Het zijn soms lastige tijden van handelaars. De hele dag wroeten en werken om mooie dingen te zoeken. Soms vele kilometers afleggen om weinig te vinden. Dan alles uitstallen in de winkel zodat de liefhebbers alles kunnen komen bekijken.
Af en toe vraagt men foto's door te mailen. Dat is meestal natuurlijk geen enkel probleem, zeker niet als het trouwe klanten zijn die hierom vragen. Af en toe heb ik echter de indruk dat men niet echt geïnteresseerd is in aankoop en men enkel maar wat fotootjes verzamelt. Enkele malen maakte ik het al mee dat ik mijn eigen spullen te koop zag op internet, bij anderen, bij zogezegde handelaars. En dat kan natuurlijk niet...
Sommige mensen willen ook geen enkele inspanning doen om eens tot in mijn winkel te komen, op zicht van een foto alleen kan je immers toch niet overgaan tot aankoop? Maar ja wat baten kaars en bril... ? Wat moeite doen is toch niet te veel gevraagd?
Het ware gezicht van de kalkoen, bezin dus eer je begint...
Gisteren en vooral deze namiddag waren de mensen helemaal in de ban van Kerstmis, ik bedoel hiermee van wat ze zouden eten op die dag. Vandaag zag ik rare dingen : mensen die anders nooit buitenkomen of een 'frank uitleggen' stonden nu met 'grote manieren' aan de kassa met grote koude en warme schotels, mooi in een grote plastic bak opeengestapeld. Met een grote geste halen ze dan 'al' hun geld uit en zwaaien er mee naar de kassajuffrouw : M'as tu vu? Precies of er nu eventjes geen crisis meer is. Nu nog enkele dagen geld buitengooien tot aan Nieuwjaar en dan is het weer sparen geblazen.
A Christmas Carol. Een oude en verbitterde vrek krijgt in de kerstnacht bezoek van enkele geesten en komt tot inkeer.
Ook vandaag lopen er van die oude vrekken rond, en ik heb het dan niet op enkele bezoekers op de kunstbeurs in Brugge die gisteren eindigde...
Ik heb het hier over onmensen die hun hele gezin in de steek laten om er van onder te muizen met een of andere vrouw van nogal lichte zeden, van dat tuig type 'echtbreekster'. Voor wie het gras aan de overkant altijd groener is. Die elke euro in twee bijt. Die zoveel mogelijk mensen in het ongeluk wil storten. Die twee stenen met elkaar kan doen vechten... Die denkt dat hij later al zijn geld mee in zijn graf of asurne kan meenemen...
Laten we hopen dat er toch nog wat menselijkheid rest in deze 'mensen', dat ze vanavond of morgen niet stikken in hun dikke kalkoen op hun bordje, dat ze uiteindelijk tot inkeer komen.
Vroeger thuis werd dit niet zo special gevierd. Wel een extra lekker maal de vooravond. En dan op de hoogdag zelf naar de hoogmis in de Sint-Niklaaskerk in Veurne.
Toen ik in het seminarie studeerde was er de vooravond een feestelijk maal, daarna een viering in de grote kerk en om 24u00 de middernachtmis in de kathedraal. Door de donkere straten trokken we met de fiets of te voet naar de Sint-Salvatorskathedraal. Een halfuurtje voor de aanvang van de viering begonnen de klokken oorverdovend en zalig te luiden. De kerk zat stampvol. Monseigneur Vangheluwe ging voor in deze dienst die zeer verzorgd was en opgeluisterd door koren. Een stralende Ignace Michiels aan het grote orgel. Zalig! De ochtend nadien, een ponticale mis.
Spijtig genoeg is er sindsdien veel veranderd. Plots was er voor mij geen plaats meer in de stal. Met 'stal' bedoel ik dan niet zozeer de kathedraal die in de volksmond vaak 'stal' genoemd werd doordat het interieur er nogal verloederd uit zag. Neen ik bedoel hier figuurlijk dat er geen plaats meer gegund werd in het seminarie, dit omwille van een onverlaat die dacht en nog denkt boven God en de wet te staan. En de ene onnozelaar steekt de andere aan... En dat heeft dan gestudeerd... O ijdelheid der ijdelheden!
En ook de diensten zelf zijn niet meer als vroeger. Een nederige voorganger die op een zeer menselijke wijze, op een 'heel eigen wijze' om diens eigen woorden te gebruiken, zorgde voor een aangename en deugddoende en vredebrengende viering. Vervuld van mooie woorden en zang keerden we dan in de stille nacht terug naar ons seminarie.
Ook al neem ik me elk jaar weer voor naar die middernachtsmis in de kathedraal te gaan, op het ogenblik zelf besef ik dan dat er zo veel veranderd is en ik er me eigenlijk niet echt meer thuis kan voelen...
