Sinds twee weken (en de Abdijrun) heb ik mijn weektotalen verhoogd tot ongeveer 80 Km, voorheen was dat circa 60 Km. Dat kon enkel omdat ik me eindelijk beter begon te voelen en alzo die km's beter kon verteren. Paradoxaal genoeg verbeterde tergelijkertijd ook mijn hielspoor tot slechts wat lichte irritatie, af & toe. Dat zou echter vooral te maken kunnen hebben met de nieuwe Hoka's, die ik intussen kocht. Met mijn vorige schoenen had ik meer dan 1200 km gelopen -> te veel, dus!       
De Bilzenrun is met zijn 142 hoogtemeters 1 van de zwaarsten in zijn soort. Geen onverhard, maar wel voortdurend op & af. Deze keer speelde een stevig windje de lopers ook parten, want zowat iedereen zette een tragere tijd neer in vergelijking met vorig jaar. Ik wou mijn tijd van toen evenaren, maar strandde uiteindelijk op 12 seconden. Toch ben ik best tevreden, want de ganse tijd had ik een goed gevoel: zelfs de 1ste km ging 13 seconden sneller dan vorig jaar. Ik kon verscheidene atleten inhalen, verzwakte nauwelijks ondanks een wat licht verkrampte rechterkuit, en finishte in 1u05:44. Liefst 10 sec./ km sneller dan in Genk en nu dubbel zoveel hoogtemeters! Tot mijn grootste verrassing werd ik nog 1ste M55 (33/190 totaal)! Dit was een opsteker van formaat, kortom: er is leven na de dood :)

Nog steeds hoop ik op beterschap qua conditie, maar de trainingen verlopen voorlopig wisselvallig, al lijkt er stilaan wat beterschap te ontstaan wat betreft mijn hielspoor. Ook mijn opwarmingsrondje, thuis, wees in die richting. 
Deze gloednieuwe en puik georganiseerde  wedstrijd, op de prachtige locatie Herkenrode, bevatte een mooi parcours in & rond de bekende abdij. De twee rondes van 5 km, waarvan 90% onverhard en passages door het bos, waren niet zo lichtlopend. Dat voelde ik al dadelijk na het startschot, want benen liepen alweer gauw vol (of leeg?). Ik probeerde een tempo van 4:15/km te ontwikkelen, maar ik moest meer zwoegen dan me lief was. Aan gemiddeld 4:22/km kon ik de wedstrijd uitlopen: meer zat er niet in en zal er voorlopig niet in zitten, vrees ik. Wel wat beter nieuws van aan het front van mijn linkerhiel: die irriteerde me pas even na 8 km. Ook over de uitslag (2de M65) mocht ik niet klagen (62/276 algemeen). Dochter Queeny zette 57:51 neer op haar 10km, zij begint precies de smaak meer en meer te pakken te krijgen...

Amper 3 dagen na de Tungri run vond in Genk reeds de 2de manche van de Victors Cup plaats. Ondanks ik voor de 10 mijl gekozen had, hoopte ik toch op wat beterschap. Mijn tijd van twee jaar geleden (1u10:46) zou wel niet haalbaar zijn, ik ging vooral op zoek naar een goed gevoel. Maar ook dat zat er aanvankelijk niet in en ik liep houterig & moeizaam, doch ik forceerde me niet en wachtte af... Na het laatste stuk onverhard in het bos begon het toch wat te vlotten en kon het tempo de laatste 4 Km wat omhoog. Mijn hielspoor begon me pas na 10 a 11 km last te bezorgen, later dan gewoonlijk: dus dat was al een opluchting. Uiteindelijk finishte ik nog vrij fris als 2de M60 (121/800 totaal)in 1u12:20, en met een wat beter gevoel dan in Tongeren. Ik liep nu slechts 1sec./Km trager dan toen, EN 6 km langer . Echter, de temperatuur was nu wel 14° minder...

