Onverwachts voor mij, is de vrouw van mijn vroegere voorganger/dominee gestorven. Ze heette Allison. Ik kreeg gisteravond een appje en vanochtend was de dankdienst voor haar leven. Ik herinner me direct haar donkere haren en vurige donkere ogen. "Ze was een terriër', zei iemand op de afscheidsdienst. Inderdaad, zó was ze!.

Ik ging er wat schoorvoetend heen omdat het zo lang geleden is dat dat mijn kerk was.  Het echtpaar was me dierbaar en toen ik mijn vroegere voorganger ineens in de gang zag staan ,tussen zijn familie, als een oude maar nog steeds bijzonder sterke man, kwam ineens die tijd weer levendig terug. Hij herkende me en raakte me aan. Hij raakte me niet vluchtig aan maar nam genoeg tijd om te zien wie ik was en hield mijn uitgestoken handen even vast. Onze ogen spraken waar voor woorden niet genoeg tijd of plek was. Ik voelde zoveel vriendelijkheid en mijn hele lichaam stroomde vol van empathie voor dit afschuwelijke verlies voor hem. Ik besefte hoe dichtbij ze voor mij gekomen waren in mijn leven, als een vader en moeder. Wat bijzonder dat er zulke mensen zijn, die zonder lange aanloop, zo dichtbij je kunnen komen. Ik zag en beleefde de familie en vrienden eromheen en het ging dwars door me heen. De warmte van familie, van er bij horen, van samen zijn.

Door verschillende sprekers werden er aspecten van haar leven, hun gezamenlijk leven, geschilderd als streken verf. Ze deden zoveel samen dat ze vaak als een twee-eenheid genoemd werden. De eenvoudigheid, geen rijk huis maar wel genoeg, gastvrijheid, zoveel mensen ontvangen in hun huis, zoveel mensen geholpen. Een doorgaande stroom van kunnen geven, uitdelen, visie en passie.

Het is haast sidderend om hem te zien zitten in de dienst, ondersteund door familie. Vol pijn liep hij  even later achter de kist aan. Zijn wederhelft is van hem weg gerukt.

Het werd zo mooi gezegd door een spreker, dat het niet hoort; de dood. Dat de dood relaties verbreekt. In de eeuwigheid zal dat niet meer zo zijn, dan gaan relaties eeuwig door. Op de begraafplaats stonden we met een behoorlijke groep mensen om de kist heen, door de rijen van graven verspreid. Ineens huilde haar man vanuit zijn gapend diepe wond. Ik herkende het geluid. Zo huil ik ook soms als je vanuit je diepste binnenste die vreemde klanken en geluiden uit je naar boven hoort komen.. Ik huilde mee. Mijn keel ging dicht van de tranen. Meer mensen huilden. 

Toen ik langs het graf liep gaf ik hem weer een hand. Ik aarzelde omdat ik hem niet van zijn aandacht voor zijn vrouw wou wegtrekken.

Dit was zijn moment. En ik zag dat zoveel mensen al iets zeiden of hem aanraakten. Ik besefte hoe nauw het komt, of je nú de familie aanraakt of niet, in dit tere, korte moment van afscheid. Het voelt als kort, de tijd die er voor is. Ik had gewild dat mijn vroegere vriendin die naast me stond, iets had mogen zingen. Als zij gaat zingen breekt de hemel open. Of dat er nog iemand iets had gespeeld op een fluit of een viool. Maar toen ik dus voor hem langs liep was gaf ik hem toch weer een hand omdat ik me genoeg ertoe uitgenodigd voelde, en weer hield hij die echt vast, keek me echt aan en zei dat hij blij was dat ik gekomen was. Hij noemde mijn naam die hij na zoveel jaar terug nog wist. Ik voelde zoveel respect voor hem. Het was wonderlijk de vriendelijkheid van God te ontmoeten in zijn robuuste kop.  Een markant hoofd; een man met een roeping uit een schijnbaar gewoon leven in hun eenvoudige huis. Volbracht, samen, als echtpaar. Samen geroepen, gediend, in de kracht van God door vele beproevingen heen.

Ik liep huilend terug naar de kerk vol respect voor deze generatie die nu om ons heen weg gaat vallen. In de grimmig wordende wereld hebben we hun erfenis als herinnering om ons aan te slijpen, om ons aan te herinneren. Je komt goed uit als je God vertrouwt. Je komt goed uit als je durft te geven.

God, raap me weer op, alstublieft God. Breng me terug naar die plek van overgave, loslaten en opnieuw vertrouwen, geloven en gaan voor U.

Breng ons terug als lauw geworden kerk als we de vurige donkere ogen van deze geliefde vrouw voor altijd op ons netvlies houden. Zij hield van Jezus en bleef doorgaan tot het eind. Ze heeft de finish gehaald.

Ik voel de scheur vandaag van dit afscheid, van iemand die grondlegster van deze kerk was, een moeder, een voorgangster. Een moeder verliezen is een groot verlies, beaamde de spreker.

De betekenis van een moeder is nog steeds als een mysterie voor me. Het werd vandaag even kort geschetst en ook dat moeders in de bijbel worden genoemd. Dat je weet wie iemands moeder was. God legt daar iets in waar wij niet helemaal de vinger op kunnen leggen denk ik. Wat mooi dat zij die bewoording meekreeg. Het  gewone plaatje van hoe ze thuis was, haar huis stof zoog en graag een gebakje at maar hoe ze dan ook met mensen in de woonkamer bad en ze geestelijk weer op weg hielp, en hoe ze ook een inspiratie was voor de aanbiddingsgroep en gedichten schreef voor het kerkblad.  Wonderlijk hoeveel God door één leven kan doen, bedenk ik. Zij heeft tot slot, in haar laatste stukje leven meer ontdekt van wat genade betekent, werd verteld. Het bemoedigt mij om ook mijn eigen oudere leeftijd als waardevol te ervaren en uit te zien naar wat ouder worden me nog kan brengen, juist door de verdieping heen. Een deur van hoop.

"Uw genade is genoeg voor mij", was de tekst op de kaart. Ik ben daar nog niet besef ik, dat ik dat bevat of volop vanuit leef, maar ik wil in ieder geval die kant op en deze hernieuwde schat bewaren in mijn hart. Dankbaar ben ik voor het stuk fundament wat God door dit echtpaar in mijn leven heeft gelegd. Vergeet nooit hoe een korte blik of handdruk een kleine wereld van verschil kan maken.

Shalom.