Zaterdag hoorde ik mensen roepen in de galerij. Ik liep naar buiten en hoorde dat er een heel serieus bomalarm was in de buurt. Wat me niet vrolijk maakte want ik wilde nog boodschappen doen om in de loop van de avond niet van de honger om te komen... Het was tegen 18u en ik trok mijn stoute schoenen aan en verliet de winkelgalerij via de Burg. Daar stonden heel wat politiecombi's en andere auto's, wellicht ook van de politie of zo. Maar échte agenten zag ik niet onmiddellijk.
Om zeker aan eten te geraken besloot ik friet met ... te halen op de Grote Markt. Lekker dichtbij en gezien de 'dreiging' dus haalbaar. Op de Grote Markt zag ik een paar tientallen agenten maar ik bespeurde geen paniek. Ik dus naar dat frietenkot. Twee allochtonen vroegen me wat ik wou, ik stond als enige aan dat kot want door dat alarm waren de meeste mensen in de restaurants op de Markt gaan schuilen. Een goede zaak dus voor de horeca! Zonder te ronselen je restaurant zien vollopen. De frietverkopers spraken niet echt vloeiend Nederlands, en de frieten roken niet echt super maar ja, als je honger hebt...
Ik neem de nogal prijzige frieten mee en kan nog net de Breidelstraat in voor ze héél de boel afsluiten met van dat blauw-wit politielint. Nu is de politie zenuwachtig geworden, ik snap nog steeds niet waarom. Ik blijf nog wat staan kijken en een politieagente geeft me een por en vraagt waarom ik blijf stilstaan. Ik zeg haar dat ik daarnet iets over 'ontploffen' had gehoord vlakbij mijn winkel. De dame had plotseling wél oor naar mijn woorden. 'Zeg op!', snauwt ze me toe en ik : 'Oeioei ik kan je enkel vertellen dat ik deze namiddag de musketier in de galerij naar een voorbijganger hoorde roepen : 'Als die krantenartikels hier niet vlug verdwijnen van de ruiten zal ik ontploffen!'
Tja, die man ijlt zo vaak he, en toen stond ik er niet verder bij stil. De agente 'schoot' in een lach en duwde me richting Burg.
Schermutseling in galerij Ter Steeghere : de musketier weet van geen stoppen!
Donkere wolken boven Brugge deze morgen... Een somber voorteken voor de komende dag?
In 1127, op deze zelfde 2 maart, werd graaf Karel de Goede vermoord in de Sint-Donaaskerk, op enkele tientallen meters van mijn woonst op de Burg. Belaagd door enkele schooiers, ellendige schavuiten. Bedelaars die om een aalmoes kwamen vragen, ronselaars dus!
Vandaag is het mijn verjaardag, 44 jaartjes geleden kwam ik ter wereld in het mooie Veurne, in het 'moederhuis'. Nu, 44 jaar later dus, woon ik in het nog mooiere Brugge. Een droomstad. Intussen nadert het de middag, buiten is het mooi weer geworden. Ik slaak een zucht van verlichting want mijn tijd is nog niet gekomen. In tegenstelling tot de Zalige Karel de Goede zal ik deze dag overleven!
Maar dan gebeurt er iets vreselijks! Eén minuut nadat twee Franse klanten mijn winkel hebben verlaten, hoor ik de musketier - die twee winkels verder 'zijn brood probeert te verdienen' door mensen lastig te vallen - hen aanspreken eerst in het Engels en dan in het Frans. Hij kust de hand van de vrouw, een onhebbelijke gewoonte van hem, en bezorgt haar hierdoor misschien een vieze ziekte. Dan roept hij ze gemaakt vriendelijk naar binnen. Ik steiger want ik ben zijn manier van 'werken' kotsbeu! Elke voorbijganger wordt door hem lastiggevallen. Vroeger ontzag hij nog enigszins mijn klanten maar nu lijkt het of dat hij perse mijn klanten extra hard lastig valt. Het feit dat hij zijn 'klanten' lastig valt en oplicht (verkoop van een waardeloos produkt, niet zelden zonder gebruik van dwang), is natuurlijk in de eerste plaats het probleem van zijn klant. Die moet maar uitkijken en niet in de 'tourist trap' lopen! Maar als het mijn eigen klanten betreft liggen de zaken enigszins anders natuurlijk!
