Het is alweer bijna twee weken geleden sinds onze vorige virtuele ontmoeting. Ontmoeting in de zin van: ik schrijf iets en jullie lezen dat enkele dagen, weken of maanden later, mogelijk diagonaal in combinatie met andere stukjes. Maar toch, uiteindelijk treffen we elkaar. Op vrijwillige basis dan nog wel, het ware 'ont-moeten'. (Nog even dergelijk linguïstisch-filosofisch geleuter aanhouden en het vrijwillige zal er wel ver af zijn, vrees ik.)
De rust op de werkvloer is in elk geval weergekeerd ondertussen. De vlaag vlaggen is overgetrokken, heeft vermoedelijk een andere bestemming gevonden in een mailbox ver van de mijne. In plaats daarvan heeft een vlaag van zinsverbijstering zijn opwachting gemaakt. Hoe anders is het te verklaren dat ik vandaag een positieve evaluatie en de eraan gekoppelde loonopslag kreeg? Ah ja, juist, valse bescheidenheid, zó anders. Waarbij het zelf aanhalen van valse bescheidenheid, zoals zo vaak, een vergeefse dekmantel is voor onversneden arrogantie. Ik stel dus voor dat we simpelweg akte nemen van dit feit en overgaan naar het volgende.
Immers, dit feit, dat in de vorige alinea nog aangekondigd werd als het volgende maar inmiddels ontdaan is van elke verwijzing naar verleden of toekomst, heeft te maken met de ontvangst van mijn Werchter-ticket! Meer, euh, valt daar eigenlijk niet over te zeggen. Ik heb het benodigde geld gestort en kreeg het ticket in ruil, zo prozaïsch verlopen die dingen. Grijsgedraaide cd's zoals de laatste van Oasis, Lily Allen, Placebo en Coldplay krijgen begin juli even rust en worden tijdelijk ingewisseld voor levende versies van hun stemdonoren.
Dat brengt me bij een bekentenis. In tegenstelling tot wat ik altijd dacht, heeft mijn kapotte stereo zich niet uit zichzelf hersteld. Dat was even schrikken. Maar ik liet de moed niet zakken en begon als een gek niet bij de pakken te blijven zitten. Je had me daar moeten zien, verwoed niet bij de pakken zittend. In die hoedanigheid stapte ik daarstraks de Fnac binnen en sommeerde de dienstdoende dienstverlener met de woorden "Geef mij een pul van uw beste gerstenat, kastelein!" Enige spraakverwarring later - wijk een millimeter af van de geijkte paden en je hebt het zitten - stapte ik fier buiten met een zware kartonnen doos. Daar zat muziek in. En jawel hoor, thuisgekomen bleek er wel degelijk in te zitten wat me beloofd was: een nagelnieuwe Philips-stereo. De kans op rampspoed en misère wordt hier misschien niet kleiner door, op zijn minst zal ik occasioneel toekomstig leed van een passende soundtrack kunnen voorzien.
