|
28 Jaar geleden is het intussen dat ik 15 was en in het derde moderne in het college van Veurne op de schoolbanken zat. De klassen waren niet gemengd toen en we waren met 28 jongens : Kurt Vandenbroucke, Christof Declerck, Kris Demuynck, Alain Rocquet, Yves Mortier, Geert Moeneclaey, Pascal Didier, Filip Vannoorenberghe, Koen Demeester, Laurent Dierickx, Dimitri Stierman, Wim Bril, Chris Dejaegher, Wim Vanwalleghem, Frederik Vandendriessche, ikke, Kurt Moerman, Karel Pyliser, Ian Wittewrongel, Vincent Hocquet, Alexander Dierendonck, Gregor Ferdinande, Pieter Vandendries, Michael Desloovere, Koen Loncke, Pascal Mahute, Luc Baes en Hans Mortier (wil niet letten op de enkele schrijffoutjes die er ongetwijfel tussengeslopen zijn).
De meesten zag ik sindsdien niet meer terug, iedereen ging zijn eigen weg. Eentje had kledijwinkel, een vijftal zijn landbouwer, eentje woont op St-Andries in de buurt waar ik vroeger woonde, eentje is bankier, eentje pleegde zelfmoord, eentje is een internationaal gerenommeerde tattoo-specialist, eentje architect en eentje licentiaat die nu in het onderwijs zit. Van de helft weet ik (nog) niet wat ze tegenwoordig 'uitvreten'.
Als ik die oude klasfoto bekijk komen vele aangename herinneringen boven, de meeste klasgenoten kon ik erg appreciëren vanwegen hun vriendschap, studiecapaciteiten, sportprestaties, enz.
Met het ouder worden, ja ik ben toch al 42 nu, kijk ik graag terug op wat vroeger was. Nieuwsgierig naar wat al die oude klaskameraden nu doen, waar ze wonen, ... Van een tiental wist ik dat wel een beetje en door op internet te gaan zoeken vond ik nog heel wat info. Enkelen vond ik helemaal niet terug wat ik wel vreemd vind. Maar mijn generatie is er natuurlijk net eentje van voor het internettijdperk en zo is er over sommigen van hen niets terug te vinden. Eigenlijk ook een bewijs dat je ook zonder internet kan overleven he... En natuurlijk dat je als handelaar meer vindbaar bent dan als bv. ingenieur in een bedrijf...
Maar nu terug naar mijn bezoek. Een van mijn klasgenoten was nagenoeg onvindbaar en precies in rook opgegaan... Eén vermelding vond ik terug : een van zijn kinderen die voor school een oefening moest maken en dat op internet plaatsen, een soort van mini-stamboompje. Eén kleine vermelding maar voor mij genoeg om zo een emailadres te vinden. En zo geraakten we met elkaar in contact...
En vandaag hebben dan de hele dag hier in Brugge gezellig herinneringen opgehaald over vroegere tijden en over wat er sindsdien allemaal gebeurde in ons leven. Net als ik heeft hij heel wat meegemaakt, vreugde want een mooi gezin, maar ook tegenslagen. En nu werkzaam in het onderwijs, in Oost-Vlaanderen. Bijzonder interessant vond ik ook te horen wat klasgenoten vroeger over mij dachten : ik was een nogal verlegen type maar toch geen hele braven... en als ik kattekwaad had uitgehaald stond dat gewoon van mijn gezicht af te lezen... En mijn 'oude maat' deed ook nog een bekentenis : het heeft hem steeds gespeten mij ooit een 'ferme keunebille' te hebben gegeven op school... Op een of andere manier had ik hem boos gemaakt en kreeg ik die 'keunebille' van hem. En inderdaad, na 28 jaar herinnerde ik me plots dat ik hard door de knieën ging van de pijn. En er werd vergiffenis gevraagd en door mij geschonken...
Het werd dus een hele mooie dag, gezellig op een terrasje in hartje Brugge! Met vervolg binnen een paar maandjes...
|