Een discussie voeren met die 'man' is onmogelijk, misschien omdat hij gek is, zoals zoveel mensen beweren. Ik weet het niet want ik ben geen zielenknijper. Omdat de nozem altijd wegloopt als je hem wil spreken, zie ik nu een kans om het woord tot hem te richten. Zijn deur staat immers nog open, veel openheid voor iemand die normaal gezien onmiddellijk zijn deur op slot doet zodra hij een 'klant' in zijn web gelokt heeft. Ik bedenk de vele beledigingen die hij me de laatste dagen naar het hoofd slingerde. Precies een gek, hij projecteert gewoon zijn eigen onhebbelijkheden op mij. Onhebbelijkheden zeg nu, maar... méér en zwaardere verwijten kan je niet naar je hoofd geslingerd krijgen. Ik zal hem dus meteen wat toelichting vragen...
Ik poseer me in het gat van zijn deur, hij valt mijn klanten werkelijk lastig! Hij heeft ze tegen de muur gezet : letterlijk maar erger nog : figuurlijk! Ik vraag hem om het personeel van de collega's met rust te laten : hij stalkt hen al maanden en valt hen lastig. dit moet gedaan zijn! Ook jaagt hij de klanten van mij en mijn buren weg door uitlatingen zoals : 'Je moet daar niet eten, ze verdienen al genoeg. Let maar op, het eten is er niet lekker! Alles wat daar verkocht is, is vals! Veel te duur allemaal!' enz. enz. Hoog tijd dus om hem - voor de honderdste (?) keer - te vragen om eindelijk de mensen met rust te laten!
In heel de binnenstad is het verboden om te ronselen, je mag dus de mensen niet aanspreken om je 'waren' aan te prijzen. Op ronselen in Brugge staan zware sancties. Maar in onze galerij kan ronselen blijkbaar weg, dan is de galerij 'privegebied'. Maar roken mag niet want dan is de galerij een 'openbare' ruimte!!! Twee maten en twee gewichten dus! In het huishoudelijk reglement van de galerij staat bovendien dat ronselen verboden is, maar dit geldt blijkbaar niet voor de musketier. Tot op vandaag.
De musketier lijkt heel geagiteerd wanneer ik dus kom aandringen om mijn klanten met rust te laten. De man kijkt me met een gekke uitdrukking 'nietsbegrijpend' aan en 'zet zijn onschuldigste gezicht op'. Je zou hem vijf frank of 20 eurocent geven... Even later rolt zijn vuile smerige vettige musketiershoed op de grond... Daarna wordt er wat aan zijn kostuum getrokken en aan mijn kleren gerukt... Mijn klanten nemen ijlings de benen nadat ze me 'bonne chance' toe roepen. De musketier struikelt wat en trapt een waardeloos kadertje kapot. Eigen schuld want hij alles uitgelokt!
Wat later komt een politiepatrouille, de zoveelste dit jaar... Iedereen is de musketier kotsbeu en wil dat hij eindelijk de voorbijgangers met rust laat na 25 jaar straattereur! Benieuwd wie eindelijk zijn verantwoordelijkheid zal opnemen en een einde maken aan deze stadskanker...
Deze namiddag wandelde ik me - van geen kwaad bewust zoals altijd - door het galerijtje waar ik mijn winkel heb. Deze morgen was ik even in Antwerpen geweest, ik reed oa door Borgorokko, dat wellicht een deelgemeente is van Antwerpen. En Antwerpenaren - of in dit geval Borgorokkers of zo... - zijn heel creatief (of misschien juist helemaal niet???) in het bedenken van de naam voor hun café : 'De nieuwe muggen'!!! Wat bedoelen ze daarmee in hemelsnaam??? Op wie doelen ze, welk doelpubliek hebben ze of welk publiek net niet??? Voor mij nu nog een vraag, voor anderen misschien al een weet.
