Gisteren bracht ik een bezoekje aan de abdij van Westvleteren. Het was al een heel tijdje geleden en ik hou van de rust die daar heerst. Eens helemaal stil vallen bij de monniken. Stil worden in Brugge is immers niet makkelijk, zeker niet als mijn winkel open is en een storende clown alle mensen luidop en brutaal aanklampt om hen een mottige waardeloze foto aan te smeren...
Eerst het middagmaal in Watou, een lieflijk dorpje met twee marktpleinen en ene mooie kerk, vanuit Haringe kom je er via de lange Moenaerde(!)straat. Enkele horecazaken waren gesloten, slechts eentje was open. Ze serveerden vooral vis maar ik koos voor een lekkere 'ribeye'. Het duurde meer dan een uur tegen dat alles geserveerd was maar het smaakte des te beter dan. Intussen was de warmte écht drukkend geworden, ik vreesde voor een onweer.
Rond de abdij liggen opvallend veel bossen. Er zijn mooie bossen in Proven rond het domein de Lovie. Het is elke keer weer wat zoeken naar de abdij, al die straatjes lijken op elkaar. Ik let op de vele boerderijen : een aantal is duidelijk van bestemming veranderd. Boerderijtjes die te klein zijn om leefbaar te zijn, worden omgevormd tot buitenverblijf. Op andere boerderijen zie je heel grote nieuwe loodsen staan. Ik vraag me elke keer opnieuw af hoe die boeren dat gaan kunnen betalen. Het gaat telkens over honderdduizenden euro's! Het vele mooie groen brengt je tot rust. Plots zag ik een monnik wandelen, in gesprek met een nonnetje, heel ver kon het dus niet meer zijn voor ik mijn doel bereikte.
De abdij is veel veranderd de laatste jaren. Vooreerst is er de grote nieuwbouw, de nieuwe woongebouwen. Maar ook de brouwerij is veranderd van uitzicht : er zijn enkele loodsen bijgekomen. Voor de poort stond een auto met massa's lege bierbakken, hij reed binnen... het dus mogelijk om zonder eindeloos te bellen toch wat gerstenat te bekomen.
Ik kwam natuurlijk niet voor het bier maar voor de vespers. Door de lange gangen kom je in de grote kapel - of moet ik kerk zeggen. Voor mensen die wat minder mobiel zijn kan het als het ware een kruisweg zijn om daar te geraken. Honderden meters gangen, verschillende deuren. Er waren enkele tientallen bezoekers die de vespers bijwoonden. eEnkele nonnetjes, en tussen de paters zat een vroegere prof uit het seminarie. Hopelijk zouden bezoekers de woorden aan de ingang indachtig zijn : er wordt door de abdijgemeenschap immers gevraagd om niet te luid te zingen... Het is inderdaad storend als een of andere bezoeker wil bewijzen hoe goed hij wel kan zingen, of als een dame luidkeels meegilt... Een paar jaar geleden ergerde ik me steeds aan een jongedame, een soort kwezeltje, dat onnodig luid 'meebrulde'... Ik had elke keer zin om haar buiten op het kerkhof te 'gooien'... dan is het daar niet altijd maar dood-stil. Voor mijn part mogen ze de bezoekers écht (figuurlijk!) het zwijgen opleggen. Er zijn slechts een vijftien paters maar hun zang is mooi en goed te begrijpen. Als dan buitenstanders hun 'kunsten komen tonen', dan komt dat niet ten goede van de sfeer.
Het was bloedheet, straaltjes water liepen van mijn voorhoofd en ik was dan ook op-ge-lucht toen ik de kapel verliet... Daarna uiteraard naar 'De Vrede' voor een natje en een droogje.
Na tweede deel van de halve finale : L'homme versus la machine. Heel mooi optreden van dansers en dansende robotten! Eurosong is niet meer enkel zingen maar een totaalspectakel. Tijdens het wachten op de punten zorgt men voor extra vermaak voor de wachtende kijkers.
Nu de finale...
Ik vind het niet kunnen dat de landen die meest geld kunnen ophoesten zomaar zonder enige strijd naar de finale kunnen.
Net zag ik op een franse televisiezender een merkwaardige film. 'Habemus papam'. Over een pausverkiezing dus.
Eerst zie je de kist van Johannes Paulus II buitendragen, wat later zie je massa's kardinalen bijeen in conclaaf. Ze moeten een nieuwe paus kiezen en mogen het Vaticaan niet verlaten voor ze werkelijk een nieuwe leider hebben verkozen. Na enkele kiesrondes komt er een witte rook 'uit de schouw' : habemus papam!
Maar dan gebeurt het : de paus wil het 'balkon' niet op, hij zet het op een lopen, letterlijk! Hij loopt de stad in en ontmoet er allerlei mensen, hij worstelt met zichzelf : hij vindt zichzelf onwaardig.
Intussen geeft de veilingheidsdienst de indruk dat de paus in zijn appartement is. Een pauselijke zouaaf moet daar regelmatig wat gordije-nen open en dicht doen en af en toe wat zwaaien vanuit de vensters. Daartoe moet hij zijn uniform afdoen en iets wits aantrekken. Hij 'jeunt' zich in zijn rare taak : hij vreet de hele dag door, probeert al de zetels uit en laat muziek weergalmen in de hele vleugel van de pauselijke residentie.
Intussen amuseren de kardinalen zich met kaartspelletjes, voetbal enz. Niet echt geloofwaardig maar wel amusant.
Na drie dagen vindt men de nieuwgekozen paus terug en kan men hem overhalen terug te keren. Massa's halfhysterische mensen wachten al dagenlang op zijn verschijning op het pauselijke balkon op het St-Pietersplein.
De paus verschijnt en steekt een rare speech af over zonden enz, en ... dat hij zich onwaardig voelt om paus te zijn. Enkele kardinalen op de andere balkons worden onwel als ze deze woorden horen. De paus verdwijnt van het 'toneel' en het verhaal is uit.
Heel bizar maar niet onmogelijk... zo opeens zo'n enorme verantwoordelijkheid krijgen, en dit op een leeftijd waar 'normale' mensen al 20 jaar op pensioen zijn... En ik vraag me af hoe ze dit alles mochten opnemen in het Vaticaan, volgens mij is lang niet alles in scene gezet kunnen worden op andere lokaties!
Op 1 mei is er elk jaar een grote rommelmarkt op het marktplein en omliggende straten te Poperinge. Vroeger kon je er heel mooie zaken op de kop tikken. Vandaag is deze markt verworden tot hetzelfde niveau als de meeste andere markten : onbruikbare rommel, nieuwe zaken (hoort eigenlijk niet thuis op een rommelmarkt), ouwe kleren, ...
Ook enkele minder leuke standhouders, eentje is nogal berucht geworden in de wijde regio, en in één oogopslag zag ik dat zijn aanbod niet meer is als vroeger. Stukken duurder dan wat ikzelf durf (!) vragen. Maar gelukkig voor hem zie ik dat hij er een heel mooie bestelwagen op nahoudt, van zo'n car kan ik enkel dromen. Tja, dat komt natuurlijk omdat ik belastingen moet betalen...
De organisatoren van de rommelmarkt maken er een zootje van, men werkt hier zoals vroeger in Loppem : iedereen moet zijn standnummer gaan opvragen om 6u 's morgens. Gevolg : overal auto's en bestelwagens kriskras door elkaar. En maar sakkeren op elkaar omdat men zijn (vermoedelijke) standplaats niet kan bereiken.
