Vandaag deed ik een tochtje naar vrienden, richting Zeeland. Het zonnetje scheen... totdat ik de Nederlandse grens naderde : mist, mist en nog eens mist. De sneeuw op de grote wegen was netjes 'van de baan', geen probleem dus daarmee. Maar die mist was echt griezelig, je zag nauwelijks dertig meter ver. Vele Nederlanders reden 'zonder lichten', wellicht denken ze op die manier benzine of diesel uit te sparen... Heel dom natuurlijk want als ze een botsingetje veroorzaken zullen ze méér geld verliezen!
Op de terugweg, rond 16u00, nam ik dezelfde weg terug. In Nederland was er nog altijd veel mist, maar nu was er ook zo'n ellende in België... Ik nam de expressweg richting Knokke/Brugge en lap! File! Even voordien stond er aan ene kruispunt een politieagent of brandweerman 'gesten' te maken met zijn rode knuppel met lampje : doorrijden, circuler! Een kilometer verder moest ik opeens op de rem gaan staan : file. Ik kon net op tijd de wagen doen remmen. Na een halfuur stilstaan en geen enkel nieuws omtrent de oorzaak van het probleem begonnen enkele mensen uit te stappen. Ook de voordeur van de auto voor mij werd geopend. Een dame met een respectabele borstomtrek klauterde uit haar wagen en ze opende ook het achterportaal. Misschien wilde ze de auto wat luchten dacht ik. Maar neen, ze ontdeed zich van haar enorme rok (ze legde haar rok in haar nek) en met haar uiterst omvangrijk achterste blootgesteld aan de auto's achter haar hield ze een lange plaspauze... Zomaar op de autoweg! Ik voorzag al extra problemen zoals wateroverlast of een enorme ijsbaan op de weg... Het mens kreeg er maar geen genoeg van, misschien kickt ze daar wel op. De werkelijkheid was echter dat het water haar - letterlijk - tot aan de lippen stond! Ze kwam van de kliniek en door de medicamenten die nog nawerkten moest ze dus plots de druk op de ketel aflaten... Zo vertelde ze me na het einde van de sessie. De auto's naast en achter me, en ook enkele camionchauffeurs waren getuige van dit ongewoon schouwspel en iedereen toeterde vrolijk zoveel als mogelijk was.
In elk geval werden we wat afgeleid van het ongemak zo lang stil te moeten staan op die autoweg...
Denken aan wie het moeilijk heeft tijdens deze koude dagen...
Laten we in deze heel koude dagen heel speciaal denken aan iedereen die zo'n groot huis heeft dat hij het onmogelijk kan verwarmen. Wie 'met al zijn glorie' eens wil tonen hoe slim hij wel is... Die echter ook met lede ogen moet aanzien hoe de helft van zijn 'menage' wegloopt 'van de koude'.
Die de hele zomer heeft geleefd zonder Goed noch gebod, die als de krekel héél de zomer de bloemetjes heeft buiten-gezet. Parels voor de zwijnen gooien. En die als het koud wordt zijn toevlucht moet zoeken tot wie spaarzaam leefde (om niet te zeggen gierig...)... een mier dus.
Die zijn hele leven ziet als een aaneenrijging van feestjes, drinken en zat worden. Die denkt dat de gebraden kiekens hem in de mond zullen (blijven) vliegen. Die wind zaait en dan verwonderd is storm te oogsten... Een storm van verontwaardig en misprijzen...
Benieuwd wat 'krekellief' na de winter zal uitspoken...
Over muizenissen gesproken... spannende avonturen op beurs in Namen
Elk jaar is er in de expo van Namen een grote beurs met antiek en mooie brocante. Dit jaar aangevuld met een beurs met moderne kunst. Een mooie combinatie van twee heel verschillende zaken. En voor al meer bezoekers voor twee beurzen. Eén ticketje gaf toegang tot de twee beurzen.
Donderdag werd alles uitgeladen en opgesteld. Daar het zinloos is de verwarming aan te 'zetten' als de poorten openstaan om auto's en vrachtwagens binnen te laten was het erg koud tijdens het opstellen van de stand.
Zowat alle standhouders ken ik van andere beurzen te Ciney en Doornik. Eigenlijk geen echte antiquairs, wel heel wat brocanteurs en mensen die als bijberoep van alles en nog wat verkopen. Ik denk dat velen van deze laatsten wel wat graag volledig zelfstandig zouden werken maar bang zijn (terecht!) dat ze daar niet van zouden kunnen leven. Handelaar zijn en daarvan leven is niet enkel wat oude rommel opkopen en dan weer verkopen. Neen, je moet er echt goed in zijn, er veel tijd in stoppen en aan voldoende materiaal kunnen komen. En ook verkopen gaat niet van zelf, het is een beetje een gave denk ik.
