Dag op dag dertig jaar geleden - of toch zeker jaar op jaar dertig jaar geleden - hangt mijn moeder aan de lijn met Mariëlle, een goede vriendin van haar en tevens moeder van mijn beste vriend Jeroen. Plots richt ze zich tot de jonge Tsigalko, die op de mat in de living driftig de bruine tegen de groene soldaatjes laat vechten. Het was 1991 en de kinderlijke fantasie had geen boodschap aan glasnost en perestrojka: dood aan die vuile communisten! 

"Tsigalko!" Lap, eerst Gorbatsjov, nu mijn moeder die de pret komt verstoren. "Mariëlle vraagt of ge ook mee wilt gaan voetballen bij Vroenhoven. Jeroen gaat ook."

Ik antwoord ja om ervan af te zijn en verleg mijn focus opnieuw naar het strijdtoneel, want met die Russen ben je nooit klaar. Later, toen ik hieraan terugdacht, bijvoorbeeld op 10 mei 2021, begon het me te dagen dat ik hiermee de ironie van ons bestaan heb gecapteerd: in het beste geval hangen we hier tientallen jaren rond, maar niet zelden worden de diepste voren in ons leven getrokken door schijnbaar willekeurige opwellingen, meer gedreven door onverschilligheid dan door wat anders, zonder dat er zelfs maar zoiets als buikgevoel aan te pas komt. Je zegt ja terwijl dit net zo goed nee had kunnen zijn, waarna de gevolgen van deze beslissing doorheen de rest van de levenswandel geweven worden.

Het stadium waar ik nu ben aanbeland is dat van de machtsoverdracht. Mijn voetbalschoenen hebben al meer kilometers afgelegd dan ze nog te gaan hebben, het is tijd om uit te kijken naar verse voeten om ze te vullen. Ik moet naar Mariëlle bellen, Alesso kwansuis de existentiële vraag stellen en hem vervolgens vastpinnen op zijn terloopse antwoord. Vertaald naar deze tijd: zijn beste vriendje Lasse als stichtend voorbeeld aanhalen en verder rekenen op de zich altijd maar weer herhalende geschiedenis. Zo gezegd, zo gedaan. Na op enkele trainingen bij FC Ekeren vooral zijn enthousiasme geëtaleerd te hebben, werd Alesso's aansluitingsformulier voor het komende seizoen vandaag in orde gebracht. De opvolging is dus verzekerd. En mocht er toch iets misgaan, dan is hij in elk geval verzekerd.

Snel, iets om ons aan op te trekken! Wel, dat treft: morgenochtend zullen wij allen ontwaken op de dag van Vlaanderens Mooiste, één van die zeldzame ochtendstonden met goud in de monden. Paaszondag staat in dit seculiere tijdsgewricht exclusief in het teken van De Ronde van Vlaanderen, of er moet ergens een occasioneel paasei te scoren vallen. Wie zal het worden, Wout Van Aert, Mathieu van der Poel of Julian Alaphilippe? Op deze gezegende dag kan het haast niet anders of iemand van dat triumviraat gaat met de hoogste eer lopen. Samen blinken zij nu al een gans jaar van doffe corona-ellende op, tegen beter weten in. 

Neem de Tirreno-Adriatico. In pre-pandemietijden wordt 's avonds via Sporza akte genomen van de ritwinnaar van die dag. De titel volstaat meestal, er effectief op klikken is zo'n moeite - zo interessant is het nu ook weer niet. In 2021 leveren de tenoren echter dag na dag een heroïsche strijd op het scherp van de snee. De thuiswerker, hij ziet voor het eerst in maanden een straaltje licht in de duisternis. Het is afkomstig van het televisietoestel, de laatste 60 kilometer van een willekeurige Tirreno-etappe wil je niet missen. Met ook nog Pogacar en Evenepoel is de nieuwe gouden era van het wielrennen definitief ingeluid. Zoveel jong talent, zo snel. Ik denk aan een oud gezegde, specifiek toepasbaar op het wielrennen: "Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan ís het ook te mooi om waar te zijn." Tot voor afgelopen jaar geloofde ik rotsvast in die stelling. Intussen weet ik beter: het ondenkbare kan wel degelijk gebeuren.

De volgende in het rijtje is Kira. De cocker spaniel annex stofzuiger van mijn moeder blies in de nacht van zaterdag op zondag haar laatste ademtocht uit. Daarmee komt een einde aan onze hondendynastie die begon in 1992. Scruffy, een nogal plompe labrador, kreeg in 1997 het gezelschap van Rakker, een kwieke Jack Russell. In 2008 was er Toby om de leemte op te vullen die het verscheiden van Scruffy had gelaten. Nadat ook Rakker in 2011 op de eeuwige jachtvelden ging draven, kwam tot slot Kira in ons huis wonen. Tot 2015 functioneerde ze in duo met Toby, daarna ging ze solo als familiehuisdier. Tot nu dus, 14 maart 2021. Waarschijnlijk heb ik te veel films gekeken, maar het voelt bij mij alsof er veel meer dan een dier weg is. De wijsheden, herinneringen, voorvallen, scharniermomenten en ontwikkelingen van de familie Vandevenne/Vrindts zijn decennialang van hond tot hond doorgegeven kunnen worden. Dankzij de voortdurende overlap leefden de vroegste impressies van Scruffy zo ook nog tot in Kira voort. Zelfs mijn 8-jarige ik is dus een beetje mee met Kira verdwenen.

