2014 was een jaar met enkele gruwelijke misdaden tegen de mensheid. Lafaards die een passagiersvliegtuig met honderden weerloze mensen neerhalen. Al die kinderen en volwassenen die plots de dood ingejaagd werden en onnoemelijk lijden veroorzaakten bij zovele familieleden en vrienden. Ontroerend evenwel met hoeveel respect men de stoffelijke resten terugbrengt en de zorg voor het identificeren zodat de nabestaanden waardig afscheid kunnen nemen van hun geliefden.
De moslimextremisten spannen evenwel de kroon! IS en consoorten die duizenden mensen afslachten en Westerse onschuldige journalisten met een mes het hoofd afsnijden... Hoe laag kan een mens vallen. Onder het mom van het strijden in naam van een godsdienst wordt andersdenkenden zonder scrupules vermoord. Hier zijn geen woorden meer voor... wie kan hen tegenhouden?
Gelukkig zijn er ook veel mooie zaken gebeurd. Bv. de herdenkingen van WO I. Deze zinloze volkerenmoord moet bij iedereen in het geheugen geprent blijven. Wat me vooral treft is de grenzeloze ellende waarin de gewone soldaat dag in dag uit moest leven. Zinloos allemaal zo blijkt achteraf... Ontberingen als honger en koude, de talrijke epidemies en andere ziektes, zovele Vlamingen die leden, ... Mooi dat er zoveel aandacht besteed wordt aan de offers gebracht door onze voorouders en familieleden.
Oud-medeleerling Wim Seynaeve, priester, stelt dat kindermisbruik door priesters voortkomt uit de celibaatsverplichting. Wat zeker grotendeels klopt. Hopelijk wordt het celibaat vlug opgeheven want het doet me pijn vele priesters te zien lijden onder deze 'wetten', door mensen gemaakt. Door mensen gemaakt en dus ook te herroepen door mensen! Priesters zouden vrij moeten zijn om alleen te leven of niet, net zoals alle andere mensen.
Koopjesdagen tussen Kerst en Nieuwjaar : veel kooplustigen maar ook ...
elke dag mensen die de meest uiteenlopende smoezen verzinnen om er zonder aankoop van onder te ... muizen.
In december zijn veel mensen op zoek naar een leuk cadeau, de ultieme verrassing voor familie en vrienden. Soms mag dat een flinke duit kosten, soms is vijf euro al te duur. De klant is koning natuurlijk. Veel mensen kunnen bovendien niet op hun eentje beslissen over een aankoop, vaak moeten ze terugkeren met de partner. De klant is koning natuurlijk!
Veel klanten zijn uitermate tevreden -als ze een geschikt cadeautje hebben gevonden : een goed boek of een mooi stukje antiek. Klant blij en ik natuurlijk des te meer. De enen beslissen meteen, de anderen blijven een uur lang piekeren of keren een paar dagen later terug voor een aankoop. De klant is koning natuurlijk!
Soms vragen bezoekers me de oren van het hoofd, maar klantvriendelijk als ik altijd ben geef ik alle mogelijke inlichtingen, met veel waardering vanwege de klanten.
Maar soms ook wil de ene iets kopen maar wil de partner niet... En dan verzinnen ze allerlei smoezen, soms is men heel inventief in het bedenken hiervan. Meestal zegt men dat men er nog eens over zal nadenken, dat men eerst nog een 'toertje' zal doen en later op de namiddag terugkeren. Of vragen ze mijn kaartje en beloven ze me op te bellen. Of zeggen ze dat ze even gaan pinnen (sommige mensen blijken zelfs geen tien euro op zak te hebben, onvoorstelbaar!) 'om de hoek'. Hoog tijd dat ik zelf een pinautomaat installeer in de winkel!
De mooiste smoes hoorde ik echter deze namiddag. Een koppeltje wil een boek kopen over de romaanse doopvont in de kerk van Zedelgem(-dorp). Ik weet perfect waar het ligt : achter mijn bureau in een kast, het is een dun boekje uit de negentiende eeuw. De man kijkt een beetje zuur, is blijkbaar al wat paniekerig want ik hoor hem vezelen 'dat het stukken van mensen zal kosten'. Ik lach natuurlijk en zeg dat het 30 eurootjes kost. Daarop zegt de man : 'Heb je dat gezien Maria, daar loopt een muis in die hoek!' De vrouw zegt : 'Mo vint toch! Kuje niet zwiegen, je wit toch da'k doodsbenauwd zien van muuzen!' En vlam, beiden haasten zich naar buiten, de man echter niet zonder zich nog eens vlug om te draaien en me triomfantelijk spottend aan te kijken!
Vandaag was er weer de jaarlijkse bokswedstrijd in Izegem : elkaar zo rap mogelijk in de grond slaan, leuk toch? Allemaal onbekende namen. Maar met een bekende toeschouwer : Persoone die het nog altijd niet kan verkroppen dat ze een tijdje geleden naast een eretitel greep. Moet men al dat geweld aanmoedigen door prijzen uit te delen voor wie Op elkaar het best in elkaar timmert?
Op tv lekkere moordfilmpjes, een onnozel filmpje 'de Crimiclowns', typische Vlaamse film-brol. En een paar honderd mensen die gebruik maakten van Kerstmis om toch maar in ons luilekkerlandje te kunnen (blijven) wonen... Tja, "zonder papieren" dat wil zegen : zonder papieren. De Kerk kan tegenwoordig voor velen de boom in, maar als ze Die voor hun kar kunnen spannen is de Kerk weer ok... Lekker hun eisen uitbrullen in de straten van Brussel...
Maar ook veel mooie dingen op tv gezien. De toespraak van koning Filip, op zijn gebruikelijke stuntelige manier. Een oproep om positief te staan tegenover de toekomst. Hopelijk heeft hij voor zijn eigen gezinnetje ook nieuwe plannen, zoals bv. zijn snoepreisjes uit eigen zak te betalen... De mooie middernachtmis op tv. De mooie kerstvieringen deze morgen : een sfeervolle mis in een kathedraal in Ierland. De zegen 'Urbi et Orbi' in Rome. De paus hield een korte toespraak waarin hij zijn bezorgdheid uitdrukte voor de vrede in de hele wereld. Zijn woorden komen recht uit het hart en zijn stem is warm. Nadien bleef hij nog een tijdje kijken naar het volk op het Sint-Pietersplein, wellicht bezorgd om en biddend voor de vele duizenden mensen voor hem en de rest van de gelovigen.
In Brugge was er heel wat klokkengelui. Rond 10u de feestelijke klokken van de St-Salvatorskathedraal. Daarna het klokje van de H. Bloedkapel. Om 11u de zware triomfklok in het Belfort op de Grote Markt. En daarna een mooie beiaardconcert door onze alomgekende beiaardier Frank Deleu.
Bijna mijn geloof verloren... geslagen door de hand Gods?