Onder de standhouders zijn er enkele Nederlanders. Ze vormen op de markten steeds letterlijk één blok. Ze stellen hun standen rug aan rug, en zij aan zij op. Ze verkopen allerlei opzet, meubels, verlichtingsartikelen zoals lusters, enz. Altijd maken ze veel plezier, ook als de verkoop niet echt meezit (zoals maar al te vaak het geval is de laatste tijden...). Ook zijn er wat zigeuners. Ze verkopen tapijten en bronzen beelden. Veel mensen betrouwen die typen niet echt want er zijn er maar al te veel die nep en namaak verkopen... Je hoort de gekste dingen vertellen. Een koppeltje dat een stand dicht bij die van mij had zouden van Luxemburgse afkomst zijn. Ze spreken een raar taaltje, het is soms moeilijk om alles meteen te begrijpen als ze weer eens komen babbelen. Eigenlijk hebben ze geen echt mooie stukken mee maar alles is heel mooi gepresenteerd. Als je ook maar een halve blik werpt op hun materiaal krijg je meteen een heel verhaal voorgeschoteld en dan is het moeilijk om er onder uit te muizen zonder aankoop...
Van muizen gesproken... deze beurs had ik wat last van muizenissen... Op hotel neem ik ruimschoots de tijd om uitgebreid te ontbijten voor ik naar de beurs vertrek. De rest van de dag heb ik eigenlijk niet zoveel meer nodig, ik heb enkel wat koekjes en zo mee, als tussendoortjes. De eerste dag van de beurs, vrijdag dus, wilde ik na de middag een chacha eten, kwestie van niet uit te hongeren. Groot was echter mijn verbazing toen ik tot de vaststelling kwam dat iets of iemand mij voorgeweest was. Ik meende trouwens iets zachts en beweeglijks gevoeld te hebben in de plastic tas waar ik dat snoepgoed uitgehaald had... Ja dus, een muis! Zo'n een roste huismuis of hoe noem je dat? Het beestje nam de benen (of moet ik zeggen 'poten'). Ik alarmeerde onmiddellijk de buren die verschrikt hun eten controleerden op soortgenoten van mijn bezoeker/bezoekster. Het kleine knaagbeest knabbelde een grote hoek van die chacha op, ook het omhulsel was verdwenen. Toen ik een werknemer van Namur Expo confronteerde met mijn muizenissen, lachte hij eens en zei 'Désolé, het spijt me maar ik kan daar echt niets aan doen'. Wat ongetwijfeld waar was... Wellicht verplaatsen deze beesten zich in de kabelgoten, goten in de betonvloer waar electrische kabels kunnen gelegd worden voor de standhouders.
De bezoekers. Enkele antiquairs waaronder enkele goeie vrienden. Ook heel wat verzamelaars uit Vlaanderen en Walenland, uit Frankrijk, Duitsland en Nederland. Ook enkele ambetanterikken die altijd komen zeuren en zagen. Een paar Bruggelingen belden me op om te vragen of het 'de moeite was om naar Namen te komen' waarop ik hen verzekerde geen moeite te moeten doen... Heel veel volk kwam er niet en een puur zei me dat het allemaal 'slecht' volk was, mensen die niet komen om te kopen maar om te kijken en zich bezig te houden... Ik vrees een beetje dat mijn buurman, die toch al veertig jaar in het vak zit, wat meer ervaring en mensenkennis heeft dan ik, en het bij het rechte eind heeft.
Dus niet veel verkoop. Gelukkig was ik al spoedig uit de kosten want deze beurs kost toch een aardige duit. Maar... veel meer gebeurde er niet meer zaterdag en vandaag zondag... Volgens mij hebben de mensen wel geld genoeg maar ze geven het moeilijk uit. Ze zijn overdreven voorzichtig en spaarzaam geworden. Een uitdaging dus om toch verder te doen!
Een of andere vamp, maar misschien ook wel een lelijk oud zwartje stuurde me vandaag dit mailtje.
Spijtig genoeg heb ik helemaal geen interesse in iemand die nog niet eens deftig een tekst kan opstellen, blijkbaar gebruikte dit mens een soort vertaalprogramma. Een vertaling van een of ander mottig Afrikaans dialect naar het 'nederlands'... Dat ze eerst eens probeert haar voornaam correct te spellen, dat zou al een héle voortuitgang zijn.
Het moge duidelijk zijn dat ze hier zeker naast het net zal vissen, misschien zoekt deze 'Vanessa' beter een wat meer wanhopig type voor haar snode plannetjes!
