Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens aan een Vlaams kampioenschap Halve Marathon deelnam ( in Torhout, 2017). Hamont is ideaal om een scherpe tijd neer te zetten, ik liep er mijn persoonlijk record op de Halve precies 15 jaar geleden (1u16:04). Twee jaar geleden werd ik er al eens Limburgs kampioen en dat was ook vandaag de bedoeling, en als het even kon ook een podiumplaats Vlaams. Sinds 1993 was ik vele malen present in Hamont-Achel, al deed ik er aanvankelijk meestal de 12 km. 
Veel deelnemers (505), heel wat bekende gezichten en een perfect weertje: meer was niet nodig om er een loopfeest van te maken. Blijkbaar heb ik de vorige dagen goed getaperd, want het gevoel zat direct goed en ik liep de eerste kilometers aan een tempo van zowat 4:10/km. Meestal haal ik dat zelfs niet eens op 10 km-wedstrijden, de laatste tijd. Twee collega-65 plussers liepen al direct van me weg tot ze uit het zicht verdwenen waren. Ik hield mijn tempo perfect aan en na zowat 12 a 13 km doemde de 2de M65 terug op in de verte. Beetje bij beetje naderde ik, om hem op goed 3 km van de meet voorbij te steken. Meteen daarna kreeg ik zelfs de koploper in de mot, maar hij mij ook en ondanks ik mijn tempo verhoogde en een moordend tempo erop nahield: ik kwam geen meter dichter! Finaal strandde ik op slechts 9 seconden van het Goud. Het is geen schande om de duimen te leggen tegen de regerend Europees kampioen marathon, dus Zilver was voor mij het maximaal haalbare. Even later mocht ik opnieuw het podium op als Limburgs kampioen. Ook over mijn eindtijd (1u29:53) mag ik niet klagen. Liefst 4,5 minuut sneller dan mijn vorige "Halve", in Ell vorig jaar en liefst 7 minuten sneller dan 2 jaar geleden in Hamont, maar toen was het wel 32°warm. Dus daar zit, zelfs op mijn leeftijd, precies nog progressie in.

Het was de eerste keer dat ik deelnam aan deze wedstrijd, en allicht ook de laatste keer, maar daarover zodadelijk meer. Benieuwd hoe mijn gestel zou reageren na die 10 km van gisteren, wetende dat Borgloon alles behalve vlak is. Achteraf zou blijken het parcours, met zijn 104 hoogtemeters, de op 1 na zwaarste 10 km-wedstrijd van het jaar was (enkel Vechmaal was nog zwaarder). Het was bovendien warm, de temperatuur schurkte aan tegen de 30°, ook al was de start om 11u15.
Twee rondes van 5 km, inclusief 2 lange klimmen per ronde. Het parcours was saai, met ondermeer een stuk langs de grote weg Tongeren-Sint Truiden, dat bovendien zowat 2 km omhoog ging. Dat was ook het geval vlak na de start, waardoor het zowat 800 meter "stoempen" was. Ondanks alles haalde ik toch nog een behoorlijk gemiddelde (4:15/km), maar in de tweede ronde liep ik bijna verkeerd omdat de nadars niet goed geplaatst stonden. Dat gebeurde ook net voor de finish, die bijna niet zichtbaar opgesteld stond: net na een bocht met twee vlagjes. Zonder het te merken was ik de finish gepasseerd, en als men toen niet had geroepen dat ik moest stoppen, was ik nu nog altijd aan het lopen.... Ik werd 1ste M60 in 44:23 (22/83 alg.), zelfs 2de M50! Daar was blijkbaar een podium voor, maar ik had er mijn buik van vol en vertrok direct naar huis. Een 30-tal km op de fiets om alles wat te laten bezinken vooraleer onze "familie-barbecue" van start ging.