Eclectic Art Fair in belfort : volgende keer beter!
Afgelopen week was er vanaf woensdag de Eclectic Art Fair in het Brugse belfort. Een schitterende locatie voor een beurs met antiek en moderne kunst. Centraler kan je niet zitten.
Maandag ging ik een kijkje nemen. Dinsdag en woensdag stelde ik mijn stand op. Heel ver moest ik niet lopen met mijn materiaal want de beurszaal ligt nauwelijks honderd meter van mijn winkel af. Maar door het eenrichtingsverkeer dien je een paar kilomtertjes af te leggen.
Op de beurs was er een grote diversiteit aan kunst te zien : van alles wat. Antiek maar vooral ook veel moderne kunst. Een diversiteit die door velen gesmaakt werd. Collega's-antiquairs en wat oudere mensen hadden liever wat meer antiek gezien maar ja...
Maar de opkomst van het publiek viel dik tegen... Slechts weinig mensen vonden de weg naar de bovenzaal van het belfort. Trappen zijn natuurlijk altijd een drempel maar de echte reden was volgens mij dat er te weinig publicteit werd gemaakt vooraf. Dat kost stukken van mensen maar je kan niet zonder. Volgend keer zal er hier dus wel aan moeten gewerkt worden, ik ben er van overtuigd dat een tweede editie veel succesvoller kan worden op die manier.
Toch ben ik blij deelgenomen te hebben. Ik kreeg veel positieve reacties van de bezoekers.
Een brave man uit Brugge werd door een zwarte vermoord. Het lichaam werd teruggevonden langs de autosnelweg, ergens ter hoogte van Merelbeke. Hij was gekneveld en er zat een plastic zak om zijn hoofd. De dader, de lafaard, vluchtte naar Portugal en is intussen verhoord.
Ik kende de man al jaren. Vaak was hij op weg met groepjes toeristen. Soms passeerde hij ook aan mijn winkel en dan kwam hij steeds goeiendag zeggen. Hij was 'koekegoed', zo zei iedereen, te goed voor deze wereld.
Hopelijk wordt de dader het land uitgezet en mag hij daar zijn straf uitzitten. Als allochtonen hier onze brave Vlamingen komen vermoorden is het ver gekomen, te ver...
Soms kom je van die echte betweters tegen. Eentje had vandaag zo'n groot ego dat je het makkelijk terug kan vinden op Google Earth, het is zo groot dat het zelfs een eigen postnummer heeft!!!
Hij zou eens zeggen wat hij allemaal vond van mijn boeken. Net als Wallace (van Wallace and Gromitt) stond zijn 'mond' geen ogenblik stil...
Vandaag was ik te gast bij een niet alledaagse klant, alhoewel ik hier liever niet het woord 'klant' gebruik, dat klinkt immers allemaal zo zakelijk...
Ik mocht een verkocht item thuisbrengen en werd zomaar mee aan tafel uitgenodigd voor een lekker maal. Eigenlijk eet ik niet zo vaak thuis en ben die opgewarmde kost vaak beu. En komt daarbij nog een gezellige babbel... Blij zo'n mensen te mogen ontmoeten! Op zo'n dagen voel ik me extra gelukkig met wat ik doe.
Vandaag las ik in de kranten dat 'madame' Michelle Martin Knokke met een bezoek heeft 'vereerd'. De coiffeur van de nonnonnetjes was vorige week niet langsgekomen bij de Arme Klaren in Malonne en madame week dan noodgedwongen uit naar een chique etablissement in Knokke. Ze verdiende 40 000 euro in het 'kot', in het gevang. Moet dat geld niet in de eerste plaats naar de familie van de slachtoffers gaan? Kan het dat ze haar eigendommen vlug versluisde naar haar kinderen of zo, beseffend dat ze anders alles zou moeten afstaan aan de slachtoffers en familie?
Heel logisch dat burgemeester Lippens duidelijk maakte dat die moordenares niet welkom is in zijn stad. Wellicht logeerde ze of logeert ze bij haar vriendje Nihoul in Zeebrugge...
Een geluk voor die vreselijke kindermoordenares dat ik daar geen coiffeur was want ik had haar kop zeker helemaal kaal geschoren en een hele spuitbus haarlak in haar valse face leeggespoten... zodat ze stopt met zelfvoldaan grijnzen...
Ik hoop voor haar dat ik ze niet in Brugge ontmoet want dan zal het haar beste dag niet zijn! Kinderen laten verhongeren, hoe kan je als mens zoiets doen?
Een konijn, tot de tanden bewapend... Onlangs gespot in Eggewaarts!
Vandaag gebeurde er een ongevalletje in Eggewaartskapelle, het dorpje waar ik vandaan kom. Daar gebeuren echter wel meer rare dingen maar we gaan hier niet over uitweiden nu... Onverklaarbare dingen en zo, onmenselijke dingen ook... Bepaalde mensen die zich de zotste dingen in het hoofd halen, om je onnozel te lachen! Maar daar gaan we het hier natuurlijk niet over hebben...