Ook in Brugge hebben we last van sommige nozems met dierenmanieren. En ik noem de ambetantste nozem hier dan niet zozeer een/de Brugse Mugge, nee het individu waar ik het hier heb heeft effenaf échte varkensstreken... Met dien verstande dat een 'normaal' varken 'een zeker niveau' heeft, maar dit exemplaar niet... Dit exemplaar volhardt in de boosheid, hij valt agressief àlle toeristen aan, àlle voorbijgangers... Wie een sigaretje durft roken wekt in hem een baarlijke duivel! Zeker als het een vrouw is, die kan hij makkelijk terroriseren!!! Slechts enkele mensen laat hij met rust : politiemensen in uniform en struisgebouwde mans- en vrouwspersonen. Wanneer de politie 'in burger' passeert zijn ze ook de klos!
Maar laten we het nu over échte varkens hebben. Héél speciale dieren, toen ik klein was heb ik er massa's gezien op de boerderij. Lieve kleine roze wezentjes die ongelooflijk hard kunnen schreeuwen... Heel grappige en lieve diertjes ook. Ik vond het jammer dat die knorpotjes zo vlug groeiden en dan verkocht werden aan een varkenshandelaar om de arme drommels naar de slachtbank te leiden...
Een heel leuk boek over varkens is 'Het alomtegenwoordige varken' (een naam die heel toepasselijk zou zijn voor de voornoemde nozem). Je leest er ondermeer dat men in de late middeleeuwen verplicht was om muurtjes te plaatsen rond de kerkhoven want varkens liepen zo maar los over het erf en in de straten van het dorp. Het waren dus scharrelvarkens in de letterlijke zin van het woord... Bij ons thuis liepen de zwijnen ook vrij rond in de grote boomgaard en in de uitgestrekte weiden achter de hoeve. Varkens zijn duidelijk alleseters : ze zijn niet enkel tuk op gras en onkruid, maar zijn ook niet vies van ... een 'stukje vlees'. Jawel ze wroetten de lijken uit de grond om alles smakelijk op te vreten... In mijnen tijd stak mijn vader - onder on?menselijk? schreeuwend protest - ijzerdraadjes dwars door de snuit van de varkens. Zo werd voorkomen dat de varkens alle grasvodden loswoelden en zo de weiden kapot maakten. Wanneer ze begonnen te wroeten voelden ze immers die ijzerdraden in hun snuit duwen...
Dat varkens luid kunnen 'schreeuwen' staat buiten kijf : ze kunnen méér decibels produceren dan een Concorde! Ik heb het vaak met eigen oren gehoord : wanneer het etenstijd was begonnen die beesten enorm van 'hun tak te maken'! Dan moest je lopen en koersen om de dikkerds hun zin te geven. Het is dan ook niet te verwonderen dat meer dan zestig procent van de varkenshouders aan lichte tot zware gehoorsbeschadiging lijden.
Het dikste varken ooit woog 1499 kilootjes. Dit varken was 'made in Taiwan', geen nep maar toch zeker ferm geforceerd. Het groeide op in een kamer met airco en een stereoinstallatie... Het oudste varken werd 27 jaar. Het vruchtbaarste varken mocht zich in 1987 de trotse mama noemen van niet minder dan 372 nakomelingen. Ze deed er 6 jaar over.
Over de hele wereld zijn bijna een miljard zwijnen en zo'n 300 varkensrassen. De verschillen ontstonden eigenlijk door nationale selectie en door doelgerichte fokkerij. Eén soort zorgt voor heel wat hoofdbrekens, ze weten niet waar het vandaan komt en hoe het zich kon ontwikkelen tot zo'n ondier... Het is een plaag voor vele Bruggelingen en toeristen...
Een triestige begrafenis in Oostkamp : afscheid van een jonge vader
Een speciale dag voor geliefden... niet dus in Oostkamp vandaag, alhoewel er veel over liefde zal getuigd worden. Terwijl ene oude voetballegende 'Rik Coppens' met veel poeha werd begraven in de kathedraal van Antwerpen werd begraven, een stokoude legende, vergane glorie... werd vanmorgen te Oostkamp afscheid genomen van een jonge vader van 37 jaar. Een liefhebbende hartelijke echtgenoot en liefdevolle vader van twee dochtertjes. Schoonzoon van mijn buren van de koffieshop in galerij Ter Steeghere.
