Dag op dag dertig jaar geleden - of toch zeker jaar op jaar dertig jaar geleden - hangt mijn moeder aan de lijn met Mariëlle, een goede vriendin van haar en tevens moeder van mijn beste vriend Jeroen. Plots richt ze zich tot de jonge Tsigalko, die op de mat in de living driftig de bruine tegen de groene soldaatjes laat vechten. Het was 1991 en de kinderlijke fantasie had geen boodschap aan glasnost en perestrojka: dood aan die vuile communisten!
"Tsigalko!" Lap, eerst Gorbatsjov, nu mijn moeder die de pret komt verstoren. "Mariëlle vraagt of ge ook mee wilt gaan voetballen bij Vroenhoven. Jeroen gaat ook."
Ik antwoord ja om ervan af te zijn en verleg mijn focus opnieuw naar het strijdtoneel, want met die Russen ben je nooit klaar. Later, toen ik hieraan terugdacht, bijvoorbeeld op 10 mei 2021, begon het me te dagen dat ik hiermee de ironie van ons bestaan heb gecapteerd: in het beste geval hangen we hier tientallen jaren rond, maar niet zelden worden de diepste voren in ons leven getrokken door schijnbaar willekeurige opwellingen, meer gedreven door onverschilligheid dan door wat anders, zonder dat er zelfs maar zoiets als buikgevoel aan te pas komt. Je zegt ja terwijl dit net zo goed nee had kunnen zijn, waarna de gevolgen van deze beslissing doorheen de rest van de levenswandel geweven worden.
Het stadium waar ik nu ben aanbeland is dat van de machtsoverdracht. Mijn voetbalschoenen hebben al meer kilometers afgelegd dan ze nog te gaan hebben, het is tijd om uit te kijken naar verse voeten om ze te vullen. Ik moet naar Mariëlle bellen, Alesso kwansuis de existentiële vraag stellen en hem vervolgens vastpinnen op zijn terloopse antwoord. Vertaald naar deze tijd: zijn beste vriendje Lasse als stichtend voorbeeld aanhalen en verder rekenen op de zich altijd maar weer herhalende geschiedenis. Zo gezegd, zo gedaan. Na op enkele trainingen bij FC Ekeren vooral zijn enthousiasme geëtaleerd te hebben, werd Alesso's aansluitingsformulier voor het komende seizoen vandaag in orde gebracht. De opvolging is dus verzekerd. En mocht er toch iets misgaan, dan is hij in elk geval verzekerd.
Je zou het niet zeggen, maar een belangrijke verjaardag is hier onopgemerkt voorbijgegaan. Corona en zijn bijhorende crisis zijn immers 1 jaar geworden. In maart 2020 werd ons aller sociale leven gereduceerd tot een beperkte bubbel, gingen restaurants en cafés op slot en vielen grote evenementen als dominosteentjes omver. Als je het zo leest, klinkt het alsof het gisteren was. Wat bij nader inzien ook wel gewoon klopt. Same shit, different year.
Snel, iets om ons aan op te trekken! Wel, dat treft: morgenochtend zullen wij allen ontwaken op de dag van Vlaanderens Mooiste, één van die zeldzame ochtendstonden met goud in de monden. Paaszondag staat in dit seculiere tijdsgewricht exclusief in het teken van De Ronde van Vlaanderen, of er moet ergens een occasioneel paasei te scoren vallen. Wie zal het worden, Wout Van Aert, Mathieu van der Poel of Julian Alaphilippe? Op deze gezegende dag kan het haast niet anders of iemand van dat triumviraat gaat met de hoogste eer lopen. Samen blinken zij nu al een gans jaar van doffe corona-ellende op, tegen beter weten in.
Neem de Tirreno-Adriatico. In pre-pandemietijden wordt 's avonds via Sporza akte genomen van de ritwinnaar van die dag. De titel volstaat meestal, er effectief op klikken is zo'n moeite - zo interessant is het nu ook weer niet. In 2021 leveren de tenoren echter dag na dag een heroïsche strijd op het scherp van de snee. De thuiswerker, hij ziet voor het eerst in maanden een straaltje licht in de duisternis. Het is afkomstig van het televisietoestel, de laatste 60 kilometer van een willekeurige Tirreno-etappe wil je niet missen. Met ook nog Pogacar en Evenepoel is de nieuwe gouden era van het wielrennen definitief ingeluid. Zoveel jong talent, zo snel. Ik denk aan een oud gezegde, specifiek toepasbaar op het wielrennen: "Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan ís het ook te mooi om waar te zijn." Tot voor afgelopen jaar geloofde ik rotsvast in die stelling. Intussen weet ik beter: het ondenkbare kan wel degelijk gebeuren.