Een oplegger met Hongaarse chauffeur reed in de Minnaerstraat, een straat waar hij eigenlijk niets te zoeken had met zo'n gedrocht. Zijn gps zou hem in dit straatje gestuurd hebben. Totaal ongeloofwaardig eigenlijk, want de gps zou zich in dit gebied baseren op oude wegenkaarten van 20 jaar oud, dus van in de tijd dat de dieren (hier) nog konden spreken... De tijd dus voor de aanleg van de autoweg van Brugge naar Duinkerke (en zo verder...).
Nee, volgens mij is het zo'n 'rappen haze' die hier op jacht ging, die van die lieve 'keuntjes' ondersteboven wou rijden om ze dan in zijn kookpotje te gooien. Weeral geld uitgespaard... Die Oosteuropeanen zouden zelfs water uit de gracht scheppen om geen geld te moeten uitgeven aan drinkwater. Maar blijkbaar was de haze hier te traag ... of te snel? Ipv die arme keuntjes lag hij nu zelf ondersteboven. Vandaag laten de konijntjes zich trouwens niet meer kisten!
...de mens wikt ('wikkelt') maar God beschikt!
Wie een put graaft voor een ander valt er zelf in! (En dat geldt voor iedereen in dit dorpje...)
Af en toe kom ik - al snuisterend in mijn paperassen - een klasfoto tegen van ca 1985, toen ik aan het college in Veurne studeerde. De laatste maanden kon ik via internet al heel wat oude klaskameraden opsporen, eentje is overleden (al vele jaren geleden) en van anderen ben ik elk spoor bijster.
Sommigen zijn landbouwer geworden, een ander is militair, enkelen hebben een eigen zaak, enz. Eentje woont hier vlakbij en zie ik nog regelmatig.
Onlangs kwam ik in contact met een 'oude' klasgenoot die ik altijd heel erg wist te waarderen. Zijn spoor was ik bijster, tot ik onlangs zijn naam ontdekte op het bidprentje van een oude Eggewaartsenaar. Hij stond er vermeld als kleinkind.
Na wat extra zoeken vond ik hem eindelijk terug! Niemand die me nu kent zal dit willen geloven maar als student was ik niet altijd van de braafste... Door dat contact van enkele weken terug werd ik me daarvan opnieuw bewust. Ik was immers nogal hevig bezig met het gooien van krijtjes. Naar de medestudenten en soms ook naar doelwitten als het schoolbord en enkele leraren (al waren er maar heel weinig leraren die zich dat lieten welgevallen...).
Ook mijn broers waren niet van de braafste, soms zaten we gezellig met zijn drietjes in de strafstudie. Maar ook daar vlogen we soms buiten als we het daar al te bont maakten... Veel hing af van wie die strafstudie gaf... Een bepaalde priester, EH Terrie, was een geliefd doelwit van spot. We gooiden inktdruppels met onze pen op zijn blauwe schort op het moment dat hij ons passeerde tussen de studiebanken. Wast het echter 'Tarzan' of 'Neuze', dan waren we héél braaf... Van die mannen was ik toch wel wat bang, met hen moest je het niet in je hoofdhalen om de 'plezanten' uit te hangen!
Andere studieleraren waren 'Tallore' (De Loore of zoiets denk ik, ik heb nooit de echte naam van deze brave mens gekend...). Hij werd soms knettergek van ons, toen we in het tweede moderne zaten. In het derde had ik dhr Kesteloot als studiemeester. Daar viel niet mee te lachen en het regende straf bij hem. Ooit had ik een draagbaar radiootje mee en per ongeluk (of wat dacht je?) duwde ik op 'on' en een seconde lang (niet langer!) klonk er een keihard geluid door de studiezaal. Niemand die het hoorde blijkbaar, het was dan ook onvoorstelbaar dat iemand een radio zou laten spelen in Kesteloots studie. Ik kon de knop dus na een kleine seconde terug 'uitzetten' en haalde mijn hand heel behoedzaam uit mijn boekentas. Maar Kesteloot had het natuurlijk gehoord en gezien, ik was een vogel voor de kat, dacht ik even. Maar Kesteloot keek alweer de andere kant uit en ik was gerustgesteld. Eventjes later wandelde hij tussen de studiebanken zoals hij regelmatig deed. Ik was me van geen kwaad meer bewust... totdat ik aan mijn haren uit mijn studiebank getild werd. Kesteloot deed me enkele seconden in de lucht zweven. Ik riep luid : 'Lat me los!' En dat deed hij. Hij wandelde gewoon terug naar zijn lessenaartje vooraan en deed alsof er niets gebeurd was.
