Stap voor stap leer ik de deelnemers kennen van de dagbesteding op de zorgboerderij. Een fantastische gemêleerde groep.

Een man van boven de 40, schat ik, zit in een rolstoel, meestal scheef en zijn armen en polsen vaak wat gebogen. Ik had de misser gemaakt om hem te kinderlijk te benaderen, te kinderlijk of te lievig, want ik wist niets van hem. Ik wist niet of hij zelf zijn rolstoel kon sturen of hoeveel hij snapte, want hij kan zich maar moeilijk duidelijk uiten.

Zo had ik hem dus gekwetst toen hij mee ging wandelen en ik invoelend probeerde te zijn toen hij aangaf op een bepaald punt om te willen keren terwijl het nog zulk heerlijk wandelweer was. Zou hij autistisch zijn en behoefte hebben aan altijd dezelfde route? Zou hij angstig zijn om nog een stuk verder de weg af te rijden, nog verder van de boerderij? Ik wist het niet en probeerde helpend te zijn. Nú weet ik dus, dat hij net zo goed kan denken als ik, maar helaas in een lijf zit wat niet meewerkt.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Zit ik in de pauze een keer naast hem, zit er een jonge gast tegenover me, met een pet op, een rond leuk gezicht en een eerlijke blik.

Maak ik me toch wat mee zeg. Hij is bepaald niet zachtzinnig naar Martijn in de rolstoel. Hij zegt dat Martijn ook een 'vleespet' heeft, doelend op zijn kale middenschedel. ( Aan de zijkanten heeft Martijn wel haren.). De uitdrukking moest even bij me landen. Tot mijn verrassing gaat Martijn schudden van de lach en dat blijft zo, ook als de wat stevige knul met het ronde gezicht en een paar ongewoon scheve tanden stevige taal laat horen, zoals dat Martijn hem blokt van facebook, hem niet als vriend wil terwijl ze elkaar al zo lang kennen. Ik noem de echt Hollands-directe knul even Harry. Ik zit naast het krachtenveld tussen die twee en sla verwonderd gade hoe de enorm recht toe rechtaan, directe, zelfs grove benadering doorspekt met humor precies goed landt bij Martijn en de lucht juist opklaart van alle sluimerende zoetsappigheid. Zo werkt dat dus, denk ik peinzend, als je in een rolstoel zit. Dan kun je opknappen van iemand die zegt dat je ook een vleespet hebt.

Hij noemt zichzelf een simpele gast; Harry met de tanden waarvan hij zegt dat hij gewoon mooi uniek is wat ik direct beaam. Hij haalde zichzelf ook even direct door het slijk maar trok het snel weer recht door de tanden gewoon prachtig uniek te vinden.

We praten nog wat, Harry en ik, maar ik heb 'm al door. Een onverbloemd hart wat gevoeligheden op deze manier aanpakt is gewoon een voortreffelijke voltreffer!