Hieronder de tekst van het mailtje :
Hallo mijnliefstevriend. Mij een genoegen omu te ontmoeten,enhoe gaat hetvandaag? Mijn naam isVanessaMpenza,enkeljong meisje.Ikben eerlijk, zorgzaam, beleefd, bescheiden, liefdevol, kalmen op zoek naareen volwassenpersoon met eengoed gevoel voor humoren liefdein plaats,zie het alseen manier vanleuk, ikzag je profielop de sitetijdens het surfenen besloot omcontact op te nemenje.Ikzou willen dat wevrienden zijn.Neem contact met mijmethet bovenstaandee-mailadres,ik zaldetailmeer over mezelfaan uin mijn volgendeantwoord.hopenvan u te horenbinnenkort.Dank u eneen mooie dag verder. Met vriendelijke groet. Venassa
Vrijdag is in Eggewaartskapelle Patrick Nevejan overleden, nauwelijks 54 jaar oud. Toen ik nog in dit mooie dorpje woonde stond, in mijn verste herinneringen, een oud bouwvalling 'doeningske' bijna op het einde van onze straat, dichtbij de hoeve van Rafaël Devloo en nabij de Loovaart.
Patrick gooide heel de boel plat en bouwde er een mooie woning en paardenstallen. Al spoedig kwamen er twee kindjes, ik herinner me nog dat we, nav hun geboorte, uitgenodigd werden bij hen thuis. Rond de gebouwen werd heel wat groen aangeplant : bomen en hagen. Na enkele jaren kon je vanop straat dan ook niet veel meer zien van het huis, zo welig tierde die mooie groene gordel rond zijn huis. Wanneer we Patrick zagen als we naar school fietsten zwaaide hij altijd heel hartelijk naar ons. Paarden houden was zijn grote liefhebberij.
Naar ik vandaag hoorde van verschillende kennissen zou hij iets aan zijn hart gekregen hebben terwijl hij afgezaagde takken uit de sloot aan het verwijderen was. Zijn vrouw Mireille en het urgentieteam van de kliniek in Veurne konden helaas niets meer voor hem doen.
In Eggewaarts wonen veel oudere mensen, die allemaal een speciale plaats innemen in mijn hart. Ik ben er goed van bewust dat iedereen eens moet sterven... Maar hier sterft een jonge inwoner, totaal onverwacht. Sinds ik weg ben van het dorp is de helft van de straat al overleden... Eerst Christine, de vrouw van beeldhouwer Luc Ledene, waar ik veel respect voor had en die ik goed kende, nauwelijks veertig jaar. Georges Vandamme, op gezegende leeftijd. Lea Herreman-Pouchele, onze dichtste buurvrouw. Gaston Decoene en zijn vrouw. En nu Patrick.
Straks wordt hij begraven in de kerk, gecremeerd en bijgezet op het kerkhof te Eggewaarts. De ruitervereningen waar hij lid van was zullen een erehaag vormen aan de kerk.
Hieronder het overlijdensbericht.
Veel te snel zullen we je warmte en liefde moeten missen
Bedroefd nemen wij afscheid van
de heer Patrick Nevejan
partner van mevrouw Mireille Melis
geboren te Diksmuide op 15 april 1958
en onverwacht overleden te Eggewaartskapelle op 4 januari 2013.
Regent L.O. en Instructeur paardrijden in het V.L.T.I. te Torhout
Lid van de Poloruiters te Lo-Reninge
Dit melden u:
Mireille Melis,
zijn partner
Lien Nevejan en Laurant Pouyadou,
Joke Nevejan en Richard Nagels,
zijn kinderen
Gilbert en Maria () Nevejan - Boddez,
zijn vader en moeder
Ingrid Nevejan en John Vanoverschelde,
Jens en Thibaut,
zijn zus, schoonbroer en neven
Wendy Dezutter en Kenneth,
Karlien Dezutter en Bram,
Sander Dezutter en Charis,
De families Nevejan en Boddez.
Met dank aan het urgentieteam van het A.Z. Sint-Augustinus te Veurne.
Wij willen Patrick een laatste maal liefdevol omringen en samen met u afscheid nemen
tijdens de uitvaartviering in de kerk Sint-Jans Onthoofding te Eggewaartskapelle
op vrijdag 11 januari 2013 om 11 uur,
gevolgd door de teraardebestelling van de asurne op de begraafplaats aldaar.
Rouwgroet na de plechtigheid.
U kunt Patrick een laatste groet brengen in het funerarium Kesteloot,
Heel wat bezoekers hadden duidelijk een pint of een Brugse Zot te veel op. Enkelen kwamen zich wat amuseren aan mijn vitrine. Dronkemanspraat, heel amusant... Voor de Engelse toeristen was dit een echte meevaller. Ze hebben bijna geen duit op zak en ze kunnen zich hier gratis helemaal bezatten. Zowel mannen als vrouwen, zelfs kinderen van 12 jaar lopen er extra vrolijk bij vandaag...