Deze run staat al sinds 1996 regelmatig op mijn programma en dit was mijn 24ste deelname. Maar ik denk niet dat ik ooit met zo'n belabberde conditie aan de start stond! Ook de trainingen verlopen al maanden moeizaam en de benen voelen meestal loodzwaar aan. Daar kwam ook nog bij dat de temperatuur (28°) en het pittig parcours evenmin bondgenoten zouden worden...Met andere woorden: het werd er weer eentje op karakter... Van bij de start: verstand op 0 en gaan met die banaan...Maar vanaf km 5 begon mijn linkerhiel al serieus op te spelen (normaal begint dat later) en het werd afzien tot aan de finish. Het was dan ook een hele opluchting om die te bereiken, om me daarna zo vlug mogelijk naar de tent te begeven. Groot was mijn verbazing dat ik maar net naast het podium viel bij de 55 plussers (4de)en zelfs 1ste M60 werd. Tijd: 45:26, oftewel 4:28/km gemiddeld! Tot overmaat van ramp werd mijn volle pint Grimbergen nog gestolen toen ik op het podium stond... Veel meer miserie kan een mens toch niet aan??? Bovendien had ik geen recht op dat podium bij de M55 door een fout in de uitslag....

Vierde editie en vierde deelname. In Zepperen behaalde ik de voorbije jaren telkens een mooi resultaat & dito tijd. Of dat dit jaar ook zo zou zijn, was nog maar de vraag. Het parcours was grondig gewijzigd en in plaats van 1 grote ronde, nu 2 x 5 km, inclusief meer onverhard en een passage door & langs een plantage. Dit laatste was niet zo bevorderlijk voor het tempo, al ligt dat voor mij tegenwoordig ook niet meer zo hoog. Het bolde sowieso niet van harte en ik moest nogal harken om een min of meer aanvaardbaar tempo aan te houden. Het hielspoor in mijn linkervoet bezorgde me ook nog altijd last, met na +/- 7 km even felle pijn. Op het einde kon ik nog wat versnellen aan 4:15/km (volgens "Strava"), maar in de uitslag stond ook 4:15 als algemeen gemiddelde achter mijn naam. Dus zal ik dit maar voor waar aannemen en een reden vinden om toch nog tevreden zijn met mijn progressie. Die is er in elk geval: 10 sec./sneller dan een maand geleden in Vechmaal, maar daar was het parcours veel zwaarder. Ik belandde als 3de M65 nog net op het podium (55/248 algemeen). Dochters Sharon en Queeny waren ook tevreden met hun eindtijd (respectievelijk 1u:00:05 en 56:28).

Al 22 maart en nog maar mijn tweede wedstrijd, dit jaar... Dat heeft zonder twijfel te maken met mijn matige conditie, wegens vooral weinig trainingskilometers (vooral vermoeid gevoel), en de perikelen met het hielspoor, waar ik nu toch al 2,5 jaar mee te kampen heb. Voorbije dinsdag, bijvoorbeeld, had ik tijdens een rustig duurloopje van 13,6 km nog veel last gehad en dat al na 6 km! 
Maar genoeg geklaagd, nu: voor een manche van het Helpshop criterium haal ik de wedstrijdschoenen nog weleens uit de kast. Qua omstandigheden was alles prima, want met een matige wind en 18° kon je van een ideaal loopweer spreken. Voor het derde jaar op rij werd het parcours anders uitgetekend, met deze keer een beklimmingske vlak na de start. Maar dat was nog niets in vergelijking met 2 km verder: daar ging het circa 800 meter omhoog met de wind op kop, nota bene. Plots bleek de wind toch harder te waaien dan ik dacht in de open velden op verkavelingswegen. Na ongeveer 4 km volgde nog eens zo een lange helling. Kortom: er was weinig vlakke weg te bespeuren (107 hoogtemeters) en met in de laatste kilometers nog een kasseistrook, kon van een egaal tempo lopen geen sprake zijn. Toch was mijn gemiddeld tempo met 4:27/km toch nog 6 sec./km sneller dan  in het vlakke Kiewit, 5 weken geleden. Bespeur ik daar wat progressie? Ook mijn linkerhiel begon me pas na 6 a 7 km te hinderen, doch niet constant en de last verplaatste zich wat, zodat het verdraagbaar was. Tot slot mocht ik als 3de M65 het podium op, dus mijn missie was geslaagd.