Soberheid. Weinig mensen in overdreven chique kostuum, er was immers geen enkele reden tot vreugde of feesten. Geen klokkengelui, wat ik wel jammer vond, want 'wenende' klokken - heel traag luidende klokken dus - horen wel thuis in een rouwsituatie. De begrafenis was om halfelf maar om tien uur stonden al een paar honderd man buiten de kerk te wachten om te familie van Stefaan te begroeten. Wat ik wel verwacht had : een jonge man met veel vrienden en kennissen, een man die nog een héél leven voor zich had, met nog zoveel plannen voor zijn lieve vrouw en kindjes. Het is niet rechtvaardig!
Heel langzaam konden we de kerk binnen, aanschuivend om de familie een woordje van steun te geven. (Mooie rustige muziek zorgde voor sfeer.) Eerst de jonge weduwe (wat een woord voor een jonge vrouw van nog geen veertig jaar!), dan wellicht de ouders van Stefaan en de ouders van Tamara (de weduwe van Stefaan). Deze laatsten, Annie en Rudy, baten sinds meer dan twintig jaar koffieshop 'Ter Steeghere' uit. Vaak zag ik de dochters en zoon met hun gezinnen langskomen, ik kende de overledene dus betrekkelijk goed. Iedereen had het heel moeilijk om zich kranig te houden, dit verlies is onnoemelijk zwaar voor iedereen. En wat konden wij meer doen dan een woord van troost te geven en een stevige handdruk en omarming... Lange rijen van mensen schoven voorbij, er kwam gewoon geen einde aan. De kerk die heel ruim is was al vlug volledig gevuld met familie en kennissen, aan de zijkanten en achteraan moesten vele mensen rechtstaan daar er onvoldoende stoelen waren. Om stipt halfelf klonk een luide bel en de pastoor schreed naar achteren tot bij de kist en begon de uitvaartdienst met mooie troostende woorden. Daarna werd de kist naar voren gebracht, gevolgd door de familie.
Voorbeden, eerste lezing, homilie... werden naar voor gebracht door familie. De kindjes van Stefaan, de schoonbroer en schoonzus, de beste vriend, andere vrienden... behalve de kindjes die natuurlijk (gelukkig maar) nog niet ten volle beseffen wat er gebeurd is, hebben het heel moeilijk om te praten, zeker als ze de naam van Stefaan uitspreken. Iedereen in de kerk leeft heel diep mee en velen wenen want het verdriet is imens. Niemand kan aanvaarden hoe zoiets kan gebeuren, niemand blijft onbewogen bij zoveel leed...
Heel de dienst mooi weerklinkt er tussen de getuigenissen mooie rustige muziek, ook zachte tonen van het orgel die troost brengen. Het enige wat enigszins stoort is het ophalen van centen... voor mijn part mogen ze dat afschaffen want dit verstoort de dienst. Wat later de offerande. Ik zie nog enkele collega's uit mijn galerij, heel lief van hen om hun medeleven te komen betuigen. Ook enkele klanten van de buren. Op het bidprentje staat een mooie foto van Stefaan.
De volgende week was voor heel de familie een vakantie gepland, gelukkig maar dat iedereen dan samen zal zijn om elkaar te troosten. Iedereen...
Af en toe is er een jaar dat er helemaal geen begrafenissen zijn in mijn geliefde Eggewaartskapelle. En dat er ook geen oud-Eggewaartskapellenaren overlijden, dus mensen die elders wonen.
Maar afgelopen maanden zijn er al een vijftal overleden, zo ook nog eergisteren een verre buurvrouw. Iemand die dichtbij de hoeve woonde waar ik opgroeide. Martha Boone, een hele lieve dame, die altijd graag een babbeltje sloeg. Voor mij heel interessant omdat ik zo telkens weer wat bijleerde over mijn dorpje. Een vriend houdt me op de hoogte van overlijdens van ex-dorpsgenoten. Doordat ik in Brugge woon, ontvang ik natuurlijk geen doodsbrieven uit de Westhoek. En ik vind het telkens bijzonder jammer als ik pas maanden later hoor dat iemand overleed.