Een soort nederlands familie Flodder komt binnengestormd. Een achttal halfzatte kletskousen met commentaar op alles... Ze kennen niets van beelden of boeken, zoveel is duidelijk. Ze lachen zich onnozel, totdat ik opeens recht sta en zeg : 'Bedankt voor jullie bezoekje, we gaan sluiten!' Ze reageren verrast omdat het bijna 15u00 is en ik zeg : 'Dit is een vrij land, ik sluit wanneer ik wil!' Mopperend verlaten ze dan maar mijn winkel. Ik doof het licht en wanneer ze uit de galerij verdwenen zijn doe ik de winkel weer open. Zo, da's weer mooi opgelost.
Ik heb trouwens wat beters te doen... Toen ik de winkel binnenkwam rook ik yoghurt of zo, heel vreemd. Enkele ogenblikken later werd me alles opeens duidelijk : de 'verse' karnemelk (gezoet met aardbeien en frambozen) die ik woensdag op de markt koop (lees : kocht) bleek wat ouder dan gedacht. Een van de twee plastic flessen bleek ontploft! Bij het opvullen op de boerderij - God alleen weet wanneer dat precies gebeurde... - werd wat teveel lucht in de fles gelaten - of anders gezegd : de fles was niet volledig opgevuld. Blijkbaar ontstond er in de fles zo'n druk dat de dop er van knalde. Witte vlekken op mijn bureau en stoel en wat andere zaken waren het gevolg. Oa een bord 'God ziet mij', volledig bedekt met een witte laag, zodat God nu helemaal niets meer kan zien... Vlug zocht ik de andere fles. Ik probeerde de dop open te draaien en met een oorverdovende knal kreeg ik ei zo na heel de inhoud tegen mijn bakkes... Straf spul, da's zeker! Opruimen dus was nu de boodschap...
Een Geluukkig Nieuwjaar ... aan alle mensen die van goede wil zijn
Hierbij wens ik aan iedereen een Gelukkig Nieuwjaar 2013 : aan de vele vrienden en kennissen, aan alle lezers van mijn blog, ook aan wie ik (nog) niet persoonlijk ken. Ook aan wie anoniem op de hoogte wil blijven aan al wat reilt en zeilt in mijn gelukkig niet bepaald saaie leventje... Het streelt natuurlijk wel een beetje mijn ijdelheid dat al meer dan 40 000 maal naar mijn blog werd gekeken.
Voor 2013 heb ik enkele wensen :
Dat de mensen wat minder klagen en zagen over die 'crisis'. De Vlamingen zijn nog nooit zo welvarend en rijk geweest als vandaag. Het is enkel zaak om die situatie te handhaven en in de eerste plaats die welvaart voor de Vlamingen zelf te behouden. Wat niet wil zeggen dat de rest kan stikken natuurlijk, maar...
Dat bepaalde verantwoordelijken hun verantwoordelijkheid durven opnemen. Wie 'onder dwaling' heeft gehandeld moet daar voor durven uitkomen. Ik doel daarmee natuurlijk op bepaalde politiekers (en eentje in het bijzonder) die hun kop in het zand steken als ze vragen krijgen over het waarom van bepaalde beslissingen... Die dan flauwe uitvluchten zoeken zoals 'Ik bemoei me niet met familievetes'. Wat een onzin! Door dergelijke stommiteiten was er eentje bijna haar (zijn) job kwijt... Een geluk dan als je twee gezichten hebt... zo blijft dat politiek beest de touwtjes in handen houden.
Dat ze in ons landje goed uitkijken aan wie ze een kerkgebouw verkopen, het is niet altijd wat het lijkt. Sommigen gaan over lijken om een ander een beentje te lichten... Tot nu toe zijn de kerken in ons Vlaanderen doorgaans goed onderhouden. Zonder kerktoren, zonder kerkgebouw verliest een dorp haar typische karakter, het verwordt tot een soort wijk of gehuchtje... Wanneer die gebouwen ontheven worden aan de eredienst moet voor een goed alternatief gezorgd hebben. En de overheid moet de touwtjes in handen houden zodat ze bij misbruiken of wantoestanden kan ingrijpen. Zo maakte de bisschop van Antwerpen op tv enkele weken terug heel duidelijk dat hij niet bepaald gelukkig is met bepaalde toestanden... Men weze dus gewaarschuwd...
Dat bepaalde mensen wat stipter mogen zijn. Het laatste jaar moest ik jammer genoeg ondervinden dat sommigen het vertikten om bepaalde overeenkomsten na te leven. Ik doel daarmee op slechte betalers. Merkwaardig genoeg zijn dat doorgaans geen mensen die het financieel moeilijk hebben, ze hebben er gewoon lak aan hun woord te houden. Moest ik zo handelen met mijn teergeliefde collega's of klanten dan mag ik mijn handeltje opdoeken... een woord is een woord.
