Een speciale dag voor geliefden...     niet dus in Oostkamp vandaag, alhoewel er veel over liefde zal getuigd worden. Terwijl ene oude voetballegende 'Rik Coppens' met veel poeha werd begraven in de kathedraal van Antwerpen werd begraven, een stokoude legende, vergane glorie...  werd vanmorgen te Oostkamp afscheid genomen van een jonge vader van 37 jaar.  Een liefhebbende hartelijke echtgenoot en liefdevolle vader van twee dochtertjes.  Schoonzoon van mijn buren van de koffieshop in galerij Ter Steeghere. 

Soberheid.  Weinig mensen in overdreven chique kostuum, er was immers geen enkele reden tot vreugde of feesten.   Geen klokkengelui, wat ik wel jammer vond, want 'wenende' klokken - heel traag luidende klokken dus - horen wel thuis in een rouwsituatie.  De begrafenis was om halfelf maar om tien uur stonden al een paar honderd man buiten de kerk te wachten om te familie van Stefaan te begroeten.   Wat ik wel verwacht had : een jonge man met veel vrienden en kennissen, een man die nog een héél leven voor zich had, met nog zoveel plannen voor zijn lieve vrouw en kindjes.  Het is niet rechtvaardig! 

Heel langzaam konden we de kerk binnen, aanschuivend om de familie een woordje van steun te geven.  (Mooie rustige muziek zorgde voor sfeer.)  Eerst de jonge weduwe (wat een woord voor een jonge vrouw van nog geen veertig jaar!), dan wellicht de ouders van Stefaan en de ouders van Tamara (de weduwe van Stefaan).  Deze laatsten, Annie en Rudy, baten sinds meer dan twintig jaar koffieshop 'Ter Steeghere' uit.  Vaak zag ik de dochters en zoon met hun gezinnen langskomen, ik kende de overledene dus betrekkelijk goed.  Iedereen had het heel moeilijk om zich kranig te houden, dit verlies is onnoemelijk zwaar voor iedereen.  En wat konden wij meer doen dan een woord van troost te geven en een stevige handdruk en omarming...  Lange rijen van mensen schoven voorbij, er kwam gewoon geen einde aan.  De kerk die heel ruim is was al vlug volledig gevuld met familie en kennissen, aan de zijkanten en achteraan moesten vele mensen rechtstaan daar er onvoldoende stoelen waren.   Om stipt halfelf klonk een luide bel en de pastoor schreed naar achteren tot bij de kist en begon de uitvaartdienst met mooie troostende woorden.  Daarna werd de kist naar voren gebracht, gevolgd door de familie. 

Voorbeden, eerste lezing, homilie...  werden naar voor gebracht door familie.  De kindjes van Stefaan, de schoonbroer en schoonzus, de beste vriend, andere vrienden...   behalve de kindjes die natuurlijk (gelukkig maar) nog niet ten volle beseffen wat er gebeurd is, hebben het heel moeilijk om te praten, zeker als ze de naam van Stefaan uitspreken.   Iedereen in de kerk leeft heel diep mee en velen wenen want het verdriet is imens.  Niemand kan aanvaarden hoe zoiets kan gebeuren, niemand blijft onbewogen bij zoveel leed...

Heel de dienst mooi weerklinkt er tussen de getuigenissen mooie rustige muziek, ook zachte tonen van het orgel die troost brengen.   Het enige wat enigszins stoort is het ophalen van centen...  voor mijn part mogen ze dat afschaffen want dit verstoort de dienst.  Wat later de offerande.  Ik zie nog enkele collega's uit mijn galerij, heel lief van hen om hun medeleven te komen betuigen.  Ook enkele klanten van de buren.  Op het bidprentje staat een mooie foto van Stefaan.

De volgende week was voor heel de familie een vakantie gepland, gelukkig maar dat iedereen dan samen zal zijn om elkaar te troosten.  Iedereen...