Twee jaar geleden liep ik nog eens een Pk 10 duizend meter op de piste, en toen vond dat ook toevallig plaats in Lommel. Ofschoon ik er al enkele keren liep, moesten we toch tamelijk lang zoeken om die piste te vinden! De Gps stuurde ons zowat alle kanten op. Het gevolg was dat we er rijkelijk laat arriveerden en van veel opwarmen niet veel sprake was. Nu, dat was niet zo'n groot probleem, want met 24° was het al redelijk warm.  
Niet veel deelnemers: iedere loper was namelijk de enige in zijn categorie, dus kon ik alleen maar van mezelf verliezen. Maar ik ging vooral voor een goede tijd (liefst iets onder de 41 minuten), en vooral beter dan wat ik op het BK neerzette in juni (41:57). Niet alleen de warmte, ook een strak windje op de aankomststrook vormde een hinderpaal. Toch zat het gevoel goed, ondanks het feit dat de benen niet al te fris aanvoelden. Ik liep een zeer vlak tempo en zette, net als in Duffel, een negative split van 10" neer. Uiteindelijk finishte ik als Limburgs kampioen M65 in 41:38, 19 seconden sneller dan op het BK. Met deze eindtijd zou ik daar op het podium gestaan hebben.... Hier hou ik in elk geval een goed gevoel aan over.

Deze wedstrijd werd nog nooit in de voormiddag geprogrammeerd, zo lang ik er aan deelneem (en dat is ondertussen toch al 28 keer!). Nu is dat niet zo'n probleem als je vroeg genoeg ontbijt en de andere ochtendrituelen tijdig vervult. Ik had bovendien ook mijn dagelijkse portie water wat later naar binnen gewerkt, zodat ik om 11u met een redelijk volle maag aan de start stond. 
Ondanks de vlakke omloop bolde het in de eerste kilometers voor geen meter. Wegens werkzaamheden was het parcours iets anders uitgetekend, waardoor er een extra strook onverhard in voorkwam. Drie plaatselijke rondes waarvan ongeveer de helft veldwegen kregen we voor de voeten. Ik liep nooit vlot, toch zag ik de nummers 1 & 2 van mijn categorie steeds voor me uit lopen. Mijn slappe benen en klotsende maag verhinderden niet dat ik alsnog dichter & dichter kwam. De laatste km liep ik zelfs nog aan 4:07/km, maar ik strandde toch nog op de 3de plek, op respectievelijk 18 en 14 seconden achter Danny en Ludo (34/84 algemeen). Over mijn eindtijd van 42:18 mag ik niet klagen en al zeker mag ik tevreden zijn omdat mijn hielspoor me alweer geen parten speelde. Tot haar eigen grote verbazing mocht dochter Queeny als 2de seniore het podium op. Sharon deed het ook lang niet slecht met 57:29. 

De Vostertfeesten in Bree is een festivalletje voor de ouden van dagen (& ook jongeren) met optredens van pop & rockgroepen uit de jaren stillekes en tribute bands. Wij plegen daar al eens naartoe te gaan om te genieten van muziek van de sixties en seventies. Zo ook gisteren en dat ging gepaard met nogal wat biertjes, maar we waren niet te laat gebleven en nog voor 22u thuis. 
Dat feestje zat toch nog wat in mijn systeem: niet zozeer de pintjes, wel het rechtstaan voelde ik nog. Daarom niet te hevig gestart en eerste kilometers wat afgewacht. Zoals dikwijls begon alles na verloop van tijd wat soepeler te draaien, ondanks het niet-lichtlopend parcours (incl. de Oetersloven berg!). Tegen het einde van de eerste ronde raakte ik met mijn klok een tak in een plantage. Het ritme ging er wat uit om mijn Polar terug op te starten. Maar de tweede ronde vond ik mezelf ronduit sterk lopen en ik eindigde weer als 3de M65 (27/73 algemeen) in 43:01. Ook nu weer sneller dan vorig jaar, namelijk 6 sec. Ook 18 sec. minder dan twee jaar geleden! Met een gemiddelde van 4:13 per km liep ik mijn 4 snelste wedstrijd van het jaar.... en dat na al dat "gevosterfeest"!