Ik voelde dit echter nog maandenlang, hij had me echt ferm pijn gedaan. Wanneer ik met ongenoegen terugdacht aan deze in-greep van Kesteloot en hij me aankeek om uit te zoeken of hij me geen straf kon geven voelde ik steevast aan mijn haar. Met mijn rechterhand bevoelde ik dan heel voorzichtig mijn haardos, daarbij pijnlijke grimassen makend. Kesteloot's gezicht kleurde dan bloedrood van 'coleire'. Wie laatst lacht...
Intussen zijn hier vele jaren over heen gegaan en kijk ik met vreugde terug op de vele mooie momenten in mijn studietijd.
Op de rommelmarkt vorig weekend liepen er heel wat verzamelaars rond. Gewone rustige mensen maar ook van die 'gejaagde gekken', die er niet voor terugdeinzen om anderen een voetje te lichten, althans figuurlijk. Ze zouden hun ziel verkopen voor een speciaal boek, tijdschrift, postkaart of doodsprentje...
De enen zijn natuurlijk nog rapper dan de anderen, en er kan natuurlijk maar een de allerrapste zijn. Daarom houden sommigen elkaar heel goed in het oog. Als de ene op een bepaalde stand iets bekijkt zal het wel interessant zijn, zodat in enkele minuten tijd heel de boel zich verdringt rond één map met postkaarten of een hoop bidprentjes. Van zodra de eerste de map uit handen geeft staan er een half dozijn anderen klaar om 'een slag' te slaan... Of om 'gesten' te doen achter een ander zijn rug...
En, wie niet rap is, moet slim zijn. Er wordt dan ook de hele tijd 'kwaad verteld' over de anderen. De anderen zijn gulzig, gierig en egoïstisch. Sommigen gunnen de andere het kaas op hun brood niet. En dat noemt zich dan 'verzamelaar'!
Met een zeker amusement luister ik naar al die roddels, zo gaat de tijd wat vlugger voorbij. Sommige van die verzamelaars laten niets onverlet om anderen in een slecht daglicht te plaatsen, en zo de 'concurrentie' de duvel aan te doen, om dan zelf des te meer kunnen verkopen. Zo kwam er een oud ventje op de beurs, een simpele ziel, hij liep in een grote boog om een stand waar iemand heel wat interessante prentjes meehad. Door de geniepige pietpraat van een andere verzamelaar komt de man niet meer kopen bij die brave standhouder. Door het geroddel van de laatste dagen weet ik precies hoe de vork in de steel zit. Die roddelnonkels willen eerst hun eigen voorraadje kwijt aan dat zielig oud ventje... Hoe laag kan je vallen... Ik zwijg want het zijn mijn zaken niet. Maar wie wind zaait zal storm oogsten!
Tegenwoordig heb ik steeds nogal weinig verwachtingen wanneer ik me voorbereid op een antiek- of ander beurs. Vandaag duurt het lang eer mensen beslissen tot aankoop van een waardevol boek of stuk antiek.
Afgelopen weekend was het weer zover : rommelbeurs in de beurshallen te Brugge. De Oekraïne-werkgroep zette voor de zoveelste keer haar beste beentje voor om er iets moois van te maken. Heel wat vrijwilligers zetten zich belangeloos in olv Luc Sneppe.
Tijdens het opstellen was er een drukte van jewelste. Antiquairs en pseudo-antiquairs, verzamelaars en ook enkele echte ambetanterikken, enkelen met 'lange vingertjes', en vele anderen maakten jacht op koopjes. Zonodig met wat elleboogwerk. Kwestie van de eerste te zijn. Zo was er iemand die een collectie Liebigprentjes vond. Hij nam ze in de handen, men vroeg er een groot bedrag voor en hij wilde 'wat' afpingelen. Maar dat werd hem onmogelijk gemaakt door enkele 'collega's' die aan de verkoper teken deden en hem toeriepen dat zij ook 700 euro wilden geven. Dus was er geen sprake meer van afpingelen en moest de man de volle pot betalen.
Zelf vond ik wat boeken en zo. Men kwam me zeggen dat er iemand met grote heiligenbeelden gearriveerd was. Ik repte me naar die stand, bekeek de beelden. Loodzwaar want in massieve eik... maar voor mij toch 'te licht bevonden' want ik vemoedde dat de beelden veel jonger waren dan ik aanvankelijk dacht. Zo zag ik een bisschop met een zowaar bijna woeste gezichtsuitdrukking... wat me onmiddellijk deed denken aan de Sint-Rochusbeelden die men tegenwoordig invoert uit de Filippijnen. Precies dezelfde lelijke tronie en baardje. Aanvankelijk bracht ik een bod uit op die bisschop maar gelukkig ging men hier niet op in.