Niet te geloven, wat een klap! Misschien wat overdreven om te spreken van mijn geloof verliezen. Daar moet immers nogal wat méér voor gebeuren! En wat zou ik zijn zonder mijn geloof??? Maar geslagen worden door de hand Gods, of nog méér precies : door de hand van zijn Zoon Christus (zelfs als hij geen handen heeft...)! Waar heb ik dat aan verdiend?
Wat er nu gebeurd is? Al maanden erger ik me mateloos aan de 'service' van Belgacom of Proximus of hoe ze zich nog allemaal noemen! Vele lange telefoontjes naar hun 'noodcentrale' leverden niets op, behalve dan (in totaal) verschillende uren muziekjes en vraag om wat geduld te hebben omdat alle lijnen 'momenteel bezet zijn'. De laatste maal viel ik weg na meer dan dertig minuten. Ik dus maar wachten tot ze me zelf zouden terugbellen, want ik had geen zin om nog eens te bellen en een half uur te wachten en dan weer zo'n krabber aan de lijn te krijgen...
Daarom dan contact opgenomen met telenet. Het duurde een hele tijd voor ze me konden bevestigen of ze op mijn adres Telenet konden installeren maar uiteindelijk klonk er een 'ja'. Dat was maandag en ze beloofden me woensdag alles te komen installeren. Aanvankelijk vond de installateur de juiste 'stekkerdoos' voor internet niet, met de stekker voor internettoegang van Belgacom kunnen ze niets aanrichten. Dus maar alle kasten van de muren geschoven om die stekker te vinden want volgens hun gegevens moest er ergens al een aansluitingsplaats bestaan in mijn appartement. Maar... niets te vinden, totdat we voor de laatste kast stonden. Maar die kast lag (en ligt nog steeds) vol met papier en er stond van alles op, een hele karwei dus om dat spel aan de kant te schuiven.
Alles opruimen dus. Aan de rechterkant staat een grote corpus, een Christusbeeld zonder armen dus uit de 15e eeuw, en zo'n vijftig kg wegend! Ik verplaats het beeld en geef het een plaatsje tegen de muur. Maar o wee! Zonder dat ik het merk valt Jezus om, recht op mijn voet, op mijn arme grote teen! Ik schrik me rot en voel een enorme pijn! Mijn adem wordt even afgesneden maar al spoedig produceer ik enkele zware krachttermen zodat de installateur die alles zag gebeuren en uit schrik niets kon uitbrengen, achteruit deinst. Ik kan een grimlach niet onderdrukken en vraag hem vriendelijk om verder te werken. Ik leg Christus op een tafel zodat hij geen nieuwe slachtoffers kan maken.
Een dikke tegenslag, op kerstavond zoiets meemaken. Ik doe mijn schoenen uit en staar verbijsterd naar mijn grote teen, die is gewoon de helft groter dan anders, helemaal 'schorteblauw', onder de nagel blauw bloed... En die pijn! De installateur voltooit zijn werk en ik ga naar de winkel want ik verwacht een klant, een Chinees die iets aan de kant had laten leggen twee dagen geleden. De brave Chinees stuurt zijn kat... een geluk voor die kat anders was ze al in één van zijn kookpotten verdwenen... Om 14u dan naar een apotheker geweest om een zalfje om het leed wat te verzachten. Allemaal boter aan de galg want de pijn wordt almaar erger, hevige pijnscheuten af en toe. Met wat pijnstillers komt er verbetering en met de grootste moeite wurm ik de pijnlijke voet in haar schoen zodat ik toch met volle teugen (!) van een zalige kerstmaal kan genieten 's avonds.
Heel evident uiteraard dat moslims ook begraven moeten worden na een lang leven gewerkt te hebben in België, het luilekkerland bij uitstek. Met luilekkerland bedoel ik uiteraard dat het leven in België uitzonderlijk goed is voor iedereen...
Dit begrafenisbedrijf - blijkbaar ergens in Vlaanderen, bij een moskee - is uiterst modern ingericht. Alles loopt er op wieltjes, letterlijk. Tijdens de reportage tonen ze hoe de overledenen ritueel gewassen worden, maar ik vond dat de ledematen nogal zéér slapjes waren... en ik die dacht dat een dood lichaam helemaal stijf werd. Maar ja, ik ben natuurlijk geen ervaringsdeskundige... Misschien werd voor de reportage een acteur ingeschakeld, omdat wellicht niemand graag zijn familielid half naakt en morsdood op tv ziet. Indien die persoon echter wél écht verondersteld wordt dood te zijn dan moeten ze toch nog eens enkele tests uitvoeren zodat ze geen levende dood begraven...
Onlangs vond ik in een bibliotheek in een huis in de Zwalmstreek een nogal akelig boek. Het gaat over de grootste nachtmerrie dat iemand kan overkomen... levend begraven worden. Na lectuur van dit boek heb ik wel geleerd dat men uiterst behoedzaam moet zijn... er zijn nogal veel verhaaltjes over vingernagels die in de bovenkant van de lijkkist teruggevonden worden... Of handen die half opgegeten zijn wanneer zogenaamde doden honger krijgen bij het ontwaken... gruwelijk allemaal. Uiteraard is er vandaag veel minder kans op levend begraven te worden. De vooruitgang van de wetenschap zorgt er voor dat dit wellicht niet vaak meer gebeurt.
In vroegere tijden was men heel vindingrijk om na te gaan of de dode werkelijk dood was, zoals het prikken met ijzeren pinnen/naalden enz. onder de vinger- of teennagels... Een spiegeltje bij de mond houden om te zien of de dode nog ademt... Gelukkig allemaal verleden tijd. En een belangrijke maatregel is dat men meerdere dagen wacht met het begraven, zodat de dode nog de kans krijgt om zicht te 'herpakken' en een teken van leven te geven! Kwestie allemaal om je niet zomaar te laten kisten!!!
Maar goed, wat me wat verwondert is dat de Islamieten, men spreekt hier over Turken en Marokanen, kosten nog moeite sparen om de doden op de vlieger te zetten. Ook al zijn ze niet in Turkije en omgeving geboren... Dus dure vliegtuigreizen boeken, gelukkig kunnen ze zich dat veroorloven. Zelf heb ik geen centen om vliegtuigreisjes te maken, hopelijk verandert dit spoedig en kan ik in levende lijve reisjes ondernemen...
Reden is dat ze hier in België geen 'eeuwig' graf kunnen krijgen. De mogelijkheid om een grafconcessie te verlengen is niet voldoende. De dode moet écht in eeuwigheid kunnen rusten. Ik heb daar volledig begrip voor, ik zou ook niet graag moeten vaststellen dat men de laatste rustplaats van mijn voorouders zou verstoren, hun graf zou verwijderen... De graven van mijn grootouders, en hun ouders en grootouders zijn nog allemaal bewaard en onderhouden. Nu door de generatie van mijn ouders en daarna door mijn generatie. Wie hier woont moet zich volgens mij aanpassen aan onze gewoonten maar ja... elk zijn zin hier blijkbaar.