Als schrijver komt het erop aan om altijd weer het gat in de markt te vinden, datgene wat iedereen interesseert maar waar maar zelden epistels aan worden gewijd. Een boeiend onderwerp vanuit een originele invalshoek aansnijden, dat is de kunst. Helaas is dat niet altijd even gemakkelijk, wat me heeft doen besluiten een stapje verder te gaan. Is het immers niet nog wat exclusiever om een eind weg te palaveren over iets waar geen kat van wakker ligt? Exact. Na vijf grandioze albums lanceert Lana Del Rey morgen 19 maart haar nieuwe worp. Een beter moment kan ik me niet indenken om een beetje orde te scheppen in haar repertoire. Tientallen geweldige songs zijn inmiddels met de geluidsgolven meegegeven, maar wat zijn nu eigenlijk de aller-allerbeste? Wil iemand het weten? Nee. Hier gaan we!
1. Ride (2012)
Is dit de beste song aller tijden? Misschien wel. Het is slechts uit een diep ontzag voor de rijke muziekgeschiedenis dat ik hem in de Tijdloze van Studio Brussel pas op de derde plaats parkeer, na de (toch voor de helft) eeuwige Beatles en het alles overstijgende icoon David Bowie. Ook de clip is episch. Lana is op de dool, enkel omringd door de Amerikaanse woestenij en verteerd door een schurend onbehagen. Er zit nog maar één ding op: I just ride.
2. Video Games (2011)
Ik herinner het me nog alsof het gisteren was, die keer dat 'Video Games' voor het eerst voorbijkwam - wat op zich al volstaat als argument, want ik herinner me zelfs dingen van een uur geleden niet alsof het gisteren was. Hoe dan ook, op een geschiedenisloze weekenddag in het ouderlijke huis in Hees stond de stereo in de living uitzonderlijk op Studio Brussel afgesteld. 'Video Games' knalde voor de allereerste keer door de Belgische ether, waarna de presentator meldde dat de clip al één miljoen keer bekeken was op YouTube (het was het tijdperk voor de clickfarms, nvdr). Ik spitste mijn oren om de naam van dit wonder op te vangen, spurtte naar de pc, tikte fonetisch deze Lanadeldinges in Google en voegde er diezelfde dag nog enkele tientallen views aan toe.
3. 13 Beaches (2017)
It took thirteen beaches to find one empty
But finally, it's mine
Poëzie hoeft niet altijd moeilijk te zijn. Het moet gewoon schoon zijn.
4. Love (2017)
Lana hervindt het geluk met 'Love', trekpaard van vierde cd 'Lust for live'. Nomen est omen. Zeemzoet, zonder de gebruikelijke weerhaken deze keer. De donkere gedachten zijn ver weg, de song is rechttoe rechtaan bloedmooi.
5. Mariners Apartment Complex (2019)
'Mariners Apartment Complex' bevindt zich opnieuw aan de vertrouwde kant van Lana's geluksspectrum. Het op klank gezette gebroken hart heeft het altijd al goed gedaan in de muzieklijsten, maar zelden gebeurde het met zoveel chirurgische precisie en tegelijk zo diepsnijdend als hier.
6. West Coast (2014)
'Ultraviolence', Del Rey's tweede album, is wat tussen de plooien van de geschiedenis gevallen. Na haar debuut waren de verwachtingen zo hooggespannen dat de opvolger op het gebrek aan hitpotentieel werd afgerekend. Onterecht uiteraard. Dat er niet echt uitschieters staan op de plaat, komt omdat 'Ultraviolence' alléén maar superieure songs bevat.
7. Brooklyn Baby (2014)
Ik ben nog niet helemaal uitgepraat over nummer zes of hier hebben we de volgende afvaardiging van 'Ultraviolence' al. Als dat geen waterdicht bewijs is! 'Brooklyn Baby' is een heerlijk speelse, sixties aandoende song op het snijvlak van hippie en hipster.
8. Chemtrails over the Country Club (2021)
Voorloper van de gelijknamige nieuwe cd. "Toch maar even afwachten, het kan niet elke keer prijs zijn", zeg ik tegen mezelf. Dan dit. Een dromerig meesterwerk over het leven toen we jong en onbezorgd waren. Chemtrails zijn trouwens de witte lijnen waarmee vliegtuigen de helderblauwe hemel uiteen splijten. Wat een country club exact is, daar heb ik dan weer het raden naar.
9. Norman Fucking Rockwell (2019)
Titelsong van het vijfde album. En wat voor één! Vaste prik in de auto na elke zaalvoetbalmatch, soundtrack bij een godverlaten E19 bij nacht. 'Norman Fucking Rockwell' is het beste album van de 21e eeuw. Enig minpuntje: zelfs het traject Leuven - Ekeren is net iets te kort voor zoveel schoonheid.
