Het was zo ver. Ik durfde de stap te maken, uitgenodigd door een vriendin ging ik naar het eerste theaterweekend. Een vrijdag en zaterdag met een groepje in een kerk in Amsterdam-Noord wat beginselen leren over theater en eens wat uit proberen met elkaar.

Toen ik binnenkwam in het lokaaltje was er een verrassend gezellige houten lange tafel waar we aan zaten met thee en koffiekannen en Belgische bonbons, van onze Belgische leraar, denk ik. Ik had het voorstelrondje gemist maar door de dag heen leerde ik al doende de anderen kennen. Het was zo tof!

In de groep is geen corona-angst en we mochten in een oefening de ruggen tegen elkaar doen in duo's en later ook de schouders als duo's flink tegen elkaar duwen, met je hele lijf dus en dan samen lopen. Het deed me wat, dat het mocht! We speelden als kinderen, lopend door de zaal, voelend hoe onze voeten voelden en stijve schouders en dan het verschil na het los gooien van de benen en armen of na het zomaar losgaan en lekker helemaal door bewegen met alles.

Het fysieke theater, het doen vanuit je lijf, past bij me.

De omgeving paste bij me, het mooie beeld van Carla met de prachtige donkerblauwe fluwelen mantel, de leraar die prachtig gitaar speelde, de spreker die zo doordacht sprak met persoonlijke voorbeelden, onopgesmukt en echt. We zaten bij elkaar thuis te zijn als in een veilige huiskamer waar Carla met een onzichtbaar bakje in haar handen de angst kwam ophalen, voorafgaand aan een nieuwe oefening. We rolden over de grond om als groep maar met drie benen en 10 handen aan de overkant te komen en we stonden in de gang in no-time een drie bedrijven mini-toneelstukje te maken met een gevonden tas en tentstokken.

Soms wist ik niks, als we moesten improviseren en ik zei dan gewoon dat ik niets wist. Iemand uit de groep liet zich helemaal gaan en speelde een erg uitgeschoten felle lerares waar we later met elkaar om lachten. Op de tweede dag trok ik mijn toevallig meegenomen zwarte pyjamanachthemd en pyjamabroek aan zodat ik in de gevraagde zwarte kleren kon rondlopen. Ik bleef in de pauze soms lekker bij de tafel na kletsen, doorkletsen of zomaar zijn en genieten van aanwezigheid. Veilige lieve mensen, die zoveel in huis hebben, zoveel hebben gediend, geleerd, gekregen en uitgedeeld, groepsleden met een subliem mooi kindje van vier maanden oud die zowat voortdurend zoet was en stil. Een veilige huiskamer waar we samen kunst in maken. Toneelkostuums hangen gezellig in de kast en ik zet nog een pot thee voor iedereen. Zoveel indrukken doortrokken van warmte. Dienende niet perfecte mensen die zichzelf zijn en daardoor anderen uitnodigen ook zichzelf te zijn als veilige basis om te gaan spelen en creatief te durven zijn. Super tof zeg!