Dat ik wat minder tijd mag verliezen met 'rondleurders'. Snoodaards die langs de straten 'vendelen' met hun koopwaar. Ze lopen alle handelaars af om zoveel mogelijk voor hun waren te krijgen. Ik betaal graag een goeie prijs maar wordt er niet vrolijk van als achteraf dan alle collega's zeggen : 'Ahja, ze zijn dat bij mij ook komen aanbieden.' Het is natuurlijk hun goed recht. Ook ware het wenselijk dat ze alle rommel thuis laten of er mee naar de kringloopwinkel gaan. Ongelooflijk wat voor rotzooi mensen nog willen verpatsen...
Dat ik minder toeristen over de vloer krijg. Mensen die toch geen echte intentie hebben om iets aan te schaffen. Neen, liever wat meer volk uit de eigen contreien. Gelukkig weten velen mijn winkeltje al liggen. Velen zijn ook tevreden dat ik er niet in slaagde de kerk van (...) te kopen, ze zijn immers niet bereid om me op te zoeken in 'Het hol van Pluto'! Om in een oude bouwval hun leven te riskeren. Om een kwaaie ziekte op te lopen in een muffig en vochtig oud 'kot'. Achteraf mag ik me misschien gelukkig prijzen dat ik hier in Brugge kan blijven. Dat ik me niet onnozel moet betalen aan zware onderhoudskosten aan een groot gebouw. Dat ik geen onmogelijke stookkosten moet ophoesten.
Dat de antiekbeurzen niet nog duurder worden, het standgeld voor een mooie beurs loopt makkelijk op tot 5000 eurootjes. Onnodig te zeggen dat het moeilijk is om dan nog uit je kosten te 'geraken'.
Veel volk op de been in Brugge : de Vlaamse 'primitieven' ea
Vandaag was het razend druk in Brugge : opvallend veel van die typische kleine eenvoudige madamtjes uit eigen stad. Vaak wonen ze in kleine huisjes, godshuisjes, enz. Heel brave mensen maar gewoon wat simpel. Misschien zijn ze wel veel gelukkiger dan ons denk ik vaak. Commentaar op alles maar niet beledigend of zo bedoeld. Sommigen babbelen de hele tijd in zichzelf, soms hardop zodat ik buiten kom om hen te vragen wat ze willen weten van mij. Soms noem ik ze wel eens 'de Vlaamse of Brugse primitieven'... wat letterlijk gezien zeker geen verwijt inhoudt...
Ook hoorde ik veel Frans en Engels spreken. Aan die engelsen heb ik een gloeiende hekel want kopen dat doen ze niet. Wel veel commentaar, bewonderende kreetjes (OMG!), domme vragen (bv. Is this a museum of a shop?). Of ze vragen waar ik dat precies allemaal haal. Net alsof ik mijn bronnen zou prijsgeven...
Wanneer ik de deur wil openen rond de middag staat er een hele bus Chinezen voor mijn deur. Een soort verwijfde medechinees staat op een lacherige manier commentaar te geven op mijn vitrine. Ik vraag hem : 'Are you made in China of Japan?' De hele boel bru(o?)llacht en joelend stuiven ze uit elkaar, richting Burg en stadhuis. Die gids zie ik hier dikwijls, op een ludieke manier leidt hij hier vaak groepen rond.
Veel volk dus maar geen kopers. Met uitzondering van een jongeman die een leuk kadootje zoekt voor zijn lief in Boston. Het moet iets katholieks zijn maar binnen zijn budget van 20 euro. Hij is dolgelukkig als ik hem een heel oude paternoster in 'acre' (of zo) toon. Zijn vriendin zal heel gelukkig zijn, zo verzekert hij me.
Ook waren er opnieuw wat Spanjaarden te zien. Die lopen zomaar binnen rond om alles te bepotelen. Dan sta ik recht en ga gewoon bij hen staan om hen wat in te tomen. Het zijn precies deelnemers aan een freakshow. Lange magere en korte dikke, gasten met een afrokapseltje of met piercings, een raar zootje dus.
Net zoals vorige week wordt ik opgebeld door mensen die postkaarten willen komen verkopen, maar net als vorige week sturen ze hun kat. Misschien wordt mijn telefoon wel afgeluisterd door een of andere postkaartenverzamelaar en 'schieten ze onder mijn duiven'? Alhoewel, zo fanatiek is toch niet iedereen denk ik. Het is echter wel zo dat men vandaag het blijkbaar niet meer nodig vindt om te doen wat ze beloven. De wereld gaat om zeep?