Derde wedstrijd op 6 dagen, opnieuw een zwaar parcours en alweer warm (30°). Ziedaar de ingrediënten voor de 11de manche van het Helpshop criterium. Ik heb echter 3 wedstrijden van dit criterium geskipt (Wellen, Nieuwerkerken en Aalst), zodat een top 3 plaats in de eindrangschikking er misschien niet zal inzitten. 
Om een snelle tijd te lopen moet je niet in het piepkleine Elst zijn, want van bij de start loopt het bergop en voor je het weet ben je het dorp al uit! 1 dag per jaar is de bevolking meer dan verdubbeld, telkens als er een resem lopers neerstreiken. De 101 hoogtemeters hakten erin en mijn benen liepen al dadelijk vol. Het was pompen en(of) verzuipen want ik verteerde de klimmetjes maar moeizaam. Maar blijkbaar was ik niet de enige, want mijn positie was zeker niet minder t.o.v. de andere atleten, in vergelijking met vorige wedstrijden. Ik liep lange tijd maar zo'n 20 tal meter achter de 1ste M65 (Ludo) doch op t einde versnelde hij en finishte 44 seconden voor mij. Ik dus 2de (27/67 algemeen) in 44:23 -> liefst 1 min.8 sec. sneller dan vorig jaar! Ook maandag in Kozen liep ik een stuk sneller (1 min. 33 sec.). Ik wordt dus precies terug jonger :)

De startplaats van deze wedstrijd bevindt zich op 3 km van mijn huis. Een goede opwarming, zou je denken, maar we zijn toch met de auto naar daar gereden. Ik had namelijk thuis al 4,6 km opgewarmd, en dat verliep nogal moeizaam. 
De benen waren dus duidelijk niet hersteld van gisteren en ik zag er tegenop om de start te nemen (het was nog warm ook!) en kreeg zelfs buikpijn van de stress! Doch, eens de start was gegeven bolde prima, ondanks de eerste km die continu bergop liep (20 hoogtemeters). Niets geforceerd toen, ook omdat er geen ruimte was om iemand voorbij te steken. Maar na km 1 sloeg mijn turbo aan en kon ik wat atleten voorbij lopen. Nummer 1 en 2 van mijn categorie (Danny & Ludo) waren buiten bereik, maar ik was al lang content dat ik mijn tempo constant kon houden (ronde tijden: 22:48 en 22:53). Ik kon nog snedig eindigen ook, want de laatste 2 kilometers waren de snelsten (telkens 4:11, volgens Strava). Ik deed 45:41 over de bijna 11 km (gemiddeld 4:13/km), dus dit is zeer goed en al zeker na gisteren (al zeg ik het zelf...) en werd dus 3de M65 (38/95 algemeen). Dochters Sharon en Queeny eindigden samen in ruim 62 minuten. Opdracht volbracht, dus konden we met een gerust gemoed naar huis.

Sinds twee weken en een half dat we terug thuis zijn van onze vakantie in het Verre Oosten, zit ik al aan 91 loopkilometers, deze week. Op de drie weken dat we ginder waren, werkte ik een trainingske of 7 af, goed voor in totaal 50 km. Niet veel, maar net genoeg om een minimum aan conditie over te houden. Lopen moest daar rond 6 uur 's morgens gebeuren, anders was het te (tropisch) warm. Doch ook daaraan went het lichaam blijkbaar, want de laatste training (13,2 km) verliep nog het vlotste. 
Eens terug in België kon ik de draad algauw oppikken, zodat ik me klaar achtte voor de Tour van Spaen, met zijn 161 hoogtemeters veruit de zwaarste wedstrijd van het jaar. Bovendien was het al goed warm (26°), ook al vertrokken we voormiddag (10u). De benen waren zwaar en ik had een slechte nachtrust gehad, dus startte ik behouden om me zeker niet te pletter te lopen op de vele hellingen. Dat bleek een goeie taktiek want na 10 km begon ik me steeds beter te voelen. Na 11 a 12 km begon mijn linkerhiel wat op te spelen, maar ook dat beterde even later. Na de laatste & allerzwaarste klim (de Biestert!) kwam de opluchting want de finish was in zicht. Met een tijd van 1u14:44 eindigde ik zowaar als 1ste M60 (38/129 algemeen). Gezien de omstandigheden mogen we daar niet over klagen. Nu ga ik me (proberen) prepareren voor morgen in Kozen.