Het publiek. Heel wat verzamelaars dus, ook nogal wat 'beroeps'. Maar ook veel rare tiepen, op de duur leek het wel een freakshow. Enkele mensen met een handicap passeerden de revue, sommigen van hen achtte ik echt niet in staat om op hun eentje, zonder begeleiding dus, zomaar rond te lopen. Eentje passeerde gisteren zaterdag zeker 30 keer voor mijn 'kraam', vandaag weer zo eentje.
Velen klaagden over de verkoop maar meestal was dit hun eigen schuld, je kan immers niets verkopen als je enkel waardeloze rommel aanbiedt. Met uitzondering dan van oud of nieuw kerstmisgerief, oude 'kleren' en bucht van boeken (eentje had enkel franstalige voddeboeken bij...). En allerlei andere brol ging ook vlot over de toog. Mooiere zaken echter bleven meestal onaangeroerd, uiteraard omdat het kostenplaatje meteen veel hoger was.
Enkele mensen spraken me aan over het ongeval van Stefaan Louwagie en zijn vrouw, vorige week vrijdag. Ze snappen niet hoe iemand zomaar van rijstrook veranderde en hierdoor twee brave achtbare burgers het leven ontnam. Ik kan enkel hopen dat het gerecht de dader passend aanpakt, zodat die tiep passend gestraft wordt.
Een jonge moeder en kind kwamen aan mijn stand. De moeder vroeg me opeens : 'Kan dat zijn dat jij in de dierentuin van Antwerpen werkt?' Ik : 'Ja, soms val ik in tijdens de weekends en hang er de aap uit!' De dame verduidelijkte daarna wat ze precies bedoelde : in de zoo zou er iemand werken die nogal op mij lijkt. Weet ik veel... maar vind het wel grappig.
Ik zag er vele tientallen kennissen en het was gezellig babbelen. De verkoop viel wat tegen, mijn winkel een viertal dagen sluiten voor wat kleine verkopen is natuurlijk niet de max, maar er komt zeker 'wat' naverkoop. Ook kreeg ik enkele aanbiedingen, o.a. twee houten heiligenbeelden van meer dan 700 jaar oud. Waw! En waarom zo oud, vroeg ik, bij deze mensen thuis op bezoek? Ewel, omdat de kerk zelfs nog ouder was! Wat een uitleg...
Zoals elke woensdag tijdens de kerstmarkt op de Grote Markt is het heel druk bij de winkel. De markt gaat dan immers door op de Burg zodat honderden mensen de galerij in- en uitlopen met hun 'vers' fruit en 'groenigheden'. Soms is de helft al 'plukkerot' wanneer de sukkels thuis komen, want tegen dan is de boel ontdooid...
Bejaarden hebben voor niets geen tijd wanneer ze op pensioen zijn, maar een 'potje commeren' kan er steeds nog wel bij. Ik doe me te goed aan enkele lekkernijen van het 'kiekenkraam', diep weggedoken achter mijn 'bureau' - kwestie van niet voortdurend op de vingers gekeken te worden door vrekken die iedere euro in veertien bijten om toch maar rijk te sterven... Ze kijken je met grote verlekkerde ogen aan en zo heb je het gevoel dat ze gewoon de helft van je borden tussen de kiezen plooien. Neen, dat vind ik dus niet leuk.
Hoe ouder, hoe erger ze soms zijn. Op een moment zie ik enkele lelijke gerimpelde tronies door de etalage gapen, ik dacht eerst dat er een halloweenposter was blijven hangen... Commentaar met bakken : 'Wie koopt dat toch nog?' 'Dat zou ik niet in mijn kot willen hebben!' Ik spring recht en loop naar de deur en zeg die 'stoetemule' : 'Ewel madamtje, ik zou jou ook niet in mijn kot willen hebben!' De dames lachen zo hard dat de stukken er bijna af vallen... Als de mensen maar kunnen lachen...
Wat later komen er drie - zo mogelijk nog lelijkere - vergane glories aangetreden. Ik ben benieuwd wat die drie te vertellen zullen hebben wanneer ze aan mijn vitrine belanden... Eentje duwt een looprekje voor zich uit, krakende wagens lopen natuurlijk het langst, of niet soms? Ze krijst : 'Ewel je moet nu eens kijken naar mij, dat is toch geen gezicht?' (inderdaad!) Ik wil naar het rustoord maar ik geraak er niet in, er is een hele wachtlijst voor mij... en d'er lopen er daar rond die beter kunnen lopen dan ikkikke! Ikke moetn nu wachtn toetat er nog negen dood vallen!' De anderen knikken meewarig. De krakende vervolgt : 'En tegen die tied kan ik zelve al dood zijn!' Waarop een andere antwoordt : 'Ewel dan is je probleem toch opgelost?' Dat laatste mens heeft 'overschot van gelijk'...