Tot slot werden de Joden nog aan het woord gelaten. Ook zij willen niet dat aan de graven van hun familie en voorouders geraakt wordt. Groot gelijk ook. Velen laten zich in Nederland begraven omdat de grafconcessies niet beperkt zijn in tijd, zoals in België. Dergelijke oplossing lijkt me minder overdreven dan diegene die de moslims kiezen.
Vanavond zag ik een mooie reportage over een klooster in Zuid-Frankrijk, in de buurt van Nîmes. In het dorpje Solan wonen een vijftien zusters samen in een mooi klooster, midden de weidse natuur. Ze brengen uiteraard veel tijd door al biddend. De zang is polyfoon en zonder muziekinstrumenten. Heel mooi en begeesterend zal ik maar zeggen.
Deze zuster komen van overal, de meesten komen uit Frankrijk natuurlijk maar er is er ook eentje uit Estland, ... en eentje uit België. Alles ziet er heel mooi uit en verzorgd. Mooie gebouwen, mooie landerijen ook waar ze hun eigen groenten kweken. Alles gebeurt zo ecologisch mogelijk, zo wordt stro gebruikt als muurisolatie.
Een grote winkel biedt allerlei kloosterprodukten aan zoals wijnen en kweepeerconfituur. Ook boeken en ikonen. Er zijn veel bezoekers en het is natuurlijk altijd leuk om na het bijwonen van een dienst in de kloosterkerk nog een souvenir mee te nemen.
De uitgestrekte tuinen en de groene omgeving roepen rust op, waar vind je dat nog vandaag? Dus zeker een bezoekje waard als je in het Zuiden van Frankrijk bent.
In het boekje over Eggewaartskapelle door Antoon Lava in 1974 staan veel merkwaardige zaken over mijn mooie dorpje. Zo ook de weergave van een soort vervloeking voor wie een boekje, eigendom van de familie David, zou stelen of zo.
De tekst :
Dezen behoort toe aen mij Norbertus David die dezen boek vindt ende wederom bringt, hij zal hebben voor zijn loon een bourse vol appelschroon en heeft hij daarmee niet genoeg me zullen hem stellen aen den ploegh en slagen geven genoeg!
dezen 5 Xbre een duyst seven hondert vijf en negentig. joannes norbertus david woonachtig tot Ascappeloek
Wat appelschroom precies kan betekenen is me niet meteen duidelijk, of toch? Misschien zijn dit appelschillen? In ons dialect zeggen we immers : 'we gaan een appel schroon', schillen dus... en 'appelschroon' zijn dus appelschillen. Dit geschenk voor de eerlijke vinder blijkt inderdaad niet veel soeps, maar het alternatief is nog minder interessant!
Joannes David was een voorname landbouwer in Ascappel (= Eggewaartskapelle).
In andere boeken vinden we heel af en toe nog andere teksten in die aard, met vooral nadruk op wat er gebeurt als je een gevonden boek NIET terugbezorgt aan de rechtmatige eigenaar.
In een volgende blog zal ik het hebben over een vervloeking vooraan in een zestiende-eeuws boekje over de Duivel!
Wat een heisa rond het al dan niet zwart mogen zijn van Zwarte Piet. Wat ook vroeger aan de oorsprong van de keuze van een zwarte als gezel van de Sint kan geweest zijn, Zwarte Piet is gewoon deel van onze folklore.
Persoonlijk vind ik het erg dat in ons land het allochtonen zijn die ons hier de les gaan spellen. Het zijn gewoon relschoppers die zich niet willen aanpassen aan de cultuur in België. In Nederland is er nog méér herrie, nog meer onnozelaars die zich niet kunnen aanpassen in West-Europa.
Wie zich niet kan aanpassen aan onze cultuur, keert misschien best terug naar het land waar hij hoort te zijn. De welvaart die onze voorouders opbouwden wordt opgesoupeerd door mensen die hier niet thuishoren, gelukkig voor hen zijn er de sossen die graag Sinterklaas spelen met een ander zijn centen.
Het lijkt er heel sterk op dat vooral de advocaten pret beleven aan het feest met de Sint...
Bladerend in het uiterst interessant boekje over de geschiedenis van Eggewaarts (door Antoon Lava, 1974), verneem ik dat er precies 100 (HONDERD) soldaten begraven werden in ons dorp gedurende de eerste wereldoorlog. Nadien werden ze herbegraven oa in Adinkerke.
Nu ligt er nog één Belgische soldaat, Casier geboren te Beselare. En daarbij nog een Fransman. En enkele piloten verongelukt in WO II. Daarmee zou dit het kleinste militaire kerkhof zijn...
In Passendale was er vandaag weer een boekenmarktje met boeken uit WO I. Ik ben er zelf jarenlang met veel plezier standhouder geweest. Heel veel bezoekers, meestal erg kooplustig. Maar plots werd de sfeer er grondig verpest door een wilde snoeshaan die alle koopjes voor zichzelf opeiste. Een onverbeterlijke betweter. Nogal agressief, hevig met de ellebogen werkend... Iedereen had er last van maar enkele dorpsgenootjes van hem, wellicht bang voor deze 'rijzende ster', lieten lijdzaam begaan... Ik zal hier geen namen noemen anders krijg ik (weer) onder mijn voeten van een wild krijsende lelijke domme vrouw... Ik heb niets tegen domme vrouwen hoor maar ik mijd alle conflict met hen want uiteindelijk moet je toch vluchten voor zoveel dwaze praat...
Mij daar dus niet meer gezien (lett. en fig.), maar mijn medeleven gaat elke 11e november weer uit naar de vele slachtoffers van mentaal en verbaal geweld in het anders zo vredig geworden Passiondale.
Elk jaar opnieuw denk ik terug aan de uiterst sfeervolle Sint-Maartensviering vroeger in Eggewaartskapelle. Wellicht volgens een unieke formule. Sint-Maarten en Zwarte Piet die in de pastorie op de zolder 'zaten' en dan via de houten trap naar beneden kwamen waar héél het dorp de H. Man opwachtte in de grote pastorietuin. Dan stapt de Sint langs de voorgevel naar de zijkant van de pastorie, buigt het wijze gemijterde hoofd wanneer hij door het sierlijke stenen toegangspoortje stapte en sprong op zijn paard. Vandaar in stoet, begeleid door de vele kinderen met uitgeholde koe- en suikerbieten waarin een kaarsje brandde. Dan naar het schooltje waar allerlei 'zottigheid' naar het hoofd van de stoute kinderen geslingerd werd. De schooljuffen lichtten de sint namelijk vooraf in omtrent de 'daden' van de kinderen : 'Die eet zijn soep niet uit, die plaagt de anderen, die komt te laat op school soms...' enz. De sint kon alles lezen op spiekbriefjes die hij in een groot kerkmissaal verstopte. De kinderen verstonden er zich niet aan hoe de Sint dit allemaal wist... Maar goed, na enkele vermaningen of positieve opmerkingen kreeg iedereen een grote zak snoep!