Elk jaar wordt er in Namur Expo een grote beurs van oud papier en zo gehouden. De grootste en mooiste in zijn soort zo zeggen de organisatoren.
Groot ja, maar heel veel rommel. Veel 'Damme-kwaliteit' helaas, veel nieuwe boeken, veel waardeloze boeken ook. Ik zag een tiental handelaars uit Brussel, maar geen van hen had echt mooie boeken mee. Met uitzondering van iemand die ene mooi Homannatlas meehad, maar tegen een prijs... om van omver te vallen.
Tientallen standhouders boden postkaarten aan maar het was echt moeilijk om op je gemak de albums in te zien want overal verdrongen tientallen mensen zich om toch maar te kunnen zoeken naar dat ene kaartje dat hen nog ontbreekt... Dus had ik er al vlug genoeg van. Plots loop ik op een man met een kartonnen buis in de handen. Ik ken hem en vraag hem of hij iets moois op de kop heeft kunnen tikken. Wat een toeval : hij zegt me dat hij enkele oude kaarten meebracht om hier aan de man of de vrouw te brengen. Ik ken hem van op andere ruilbeurzen en ik bekijk zijn mooie handgetekende kaarten. Het gaat om de strijd tegen de duinen/ de verstuiving van zand. En de bescherming van de achterliggende polders tegen dat zand. Omgeving Wenduine-Blankenberge, zo kan ik opmaken uit de afbeelding van de zee, een aantal straten en de commentaar bij mooie plattegrondjes van huisjes en boerderijen. Alles mooi geacquarelleerd... De prijs viel mee en ik was weeral eens een gelukkig man. De rest van de standen kon me niet meer interesseren en ik vertrok uit Namen.
Via kleine weggetjes en kleine dorpen, ik reed over kasseibaantjes, op enkele onverharde wegen, ... Ik passeerde enkele merkwaardige gebouwen zoals een kerk met één huis naast, helemaal te lande... Of in een dorpje een stenen molenromp op een heuveltje, met een weggetje waarop het graag tot bij de molen gebracht werd (zoals die hellingen bij de molens langs de vesten te Brugge). Gelukkig was er geen kat op straat want op vele plaatsen waren de straatjes zo smal dat je zeker niet een ander voertuig veilig kon kruisen. Zo kwam ik uiteindelijk bij Walibi in Waver. Waver is een - in mijn ogen - lelijke stad maar wel rijk aan winkels, te vergelijken met Roeselare qua uitzicht.
Onderweg was ik aan het denken aan wie ik de kaarten kon verkopen. Dat was moeilijker dan gedacht want daar ik wat lang moet wachten op mijn centen bij sommige klanten wil ik hen niet nog meer 'belasten' (?) dan nu al het geval is. Dus dan maar iemand gezocht die altijd heel stipt betaalt. Het is bovendien ook zo dat ik met zo'n unieke stukken niet wil gaan rondleuren want dan heeft iedereen het gezien, dan is het stuk 'verbrand'. En ik wil iedereen ook de kans geven om zelf nog iets te verdienen wanneer hij het doorverkoopt. En dat niet iedereen weet wat de oorspronkelijk door mij gevraagde prijs is... Weer een tevreden klant dus.
Onrechtvaardige rechters, zo zijn er wel meer. Ik hoor dat veel van die 'rechters' benoemd worden via politieke vriendjes. Dat velen bovendien rechter worden omdat ze niet veel voorstellen als advocaat. Om uit de krotte en miserie te geraken.
Ik kan me trouwens heel goed inbeelden dat goeie advocaten - ik denk hier aan bepaalde schitterende advocaten uit Gent - veel meer aan een rechtvaardige wereld kunnen bijdragen dan ambetantenaren die alles hun gangetje laten gaan en elke maand hun zuurverdiende centjes op hun rekeningetje krijgen van vadertje Staat. Dat ze niet staan te springen om rechter te worden. Die echt goeie advocaten verdienen bovendien heel wat meer dan die rechters en maar terecht ook. Natuurlijk zijn er ook vele goeie rechters...
Zopas had ik contact met een zo'n soort betweter, ik vermoed dat hij rechter is of was. Niet echt taalvaardig maar dat verwondert me niks... Heel trots meldde hij me dat hij onlangs een beeld verkocht aan iemand die het in een kerk wou plaatsen. Die charlatan kennende stel ik me daar niet veel bij voor, het zal wel een derderangsbeeld zijn of zo'n gipsen beeld. Hopelijk weet dat ventje dat je geen plaasteren beelden tegen een nattte kerkmeur moet zetten...
Sommigen kopen van die lelijke overschilderde plaasteren beelden...
