Ik dacht: laten we eens zot doen en, 1 dag na Wellen, vandaag nog een wedstrijdje lopen: 2 dagen na elkaar.... Deze door mijn club ACA georganiseerde avondwedstrijd gaat over 4 rondjes met een stukje veldweg, maar voor de rest zo goed als vlak. Waar ik voor gevreesd had, gebeurde ook: van bij de start verzuring tot achter mijn oren....Van soepel lopen was geen sprake en ik liep in de buurt van 2 jonge mannen , waaronder Michael Vandijck en in de 2de ronde sloot Ronald Rodiers ook aan. Maar beiden liepen wat later van me weg en ik probeerde mijn tempo er wat in te houden, wat ook lukte. Ronde tijden: 9'17"; 9'32"; 9'39"; 9'39", dus geen verval de laatste ronde en dat is altijd positief.. Met een tijd van 38'19" en een gemiddelde van 3'40"/km kon ik tevreden zijn.... Ik werd 10de van alle deelnemers. Daar mijn categorie niet ingedeeld werd vanaf 55, maar 50 jaar werd ik 2de, achter Karel Teunkens. Doch, met een "snotbel" van vijftig moet ik me niet meer meten, daar ik bijna 58 ben. Na een douche, en friet-met-mayonaise naar binnen geschoven te hebben, was ik half te laat voor de prijsuitreiking! Ik wist dat ze bij ACA Alken veel snelle jongens hebben, maar ZO snel.......!
Nog maar de 2de editie van deze run en al meer dan 200 deelnemers! Dat deze wedstrijd deel uitmaakt van de Haspengouw Challenge helpt ook natuurlijk. Perfecte omstandigheden met een graadje of 23, kortom: ik zag het helemaal zitten! Na alweer een matige start kon ik, samen met Steven Vandingenen en Ronald Rodiers, opschuiven richting top 20. Na zowat 4 km kwamen we bij mijn strafste concurrent Louis Lemmens. Daar hij over een sterke eindsprint beschikt, besloot ik om na 6 km het ruime sop te kiezen. Al gauw had ik een gaatje bij mekaar geharkt, maar de laatste 2 km ging het meestal bergaf... En laat DAT nu toevallig een van mindere specialiteiten zijn.... Het tempo zat er nochtans goed in, mede dankzij een jonge gast (Pieter Berben), toch hield ik aan de meet maar 3 secondjes over. Ondanks een ander jong veulen (Lesley D'Haen) me op het einde me nog voorbij stoof, eindigde ik toch nog als 20ste van de 205 algemeen en 1ste van mijn categorie in 35'42". Dit was zowat mijn beste prestatie van het jaar en na bak bier gewonnen te hebben met de tombola, kon mijn dag niet meer stuk........
Voor de zesde manche van de "HC" was de Banneux run de nieuwkomer van dit jaar. Voor mij was het een beetje bang afwachten hoe ik gerecupereerd zou zijn van de Marathon die ik 2 weken geleden deed.... Op training verloopt alles prima, maar een wedstrijd is toch nog altijd net iets anders. Een 10 km-wedstrijd is voor mij een langgerekte sprint: dus, je weet maar nooit.... Enfin, we zouden wel zien en niet te snel starten. Twee jaar nam ik er nog eens deel en zette een zeer matige tijd neer (39'51"), maar toen had ik in de voormiddag ook nog de "Herker corrida" betwist en daarmee was het vet van de soep. Nu waren er veel meer deelnemers(157) waarvan 30 van mijn categorie. Na wat bochtenwerk doken we het bos in en kon ik wat opschuiven want mijn start was alweer niet denderend. Nadat ik Luc Hermans en John Vaessen (NL) had bijgebeend, zag ik verder op nog een 55 plusser lopen (louis Lemmens, die me in Kiewit nog net te snel af was) . Dus moest ik NOG een tandje bijsteken (pfff), maar samen met Steven Vandingenen begon ik aan remonte en zo konden we verscheidene atleten voorbijsteken. Na 4 km kwamen we bij Louis, maar tijdens de 2de ronde in het bos loste hij en wat later deed ik hetzelfde bij Steven. Maar geen erg, ik kon mijn tempo goed vasthouden en bouwde mijn voorsprong uit tot een halve minuut. In het zog van Steven eindigde ik zo als 13de algemeen en 1ste M55 in een tijd van 36'10". Uiteraard zeer tevreden, vooral over de recuperatie na die Marathon. Er was bovendien veel concurrentie: vier 55-plussers in de top 20!!!!! "Oud" bestaat niet, zei Michel Wuyts, al had hij het WEL over Sven Nys.