Dit feest had telkens plaats op de vooravond van 11 november. Ik kan me niet inbeelden dat Sint-Maartensfeestjes in andere dorpen even leuk kunnen geweest zijn!
De tijd vliegt echt snel : weeral een jaartje voorbij. Maandag laatstleden was er zoals elk jaar een mis voor de overledenen en ook voor de gesneuvelden van beide wereldoorlogen. Nadien gezellig samen tafelen in het restaurant te Zoutenaaie.
Bij het binnenkomen van de kerk kregen we een boekje om de dienst te kunnen volgen. Meteen keek ik naar de plaats waar de overledenen van het afgelopen jaar vermeld waren. Acht personen!!! Ik dacht aan één persoon uit Zoutenaaie en een vroegere buurvrouw uit Eggewaarts. Maar het lijstje was dus viermaal langer... allemaal mensen die vroeger in ons dorp woonden of huwden met iemand van de 'onzen'.
Ik was benieuwd welke priester de mis zou komen doen. Elk jaar een ander??? Vorig jaar was het deken Frans Essel, maar die is intussen met pensioen. Nu was het Frans Terry, een oude (!) bekende van mij. Hij gaf les in het college van Veurne. Alhoewel ik persoonlijk geen les gekregen heb van hem ken ik hem wel redelijk goed. Vooral van de strafstudie... strafstudie krijgen van hem was niet bepaald een straf... de hele tijd hielden we hem voor de gek, en we 'gooiden' inkt op zijn blauwgrijze stofjas, dit door met ons vulpen gooiende bewegingen te maken. Die stofjas zag er niet meer uit na een uurtje inktgooien... en na twee uur was het écht gieren!
De man houdt veel van poëzie en tijdens het praten articuleert hij eerder overdreven, om toch maar correct 'schoon Vlaams' te klappen. Mij stoorde dat overdreven gearticuleer enigszins, het kwam nogal verwaand over, maar goed, de man zette zich honderd procent in voor zijn studenten. Ook is hij nogal verstrooid. Wanneer een dame (Paula) hem wil komen helpen bij het uitdelen van de communie, staat ze ongeduldig met opengevouwen handen te wachten om de communie te krijgen, een hostie dus. De priester is verstrooid en ziet haar (letterlijk) niet staan. Paula wordt ongeduldig en fronst grappig de wenkbrauwen en kijkt van 'Gaat het nog lang duren?' De meeste misgangers let niet echt op (zoals gewoonlijk) en heeft niets in de gaten. Ik wel, grappig! Plots kijkt de priester naast zich en ziet de geopende handen van Paula, nu fronst hij de wenkbrauwen en kijk van 'Jezus, oeps, vergeten!' en geeft een hostie aan de dame, die opnieuw met de ogen doet van 'Eindelijk, hij heeft me toch gezien nu!'
Heel veel volk is er niet, misschien tachtig of honderd personen. Het zouden er véél meer moeten of kunnen zijn, maar goed alle beetjes helpen! Eentje hoorde er echter helemaal niet thuis! Pinockio! De grootste roddelnonkel van het dorp, een echtbreker bovendien. Aan de andere kant... niemand die meer bekering nodig heeft... In zijn onmiddellijke omgeving dook een lelijk oud vrouwtje op, zo eentje dat nooit zo oud zal worden als ze er nu 'uitziet'... Ontzettend, wie heeft zo'n creatuur op de wereld kunnen brengen? Een echt mysterie!
Na de viering het nationaal en Vlaams volkslied. En dan naar Zoutenaaie. Onderweg zie ik dat één van de zes huizen van Zoutenaaie verdwenen is. Het huis van de familie Carpentier. Onlangs overleed weduwnaar Urbain Carpentier en één van de zonen gooide heel de boel plat om er een nieuwe woning te bouwen. In totaal zullen er dan weer twee boerderijen en drie huizen en een restaurant zijn.
Eerst lekker aperitieven. Elk jaar opnieuw zijn er enkele mensen die ontbreken. Mensen die hier vorig jaar waren en nu verstek geven. Ofwel omdat ze overleden zijn... logisch dat ze niet meer te zien zijn. Ofwel mensen die in rusthuis gingen wonen afgelopen jaar of niet mobiel zijn en geen vervoer hebben. Mensen die op vakantie zijn. Weinig jonge gezichten, ik denk dat ik met mijn 43 lentes hier de allerjongste ben. Het is natuurlijk 'werkdag' maar ik neem graag 'verlof' voor Eggewaarts-kermis.
Focus-tv arriveert en wil vanavond in het nieuws wat beelden nemen van wat het laatste grote feest is in de feestzaal te Zoutenaaie. Hopelijk vindt de eigenaar een overnemer. Vraagprijs is slechts 650 000 euro, heel schappelijk voor zo'n groot pand met weids (!) uitzicht en met een kleine 2000 vierkante meter grond. Eerst een groepsfoto in het grasveld, met zicht op de hoeve Kinget. De oud-Eggewaartsnaars en oud-Zoutenaaienaars drummen om vooraan op de foto te komen. Iedereen wil vooraan staan en na een kwartier duwen en drummen staat iedereen in één grote gesloten kring! Hoe moet je daar nu in hemelsnaam een foto van nemen? Een opname van 360 graden misschien, zoals op de foto die gemaakt werd tijdens het pausbezoek te Ieper? Die foto was tot voor kort nog te bewonderen in de kathedraal van Ieper. De fotografe van het Wekelijks Nieuws staat op een stoel op het gras en ziet er geen doen meer aan... Dan trekt de dame des huizes naar het eerste verdiep en de fotografe laat iedereen in dezelfde richting kijken en klaar is kees...
Dan terug naar binnen voor het middagmaal : kalkoengebraad met frietjes en sla en tomaten. Iets wat iedereen lust. Daarna lekker gebak en koffie. Met koffieklets. Héél leerrijk telkens : enkele uurtjes babbelen met oudere mede-ex-dorpsgenoten. Ongelooflijk wat deze mensen allemaal meemaakten en realiseerden. Eenvoudige mensen met een leven vol werken maar ook genieten. Wanneer alle koffie opgeslurpt is wordt het tijd om afscheid te nemen.
Een groot feest zou je denken? Jaja normaalgezien wél natuurlijk... Maar veel reden om feestvieren zit er natuurlijk niet in. Misschien volgend jaar : 20 jaar echtscheidingsellende? Ook niet echt iets om te vieren!