Het zijn soms lastige tijden van handelaars. De hele dag wroeten en werken om mooie dingen te zoeken. Soms vele kilometers afleggen om weinig te vinden. Dan alles uitstallen in de winkel zodat de liefhebbers alles kunnen komen bekijken.
Af en toe vraagt men foto's door te mailen. Dat is meestal natuurlijk geen enkel probleem, zeker niet als het trouwe klanten zijn die hierom vragen. Af en toe heb ik echter de indruk dat men niet echt geïnteresseerd is in aankoop en men enkel maar wat fotootjes verzamelt. Enkele malen maakte ik het al mee dat ik mijn eigen spullen te koop zag op internet, bij anderen, bij zogezegde handelaars. En dat kan natuurlijk niet...
Sommige mensen willen ook geen enkele inspanning doen om eens tot in mijn winkel te komen, op zicht van een foto alleen kan je immers toch niet overgaan tot aankoop? Maar ja wat baten kaars en bril... ? Wat moeite doen is toch niet te veel gevraagd?
Het ware gezicht van de kalkoen, bezin dus eer je begint...
Gisteren en vooral deze namiddag waren de mensen helemaal in de ban van Kerstmis, ik bedoel hiermee van wat ze zouden eten op die dag. Vandaag zag ik rare dingen : mensen die anders nooit buitenkomen of een 'frank uitleggen' stonden nu met 'grote manieren' aan de kassa met grote koude en warme schotels, mooi in een grote plastic bak opeengestapeld. Met een grote geste halen ze dan 'al' hun geld uit en zwaaien er mee naar de kassajuffrouw : M'as tu vu? Precies of er nu eventjes geen crisis meer is. Nu nog enkele dagen geld buitengooien tot aan Nieuwjaar en dan is het weer sparen geblazen.
A Christmas Carol. Een oude en verbitterde vrek krijgt in de kerstnacht bezoek van enkele geesten en komt tot inkeer.
Ook vandaag lopen er van die oude vrekken rond, en ik heb het dan niet op enkele bezoekers op de kunstbeurs in Brugge die gisteren eindigde...
Ik heb het hier over onmensen die hun hele gezin in de steek laten om er van onder te muizen met een of andere vrouw van nogal lichte zeden, van dat tuig type 'echtbreekster'. Voor wie het gras aan de overkant altijd groener is. Die elke euro in twee bijt. Die zoveel mogelijk mensen in het ongeluk wil storten. Die twee stenen met elkaar kan doen vechten... Die denkt dat hij later al zijn geld mee in zijn graf of asurne kan meenemen...
Laten we hopen dat er toch nog wat menselijkheid rest in deze 'mensen', dat ze vanavond of morgen niet stikken in hun dikke kalkoen op hun bordje, dat ze uiteindelijk tot inkeer komen.
Vroeger thuis werd dit niet zo special gevierd. Wel een extra lekker maal de vooravond. En dan op de hoogdag zelf naar de hoogmis in de Sint-Niklaaskerk in Veurne.
Toen ik in het seminarie studeerde was er de vooravond een feestelijk maal, daarna een viering in de grote kerk en om 24u00 de middernachtmis in de kathedraal. Door de donkere straten trokken we met de fiets of te voet naar de Sint-Salvatorskathedraal. Een halfuurtje voor de aanvang van de viering begonnen de klokken oorverdovend en zalig te luiden. De kerk zat stampvol. Monseigneur Vangheluwe ging voor in deze dienst die zeer verzorgd was en opgeluisterd door koren. Een stralende Ignace Michiels aan het grote orgel. Zalig! De ochtend nadien, een ponticale mis.
Spijtig genoeg is er sindsdien veel veranderd. Plots was er voor mij geen plaats meer in de stal. Met 'stal' bedoel ik dan niet zozeer de kathedraal die in de volksmond vaak 'stal' genoemd werd doordat het interieur er nogal verloederd uit zag. Neen ik bedoel hier figuurlijk dat er geen plaats meer gegund werd in het seminarie, dit omwille van een onverlaat die dacht en nog denkt boven God en de wet te staan. En de ene onnozelaar steekt de andere aan... En dat heeft dan gestudeerd... O ijdelheid der ijdelheden!
En ook de diensten zelf zijn niet meer als vroeger. Een nederige voorganger die op een zeer menselijke wijze, op een 'heel eigen wijze' om diens eigen woorden te gebruiken, zorgde voor een aangename en deugddoende en vredebrengende viering. Vervuld van mooie woorden en zang keerden we dan in de stille nacht terug naar ons seminarie.
Ook al neem ik me elk jaar weer voor naar die middernachtsmis in de kathedraal te gaan, op het ogenblik zelf besef ik dan dat er zo veel veranderd is en ik er me eigenlijk niet echt meer thuis kan voelen...