Engelsen bij de vleet. Een koppeltje komt binnen en begint een heel verhaal af te 'steken'. Dat ze voor twee dagen hier in Brugge zijn en dat ze mijn winkel de mooiste van heel 't stad vinden. Ik ben natuurlijk zeer vereerd... Ze blijven maar praten en praten... en praatjes hebben die engelsen meer dan genoeg. In die negen jaar dat ik hier mijn winkel heb is er hoogstens een engelsman die iets aan me kocht. Voor de rest enkel praatjes. Plots vragen ze me iets : de prijs van een of ander hebbedingetje. Ik bedenk dat ze zullen zeggen : spijtig maar die 20 euro is boven mijn budget. dus schrijf ik met koeien van letters op een briefje : 'SORRY, NO ENGLISH SPOKEN!!!' En ... weg zijn ze! Dat heb ik weer eens goed opgelost..
Voor de duidelijkheid : ik heb een groot hart voor oudere mensen, maar ze moeten weten waar de grenzen liggen, ik ben ook maar een mens hoor!
Het voorbije weekend was er weer de jaarlijkse antiquarenbeurs in Mechelen. Het is de enige in zijn soort in ons land. Altijd heel gezellig met deelnemers uit Nederland, Duitsland, Vlaanderen, Wallonië en Frankrijk. Sommige collega's zie ik slechts één maal per jaar, daar in Mechelen.
Als je op de binnenkoer van het cultureel centrum staat zie je de immense toren van de Sint-Romboutskathedraal voor je opdoemen. En dan die mooie beiaard die mooie liedjes speelt om het kwartier. Zalig!
Het uitpakken verloopt vlot want de deelnemers komen niet allen tergelijkertijd. Het koor van de voormalige minderbroederskerk is afgesloten zodat de standhouders die normaal in het koor staan nu in de brede gang een plaatsje krijgen. Iedereen hoopt op een geslaagde beurs dit weekend.
Vrijdag om 14u00 start de beurs. Wat eerder, in de voormiddag, komt een man binnen met een lieve hond. Wij kijken even op, want op dit uur verwachten we nog geen kat... laat staan een hond. Bij nader toezien blijkt het een blinde te zijn met zijn geleidehond. Ik - positief ingesteld als altijd - bedenk dat hij misschien op zoek is naar oude brailleboeken... maar ik weet bij God niet hoe lang die al bestaan en of er notabene iemand is die zoiets meeheeft... Al gauw geeft de man te kennen dat hij gewoon zijn hond even uitlaat... Pech natuurlijk voor ons maar dit voorval geeft ons goede hoop : iedereen zal ons vinden, zelfs wie blind is...
Er is redelijk wat volk maar niemand blijkt gehaast om een 'koop' te doen. Of zoals men in Nederland zegt : de 'gretigheid' is zoek. Heel wat bezoekers geven forfait omdat men slecht weer voorspelde. Andere mensen zijn niet langer geïnteresseerd in aankopen. Ze komen prijzen vragen en achten zich dan heel gelukkig met de volgende bemerking : 'Ik wist niet dat ik zo rijk was!' of : 'Het wordt tijd dat ik zelf begin te verkopen (uit de eigen collectie)'. Van enkele bezoekers weet ik dat ze enkel komen om boeken te bepotelen, ik probeer ze dan ook wat te ontmoedigen, ervoor te zorgen dat ze geen vodden maken...
Gelukkig mag ik de eerste dag een goede klant verwelkomen die er voor zorgt dat ik voor een groot deel uit de kosten ben. Op zaterdag is er minder interesse. Ik zie hoe langer hoe meer oude mannetjes passeren die zich enkel wat komen warmen. Op zondag is er wat meer verkoop, vooral naar het einde van de beurs toe. Enkelen die vrijdag en zaterdag beloofden terug te keren stuurden hun kat, heel fraai is dat! Op het einde van de beurs ben ik redelijk tevreden, ik hoop wat nieuwe klanten te mogen verwelkomen in Brugge. We zullen immers zien zei de blinde!
Overlijden van genealoog Stefaan Louagie uit Zerkegem
Deze namiddag las ik met groeiende verbijstering dat Stefaan Louagie en zijn vrouw vrijdag om het leven kwamen. Een man (Ewoud Pollentier) uit Oudenburg reed met zijn grote BMW in op de auto van Stefaan. Naar horen zeggen deze namiddag was de aanrijder wat eerder als een gek vertrokken uit Ettelgem, waar hij ergens in een café amok maakte en daar de biezen moest nemen... Nog volgens horen zeggen in Oostende zou hij zelfmoord hebben willen plegen... Ongelooflijk... Indien dit waar is... : zijn er geen andere manieren om zichzelf van het leven te beroven? Moet je dan twee onschuldige hardwerkende mensen laten verongelukken? Rijd je dan beter niet zélf tegen een boom of zo? Ik begrijp het echt niet...