10. White Mustang (2017)
Mensen zouden trouwen, enkel en alleen om op 'White Mustang' de openingsdans te kunnen placeren. Vervang 'mensen' door 'ik' en je zit dicht bij de waarheid. 'Zouden' dan best ook aanpassen naar eerste persoon enkelvoud, anders is het wat slordig.
11. High by the Beach (2015)
Lekkere triphopinvloeden stuwen 'High by the Beach' vooruit, het beste nummer op 'Honeymoon'. Een ode aan het escapisme, wat we in deze tijden zeker niet afslaan.
12. Blue Jeans (2011)
Antifeministische hunkering naar het mannetjesdier. Of is het tongue in cheek en bedoelt Del Rey net het omgekeerde? Niemand die het weet, maar een briljant nummer is het zeker.
13. Hope is a dangerous thing for a woman like me to have - but I have it (2019)
Minimalistisch - bedwelmend - etherisch - speciale titel: er valt veel te zeggen over dit pareltje uit 'Norman Fucking Rockwell'. Maar eigenlijk volstaat één woord: Lana.
14. Fuck it I love you / The Greatest (2019)
Twee totaal verschillende songs, oorspronkelijk gelanceerd als double feature. God mag weten waarom, maar het maakt de keuzestress wel net iets draaglijker. Centraal thema: datgene wat er niet meer is maar we elke dag missen. Open wondes kunnen zich geen betere balsem wensen.
15. Summertime Sadness (2011)
Kiss me hard before you go
Summertime sadness
I just wanted you to know
That baby you're the best
Cadillac met open dak, de wind in de haren en cruisen maar door de Californische hills. Carpe fucking diem, tot het onvermijdelijke komt. Go Lana!
Ik herinner me de tijd dat ik titels verzinnen als een deel van het ambacht beschouwde. De nét niet te voor de hand liggende woordspeling, de vergeten referentie, het banale substantief dat uittorenend boven een lap tekst opeens een andere dimensie krijgt: het zijn kleine pleziertjes die het leven van de schrijver heel even aangenamer maken. Helaas wordt deze verstrooiing me nu al maandenlang ontnomen. Meer zelfs, het vloeit voort uit een veel groter probleem. Getrouwen uit mijn omgeving vallen bij bosjes tegenwoordig. Er rest me dan ook weinig meer dan zorgvuldig, als was ik een ambtenaar van de burgerlijke stand, de respectievelijke namen te noteren en vervolgens hun bestaan in enkele mooie woorden samen te vatten, alvorens de bekomen elegie voor eeuwig in een vergeten uithoek van het wereldwijde web te laten rondslingeren. Voor dood achtergelaten, maar in de stellige hoop dat de betrokkenen bij gelegenheid weer tot leven zullen worden gewekt, al was het maar voor even.
De volgende in het rijtje is Kira. De cocker spaniel annex stofzuiger van mijn moeder blies in de nacht van zaterdag op zondag haar laatste ademtocht uit. Daarmee komt een einde aan onze hondendynastie die begon in 1992. Scruffy, een nogal plompe labrador, kreeg in 1997 het gezelschap van Rakker, een kwieke Jack Russell. In 2008 was er Toby om de leemte op te vullen die het verscheiden van Scruffy had gelaten. Nadat ook Rakker in 2011 op de eeuwige jachtvelden ging draven, kwam tot slot Kira in ons huis wonen. Tot 2015 functioneerde ze in duo met Toby, daarna ging ze solo als familiehuisdier. Tot nu dus, 14 maart 2021. Waarschijnlijk heb ik te veel films gekeken, maar het voelt bij mij alsof er veel meer dan een dier weg is. De wijsheden, herinneringen, voorvallen, scharniermomenten en ontwikkelingen van de familie Vandevenne/Vrindts zijn decennialang van hond tot hond doorgegeven kunnen worden. Dankzij de voortdurende overlap leefden de vroegste impressies van Scruffy zo ook nog tot in Kira voort. Zelfs mijn 8-jarige ik is dus een beetje mee met Kira verdwenen.
Met al die overdadige focus op haar ambt, zou ik bijna vergeten om de spot op Kira's karakter te richten. Dat zou niet minder dan onvergeeflijk zijn. Zeggen dat ze een hond uit de duizend was is misschien overdreven, maar een hond uit de vier was ze zeker en vast. Altijd goedgeluimd, kwispelend, supersociaal maar toch steeds trouw aan haar baasje: Kira was een droom van een hond. Blaffen heb ik haar bijvoorbeeld nooit horen doen en dat strekt haar tot eer, want in 99,9% van de gevallen is dat in feite toch gewoon nutteloos. Eten deed ze des te meer. Alles wat op de grond viel belandde binnen de seconde in haar maag, zonder onderscheid qua kleur, textuur of voedingswaarde. Een autopsie zou zonder twijfel gewag maken van een zorgwekkende hoeveelheid microplastics, om over de macroplastics nog maar te zwijgen. Ze kan het maar gehad hebben. Ik wens Kira een hondenhemel vol vallende gehaktballen toe, als billijke beloning voor de voortreffelijke wijze waarop zij onze hondendynastie ten grave heeft gedragen.