Eclectic Art Fair in belfort : volgende keer beter!
Afgelopen week was er vanaf woensdag de Eclectic Art Fair in het Brugse belfort. Een schitterende locatie voor een beurs met antiek en moderne kunst. Centraler kan je niet zitten.
Maandag ging ik een kijkje nemen. Dinsdag en woensdag stelde ik mijn stand op. Heel ver moest ik niet lopen met mijn materiaal want de beurszaal ligt nauwelijks honderd meter van mijn winkel af. Maar door het eenrichtingsverkeer dien je een paar kilomtertjes af te leggen.
Op de beurs was er een grote diversiteit aan kunst te zien : van alles wat. Antiek maar vooral ook veel moderne kunst. Een diversiteit die door velen gesmaakt werd. Collega's-antiquairs en wat oudere mensen hadden liever wat meer antiek gezien maar ja...
Maar de opkomst van het publiek viel dik tegen... Slechts weinig mensen vonden de weg naar de bovenzaal van het belfort. Trappen zijn natuurlijk altijd een drempel maar de echte reden was volgens mij dat er te weinig publicteit werd gemaakt vooraf. Dat kost stukken van mensen maar je kan niet zonder. Volgend keer zal er hier dus wel aan moeten gewerkt worden, ik ben er van overtuigd dat een tweede editie veel succesvoller kan worden op die manier.
Toch ben ik blij deelgenomen te hebben. Ik kreeg veel positieve reacties van de bezoekers.
Een brave man uit Brugge werd door een zwarte vermoord. Het lichaam werd teruggevonden langs de autosnelweg, ergens ter hoogte van Merelbeke. Hij was gekneveld en er zat een plastic zak om zijn hoofd. De dader, de lafaard, vluchtte naar Portugal en is intussen verhoord.
Ik kende de man al jaren. Vaak was hij op weg met groepjes toeristen. Soms passeerde hij ook aan mijn winkel en dan kwam hij steeds goeiendag zeggen. Hij was 'koekegoed', zo zei iedereen, te goed voor deze wereld.
Hopelijk wordt de dader het land uitgezet en mag hij daar zijn straf uitzitten. Als allochtonen hier onze brave Vlamingen komen vermoorden is het ver gekomen, te ver...
Soms kom je van die echte betweters tegen. Eentje had vandaag zo'n groot ego dat je het makkelijk terug kan vinden op Google Earth, het is zo groot dat het zelfs een eigen postnummer heeft!!!
Hij zou eens zeggen wat hij allemaal vond van mijn boeken. Net als Wallace (van Wallace and Gromitt) stond zijn 'mond' geen ogenblik stil...
Vandaag was ik te gast bij een niet alledaagse klant, alhoewel ik hier liever niet het woord 'klant' gebruik, dat klinkt immers allemaal zo zakelijk...
Ik mocht een verkocht item thuisbrengen en werd zomaar mee aan tafel uitgenodigd voor een lekker maal. Eigenlijk eet ik niet zo vaak thuis en ben die opgewarmde kost vaak beu. En komt daarbij nog een gezellige babbel... Blij zo'n mensen te mogen ontmoeten! Op zo'n dagen voel ik me extra gelukkig met wat ik doe.
Vandaag las ik in de kranten dat 'madame' Michelle Martin Knokke met een bezoek heeft 'vereerd'. De coiffeur van de nonnonnetjes was vorige week niet langsgekomen bij de Arme Klaren in Malonne en madame week dan noodgedwongen uit naar een chique etablissement in Knokke. Ze verdiende 40 000 euro in het 'kot', in het gevang. Moet dat geld niet in de eerste plaats naar de familie van de slachtoffers gaan? Kan het dat ze haar eigendommen vlug versluisde naar haar kinderen of zo, beseffend dat ze anders alles zou moeten afstaan aan de slachtoffers en familie?
Heel logisch dat burgemeester Lippens duidelijk maakte dat die moordenares niet welkom is in zijn stad. Wellicht logeerde ze of logeert ze bij haar vriendje Nihoul in Zeebrugge...
Een geluk voor die vreselijke kindermoordenares dat ik daar geen coiffeur was want ik had haar kop zeker helemaal kaal geschoren en een hele spuitbus haarlak in haar valse face leeggespoten... zodat ze stopt met zelfvoldaan grijnzen...
Ik hoop voor haar dat ik ze niet in Brugge ontmoet want dan zal het haar beste dag niet zijn! Kinderen laten verhongeren, hoe kan je als mens zoiets doen?
Patrick Nevejan
Sommigen kopen van die lelijke overschilderde plaasteren beelden... 
Het ware gezicht van de kalkoen, bezin dus eer je begint...
