Op de Nederlandse tv was er een heel mooie Paasnachtviering.  Plaats : de St-Blasiuskerk te Delden (Overijssel, Nederland - nabij Hengelo en Enschede).  De kerk is heel overvloedig versierd.  Het orgel begeleidt de mooie gezangen. De vele alleluia's zijn niet uit de 'lucht'.  Het is immers zo dat in de veertigdagen geen enkel alleluia uitgesproken of gezongen wordt.

Er wordt een litanie van de heiligen gezongen : een jongeman zingt een eindeloze lijst met heiligennamen, waarop het volk telkens kort (zingend) antwoordt, zachtjes begeleid door het orgel.  

Dan volgt de doop van een volwassene, een jongeman van 22 jaar.   Heel bijzonder want bij een gewone doop, kort na de geboorte, dan onderga je die doop zonder dat je er zelf iets van beseft, zonder dat je er zelf voor kiest...  Naar mijn bescheiden mening wil dat echter niet zeggen dat je die doop twintig jaar moet uitstellen totdat je 'zelf kan beslissen'.  Kinderen werden vroeger trouwens binnen de paar dagen gedoopt opdat - bij vroegtijdige kindersterfte - de ziel van een ongedoopt kind de hemel niet ontzegd zou worden.    De jongeman die nu gedoopt wordt antwoordt heel overtuigd op de vragen die de priester hem stelt, ontroerend.

Wat later wordt de paaskaars in het gewijde water gedompeld en gaat de priester naar het volk met de wijwaterkwast.  Er wordt overvloedig met wijwater 'gesmeten'...

Verschillende malen wordt er gebeden voor de overledenen.  Ik denk hier speciaal terug aan de landbouwer van 63 die precies twee weken geleden werd begraven op het kerkhof op enkele meters van de hoeve waar hij heel zijn (weliswaar veel te korte) leven woonde.  Ook aan de vele mensen die me nauw aan het hart lagen en die overleden zijn : familie, kennissen, vrienden...  Het is een grote troost om te mogen geloven dat de dood niet het einde is, dat er ooit een weerzien zal zijn.   Ja, voor wie niet gelooft moet de dood nog veel erger zijn dan voor wie wel die troost heeft...  Het moet verschrikkelijk zijn 'zeker' te zijn dat met de dood alles ophoudt.

De kerk zit bomvol en doet me denken aan de paasnachtvieringen in de Brugse kathedraal, toen ik er aanwezig was als seminarist.  Speciaal, deze viering 's nachts.   De klokken die 'terugkeren uit Rome' wanneer met triomfantelijk orgelgedreun het Gloria aangeheven werd.  De Goede Week was qua liturgie, vieringen, de mooiste van het hele jaar.   Door mijn werk heb ik deze vieringen enkel op afstand kunnen meemaken.

En dan nog het volgende : ik weet dat het in deze sterk bewogen week boordevol intense vieringen is dat een aantal priesters die ik ken ooit besloten om priester te worden.  En de nood aan goede priesters is heel groot...