Deze Aterstoase (= "achter het station") jogging was de laatste wedstrijd vooraleer we, samen met bijna gans de familie, voor drie weken afreizen naar zuid-oost Azië, het thuisland van mijn echtgenote. Dus een reden te meer om er nog eens een lap op te geven, want morgen zitten we al op het vliegtuig. 
Sinds 2014 ben ik al van de partij op deze mooie run doorheen het natuurgebied "de Kevie". Ik voelde me op voorhand niet zo fris, al zou dat ook te maken kunnen hebben met de temperatuur (28°). Dat loom gevoel verdween echter zodra het startschot werd gegeven en het bolde vrij goed. Ik haalde wat atleten in, wat maakte dat ik de tweede ronde in de verste verte niemand meer voor me uit zag lopen. Mijn tempo zakte desondanks niet veel: slechts 13" trager dan de eerste ronde. Mijn linkerhiel deed het supergoed: alleen al dat is voor mij een overwinning waard. Ik werd uiteindelijk 2de M55 (!) en 23ste algemeen, in bijna 46 minuten. Maar 1 sec./km trager dan 2 jaar geleden, toen het precies even warm was. Het parcours was deze editie iets anders (start & aankomst niet meer op het grasveld), waardoor de afstand nu 200 meter langer was. Als prijs kreeg ik 4 flesjes bier, die ik wijselijk niet terplaatse soldaat had gemaakt. Nu hopen dat we op de Filipijnen de conditie een beetje kunnen onderhouden, ondanks de tropische warmte daar.

Deze wedstrijd zou er eentje worden om niet vlug te vergeten: niet enkel omdat het de 750ste was die ik ooit liep, ook omdat drie van mijn dochters aan de start van de langste afstand stonden, maar ook & vooral omdat het 1 van de zwaarste was die ik liep, de laatste jaren. Dat had niet enkel te maken met de 153 hoogtemeters, ook de temperatuur was een factor. Bij de start, om 10u15, stond er al 30° op de thermometer: dus was het zaak om rustig te starten. Dat deed ik ook, voor zover dat mogelijk was met een eerste km die in stijgende lijn ging. Het parcours was nu heel anders uitgetekend dan die van mijn vorige deelname, 3 jaar geleden. Nu passeerden we na 5 km opnieuw de startlijn, om dan de grote lus van 11,5 Km aan te vatten. Bij elke helling liepen de benen vol, vooral tijdens een lange (& onverharde!) klim was het ploeteren tot en met. Dat was voor iedereen hetzelfde, maar ik begon me na een dikke 10 km steeds beter te voelen en stak heel wat atleten voorbij. De verschroeiende hitte had blijkbaar geen vat meer op mij, ook mijn linkerhiel bezorgde me toen slechts vaag wat last, dus kon ik doorstomen richting finish. Slechts 1 atleet overrulede mij (nl. Veerle Biesmans, als tweede dame), doch ik kon haar nog remonteren tijdens de laatste km's. (Niet al te "gentle" van mij, maar ja...). Mijn eindtijd (1u15:42) was, dankzij  de omstandigheden, niet geweldig te noemen, maar dat was voor alle deelnemers zo. Mijn dochter Sharon had na 5 km opgegeven door een lichte blessure. Judy en Queeny voltooiden hun overlevingstocht wel en zetten respectievelijk 1u54:49 en 1u50:17 neer. Over mijn 2de plaats bij de 60 plussers (47/387 algemeen) mocht ik, als bijna 69 jarige, dus zeker niet klagen. 

Het was nog steeds warm & zwoel (28°) toen we om 18u richting Brustem vertrokken. Twee uur voordien deed ik mijn traditioneel opwarmingsrondje van 4,5 km en die verliep - zelfs aan een gezapig tempo - behoorlijk moeizaam. Dus, het was raadzaam om behoudend te starten en rustig in mijn ritme te komen. Dat bleek de goede strategie want het was precies alsof ik mijn zware benen had thuis gelaten. Het gevoel was redelijk en ik kon geleidelijk opschuiven en heel wat atleten remonteren, waaronder verscheidene  die ik tijdens vorige wedstrijden steevast moest laten voorgaan. Zo kon ik, voor het eerst dit jaar, clubgenoot Ludo voorbijsteken. Mijn tempo was  constant, want tweede ronde van 5 km was maar 6 seconden trager dan de eerste: dus van verval was weinig sprake. Van mijn linkerhiel had ik weer zo goed als geen hinder meer, ook mijn rechterknie deed het goed. Als 2de M65 (27/108 totaal) finishte ik in een matige 43:17. (1:44 trager dan vorig jaar!), maar nu was het 9° warmer en ben ik 1 jaar ouder...