Met al die overdadige focus op haar ambt, zou ik bijna vergeten om de spot op Kira's karakter te richten. Dat zou niet minder dan onvergeeflijk zijn. Zeggen dat ze een hond uit de duizend was is misschien overdreven, maar een hond uit de vier was ze zeker en vast. Altijd goedgeluimd, kwispelend, supersociaal maar toch steeds trouw aan haar baasje: Kira was een droom van een hond. Blaffen heb ik haar bijvoorbeeld nooit horen doen en dat strekt haar tot eer, want in 99,9% van de gevallen is dat in feite toch gewoon nutteloos. Eten deed ze des te meer. Alles wat op de grond viel belandde binnen de seconde in haar maag, zonder onderscheid qua kleur, textuur of voedingswaarde. Een autopsie zou zonder twijfel gewag maken van een zorgwekkende hoeveelheid microplastics, om over de macroplastics nog maar te zwijgen. Ze kan het maar gehad hebben. Ik wens Kira een hondenhemel vol vallende gehaktballen toe, als billijke beloning voor de voortreffelijke wijze waarop zij onze hondendynastie ten grave heeft gedragen.

Hoe dan ook, het resultaat mag er zijn. De juiste kleur verf voedt de gewenste muren, het keramieken keukentablet blinkt in de zon en hoewel we misschien geen kast van een huis hebben, hebben we wel huizen van kasten. Dat laatste is meer dan een boutade: op bepaalde plekken zijn de inbouwkasten dermate hoog dat we er zelfs vanop de bovenste trede van de trapladder niet aankunnen. Het is net daarom dat natuurlijk zoveel duiten werden neergeteld, dat we in ruil het comfort mogen krijgen om ons louter nog met first world problems te moeten bezighouden. Hoe hoger op de ladder, hoe futieler de sores. 

Futiele sores: aanlokkelijker hoeft het streven voor 2021 echt niet te zijn.

Beste film: 1917; Tenet; Marriage Story

Beste song:

1. Sault - Free

2. The Weekend - Blinding Lights

3. Taylor Swift feat. Bon Iver - Exile

4. Meskerem Mees - Joe

5. The Killers - My Own Soul's Warning

6. Charles - Wasted Time

7. Sunday Rose - Our Girls

8. Lana Del Rey - Let me love you like a woman

9. The Strokes - Brooklyn Bridge to chorus

10. Celeste - Stop this flame

Beste tv: De Ideale Wereld; The Last Dance; Lance; The Queen's Gambit; Chernobyl; How to sell drugs (online)?; DARK; Exit; Big Little Lies; Tiger King; Parks and Recreation / Fleabag (Amazon)

Wat wens ik mezelf toe in 2021?

Minder 2020.

De blogproductie in deze uitloper van 2020 blijft op peil, al is de aanleiding helaas telkens opnieuw dezelfde: dood en verderf. Voor de vierde keer in een maand valt er een overlijden te betreuren. Dit keer betreft het gelukkig een ver-van-mijn-bedshow. Of komt het integendeel nu net wel heel dichtbij? Ik weet het niet goed, de lenzen zijn troebel intussen. Feit is: Maxim Tsigalko is de volgende in de rij om er het bijltje bij neer te leggen. Net als ik 37 jaar, net als ik in een parallel universum een begenadigd voetballer, net als ik Tsigalko. 

Nadat op 25 november één van de beste voetballers aller tijden ons verliet, was het op 25 december dus de beurt aan de allerbeste virtuele voetballer aller tijden. Maxim Tsigalko, een Wit-Rus met het uiterlijk van een Wit-Rus. Een creatief kapsel was niet aan hem besteed, enige andere franjes evenmin. Hij was niet sterk, was geen kopper en een man dribbelen ging hem ook niet af, maar een doelpunt maken kón hij. Althans, dat was het geval in het iconische Championship Manager '01-'02. Hoe het hem in het echte leven verging weet niemand, ik hoor van zijn dood en zie op Wikipedia dat hij tien jaar geleden al is moeten stoppen met voetballen wegens aanhoudende blessures.