Ik was al tien jaar niet meer naar deze rommelmarkt gekomen, omdat er op dezelfde dag altijd markten zijn dichter bij huis. Mijn aandacht gaat uit naar boeken en antiek. Rond zeven uur kan ik een heel mooie verzameling oude postkaarten kopen, het leuke is dat ik zelf mocht beslissen hoeveel ik wil betalen, leuk toch? Er zijn slechts een viertal mensen die mooie antiek meehadden, alhoewel ik heel sterk de indruk heb dat ze vooral hun voorraadje 'winkeldochters' (spullen die ze aan de straatstenen niet kwijtraken) willen slijten. Qua heiligenbeelden is het aanbod héél pover : ongelooflijk welke waardeloze zwaar beschadigde stukken dat ze duren aanbieden.
Heel veel kennissen maken een praatje met mij, en zo biedt eentje enkele oude Poppkaarten aan, mooi ingelijst. Oude kadasterkaarten van Gijverinkhove, Krombeke, Stavele en Hoogstade, in heel mooie staat en netjes sober ingelijst. Mijn dag kan echt niet meer stuk nu! Voor ik vertrek is de kaart van Krombeke al terug 'de deur uit'. Ook heb ik al een klant op het oog voor de kaart van Hoogstade.
Rond tien uur ontmoet ik de deken van Poperinge. Deze priester was vroeger pastoor van Male en deken van Lichtervelde. Toen de dekenij van Lichtervelde werd afgeschaft kreeg hij dezelfde functie in Poperinge. Hartverwarmend om te zien hoe de mensen hem hartelijk begroeten wanneer hij zich begeeft van de St-Bertinuskerk naar de St-Janskerk.
Daarna vertrek ik richting Brugge. Ik bezoek er de rommelmarkt van Blijmare, een wijk van St-Andries, achter de nieuwe gevangenis. Hier is er véél meer volk maar het aanbod is hier (voor mij toch) veel minder interessant dan in Poperinge : massa's ouwe kleren. Voor veel vrouwen de gedroomde plaats om urenlang in de afdragertjes te graaien... Elk zijn hobby natuurlijk.
Tegen 13u heb ik er meer dan genoeg van en vertrek ik richting winkel.
Vanmorgen ging ik naar de begrafenis van een landbouwer, weeral! Was de schoonvader van de landbouwer van die enkele weken geleden overleed op de leeftijd van 63 jaar.
Deze man was bijna 99 jaar, wat natuurlijk veel meer aanvaardbaar is... Een eerbaar man die een hele carriere uitbouwde met vrouw en negen kinderen, in een piepklein dorpje nabij Diksmuide. Hij woonde op het grondgebied van Kaaskerke maar werd in de kerk van Diksmuide begraven, daar de kerk van Kaaskerke sinds enkele jaren een andere bestemming kreeg (zonder commentaar...).
Ik ben altijd graag overal op tijd en zo was ik een uurtje voor de begrafenis al in Diksmuide. De corbillard stond al voor de ingang van de Sint-Niklaaskerk en het personeel van de begrafenisonderneming was nog een en ander aan het regelen in het kerkgebouw. Daar er anders nog niemand in de kerk was ging ik even een kijkje nemen naar de rechterzijmuur, daar is een oude grafplaat in de muur gemetseld. Een bordje vermeldt dat dit de grafplaat van Lieven Lowys is, in leven kerkmeester enz. Wellicht in de 17e eeuw, de tekst is niet zo goed te lezen, ik onderzoek dit later wel. Ik heb voorouders die zo heten en misschien is ook deze man familie. Daarna wandel ik nog even op de Grote Markt en bewonder de vele huizen, nog geen honderd jaar oud, maar toch mooi heropgebouwd en nu een sfeervol geheel vormend.
Stilaan komen er meer en meer auto's op de Grote Markt, mensen die naar de begrafenis komen. Ik ga terug de kerk in en neem plaats halverwege de kerk. Heel wat stoelen zijn voorbehouden voor de familie van de overledene. De begrafenisondernemer is uiterst behulpzaam en voorkomend. Iedereen mag rekenen op een warme hand en enkele schouderklopjes. Ik hoop dat het niet oneerbiedig overkomt wat ik nu zeg, maar ja, dit zijn allemaal potentiële klanten... voor in de toekomst... Hij en zijn medewerkers zorgen ervoor dat alles op wieltjes loopt (figuurlijk). De familie, de kinderen en schoonkinderen dus, verzamelen achteraan en volgen de kist richting altaar. Er zijn nog acht kinderen in leven, meer dan twintig kleinkinderen en nog meer achterkleinkinderen. De kerk zit goed vol en de dienst begint. Liederen, begeleid door het fameuze orgel (één van de meest uitgebreide qua aantal orgelpijpen, van het bisdom) en lezingen wisselen elkaar af.
Het kerkkoor zong mooie liederen en zeker een dozijn mensen met vaandels van vaderlandslievende verenigingen hielden vooraan een soort erewacht.
Tijdens de preek bleek dat de overledene een graag geziene persoon was, met vele talenten. Heel gelovig ook, zo hielp hij de restauratie van een mooi OLV-beeld bekostigen, OLV van Troost in Nood, beeld dat in een kapel staat niet ver van de Ijzer. Men had voor de begrafenisdienst speciaal dit beeld hier in de kerk geplaatst, als een soort eerbetoon aan de weldoener.
Plots echter krijg ik het op mijn heupen, letterlijk! Een hevige kramp in mijn linkerdij en heup. Niet om uit te houden. Dit is de tweede maal, op de vorige begrafenis had ik hier voor het eerst last van. Maar toen zat ik op de achterste rij en viel het niet op toen ik noodgedwongen recht moest staan... Vanmorgen hield ik het écht niet meer uit en de preek van de pastoor-deken kon voor mij niet vlug genoeg ophouden... Daarna was er offerande en zou ik mijn benen kunnen strekken. Maar de pijn verergerde en ik fluisterde tegen mijn buurvrouw : 'Ik ga recht moeten staan want ik verga van de kramp!' De vrouw knikte begrijpende en siste me toe : 'Je moet méér bananen eten dan heb je daar geen last meer van!' Ik siste terug : 'Bananen? Ik ben geen aap he, ik heb geen bananen bij!' En ik stond ineens op, iedereen gaapte me aan. De offerande was intussen bezig, helemaal vooraan. Naast me stond iemand van de rouwleiding en hij sprak me meteen aan en zei dat het nog niet aan mijn beurt was. Ik zei hem dat ik last van kramp had en hij keek me vreemd aan. Na enkele minuutjes mocht ik ook ter offerande gaan, en haastte me daarna zo vlug mogelijk naar buiten.
Eddy Wally kon niet deftig zingen! Kan Marina Wally koken?
Vanavond is er weeral niets deftigs te zien op tv, dan maar kijken naar Komen 'Eten'. Terwijl ik lekker bezig ben met de akten van de burgerlijke stand van mijn geliefde Eggewaartskapelle.
Ik zie een lelijk oud mens verschijnen, met massa's attributen ivm Eddy Wally, the (gewezen) 'voice of Europe'. Bah, wat een lelijke vrouw, dat belooft! Dan zie ik een man met klein sikje, ik ken die man precies van vroeger, volgens mij was hij samen met mij op de opnames van 'Stukken van mensen'. Mediageil die man...
Als de bezoekers dat mens met 'Marina' aanspreken heb ik plots in één klap door dat het de dochter van Eddy Wally is.
Benieuwd wat ze gaat klaarmaken... het ziet er allemaal niet veel soeps uit. Even lijkt het er op dat ze haar oven niet 'in gang' krijgt.