Ik vraag me af hoeveel inwoners er nu nog zijn in Eggewaarts. Veel komen er niet bij, en af en toe sterft er natuurlijk iemand. Of wordt iemand haar huis uitgekegeld en verbannen naar de vreemde... Wellicht schommelt het inwonersaantal nu rond de 150.
Ik zeg duidelijk 'OP', op-dat er mij later niemand woorden in mijn mond zou leggen die ik niet gezegd heb...
Eergisterenavond hoorde ik een raar geluid : oe-oe-oe... Een aap? Dat kan he, want er lopen zoveel apen rond in 't stad en 't stad is toch van iedereen he? Een buurman met een 'rare hoest'? Dat kan, maar die hoest al maanden, maar niet op die rare manier... Een dronkaard misschien, want na middernacht lopen er altijd wel zatlappen over de Burg. In het donker voelen ze zich superstoer en dan roepen ze regelmatig iedereen wakker... Heel leuk allemaal!
Maar dan komt dat gehoest of wat dat kabaal ook wezen mag, pardoes, vanuit mijn schouw... Ik steek mijn hoofd in het zwarte gat boven mijn open haard en hoor nu inderdaad opnieuw dat geschreeuw, maar nu veel luider. Ik 'trek' mijn hoofd vlug terug want wie weet welk wild beest ik op mijn nek krijg. De laatste maanden ben ik immers al herhaaldelijk fysiek aangevallen door een agressief wezen met een pluim op zijn kop (alhoewel... die pluim is onlangs verdwenen...). En plots, even gauw als dat gekrijs begon, is er plots niets meer te horen. Op de Burg - het is inmiddels ongeveer 1 uur ('s nachts) - kan je een muis (of rat) horen lopen. Muisstil dus.
Gisternacht weer van dat. Ik ga kijken op het balkon en hoor nu 'oehoe' roepen, van op het dak van de H. Bloedkapel. Aan het lawaai te horen is er een uil neergestreken op de kapel naast het stadhuis. Wat later komt het lawaai van op het stadhuis. Op de Burg loopt nog wat volk : de dronkaards dier er altijd te vinden zijn en andere mensen, iedereen staat stil en staart naar het stadhuis.
Misschien is het wel die agressieve uil die een jaar of zo geleden in Sijsele rondfladderde en die de mensen zelf lastigviel? Vogelvrienden zullen vast wel raad weten met die uil op het stadhuis...
Dat er héél veel zotten vrij rondlopen is algemeen geweten. Hopelijk denken jullie nu niet dat het over jullie lezers gaat... alhoewel enkele lezers mogen zich eigenlijk wel geviseerd voelen. En dan doel ik op enkele zotten in het wilde Westen van onze provincie, maar ook over eentje pal in het centrum van Brugge én nog over enkele zotten die tussen het wilde Westen en Brugge wonen (rand-gevallen dus)...
Wat ik meemaakte gebeurde in de Westhoek, in een klein kuststadje. Een maat van mij liet me enkele dagen geleden weten in zware problemen te zitten. Problemen met zijn vader vooral. Een vader die hem wil laten opnemen in een psychiatrische kliniek (een zottekot dus). Met dat doel stuurt vaderlief héél onverwacht, onaangekondigd dus, een psych naar de woning van zoonlief. Mijn maat schrikt zich een hoedje en heeft niet meteen door wie hij voor zich ziet staan. Meer dan enkele zinnen worden er niet gesproken. Rare ontmoeting dus.
Een paar dagen later echter vindt hij een briefje in de bus, zo'n document waarin staat dat de postbode langs is geweest met een aangetekende zending. En dat je de volgende dag vanaf een bepaald uur die aangetekende brief kan ophalen in het postkantoor. Achteraf blijkt dat er nààst die aangetekende brief ook een andere brief verstuurd werd, via de 'normale' post. Maar deze laatste is nooit ter plaatse geraakt, en daarmee bedoel ik dat de geadresseerde die brief nooit ontvangen heeft. Een mysterie... de postbode deed zijn werk goed... maar wat gebeurde er nadien he... een mysterie? Feit is dat de geadresseerde niet op de hoogte was van de laagte... van de kuiperijen van vaderlief.