Onder met motto "winnen is belangrijker dan deelnemen" vertrok ik, samen met mijn vrouw en jongste dochter, om iets na 7 uur naar Vise, waar het Belgisch kampioenschap Marathon werd georganiseerd. Ik nam er reeds 3 maal deel, maar raakte nooit onder de 3uur (in 2001 3u04'26"; in 2003 een dramatische 3u30'38"; en in 2006 3u05'18"). Telkens ik aan een BK Marathon deelnam stond ik op het podium: (in 2008 3de in Tongeren; 2010 1ste in Brussel; 2011 2de in Torhout; 2012 3de in Lier; 2013 2de in Oostende... ) Zo te zien ligt deze afstand mij wel. De weersomstandigheden waren alles behalve ideaal met wind van 4 a 5 beaufort en rukwinden tot 80km/u. Zelfs dranghekkens waaiden om in het centrum van Vise. Na het afhalen van het borstnummer en een zeer korte opwarming plaatsgenomen aan de startlijn, samen met nog een 700-tal zotten. Ik zag al gauw mijn belangrijkste concurrent staan :Steven Deram (ook gene kabouter, als je het mij vraagt!). Hij was tweede, na mij, op het Vlaams Kampioenschap Halve Marathon in Lier. Het voornemen om rustig te starten werd al meteen gefnuikt door de wind die tegen stond tijdens het eerste stukje langs de Maas. Maar na enkele km's was het keerpunt een feit en dan hadden we meestal rugwind. Zo liep ik samen met Steven en de eerste vrouw(een Nederlandse) richting Maastricht. Het tempo was goed te doen en dat vooral met in het achterhoofd het feit dat na 25 km de wind de grootste tegenstander zou worden. Daarom ging ik niet voor een tijd van 4'/km, maar puur voor een tactische aanpak.... Maar in Maastricht kreeg ik pijn mijn zij (daar ging mijne tactiek!) en ik nam daarom de tijd om goed te drinken. Het gevolg was dat mijne concurrent gaan vliegen was, samen de Eerste vrouw en latere winnares (Vanessa Gosselink). Doch, stilaan verdwenen die steken uit mijn zij door diep adem te halen en ik zag het weer zitten. Ik maakte mijn achterstand van een dertigtal meter cm per cm goed en na 29km passeerde ik Steven. Ondanks de wind voelde ik me nog sterk (na 30 km had ik nog altijd een gemiddelde van 4'02"/km!). Soms kreeg ik het wat benauwd als ik bomen hoorde kraken door de wind (wellicht nog een overblijfsel van mijn trauma van de midwinterjogging Kiewit in 2010). Ik raapte regelmatig een lijk op en klom zo van de 39ste tot de 29ste positie. Maar op zo'n 10 km van de finish begonnen mijn onderbenen plots een eigen leven te lijden! Ik voelde regelmatig krampen opkomen en moest mijn voeten anders positioneren om dat te proberen voorkomen... Zo kan je natuurlijk geen snelheid maken, ik voelde eigenlijk nog fris. Zelfs omkijken leverde me krampen op evenals haakse bochten nemen... Maar mijn voorsprong was groot genoeg en maakte heel voorzichtig de laatste kilometers vol aan 4'25"/km. Op 2 km van het einde stak ik een amerikaan voorbij doch hij snelde me opnieuw voorbij met de meet in het zicht. Zijn naam : Richard Shaw en hij werd 1ste van mijn categorie (al wist ik dit op dat moment nog niet....). Maar ik werd wel Belgisch kampioen en 2de van de 71 M55 (29ste van de 664 totaal). Natuurlijk zeer tevreden, zeker gezien de omstandigheden. Uiteindelijk maar 3' verval tijdens het tweede gedeelte inclusief tegenwind en krampen! Zonder die laatste twee had een tijd van 2u48' a 2u49' er zeker in gezeten... Na 4 jaar nog eens een titel, eentje waar ik heb voor moeten knokken... Maar de voldoening achteraf was des te groter... Mijn 15de Marathon was , gezien de wind, zeker een van de zwaarste. De dagen daarna was zeer vlug hersteld qua spierstijfheid. Ook dit heb nog niet eerder meegemaakt. Wellicht een teken van goed getraind te zijn.. ? Kenners zullen zeggen dat mijn trainingsschema het schema van een gek is... Ze kunnen gelijk hebben want er WAS geen schema!!
Voor de 16de keer nam ik deel aan de "Tungri run", de 1ste keer vlak na de oorlog (golfoorlog). Twee maal deed ik er de halve en 1 maal de ganse Marathon (het BK in 2008), maar nu de -voor mij - korte afstand. Dit zie ik als een goede test voor de Marathon van Vise en zowel een snelheids- als een interval training op dat vrij selectieve parcours van oudste stad van Belgie. Met de uithouding zit het goed: 5 dagen geleden nog een duurloop van 37 km volbracht aan 4'40"/km en hartslag 113. Weinig opgewarmd voor de start omdat het zowat een half uur regende. Maar gelukkig klaarde het tijdig op en konden we een droge wedstrijd afwerken. Niet te hevig begonnen omdat je dat altijd bekoopt met het vorderen derkilometers. Zodoende kon ik toch alweer een vlak tempo lopen ondanks de beklimmingen van "de muur" en de bochten en kasseien in het centrum. Ik liet een vrij omvangrijk groepje gaan, bleef kalm en liep mijn eigen tempo. Zowat halfweg kwam ik op & over Lode Raskin en helemaal op het einde, net voor het opdraaien van de piste, kon ik aanpikken bij Steven Vandingenen en Marc Maurissen. Maar hun versnelling kon ik niet beantwoorden, maar dat had geen belang vermits ik won in mijn categorie. Als de afstand van mijn Garmin klopt (9,92km), is dit mijn snelste wedstrijd in 3 jaar! Met dit gegeven mag ik voor een tijd van 2u48' gaan in de Marathon... Maar zulk een avontuur is steeds onvoorspelbaar, net zoals de omstandigheden.
Voor de 3de wedstrijd van de challenge trokken we over de provinciegrenzen heen naar het landelijke Overhespen. Vorig jaar was op deze plaats DE nachtmerrie (of daghengst) gebeurd voor mij.... Na 3 km scheurde ik er namelijk mijn linker-hamstrings (zweepslag). Ik had toen al enkele dagen een stram gevoel op die plaats, maar een doorgedreven inspanning werd dus fataal! Gevolg: bijna 2 maanden "out" om scheur van 4cm te laten genezen. Enfin, dit alles is reeds lang verleden tijd en dus voor een herkansing stond ik , samen met 150 andere atleten aan de start. Het parcours was wel grondig gewijzigd: minder klimwerk en 3 in plaats van 2 ronden. Het weer was ideaal: 16 graden, maar wel een stevig windje dat op een bepaald stuk in het nadeel stond. Ik nestelde me in een groepje dat vrij snel uitdunde, maar ik kon me soms toch wat uit de wind zetten. Het gevoel was beter dan de vorige 2 wedstrijden: ik kon mijn tempo goed aanhouden en verzwakte geenszins, kortom: rock and roll!! In de tweede ronde staken we Lode Raskin voorbij en stoven zo verder door het licht glooiende landschap. Op het einde kreeg wat steken in mijn zij en moest het tempo iets laten zakken en zodoende verschalkten Steven en Pieter Torfs mij nog met de meet in het zicht. Maar ik was zeer tevreden over mijn prestatie want door die Marathon-training stond ik toch niet zo fris aan de start. Als 16de algemeen en 1ste van "oudste groep" kon ik terugblikken op een geslaagde namiddag: ook en vooral door de nagenoeg perfecte organisatie van de plaatselijke KLJ. Aan zulke kleinschalige en sympathieke organisaties kunnen veel "grotere" nog een puntje zuigen.... Op naar de "tungri run" op de traditionele 1ste mei.