Ze zegt meteen al dat ze wil winnen, om dat dan te 'vertellen' aan haar papa. Ze wil het spelletje dus 'hard' spelen en vooraf al duidelijk maken dat ze haar moeten laten winnen.
Terwijl ze de borden vult met hertfilet enzovoort speelt men het liedje ' Charel ik heb je g.. gezien!' Hahaha, meer gat dan iets anders, inderdaad! Het rimpelvrouwtje zegt : 'Met liefde gedaan!' Straks zal ze wellicht proberen om de reststock van de saccochen van vaderlief te slijten.
De commentaren : heel lekker, heel geslaagd, blablabal! Geen kwaad over de ... levenden! Maria is enorm getroffen door de vele lieve woordjes, en intussen klinkt een liedje van de film 'Titanic'! Daarna begint iedereen te zingen en te dansen, de pret kan niet meer op. Ik kan het niet langer aanzien en neem pauze.
Dan gebakken fruit : goed bezig om haar gasten een ferme peer te stoven. Massa's bananen in de braadpan, met "zeer veel liefde gemaakt', wellicht mierezoet om zoetgevooisde liedjes te brullen straks...
En de complimentjes blijven komen : 't is allemaal de magie van de Wally's, zegt er eentje. En dan krijgen de gasten een boek over den Eddy, gesigneerd door Marina Wally!
En de punten? Men noemt haar een 'show-BEEST'!!!! En ze krijgt meer punten dan de collega's de dagen daarvoor. Marina is in de wolken en moet dringend naar Diksmuide voor een optreden! Dat zegt iets over het niveau van 'cultuurminnend DIKsmuide'! Ik moest enkele jaren geleden zelf al aan de lijve ondervinden hoe 'rond' sommigen daar waren of misschien nog altijd zijn. Maar deze twee laatste zinnetjes gaan enkel over enkele mensen, dus niet veralgemen, want daarvoor ik veel te veel respect voor de grond van mijn voorvaderen (mijn voorouders zijn afkomstig uit de streek, uit Oostkerke en Pervijze)!
Jaren geleden nam ik enkele malen deel aan een mooie antiekbeurs in de Expo te Waregem, waar ik een mooie omzet 'draaide'.
Gisteren was er een rommelmarkt en ik dacht opnieuw goed te verkopen. Maar helaas, er was weinig interesse. De vele allochtone bezoekers waren weer uit op superkoopjes en dachten alles voor een prikje mee te kunnen graaien. Dit gold vooral voor ouwe kleren, speelgoed en huishoudgerei.
Maar zoals altijd waren er ook van die mannen die enkel interesse hadden in brons en zilver en tin. Dan tillen ze de voorwerpen om ze te 'wegen'. En daar heb ik een gloeiende hekel aan. Ik weiger aan hen te verkopen want zij gaan kapotmaken wat wij hebben gemaakt. Wij maken kunstvoorwerpen en zij proberen alles voor een prikje aan te kopen om het daarna te laten smelten, ze kopen dus enkel per gewicht. De kunstwaarde interesseert hen geen barst! Natuurlijk kan je niet zeggen : ik verkoop niet aan jullie. Wat wel kan is dan gewoon dubbel zoveel vragen als het voorwerp in gewicht waard is. En dan lopen ze vlug verder.
Gelukkig waren er enkele leuke collega's, enkelen riepen ook de hele tijd 'Marie-Jeanne'! Willy Naessens van The sky is the limit is hier immers nogal populair. Ook mocht ik enkele leuke mensen ontmoeten, met grote interesse in geschiedenis. Gelukkig had ik dan ook enkele historische kaarten bij waarvan ik eentje verkocht aan een échte liefhebber. Altijd leuk als een bezoeker tevreden is met zijn aankoop!
Eén april betekent elk jaar wat extra wakker zijn heel de dag. Altijd zijn er wel van die leukerds die de zot willen houden met een ander, en zeker op deze dag!
De dag begon al minder leuk toen ik een zeer irritante persoon zag die vandaag zijn verjaardag viert : de musketier. Altijd heeft hij een attentie klaar : hij is een meester in het verwijten van mensen, dus ook vandaag was het weer van dat! Maar goed, blijkbaar wil hij weeral niet werken vandaag en gaat er vandoor in een soort schooierskostuum, misschien gaat hij weer uit bedelen vandaag en zijn beklag doen over ons (!de omgekeerde wereld!).
Rond 15u krijg ik een telefoontje. Iemand zag op tweedehands.be een advertentie van ene 'Duvelke' die een hoop gratis kruisbeelden en andere heiligenbeelden wilde wegschenken. Ik vind het nogal raar en zeg de man : 'Allez man, geloof je dat nu zelf? Wie geeft nu gratis houten beelden weg?' De beller zegt dat dit letterlijk te lezen staat in een advertentie op internet, met dit - mijn - gsmnummer.
De uren daarop krijg ik tientallen telefoontjes van toch ietwat naïeve mensen die gratis beelden willen. Ze verzoeken me om niemand anders meer 'binnen te laten' en alles te reserveren voor henzelf! Ik blijf herhalen dat het een flauwe aprilgrap is. Sommigen kunnen er niet mee lachen en worden verbaal agressief. Anderen gooien dicht. Anderen zeggen dat het hen spijt maar ik stel hen gerust : het is enkel maar een aprilgrap!
Tussen de telefoons door spring ik binnen bij de collega's-handelaars in de galerij. Iedereen vind het grappig, ééntje ziet bijna blauw van het lachen. Ik denk : ok, beter dat ze lacht dan dat ze rondloopt met haar kin tot aan de grond. Tot 's avonds krijg ik van die telefoontjes.
De volgende dag, zaterdag, opnieuw telefoontjes : 'Alloo 't is voor die gratis schapen!' Ik val uit de lucht (figuurlijk) en denk : wat is dat nu weer? Wanneer er nog méér schapenliefhebbers opbellen krijg ik het toch stilaan wat op de heupen. Ik herhaal dat ik geen schapen in huis heb. Later zeg ik dat ze allemaal 'uitgedeeld' zijn en tenslotte zeg ik dat de schapen 'op' zijn maar dat ik morgen zondag koeien en ezels zal uitdelen! Waarop de man antwoordt : ok, leuk, dan bel ik je morgen terug! Ik antwoord meteen dat het er een flauwe grappenmaker is die dit alles verzint. De ander wordt er niet vrolijk van, hij was al verlekkerd op de beloofde koeien en ezels.
Intussen probeerde ik telkens de advertenties terug te vinden, maar zonder resultaat.
Om 18u sprak ik enkele collega's en verklaarde hen dat ik de flikken zou verwittigen en benieuwd was of de spelletjes zouden ophouden. En ik voegde er aan toe dat ik het niet zo erg zou vinden moest die kluchtigaard een collega of kennis zijn. Maar als het één bepaalde zot zou zijn, de man dus die op 1 april verjaart, dat het dan zijn beste dag niet zou zijn.
En rond 19u krijg ik een telefoontje : blijkt dat het een collega uit de galerij was. Eentje die blijkbaar niet veel om handen had en die dus tijd vond om van die mottige advertenties te plaatsen op het internet. En die de advertenties vlug verwijderde telkens wanneer hij wist dat ik de advertenties wilde opsporen.
Heel grappig allemaal maar ik beloofde de dader en zijn compaan dat ik hen vergeef maar niet vergeet : er staat hen ook nog iets te wachten!