Eén magere troost bij dit alles: Tsigalko leefde voor doelpunten en zal dat ook na zijn dood blijven doen. Op laptops en computers over de hele wereld zal hij nog op dagelijkse basis de netten doen trillen, tot in de eeuwigheid amen. Terzelfdertijd onderhoudt zijn naamgenoot met eenzelfde ijver een blog, die druk niet gelezen wordt op laptops en computers over de hele wereld. In de virtuele werkelijkheid zal de Wit-Russische Tsigalko het altijd halen van de Belgische, levend of niet. En zo hoort het. Rust in vrede, Maxim.

Dat Yvetje een kleurrijk figuur was, is een open deur intrappen. Een spraakwaterval zonder weerga was ze, een vat vol met anekdotes die steeds tientallen zijwegen insloegen, waardoor elk alledaags voorval al snel verwerd tot een onontwarbaar kluwen. Ondanks een nauwelijks te behappen woordenstroom bleef ze zo tot op de laatste dag evengoed een enigma. Wat heeft ze gestudeerd, waar heeft ze zoal gewerkt, hoeveel ex-mannen zijn er precies gestorven, hoeveel broers zijn er nog in leven? Noch ik, noch An, noch mijn broer weten er het fijne van. Het vermoeden is donkerbruin dat zelfs mijn vader weinig benul heeft van de droge feiten. Meestal tetterde Yvetje een eind weg, keken wij haar onbegrijpend aan en gaf mijn pa hoofdschuddend blijk van zijn visie op haar werkelijkheid.

Onrechtstreeks heeft die houding helaas bijgedragen aan haar veel te vroege afscheid. Liever dan een gediplomeerde dokter te consulteren, gaf Yvetje steeds opnieuw een eigen interpretatie aan haar medische toestand. Op basis van empirische waarnemingen, bevindingen van kennissen en theorieën van het wereldwijde web stelde ze haar hoogstpersoonlijke diagnose, die onveranderlijk dramatisch was. Aftoetsen met een specialist was zelfs niet nodig, het was dramatisch en daarmee basta. Ten langen leste had ze het bij het rechte eind, al bleek de combinatie van haar grote gelijk met een diepgeworteld wantrouwen in de medische instituten niet echt heilzaam. 

Wat we sowieso zeker nooit zullen vergeten, was haar oprechte hang naar gezelligheid en familiale warmte. Haar klaterende lach echoot op welbepaalde geluidsgolven ongetwijfeld nog na, sommige honden kunnen er nog jaren van genieten. De talloze pogingen om mijn vader uit zijn zo gekoesterde schulp te krijgen waren aandoenlijk, de eend die we elk jaar voorgeschoteld kregen met Kerstmis was heerlijk. Onze gedachten zijn dan ook bij Yvetje, hoewel in voortdurende tweestrijd met Eddy. Het ontbreken van exclusiviteit in het rouwverwerkingsproces, dat is het echte drama van deze tijd.

We bevinden ons in het Bilzerse funerarium. De aanwezigen zijn de naasten van Eddy, sinds twaalf jaar de vriend van mijn moeder. Ik kijk rond me en zie betraande gezichten, voor de helft bedekt door mondmaskers waaronder vermoedelijk snottebellen schuilgaan. Het jaar 2020 vervat in één beeld. Bescherming blijft aangewezen, want als dit verdoemde jaar ons iets heeft geleerd, dan wel dat het altijd nog erger kan. 

Zoals in de meest arglistige casino's begon het allemaal nochtans met een meevaller. Januari was nog niet goed afgetrapt of An en ik stootten pardoes op ons droomhuis, alle budgettaire beperkingen in acht genomen. Wat we niet wisten was dat er toen al op de achtergrond een virus smeulde, geduldig zijn kans afwachtend in het verborgene. Algauw sloten cafés en restaurants, werd Rock Werchter geannuleerd, werden het EK en de Olympische Spelen uitgesteld. Eén na één gingen alle uitlaatkleppen dicht. Wat overbleef was het kerngezin, dat op eigen kracht een almaar opschuivende eindmeet moet zien te bereiken.

Die eindmeet zal niet meer voor Eddy zijn. Hoewel het virus waarvan sprake niet de ultieme boosdoener was, woog de alomvattende aanwezigheid ervan ontegensprekelijk op zijn laatste levensjaar. Een ander afscheid had hij al zeker verdiend. Eentje met toeters en bellen, in plaats van mondmaskers en snottebellen. Ik zit het allemaal te overpeinzen terwijl ik met mijn moeder door het desolate Zuid-Limburgse coronalandschap rijd. Het is donker en koud en het Belgenland maakt zich stilaan op voor de avondklok, maar er dienen doodsbrieven te worden rondgebracht. Radio 1 meldt dat Anderlecht alsnog de overwinning heeft laten schieten tegen Zulte-Waregem. Soms kan ook tristesse tot in het kleinste detail juist zitten. 