Maar goed, mijn maat haalt dus die aangetekende brief op de volgende dag en verneemt dat enkele uren voordien in zijn eigen huis een soort rechtszitting zou moeten hebben plaatsgevonden hebben. Die 'zitting' vond werkelijk plaats en daar mijn maat van toeten noch blazen wist, is hij natuurlijk bij wijze van spreken 'bij verstek' veroordeeld. Hij heeft zich helemaal niet kunnen verdedigen. Gevolg : een vonnis. Mijn maat moest opgenomen worden in een psychatrische instelling. Paniek natuurlijk want het is geen pretje dat je zot verklaard bent zonder dat je je hebt kunnen verdedigen. Zot verklaard worden zonder dat je er zelf bij bent, hoe kan dat nu?
Nog langer in zijn eigen huis blijven was geen optie want daar zou hij stante pede opgepakt kunnen worden. Dus uitwijken maar naar een familielid die hem heel genegen is. En dan mij opgebeld, vandaag dus. Dan samen naar het politiekantoor geweest want intussen bleek dat de politie bij hem was komen aankloppen deze morgen. Daarom wat inlichtingen inwinnen. Vlug bleek dat mijn maat niet 'geseind' was, geseind zijn betekent namelijk dat je overal meteen opgepakt wordt als de politie je in de mot krijgt. Dan naar de politie van het adres van mijn maat gebeld. Daar vroegen ze om morgenochtend 'langs te komen'. Zonder verdere uitleg. Allemaal raar natuurlijk, waarom zo geheimzinnig doen? Er was toch geen misdaad gebeurd? Ik stelde mijn maat gerust en we zouden wachten op de tussenkomst van zijn advocaat.
Ik was nog maar een uurtje thuis of mijn maat belde op. De politie stond aan de deur van zijn opvangadres en hij moest meegaan. Hij vroeg me hem te vergezellen omdat hij niet wist wat er zou gebeuren. Ik me dus vlug terug omgekleed en in vliegende vaart voor de tweede maal vandaag naar het Wilde Westen. Onderweg hoorde ik dat de politie hem ondertussen meegenomen had naar het politiebureau van een naburige gemeente. Bij aankomst merkte ik een grote gele ambulance, een politiecombi en een soort landrover, ook met twee dienders. Mijn maat zat vanachter in die ambulance. Wat een vertoning! Ze zouden naar Brugge rijden, naar het psychiatrische ziekenhuis van de Zusters van de Bermhertigheid Jesu, vooral het gekend als 'het zothuis' van Brugge. Even later dus processie naar Brugge, eerst dien ambulance, dan twee politiemannen met hun 'Landrover' en dan ik in mijn 'blekgele' camionette. Onderweg passeerden we de parochie waar mijn maat opgroeide, waar ook het huis staat waar die schijnheilige vader het 'heilig boontje speelde' ten aanzien van zijn brave vrouw. Het arme mens moest eens (alles) weten...
Dan aankomst in Brugge. De ambulance van de brandweer van Westkust vlamde het Venetië van het Noorden binnen maar verloor zelf het noorden. Eerst passeerden we de voorgevel van de kliniek, dan richting stad, een rondje op het rondpunt nabij de 'voorkant van het station'. Dan langs de spoorweg richting St-Andries. Dan het domein van de kliniek opgereden, maar 'verkeerd adres' blijkbaar want kort daarna er weer af. Dan zoeken naar een andere ingang van het domein. Dan wat rondtoeren op het domein van het St-Lodewijkscollege, dan terug naar de voorgevel van de kliniek. Daar aangebeld en terug weg. We moesten aan de 'achterkant' van het domein zijn. Eens het domein opgereden wat zitten zoeken in de wirwar van kleine straatjes tussen de vele woonpaviljoenen... Van de Westkust tot Brugge reed de ambulance tergend traag, ik had toen het vermoeden dat de chauffeur per uur betaald werd. Nu reed hij rondjes en verdacht ik hem er van per km betaald te worden...
Maar goed, uiteindelijk zagen we in de verte een lichtje branden... opflakkerende hoop!