Omdat er progressie in mijn prestaties zit, wou ik nog eens de uitdaging aangaan om me met de Belgische top te meten. In 2016 vond het BK ook in Duffel plaats, toen werd ik 3de bij de M55 in 38:25. Deze tijd is heden een utopie, maar met een podiumplaats zou ik dik content zijn. Dit was mijn 13de deelname aan een dergelijk kampioenschap en nog nooit wist ik er te winnen. Wel 8 maal op het podium, waaronder 5 keer de tweede plaats (incl. enkele keren nipt na het Goud). Deze keer zou dat er trouwens ook niet in zitten, gezien de tegenstand.      
Na een uitgebreide opwarming konden we van start gaan. De omstandigheden waren ideaal: praktisch windstil een graadje of 19. Het tempo zat er meteen goed in en het gevoel zat ook goed om de 25 rondjes op de piste af te malen. Halfweg had ik reeds 2 van de 3 atleten, die mij vorig vooraf gingen, al gedubbeld. Maar ik liep nog altijd maar op de 4de plaats wegens sterkere tegenstand dan toen en een verse 65 plusser, zoals Ivo Vandermaesen. Hij liep steeds een kleine halve ronde voor mij en na halfweg naderde ik geleidelijk op hem. Tussen Km 7 en 8 kreeg ik even felle pijn in mijn linkerhiel, doch dat verdween snel. Dit was dus geen reden waarom ik toen mijn snelheid niet serieus kon opdrijven, al liep ik de tweede 5 km wel 10 seconden sneller dan de eerste 5. Dit was echter niet genoeg om Ivo bij te benen en ik strandde op slechts 8 seconden van het podium! Mijn laatste km was de snelste (4:04), dus uitgeput was ik niet, maar zoals steeds is zo'n 10 km op de piste enkele ronden te kort voor mij. Over mijn tijd (41:57) kan ik enkel maar tevreden zijn, want niet vergeten dat ik eind volgend jaar 70 jaar wordt...allez, dat staat in de planning, alleszins.

Net nu van mijn hielspoor (links) bijna geen spoor meer is te bekennen, begint mijn rechterknie terug op te spelen. Hier heb ik sinds een meniscus operatie, 27 jaar geleden, geregeld wat last van, doch niet in die mate dat ik de loopschoenen moest weggooien. 
Het parcours van deze wedstrijd is sinds de eerste editie, 4 jaar geleden, elk jaar anders. Deze keer wegens wegwerkzaamheden en dus wat minder in het bos en niet meer langs het kanaal, maar wel steeds vlak. Tijdens het inlopen merkte ik al dadelijk dat het de eerste paar km's wind-tegen was. Dat pittig windje speelde inderdaad serieus parten tijdens de wedstrijd, ook omdat ik al spoedig alleen kwam te zitten. Opluchting was groot toen we na +/- 2 Km het bos indoken. Mijn knie deed het behoorlijk, al moest daar wel wat op letten. Over mijn tempo mocht ik anders niet klagen en dat ging gestaag omhoog. Zo naderde ik uiteindelijk in het spoor van dames nummer 3 en 4 (Julie Vangeel & Katrien Verstraeten), die voor het Brons aan het strijden waren. Zelf finishte ik als 2de M55(!), tevens 2de 60 plusser (voor de Victors Cup) en 34ste van alle 225 deelnemers, in 42:35. Hetzelfde gemiddelde als in Terkoest en dat ondanks het nadeel van de wind, vandaag. 

Deze 6de manche van het Helpshop criterium is ook al een klassieker waar ik sinds 1993 reeds 24 keer aan deelnam. Benieuwd als ik was over mijn progressie, stond ik behoorlijk gemotiveerd aan de start, samen met 325 andere atleten. Aangezien de 5 en de 10 km tergelijkertijd startten, was het druk tijdens de eerste km. Die ging al zeer voortvarend, in 4:04 (volgens Strava), maar ook daarna liep ik gretig en kon blijven gas geven. Ik kon atleten bijhalen & achter me laten, die ik de vorige wedstrijden nog niet van dichtbij gezien had. Mijn tempo was zeer constant ik legde de 4 rondes af in 10:38; 10:44; 10:47 en 10:43. Finaal haalde ik net niet Danny in, de leider in het klassement bij de M65. Dus werd ik 2de in mijn categorie  (27/115 totaal) in 42:53. Respectievelijk liefst 2,5 en 2 minuten sneller dan de voorbije twee jaren. Bovendien lijkt mijn hielspoor verleden tijd, al mag ik niet te vroeg halleluja kraaien (dixit Balthasar Boma).