Na een zware griep, een maand geleden, raakte ik op de sukkel. De conditie is bijgevolg waardeloos, daar ik bijna geen fatsoenlijke afstanden kan lopen zonder regelmatig te stoppen wegens verzuurde benen en algemene vermoeidheid. Ik ben nochtans al 4 1/2 weken opnieuw aan het trainen, maar er zit niet veel beterschap in: te hoge hartslagwaardes en dus ook geen versnellingen en langere duurlopen kunnen doen. 
Samen met 3 van mijn 4 dochters nam ik de start met de intentie om het heel rustig aan te pakken en alzo de wedstrijd non-stop uit te lopen. Dat lukte vrij goed en ik kon na enkele kilometers van ongeveer 4:38 a 4:40/km het tempo toch nog licht opvoeren richting 4:35. Ik had wel voortdurend last van mijn linkerhiel, doch het was te verdragen. Maar de laatste 2 km werd het wel pijnlijker, doch met de aankomst in zicht kon ik het verbijten en zelfs nog versnellen! De laatste km was alsnog de snelste (4:29) en ik werd 3de M65 in een ronduit trage 46:22. Maar hier kan ik mee leven, want ik had erger verwacht. Judy, Queeny en Sharon eindigden alle drie netjes tussen de 57 en 58 minuten. Nu hopen op wat beterschap voor de volgende wedstrijd in Vechmaal, over 5 weken.

Met 18° was het zacht voor de tijd van het jaar, maar een stevig windje maakte dat ik geen snelle tijd voor ogen had voor deze Halve Marathon. Samen met dochters Queeny en Sharon (die de 13 km liep) vertrokken we al om iets na 8u naar Nederland. 
Het was reeds de 10de keer dat ik er aan de start stond en zette in 2011 mijn snelste tijd neer (1u19:39). Toen waaide het nochtans nog meer, maar ik was wel 13 jaar jonger. Met het verstrijken der jaren duiken echter ook wat lichamelijke mankementen op (hetgeen ook logisch is na 100.000 loopkilometers), zoals het eerder vermelde hielspoor. Daardoor was ik wat sceptisch over mijn mogelijkheden op deze afstand, temeer omdat mijn conditie momenteel ook helemaal niet super is. Dus ik nam me voor om behouden te starten, maar zelfs dat rustige tempo kostte me (te) veel moeite. Ik liep op geen enkel moment comfortabel en moest steeds harken om vooruit te geraken. Op de koop toe begon na goed 8 km mijn hiel op te spelen en dat werd een ware lijdensweg, want dat werd alsmaar erger. Er zat niks anders op dan de pijn verbijten en de finish bereiken zonder al te veel averij op te lopen. Ondanks alles kon ik de laatste 2 km nog onder de 4:20/km blijven en finishte in een tijd van 1u34:29, en behaalde warempel nog het podium in mijn categorie (3de zestigplusser). Dit was de, op 1 na, de traagste Halve (van de 54) die ik ooit liep en misschien wel de laatste, want hier was totaal geen lol aan te beleven!

Deze wedstrijd lijkt sinds enkele jaren op een trail met de nodige onverharde stukken en hellingen. Dit is sowieso niet mijn ding, maar omdat dit de laatste wedstrijd van het Helpshop criterium is, dus nam ik toch maar deel aan de Kerkenloop (26ste keer, al). 
Mijn voorgevoel was al niet super: gisteren tijdens een familiefeestje dronk ik een drietal wijntjes. Niet te veel, maar voor de Marginal Gains niet optimaal en al zeker niet op mijn leeftijd. Bovendien deed de wind zijn best en dankzij het natte weer van de voorbije weken (maanden?), lagen sommige stroken er zeer drassig bij. Kwam daar nog bij dat mijn linkerhiel me al last bezorgde van in het begin en je kan je aan een lijdensweg verwachten. Om de schade enigszins te beperken, droeg ik mijn gewone trainingsschoenen, in plaats van de wedstrijdschoenen (carbons). Maar helaas... het bolde voor geen meter en die rothiel hinderde me enorm met zelfs scherpe steken vanaf +/- halfweg! Zelfs bergaf ging het niet vooruit en er zat niets anders op dan de kilometers aftellen en hopen om heelhuids aan de finish te geraken. Ondanks al die ongemakken, inclusief buikpijn ook nog (!) slaagde ik daar alsnog in. De eerste plaats bij de M65 (36/109 totaal) was slechts een pleister op een houten been (of voet). Er was zelfs maar 1 vijfenvijftigplusser voor mij. Toch was dit 1 van mijn zwakste prestaties van dit jaar, en eentje om snel te vergeten. Uiteindelijk mag ik de hoofdprijs van het Criterium binnenkort in ontvangst nemen, en dat voor het derde jaar op rij. Ook in de Victors Cup eindigde ik als 1ste, maar dan wel bij de M60.