Zei ik in de vorige alinea 'de grootste voetballer aller tijden', dan bedoelde ik natuurlijk niet echt de grootste voetballer aller tijden. Er was namelijk Pelé en er zijn namelijk Ronaldo en, vooral, Messi. Over die laatste schreef ik op 11 maart 2012(!) reeds het volgende:

Hij brengt in de praktijk wat ik met FIFA '95 op de Sega kon: door als een krankzinnige op de 'B'-toets te rammen drie keer sneller lopen dan de tegenstanders. Waar het esthetische aspect er onherroepelijk bij inschoot in het Sega-tijdperk, heeft Messi in het real life-tijdperk de schoonheid gracieus in zijn spel verweven. De bal plakt aan zijn voet en vice versa; dankzij kattenpootjes links en rechts tolt hij voorbij wanhopige verdedigers; in geval van ook maar een meter ruimte in de buurt van de backlijn deponeert hij de bal clean tegen de netten.

De goede verstaander zal begrepen hebben dat deze post van meer dan acht jaar geleden dateert. Toen al was Messi buitenaards, en eigenlijk is hij dat tot op vandaag altijd gebleven. Bij Maradona is dat anders. Hij is een product van de jaren 80 en de vroege jaren 90, een tijdsgewricht dat erop gebrand was helden te maken en te kraken, liefst met zo weinig mogelijk interval tussen. De rush van Maradona tegen de Engelsen zal altijd beter zijn dan die van Messi tegen willekeurig welk team, zoals de Luik-Bastenaken-Luik van Frank Vandenbroucke altijd die van Philippe Gilbert zal overtreffen. De herinneringen zijn even troebel als de korrelige beelden die ons vanop zuidelijke Mondiales of Ardense toppen bereikten, en bovendien krijgt de nostalgie steeds het voordeel van de twijfel wanneer er hiaten in het geheugen opgevuld dienen te worden. Diego Armando Maradona mag zich dus met recht en reden de grootste voetballer aller tijden noemen, voor deze ene keer.

De grens tussen lachen en huilen is soms dun. Geheelonthouder Trump bediende zich in de loop van zijn presidentschap van meer overdrijvingen, leugens en klinkklare onzin in al zijn facetten dan Schele René aan de toog van zijn staminee tijdens zijn gehele leven. Tweets mogen dan beperkt zijn tot 280 tekens, The Donald slaagde er immer in om die gelimiteerde ruimte zo efficiënt mogelijk dicht te plamuren met onwaarheden. Of vaker nog: wartaal, geen zinnig mens kon begrijpen welk punt meneer de president nu weer trachtte te maken - of was hij gewoon per abuis op zijn mobieltje gaan zitten? Af en toe viel er dus best meewarig te grijnzen met dit staaltje reality tv, zoals we ook weleens doen met zijn gedistingeerdere tegenhangers in bijvoorbeeld Temptation Island. Anderzijds wringt het toch wel een béétje dat 71 miljoen Amerikanen (and counting - pun intended) dit voldoende vonden om hem nogmaals te belonen met vier extra jaren als machtigste man op aarde. Zo nu en dan, als ik niks anders te doen heb dan me af te vragen in wat voor wereld we nu eigenlijk leven, welt de vraag 'In wat voor wereld leven we nu eigenlijk?' dan ook onmiskenbaar op.

Gelukkig is er steeds weer Trump om mijn gedachten te verzetten. Zijn orgelpunt was ronduit fenomenaal te noemen. Hij zou het er niet bij laten, dat verlies tegen Biden. Wat heb je nu aan die hele democratie als opeens blijkt dat net iets meer dan de helft van het volk een greintje gezond verstand in zijn kop heeft? Juist, niks. Procederen dan maar. Maandag vond de lang aangekondigde persconferentie van zijn legal team plaats, het puikje van zijn adviseurs onder leiding van Rudy Giuliani. In de Four Seasons. Ja toch, de Four Seasons hé? Rudy? Rudy!?

De scène die zich die maandag in kwestie ontrolt lijkt zo weggelopen uit 'Better Call Saul'. Geprangd tussen een seksshop en een crematorium bevindt zich een mistroostige hangar met een op het eerste gezicht onbestemde lotsbestemming. Het clientèle van deze detailhandelaars kan met hun wagen terecht op het aanpalende parkeerterrein, louter bestaande uit betonrot en door roest verteerde uitspansels. De aanhoudende wind voorziet in een gestage aanvoer van zwerfvuil. Deze charmante setting wordt voor de gelegenheid opgefleurd met enige Trump-stickers en een katheder waarrond gefrustreerde mannetjes in pak en das zich verzameld hebben. Want vergis jullie niet, achter de neergelaten luiken van de hangar gaat wel degelijk dé Four Seasons schuil. Four Seasons Total Landscaping met name, een plantenzaak die wijd en zijd bekend is in bepaalde buitenwijken van Philadelphia. Het is - uiteraard - geen toeval dat het Trump-team net deze plaats heeft uitgekozen om Amerikaanse geschiedenis te schrijven!

