Niet te geloven, wat een klap!    Misschien wat overdreven om te spreken van mijn geloof verliezen.   Daar moet immers nogal wat méér voor gebeuren!   En wat zou ik zijn zonder mijn geloof???  Maar geslagen worden door de hand Gods, of nog méér precies : door de hand van zijn Zoon Christus (zelfs als hij geen handen heeft...)!  Waar heb ik dat aan verdiend?

Wat er nu gebeurd is?   Al maanden erger ik me mateloos aan de 'service' van Belgacom of Proximus of hoe ze zich nog allemaal noemen!  Vele lange telefoontjes naar hun 'noodcentrale' leverden niets op, behalve dan (in totaal) verschillende uren muziekjes en vraag om wat geduld te hebben omdat alle lijnen 'momenteel bezet zijn'.  De laatste maal viel ik weg na meer dan dertig minuten.  Ik dus maar wachten tot ze me zelf zouden terugbellen, want ik had geen zin om nog eens te bellen en een half uur te wachten en dan weer zo'n krabber aan de lijn te krijgen...

Daarom dan contact opgenomen met telenet.  Het duurde een hele tijd voor ze me konden bevestigen of ze op mijn adres Telenet konden installeren maar uiteindelijk klonk er een 'ja'.  Dat was maandag en ze beloofden me woensdag alles te komen installeren.  Aanvankelijk vond de installateur de juiste 'stekkerdoos' voor internet niet, met de stekker voor internettoegang van Belgacom kunnen ze niets aanrichten.  Dus maar alle kasten van de muren geschoven om die stekker te vinden want volgens hun gegevens moest er ergens al een aansluitingsplaats bestaan in mijn appartement.   Maar... niets te vinden, totdat we voor de laatste kast stonden.  Maar die kast lag (en ligt nog steeds) vol met papier en er stond van alles op, een hele karwei dus om dat spel aan de kant te schuiven. 

Alles opruimen dus.  Aan de rechterkant staat een grote corpus, een Christusbeeld zonder armen dus uit de 15e eeuw, en zo'n vijftig kg wegend!  Ik verplaats het beeld en geef het een plaatsje tegen de muur.  Maar o wee!  Zonder dat ik het merk valt Jezus om, recht op mijn voet, op mijn arme grote teen!  Ik schrik me rot en voel een enorme pijn!   Mijn adem wordt even afgesneden maar al spoedig produceer ik enkele zware krachttermen zodat de installateur die alles zag gebeuren en uit schrik niets kon uitbrengen, achteruit deinst.  Ik kan een grimlach niet onderdrukken en vraag hem vriendelijk om verder te werken.   Ik leg Christus op een tafel zodat hij geen nieuwe slachtoffers kan maken.

Een dikke tegenslag, op kerstavond zoiets meemaken.  Ik doe mijn schoenen uit en staar verbijsterd naar mijn grote teen, die is gewoon de helft groter dan anders, helemaal 'schorteblauw', onder de nagel blauw bloed...  En die pijn!  De installateur voltooit zijn werk en ik ga naar de winkel want ik verwacht een klant, een Chinees die iets aan de kant had laten leggen twee dagen geleden.   De brave Chinees stuurt zijn kat...  een geluk voor die kat anders was ze al in één van zijn kookpotten verdwenen...   Om 14u dan naar een apotheker geweest om een zalfje om het leed wat te verzachten.  Allemaal boter aan de galg want de pijn wordt almaar erger, hevige pijnscheuten af en toe.  Met wat pijnstillers komt er verbetering en met de grootste moeite wurm ik de pijnlijke voet in haar schoen zodat ik toch met volle teugen (!) van een zalige kerstmaal kan genieten 's avonds.