Mooi op tijd gearriveerd om deel te nemen aan de zware (120 hoogtemeters + veel onverhard) Boomgaardloop. Slechts 64 deelnemers namen om 12u15 de start en ik nestelde me ergens achterin het groepje. De eerste km ging bergopwaarts, dus met die supervermoeide benen startte ik zeer rustig & behouden. Stilaan raakte ik in een bepaald ritme, voor zover dat mogelijk was met die opeenvolgende hellingen. Bovendien kwam de wind wat opzetten, maar de temperatuur was wel ideaal (16°). Ik kon verscheidene lopers remonteren en me telkens op een volgend mikpunt richten. De laatste km kon ik alsnog versnellen in iets meer dan 4 minuten, maar die ging wel meestal bergaf. Finaal overschreed ik de eindstreep in 47:11 en werd 1ste M65 (21/64 algemeen). Tot mijn grootste verrassing was ik 38 seconden dan vorig jaar, doch toen was het 6 ° warmer. Opdracht volbracht, en dus dik tevreden dat ik deze inspanning nog aan heb gekund. De prijs, die ik op het podium mocht ontvangen, was wel niet om over naar huis te schrijven: een appel, een peer en wat aardbeien. Maar toch was dit nog veel meer dan in Dwars Door Hasselt!

Net zoals exact 1 jaar geleden ging opa nog eens gek doen: namelijk 2 wedstrijden op 1 dag. Eerst in Hasselt (om 10u) de 15K, en daarna (om 12u15) de 10K van de Boomgaardloop in Bommershoven. Deze wedstrijden maken respectievelijk deel uit van de regelmatigheidscriteriums van de Victors Cup en het Helpshop criterium. In beiden sta ik op nummer 1, dus dat motiveert om erbij te zijn. 
In Dwars door Hasselt stond ik voor de 25ste keer aan de start (sinds 1992!). Ik voelde me op voorhand al niet 100%: wat hoofdpijn, zelfs als ik kuchte. Dus nam ik me voor om relatief rustig te starten en zien waar het schip zou stranden. Veel schepen heb ik niet gezien toen we langs het kanaal liepen richting Godsheide. Vorig jaar liep het parcours nog in de andere richting (via Kuringen), dus dat maakte dat er deze keer met de beklimmingen van de brug en de sluis iets meer hoogtemeters te verwerken waren. Het bolde niet super maar ik kon enkele goeie bekenden, zoals Fre en Ronny, voorbijlopen: dus ik wist dat ik niet slecht bezig was. Ik kon mijn tempo (4:11/km) vrij goed aanhouden, ondanks een wat hoog vochtgehalte (plasdrang!). Uiteindelijk finishte ik in 1u04:35 als 2de van de 52 M60 (voor de Victors cup) en werd 1ste 65 plusser (205/2134 algemeen). Omgerekend een dikke minuut sneller dan vorig jaar, maar toen had ik de dag ervoor nog een Uurloop gedaan. 
Vervolgens de auto-met-privé chauffeur in (mijn vrouw), om de kortste weg naar Borgloon te nemen.

Tweede wedstrijd op rij voor de Victors Cup", na Tongeren vorige week. Deze Maasrun gold ook als het Provinciaal kampioenschap 10 km op de weg. Het parcours was dit jaar anders, met start op de atletiekpiste van ATLA en aankomst in het centrum van Lanaken. Dit betekende dat we naar de vertrekplaats moesten joggen: dat was 3 Km, dus een ideale warming-up. 
Mijn gevoel was heel wat beter dan vorige week en het was met 14° ook een ideaal loopweer. Die positieve vibes waren wel niet merkbaar tijdens de aanvangskilometers. Maar uit ervaring weet ik dat mijn startsnelheid ook niet meer is wat ze geweest was, dus geen paniek. Na wat bochtenwerk belandden we langs het kanaal, en dit gedeelte was deze keer een stuk langer dan vorig jaar. 
Dit was ideaal voor mijn lange foulee, dus kon ik daar meters maken. Zodoende naderde ik na een hellingkje halfweg plots dicht op de eerste 60-plusser: Ivo. Enkele kilometers later kon hem vervoegen en dus volgde een spannende eindspurt richting de eindmeet. Ik moest nipt de duimen leggen en werd dus 2de M60. Maar ik behaalde wel de Limburgse titel bij de 65 plussers, daar was die sprint eigenlijk niet voor nodig geweest. Dik tevreden, en dan vooral omdat mijn gemiddelde (4:05/km) het op 1 na hoogste van dit jaar was!