De eerste blog van 2021 heeft dezelfde titel als de eerste van 2020. Enkel het suffix '(2)' geeft enige distinctie weer. Achter die haast onveranderlijke façade voltrok zich echter een rollercoaster van emoties. Virussen kwamen tot leven, familieleden stierven en alles wat voorheen een evidentie was, moest opnieuw in vraag worden gesteld. Maar het huis, dat staat er nog. Meer zelfs: de ruwbouw van een jaar geleden is zoals gehoopt uitgegroeid tot een woning met oren en poten. Al ging uiteraard ook dat niet zonder slag of stoot, zoals niets in 2020. Bloed, zweet en tranen kwamen eraan te pas om in de laatste rechte lijn de verschillende stielmannen in de aangewezen richting te stuwen - meer dan voldoende lichaamseigen vocht in elk geval om te beseffen dat het sleutel-op-de-deurprincipe echt wel het hoogst haalbare was qua zelfstandig bouwen.
Hoe dan ook, het resultaat mag er zijn. De juiste kleur verf voedt de gewenste muren, het keramieken keukentablet blinkt in de zon en hoewel we misschien geen kast van een huis hebben, hebben we wel huizen van kasten. Dat laatste is meer dan een boutade: op bepaalde plekken zijn de inbouwkasten dermate hoog dat we er zelfs vanop de bovenste trede van de trapladder niet aankunnen. Het is net daarom dat natuurlijk zoveel duiten werden neergeteld, dat we in ruil het comfort mogen krijgen om ons louter nog met first world problems te moeten bezighouden. Hoe hoger op de ladder, hoe futieler de sores.
Futiele sores: aanlokkelijker hoeft het streven voor 2021 echt niet te zijn.
Geen Werchter, geen EK, geen Olympische Spelen. Geen Eddy of Yvetje meer. Exit Maradona en Tsigalko. Kompany hing de schoenen aan de haak, Hazard hangt nog met haken en ogen aan elkaar. Dit was 2020. Snel het jaarlijkse lijstje, opdat er toch nog één zekerheid is.
Beste film: 1917; Tenet; Marriage Story
Beste song:
1. Sault - Free
2. The Weekend - Blinding Lights
3. Taylor Swift feat. Bon Iver - Exile
4. Meskerem Mees - Joe
5. The Killers - My Own Soul's Warning
6. Charles - Wasted Time
7. Sunday Rose - Our Girls
8. Lana Del Rey - Let me love you like a woman
9. The Strokes - Brooklyn Bridge to chorus
10. Celeste - Stop this flame
Beste tv: De Ideale Wereld; The Last Dance; Lance; The Queen's Gambit; Chernobyl; How to sell drugs (online)?; DARK; Exit; Big Little Lies; Tiger King; Parks and Recreation / Fleabag (Amazon)
De blogproductie in deze uitloper van 2020 blijft op peil, al is de aanleiding helaas telkens opnieuw dezelfde: dood en verderf. Voor de vierde keer in een maand valt er een overlijden te betreuren. Dit keer betreft het gelukkig een ver-van-mijn-bedshow. Of komt het integendeel nu net wel heel dichtbij? Ik weet het niet goed, de lenzen zijn troebel intussen. Feit is: Maxim Tsigalko is de volgende in de rij om er het bijltje bij neer te leggen. Net als ik 37 jaar, net als ik in een parallel universum een begenadigd voetballer, net als ik Tsigalko.
Nadat op 25 november één van de beste voetballers aller tijden ons verliet, was het op 25 december dus de beurt aan de allerbeste virtuele voetballer aller tijden. Maxim Tsigalko, een Wit-Rus met het uiterlijk van een Wit-Rus. Een creatief kapsel was niet aan hem besteed, enige andere franjes evenmin. Hij was niet sterk, was geen kopper en een man dribbelen ging hem ook niet af, maar een doelpunt maken kón hij. Althans, dat was het geval in het iconische Championship Manager '01-'02. Hoe het hem in het echte leven verging weet niemand, ik hoor van zijn dood en zie op Wikipedia dat hij tien jaar geleden al is moeten stoppen met voetballen wegens aanhoudende blessures.