De tijd vliegt enorm snel. Op 26 augustus 1944 werd mijn teergeliefde moeder geboren in het kleine mooie lieflijkogende (!) dorpje Beveren-aan-de-Ijzer. Haar ouders runden er een mooi en groot landbouwbedrijf. Maar al gauw was er heel wat kommer en kwel... de jonge moeder werd ziek en moest enkele jaren later haar twee spruiten achterlaten in dit aardse tranendal... In 1950 vertrok deze liefhebbende moeder naar de hemel... De weduwnaar, mijn grootvader hertrouwde, maar wel met de voorwaarde dat eventuele volgende kinderen gelijkwaardig zouden behandeld worden als de twee weesjes...
De geschiedenis wees uit dat onrechtvaardigheid en wreedheid overal voorkomen... Veel meer uitleg kan ik hier niet geven maar om een lang en vreselijk verhaal kort te maken : het levenspad van mijn moeder ging niet bepaald over rozen... Een héél boek kan hierover geschreven worden... het is niet ondenkbaar dat dit ook ooit gebeuren zal want de waarheid heeft zijn rechten.
Op vierentwintigjarige leeftijd (1968) treedt mijn moeder in het huwelijk met een landbouwer uit het Veurnse. Het gaat om échte liefde (zeker vanwege moeder). Ze krijgt drie 'wolken' van kinderen (al zeg ik het zelf...) : drie flinke zonen. Maar na een grote twintig jaar komt abrupt (?) een einde aan het 'geluk' op de grote boerderij in Eggewaartskapelle!!! De boerin van 50 is afgeschreven blijkbaar en gaat gedwongen in ballingschap.
Tot op vandaag verblijft ze in ballingschap, hoop op de oogst van wat zij zoveel jaren trouw gezaaid heeft...
Gelukkig mag ze op de onvoorwaardelijke liefde en steun rekenen van twee van haar zonen (van de rest zal ik wijselijk zwijgen). Eigenlijk verdient ze een standbeeld!
We moeten niet klagen want de weermannen hadden het voorspeld : massa's regen en soms opklaringen! Maar die mannen zijn er vaak helemaal naast... en dus trok ik vol goede moed naar Damme. De eerste uurtjes was er geen vuiltje aan de lucht, figuurlijk toch niet. Wel heel wat wolken.
Veel standen op de boekenmarkt, wat beter niveau dan anders, wat echter niet wil zeggen 'goed' niveau. Jammer dat vele standhouders niet wat méér moeite doen om écht tweedehandse boeken te zoeken, waardevolle boeken dus. Enkele standhouders kwamen vandaag voor het eerst en sommigen hadden wel enkele interessante boeken bij. Altijd leuk om een ontdekking te doen, een boek te vinden waar wat winst in zit. Zolang je op je gemak kan snuisteren natuurlijk. Tot mijn onaangename verrassing was Roomule daar weer. Waarom hij altijd zo rood (in het gezicht) aanloopt weet niemand... een slecht karakter misschien, haat en nijd (=zeker), een teer hart (neen, zeker niet!). In elk geval, R. drong zich, zoals gewoonlijk, overal op om de mooiste 'batjes' te vinden. Elke standhouder op de boekenmarkt in Damme heeft een hekel aan hem, omdat hij alles voor zich wil, zoals 'Alexander, alles voor zichzelf en niets voor een ander!).
Pfft, moest je dat gezicht zien, als hij zag dat hij toch niet overal als eerste bij was! Een kwatong beweerde vandaag dat hij 'met niets in orde is', wil dat dan zeggen dat hij geen btwnummer heeft? Dat kan ik me moeilijk inbeelden want elk weekend is hij op allerlei markten te zien met een grote stand met mooie boeken. Ongetwijfeld maakt hij veel meer omzet dan professionele belastingbetalende antiquaren zoals ik... Niet dat ik jaloers ben hoor, zélf ben ik ook begonnen met boeken verkopen op rommelmarkten allerlei. Maar niet op grote schaal zoals bovenvermeld sujet! En van zo'n mooi camionette kan ik enkel dromen... zo'n 'bak' kan ik me niet veroorloven, enkel met een veel grotere omzet zou ik me zoiets kunnen veroorloven.
Rond de middag begon het te regenen. Gelukkig had ik extra plastic zeilen mee want de boekenkraampjes zijn echt onvoldoende afgeschermd tegen regen. Elke keer als het regent is het weer doffe ellende : schade aan boeken door de regen en door bezoekers met natte paraplu's. Vlug monteerde ik wat zeilen rondom mijn boekenstand maar even later bleek dat ik de zaak verkeerd had aangepakt. Enkel als je het volledige boekenkraam met heel grote zeilen overdekt zijn je boeken enigszins veilig voor alle nat. Intussen de hele tijd druppels verwijderen van mijn boeken en wachten op klanten.
Veel kopers waren er niet. Een historicus uit het legermuseum, die ik al een tijdje niet meer gezien had, kwam goeiendag wensen. Ook andere mensen die ik enkel in Damme zie, nooit in de winkel. Enkele mensen waren heel gelukkig bij mij een boek te vinden dat ze al jarenlang zochten. Eentje vroeg een korting want het stond bij een collega aan de zelfde prijs... bij iemand die altijd loopt te zeuren dat mijn prijzen 'veel hoger liggen dan bij haar'... Neen dus!
Ook kwam er een ventje van zijn neus maken... Blijkt dat hij hoorde van enkele mensen dat ik geruchten rond zou strooien dat hij losse handjes heeft, lange vingers dus... Tja wat moet ik daar op zeggen? Als ik van collega's zo'n dingen hoor... Als ik met eigen ogen héél ongewone zaken waarnam een tijdje geleden, héél ondubbelzinnige handelingen... Als ik... Ja, dan kan ik enkel het volgende zeggen : gasten brengen altijd vreugde aan, is't niet bij het komen, dan bij het gaan'! Om zijn woordje kracht bij te zetten vervolgde hij nog : 'Ik geloof dat je mij nog niet goed kent, let maar op of je gaat mij héél goed leren kennen!' Hoeft het gezegd dat ik niet sta te springen om hem nog beter te leren kennen??? Ik kies mijn vrienden nog altijd zélf, laat dat duidelijk zijn! En dat hij maar vriendjes zoekt onder zijn eigen soort...
Enkele dagen geleden wou ik op bezoek gaan bij een nonnetje dat ik heel goed ken vanuit mijn seminarietijd. Een schat van een vrouw, één van de 'schatten van de Kerk' zoals mgr Desmedt destijds altijd zei. Mijn winkel gesloten toog ik op tocht, het was een flink eindje wandelen.