Op de Nederlandse tv was er een heel mooie Paasnachtviering. Plaats : de St-Blasiuskerk te Delden (Overijssel, Nederland - nabij Hengelo en Enschede). De kerk is heel overvloedig versierd. Het orgel begeleidt de mooie gezangen. De vele alleluia's zijn niet uit de 'lucht'. Het is immers zo dat in de veertigdagen geen enkel alleluia uitgesproken of gezongen wordt.
Er wordt een litanie van de heiligen gezongen : een jongeman zingt een eindeloze lijst met heiligennamen, waarop het volk telkens kort (zingend) antwoordt, zachtjes begeleid door het orgel.
Dan volgt de doop van een volwassene, een jongeman van 22 jaar. Heel bijzonder want bij een gewone doop, kort na de geboorte, dan onderga je die doop zonder dat je er zelf iets van beseft, zonder dat je er zelf voor kiest... Naar mijn bescheiden mening wil dat echter niet zeggen dat je die doop twintig jaar moet uitstellen totdat je 'zelf kan beslissen'. Kinderen werden vroeger trouwens binnen de paar dagen gedoopt opdat - bij vroegtijdige kindersterfte - de ziel van een ongedoopt kind de hemel niet ontzegd zou worden. De jongeman die nu gedoopt wordt antwoordt heel overtuigd op de vragen die de priester hem stelt, ontroerend.
Wat later wordt de paaskaars in het gewijde water gedompeld en gaat de priester naar het volk met de wijwaterkwast. Er wordt overvloedig met wijwater 'gesmeten'...
Verschillende malen wordt er gebeden voor de overledenen. Ik denk hier speciaal terug aan de landbouwer van 63 die precies twee weken geleden werd begraven op het kerkhof op enkele meters van de hoeve waar hij heel zijn (weliswaar veel te korte) leven woonde. Ook aan de vele mensen die me nauw aan het hart lagen en die overleden zijn : familie, kennissen, vrienden... Het is een grote troost om te mogen geloven dat de dood niet het einde is, dat er ooit een weerzien zal zijn. Ja, voor wie niet gelooft moet de dood nog veel erger zijn dan voor wie wel die troost heeft... Het moet verschrikkelijk zijn 'zeker' te zijn dat met de dood alles ophoudt.
De kerk zit bomvol en doet me denken aan de paasnachtvieringen in de Brugse kathedraal, toen ik er aanwezig was als seminarist. Speciaal, deze viering 's nachts. De klokken die 'terugkeren uit Rome' wanneer met triomfantelijk orgelgedreun het Gloria aangeheven werd. De Goede Week was qua liturgie, vieringen, de mooiste van het hele jaar. Door mijn werk heb ik deze vieringen enkel op afstand kunnen meemaken.
En dan nog het volgende : ik weet dat het in deze sterk bewogen week boordevol intense vieringen is dat een aantal priesters die ik ken ooit besloten om priester te worden. En de nood aan goede priesters is heel groot...
Massamoord in Brusselse : 'kruisvaarders' gedood???
Het is nu méér dan duidelijk. De IS moet uitgeroeid worden, het kan niet dat een bende woeste barbaren de rest van de wereld wil kapot maken!
Rond 9h deze morgen hoorde ik van de buren wat er net gebeurd was, ik kon het gewoon niet geloven! Tegen de middag passeerde ik Antwerpen, en zag er zware legertanks over de autoweg rijden, wellicht richting Brussel.
Zo laf! Onschuldige mensen uitmoorden. Ik hoorde dat de bommen ervoor zorgden dat ledematen afgerukt werden, dat ingewanden uit buikholte puilden... Er zijn geen woorden voor.
Hopelijk wordt de wereld eindelijk wakker en rollen ze die bende moordenaars op zodat de vrede kan terugkeren.
Tien uur deze morgen. Via vele kleine rustige weggetjes rijd ik naar een klein schilderachtig Westhoekdorpje. Vorige zondag overleed immers een landbouwer van nauwelijks 60 jaar onverwachts op zijn hoeve. Een zware schok voor de drie kinderen : hun vader kwijt, 63jaar jong, zomaar onverwacht. Wellicht een hartfalen.
Wanneer ik de dorpskom oprijd staat die bomvol met honderden auto's. De klok slaat heel traag en weent mee met de vele honderden rouwenden die zich naar de kerk begeven. Op het plein en aan de kerk zie ik massa's mensen zachtjes praten, niemand kan dit jammere vroegtijdige overlijden begrijpen en aanvaarden. Blijkbaar wachten ze ergens op, wellicht blijven ze buiten staan tot de wagen van de begrafenisondernemer aankomt. Achteraf hoor ik dat de lijkwagen begeleid wordt door zes paarden van de overledene, begeleid door een ruiter. Paarden zijn heel intelligente dieren en zullen na een kleine week al gemerkt hebben dat hun baas niet meer langskwam in de stallen. Een heel mooi eerbetoon aan de overledene. Héél het dorp staat op straat, vele deuren zijn geopend en de bewoners praten er met passanten. Ik haast me naar de kerk want ik voorzie dat er massa's stoelen te kort zullen zijn, zoals steeds bij begrafenissen te lande. Iedereen kent er immers iedereen en een begrafenisdienst van belangrijke en bekende inwoners wordt steeds door een groot aantal mensen bijgewoond.
In de kerk is er bijna geen plaats meer, al die mensen buiten zullen straks moeten recht blijven staan. De kerk zit bomvol, de middenbeuk is voorbehouden aan de familie. Om halfelf gaat de priester naar buiten, voor de begroeting van het stoffelijk overschot van de graag geziene landbouwer tegemoet. Dan komt iedereen binnen : eerst de dragers met de kist, dan drie kinderen en de rest van de familie. Allen zwaar aangeslagen. Vooraan links klinkt zachte muziek, ik zie een man achter het orgel, een dame met viool en nog een dame die zingt. Ze zullen zorgen voor een héél mooie inkleding van de dienst.
De voornaam van de overledene wordt met heel veel eerbied genoemd. Er wordt gesproken over het leven van de man en over zijn veel te vroege overlijden. Tijdens de dienst mag iedereen een tekst schrijven op de kist, ontroerend. Eerst de kinderen en schoonzoon. Een jongen van zo'n 15 jaar huilt schokkend, het is duidelijk dat ook hij heel veel hield van zijn nonkel. Lezingen, bezinningsteksten en muziek volgen elkaar op, alles verloopt heel vlotjes en sereen. Ik ben hevig ontroerd, zoals iedereen.
Plots kreeg ik een geweldige kramp in een been, ik hield het nauwelijks tien minuten uit en sprong plots recht omdat de pijn ondraaglijk werd. Enkele mensen schrokken eventjes, maar gelukkig zat ik op de laatste rij. De enige alternieve oplossing was me in de nabije biechtstoel te begeven om daar mijn stijve been wat te kunnen strekken...Na een tijdje was die kramp weg, gelukkig maar.
Mijn gedachten zijn bij de drie kinderen, waarvan ik er één heel goed ken. Wat erg als je vader plotseling overlijdt, als je geen afscheid kan nemen, als je plots voor voldongen feiten staat. Een vader die zijn kinderen graag zag. Alle aanwezigen delen mee in het verdriet van de achtergelaten kinderen. Gelukkig zijn ze al de dertig voorbij en staan op eigen benen (het ware natuurlijk nog erger moesten de kinderen nog piepjong zijn).
De overleden landbouwer was graaggezien in het dorp en ver er buiten. Hij kweekte paarden en was hierdoor heel gekend in de streek.
Het zal ongetwijfeld raar doen voor de kinderen als ze hun 'thuis' kwijt zullen zijn. Gelukkig hebben ze nog hun moeder.