Dat laatste is geen ironie. Het was effectief geen toeval maar slechts een staaltje van Trump-logica. Of moet ik zeggen Trump-genialiteit? Nee, bij nader inzien kies ik toch maar voor het neutralere 'Trump-logica'. Lang op voorhand had de president rondgetoeterd dat zijn moment de gloire in het Four Seasons zou plaatsvinden. Als man van zijn woord moest en zou die persconferentie dus ook daar doorgaan. Enige probleem: de gelijknamige hotelketen was dit idee helemaal niet genegen. Het is op dat moment dat dus het bovenstaande plan-B in werking trad: we zoeken gewoon iets dat dezelfde naam draagt, zoveel verschil zal dat nu toch ook niet maken? Wel?

Verlekkerd ga ik ervoor zitten rond middernacht, dat de grens markeert tussen 3 en 4 november. De resultaten van Florida worden al rond twee uur verwacht, dus mogelijk zou Biden al zeer snel zijn schaapjes op het droge hebben. Beetje jammer, je wil er toch iets van maken zo één keer om de vier jaar, in coronatijden dan nog. CNN start in elk geval als een speer. De Key State Alerts volgen elkaar in sneltempo op, terwijl John King zich uitleeft aan zijn magic wall. De verhoopte (maar eigenlijk dus ook een beetje gevreesde) Florida-doorbraak blijft uit. Net als in een tiental andere staten is de situatie too close to call. Nog even geduld hebben dan maar.

Een deel van de verklaring voor mijn lethargie schuilt in de zoveelste comeback van het vergif genaamd Championship Manager 01/02. Hoe gaat dat, in zo'n coronacrisis? Eén moment van onbezonnenheid en je hangt er weer aan vast, dat moet ik niet uitleggen. Hoewel, misschien moet ik het toch uitleggen. Teneinde de waarheid iets dichter te benaderen, moet ik toegeven dat het eerder om een cluster van momenten van onbezonnenheid ging. Niet alleen diende het spel gedownload te worden, ook een patch, een data update en een crack moesten naar mijn laptop worden geloodst. Ik had in principe dus tijd genoeg om in de loop van het proces tot inkeer te komen. En oh ja, extra kanttekening misschien: omdat het spel niet gespeeld kan worden op mijn werklaptop, heb ik maar ineens een nieuwe laptop ook aangeschaft. Enkel en alleen om dat spel te spelen dus. Of zoals ik al zei: een cluster van momenten van onbezonnenheid

Strafste van al is misschien dat CM 01/02 effectief slechts een deel van de verklaring voor mijn povere crisisverslaggeving is. Op het gevaar af te vroeg victorie te kraaien, ga ik het hier toch poneren: ik ben niet meer zo verslaafd als vroeger. De nieuwbakken laptop ligt intussen al weken stof te vergaren in... ja, waar lígt die eigenlijk? Ik kom er nog op terug. Het feit dat het spel geregeld crasht draagt in elk geval niet bij aan de vroegere charme. Met de klap kan ik me niet meer onvoorwaardelijk onderdompelen in een wereld waarin mondiale voetbaldominantie louter afhangt van geschreven standaardzinnetjes die opflakkeren tijdens de matchen, kan je nagaan. Nu ook de cafés en restaurants gesloten zijn, de krenten uit de Netflix-pap geplukt en ik gezworen heb (tijdelijk) geen matchen meer te volgen van RSC Anderlecht, is het vacuüm stilaan compleet. Er zit weinig anders op dan alsnog de chroniqueur van deze tweede golf te worden.

7 september 2020: Tsigalko schrijft erover op zijn blog.

Hoe valt dit interval te verklaren? Vindt het zijn wortels in de ijdele hoop dat Kompany snel bij zinnen zou komen en zijn beslissing alsnog zou terugdraaien? Gaat het simpelweg om een weigering van mijnentwege om het onvermijdelijke te aanvaarden, om de waarheid onder ogen te zien? Of is alles toch gewoon terug te brengen tot mijn kenmerkende luiheid? Zeker is dat Vincent Kompany nog een heldendicht tegoed heeft, een uit bits en bytes opgetrokken standbeeld in een obscure uithoek van het wereldwijde web. Hij zal het nooit te lezen krijgen, maar ik zal het wel ooit geschreven hebben. Omdat het zo hoort.

Ons bezoek aan Normandië is een paar dagen ver. We naderen Paléospace, het dinosaurusmuseum van Villers-sur-Mer. An rijdt, ik refresh werktuiglijk mijn Facebook, kwestie van oninteressante onbenulligheden te vervangen door andere oninteressante onbenulligheden. En dan verschijnt het plots. Vincent Kompany stopt met voetballen en wordt trainer van RSC Anderlecht. Ik slaak een kreet van ongeloof, An reageert dat het toch weinig verschil maakt omdat Kompany sowieso altijd geblesseerd is. (Mogelijk heb ik in aanvulling op mijn ongeloofskreet ook wel de titel van het bericht hardop voorgelezen, want helderziend is An in principe niet.)

