Eindelijk was het zo ver! Al zo lang heb ik gewild om een dag of dagdeel les te krijgen van textielkunstenares Jackie, en eindelijk ga ik het dan meemaken; vanmiddag!

De locatie is prachtig; in de kantine van het Israëlcentrum. Het is alweer jaren geleden dat ik een dia lezing van haar heb meegemaakt en nu ik zelf ook weer veranderd ben door de jaren heen, ben ik erg benieuwd hoe het zal zijn om haar te ontmoeten.

Ze is vrij dun van postuur en heeft een originele rok aan met een stoere brede leren riem en een eenvoudige grijze trui. Toch proef je de hand van kleuren bij elkaar en een mooie combinatie die past bij haar persoon. Bescheiden en rustig maar als je dieper kijkt ook iets tanigs en stoers. Ze maakt bescheiden contact en tegelijk is ze er ook helemaal in aanwezig maar op een wonderlijke, niet doorsnee manier. Ik maak haar deze middag mee, in het aanwijzingen geven, in het rustig uitleggen en het lijkt alsof ik mijn eigen, snel in het materiaal  en in een opdracht opgezogen worden, herken. Je zit dan al snel met je hele zijn in wat er gemaakt gaat worden. In je hoofd weven zich al de kleuren verf van de tubes op tafel en je voelt het papier al onder je hand. De groep vrouwen zoeken hun plekje aan de tafels met het stippen-plastickleed en we laten ons bedienen met een kopje thee of koffie. Wat gezellig. Jackie loodst ons door de middag heen en met steeds een nieuwe stap in het maken van een boekje met gesmolten papier zeg maar. Ze doet het zo zacht en gewoon, maar ook lief en teder en sterk. Ik kan haar ergens niet plaatsen. En toen ik net op de bank alles wat zat laten bezinken van de dag, ging het door me heen; ze heeft geen vijgenbladeren... Ze is iemand zonder eigen bescherming om zich heen. Ze laat God haar beschermen. Dát is wat ik voelde. Ze is er en ze is er niet. Ze schuilt in Hem.. voortdurend. wat een geheim.