Eén magere troost bij dit alles: Tsigalko leefde voor doelpunten en zal dat ook na zijn dood blijven doen. Op laptops en computers over de hele wereld zal hij nog op dagelijkse basis de netten doen trillen, tot in de eeuwigheid amen. Terzelfdertijd onderhoudt zijn naamgenoot met eenzelfde ijver een blog, die druk niet gelezen wordt op laptops en computers over de hele wereld. In de virtuele werkelijkheid zal de Wit-Russische Tsigalko het altijd halen van de Belgische, levend of niet. En zo hoort het. Rust in vrede, Maxim.
Opnieuw een blog die sober met een voornaam betiteld wordt, opnieuw een omineuze inhoud. Mijn bewering van vorige week, dat het jaar 2020 vervat zat in dat ene beeld van betraande bemondmaskerde gezichten in het funerarium, is helaas al ingehaald door de tijd, die vernielzuchtiger lijkt voort te schrijden dan ooit tevoren. Deze keer bevinden An en ik ons in de woonkamer van mijn vader. We hangen voorovergebogen over het ziekbed van Yvetje, sinds een jaar of tien zijn vriendin. Een agressieve tumor heeft haar in een week tijd onherkenbaar veranderd. Uiteindelijk zal Yvetje elf dagen na Eddy haar laatste adem uitblazen. "Dat bestaat toch niet!", blijft mijn moeder als een mantra herhalen. Maar het bestaat dus wel, in een vingerknip zijn mijn beide ouders hun partner kwijt. Na vele mooie jaren is het nu tijd voor inktzwarte weken, waarna hopelijk nog vele vermoedelijk minder mooie jaren zullen volgen.
Dat Yvetje een kleurrijk figuur was, is een open deur intrappen. Een spraakwaterval zonder weerga was ze, een vat vol met anekdotes die steeds tientallen zijwegen insloegen, waardoor elk alledaags voorval al snel verwerd tot een onontwarbaar kluwen. Ondanks een nauwelijks te behappen woordenstroom bleef ze zo tot op de laatste dag evengoed een enigma. Wat heeft ze gestudeerd, waar heeft ze zoal gewerkt, hoeveel ex-mannen zijn er precies gestorven, hoeveel broers zijn er nog in leven? Noch ik, noch An, noch mijn broer weten er het fijne van. Het vermoeden is donkerbruin dat zelfs mijn vader weinig benul heeft van de droge feiten. Meestal tetterde Yvetje een eind weg, keken wij haar onbegrijpend aan en gaf mijn pa hoofdschuddend blijk van zijn visie op haar werkelijkheid.
Onrechtstreeks heeft die houding helaas bijgedragen aan haar veel te vroege afscheid. Liever dan een gediplomeerde dokter te consulteren, gaf Yvetje steeds opnieuw een eigen interpretatie aan haar medische toestand. Op basis van empirische waarnemingen, bevindingen van kennissen en theorieën van het wereldwijde web stelde ze haar hoogstpersoonlijke diagnose, die onveranderlijk dramatisch was. Aftoetsen met een specialist was zelfs niet nodig, het was dramatisch en daarmee basta. Ten langen leste had ze het bij het rechte eind, al bleek de combinatie van haar grote gelijk met een diepgeworteld wantrouwen in de medische instituten niet echt heilzaam.
Wat we sowieso zeker nooit zullen vergeten, was haar oprechte hang naar gezelligheid en familiale warmte. Haar klaterende lach echoot op welbepaalde geluidsgolven ongetwijfeld nog na, sommige honden kunnen er nog jaren van genieten. De talloze pogingen om mijn vader uit zijn zo gekoesterde schulp te krijgen waren aandoenlijk, de eend die we elk jaar voorgeschoteld kregen met Kerstmis was heerlijk. Onze gedachten zijn dan ook bij Yvetje, hoewel in voortdurende tweestrijd met Eddy. Het ontbreken van exclusiviteit in het rouwverwerkingsproces, dat is het echte drama van deze tijd.
We bevinden ons in het Bilzerse funerarium. De aanwezigen zijn de naasten van Eddy, sinds twaalf jaar de vriend van mijn moeder. Ik kijk rond me en zie betraande gezichten, voor de helft bedekt door mondmaskers waaronder vermoedelijk snottebellen schuilgaan. Het jaar 2020 vervat in één beeld. Bescherming blijft aangewezen, want als dit verdoemde jaar ons iets heeft geleerd, dan wel dat het altijd nog erger kan.