Aan het klooster is een rusthuis verbonden, alhoewel... gezien de eerbiedwaardige (hoge) leeftijd van de gepensioneerde nonnetjes mag je eigenlijk het omgekeerde zeggen : een klooster verbonden aan een rusthuis. Om binnen te komen moet je op de bel drukken en gezien het al achttien uur dertig was diende je op de 'nachtbel' te drukken. Na wat wachten 'ging' de zoemer en kon ik de deur van het rusthuis openduwen. Ik vroeg een personeelslid waar ik 'mijn' zuster kon vinden. In de kapel dus, ik had al zo'n vermoeden, want deze godgewijde maagden (of gewaagde meiden?) brengen een groot deel van de dag al biddend door. Bidden ook ipv de mensen die zelf geen tijd (of zin) hebben, bidden voor de hele wereld dus. Aan de kapel gekomen zie ik door de gekleurde glazen deuren dat de zusters aan het bidden zijn. Het personeel zei dat ze daar al een tijdje 'zaten' en dat ik 'even geduld' moest hebben.
Natuurlijk kon ik de zusters gaan vervoegen in de kapel maar ik wilde hun gebed niet verstoren of zo. Ze zijn niet veel gezelschap gewoon in de kapel, behalve dan enkele bejaarden die willen meebidden. En natuurlijk is er wel heel wat meer volk tijdens de misvieringen in het weekend en zo.
Ik dus wachten op de gang. Eventjes verder zag ik enkele rolstoelgebruikers zitten in de dagzaal. Om de 'ouden van dagen' wat gezelschap te bezorgen kunnen ze de dag samen doorbrengen in een grote zaal, 's middags eten ze daar en daarna is er gelegenheid voor ontspanning zoals gezelschapspelletjes en babbelen met elkaar.
Ik ken dit rusthuis heel goed want jaren geleden nam ik deel aan een 'caritaskamp' hier. Een groepje jongeren die een week lang zorgt voor extra aandacht voor de bejaarden door allerlei activiteiten te organiseren. Ook op bezoek gaan in de kamers zélf werd meestal heel erg gewaardeerd. Veel bejaarden hebben immers weinig bezoek als ze geen familie of vrienden hebben 'extra muros' (buiten de muren van het rusthuis bedoel ik hiermee). Ik herinner me de Vlaamse volksspelen. Een oud priestertje, EH Leopold Grymonprez, steelde de show door zijn enthousiasme. Bijna honderd jaar en in rolstoel maar héél kwiek. Ook was er een priester Vanmassenhove, een ernstiger type. Beiden genieten intussen van de Eeuwige Rust sinds jaren... Toen ik hier een weekje 'meedraaide' was ik eigenlijk net enkele dagen 'buitengebonjourd' uit het grootseminarie (voor de duidelijkheid : de eerste van twee malen dat ik de (voor)deur gewezen werd!). Ik wist toen van geen kanten waarom ik 'buitengevlogen' was... een échte zware klap die ik eerlijk gezegd nog altijd niet helemaal heb verteerd... Maar goed, ik was dus héél aangeslagen en mijn eerste idee was : al de engagementen die ik in de grote vakantie zou doen, last ik af, want buitengesmeten wil zeggen : kappen met heel die boel!!! Maar die ene brave Zuster drong aan om toch maar deel te nemen aan dat caritaskamp : het zou me wat afleiding geven en intussen kon zij toezien hoe ik die tegenslag verwerkte... Het werd een heel mooie week!
Eén negatief puntje echter was toen ik tijdens die week op een middag uitgenodigd werd door de aalmoezenier, we zouden samen middagmalen. De priester stelde wat vragen over het seminarie, en besloot toen heel zelfverzekerd 'dat ze wel een héél goeie reden moeten gehad hebben om mij buiten te gooien!' Wat een lomperik! Ik stond recht van tafel en antwoordde : 'Meneer de aalmoezenier, je bent gehersenspoeld door bepaalde confraters! Leer een eigen en eerlijk oordeel te vellen voor je iemand zijn zaligheid vertelt! Ik zoek nu beter gezelschap op om mee te gaan tafelen!' Verschillende malen zocht hij tijdens die week nog contact maar voor mij was hij vanaf toen 'lucht' geworden. De laatste dag van dat caritaskamp moest ik de mis dienen. De Zuster zei dat mgr Vangheluwe, die zelf vroeger aalmoezenier geweest was in dit rusthuis, de mis zou voorgaan, geassisteerd door de aalmoezenier, en dat ik niet te veel wierook mocht maken, dus niet te veel rook... Maar... dat was dus buiten de waard gerekend, ik strooide rijkelijk wierookkorrels op de gloeiende kooltjes... Jammer genoeg moest ook de bisschop er aan geloven, de twee priesters hoestten als gek en even later gleed de rookwolk richting rusthuisbewoners zodat er nog veel meer gehoest werd als gewoonlijk... Een wolk, misschien enigszins te vergelijken met, maar gelukkig (minder) dodelijk dan die gaswolken (gifgas) die traag over de velden naderden naar onze soldaten in de loopgraven in het Ieperse tijdens WO I. Op de duur kon je de achterste mensen in de kapel niet meer zien zitten...
En waar waren we intussen gebleven, ik bedoel waar was ik gebleven? Oja, ik wachtte dus aan de buitenkant van de kapel. Het altaar stond vol kaarsjes, ook voor het OLV-beeld stonden er heel wat. Het was nog steeds muisstil in de kapel, meditatie dus. Plots hoorde ik muziek en er werd gezongen, en verder beurtelings muziek en gebed... En het bleef maar duren, té lang voor een avondgebed, naar mijn bescheiden menig.
Intussen mocht ik meegenieten van het rust-huis-leven. Een personeelslid herkende me nog van dat jongerenkamp van toen en zei me dat dit niet meer georganiseerd werd omdat de mensen die tegenwoordig in een rusthuis gaan wonen bijna zonder uitzondering zwaar zorgbehoevend zijn. Dus gedaan zoals vroeger, toen je als kwieke zestiger of zeventiger lekker op 'hotel' kwam hier. Neen de mensen zijn meestal niet meer mobiel, velen zijn ook dementerende zodat je hen niet echt kan plezieren met lawaaierige en drukke activiteiten. Jammer maar ik begrijp het. En natuurlijk is het ook zo dat het vandaag veel moeilijker geworden is om nog jongeren te vinden die gratis een weekje van hun vakantie willen 'opofferen'. Een van de meer mobiele mensen komt op het personeelslid af met een klacht : ze willen een andere tafel 's middags in de zaal want haar 'buren' zitten met hun handen in haar bord te 'potelen'... Ook gooien de buren soms met stukjes aardappel en zo... Er wordt een andere zitplaats beloofd. Eén voor één worden de hoogbejaarden met rolstoeltjes van de dagzaal naar hun kamer gebracht. De laatst overblijvende dame heeft echt last van verlatingsangst want ze vraagt elke dertig seconden : 'En ikke té? En ikke té?' Ik beloof haar bij haar te blijven tot ze haar komen halen (in de betekenis van : naar haar kamer zullen brengen,niet tot ze haar van Hierboven komen halen he...!). En daarna wordt het rustig. Tot ik een paniekerige mannenstem (op eerste verdiep) hoor smeken : 'Allez kom me helpen! Ik weet dat je daar bent!' Denkt hij dat ze hem van Hierboven spoedig komen halen? Verbeeldt hij zich dat de Man met de Zeis hem wenkt? Dat hij binnenkort 'het hoekje om gaat'? Neen, het is wellicht een dementerende man die op de gang rondwaart... Ik wil wel maar durf niet te gaan kijken want ik zal hem toch niet kunnen helpen. En wat zou het personeel wel niet denken als een wildvreemde zich gaat moeien met hun werk...
