Ik voel me al helemaal 'immersed', ondergedompeld, doordrenkt met theater, spelen, acteren, na mijn tweede weekend theaterschool.

Als ik de website weer eens open, nadat ik de docenten nu live heb ontmoet, zie ik het weer in letters staan; I AM Carla Veldhuis, theatermaakster, beeldend kunstenaar, docent bewegingstheater. Het zijn niet zomaar woorden op papier, nee, het is een statement, een dóór breken in een cultuur waar je tegen gehouden wordt om te zeggen wie je bent. omdat dat niet bescheiden zou zijn, of hoogmoedig of wat voor vage onderstroomreden dan ook maar. "We hebben mandaat gekregen", zei Jennifer de docent," om creatief te zijn. Het is tijd om op te staan in wie we zijn en te gaan durven als christelijke kunstenaars."

Het is geen goedkoop: "I AM Carla Veldhuis etc..", zo van even snel gezegd en een stoere waarheid doorgegeven. Nee, het is ernst, om op te staan tegen het niet zichtbaar mogen worden en het is tegengas geven aan al dat neerslaan van je laten zien en horen. En dat alles vaak na lange processen in onszelf omdat er tegenstand is vanuit het rijk der duisternis op creativiteit, op tevoorschijn komen in de kunst. Waarom? Waarom is er zoveel beoordeling en kritisch kijken naar, totdat je het lef niet eens meer hebt..

Durven, vrij zijn, spelen, bedenken, experimenteren, fouten maken, vol gaan, je eigen koers varen, dromen. Het zit overduidelijk in Carla's DNA en wát een voorrecht om haar als leraar te hebben in onze kostbare kleine groep. Een meester in theaterkunst, in verbeelden, in het leven geleefd hebben en er wat van snappen, met een hart vol passie om onze God bij mensen te brengen in een vorm die mensen bewegende beelden meegeeft die vaak een heel leven lang blijven hangen..

Beelden die groter, breder, dieper spreken dan woorden alleen. Carla verruimt mijn denken als ze vertelt van technieken en je lijf, fall inn's om mee te beginnen en allerlei manieren om theater te maken.

Het frisse van een knallend begin, andere startpunten in het verhaal die je wakker en alert houden, slapstickachtig bewegen waarbij je alles lekker groooot mag maken, een zó niet saaie monoloog waarvan je geen woord wilt missen vanwege hoe alles in elkaar is gedraaid. Een ontknoping waarin je hart een sprongetje maakt en alle emoties van het hele verhaal weer samenbrengt... Carla bedenkt en geeft vorm vanuit haar hart wat Gods hart ten diepste zoekt weer te geven. Als wat we maken klopt met Gods hart dan zijn er soms niet eens zoveel extra woorden nodig om de boodschap over te brengen. Juist een subtiel woord, op de juiste plek, heeft dan het meeste effect.

Ik voel me zo thuis bij Carla, en kijk vooral naar haar gezicht. Ik krijg er geen genoeg van om naar haar blije mooie ogen te kijken die zo verwelkomend zijn en vol plezier. Haar wangen kleuren roze hoe meer ze zich geeft in haar verhaal of volop in actie is als ze ons als groep een klein maar fonkelend fel theaterstukje aanleert.

Ze doet de bewegingen zo leuk voor maar ook als een volleerde meester. Het is zitten aan de voeten van de meester, als ze op het juiste moment iemand één van haar prachtige lange, zelfbedachte koningsmantels om drapeert, of als je een blik werpt op een subliem, in het raam gezet schilderij. Er zit zoveel beweging, kleur en perfectie in dat ik het nauwelijks kan bevatten. Kunst om je heen en door je heen, gewoon aan de keukentafel bij Carla en andere excellente, menselijke, niet perfecte docenten, met de groep durvende creatievelingen samen en met de Meester der meesters binnenin mij. Wat een rijkdom zeg. Ik plof ervan en ga gauw eens wat doorgeven..