Zoals in de meest arglistige casino's begon het allemaal nochtans met een meevaller. Januari was nog niet goed afgetrapt of An en ik stootten pardoes op ons droomhuis, alle budgettaire beperkingen in acht genomen. Wat we niet wisten was dat er toen al op de achtergrond een virus smeulde, geduldig zijn kans afwachtend in het verborgene. Algauw sloten cafés en restaurants, werd Rock Werchter geannuleerd, werden het EK en de Olympische Spelen uitgesteld. Eén na één gingen alle uitlaatkleppen dicht. Wat overbleef was het kerngezin, dat op eigen kracht een almaar opschuivende eindmeet moet zien te bereiken.
Die eindmeet zal niet meer voor Eddy zijn. Hoewel het virus waarvan sprake niet de ultieme boosdoener was, woog de alomvattende aanwezigheid ervan ontegensprekelijk op zijn laatste levensjaar. Een ander afscheid had hij al zeker verdiend. Eentje met toeters en bellen, in plaats van mondmaskers en snottebellen. Ik zit het allemaal te overpeinzen terwijl ik met mijn moeder door het desolate Zuid-Limburgse coronalandschap rijd. Het is donker en koud en het Belgenland maakt zich stilaan op voor de avondklok, maar er dienen doodsbrieven te worden rondgebracht. Radio 1 meldt dat Anderlecht alsnog de overwinning heeft laten schieten tegen Zulte-Waregem. Soms kan ook tristesse tot in het kleinste detail juist zitten.
Diego Armando Maradona is niet meer. Dit vervloekte jaar 2020 richt alles en iedereen te gronde, dus de grootste voetballer aller tijden kon er ook nog wel bij. Al moeten we toegeven dat de Diego Armando Maradona in kwestie wel een aardig handje toegestoken heeft als het aankwam op het faciliteren van zijn ondergang, 2020 treft nu ook niet alle schuld. Diego at te graag, dronk te graag, rookte te graag en snoof te graag. Leefde te graag eigenlijk, iets wat een mens nu eenmaal eerder vroeg dan laat met zijn leven bekoopt.
Zei ik in de vorige alinea 'de grootste voetballer aller tijden', dan bedoelde ik natuurlijk niet echt de grootste voetballer aller tijden. Er was namelijk Pelé en er zijn namelijk Ronaldo en, vooral, Messi. Over die laatste schreef ik op 11 maart 2012(!) reeds het volgende:
Hij brengt in de praktijk wat ik met FIFA '95 op de Sega kon: door als een krankzinnige op de 'B'-toets te rammen drie keer sneller lopen dan de tegenstanders. Waar het esthetische aspect er onherroepelijk bij inschoot in het Sega-tijdperk, heeft Messi in het real life-tijdperk de schoonheid gracieus in zijn spel verweven. De bal plakt aan zijn voet en vice versa; dankzij kattenpootjes links en rechts tolt hij voorbij wanhopige verdedigers; in geval van ook maar een meter ruimte in de buurt van de backlijn deponeert hij de bal clean tegen de netten.
[...]
Aan het ogenschijnlijke gemak herkent men de ware kunstenaar. Mijn besluit is voor de gelegenheid een oekaze die geen tegenspraak verdraagt. Messi is de beste voetballer aller tijden. Messi is de grootste sportman aller tijden. Messi is de voornaamste hedendaagse kunstenaar. Op zijn minst.
De goede verstaander zal begrepen hebben dat deze post van meer dan acht jaar geleden dateert. Toen al was Messi buitenaards, en eigenlijk is hij dat tot op vandaag altijd gebleven. Bij Maradona is dat anders. Hij is een product van de jaren 80 en de vroege jaren 90, een tijdsgewricht dat erop gebrand was helden te maken en te kraken, liefst met zo weinig mogelijk interval tussen. De rush van Maradona tegen de Engelsen zal altijd beter zijn dan die van Messi tegen willekeurig welk team, zoals de Luik-Bastenaken-Luik van Frank Vandenbroucke altijd die van Philippe Gilbert zal overtreffen. De herinneringen zijn even troebel als de korrelige beelden die ons vanop zuidelijke Mondiales of Ardense toppen bereikten, en bovendien krijgt de nostalgie steeds het voordeel van de twijfel wanneer er hiaten in het geheugen opgevuld dienen te worden. Diego Armando Maradona mag zich dus met recht en reden de grootste voetballer aller tijden noemen, voor deze ene keer.