Ik stond voor een groot dilemma, vandaag : naar Parijs-Roubaix kijken of zelf sporten?? Lang geleden, toen de dieren nog spraken (totdat Freddie Dekerpel zei dat ze moesten zwijgen ;) volgde ik zowat elke klassieker. Maar helaas voelde ik me meermaals bedrogen als weer eens, na uren kijken, een of andere epo-italiaan a la Giorgio Furlan of Dario Frigo (die naam alleen al!) als winnaar werd gekroond. Trouwens, waar zijn ze gebleven, die "italians"? Echter, italianen en Parijs-Roubaix: geen goed huwelijk, me dunkt. Of is dat te zwaar voor die jeanetten ? Enfin, toch maar naar het voor mij onbekende en dus exotische Boxbergheide getrokken, samen met vrouw & jongste dochter voor de 1ste manche van de nieuwe challenge "Victor's Cup". En daar had ik dus achteraf helemaal geen spijt van, omdat er in het plaatselijke cafetaria een tv stond en dus de finish van de kasseienklassieker kon volgen, maar ook omdat ik een sterke prestatie neerpootte. Voor de start zag ik al een stevige concurrent, namelijk Patrick Nys, die ik dus kon proberen te volgen. Ik zat al vlug gebeiteld in een groepje met o.a. Patrick en Steven Vandingenen, die terug goed op dreef is. In de 2de van de 4 rondes kreeg ik het even moeilijk om Patrick te volgen op het toch wel pittige parcours. De wind maakte het nog wat zwaarder, maar toch kwam ik erdoor en de volgende ronde had ik al een gaatje. Steven was dan al achtergebleven en zo stormde ik maar door als een losgeslagen stier door de straten van de Genkse deelgemeente. Zeggen dat het gemakkelijk ging , zou de waarheid geweld aandoen, maar toch voelde het beter dan in Borgloon. Uiteindelijk finishte ik 10" voor Patrick als 1ste van mijn categorie en 10de algemeen. Oef!! Ik ben vooral tevreden omdat de rondetijden (9'44" en drie maal 9'57") zeer vlak te noemen zijn. Dat is altijd een goed teken in het vooruitzicht van de marathon, over 4 weken, toch nog altijd mijn hoofddoel....
De tweede wedstrijd van de Haspengouw Challenge" vond plaats in Borgloon. Het parcours vond, in tegenstelling tot de voorbije 4 jaar, niet meer tussen de "bloesems" plaats, maar ging nu richting centrum. Het was zeker niet makkelijker, maar een steile klim was er nu niet bij, wel langere stukken vals plat. Van bij de start ging het berg af en het tempo lag al onmiddellijk hoog. Mijn oude diesel kwam zoals steeds nogal moeizaam op gang. Maar het gevoel was niet super, vandaag, dus ik probeerde zo goed mogelijk te doseren. Na de 1ste van de 4 ronden nam ik wat afstand van concurrent Luc, maar veel overschot had ik niet vandaag. De hartslag ging niet genoeg omhoog en ik had al gauw in de smiezen dat het niet zo bolde zoals in Bolderberg. Echter, ik liep geleidelijk wat verder weg en had een mikpunt in Jo Croes, al kon ik hem niet bijbenen. In de laatste ronde naderde ik nog sterk op Lode Raskin en eindigde als 19de (1ste M55) op 160 deelnemers in 36'56". Ronde tijden: 9'04; 9'12"; 9'17"; 9'23". Dus, veel verval was er niet. Dat maakte dat mijn 450ste wedstrijd zeker niet de slechtste was.....
Lier.... Ik heb niet zo'n goede herinnering aan dit stadje. Twee jaar geleden vond er het BK Marathon plaats en behaalde ik Brons na een lijdensweg die op zo'n 10 km van de aankomst begon. Ik kreeg last van mijn "ademhalingsspieren" (ik wist niet dat zoiets bestond) en kreeg zo veel pijn aan beide zijden van mijn maag, dat ik veel moest wandelen. Uiteindelijk finishte ik in 2u58'08" op slechts 3' van de eerste! Nu dus het Vlaams kampioenschap op de halve afstand. Een lekker weertje: een dikke 20 graden. Bij warmte voel ik me meestal zoals een vis in het water, maar dan op het droge (als ik nu eens wist wat ik bedoelde?). Bij de start enkele kleppers in mijn cathegorie, waaronder: Luc Hermans en Steven Deram. Met zo'n 600 gingen we van start op de piste van AC Lyra, waarna de hele meute zich door het centrum slingerde. Daar was het opletten met al dat draaien & keren en kasseien. Eigenlijk veel te snel gestart : ik liep aan 10 km-tempo met Luc in mijn zog. Maar langs de Nete, aan een keerpunt na 6 a 7 km, zag ik dat Steven nog wat verderop volgde en Luc moest afhaken. Ondertussen was een beresterke Jean Tempels mij voorbijgestoven (ik hield er net geen verkoudheid aan over!), ik probeerde even aan te klampen, maar dan werd hij kleiner & kleiner en verdween uit het zicht. Wat verder was clubgenoot Pascal Vanmarcke uitgestapt wegens last van......de ademhalingsspieren!! Na 10 km kwam ik door in 36'45": veel te snel dus, en zo zakte het tempo drastisch tijdens de tweede ronde. Maar mijn voorsprong was groot genoeg en ik moest enkel ervoor zorgen dat ik niet stil viel.. Zo eindigde ik als 1ste M55 (42ste van de 594 totaal), met respectievelijk 2' voorsprong op Steven Deram en 4' op Luc Hermans. Mijn tijd was: 1u20'59". Ik had op minstens 1' sneller gehoopt, maar het parcours was zeker niet "snel"te noemen. Ik zal mijn ambities voor de Marathon toch maar iets bijstellen (2u50?).