Jammer genoeg hoort dood bij het leven, ik wens de drie kinderen toe dat ze de vele goede herinneringen mogen koesteren en zo hun verdriet kunnen verwerken. Blij dat ik hem enkele keren heb mogen ontmoeten!
Eerst lekker faken : Het lijkt dat de dealers allemaal in een mooie kamer op het gelijkvloers hun gasten ontvangen. Maar niets is minder waar : eerst moest je de trappen op en via een donkere gang op zoek naar de kamer waar dan opnames gebeurden. Achteraf moest je 'voor de vorm' in de hall de grote deuren openen, terugkeren en opnieuw openen, tot vervelens toe. Dan alle stukken aan elkaar rijgen en dan heb je een 'spontane' reeks ontmoetingen.
Eerst een 'échte litho' van de hand van John Lennon die zijn madam op papier zette... Zeldzaam? Tja, er werden er 300 van gemaakt, ik noem dat niet 'zeldzaam'! De man wil er 25 000 voor, de eerste 'topdealer', Bie Baert, biedt 1200, beschamend! Zo'n afbraakpolitiek berokkent veel schade voor het imago van kunsthandelaars. Vreemd genoeg bieden daarna de anderen ook maar een klein bedrag. Bie verklaart achteraf : 'Dat is een man die te veel wil!' Pure projectie!!! De man kan zijn litho dus niet aan de man of de vrouw brengen in het krottekasteel. Evy Gruyaerts besluit : 'Dat is kut!' Wat een ordinair taalgebruik...
Omdat die loosers van Vier hier niets deftigs vinden laten ze zelfs een Deen komen met zijn designstoeltje, een totale beginneling die wil 'doorbreken' door in dit krottekasteel te komen bedelen... De man zegt wel bekend te zijn in Japan maar komt wél leuren nog in België??? Weeral is het Bie die de boel forceert. Met de oogjes flipperen en het slappe handje uitsteken... misschien werkt dat weeral? Maar Bie vangt bot, komt er van als je geen serieus bod wil doen! Allen willen ze de Deen aan zich binden maar pas de derde lukt er in, door de helft van de winst te beloven aan de maker. Bie toont zich een héél slechte verliezer : ze hield wel van die designstoel maar niet van de maker! Wat een lage houding!
Rocky V. Een groot karton met publiciteit, dat in de hall van een bioscoop geplaatst wordt. Ik sprak die mensen de hele dag, sympathieke mensen. Zélf vond ik daar niets aan, maar ik zie nu op tv dat er nog 300 bananendozen materiaal bij hoort... Benieuwd wat ze er voor krijgen! Bie gaat weer lekker de schooitoer op en vangt bot, weeral! Eerst probeerde ze al de beste beetjes weg te kapen voor een prijsje, zaken dien hier niet aanwezig zijn! En mijn beeld... dat is niet 'wel' genoeg voor dit programmaatje! De Londense Vlaming koopt het onding voor 600 euro en mag de rest veilen, mooie deal dus en 't is de koper gegund.
Dan komen twee oudjes wat glazen uit 1894 verkopen, ze willen er 100 euro voor, belachelijk hoe ze zo'n rotzooi mogen aanbieden!!! De Gentenaars vrezen dat hun brol op de container 'vliegt' als ze - binnen een volgens mij niet onafzienbare tijd - het tijdelijke met het eeuwige verwisselen!!! En de opbrengst is voor een goed doel, 't is nogal de moeite, 100 eurootjes! Eerst komen ze bij Bie en ze zeggen 'Prettig weerzien!' Daarmee verraden ze dus zichzelf... Bie wil de arme meisjes in Sri Lanka helpen en schrikt zichtbaar als haar enorme bod van 200 euro meteen aanvaard wordt! Ongelooflijk dat die brol van 100 euro hier verkocht mag worden! En als toemaatje schenken de drie anderen ook elk 200 euro. Leuk!
Eigenlijk is het verre van een 'antiekbeurs' maar eerder een 'kunst- en antiekbeurs', àlles is dus toegelaten als het maar 'kunst' of 'antiek' is. Ik kom al een achttal jaar naar Hasselt, met uitzondering van vorig jaar, toen zag ik het eventjes niet zitten na een heel zwakke beurs twee jaar geleden.
Tijdens de opbouw was er eventjes een woordenwisseling en enkele seconden later een hevig gevecht tussen twee familieleden op de parking. Eventjes schrikken natuurlijk. De twee vechtersbazen uit elkaar halen lukte niet en toen ik hulp haalde troffen we eentje aan dat bloedde als een varken (hoofdwonde)? De ander muisde er van onder en deed (figuurlijk) alsof zijn neus bloedde. De hele beurs liep de eerstgenoemde met een heel grote glitterbril rond, nogal opvallend maar beter dat dan met twee grote blauwe ogen en een toegenaaide snee boven zijn linkeroog zichtbaar aan zijn stand te staan...
Maar aangezien men nogal sterk aandrong om deel te nemen, nam ik de 'draad' weer op. Zonder grote verwachtingen weliswaar maar toch vol goede moed want ik merkte weinig concurrenten. Een beurs met enkel antiek slaat blijkbaar niet echt meer aan vandaag, en daarom is het misschien goed dat er een heel verscheiden aanbod is hier. Moderne kunst zoals schilderijen, bronzen beelden, ... Heel mooie engelse antiek, heel oude keramiek (of hoe heet je dat), meubels en andere antiek zoals heiligenbeelden. Een stand met mooie nieuwe boeken over antiek, iemand met oude boeken, een stand met heel mooie grafiek en landkaarten, enz.
Vroeger duurde de beurs zo'n twee weken, vorig jaar voor het eerst maar 6 dagen meer en ditmaal 5 dagen. Gevolg : het leek veel drukker want iedereen bezocht ons nu op de helft minder dagen. Een goede zaak. En met als gevolg dat ik geen oog meer dicht kon doen doordat er voortdurend volk was.
Gedurende de twaalf jaar dat ik antiquair ben is de stiel altijd moeilijk geweest maar ik zie een evolutie die niet me niet meteen vrolijk maakt : de mensen komen niet meer om te kopen maar om te kijken. Ze vergelijken met wat ze thuis hebben staan (of hangen), ze vragen de prijs en vragen dan of wij standhouders zin hebben om hun zaken aan te kopen. Ook wordt de grootst mogelijk rommel en brol aangeboden, sommigen kennen géén schaamte en zijn te lui om hun brol zélf naar de kringloopwinkel te brengen!
Veel bezoekers zeiden me blij te zijn dat ik terug present ben, ze hadden me gemist vorig jaar... Maar kopen, da's wat anders. Niemand heeft nog écht iets nodig zo blijkt. Jammer want de prijzen van antiek vallen heus wel mee vandaag de dag. Hopelijk komt er door mijn deelname aan deze beurs heel wat volk naar de winkel...
En ik was heel blij terug naar huis te kunnen want mijn hotel viel nogal tegen. Ik pingelde wat af van de prijs (voor de eerste keer dat ik dat doe in een hotel) maar na enkele dagen bleek dat het ontbijt daardoor niet langer gratis was waardoor ik eigenlijk geen profijt had van mijn prijsbemiddeling. Daarom ging ik 'op een ander' ontbijten vanaf de derde dag. Verder verkoos ik ook het avondmaal in een andere zaak te nemen. En 's avonds was er veel lawaai, soms hoorde ik de borden en het bestek 'klasseren' tot op mijn kamer op het eerste verdiep. Verder veel kabaal van dronken Nederlandse gasten in het weekend. Buiten het weekend had ik het gevoel daar de enige gast te zijn, doodsstil was het dan soms. Eigenlijk vallen de meeste hotelletjes hier ferm tegen : ofwel te veel lawaai, ofwel onvriendelijk personeel, ofwel te duur, ofwel slechte internetverbinding, of gebrek aan parkeerplaats, of je verstaat geen yota als ze 'plat' limburgs brabbelen... Eigenlijk betaal je beter iets méér voor een hotel als Ibis, luxe hoeft niet maar je weet ongeveer wél wat je er kan verwachten.