De grens tussen lachen en huilen is soms dun. Geheelonthouder Trump bediende zich in de loop van zijn presidentschap van meer overdrijvingen, leugens en klinkklare onzin in al zijn facetten dan Schele René aan de toog van zijn staminee tijdens zijn gehele leven. Tweets mogen dan beperkt zijn tot 280 tekens, The Donald slaagde er immer in om die gelimiteerde ruimte zo efficiënt mogelijk dicht te plamuren met onwaarheden. Of vaker nog: wartaal, geen zinnig mens kon begrijpen welk punt meneer de president nu weer trachtte te maken - of was hij gewoon per abuis op zijn mobieltje gaan zitten? Af en toe viel er dus best meewarig te grijnzen met dit staaltje reality tv, zoals we ook weleens doen met zijn gedistingeerdere tegenhangers in bijvoorbeeld Temptation Island. Anderzijds wringt het toch wel een béétje dat 71 miljoen Amerikanen (and counting - pun intended) dit voldoende vonden om hem nogmaals te belonen met vier extra jaren als machtigste man op aarde. Zo nu en dan, als ik niks anders te doen heb dan me af te vragen in wat voor wereld we nu eigenlijk leven, welt de vraag 'In wat voor wereld leven we nu eigenlijk?' dan ook onmiskenbaar op.
Gelukkig is er steeds weer Trump om mijn gedachten te verzetten. Zijn orgelpunt was ronduit fenomenaal te noemen. Hij zou het er niet bij laten, dat verlies tegen Biden. Wat heb je nu aan die hele democratie als opeens blijkt dat net iets meer dan de helft van het volk een greintje gezond verstand in zijn kop heeft? Juist, niks. Procederen dan maar. Maandag vond de lang aangekondigde persconferentie van zijn legal team plaats, het puikje van zijn adviseurs onder leiding van Rudy Giuliani. In de Four Seasons. Ja toch, de Four Seasons hé? Rudy? Rudy!?
De scène die zich die maandag in kwestie ontrolt lijkt zo weggelopen uit 'Better Call Saul'. Geprangd tussen een seksshop en een crematorium bevindt zich een mistroostige hangar met een op het eerste gezicht onbestemde lotsbestemming. Het clientèle van deze detailhandelaars kan met hun wagen terecht op het aanpalende parkeerterrein, louter bestaande uit betonrot en door roest verteerde uitspansels. De aanhoudende wind voorziet in een gestage aanvoer van zwerfvuil. Deze charmante setting wordt voor de gelegenheid opgefleurd met enige Trump-stickers en een katheder waarrond gefrustreerde mannetjes in pak en das zich verzameld hebben. Want vergis jullie niet, achter de neergelaten luiken van de hangar gaat wel degelijk dé Four Seasons schuil. Four Seasons Total Landscaping met name, een plantenzaak die wijd en zijd bekend is in bepaalde buitenwijken van Philadelphia. Het is - uiteraard - geen toeval dat het Trump-team net deze plaats heeft uitgekozen om Amerikaanse geschiedenis te schrijven!
Dat laatste is geen ironie. Het was effectief geen toeval maar slechts een staaltje van Trump-logica. Of moet ik zeggen Trump-genialiteit? Nee, bij nader inzien kies ik toch maar voor het neutralere 'Trump-logica'. Lang op voorhand had de president rondgetoeterd dat zijn moment de gloire in het Four Seasons zou plaatsvinden. Als man van zijn woord moest en zou die persconferentie dus ook daar doorgaan. Enige probleem: de gelijknamige hotelketen was dit idee helemaal niet genegen. Het is op dat moment dat dus het bovenstaande plan-B in werking trad: we zoeken gewoon iets dat dezelfde naam draagt, zoveel verschil zal dat nu toch ook niet maken? Wel?
De tweede lockdown heeft bijna zijn eerste week achter de kiezen. De ontspanningsmogelijkheden tijdens zo'n lockdown zijn legio: wandelen, fietsen en, euh, wandelen met de fiets. Geen wonder dus dat ik de nacht van 3 op 4 november met rood in mijn agenda had gemarkeerd. Niet alleen is het goed voor het geweten om toch íets in die agenda van dit vermaledijde jaar te markeren, teneinde alsnog return on investment te krijgen voor mijn tien gespendeerde euro's, ook was dit uiteraard de nacht van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Biden versus Trump. De seniele oude man versus een veel erger alternatief, die zijn onkunde al vier jaar lang tentoon heeft mogen spreiden. Mijn voorkeur was dus duidelijk.
Verlekkerd ga ik ervoor zitten rond middernacht, dat de grens markeert tussen 3 en 4 november. De resultaten van Florida worden al rond twee uur verwacht, dus mogelijk zou Biden al zeer snel zijn schaapjes op het droge hebben. Beetje jammer, je wil er toch iets van maken zo één keer om de vier jaar, in coronatijden dan nog. CNN start in elk geval als een speer. De Key State Alerts volgen elkaar in sneltempo op, terwijl John King zich uitleeft aan zijn magic wall. De verhoopte (maar eigenlijk dus ook een beetje gevreesde) Florida-doorbraak blijft uit. Net als in een tiental andere staten is de situatie too close to call. Nog even geduld hebben dan maar.
