Deze wedstrijd zou er eentje worden om niet vlug te vergeten: niet enkel omdat het de 750ste was die ik ooit liep, ook omdat drie van mijn dochters aan de start van de langste afstand stonden, maar ook & vooral omdat het 1 van de zwaarste was die ik liep, de laatste jaren. Dat had niet enkel te maken met de 153 hoogtemeters, ook de temperatuur was een factor. Bij de start, om 10u15, stond er al 30° op de thermometer: dus was het zaak om rustig te starten. Dat deed ik ook, voor zover dat mogelijk was met een eerste km die in stijgende lijn ging. Het parcours was nu heel anders uitgetekend dan die van mijn vorige deelname, 3 jaar geleden. Nu passeerden we na 5 km opnieuw de startlijn, om dan de grote lus van 11,5 Km aan te vatten. Bij elke helling liepen de benen vol, vooral tijdens een lange (& onverharde!) klim was het ploeteren tot en met. Dat was voor iedereen hetzelfde, maar ik begon me na een dikke 10 km steeds beter te voelen en stak heel wat atleten voorbij. De verschroeiende hitte had blijkbaar geen vat meer op mij, ook mijn linkerhiel bezorgde me toen slechts vaag wat last, dus kon ik doorstomen richting finish. Slechts 1 atleet overrulede mij (nl. Veerle Biesmans, als tweede dame), doch ik kon haar nog remonteren tijdens de laatste km's. (Niet al te "gentle" van mij, maar ja...). Mijn eindtijd (1u15:42) was, dankzij  de omstandigheden, niet geweldig te noemen, maar dat was voor alle deelnemers zo. Mijn dochter Sharon had na 5 km opgegeven door een lichte blessure. Judy en Queeny voltooiden hun overlevingstocht wel en zetten respectievelijk 1u54:49 en 1u50:17 neer. Over mijn 2de plaats bij de 60 plussers (47/387 algemeen) mocht ik, als bijna 69 jarige, dus zeker niet klagen.