Voor de 9de keer nam ik deel aan deze run, enkel de eerste en de negende editie miste ik. Die laatste was ik niet present wegens blessure: slijmbeursontsteking gecombineerd met hielspoor hielden me toen een 3-tal maanden aan de kant. Nu, twee jaar later zit ik nog altijd met die hinder aan mijn linkerhiel, al valt dat de laatste 2 weken heel goed mee. De trainingen verlopen wel niet zo vlot, maar de last is eerder beperkt.  
Het was tamelijk warm, een beetje zwoel zelfs, doch met 23° niet overdreven. Maar mijn gevoel was niet 100%: een wat loom & vermoeid gevoel en zware benen. Dat zou wat beloven op de zware omloop met zijn 74 hoogtemeters. Toch bolde het behoorlijk, eens de start was gegeven. Het kostte me wel heelwat moeite om een aanvaardbaar tempo aan te houden. Na halfweg kon ik enkele atleten, zoals Chris en Lode inhalen, maar de eerste twee van mijn categorie waren reeds lang de pijp uit. Via een snelle voorlaatste km (4:06) finishte ik dus als 3de M60 (49/167 totaal) in 44:23 minuten. Matig gemiddelde, doch ik mag niet mopperen omdat mijn hiel me slechts heel even irriteerde.

De eerste editie van deze run, vorig jaar, werd eerder opgevat als test event om dit jaar ook deel uit te maken van het Helpshop criterium. Er waren dan ook meer deelnemers, maar niet de grote massa. Mijn traditioneel opwarmingsrondje, dat ik voormiddag deed, verliep prima en pijnloos, dus zag ik het helemaal zitten. Ook mijn dochter Queeny vergezelde ons naar de Wellense deelgemeente, maar deze keer enkel om te supporteren.
Ik startte eerder behouden om dan stilaan op toerental te komen richting de Oetersloven berg (die 2 maal moest beklommen worden). Dat bleek de goede taktiek, het gevoel van voormiddag had me niet bedrogen en ik kon een gemiddeld tempo van 4:12/km aanhouden. Ik vertoefde bovendien in de buurt enkele atleten die ik normaliter niet kan volgen. Dit motiveerde me om er duchtig de pees op te leggen, inclusief de laatste km nog te versnellen in 3:57 minuten(volgens Strava). Bijna 8 sec./km sneller dan in Alken, vorige week, en dus een van mijn betere prestaties van het jaar. (ondanks de 64 hoogtemeters). Ofschoon de afstand iets langer was dan vorig jaar, deed ik er nu 12 seconden minder over. Alzo finishte ik als 1ste M65 (15/61 algemeen) in 43:07. Hopelijk ben ik nu op de goede weg voor de - eveneens pittige - Ambiorix run, binnen twee weken.

.

Sinds ik in 1993 voor het eerst deelnam aan deze, door mijn club ACA georganiseerde wedstrijd, veranderde het parcours en locatie reeds ettelijke keren. Ook ten opzichte van vorig jaar was de omloop lichtjes veranderd: iets korter en wat meer onverhard. Het benieuwde me hoe ik het er zou vanaf brengen na die horror van twee weken. Met (al dan niet) behulp van een ontstekingsremmer gisteren en vanmorgen leek mijn hiel het wat beter te doen. 
Twee van mijn dochters (Sharon en Queeny) waren ook naar Alken afgezakt om zich aan de 10K te wagen. De omstandigheden waren prima: wel 24°, doch een verfrissende oostenwind en een zeer vlak parcours. De lange stroken onverhard waren zowat het enige waar wat moest opgelet worden. Zoals steeds kwam ik moeizaam op toerental, maar dan kwam ik in een ritme dat ongeveer hetzelfde was dan vorige keer in Elst, doch wel beter aanvoelde (dankzij de weinige hoogtemeters, allicht). Het tempo was over de drie rondes doorlopend zeer vlak en mijn hielspoor begon enkel laatste 1 a 2 km wat te hinderen. Zo rende ik over de eindstreep in een tijd van 41:57 als 1ste M65 (20/72 algemeen). Ook mijn dochters brachten hun tocht tot een goed einde, zodat we met behulp van een schuimende pint konden nagenieten in de zon.