Vierentwintig uur later maak ik de optelsom in mijn hoofd: ik moet nu ongeveer een 20-tal uur aan CNN plakken. Afwisselend via tv en via de stream op gsm - geen televisie op het toilet, weet je wel. Objectief gezien gebeurt er helemaal niets meer. De tellers in de kiesbureaus zijn gaan maffen en zullen wel zien hoe laat ze er de volgende dag weer aan beginnen. Of de dag erna. Niettemin blijf ik aan het scherm gekluisterd. Met onverminderd enthousiasme raast John King door de verschillende counties, wijst ons op het openstaande stemmenpotentieel en schetst voor de honderdtwintigste keer (ik wou eerst 'miljoenste' keer schrijven, maar waarom die overdrijving gebruiken als honderdtwintig keer zelfs geen overschatting is?) de verschillende opties voor het path to glory, zonder ook maar één seconde de indruk te wekken dat hij oude informatie aan het herkauwen is. Opnieuw een Key State Alert mensen! Opnieuw een prikkel in mijn hersenen. Niets veranderd zo blijkt, zoals de vorige vijf uur. Maar toch wil ik méér van dit. Wie dacht dat de voormalige puntentelling van het Eurovisiesongfestival het summum van scorebordverslaving was (ik), moet zijn mening herzien (ik). Het genot wordt hier simpelweg aanmerkelijk langer gerokken.
Noot: bij het ter perse gaan van deze blog, 48 uur na de start van de festiviteiten, zijn vijf staten nog niet toegewezen. De nieuwe president is nog niet bekend. CNN speelt op de achtergrond. Het zal niet lang meer duren.
Winter is coming. Nog een geluk dat de meest banale openingszin bij deze wel al achter ons ligt, of een mens zou nog droevig worden. De befaamde tweede golf is aan land gekomen en sleurt alles op zijn weg mee. De besmettingen rijzen de pan uit, waarna ziekenhuisopnames en overlijdens getrouw volgen. Enkel deze blog bleef wat achter. Waar ik bij de eerste golf nog met mijn botten in het veld verslag stond te doen, in de veronderstelling dat er een waardevol tijdsdocument voor mijn en andermans toekomstige kleinkinderen tot stand werd gebracht, heeft de nieuwsgierigheid nu plaatsgemaakt voor gewenning. Mocht ik een jaar of 75 geleden in het Achterhuis hebben gebivakkeerd, mijn dagboek zou menig lezer op zijn honger hebben laten zitten. Na een week of drie zou ik die hele Tweede Wereldoorlog wel hebben gezien, dat lijkt wel zeker.
Een deel van de verklaring voor mijn lethargie schuilt in de zoveelste comeback van het vergif genaamd Championship Manager 01/02. Hoe gaat dat, in zo'n coronacrisis? Eén moment van onbezonnenheid en je hangt er weer aan vast, dat moet ik niet uitleggen. Hoewel, misschien moet ik het toch uitleggen. Teneinde de waarheid iets dichter te benaderen, moet ik toegeven dat het eerder om een cluster van momenten van onbezonnenheid ging. Niet alleen diende het spel gedownload te worden, ook een patch, een data update en een crack moesten naar mijn laptop worden geloodst. Ik had in principe dus tijd genoeg om in de loop van het proces tot inkeer te komen. En oh ja, extra kanttekening misschien: omdat het spel niet gespeeld kan worden op mijn werklaptop, heb ik maar ineens een nieuwe laptop ook aangeschaft. Enkel en alleen om dat spel te spelen dus. Of zoals ik al zei: een cluster van momenten van onbezonnenheid
Strafste van al is misschien dat CM 01/02 effectief slechts een deel van de verklaring voor mijn povere crisisverslaggeving is. Op het gevaar af te vroeg victorie te kraaien, ga ik het hier toch poneren: ik ben niet meer zo verslaafd als vroeger. De nieuwbakken laptop ligt intussen al weken stof te vergaren in... ja, waar lígt die eigenlijk? Ik kom er nog op terug. Het feit dat het spel geregeld crasht draagt in elk geval niet bij aan de vroegere charme. Met de klap kan ik me niet meer onvoorwaardelijk onderdompelen in een wereld waarin mondiale voetbaldominantie louter afhangt van geschreven standaardzinnetjes die opflakkeren tijdens de matchen, kan je nagaan. Nu ook de cafés en restaurants gesloten zijn, de krenten uit de Netflix-pap geplukt en ik gezworen heb (tijdelijk) geen matchen meer te volgen van RSC Anderlecht, is het vacuüm stilaan compleet. Er zit weinig anders op dan alsnog de chroniqueur van deze tweede golf te worden.