Met een (sport)tas vol vertrouwen trok ik naar Bolderberg voor de eerste episode van de "Haspengouw challenge", na de goede prestatie in Kiewit. Tussen de oren zat het goed, afwachten hoe het met de rest zat.... Vooral de onderste ledematen en meer bepaald de linker hamstrings, die ik bijna een jaar geleden scheurde, baarden me wat zorgen. Maar gelukkig weinig of niets gevoeld tijdens de wedstrijd, ondanks de vele kilometers van de voorbije 2 weken (300 km) in voorbereiding op de Marathon. Na de inschrijvingsmodaliteiten en opwarming weerklonk het startshot. Het begin was alweer wat te snel voor deze oude vlerk en ik kon met moeite aanklampen bij een groepje dat ik af en toe wat moest laten gaan. Maar vertrouwend op mijn uithouding bleef ik kalm en na 4 km was mijn motor warm gedraaid. Deze wedstrijd is zowat een veredelde veldloop doorheen de bossen, maar wel met lange rechte stukken, een helling en een paar km verharde weg. Dit jaar lag de omloop droog, toch was het opletten geblazen om je voet niet om te slaan door de oneffenheden. Na 5 km kwam ik,. samen met Luc Hermans, bij een groepje met o.m. Lode Raskin en Dirk Willems. Na een versnellinkje volgde alleen Dirk nog, alsook clubgenoot Bjorn Jamers. Ik voelde me precies goed en kon versnellen waar en wanneer ik wou. Zo passeerden we nog enkele kleppers zoals Ronny Fillee en Steven Vandingenen. De helling naar de kluis was korter dan ik dacht (altijd een goed teken !), maar na de afdaling gebeurde iets vreemds. Na de afdaling bleef mijn lichaam naar beneden gaan op het vlakke! Gevolg: ik ging door de knieen en lag bijna tegen de wereld! Toch passeerde ik Ronny nog, maar Dirk niet en werd zo 15de van de 268 deelnemers en 1ste M55. Uiteraard zeer tevreden want er zat muziek in, vandaag. Maar liefst 1'10" sneller dan vorig jaar. Na het hijsen van een paar "Grimbergens" (is een sportdrankje) mocht bovenop het podium naast Luc Hermans. Tenslotte het nieuws dat ik mocht participeren in het sponsorteam "GS" en mijn dag kon niet meer stuk. Tot de volgende!
Kiewit was alweer "the place to be". Een ideale gelegenheid (en parcours) om snelheid & tempohardheid te testen en/of aan te scherpen in het vooruitzicht van de wegwedstrijden. Een biljartvlakke omloop met enkele stroken onverhard door het bos. Vier jaar geleden was ik hier op het nippertje aan de dood ontsnapt! Toen, bij stormweer, donderde met veel gekraak & gedruis een halve boom naar beneden. Ik wist niet waar dat geluid vandaan kwam tot dat geval net voor mij op de grond neer plofte. Ik struikelde over een 20cm dikke tak.... Als ik een fractie sneller was geweest, dan lag ik nu op het "knokenveld". En mijn vrouw had me nog zo gewaarschuwd : "blijf toch thuis, se zot!". Maar goed, nu had diezelfde eega mijn hamstrings vanmorgen eens goed onder handen genomen, want daar begin ik wat last van te krijgen. Dankzij "Marivi's Magische Massage"(alliteratie om UUU tegen te zeggen), had ik er tijdens de wedstrijd geen last van gehad. Mijn doel was om een tijd van onder de 37' neer te zetten, en slaagde ik er ook nog in op 1" na. Zoals steeds bij deze wedstrijd een gezellige drukte in en rond de sporthal van Kiewit en met 301 finishers ook populair in deze regio. Al waren er deze keer minder deelnemers dan de vorige jaren, doch daar zal een veldloop op dezelfde dag wel voor iets tussen gezeten hebben. Zoals steeds kwam ik wat moeilijk op toerental na de start en hing wat aan "de rekker" om dan aan te sluiten bij een groepje, w.o.: Patrick Nys. Wat later,na 3 km, zag ik zo'n 20 meter verder een iets oudere medemens lopen en "ik had zoiets van": "volgen , die kerel!". Dus liet ik dat groepje ter plaatse en "gaf er een lap op". Toen ik bij hem kwam, bleek het een oude bekende te zijn : Louis Lemmens. Voor de rest bleven we steeds samen en liepen we nog wat volk voorbij, o.a.: Peter Maris en Jo Croes. Maar aan het eind moest ik de duimen leggen tegen Louis en werd zo 26ste in een tijd van 37'00". Uitermate tevreden, temeer ik me niet goed voorbereid had : eigenlijk was ik deze wedstrijd vergeten (Alzheimer, reeds ?) en had zodoende op donderdag nog een stevige tempoduurloop van 11 km aan 4'/km gedaan na een warming up van 2,5 km. Mijn gewicht was ook bijna perfect : 64,8kg (droog aan de haak). De gemiddelde hartslag was 144! Het was van de "6 kerkenloop" geleden dat ik hem nog eens zo goed omhoog kreeg (de hartslag,dus). Een meer dan geslaagde test voor de volgende opdracht: de "vijverrun" in Bolderberg, de opener van de "Haspengouw Challenge".