Geblesseerd, het woord is eruit. Dat zelfs An Kompany met blessures associeert, is veelzeggend. Ook wie de edele voetbalsport slechts van horen zeggen kent, is op de hoogte van Kompany's kryptoniet. Voor de zorgeloze dagen moeten we terugkeren naar 2003. Ik zat in Lloret de Mar (zie de blog van 21-05-2019) terwijl een ranke lefgozer zijn opwachting maakte in het fanionteam van RSC Anderlecht. Met zijn smalle beentjes, straatvoetbaltechniek en bakken flegma en bravoure was Kompany meteen de meest atypische verdediger in de Belgische voetbalgeschiedenis. Vince the Prince was geboren. Dit godenkind was voorbestemd voor het allerhoogste, was de consensus. 

Nu, in dat vervloekte 2020, kunnen we besluiten dat die voorspelling correct was. Maar dat het niet zonder slag of stoot ging, is een understatement. Het jongetje werd een man, en met de spiermassa kwam ook de ellende. Na elke opflakkering van zijn fenomenale gave volgde steeds getrouw een nieuwe blessure, als ying en yang. Onze voetbalhoop voor de zoveelste keer in de prak en de Rode Duivels op positie 71 van de FIFA-ranking. Maar één man verloor de moed niet. Verloor de moed nooit. Vincent Kompany. Met elke nieuwe kras op de carrosserie verdween er weer iets meer van het godenkind van weleer, en om het statuut van prins nog te rechtvaardigen moest hij toch net iets te hard zweten in het revalidatiecentrum. Flegma moest de plaats ruimen voor doorzettingsvermogen, flair voor kracht, snelheid voor ervaring.

Tussen alle calamiteiten door won hij als kapitein vier titels voor Manchester City, loodste hij de Rode Duivels naar positie één (1!) op de wereldranking en leerde hij zijn volk om nooit op te geven. Tot de schoenen dus aan de haak gingen op die 17e augustus 2020. Ik stond daar bij de dinosaurussen en dacht terug aan Lloret de Mar 17 jaar eerder. Er zijn wellicht nog symbolischer plaatsen denkbaar om het begin en het einde van de jeugdige vitaliteit te markeren, maar makkelijk zullen ze niet te vinden zijn.

Bedankt voor alles, Vince. Merci.

Grootste voordeel van de terugkeer naar de werkvloer is dat mijn productiviteit merkelijk hoger ligt. Al in de eerste dagen lukte het me om 'Unorthodox' erdoor te jagen op de trein, alsook een handvol afleveringen van 'Community'. Dit in schril contrast met de maandenlange periode van thuiswerk, die qua Netflix-absorptie ronduit ontgoochelend was. Om maar te zeggen dat niet alles loopt zoals je het zou verwachten. Met uitzondering van vrijdag de 13e dan, die zich in deze eeuw desnoods in een bureaucratisch lockdownjasje hult om zijn raison d'être te onderstrepen. 

De kamer oogde smetteloos, steriel, klinisch. En wit, dat mag ik niet vergeten, wit. Ik ontwaarde onder andere een bed, een tafel en een stoel. Volgehouden speurwerk brengt een slordigheidje in voorgaande zin aan het licht. Dat moest zijn: ik ontwaarde een bed, een tafel en een stoel. De verpleegster was intussen begonnen met me vol te hangen met draadjes en sensoren, want meten is weten. Niet veel later zag ik eruit als een cyborg die nog in de ontwikkelingsfase zit. Met veel geduld klaargestoomd voor de Grote Strijd. Dat laatste gedeelte beloofde bij mij wel mee te vallen. Tot slaaptijd stonden er nog twee vrijblijvende activiteiten op het programma: wandelen op de gang en eten. Het was op dat moment 15u30. Het idee om helemaal bekabeld en met mondmasker door uitgestorven gangen te banjeren leek me niet zo aantrekkelijk, dat hadden de animatoren beter kunnen aanpakken. Ook het eten, bestaande uit vier sneden brood met een onbestemde vleessalade, geserveerd op een niet-voorverwarmd bord, was geen hoogvlieger.

Nu was het wachten tot de nacht zijn intrede zou doen, een handeling die in de maand juni merkelijk meer geduld vergt dan anders. Enkele van mijn initiële zorgen waren intussen gelukkig wel al weggevallen. Ik heb de onhebbelijke gewoonte in de meest benarde omstandigheden net het best te slapen. Wat in een ordentelijke slaapkamersetting nauwelijks lukt, doe ik met sprekend gemak in een tent op de wei van Werchter, in een bezemkast of op een verweerde matras op de vloer. Omdat ik me hiervan bewust ben, was mijn grootste vrees dat ik uitgerekend tijdens het slaaplabo zou knorren als nooit tevoren. Ik zou het gevoel hebben een oplichter te zijn, en ineens op wetenschappelijke gronden alle recht verliezen om nog ooit over mijn slaap te klagen. Maar gezien de dradenwirwar over mijn gehele lichaam, met als toetje opdringerige sensoren in beide neusgaten, achtte ik de kans klein dat mijn aangeboren averechtsheid hier een rol zou spelen.