'Stukken van mensen' op 'Vier' : het niveau daalt steeds verder!
Steeds weer minder waardevolle of speciale objecten.
Eerst een zeil van een surfplank, met tekening van Keith Haring, die ooit surfles volgde bij de eigenaar van dat zeil. Onverkoopbaar, want wat moet je in hemelsnaam met zo'n onhandig ding?
Dan een 'druipsteen'. Gevonden bij een rivier, die steen was afkomstig van een waterval en werd meegesleurd door de stroming en - wonder boven wonder - het verkeert in een héél mooie staat! De eigenaar was zo dom om dus te zeggen dat het hem geen euro kostte. Gevolg : heel kleine biedingen. Zoals verwacht bood Bie Baert een belachtelijke prijs van 200 euro! Ze zei trots dat je als antiquair 'nooit schrik mag hebben', wellicht bedoelde ze 'nooit schaamte'! Het stuk werd ver onder de waarde verkocht.
Dan een emailbord met reclame voor koekjes. Weer dezelfde Bie Baert die de eigenaar schaamteloos forceerde door hem op een bijna gemeen schaamteloze manier in zijn ogen te blijven lonken. Bij mij zou dit een zéér averechts effect hebben! Toen stak ze 'heel verleidelijk' (?) haar handje uit om de verkoop te bespoedigen. De man, die hier een familiestuk verkocht, bezweek onder de druk en verkocht, weeral voor een klein prijsje.
Dan soldatenbrieven uit WO 1, de meest originele zaken tot nu toe, maar niet echt superveel waard. De dealer die in Engeland woont, sloot echter een mooie deal : 400 euro + een overnachting in Engeland voor de verkopers. En dan de overhandiging van die brieven aan een museum daar in Londen. Heel mooi maar die brieven zouden beter geschonken worden aan het museum in Ieper...
Het lijkt steeds meer op een schamele schooipartij, waarbij men de verkopers zoveel mogelijk plukt... weinig smaakvol!
Genealogisch congres met vader en broer Michel en Jan Peumans
Afgelopen weekend was er het jaarlijks congres van Familiekunde Vlaanderen. Dit keer samen met de Waalse 'tegenhanger' van Géniwal. In de 'feestzaal' van Waver, 20 km over Brussel, vond heel het gebeuren plaats. Een feestzaal gebouwd aan een voormalig klooster met pandgang. Tientallen vereningingen uit Vlaanderen, Wallonië, Frankrijk, ... waren aanwezig om de vele bezoekers wegwijs te maken in de werelde van de genealogie.
Ook waren er enkele standen met tweedehandsboeken : eentje uit Deventer, een Waalse gast en ik. De man uit Deventer is gespecialiseerd in heraldiek, de Waal in lokale geschiedenis (Wallonië enkel). Ik had vanalles mee : lokale geschiedenis, woordenboeken, boeken uit 17e en 18e eeuw, vele tientallen gedrukte familiestambomen, Poppkaarten, enz. Voor elk wat wils dus.
De eerste dag, zaterdag dus, waren er 800 bezoekers, een waar succes dus. Veel Westvlamingen ook, heel veel kennissen en vrienden uit België, Frankrijk en Nederland. Naast de vele genealogische standen bezoeken kon men ook naar lezingen over genealogie.
Zoals op elke nationaal genealogisch congres van Familiekunde krijgt een plaatselijke bekende, veelal een politicus voor zoveel ik me nu herinner, een kwartierstaat aangeboden. Hierop staan je voorouders in rechte lijn. Een mooi en origineel geschenk.
Ditmaal viel deze eer te beurt aan eerste minister Michel. Hij kon echter niet persoonlijk komen door al die heisa met Engeland die al dan niet bij Europa wil blijven. Daarom kwam zijn broer en zijn vader om het geschenk. Toen ik ze aan mijn stand zag dacht ik eventjes dat het dubbelgangers waren, wat wil je, met al die fakers op tv! Al spoedig merkte ik dat het de échte waren.
En even voordien had ik de eer om Jan Peumans te ontmoeten. Een heel joviale man. Al gauw ging het over Brugge en mijn winkel en... over problemen die er kunnen zijn als handelaar...
Op zondag, de tweede dag, was het heel wat kalmer. Weinig mensen die interesse hadden in boeken en veel 'fotografen'. Zelfs enkele mensen van 'de adel'... De aandacht wat afleiden en dan vlug foto's nemen van wat hen interesseerde in mijn boeken... De schaamte voorbij toch?
Ik was dan ook blij toen de beurs op zijn einde liep, het waren twee leuke maar zware dagen. Ondanks die akkefietjes van de laatste dag toch voor herhaling vatbaar!
Een tijdje geleden las ik de biografie van Will Tura, Arthur Blanckaert dus, geboren in Veurne in 1940.
Een écht monument, een man die een heel mooie carriere uitbouwde, een man die zielsveel houdt van zingen en zielsveel ook van zijn familie! Een écht voorbeeld voor vele anderen. Misschien ook een voorbeeld voor andere leeftijdsgenoten die ook in Veurne geboren werden in datzelfde jaar, ik ga hier geen namen noemen...
En vandaag, op Valentijnsdag, zal hij zijn vrouw zeker met een speciale attentie gelukkig gemaakt hebben. Wat je van bepaalde leeftijdsgenoten dus echter niet kan zeggen. Voor sommigen is het gras aan de overkant al altijd groener geweest... maar als je dat gras aan die overkant bekijkt zie je enkel schijn en bedrog... Hoe meer je er van eet hoe zieker je van wordt...
Maanden geleden was ik een hele dag te gast in Edegem, in het kasteel. Voor opnames voor het programma 'Stukken van mensen' (de titel van het programma stond toen echter nog niet vast).
Het kasteel maakte een verlaten indruk. Dit gebouw werd onlangs door de gemeente aangekocht en moet gerestaureerd worden. Het voorplein bestaat uit heel slechte kasseien, nog erger dan die van het begijnhof van Brugge. Dus risico te over om je benen te breken vooraleer je het kasteel bereikt.
De opnames duurden véél langer dan vooropgesteld. Nadien waren er nog meerdere opnamedagen voorzien. Zelf was ik er met een viertal anderen : de man van de kerstballen, die van het zeteltje van Decoene, het koppel met een publicteitsbord van de film Rocky V en nog iemand met een oude parachute (als ik me niet vergis). Zelf had ik een heel mooie houten sculptuur mee, een pieta met acht engeltjes bovenaan, een uniek stuk daterend uit ca 1500. Tot nu, na de tweede aflevering, zag ik zeker nog geen mooiere stukken. Maar ja, misschien past antiek niet tussen die decoratiestukken...
Vandaag keek ik naar de tweede aflevering en eigenlijk was het niet veel soeps : rommel van La Esterella, een zeepkist en een fles drank.