Genk : 10de Louis Persoons Memorial (halve marathon)
Reeds 7 maal nam ik deel aan deze Memorial, waaronder drie maal Marathon en nu ook voor de derde keer de "halve". Mijn beste marathon in Genk liep ik in 2005 totaal onverwacht in een tijd van 2u54'43"en werd 5de van de 97. Nu ging ik dus voor de 21,1 km: dat was al zwaar genoeg op dit pittig parcours. Ik had er al een vrij zware trainingsweek op zitten, dus van taperen kwam niet veel in huis. Aan de start o.a. Marc Jorissen, hij focust zich op marathons en ziet deze halve wellicht als doorgedreven training. Hij zou afgetekend winnen in 1u13'35"! Na het startschot kon ik net niet aanpikken bij een groepje met ondermeer Peter Maris. Goed dat ik dit niet geprobeerd had, anders had ik mijn motortje opgeblazen... Zodoende liep ik gans de tijd alleen door de bossen te hossen en een geleidelijk aanwakkerende wind maakte het ook niet gemakkelijker. De ronde tijden waren 23'31"; 23'55"; 24'08". Het verval was dus gering, al was het de laatste ronde meer "harken". Tijdens de laatste km verschalkte ik nog Pieter Geens en eindigde zo net in de top 10. Toch niet ontevreden ondanks deze matige tijd, want de konditie is nog lang niet top. Maar: 10de op 187 deelnemers met 9 jonge "snotneuzen" voor mij is nog niet zo slecht voor een oldtimer van 1956.
Kiewit : Provinciaal kampioenschap veldlopen (6,79 km)
Deze keer een korte verplaatsing richting Kiewit om me eens te meten met de (beste) veldlopers van Limburg. Aangezien dit niet mijn specialiteit is, verwachtte ik er niet te veel van : te korte afstand , vele scherpe bochten in het bos en zowaar heuveltjes van een BMX - parcours ! Hierdoor was het moeilijk om mijn "groot mes" op te leggen met slechts enkele lange stroken rond een voetbalveld. Nochtans vrij snedig gestart (vond ik), maar toch pas rond de 30ste a 35ste positie het bos in en daar veel plaatsen winnen is moeilijk. Ik zag Concurrent Patrick Nys (M55) zo'n 20meter voor me uit lopen , doch hij verdween stilaan uit het zicht. Marc Quadflieg kon ik in de eerste grote ronde wel nog remonteren maar meer zat er niet in. Vermits ik niets te winnen of verliezen had, deed ik elke ronde "handje-klap" met mijn enige supporter :( (dochter Darlene). Na veel gewroet haalde ik ook nog Michel Wolfs en Dirk Volders bij , maar hij liep me op het einde nog voorbij omdat ik niet doorhad dat er nog lus te crossen viel en me inhield. Toch tevreden met mijn prestatie : ik werd 25ste van de 60. (2de van de 9M55). Zelfs met superstart en "veldloopkonditie" was ik ook "maar" tweede geweest.
Twee jaar geleden nam ik voor het eerst deel aan deze wedstrijd met een tijd van 1u19'21" en werd 9de van de 177 deelnemers (1ste m50). Vorig jaar niet omwille van winterse omstandigheden. Aan de startlijn alvast 1 goede bekende : Peter Bellen , die bij mijn vorige "halve" in Ell , een kleine 2 maanden geleden ook al mijn "compagnon" was . Hij zou gaan voor een tempo van 3'50" per km. Ik zou een ietsje sneller willen doen, al voelde ik me niet super goed . Dat merkte ik al na 200 meter: de ademhaling was niet wat het moest zijn, wellicht te weinig opwarming. Deze week was ik lichtjes verkouden geweest en kreeg onderweg zowaar een hoestbui te verwerken! Ik raakte stilaan in de "flow" en in een groepje waar ik me wat uit de wind kon zetten. Na 5 km liet ik dat groepje voor wat het was met Peter in mijn wiel en nog een Noorderbuur (Lars Van der Eerden, blijkbaar). Na 8 km sloten we aan bij een ander groepje. Het tempo vond ik "goed te doen". In het begin van 2de ronde bleven 2 jonge gasten achter en ging 1 ervandoor. Op ongeveer 5 km van de meet kreeg ik het even moeilijk om Peter en Lars te volgen en hing even aan de "rekker". Maar op 3 km van het einde vond ik plots onvermoede krachten , dreef het tempo op en mijn 2 partners volgden mijn voorbeeld niet.. Zodoende werd ik weer 9de en 1ste van de 54 50-plussers! De 2de en 3de van de M50 volgden op resp. 54" en 3'(Rob Riksen en Eric Haakma). Peter was slechts op een steenworp afstand achter mij en mocht na afloop ook het podium bestijgen als 3de bij de M40. Mijn tijd van 1u20'45" was 1'24" minder goed dan in 2012, toch uiterst tevreden omdat ik nog niet echt "competitief" en mijn vorige wedstrijd 5 weken geleden was (kerstrun in As). Dit was overigens mijn 10de beste tijd op 29 halve marathons, ook niet slecht, rekening houdende met het verouderingsproces der mens. Alleen de "prijsuitreiking" was wat pover : ik kreeg een soort badmuts wat voor een loopmuts moest doorgaan. Volgende uitdaging ligt in Kiewit. Een veldloop, zowaar !!!
Nog maar de 2de editie van deze run en al meer dan 200 deelnemers! Dat deze wedstrijd deel uitmaakt van de Haspengouw Challenge helpt ook natuurlijk.
Voor de zesde manche van de "HC" was de Banneux run de nieuwkomer van dit jaar. Voor mij was het een beetje bang afwachten hoe ik gerecupereerd zou zijn van de Marathon die ik 2 weken geleden deed.... Op training verloopt alles prima, maar een wedstrijd is toch nog altijd net iets anders. Een 10 km-wedstrijd is voor mij een langgerekte sprint: dus, je weet maar nooit.... Enfin, we zouden wel zien en niet te snel starten. Twee jaar nam ik er nog eens deel en zette een zeer matige tijd neer (39'51"), maar toen had ik in de voormiddag ook nog de "Herker corrida" betwist en daarmee was het vet van de soep. 