Het wachten blijft duren... en ik krijg grote honger! Ik open de kapeldeur wat om te luisteren naar wat er gebeden wordt... misteksten, er is dus een gebedsdienst bezig die de H. Mis vervangt. Het personeel zei me bij het binnenkomen eigenlijk al 'de zusters zijn naar de mis', en ik dacht dat ze 'avondgebed' bedoelden want veel mensen kennen het verschil niet tussen de twee... Daarom dus dat het altaar zo speciaal verlicht is en daarom dus dat het zo lang duurt. Ik besluit nog wat te wachten... maar dan werd ik een rare geur gewaar... Een verzorgende opende een deur wat verder op de gang en was een karretje aan het leegmaken. Pampers blijkbaar, tweedehandse... om het duidelijk te stellen... Pff, grote honger hebben en dan .... Nu werd het mij te veel, die hoge temperatuur daar in de gang en al de rest... ik had er stilletjes aan genoeg van en voor ik een appelflauwte zou krijgen of ik dreigde zélf daar in één of ander kamertje te belanden, koos ik het hazenpad. Ik keer later wel eens terug!
Heel dat gezever bij Marcel Vanthilt, een man die zijn naam niet gestolen heeft... Hypnose in Blankenberge. De Marcel weet op de duur wellicht niet meer van welk hout pijlen maken. De meest onnozele gasten worden opgetrommeld om de tvkijkers en de toeristen bezig te houden. Past wel bij het imago van Blankenberge, wat de burgemeester daar ook mag beweren... Veel meer dan platte commerce vind je daar gewoon niet!
Vandaag zag ik die pezewever zijn kunstjes opvoeren... Hij zocht duidelijk labiele onderdanige typetjes die graag eens in beeld komen. Mensen die zich écht niet wilden laten beinvloeden, daar had hij ook geen vat op! Voor mijn part een idiote vertoning om Blankenbergertjes bezig te houden...
Maar... er bestaan nog veel ergerlijkere vertoningen voor wie gek is op hypnosestuntjes!!! Zo zegt men dat in de rechtbank in Veurne, beter bekend als 'het Huis van Wantrouwen' heel wat van die tovenaars zitten. Tijdens héél ernstige rechtszaken zouden échte hypnotiseurs vuile spelletjes spelen. Zeker als men vreest een rechtszaak te verliezen omdat men heel goed beseft zwaar in de fout te zijn gegaan. Als er recht zou gesproken worden dan zijn die vooraf al zeker dat ze hun straf niet ontkomen zullen!
Mààr! Als je goed toneel kan spelen... de arme sukkelaar uithangen door een oud versleten hemd aan te trekken, pijnlijke grimassen trekken dus 'de Pierrot uithangen'... 'Kriepen' als een konijn... naar je hart grijpen en 'wanhopig' roepen naar je vrouw voor die pilletjes voor je hart... Wat een comedie! Of... telkens als een getuige tegen jou wil spreken, de keel schrapen zodat de getuige zijn mond niet meer durft opendoen... De getuigen strak in de ogen kijken zodat ze wegkruipen van angst... Jaja in Veurne gebeurt dat allemaal!
Natuurlijk zou de rechter al deze truukjes onmiddellijk moeten kennen en die snoodaards/ manipulatoren de mond snoeren of buitengooien... Maar zo gaat het niet altijd in Veurne, het lijkt wel of die 'rechtsprekenden' een selectief gehoor hebben, een 'straffere' bril nodig hebben... Maar wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil???
En wie is dan 'het kind van de rekening' en 'den uil van het spel'? Je raadt het al... Soms ben ik beschaamd om te zeggen dat ik in Veurne geboren ben!
Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet begrepen! Begin van WO I net honderd jaar geleden
Indrukwekkend Het licht verschijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet begrepen... Gewichtige woorden... En alle kaarsen en lichten (behalve eentje) gingen uit in Buckingham Palace en de kathedraal in Londen... De Engelsen hebben er alles aan gedaan om héél de wereld te laten zien dat de verschrikkingen van WO I nooit mogen vergeten worden. Prachtige en heel zwaar beladen symboliek.
Ook de herdenkingsplechtigheid nabij Bergen, een hele avond lang, was pakkend. Daar liggen Geallieerden én Duitsers broederlijk naast elkaar te rusten. De toekomstige koning en koningin van Engeland, onze koning en koningin en vele andere staatshoofden woonden de plechtigheid bij.
In Leuven kwam de Duitse president op bezoek. Daar ging de universiteitsbibliotheek in vlammen op tijdens de oorlog en werden vele inwoners gedood door de Duitse oorlogsmachine.
Foto's van gesneuvelde soldaten die door een pastoor uit de streek van Luik, je word er stil van... Lichamen van gedode soldaten... Ijskoud word je daarvan! Een wat luguber initiatief maar zo is er toch een gezicht (...) bewaard van die arme drommels. Deze foto's liggen nu in Ieper.
Deze wreedheden en onmenselijkheden mogen nooit vergeten worden! Persoonlijk vind ik dat de Duitsers helemaal niet uitgenodigd moeten worden om deze herdenkingen bij te wonen. Als ik zie wat Duitsers hebben aangericht... al dat menselijk leed, al die materiële schade, al dat patrimonium dat vernield werd... nee, ik zal huiveren als ik Duitsers zie of hoor... en dat neerbuigende, dat minachtende zit er nog wat in soms... Als ze maar weten dat ze met zo'n attitude nooit welkom zullen zijn in mijn winkel!
Geen topnieuws voor niet-Eggewaartskapellenaren natuurlijk, en wellicht niet ook voor de 'ingezetenen'. Maar toch een lieve dorpsgenote die het tijdige met het eeuwige heeft verwisseld...
De dame woonde vlakbij mijn 'ouderlijke' hoeve. Maria Vandepoele, weduwe van Georges Vandamme, overleed op 89-jarige leeftijd. Ze was al een hele tijd weduwe en bleef tot kort voor haar dood in haar huisje wonen, een kleine boerderij. Ze bracht drie zonen en een dochter groot.
Haar schoonzus, Angele Vandamme, was gehuwd met een broer van mijn grootvader, zij boerden in Nieuwkapelle en zijn al jaren overleden ook.