Een soort perkamentendametje dat regelmatig 'gevraagd' wordt om rusthuiskamers op te ruimen nadat de bewoner overleden is, had zich meester gemaakt over de spulletjes van ocharme La Esterella, oude vergane glorie dus. Het luizige dametje had La Esterella nooit gekend en blijkbaar gratis heel die kamer leeggeroofd. 'Het viel wel mee', vervolgde ze. En dan 15 000 euro vragen, het lef! De opbrengst zou dienen 'om uit te delen'!!!!!!! Want zijzelf heeft geen tijd om geld op te doen!???! En antiquair Degrande vroeg : hoeveel wil je? Dat mens : 'Ik durf het bijna niet zeggen, 15000'. En Paul : 'Ik kan het geloven dat je dat niet durft zeggen!' Eentje bood zomaar eventjes 10 000 maar dat was nog niet genoeg voor dat inhalig mensje! Geen deal dus.
Dan volgde nog een rijdende zeepkist en een flesje drank die beide voor een mooie prijs werden verkocht.
Dus : het kijken niet waard. Intussen probeer ik bij die triestigaards van dat productiehuis voor VIER nog uit te vissen waarom ik niet in beeld mocht komen.
Bijna slachtoffer van zeikhond uit Groningen (Friesland)
Enkele weken geleden verkocht ik via internet een mooi stuk, in de verkoopsvoorwaarden vroeg ik 50 euro voor levering in België en 100 euro voor levering in Nederland. En ja, je raadt het al, het is een Nederlander die het kocht en dan nog wel een échte Fries uit een klein dorpje niet ver van Groningen.
Eerst zag ik die levering niet zitten, temeer daar het weer er op dat moment barslecht was : sneeuw, ijs... en als het daar wintert is het serieus! De koper laat weten dat ik gerust enkele weken mag wachten. Gelukkig maar want op dat moment was ik nog heel druk bezig met het leegmaken van mijn magazijn.
Gisteren, dinsdag dus, was het zover. Tijd om naar het verre Friesland te reizen. Onderweg nam ik nog enkele andere zaken mee bij iemand uit het Antwerpse die ook enkele zaken aan dezelfde man verkocht had. Via Tilburg, Arnhem, ... reed ik - tot mijn blijde verrassing - in een grote drie uur van die plaats in het Antwerpse naar Groningen. De lucht zag grijs maar ik was blij dat het droog bleef.
Ik was veel te vroeg ter plaatse, om 14u. Daarom drie uur de tijd om de omgeving te verkennen. Eerst de kerk bekijken. Zeventiende-eeuws denk ik en los daarvan een jongere zware toren, eveneens uit rode baksteen. De vensters van de kerk leken goed onderhouden, maar de toegangsdeuren leken niet veel geopend te worden. Dit dorpje was immers bekend doordat het een communistische burgemeester heeft gehad. Dit alles heeft te maken met de aanwezigheid van vele grote boerderijen die (in de jaren stilletjes) veel personeel hadden. Dat personeel werd niet fatsoenlijk betaald en het dorp werd dus blijkbaar een communistisch bolwerk. Met de mechanisatie verloren veel mensen hun werk. Vandaag zie ik niet veel leven in dit dorpje. Op het kerkhof is dat natuurlijk niet anders! Vele oude graven in arduin, vele uit de 19e eeuw. Ik zag er namen als Sterenborg, maar ook vele rare namen...
Dan even het adres opzoeken waar ik moest leveren. Geen kat in huis. Geen hond te zien, maar schijn bedriegt, zo ik enkele uren later aan den lijve ondervinden. Dan wat naburige dorpjes bezoeken. Een buurdorp telde nauwelijks enkele tientallen huizen, maar daaronder twee grote 'huizen van plezier'. Komt zeker van pas in dit vaak zo koude Friesland...
Ik zie veel boerderijen, vaak bestaande uit een heel groot woonhuis met voorgevel naar de straat, met daarachter een enorme schuur. Die schuren zijn gebouwd tegen het woonhuis. De woonhuizen zijn dus heel statig maar lijken me zo groot dat ze onverwarmbaar zijn als het wintert. De grote schuur herbergt alles onder één dak : stallingen, bergplaats voor stro en machines enz. Maar ook hier worden steeds meer boerderijen verkocht en ze krijgen dan een nieuwe bestemming, zoals het kweken van pieren (voor de vissers denk ik, alhoewel... in Nederland is dit misschien een lekkernij?). Veel slijk ook overal en op de akkers staat vaak water. Hier en daar nog hopen sneeuw. In enkele dorpjes bezoek ik een 'kringwinkel'. Niet te vergelijken met onze kringloopwinkels. Ongelooflijke brol, in slordige rekken in oude boerderijgebouwen... Het erf van die boerderijen is ongelooflijk smerig, smeriger als wanneer er varkens zouden rondhollen. Ik snap niet hoe die mensen kunnen overleven? Maar ik zei het al eerder : pieren enzo kosten niet veel he. Een greep pieren in een broodje en klaar is Kees!
Midden in een dorp vind ik nog een 'kringwinkel', de eigenaar vertelt me dat hij kosten nog moeite spaart om een mooie winkel uit te bouwen. Inderdaad mooi gerestaureerd, maar binnen ligt ongelooflijk veel brol. Alles mooi gepoetst maar brol blijft brol. Blijkbaar zijn het gegoede mensen die domweg een fortuin verspillen aan een initiatief dat nooit rendabel zal kunnen zijn.
Intussen is het 16u geworden, ik heb dus nog een uurtje tijd. Ik zie veel grote waterpartijen, meren of kreken of zo. Wat verder ligt de zee, met daarover Scandinavië en Duitsland ligt hier ook in de buurt.
Tijdens de rondrit vind ik een hotel, eigenlijk een kuuroord. Men pompt er mineraal water op en je kan dan daarin gaan baden, dat water komt van 600 meter diep. Ik zie enkel oude mensen, het is dan ook winter en midden in de werkweek natuurlijk...
Dan naar mijn klant. Een sympathieke man van rond de 40 denk ik. Hij laat me eerst zijn huis zien, ewel zoiets heb ik nog nooit eerder gezien en ik ben toch al heel wat gewoon! Duizenden boeken gestapeld in kasten, op de grond, op tafels, overal! En enkele tientallen zware massieve staande Duitse klokken. Ook een aantal mooie Friese hangklokjes. De boeken gaan over veel verschillende onderwerpen : zo zie ik de verzamelde werken van Gezelle maar ook grote reeks boeken uit de 18e eeuw. De boeken die monikken gebruikten (voor elk jaargetijde eentje). Ook heel wat heiligenbeelden waaronder enkele die ik nog nooit eerder zag. Veel zaken ook over de pausen.
Dan twee honden, eentje was lekker op een nepbot aan het knabbelen, de ander was vakkundig een oude zetel aan het slopen. Het eerste hondje was een vrouwtje, nogal schuw, want de vorige eigenaar had het mishandeld. Het arme dier! Maar hier is het voor haar de hondenhemel op aarde! Niets moet en alles mag! De andere , de 'bone collector' - knabbelaar, een mannetje, woonde vroeger in Spanje. De vorige eigenaars castreerden de sukkelaar zonder verdoving. Daarna gooiden ze stenen naar het arme dier. Mijn klant heeft het dier naar Nederland kunnen halen en zorgt er voor als ware het eigen kind. De veearts had er een hele kluif aan. Het dier werd geopereerd en omdat het echt zwaar verminkt was, moesten er enkele drastische chirurgische ingrepen gebeuren : zo werd zijn 'afwateringskanaal' hergepositioneerd (of hoe moet ik het anders verwoorden he). Uitgang achteraan... niet zonder risico's voor wie zich achter die hond bevindt als het 'hoogwater' is.