Onder met motto "winnen is belangrijker dan deelnemen" vertrok ik, samen met mijn vrouw en jongste dochter, om iets na 7 uur naar Vise, waar het Belgisch kampioenschap Marathon werd georganiseerd. Ik nam er reeds 3 maal deel, maar raakte nooit onder de 3uur (in 2001 3u04'26"; in 2003 een dramatische 3u30'38"; en in 2006 3u05'18"). Telkens ik aan een BK Marathon deelnam stond ik op het podium: (in 2008 3de in Tongeren; 2010 1ste in Brussel; 2011 2de in Torhout; 2012 3de in Lier; 2013 2de in Oostende... ) Zo te zien ligt deze afstand mij wel. De weersomstandigheden waren alles behalve ideaal met wind van 4 a 5 beaufort en rukwinden tot 80km/u. Zelfs dranghekkens waaiden om in het centrum van Vise. Na het afhalen van het borstnummer en een zeer korte opwarming plaatsgenomen aan de startlijn, samen met nog een 700-tal zotten. Ik zag al gauw mijn belangrijkste concurrent staan :Steven Deram (ook gene kabouter, als je het mij vraagt!). Hij was tweede, na mij, op het Vlaams Kampioenschap Halve Marathon in Lier. Het voornemen om rustig te starten werd al meteen gefnuikt door de wind die tegen stond tijdens het eerste stukje langs de Maas. Maar na enkele km's was het keerpunt een feit en dan hadden we meestal rugwind. Zo liep ik samen met Steven en de eerste vrouw(een Nederlandse) richting Maastricht. Het tempo was goed te doen en dat vooral met in het achterhoofd het feit dat na 25 km de wind de grootste tegenstander zou worden. Daarom ging ik niet voor een tijd van 4'/km, maar puur voor een tactische aanpak.... Maar in Maastricht kreeg ik pijn mijn zij (daar ging mijne tactiek!) en ik nam daarom de tijd om goed te drinken. Het gevolg was dat mijne concurrent gaan vliegen was, samen de Eerste vrouw en latere winnares (Vanessa Gosselink). Doch, stilaan verdwenen die steken uit mijn zij door diep adem te halen en ik zag het weer zitten. Ik maakte mijn achterstand van een dertigtal meter cm per cm goed en na 29km passeerde ik Steven. Ondanks de wind voelde ik me nog sterk (na 30 km had ik nog altijd een gemiddelde van 4'02"/km!). Soms kreeg ik het wat benauwd als ik bomen hoorde kraken door de wind (wellicht nog een overblijfsel van mijn trauma van de midwinterjogging Kiewit in 2010). Ik raapte regelmatig een lijk op en klom zo van de 39ste tot de 29ste positie. Maar op zo'n 10 km van de finish begonnen mijn onderbenen plots een eigen leven te lijden! Ik voelde regelmatig krampen opkomen en moest mijn voeten anders positioneren om dat te proberen voorkomen... Zo kan je natuurlijk geen snelheid maken, ik voelde eigenlijk nog fris. Zelfs omkijken leverde me krampen op evenals haakse bochten nemen... Maar mijn voorsprong was groot genoeg en maakte heel voorzichtig de laatste kilometers vol aan 4'25"/km. Op 2 km van het einde stak ik een amerikaan voorbij doch hij snelde me opnieuw voorbij met de meet in het zicht. Zijn naam : Richard Shaw en hij werd 1ste van mijn categorie (al wist ik dit op dat moment nog niet....). Maar ik werd wel Belgisch kampioen en 2de van de 71 M55 (29ste van de 664 totaal). Natuurlijk zeer tevreden, zeker gezien de omstandigheden. Uiteindelijk maar 3' verval tijdens het tweede gedeelte inclusief tegenwind en krampen! Zonder die laatste twee had een tijd van 2u48' a 2u49' er zeker in gezeten... Na 4 jaar nog eens een titel, eentje waar ik heb voor moeten knokken... Maar de voldoening achteraf was des te groter... Mijn 15de Marathon was , gezien de wind, zeker een van de zwaarste. De dagen daarna was zeer vlug hersteld qua spierstijfheid. Ook dit heb nog niet eerder meegemaakt. Wellicht een teken van goed getraind te zijn.. ? Kenners zullen zeggen dat mijn trainingsschema het schema van een gek is... Ze kunnen gelijk hebben want er WAS geen schema!!
Voor de 16de keer nam ik deel aan de "Tungri run", de 1ste keer vlak na de oorlog (golfoorlog). Twee maal deed ik er de halve en 1 maal de ganse Marathon (het BK in 2008), maar nu de -voor mij - korte afstand. Dit zie ik als een goede test voor de Marathon van Vise en zowel een snelheids- als een interval training op dat vrij selectieve parcours van oudste stad van Belgie. Met de uithouding zit het goed: 5 dagen geleden nog een duurloop van 37 km volbracht aan 4'40"/km en hartslag 113. Weinig opgewarmd voor de start omdat het zowat een half uur regende. Maar gelukkig klaarde het tijdig op en konden we een droge wedstrijd afwerken. Niet te hevig begonnen omdat je dat altijd bekoopt met het vorderen derkilometers. Zodoende kon ik toch alweer een vlak tempo lopen ondanks de beklimmingen van "de muur" en de bochten en kasseien in het centrum. Ik liet een vrij omvangrijk groepje gaan, bleef kalm en liep mijn eigen tempo. Zowat halfweg kwam ik op & over Lode Raskin en helemaal op het einde, net voor het opdraaien van de piste, kon ik aanpikken bij Steven Vandingenen en Marc Maurissen. Maar hun versnelling kon ik niet beantwoorden, maar dat had geen belang vermits ik won in mijn categorie. Als de afstand van mijn Garmin klopt (9,92km), is dit mijn snelste wedstrijd in 3 jaar! Met dit gegeven mag ik voor een tijd van 2u48' gaan in de Marathon... Maar zulk een avontuur is steeds onvoorspelbaar, net zoals de omstandigheden.
