepen al direct van me weg tot ze uit het zicht verdwenen waren. Ik hield mijn tempo perfect aan en na zowat 12 a 13 km doemde de 2de M65 terug op in de verte. Beetje bij beetje naderde ik, om hem op goed 3 km van de meet voorbij te steken. Meteen daarna kreeg ik zelfs de koploper in de mot, maar hij mij ook en ondanks ik mijn tempo verhoogde en een moordend tempo erop nahield: ik kwam geen meter dichter! Finaal strandde ik op slechts 9 seconden van het Goud. Het is geen schande om de duimen te leggen tegen de regerend Europees kampioen marathon, dus Zilver was voor mij het maximaal haalbare. Even later mocht ik opnieuw het podium op als Limburgs kampioen. Ook over mijn eindtijd (1u29:53) mag ik niet klagen. Liefst 4,5 minuut sneller dan mijn vorige "Halve", in Ell vorig jaar en liefst 7 minuten sneller dan 2 jaar geleden in Hamont, maar toen was het wel 32°warm. Dus daar zit, zelfs op mijn leeftijd, precies nog progressie in.
Het was de eerste keer dat ik deelnam aan deze wedstrijd, en allicht ook de laatste keer, maar daarover zodadelijk meer. Benieuwd hoe mijn gestel zou reageren na die 10 km van gisteren, wetende dat Borgloon alles behalve vlak is. Achteraf zou blijken het parcours, met zijn 104 hoogtemeters, de op 1 na zwaarste 10 km-wedstrijd van het jaar was (enkel Vechmaal was nog zwaarder). Het was bovendien warm, de temperatuur schurkte aan tegen de 30°, ook al was de start om 11u15. Twee rondes van 5 km, inclusief 2 lange klimmen per ronde. Het parcours was saai, met ondermeer een stuk langs de grote weg Tongeren-Sint Truiden, dat bovendien zowat 2 km omhoog ging. Dat was ook het geval vlak na de start, waardoor het zowat 800 meter "stoempen" was. Ondanks alles haalde ik toch nog een behoorlijk gemiddelde (4:15/km), maar in de tweede ronde liep ik bijna verkeerd omdat de nadars niet goed geplaatst stonden. Dat gebeurde ook net voor de finish, die bijna niet zichtbaar opgesteld stond: net na een bocht met twee vlagjes. Zonder het te merken was ik de finish gepasseerd, en als men toen niet had geroepen dat ik moest stoppen, was ik nu nog altijd aan het lopen.... Ik werd 1ste M60 in 44:23 (22/83 alg.), zelfs 2de M50! Daar was blijkbaar een podium voor, maar ik had er mijn buik van vol en vertrok direct naar huis. Een 30-tal km op de fiets om alles wat te laten bezinken vooraleer onze "familie-barbecue" van start ging.
Twee jaar geleden liep ik nog eens een Pk 10 duizend meter op de piste, en toen vond dat ook toevallig plaats in Lommel. Ofschoon ik er al enkele keren liep, moesten we toch tamelijk lang zoeken om die piste te vinden! De Gps stuurde ons zowat alle kanten op. Het gevolg was dat we er rijkelijk laat arriveerden en van veel opwarmen niet veel sprake was. Nu, dat was niet zo'n groot probleem, want met 24° was het al redelijk warm. Niet veel deelnemers: iedere loper was namelijk de enige in zijn categorie, dus kon ik alleen maar van mezelf verliezen. Maar ik ging vooral voor een goede tijd (liefst iets onder de 41 minuten), en vooral beter dan wat ik op het BK neerzette in juni (41:57). Niet alleen de warmte, ook een strak windje op de aankomststrook vormde een hinderpaal. Toch zat het gevoel goed, ondanks het feit dat de benen niet al te fris aanvoelden. Ik liep een zeer vlak tempo en zette, net als in Duffel, een negative split van 10" neer. Uiteindelijk finishte ik als Limburgs kampioen M65 in 41:38, 19 seconden sneller dan op het BK. Met deze eindtijd zou ik daar op het podium gestaan hebben.... Hier hou ik in elk geval een goed gevoel aan over.
