Sinds ik in 1993 voor het eerst deelnam aan deze, door mijn club ACA georganiseerde wedstrijd, veranderde het parcours en locatie reeds ettelijke keren. Ook ten opzichte van vorig jaar was de omloop lichtjes veranderd: iets korter en wat meer onverhard. Het benieuwde me hoe ik het er zou vanaf brengen na die horror van twee weken. Met (al dan niet) behulp van een ontstekingsremmer gisteren en vanmorgen leek mijn hiel het wat beter te doen. 
Twee van mijn dochters (Sharon en Queeny) waren ook naar Alken afgezakt om zich aan de 10K te wagen. De omstandigheden waren prima: wel 24°, doch een verfrissende oostenwind en een zeer vlak parcours. De lange stroken onverhard waren zowat het enige waar wat moest opgelet worden. Zoals steeds kwam ik moeizaam op toerental, maar dan kwam ik in een ritme dat ongeveer hetzelfde was dan vorige keer in Elst, doch wel beter aanvoelde (dankzij de weinige hoogtemeters, allicht). Het tempo was over de drie rondes doorlopend zeer vlak en mijn hielspoor begon enkel laatste 1 a 2 km wat te hinderen. Zo rende ik over de eindstreep in een tijd van 41:57 als 1ste M65 (20/72 algemeen). Ook mijn dochters brachten hun tocht tot een goed einde, zodat we met behulp van een schuimende pint konden nagenieten in de zon.