Ik kende Stefaan al ruim vijftien jaar. Nadat bepaalde onverlaten me uit het grootseminarie 'kieperden' (of moet ik zeggen 'rolden', niet letterlijk te nemen aub!) kon ik me wat meer bezig houden met mijn genealogische opzoekingen, mijn grote passie tot op vandaag. Het is immers zo dat de president en bepaalde andere personen 'niet graag hadden' dat ik me bezighield met zo'n zaken... (het lef!). Tijdens het beoefenen van mijn hobby leerde ik heel wat aangename mensen kennen, mensen die ik nu nog regelmatig ontmoet.
Zo ook Stefaan. Hij was niet zoals de meeste andere genealogen. Daarmee wil ik zeggen : hij was niet enkel een fervent genealoog, hij was super-actief! Hij was steeds op jacht naar allerlei genealogische bronnen, zoals uitgegeven stamboomboeken, allerlei genealogische info op cd-rom van collega's-vorsers, enz. om het allemaal op het www te zetten. Resultaat : zo'n 200 000 personen of meer. Ook ikzelf en heel wat familieleden staan op zijn website.
Als handelaar zocht ik heel wat van die stambomen in boekvorm voor hem. Heel dankbaar kocht hij ze van mij voor een uiterst zacht prijsje want het was voor het 'goede doel'. Regelmatig vond ik bidprentjes van naamgenoten van hem, spijtig genoeg moet er straks nu eentje van hemzelf gemaakt worden...
Heel het Brugse en vele mensen daarbuiten rouwen om zijn heengaan (en dat van zijn vrouw). Stefaan was alom gekend als een goedlachs en uiterst hulpvaardig man. Een goede leraar met een groot hart voor al zijn studenten. Een goede vader voor zijn twee zonen die in één klap vader en moeder verliezen.
Deze avond ging ik speciaal naar het VVF te Oostende waar ik heel wat kennissen aantrof. Iedereen zat er wat bedrukt en verslagen bij, iedereen kende Stefaan immers heel goed, normaal gezien zou hij deze avond ook hier aanwezig zijn. Eén persoon in het bijzonder had het bijzonder moeilijk met dit grote verlies, zijn gezicht sprak boekdelen en het deed me pijn aan het hart...
We zullen Stefaan zeker niet vergeten en wensen zijn zonen heel veel moed nu ze zonder ouders verder moeten.
Booking.com is heel bekend. Je kan er voor een 'prijsje' hotels boeken. Eigenlijk klopt hier een en ander niet.
Goeie prijzen krijg je meestal op minder interessante tijdstippen, op tijdstippen waarop vele hotels weinig klanten hebben. Verder krijg je dan soms minderwaardige kamers zoals kamers aan de achterzijde van het gebouw, kamers op het derde verdiep waar geen lift is, kamers voor rokers, kamers met een lelijk uitzicht, kamers aan een drukke straat waar je geen oog dicht kan krijgen...
Verder is dan vaak het ontbijt niet inbegrepen in de prijs. Zeker weten dan dat ik daar een vinnige heel negatieve opmerking over maak en géén ontbijt tegen meerprijs, telkens onder het mom dat ik dan eindelijk maar eens begin te diëten...
Op die manier kan je natuurlijk een 'lagere' prijs aanbieden... Eigenlijk verkopen hotels enkel lucht : een ruimte met een bed. Zaak is dus als hotel je klanten wat te verwennen, ervoor zorgen dat de klant zich welkom voelt, dat hij ergens waar voor zijn geld krijgt...
Gelukkig maakte ik het gelukkig nog niet veel mee om me 'bij de aap gelogeerd' te voelen. En indien ik niet tevreden ben dan hebben ze het héél goed geweten!
Hoe is het toch mogelijk dat twee boten op volle zee op elkaar invaren? Is er dààr geen plaats genoeg misschien? Je kan elkaar van ki-lo-me-ters zien afkomen op een rustig 'vaartje'...
Op die boten stikte het van de Polen, mensen uit de Filipijnen, enz. Misschien was er op taalvlak een klein communicatieprobleem? De kapitein die zegt dat ze naar rechts moeten varen en de stuurman die er geen jota van begrijpt en het stuur naar links gooit?
Het moge een magere troost zijn : 1300 splikspinternieuwe auto's naar de haaien! Een gat in de markt, de automarkt dus. Extra werk aan de winkel dus!