Als ik mag afgaan op mijn laatste trainingen, zou het een mager beestje worden vandaag. Ik sleep me de laatste tijd vooruit met lood in de benen. De omstandigheden waren in elk geval beter dan voorbije maandag: het was bewolkt en regenachtig. 
Samen met kleinkinderen Mien en Twan vertrokken we om 17u naar het gehucht van Millen (Riemst). Het parcours was iets gewijzigd t.o.v. vorig jaar met een steile helling bij het ingaan van elke van de 2 rondes. De eerste kilometer verliep uiterst moeizaam: de benen liepen vol en ik moest hijgen als een karper op het droge. Kortom, ik had dan al veel zin om de pijp aan Maarten te geven. Gelukkig ging het dan bergafwaarts en ik hield vol. Maar iets voor halfweg begon ik serieus last te krijgen van mijn linkerhiel en dat werd alsmaar erger tot een scherpe pijn richting achillespees! Ik liep op geen enkel moment comfortabel en de zware omloop maakte het alleen nog erger. Uiteindelijk was ik enkel nog aan het knokken met mezelf om te kunnen finishen; positie en tijd waren bijzaak. Finishen deed ik inderdaad en zelfs nog als 1ste M65 (38/90 algemeen) in 45:31 minuten. Het had me enorm veel moeite & pijn gekost en er weinig plezier beleefd. Integendeel: deze wedstrijd bezorgde me de nodige twijfels over dat hielspoor, waar ik nu al 2 jaar mee sukkel. Om al die opofferingen te compenseren, werd ik op het podium beloond met....een bloemetje en flesje shampoo.

De, voor mij, dichtstbijzijnde wedstrijd van het jaar was deze keer nog meer dichtbijzijnd dan anders. Door een veranderd parcours (nu 2 grote rondes, i.p.v. meerdere kleine), passeerden we op een bepaald punt op maar een goeie kilometer van mijn voordeur. Ideaal om thuis eens goed de dorst te lessen, zou je denken. Dit was welkom geweest, gezien de tropische temperaturen van 34° die er vandaag heersten. Ook al was het al 8 uur in de avond, de zwoele warmte was er nog. Meer twijfels had ik over mijn fysieke paraatheid: hersteld van gisteren? En de perikelen rond mijn hielspoor? Voormiddag had ik een rustig fietsritje van 21 kilometer gedaan, samen met mijn vrouw. 
Of dit laatste een positief effect heeft gehad, weet ik niet zeker, het kostte me sowieso heel wat moeite gezien de omstandigheden. Van bij de start ging het lichtjes bergop en dat een kilometer lang. Ik dreef daarna het tempo op en kon verscheidene atleten voorbijsteken die te snel vertrokken waren, inclusief de eerste dame (Fabienne). Pas na 6 km begon mijn hiel me te ambeteren, doch het viel al bij al nog mee. Dat mijn conditie tamelijk oké was, bewijst de tweede ronde, die ik 5 seconden sneller liep dan de eerste. Na afloop was ik stikkapot, doch ik mocht tevreden zijn met de 1ste plaats bij de M65 (23/81 algemeen) in een tijd van 47:14. Slechts 2 sec./km trager dan gisteren. Na afloop dan toch maar iets gedaan tegen de dorst en voor 10 euro bier gedronken! (=2 Kannuniken Tripel...)