Sinds twee weken (en de Abdijrun) heb ik mijn weektotalen verhoogd tot ongeveer 80 Km, voorheen was dat circa 60 Km. Dat kon enkel omdat ik me eindelijk beter begon te voelen en alzo die km's beter kon verteren. Paradoxaal genoeg verbeterde tergelijkertijd ook mijn hielspoor tot slechts wat lichte irritatie, af & toe. Dat zou echter vooral te maken kunnen hebben met de nieuwe Hoka's, die ik intussen kocht. Met mijn vorige schoenen had ik meer dan 1200 km gelopen -> te veel, dus!       
De Bilzenrun is met zijn 142 hoogtemeters 1 van de zwaarsten in zijn soort. Geen onverhard, maar wel voortdurend op & af. Deze keer speelde een stevig windje de lopers ook parten, want zowat iedereen zette een tragere tijd neer in vergelijking met vorig jaar. Ik wou mijn tijd van toen evenaren, maar strandde uiteindelijk op 12 seconden. Toch ben ik best tevreden, want de ganse tijd had ik een goed gevoel: zelfs de 1ste km ging 13 seconden sneller dan vorig jaar. Ik kon verscheidene atleten inhalen, verzwakte nauwelijks ondanks een wat licht verkrampte rechterkuit, en finishte in 1u05:44. Liefst 10 sec./ km sneller dan in Genk en nu dubbel zoveel hoogtemeters! Tot mijn grootste verrassing werd ik nog 1ste M55 (33/190 totaal)! Dit was een opsteker van formaat, kortom: er is leven na de dood :)

Nog steeds hoop ik op beterschap qua conditie, maar de trainingen verlopen voorlopig wisselvallig, al lijkt er stilaan wat beterschap te ontstaan wat betreft mijn hielspoor. Ook mijn opwarmingsrondje, thuis, wees in die richting. 
Deze gloednieuwe en puik georganiseerde  wedstrijd, op de prachtige locatie Herkenrode, bevatte een mooi parcours in & rond de bekende abdij. De twee rondes van 5 km, waarvan 90% onverhard en passages door het bos, waren niet zo lichtlopend. Dat voelde ik al dadelijk na het startschot, want benen liepen alweer gauw vol (of leeg?). Ik probeerde een tempo van 4:15/km te ontwikkelen, maar ik moest meer zwoegen dan me lief was. Aan gemiddeld 4:22/km kon ik de wedstrijd uitlopen: meer zat er niet in en zal er voorlopig niet in zitten, vrees ik. Wel wat beter nieuws van aan het front van mijn linkerhiel: die irriteerde me pas even na 8 km. Ook over de uitslag (2de M65) mocht ik niet klagen (62/276 algemeen). Dochter Queeny zette 57:51 neer op haar 10km, zij begint precies de smaak meer en meer te pakken te krijgen...

Amper 3 dagen na de Tungri run vond in Genk reeds de 2de manche van de Victors Cup plaats. Ondanks ik voor de 10 mijl gekozen had, hoopte ik toch op wat beterschap. Mijn tijd van twee jaar geleden (1u10:46) zou wel niet haalbaar zijn, ik ging vooral op zoek naar een goed gevoel. Maar ook dat zat er aanvankelijk niet in en ik liep houterig & moeizaam, doch ik forceerde me niet en wachtte af... Na het laatste stuk onverhard in het bos begon het toch wat te vlotten en kon het tempo de laatste 4 Km wat omhoog. Mijn hielspoor begon me pas na 10 a 11 km last te bezorgen, later dan gewoonlijk: dus dat was al een opluchting. Uiteindelijk finishte ik nog vrij fris als 2de M60 (121/800 totaal)in 1u12:20, en met een wat beter gevoel dan in Tongeren. Ik liep nu slechts 1sec./Km trager dan toen, EN 6 km langer . Echter, de temperatuur was nu wel 14° minder...

