Naar aloude gewoonte was ik gisteren in Veurne voor de jaarlijkse Boeteprocessie en kermis.   Het 'Bomtje', de zware luidklok van de St-Niklaaskerk begint langzaam te luiden wat betekent dat de Boeteprocessie is gestart.  Vele Veurnaars en ook veel mensen van elders stappen mee in deze eeuwenoude processie.  Het is nog een échte processie, dus zonder veel show en tierlatijntjes.   Ik herken heel veel mensen, sommigen verrassen mij door hun deelname want ik gis naar de reden...  Van sommigen weet ik heel goed waarom ze meestappen, ze doen het met een bepaalde intentie : bidden voor een ziek familielid, voor familieproblemen, voor problemen van kennissen... 

Ik kijk naar de vele houten beeldengroepen die op karren zijn gemonteerd en door boetelingen voortgetrokken.  Een aantal beelden zijn van nogal mindere kwaliteit, zeventiende-eeuws wellicht maar nogal volks.  Gelukkig zijn ze gerestaureerd en van een nieuw laagje verf voorzien wat de beelden behoedt voor verval.

Zoals steeds zijn er enkele  'boetelingen' die aan iedereen willen tonen dat ze goeie katholieken zijn, ze gebruiken de hoofdkappen niet en iedereen kan hun gezicht dus zien, ik heb dan mijn bedenkingen bij het echte motief van hun deelname.  Nemen ze deel uit overtuiging, of willen ze gewoon 'gezien worden'?

Een mooi groot en zwaar reliekschrijn wordt gedragen door een voormalige onderpastoor en voormalige deken van Veurne.  De eerste heb ik heel goed gekend in het seminarie, de tweede is diegene die me ooit buitengooide in hetzelfde huis van wantrouwen...  Slechts een tiental andere priesters namen deel aan de processie, ik kende er maar eentje van, wat me zeer verwonderde.  Tenslotte was er nog een 'witheer', een pater Norbertijn dus, vermoedelijk uit de abdij van Grimbergen.  Ooit werd immers een norbertijnerabdij gesticht te Veurne, vanuit die van Grimbergen.  Met de Franse Revolutie verdween deze Veurnse abdij.

Na de processie wandelde ik naar het huis waar ooit mijn teergeliefde grootmoeder woonde, een oud groot herenhuis dat eigenlijk bestaat uit twee aaneengebouwde panden, met een overdekte voormalige brandsteeg met heel een bevallige en beschermde stenen poort.  De grote tuin is omgetoverd tot een heel mooie stadstuin met zwembad.  Ten tijde van mijn teergeliefde grootmoeder-meter liepen er kippen rond en stond er een oude serre met druivenplanten.  Alles is nu veranderd en werkelijk met veel smaak heringericht.  Het was een kleine dertig jaar geleden dat ik er nog kwam.  Naast het huis van mijn grootmoeder woonde juffr. Rutsaert, een tante van minister Eyskens (junior).  Mijn grootmoeder kwam er vaak op bezoek en na de dood van voornoemde dame kwam dat gebouw in handen van het Annuntiatainstituut, waar ik vele jaren op school zat.  Ooit hielp ik bij opgravingen in de tuin, waar oa een kerkhof werd blootgelegd...

Stilaan werd het tijd om een hapje te eten op de mooie Veurnse Grote Markt.   Heel veel streekgenoten passeerden voor de terrasjes en het was zoals elk jaar dan ook een blij weerzien met oude kennissen.  Leuk om de vele 'kliekjes' te zien : 'kleine boeren' die proberen op te trekken met 'grote boeren'...  'grote boeren' die 'kleine boeren' negeren of proberen van zich af te schudden, te weren uit hun gezelschap.  Toeristen met onaangepaste kledij, heel veel lelijke mensen die anders niet buitenkomen, mensen ook die je elk jaar ziet verouderen, sommigen lijken ouder dan ze ooit kunnen worden...  kortom een bont allegaartje.

Tenslotte ook familieleden, de enen al veel hartelijker dan de anderen...  Vroeger zag ik er al mijn neven en nichten, nu slechts enkelen.  Ook wat nonkels en tantes.  Jammer genoeg is de traditie dat héél Veurne-Ambacht hier samen kwam op Veurne-kermis volledig verleden tijd geworden.