De eerste overledene van het jaar in ons dorp Eggewaartskapelle, en misschien ook wel het enige.
Heel toevallig hoorde ik vanmorgen van haar overlijden, daarna van een dorpsgenote die in haar tuintje aan het werk was toen ik er passeerde en een derde keer werd ik er met mijn neus op gedrukt op het kerkhof. Daar lag in het midden van een graswegel de bovenste plaat van het grafmonument waar de man van Maria al begraven ligt. Een raar gezicht... alles was al voorbereid voor de begrafenis die overmorgen vrijdag plaats heeft.
Eigenlijk wilde ik net al naar bed, het was intussen bijna één uur geworden. Maar op tv zag ik net de zoveelste storende reclamespot. Er zijn veel mottige reclamespots maar nu werd het me toch even te gortig :
Een verkoper van vaatwassers maakt reclame voor 'Finish Protector'. Hij zet een pokerface op en verklaart weinig overtuigend dat hij al zijn klanten aanraadt dit product te gebruiken voor het onderhoud van een vaatwasmachine. Zijn ogen bewegen op een manier waardoor je kan vermoeden dat hij een tekstbandje afleest. Maar... in kleine lettertjes verschijnt terzelfdertijd op het scherm dat die 'verkoper' een acteur is maar dat alles wat hij zegt ondersteunt wordt door de fabrikanten van het kuisproduct.
Wat een lef : dus een acteur die zich voordoet als specialist... en de fabrikant die dan nog durft (omdat hij wettelijk daartoe verplicht is natuurlijk!!!) verklaren dat er geen echte vaatwasverkoper aan te pas komt...
Ik vind gedachtenissen van mensen die ik goed gekend heb, oa van een dame uit St-Pieters bij Brugge, jarenlang bezocht ik haar elke week toen ik aan het grootseminarie studeerde. Ook toen ze minder mobiel werd en verhuisde naar het rusthuis Ter Potterie, vlakbij het seminarie. Ook van een buurman van mijn grootmoeder uit Veurne, blijkbaar ook al overleden. En van een man uit Oostende, die ik jarenlang kende als mede-amateurgenealoog, ik zag hem al jaren niet meer maar wist niet dat hij overleden was.
Veel bidprentjes van kinderen en jongeren. Jongeren die zelfmoord pleegden, maar meestal staat de doodsoorzaak er niet letterlijk te lezen. Vaak staat 'plots thuis overleden'. Eén keer staat er 'bewust gekozen om uit het leven te stappen', héél dapper om zoiets neer te schrijven, het leed is immers al erg genoeg zonder het nog eens expliciet te vermelden. Af en toe weet ik hoe de vork in de steel zit omdat de dame die deze verzameling samenstelde soms in potlood de doodsoorzaak vermeldde. Heel vaak zocht ze ook het krantenartikel op en voegde het bij de gedachtenis. Een aantal jongeren overleed op reis : hotelbrand, treinongeval, vliegtuigcrash, verongelukt op ijspiste of tijdens bergbeklimming, verdronken in zee tijdens de vakantie, enz.
Veel verkeersongevallen natuurlijk, opvallend veel meer dan nu. Immers vandaag zijn vele gevaarlijke verkeerskruispunten veiliger gemaakt, moet men trager rijden dan vroeger en zijn de auto's veiliger gebouwd.
Ongelukken met dieren : dodelijke trap van een paard, wespensteken.
Familiedrama's : moord zoals landbouwer Roger Kerckaert uit Oostkamp, pannenkokenbakker Lef... uit Pervijze, dierenarts en inspecteur Karel VanNoppen, de slachtoffers van Dutroux... Of een boerin uit Oudekapelle die zelfmoord pleegde uit wanhoop, uit vrees voor de onzekere toekomst voor het landbouwbedrijf van haar en haar man en kindjes...
Werkongevallen op bouwwerven, klusjes op dak thuis, val onder tractor, ...
(wordt vervolgd)
Enkele bidprentjes vallen op omdat de tekst en foto elk jaar nog in de krant komt, soms 20 jaar na het overlijden. Bv. Serge Marysael, vakbondafgevaardigde die in 1993 in Brugge verongelukte tijdens een betoging. Of Kris Debaenst uit Veurne, een jongen die ik kende van op school en van tijdens de zondagsmis te Veurne, zo'n dertig jaar geleden overleed hij als gevolg van een beenderziekte, hij was nauwelijks een jaar ouder dan mij. Of twee broers die verongelukten te Veurne, tijdens het leegmaken van beerputten op een hoeve, de nagedachtenis aan deze drie personen wordt in ere gehouden door een jaarlijkse aankondiging in de krant, het ontroert me telkens opnieuw.
Bidprentjes kijken : een indruk na zeven maand sorteren
Even voor Kerstmis vorig jaar kocht ik een miljoen bidprentjes. Een miljoen stuk volgens de verkoper, volgens mij de helft minder maar niettemin nog steeds een enorme hoop! Vele bananendozen en meer dan zestig grote volle albums met gedachtenissen. Gedachtenissen van overleden personen uit alle rangen en standen en beroepen en leeftijden... vooral Westvlamingen.
Honderden stuks van edellieden, duizenden van priesters, broeders en nonnetjes. Voorbeelden : Mgr Laridon, gewezen hulpbisschop van Brugge, pastoor Geldof van Meetkerke, paster Pype van Oostende, Freddy Malfait. Twee oud-medestudenten uit het grootseminarie : Ghislain Deleye uit Jonkershove en Kurt Desmet uit Tielt. Vele dorpsgenoten, mensen uit Eggewaartskapelle dus, ook enkele Zoutenaaienaars die ik nog 'miste' in mijn collectie. Veel naamgenoten Moenaert en vele andere familieleden zoals nonkels en tantes van mijn ouders.
Vele tientallen kunstenaars zoals Verschinghel uit Veurne, José Vermeerch, Felix De Boeck. Schrijvers : oa Frans 'Sus' Verleye, Stijn Streuvels. Michiel Mispelon, baanbreker voor genealogische vorsers, uit Handzame. Heemkundigen als Albert Dawyndt die vele jaren in Eggewaarts woonde, Magda Cafmeyer, Karel De Lille, Antoon Lava oud-schoolhoofd uit mijn dorpje. De vrouw van 'boer Clerck' van Beaulieu, Alberic Florizoone die de Meli stichtte, Willem Denys van Peegie uit Roeselare, Guido Depraetere, rector Henk Brugmans van het Europacollege van Brugge, en vele andere bekende mensen. Hieronder ook 't Rood Madamtje uit Oostende, Margareta D'Hossche, die altijd in 't rood gekleed was en met helrode lippen en dito kledij afgebeeld is op haar gedachtenis.
Wordt vervolgd (drie vierden van mijn tekst werd per ongeluk niet bewaard en ik zie het niet zitten om al die gegevens vandaag allemaal nog een keer op te snorren!)