De gastheer bracht me thee en heerlijke appeltaart. Het teefje was nogal schuw en verstopte zich in een of andere klok (denk ik) en het mannetje knabbelde voort aan zijn been en hield me nauwlettend in het oog. Ik gaf hem een stukje taart. De rondleiding ging dan verder en ik wist niet waar eerst kijken, zoveel mooie dingen zag ik daar. Plots begon de hond zenuwachtig heen en weer te lopen, het baasje zei dat hij naar buiten wilde. En dan gebeurde het : de hond stond stil en een grote straal... spoot de woonkamer in. Ik werd nadien pas ingelicht over de operatie die de hond gekregen had en was me dus van geen kwaad bewust. In een fractie van een seconde kon ik een stap opzij zetten zodat het goedje op het tapijt spatte! Tja, ik heb al veel gezeik meegemaakt (figuurlijk dus) maar op zo'n gezeik was ik niet voorzien!
Intussen werd het donker buiten en ik nam afscheid van deze uiterst vriendelijke en merkwaardige man. Ik was blij dat ik deze man iets heb mogen verkopen, zo maakte ik kennis met Friesland!
Daarna terug naar het hotel. Intussen was het aan het regenen. Mijn kamer was speciaal ingericht voor mensen met een handicap. Heel vriendelijk bedoeld wellicht maar niet aan mij besteed. Wellicht hadden ze geen andere kamers meer. Ofwel zijn alle kamers daar zo ingericht aangezien het publiek meestal hoogbejaard is. En bij het uitchecken de volgende morgen hoorde ik een dame zeggen dat ze die dag nog 460 km voor de boeg hadden voor ze thuis waren. Ik zei hen dat ik er nog 440 te rijden had. En toen bleek dat die mensen in Kortrijk wonen. Gek dat mensen zo ver reizen om wat te baden in wat mineraal water...
Het ontbijt was heel lekker en ik vertrok terug richting Vlaanderen. Helaas regende het onophoudelijk. Mijn gps deed me een heel eind door Duitsland rijden. Na 50 km terug Nederland in. Op mijn verlanglijstje stond nog een bezoek aan de gekende kunst- en antiekbeurs te Naarden-Vesting. Een heel mooi omwald en met belangrijke vestingwerken omgord stadje, niet zover van Amsterdam en Hilversum. Het stadje is heel klein, er zijn enkele brocantewinkels en kunstgalerijtjes. Allemaal niet veel soeps. Om 15u20 zocht ik de 'Grote Kerk' op. Naast de kerk was er een grote tent geplaatst, waar de ingang van de beurs zich bevond. Tijdens het wachten op de opening zag ik heel wat (vooral oude) bekenden. Heel wat standhouders van de beurs ken ik van andere beurzen. Na een uurtje hield ik het voor bekeken en trok huiswaarts. Gezien het uur, 17u, was het héél druk op de autowegen, ik verloor zeker anderhalf uur met aanschuiven... en dan regende het ook nog de hele tijd. Ik was dan ook een blij man toen ik Brugge binnenreed.
De hele dag was het weer bloedheet. Tussen twee en zes uur is er in mijn stand geen bescherming tegen die vervelende zon. Gisteren was ik net voor de beurs even in de kerk gaan bidden om wat minder zon op mijn dak te krijgen... en prompt begon het te regenen en hadden we bewolkt weer tot 's avonds. Vandaag is dat dus niet gelukt, jammer. In de kerk laat ik me door een nonnetje van Filippijnse oorsprong verleiden om een ticket te kopen voor een concert deze avond : een 'gekend' orkest en koor zouden de Johannespassie brengen... Alhoewel ik liever de Matheuspassie hoor bedenk ik dat wat extra cultuur geen kwaad kan. Het concert zou starten om 20u45, tijd genoeg dus om na te beurs nog wat te gaan eten en dan een stoeltje uit te kiezen in de mooie kerk.
Het is halfacht, nog een half uurtje 'te gaan' of zitten beter gezegd. Ik hou het voor bekeken en sluit de boel af en rep me naar het restaurant voor een lekkere hoevekip. Kip, t'is te zeggen een vierde van een kip, ze vragen of ik de vleugel of de bil wil. Ik kies voor het laatste. Echt lekker maar niet echt een grote portie. De gebakken aardappeltjes en de groenten zijn ook lekker bereid. Tijdens het eten komen de op fooien beluste kelners vier keer vragen of het smaakt... Dan naar de kerk, er is nog geen kat, ik voel de bui al hangen... Maar al vlug komen honderden mensen van alle hoeken en kanten opdagen en het wordt heel druk. Nu heb ik weer een beter buikgevoel... Als beesten worden we een halfuur lang gevangen gehouden tussen een soort dranghekkens achterin de kerk. Om halfnegen is het drummen om zoveel mogelijk vooraan te kunnen gaan zitten. De stoelen zijn met planken aan elkaar getimmerd zodat er tijdens de diensten geen voortdurend 'geschuifel' met stoelen is.
Ik vind een plaatsje op de derde rij. Voor en naast mij is men met de tablet spelletjes aant spelen om de tijd te doden. Vooraan is het een warboel. Voor het altaar lopen vele tientallen zangers, zangeressen en muzikanten door elkaar. Daarnet hoorde ik ze repeteren. Plots gaat iedereen op zijn plaats zitten. Het wordt stil en af en toe komt er nog iemand de groep vervoegen : er zijn zowat 80 dames en 15 mannen, dat belooft! De stilte blijft duren en dan komt er nog eentje met een banjo af, hij voelt zich vast heel belangrijk ofwel werd hij opgehouden door het drukke verkeer. Dan is het nog wachten op de dirigent-koorleider en de solisten. Een luid applaus volgt, nog voordat er één noot gespeeld of voordat er één woord gezongen is.
En dan begint het. De instrumenten zijn volgens mijn gehoor niet goed op elkaar afgesteld. Ik hoor vooral dwarsfluiten die niet mooi gelijk spelen... dan beginnen ze te zingen. Na vijf minuten pas hoor ik een gezang dat me bekend in de oren klinkt. Ik wil weglopen maar besluit nog wat te wachten want ik heb toch 25 euro opgehoest voor dit spectakel! Dan komen er enkele solo-zangers. De één zingt werkelijk te hard, de ander te zacht en volgens mij ietwat vals... Wat een afknapper! Ik kijk om me heen of de anderen ook dezelfde indruk hebben als ik, maar neen, iedereen zit gefascineerd te luisteren en kijken, hoe is dat toch mogelijk? De muziek klinkt niet goed en ik kan nauwelijks een woord verstaan van wat er gezongen wordt. De akoestiek is helemaal niet goed. Ik hou het echt niet lang meer vol maar ik zit wel helemaal vooraan. En die kleine duizend man zal het zeker niet waarderen als er daar eentje vooraan recht staat en de wijk neemt!
Ik blijf rond me kijken, ik kan dat gedoe niet langer aanhoren. Ik raap alle moed bijeen en sta recht. Het koor en de muzikanten vooraan kijken zwaar verontwaardigd, ik lach even, en verlaat mijn zitje. Die duizend man zitten me allemaal boos aan te staren maar het laat me eigenlijk ijskoud! Ik ben verlost van al die ellende en die anderen moeten allemaal beleefd blijven zitten! Achterin de kerk spreek ik met twee organisatoren en vertel over mijn indrukken. De twee gapen me aan met open mond en zeggen geen woord... nog twee die verontwaardigd zijn? Ik zeg goeienavond en bots net buiten het portaal op de bedelaars en hun brutale hond. De hond bijt zich vast in mijn broek, ik ruk me los en geef die rothond een schop dat hij normaal gezien niet rap zal vergeten. Nu de metro in en naar het hotel.
