Vanmorgen ging ik naar de begrafenis van een landbouwer, weeral!    Was de schoonvader van de landbouwer van  die enkele weken geleden overleed op de leeftijd van  63 jaar.  

Deze man was bijna 99 jaar, wat natuurlijk veel meer aanvaardbaar is...   Een eerbaar man die een hele carriere uitbouwde met vrouw en negen kinderen, in een piepklein dorpje nabij Diksmuide.  Hij woonde op het grondgebied van Kaaskerke maar werd in de kerk van Diksmuide begraven, daar de kerk van Kaaskerke sinds enkele jaren een andere bestemming kreeg (zonder commentaar...).

Ik ben altijd graag overal op tijd en zo was ik een uurtje voor de begrafenis al in Diksmuide.  De corbillard stond al voor de ingang van de Sint-Niklaaskerk en het personeel van de begrafenisonderneming was nog een en ander aan het regelen in het kerkgebouw.   Daar er anders nog niemand in de kerk was ging ik even een kijkje nemen naar de rechterzijmuur, daar is een oude grafplaat in de muur gemetseld.  Een bordje vermeldt dat dit de grafplaat van Lieven Lowys is, in leven kerkmeester enz.  Wellicht in de 17e eeuw, de tekst is niet zo goed te lezen, ik onderzoek dit later wel.  Ik heb voorouders die zo heten en misschien is ook deze man familie.  Daarna wandel ik nog even op de Grote Markt en bewonder de vele huizen, nog geen honderd jaar oud, maar toch mooi heropgebouwd en nu een sfeervol geheel vormend.

Stilaan komen er meer en meer auto's op de Grote Markt, mensen die naar de begrafenis komen.   Ik ga terug de kerk in en neem plaats halverwege de kerk.  Heel wat stoelen zijn voorbehouden voor de familie van de overledene.  De begrafenisondernemer is uiterst behulpzaam en voorkomend.  Iedereen mag rekenen op een warme hand en enkele schouderklopjes.   Ik hoop dat het niet oneerbiedig overkomt wat ik nu zeg, maar ja, dit zijn allemaal potentiële klanten...  voor in de toekomst...   Hij en zijn medewerkers zorgen ervoor dat alles op wieltjes loopt (figuurlijk).   De familie, de kinderen en schoonkinderen dus, verzamelen achteraan en volgen de kist richting altaar.   Er zijn nog acht kinderen in leven, meer dan twintig kleinkinderen en nog meer achterkleinkinderen.  De kerk zit goed vol en de dienst begint.  Liederen, begeleid door het fameuze orgel (één van de meest uitgebreide qua aantal orgelpijpen, van het bisdom) en lezingen wisselen elkaar af.

Het kerkkoor zong mooie liederen en zeker een dozijn mensen met vaandels van vaderlandslievende verenigingen hielden vooraan een soort erewacht. 

Tijdens de preek bleek dat de overledene een graag geziene persoon was, met vele talenten.  Heel gelovig ook, zo hielp hij de restauratie van een mooi OLV-beeld bekostigen, OLV van Troost in Nood, beeld dat in een kapel staat niet ver van de Ijzer.  Men had voor de begrafenisdienst speciaal dit beeld hier in de kerk geplaatst, als een soort eerbetoon aan de weldoener.

Plots echter krijg ik het op mijn heupen, letterlijk!  Een hevige kramp in mijn linkerdij en heup.  Niet om uit te houden.  Dit is de tweede maal, op de vorige begrafenis had ik hier voor het eerst last van.  Maar toen zat ik op de achterste rij en viel het niet op toen ik noodgedwongen recht moest staan...    Vanmorgen hield ik het écht niet meer uit en de preek van de pastoor-deken kon voor mij niet vlug genoeg ophouden...   Daarna was er offerande en zou ik mijn benen kunnen strekken.   Maar de pijn verergerde en ik fluisterde tegen mijn buurvrouw : 'Ik ga recht moeten staan want ik verga van de kramp!'  De vrouw knikte begrijpende en siste me toe : 'Je moet méér bananen eten dan heb je daar geen last meer van!'  Ik siste terug : 'Bananen?  Ik ben geen aap he, ik heb geen bananen bij!'  En ik stond ineens op, iedereen gaapte me aan.   De offerande was intussen bezig, helemaal vooraan.  Naast me stond iemand van de rouwleiding en hij sprak me meteen aan en zei dat het nog niet aan mijn beurt was.  Ik zei hem dat ik last van kramp had en hij keek me vreemd aan.   Na enkele minuutjes mocht ik ook ter offerande gaan, en haastte me daarna zo vlug mogelijk naar buiten.