Deze run staat al sinds 1996 regelmatig op mijn programma en dit was mijn 24ste deelname. Maar ik denk niet dat ik ooit met zo'n belabberde conditie aan de start stond! Ook de trainingen verlopen al maanden moeizaam en de benen voelen meestal loodzwaar aan. Daar kwam ook nog bij dat de temperatuur (28°) en het pittig parcours evenmin bondgenoten zouden worden...Met andere woorden: het werd er weer eentje op karakter... Van bij de start: verstand op 0 en gaan met die banaan...Maar vanaf km 5 begon mijn linkerhiel al serieus op te spelen (normaal begint dat later) en het werd afzien tot aan de finish. Het was dan ook een hele opluchting om die te bereiken, om me daarna zo vlug mogelijk naar de tent te begeven. Groot was mijn verbazing dat ik maar net naast het podium viel bij de 55 plussers (4de)en zelfs 1ste M60 werd. Tijd: 45:26, oftewel 4:28/km gemiddeld! Tot overmaat van ramp werd mijn volle pint Grimbergen nog gestolen toen ik op het podium stond... Veel meer miserie kan een mens toch niet aan??? Bovendien had ik geen recht op dat podium bij de M55 door een fout in de uitslag....

Vierde editie en vierde deelname. In Zepperen behaalde ik de voorbije jaren telkens een mooi resultaat & dito tijd. Of dat dit jaar ook zo zou zijn, was nog maar de vraag. Het parcours was grondig gewijzigd en in plaats van 1 grote ronde, nu 2 x 5 km, inclusief meer onverhard en een passage door & langs een plantage. Dit laatste was niet zo bevorderlijk voor het tempo, al ligt dat voor mij tegenwoordig ook niet meer zo hoog. Het bolde sowieso niet van harte en ik moest nogal harken om een min of meer aanvaardbaar tempo aan te houden. Het hielspoor in mijn linkervoet bezorgde me ook nog altijd last, met na +/- 7 km even felle pijn. Op het einde kon ik nog wat versnellen aan 4:15/km (volgens "Strava"), maar in de uitslag stond ook 4:15 als algemeen gemiddelde achter mijn naam. Dus zal ik dit maar voor waar aannemen en een reden vinden om toch nog tevreden zijn met mijn progressie. Die is er in elk geval: 10 sec./sneller dan een maand geleden in Vechmaal, maar daar was het parcours veel zwaarder. Ik belandde als 3de M65 nog net op het podium (55/248 algemeen). Dochters Sharon en Queeny waren ook tevreden met hun eindtijd (respectievelijk 1u:00:05 en 56:28).

Al 22 maart en nog maar mijn tweede wedstrijd, dit jaar... Dat heeft zonder twijfel te maken met mijn matige conditie, wegens vooral weinig trainingskilometers (vooral vermoeid gevoel), en de perikelen met het hielspoor, waar ik nu toch al 2,5 jaar mee te kampen heb. Voorbije dinsdag, bijvoorbeeld, had ik tijdens een rustig duurloopje van 13,6 km nog veel last gehad en dat al na 6 km! 
Maar genoeg geklaagd, nu: voor een manche van het Helpshop criterium haal ik de wedstrijdschoenen nog weleens uit de kast. Qua omstandigheden was alles prima, want met een matige wind en 18° kon je van een ideaal loopweer spreken. Voor het derde jaar op rij werd het parcours anders uitgetekend, met deze keer een beklimmingske vlak na de start. Maar dat was nog niets in vergelijking met 2 km verder: daar ging het circa 800 meter omhoog met de wind op kop, nota bene. Plots bleek de wind toch harder te waaien dan ik dacht in de open velden op verkavelingswegen. Na ongeveer 4 km volgde nog eens zo een lange helling. Kortom: er was weinig vlakke weg te bespeuren (107 hoogtemeters) en met in de laatste kilometers nog een kasseistrook, kon van een egaal tempo lopen geen sprake zijn. Toch was mijn gemiddeld tempo met 4:27/km toch nog 6 sec./km sneller dan  in het vlakke Kiewit, 5 weken geleden. Bespeur ik daar wat progressie? Ook mijn linkerhiel begon me pas na 6 a 7 km te hinderen, doch niet constant en de last verplaatste zich wat, zodat het verdraagbaar was. Tot slot mocht ik als 3de M65 het podium op, dus mijn missie was geslaagd.