Vandaag was een dagje niksen dacht ik. Maar ja, wat is 'niksen' he. Een dag helemaal mijn eigen zin doen??? Tja, bij mij zijn àlle dagen zo!
Dus gezellig vele tientallen naamgenootjes invoeren en publiceren op internet, hopelijk tot grote vreugde van wie een 'Moenaert' in zijn stamboom heeft. Dan mijn mailbox wat opkuisen en honderden berichtjes verwijderd. Onvoorstelbaar hoe ik dagelijks bestookt word met de meest onnozele berichtjes. Zo krijg ik soms aanbiedingen van dames en heren om voor mij te komen werken... Precies of ik hier zelf de boel niet kan beredderen... Zoveel volk komt er écht niet in de winkel, zeker niet nu er een heuse stoorzender ronddwaalt in onze contreien! Als een échte gendarm bepaalt hij wie wel of niet ongestoord de galerij in komt...
Dan een heel speciaal mailtje gekregen van een van de vier zussen van een oud-medesoldaat. De jongen verongelukte op 1 november 1991, net twee maanden na ons afzwaaien. Een autoongeluk met tragische gevolgen. Ik zat toen in het seminarie hier te Brugge en mocht niet naar de begrafenis, stel je voor!!! Wat een onmenselijke houding van iemand die zich priester heet... Ik til tot op vandaag heel zwaar aan die weigering! Ik was dus de enige van ons peleton van weleer die afwezig was. Ze zullen gedacht hebben : 'En dat leert dan voor priester!' Maar neen, het was een geval van overmacht of moet ik zeggen on-macht? Maar goed, ik ben enkele weken later met mijn oude R4 naar het huis van de ouders gereden met een lading strips, tja ik moest toch iets meenemen he. Het verdriet in het gezin was groot, vijf kleine zussen en broer bleven achter in het grote gezin... Later bezocht ik trouw elk jaar het graf van die soldatenmaat, ook al was het een héél eindje rijden. Vandaag hoorde ik dat het graf na 20 jaar verwijderd werd, jammer.
In de namiddag een enorm gezaag, even meende ik dat een collega in mijn winkelgalerij, onder mijn appartement, in slaap gevallen was want er liep werkelijk geen kat op straat. Of was er een nieuwe nachtmerrie geboren? Een winkelier hier beneden die een of andere nieuwe machine aan het installeren was? Daagde iemand ons uit? Wilde iemand de gemoederen hier (nog méér) verhitten? Maar al gauw ontdekte ik waar dat kabaal vandaan kwam... Midden op de Burg (plein voor het stadhuis dus) waren twee oranje mannen van 't stad bezig de enorme kerstboom een kopje kleiner te maken.
Gedaan dus met de leute 's nachts onder de kerstboom. Tientallen keren zag ik (en hoorde ik vooral) dat er veel plezier gemaakt werd onder de kerstboom en ja, zo hoort het ook he! Vaak zag ik de kerstboom vrolijk bewegen : van links naar rechts en van rechts naar links... dit doordat er jong volk in de boom klauterde en de veerkracht van de dennenboom wilde beproeven. Aanvankelijk schreef ik dat shaken van die boom toe aan een plaatselijk rukwindje of zo... Grappig ook dat het shaken telkens stopte als een patrouillewagen van de politie het plein opreed... Eens de combi weg van het plein, was het telkens weer dolle pret.
Hoe ze die enorme boom uit haar lijden hielpen? Met een kraan hielden ze de top stevig vast en een oranje mannetje zaagde de stam door op een meter hoogte. Met een klein zaagmachine. Dan een duwtje met de kraan en de boom stortte krakend neer. Heel wat toeschouwers die druk selfies maakten, soms om gevaar om onder de boom terecht te komen. Eens de boom geveld was verliep het opruimen heel vlug : alle takken werden losgezaagd, de zware stronk in stukken gezaagd en de rest van de stronk uit de kasseigrond getrokken. Alles mooi opgeladen en wegwezen. Ik zal de boom missen! En heel wat jongegasten ook vermoed ik, maar die vinden wel een nieuwe stek, in de parken staat het vol bomen of niet soms?
