Het is allemaal wat geruisloos voorbijgegaan, maar ondertussen ben ik zes maanden in dienst bij mijn broodheer. Als beloning vorm ik vandaag het voorwerp van een heuse detachering. Al dient gezegd dat ook de lieden van de NMBS daartoe hebben bijgedragen. Door hun werkonwilligheid ben ik veroordeeld om uitzonderlijk in het lokale kantoor in Leuven post te vatten. Er was hier toch nog een computer vrij, zodat ik me niet zou vervelen.

Dat laatste lukt eerlijk gezegd niet helemaal. Wanneer ik niet in het zicht zit blijken de collega’s mij beduidend minder werk toe te schuiven. Tijd genoeg dus om alvast de bezienswaardigheden in München onder de loep te nemen. Wat qua tijdsbesteding zowat het equivalent is van eens goed gaan pissen. München is zo’n stad die het niet echt van z’n bezienswaardigheden moet hebben, lijkt me. Tevens kwam ik erachter dat sinds 1945 welgeteld twee grote persoonlijkheden in München ter wereld kwamen. Het betreft de levende legendes Philip Lahm en Lou Bega. Noem München een bakermat van talent en ik wijs je een leugenaar aan.

Voor het overige is het best leuk om eens in mijn eigen stad te werken, op letterlijk vijf minuten wandelen van mijn venster (het hoeft niet altijd de deur te zijn die met de pluimen gaat lopen). Het moet van de lagere school geleden zijn dat ik nog eens zo dicht bij huis de verplichte uren zat af te tellen. In een fraai decor trouwens. Het gebouw hier is ingebed in een post-industrieel, euh, industriepark. Mooie lanen, veel groen, een langwerpige vijver en zelfs een palmboom zorgen voor de vakantiestemming. Ook de binnenkant is met zijn minimale maar moderne inkleding post-industrieel te noemen. Net als mijn werkprestaties, die ook niet direct een hedendaagse bewerking van de film Daens zullen halen. Het is nu gewoon wachten op de aankomende vrije dagen, waarin zoals gezegd de detachering naar het oogverblindende München plaatsvindt.