Dat bleek te kloppen. De nacht was slapeloos zoals het kader vereist. Terug/nog wakker werden de draden weggehaald, nam ik een douche en goot zoveel mogelijk koffie naar binnen. Na vervolgens drie uur te wachten kwam de dokter langs. Ze zei dat ik slecht geslapen had, dat er lichamelijk niks aan mij scheelde en dat ik misschien maar eens de cognitieve gedragstherapie moest proberen. Ik wou spreken met de manager van dit hotel, en daarna naar huis gaan en er nooit meer weggaan. 

Het omgekeerde was ook het geval. Tijdens élke koers van mijn broer sprong mijn immer rustige vader zo ongeveer uit zijn vel van woede, wanneer Koen het waagde om zomaar enkele meters kopwerk te doen. "Hij moet zo zot niet doen," aldus pa, "energie sparen, daar gaat het om!" Voor wie of wat die zorgvuldig opgespaarde energie dan ooit moest dienen, vertelde hij er niet bij. Dat hij mij tijdens de matchen van Jungle Boys Eigenbilzen steeds op het hart drukte mijn kleren niet vuil te maken (een mooi contrast met het gros van de ouders, die schuimbekkend hun zonen aanmaanden om de poten (sic) van de tegenstanders over te stampen), heb ik daarentegen altijd als een vorm van humor beschouwd, maar terwijl ik dit schrijf begint de twijfel toch wat opgang te maken.

Hier komen we op het punt dat ik, tot verbazing van de lezer, zou moeten toegeven dat het ook wel een beetje jammer is dat onze drie-eenheid dra opnieuw bruusk verstoord zal worden door de boze buitenwereld. Maar eerlijk: dat zou gelogen zijn. Dat we er toch in geslaagd zijn het wankele evenwicht tussen payroll en aandacht voor Alesso enigszins te bewaren, was daarvoor in iets te grote mate te danken aan noviteiten als een tablet en Netflix. Al waren de intenties prima te noemen. An had met de grootste zorg een schema opgesteld dat ons zou toelaten om Alesso op een even aangename als educatieve manier door de lockdown te loodsen. Ook ik deelde in het enthousiasme: een halfuurtje tekenen gevolgd door een halfuurtje puzzelen en een halfuurtje knutselen lijkt een uitstekende manier om een kleuter anderhalf uur bezig te houden, mathematisch gezien valt daar geen speld tussen te krijgen. In de praktijk bleek Alesso het opgelegde rooster echter ongeveer vijftig keer sneller dan voorzien af te haspelen, en toen hij, amper twintig minuten ver op dag één, huilend met zijn hoofd onder de zetel klem kwam te zitten (een extracurriculaire activiteit), begrepen An en ik dat het schema de vuilbak in mocht - figuurlijk dan, want zoiets moet uiteraard bij het papier en karton.

Maar er is dus licht aan het einde van de tunnel, in de vorm van een beslissing van Benneke Weyts dan nog wel. Veel beeldender kan de zwanenzang van het coronavirus haast niet geschetst worden. Niet alleen laten de zogeheten bubbels tegenwoordig toe dat ik opnieuw een sociale toets kan geven aan mijn drankgebruik, ook zullen we, mits juist getimede sociale slemppartijen, door de onderwijswereld een beetje ontlast worden bij het verwerken van de kater. Was dit een goeie week? Dit was een goeie week!

Als aanhef van deze blog was ik graag begonnen met een droge weergave van het aantal dagen dat we nu al in lockdown zitten. 'Lockdown, dag x', iets in die trant. Zoals een gevangene die zijn klassiekers kent met behulp van een brokje grafiet de dagen die van hem zijn afgenomen op de muur turft. Zo'n inleiding geeft meteen wat gewicht aan alles wat volgt, alsof ik echt iets relevants te vertellen heb. Maar helaas. Ten eerste heb ik uiteraard niks relevants te vertellen, ten tweede lijkt er geen website slim genoeg om een teller bij te houden die het aantal dagen lockdown registreert. Het moet iets tussen de 55 en de 65 dagen zijn, laten we het daarop houden. Hoe zit het met het moreel intussen? Blij dat je het vraagt. Buiten het feit dat ik weleens, zonder dat ik er erg in heb, conversaties met mezelf voer overleef ik deze crisis voorlopig met verve, de desillusie in de hierna volgende alinea's niet te na gesproken.