Ik ben heel blij een winkel te hebben in het hartje van Brugge, waar elke dag mensen uit werkelijk héél de wereld op bezoek komen. Eventjes leek het of ik zou verhuizen naar een oude lelijke kille kerk in de Westhoek, kwestie van wat meer plaats te hebben om alles mooi uit te stallen. Intussen is echter overduidelijk gebleken dat ik van een geluk bij een ongeluk mag spreken dat ik op een nog steeds onbegrijpelijke wijze mijn slag niet hen thuisgehaald toendertijd... Politiek blijft helaas echter heel vaak een 'vuil spelletje' te blijven. Soort zoekt soort, het is allemaal één pot nat daar in dat verre steedje. Ik zou zo niet kunnen leven...
Een nadeel hier in Brugge is echter dat massa's toeristen de 'gewone mensen' overrompelen... Drie vierden van de bezoekers komt enkel kijken naar een soort Bokrijk. En ondertussen maar smikkelen en sneukelen, op de Kerstmarkt van die vettige worsten en hamburgers binnenschrokken, goeikope gluhweintjes binnenkletsen, genevertjes achterover kappen, vieze reuzegarnalen opvreten, ... Wafels die niet echt lekker geuren en vettige frieten met ketchup rondzeulen langs de etalages... Sommigen durven (ik bedoel : proberen) mijn winkel binnen te komen met die stinkende bazaar. Meestal is één blik van mij genoeg om hen buitensdeurs te houden, om hen wandelen te sturen.
Vooral de Chinezen komen overal ongegeneerd binnenlopen, sommigen zitten dan drie minuten te peuzelen aan een pralientje. Dan is hun voorraad half op. In een doorzichtig plastiek zakje zit dan nog een pralientje, goed voor nog eens drie minuten peuzelplezier wanneer ze bij een volgende winkel komen.
Ook zijn er meer en meer Russen. In de media hoor ik dat het meestal kapitaalkrachtige mensen zijn maar daar heb ik in mijn zaak nog helemaal niets van gemerkt.
Personeelslid van de Belgacomwinkel in Sint-Michiels, ontsnapt uit zottekot?
Het is tegenwoordig heel erg gesteld met de service van Belgacom. Zolang je maar mooi je factuurtjes betaalt is er geen vuiltje aan de lucht. Veel geld voor weinig of geen service. Bijna twee weken lang had ik geen internetverbinding. Héél vervelend want iedereen die een mailtje stuurt verwacht dat ik heel vlug antwoord, wat ook normaal is.
Zonder aanwijsbare reden liet mijn 'internet' het dus plots afweten. Ik ging naar drie verschillende 'gevestigde' zaken in Brugge om mijn probleem op te lossen. Maar telkens werd ik 'afgepoeierd' met de meeste idiote uitvluchten : 'Sorry, maar wij kunnen daar ook niets aan doen!' of 'Ik en mijn collega's zijn niet echt technisch onderlegd.' of 'Er zijn vaste procedures : wij mogen jou niet helpen, je moet dat oplossen via de telefoon.' Niet te geloven!
Dus bel ik dat gratis 0800 nummer van die sukkels. De eerste keer moet ik 50 (VIJFTIG) minuten wachten voor er een levend wezen aan de lijn komt. Ik ben nog niet uitgesproken of er wordt ingehaakt. Daarna weer meer dan een kwartier. De dame zegt dat ze me niet kan helpen en dat het aan mijn computer ligt... Dus ga ik naar het hoofdkantoor van Belgacom aan de achterkant van het station. Daar zie ik dat hun winkel verhuisd is naar een pand een paar kilometer verderop. Geen zorg natuurlijk, wat is nu een paar kilometer als je met de wagen bent.
Aangekomen in de nieuwe zaak op St-Michiels zie ik drie 'loketten' met één personeelslid. Wanneer ik aan de beurt ben zijn we weer een uur verder. Ik besluit niet te vertrekken voor ik weer internetverbinding heb, daarom heb ik mijn laptop bij zodat ze me niets meer op de mouw kunnen spelden. De dame aan het loket, zo'n lui loeder, met van die domme koeienogen, een 'zittend gat' en een saaie stem, kijkt me - ja wat wil je - dom aan. Ze zegt dat ik mijn laptop weer mag opbergen want dat dat haar werk niet is. Ze 'troont' me enkele meter verder mee naar een wand met ... een telefoontoestel. Ik moet daar op een knop drukken en mijn problemen uitleggen. Niet te geloven! Het is een franstalige die met moeite wat nederlands spreekt. Ik vraag hem om een 'nederlandssprekende' collega door te geven maar dat begrijpt hij niet. Ik haak in en verlaat de winkel.
Thuis pieker ik me suf over wat ik nu moet doen. Dan maar eens 'Systeemherstel' proberen... en je zal het niet geloven maar meteen kon ik weer surfen!
Moest ik mijn klanten zo behandelen als dat gespuis van Belgacom dan was ik al lang aan de dop!
Het ware gezicht van de kalkoen, bezin dus eer je begint...
Een konijn, tot de tanden bewapend... Onlangs gespot in Eggewaarts!