Voor de 3de wedstrijd van de challenge trokken we over de provinciegrenzen heen naar het landelijke Overhespen. Vorig jaar was op deze plaats DE nachtmerrie (of daghengst) gebeurd voor mij.... Na 3 km scheurde ik er namelijk mijn linker-hamstrings (zweepslag). Ik had toen al enkele dagen een stram gevoel op die plaats, maar een doorgedreven inspanning werd dus fataal! Gevolg: bijna 2 maanden "out" om scheur van 4cm te laten genezen. Enfin, dit alles is reeds lang verleden tijd en dus voor een herkansing stond ik , samen met 150 andere atleten aan de start. Het parcours was wel grondig gewijzigd: minder klimwerk en 3 in plaats van 2 ronden. Het weer was ideaal: 16 graden, maar wel een stevig windje dat op een bepaald stuk in het nadeel stond. Ik nestelde me in een groepje dat vrij snel uitdunde, maar ik kon me soms toch wat uit de wind zetten. Het gevoel was beter dan de vorige 2 wedstrijden: ik kon mijn tempo goed aanhouden en verzwakte geenszins, kortom: rock and roll!! In de tweede ronde staken we Lode Raskin voorbij en stoven zo verder door het licht glooiende landschap. Op het einde kreeg wat steken in mijn zij en moest het tempo iets laten zakken en zodoende verschalkten Steven en Pieter Torfs mij nog met de meet in het zicht. Maar ik was zeer tevreden over mijn prestatie want door die Marathon-training stond ik toch niet zo fris aan de start. Als 16de algemeen en 1ste van "oudste groep" kon ik terugblikken op een geslaagde namiddag: ook en vooral door de nagenoeg perfecte organisatie van de plaatselijke KLJ. Aan zulke kleinschalige en sympathieke organisaties kunnen veel "grotere" nog een puntje zuigen.... Op naar de "tungri run" op de traditionele 1ste mei.
De tweede wedstrijd van de Haspengouw Challenge" vond plaats in Borgloon. Het parcours vond, in tegenstelling tot de voorbije 4 jaar, niet meer tussen de "bloesems" plaats, maar ging nu richting centrum. Het was zeker niet makkelijker, maar een steile klim was er nu niet bij, wel langere stukken vals plat. Van bij de start ging het berg af en het tempo lag al onmiddellijk hoog. Mijn oude diesel kwam zoals steeds nogal moeizaam op gang. Maar het gevoel was niet super, vandaag, dus ik probeerde zo goed mogelijk te doseren. Na de 1ste van de 4 ronden nam ik wat afstand van concurrent Luc, maar veel overschot had ik niet vandaag. De hartslag ging niet genoeg omhoog en ik had al gauw in de smiezen dat het niet zo bolde zoals in Bolderberg. Echter, ik liep geleidelijk wat verder weg en had een mikpunt in Jo Croes, al kon ik hem niet bijbenen. In de laatste ronde naderde ik nog sterk op Lode Raskin en eindigde als 19de (1ste M55) op 160 deelnemers in 36'56". Ronde tijden: 9'04; 9'12"; 9'17"; 9'23". Dus, veel verval was er niet. Dat maakte dat mijn 450ste wedstrijd zeker niet de slechtste was.....
Lier.... Ik heb niet zo'n goede herinnering aan dit stadje. Twee jaar geleden vond er het BK Marathon plaats en behaalde ik Brons na een lijdensweg die op zo'n 10 km van de aankomst begon. Ik kreeg last van mijn "ademhalingsspieren" (ik wist niet dat zoiets bestond) en kreeg zo veel pijn aan beide zijden van mijn maag, dat ik veel moest wandelen. Uiteindelijk finishte ik in 2u58'08" op slechts 3' van de eerste! Nu dus het Vlaams kampioenschap op de halve afstand. Een lekker weertje: een dikke 20 graden. Bij warmte voel ik me meestal zoals een vis in het water, maar dan op het droge (als ik nu eens wist wat ik bedoelde?). Bij de start enkele kleppers in mijn cathegorie, waaronder: Luc Hermans en Steven Deram. Met zo'n 600 gingen we van start op de piste van AC Lyra, waarna de hele meute zich door het centrum slingerde. Daar was het opletten met al dat draaien & keren en kasseien. Eigenlijk veel te snel gestart : ik liep aan 10 km-tempo met Luc in mijn zog. Maar langs de Nete, aan een keerpunt na 6 a 7 km, zag ik dat Steven nog wat verderop volgde en Luc moest afhaken. Ondertussen was een beresterke Jean Tempels mij voorbijgestoven (ik hield er net geen verkoudheid aan over!), ik probeerde even aan te klampen, maar dan werd hij kleiner & kleiner en verdween uit het zicht. Wat verder was clubgenoot Pascal Vanmarcke uitgestapt wegens last van......de ademhalingsspieren!! Na 10 km kwam ik door in 36'45": veel te snel dus, en zo zakte het tempo drastisch tijdens de tweede ronde. Maar mijn voorsprong was groot genoeg en ik moest enkel ervoor zorgen dat ik niet stil viel.. Zo eindigde ik als 1ste M55 (42ste van de 594 totaal), met respectievelijk 2' voorsprong op Steven Deram en 4' op Luc Hermans. Mijn tijd was: 1u20'59". Ik had op minstens 1' sneller gehoopt, maar het parcours was zeker niet "snel"te noemen. Ik zal mijn ambities voor de Marathon toch maar iets bijstellen (2u50?).