Het gebeurde zaterdag. Een heugelijke dag, want niet alleen stond er een uitstapje naar het containerpark op het programma, ook zou ik de beentjes mogen gaan strekken in de plaatselijke Hubo! Dat was bijna te veel van het goeie. Daarbovenop kwam nog de geruststellende wetenschap dat corona egaliseert. Arm of rijk, jong of oud, blank of zwart: iedereen zit in hetzelfde schuitje, elk onderscheid valt weg. Dat geldt eveneens voor de onderverdeling tussen de handigen en de onhandigen, oftewel zij die van aanpakken weten en zij die vooral van toeten noch blazen weten. Na maanden zonder wezenlijk sociaal verkeer is het voor iedereen een beetje zoeken en tasten, dus zag ik mijn kans schoon om voor één keer anoniem in de massa op te gaan, niet gehinderd door mijn hoedanigheid van praktiserende kluns.

Dat liep al meteen goed fout. Het ene moment stond ik nog vredig aan te schuiven op de smalle, bochtige toegangsweg richting ingang, het andere moment moest ik ineens achteruit rijden om er een auto tussen te laten. Uiteraard blokkeert er op zo'n moment vanalles in mijn hoofd, dreig ik spontaan een boordsteen te rammen en zie ik de paniek in de ogen van de containerparkbeambte staan. Eens binnen, weet ik de schade te beperken. De zoektocht naar een geschikte container voor mijn waar duurt steeds veel te lang, maar voor de rest val ik niet noemenswaardig door de mand. Daarvoor is het wachten tot mijn bezoek aan de Hubo. Eerst haal ik er een winkelbediende bij om mijn beklag te maken dat de Kärcher hogedrukreiniger die in promotie staat nergens te vinden is (in realiteit stond ik voor de Kärcher dompelpompen). Vervolgens manoeuvreer ik mijn winkelkar net tegen dat ene rek met huisnummers, die met haakjes en al uitbundig op de grond kletteren. Schamel geluk bij een ongeluk: mijn poging om alles netjes terug op zijn plaats te hangen, onder het oog van de rij wachtenden voor de kassa die zich er vlak naast bevond, staak ik na nauwelijks een paar seconden. Soms moet een mens zichzelf kennen en voor de vlucht vooruit kiezen. Mijn conclusie is alvast duidelijk: de coronacrisis heeft alles welbeschouwd weinig voordelen.

De zon strooit lustig zijn stralen over planeet Aarde. Ik zit aan de ontvangerszijde, een Ray Ban op de snoet en de voeten bloot. Het is lastig schrijven over de coronacrisis onder deze omstandigheden. Miserie gedijt slecht bij goed weer. Ik herinner me spontaan de woorden van mijn vriend Geert, middenin een barslechte Werchter-editie het programmaboekje overschouwend: "Allez, morgen weeral niks wat we willen zien. Hopelijk gaat het ook opnieuw regenen, dat we tenminste echt goed kunnen klagen." Om maar te zeggen dat de juiste meteorologische factoren onontbeerlijk zijn bij rechtgeaard zelfbeklag.

Ik drink nog eens van mijn Duvel. Het was echt niet van de poes hoor, die lockdown van 2020, mocht jij toevallig díe lezer zijn die rond 2070 deze blog als bronmateriaal voor de les Geschiedenis gebruikt. Schrijf maar op: het was 't één en 't ander, en dan overdrijf ik zelfs niet. Het thuiswerk verloopt bijvoorbeeld niet zoals ik het gewend ben. De voordelen van thuiswerk, namelijk niet werken in combinatie met voetbal kijken, zijn weggevaagd. Ten eerste heb ik simpelweg te veel werk, ten tweede wordt er nergens ter wereld nog voetbal gespeeld, ten derde staat de tv vastgeroest op Netflix Kids, in de ijdele hoop dat ook Alesso daardoor vastgeroest blijft op Netflix Kids. Thuiswerk is de toekomst, zeggen ze dan. Dat was dan toch eerder in het verleden zo.

Drugs dan maar? Goed idee. Naar aanleiding van mijn slapeloosheidscurve die ook in deze tijden van geen flatten wil weten, heb ik mijn toevlucht gezocht tot CBD-olie. CBD is samen met THC het belangrijkste bestanddeel van cannabis. Na enkele lovende online recensies en een Humo-artikel dat wel een advertentie leek, ging ik overstag. Ongewone tijden vragen om ongewone handelingen. What happens during the lockdown, stays in the lockdown. Tenzij wanneer het zou werken natuurlijk, dan hang ik er op zijn minst mijn gehele leven aan vast. Tot nu toe blijkt dat laatste helaas niet het geval. CBD heeft de eerste plaats in mijn placebo-ranking recent moeten afstaan aan een ouwe getrouwe: St. Bernardus Abt 12. Dat houdt me alweer even zoet. Hoe dan ook, wie toevallig nog andere slaaptips heeft in het drank- en drugsmilieu: let me know!