Na een dikke maand zonder wedstrijd (zomerstop) was het nu te doen in de buurt van Bilzen. Van mijn twee vorige deelnames, aldaar, wist ik dat het parcours slopend & zwaar was (106 hoogtemeters). Vandaag kwam daar ook nog eens bij dat het met 28° de moeilijkheidsgraad nog wat hoger lag. Was dat de reden voor de wat mindere opkomst (100 finishers)? De vorige twee edities leverden respectievelijk 122 en 145 deelnemers. Voormiddag werd er wel nog een wedstrijd van 10 mijl georganiseerd, ook dat had allicht invloed. 
Wat mezelf betreft: die linkerhiel-met-hielspoor is nog steeds een hinderlijke factor. Ook daarom startte ik behouden, toch verraste het me dat de eerste 2 km onder de 4:20/ per km gingen. Ik kon een 3 a 4 atleten voorbij benen en helemaal op het einde nog eentje. Het ging beter dan verwacht en ik verteerde de opeenvolgende hellingen goed. Maar die hiel begon me na een 4 tal km last te bezorgen, maar het was te verdragen. Uiteindelijk finishte ik nog als 13de algemeen, zowaar! Met de eerste plaats bij de Masters +60 deed ik een goeie zaak in het klassement voor de Victors cup. Mijn eindtijd (46:30) was matig, maar daar zullen we maar niet over mopperen, zeker?

Ik was benieuwd of er, een dikke week na Nieuwerkerken, beterschap te bespeuren zou zijn in The Classic, die zoals de naam het zegt een klassieker is op loopgebied. Met 1620 finishers (124 meer dan vorig jaar), was het weer druk in Tessenderlo. Na enkele dagen ontstekingsremmers nemen hoopte ik dat mijn hielspoor binnen de perken zou blijven. Qua gevoel zat het iets beter dan vorige keer en, samen met de ambiance die er tradioneel heerst, hoopte ik op een bevredigende prestatie. Niet te voortvarend gestart en dan hopen dat de oude machine op toerental zou komen. Vlot bolde het in elk geval niet, maar door de grote massa en de aanmoedigingen wordt een mens wel vooruitgestuwd. Alleen, in mijn geval had dat niet zoveel nut, want mijn linkerhiel begon me algauw te hinderen. Omdat de pijn zich deze keer aan de binnenkant situeerde, waren bochten naar links extra pijnlijk, zodat ik dan telkens moest afremmen om die bochten al hinkend te ronden! Er liepen twee 60 plussers binnen handbereik, dus probeerde ik de kloof binnen de perken te houden. De eerste, de Nederlander Fre, had ik na 5 km te stekken, maar de tweede (goede oude bekende - en 70'er - Paul) kon ik op slechts een paar honderd meter van de finish te grazen nemen. Daar ben ik wel verscheidene kilometers heel diep voor moeten gaan. Het feit dat ik dat kon was positief, maar pijn in die hiel was uiteindelijk bijna niet te harden. Na afloop moest ik een tijdje uitblazen om op mijn positieven te komen. Uiteindelijk waren er nog twee 60 plussers buiten bereik, zodat ik alsnog 3de M60 werd (voor de Victors Cup, waar ik 1ste sta in het klassement). Met een tijd van 42min.30sec. mocht ik niet klagen: dat was 7 sec./km sneller dan vorige week. Al bij al tevreden, maar ik denk toch dat ik de riem er wat af ga leggen en meer fietsen.

Voor het eerst vond deze wedstrijd, in mijn buurgemeente, niet op een maandagavond plaats, maar op zondagmiddag. Of dat een betere optie was, viel nog af te wachten, maar mijn persoonlijke ambities heb ik in elk geval al een tijdje naar beneden bijgesteld. Niet enkel mijn linkerhiel bezorgt me nog altijd last, ook mijn gevoel gaat er op achteruit. Dat was ook vandaag het geval toen ik mijn traditioneel opwarmingsrondje (4,5 km) deed, voormiddag: mottig & loom gevoel, gecombineerd met loodzware benen. 
Mijn voorgevoel bedroog me niet want ook tijdens de wedstrijd was ik niet vooruit te branden. Ik had namelijk goesting om na een paar honderd meter er al de brui aan te geven, maar ik zette toch door met de moed der wanhoop. Na de eerste (van de twee) ronde kwam ik er geleidelijk wat door en kon het tempo wat opvoeren, maar dan begon mijn hielspoor weer serieus op te spelen. Dat werd alsmaar erger en op de koop toe speelde ook mijn rechterknie (artrose) nog eens op. Kortom, het werd een leidensweg en ik was blij dat ik de finish na 42min.26sec. bereikte.  Het enige positieve was mijn 1ste plaats bij de 65 plussers en het feit dat ik de tweede ronde 20 seconden sneller (of minder traag) aflegde.