Met een (sport)tas vol vertrouwen trok ik naar Bolderberg voor de eerste episode van de "Haspengouw challenge", na de goede prestatie in Kiewit. Tussen de oren zat het goed, afwachten hoe het met de rest zat.... Vooral de onderste ledematen en meer bepaald de linker hamstrings, die ik bijna een jaar geleden scheurde, baarden me wat zorgen. Maar gelukkig weinig of niets gevoeld tijdens de wedstrijd, ondanks de vele kilometers van de voorbije 2 weken (300 km) in voorbereiding op de Marathon. Na de inschrijvingsmodaliteiten en opwarming weerklonk het startshot. Het begin was alweer wat te snel voor deze oude vlerk en ik kon met moeite aanklampen bij een groepje dat ik af en toe wat moest laten gaan. Maar vertrouwend op mijn uithouding bleef ik kalm en na 4 km was mijn motor warm gedraaid. Deze wedstrijd is zowat een veredelde veldloop doorheen de bossen, maar wel met lange rechte stukken, een helling en een paar km verharde weg. Dit jaar lag de omloop droog, toch was het opletten geblazen om je voet niet om te slaan door de oneffenheden. Na 5 km kwam ik,. samen met Luc Hermans, bij een groepje met o.m. Lode Raskin en Dirk Willems. Na een versnellinkje volgde alleen Dirk nog, alsook clubgenoot Bjorn Jamers. Ik voelde me precies goed en kon versnellen waar en wanneer ik wou. Zo passeerden we nog enkele kleppers zoals Ronny Fillee en Steven Vandingenen. De helling naar de kluis was korter dan ik dacht (altijd een goed teken !), maar na de afdaling gebeurde iets vreemds. Na de afdaling bleef mijn lichaam naar beneden gaan op het vlakke! Gevolg: ik ging door de knieen en lag bijna tegen de wereld! Toch passeerde ik Ronny nog, maar Dirk niet en werd zo 15de van de 268 deelnemers en 1ste M55. Uiteraard zeer tevreden want er zat muziek in, vandaag. Maar liefst 1'10" sneller dan vorig jaar. Na het hijsen van een paar "Grimbergens" (is een sportdrankje) mocht bovenop het podium naast Luc Hermans. Tenslotte het nieuws dat ik mocht participeren in het sponsorteam "GS" en mijn dag kon niet meer stuk. Tot de volgende!
Reeds 7 maal nam ik deel aan deze Memorial, waaronder drie maal Marathon en nu ook voor de derde keer de "halve". Mijn beste marathon in Genk liep ik in 2005 totaal onverwacht in een tijd van 2u54'43"en werd 5de van de 97. Nu ging ik dus voor de 21,1 km: dat was al zwaar genoeg op dit pittig parcours. Ik had er al een vrij zware trainingsweek op zitten, dus van taperen kwam niet veel in huis. Aan de start o.a. Marc Jorissen, hij focust zich op marathons en ziet deze halve wellicht als doorgedreven training. Hij zou afgetekend winnen in 1u13'35"! Na het startschot kon ik net niet aanpikken bij een groepje met ondermeer Peter Maris. Goed dat ik dit niet geprobeerd had, anders had ik mijn motortje opgeblazen... Zodoende liep ik gans de tijd alleen door de bossen te hossen en een geleidelijk aanwakkerende wind maakte het ook niet gemakkelijker. De ronde tijden waren 23'31"; 23'55"; 24'08". Het verval was dus gering, al was het de laatste ronde meer "harken". Tijdens de laatste km verschalkte ik nog Pieter Geens en eindigde zo net in de top 10. Toch niet ontevreden ondanks deze matige tijd, want de konditie is nog lang niet top. Maar: 10de op 187 deelnemers met 9 jonge "snotneuzen" voor mij is nog niet zo slecht voor een oldtimer van 1956.
Twee jaar geleden nam ik voor het eerst deel aan deze wedstrijd met een tijd van 1u19'21" en werd 9de van de 177 deelnemers (1ste m50). Vorig jaar niet omwille van winterse omstandigheden. Aan de startlijn alvast 1 goede bekende : Peter Bellen , die bij mijn vorige "halve" in Ell , een kleine 2 maanden geleden ook al mijn "compagnon" was . Hij zou gaan voor een tempo van 3'50" per km. Ik zou een ietsje sneller willen doen, al voelde ik me niet super goed . Dat merkte ik al na 200 meter: de ademhaling was niet wat het moest zijn, wellicht te weinig opwarming. Deze week was ik lichtjes verkouden geweest en kreeg onderweg zowaar een hoestbui te verwerken! Ik raakte stilaan in de "flow" en in een groepje waar ik me wat uit de wind kon zetten. Na 5 km liet ik dat groepje voor wat het was met Peter in mijn wiel en nog een Noorderbuur (Lars Van der Eerden, blijkbaar). Na 8 km sloten we aan bij een ander groepje. Het tempo vond ik "goed te doen". In het begin van 2de ronde bleven 2 jonge gasten achter en ging 1 ervandoor. Op ongeveer 5 km van de meet kreeg ik het even moeilijk om Peter en Lars te volgen en hing even aan de "rekker". Maar op 3 km van het einde vond ik plots onvermoede krachten , dreef het tempo op en mijn 2 partners volgden mijn voorbeeld niet.. Zodoende werd ik weer 9de en 1ste van de 54 50-plussers! De 2de en 3de van de M50 volgden op resp. 54" en 3'(Rob Riksen en Eric Haakma). Peter was slechts op een steenworp afstand achter mij en mocht na afloop ook het podium bestijgen als 3de bij de M40. Mijn tijd van 1u20'45" was 1'24" minder goed dan in 2012, toch uiterst tevreden omdat ik nog niet echt "competitief" en mijn vorige wedstrijd 5 weken geleden was (kerstrun in As). Dit was overigens mijn 10de beste tijd op 29 halve marathons, ook niet slecht, rekening houdende met het verouderingsproces der mens. Alleen de "prijsuitreiking" was wat pover : ik kreeg een soort badmuts wat voor een loopmuts moest doorgaan. Volgende uitdaging ligt in Kiewit. Een veldloop, zowaar !!!
