Verkneukelen. Zelden was een werkwoord zo op zijn plaats als vorig weekend. Er zou een daad gesteld worden waarbij een slachtoffer ging vallen. Ik, de steller van de daad en dus de facto de dader, zou afrekenen met een demon uit het verleden die zijn schaduw in één moeite door over het heden en de toekomst wierp. De voorbereidingen hadden moed en inspanningen gevergd, maar alles was nu in gereedheid voor de finale klap. Nog een laatste calvarietocht misschien, waarna onze wegen voorgoed zouden scheiden.

Mezelf verkneukelend toets ik het nummer van Proximus in op mijn gsm. De wetenschap dat ik ongetwijfeld haast eeuwig in wachtstand gezet zal worden onder het aanhoren van omstandige felicitaties vanwege mijn geduld, kan de voorpret nauwelijks drukken. Dit keer ben ik bereid alles door de vingers te zien. Proximus slaagde erin om ons bij onze verhuis een week lang zonder internet te zetten op het oude én het nieuwe adres, begon zonder communicatie onze stoep open te breken, factureerde naar hartenlust voor diensten die ze niet leverde, was aldoor onbereikbaar voor commentaar en als klap op de vuurpijl bleek het bureaucratisch kluwen zo gesofisticeerd dat zelfs een klacht indienen onbegonnen werk was. Zouden ze er ooit spijt van krijgen? Het antwoord is ja. Nu.

Slechts een paar jaar van weifelen ging vooraf aan mijn besluit. We gaan ons leven verder leiden zonder digitale tv, de kabel wordt gecut en ik verheug me erop. Om de schok te dempen heb ik ter voorbereiding alvast een abonnement bij TV Vlaanderen genomen. Het blijkt veel goedkoper, gebruiksvriendelijker en sneller. Voeg daar gratis toegang tot Belgisch voetbal aan toe en tel uit je winst. Voor het gemak zal ik het hier doen: 25 euro per maand én dus gratis toegang tot Belgisch voetbal erbovenop. 

Ik ben nu helemaal klaar om van wal te steken, dat Proximus mag oprotten zal ik zo eloquent mogelijk aan Proximus himself duidelijk maken. Na enkele seconden(!) al hoor ik een mensenstem aan de andere kant van de lijn. Een übervriendelijke Nederlander staat me te woord, drukt zijn spijt uit over mijn voornemen, brengt alles onmiddellijk in orde en zorgt voor een creditnota. Waarom ik niet langer van de Proximus-diensten gebruik wil maken? Ik hoor mezelf stamelen dat het met de streamingkanalen te maken heeft. Uit lafheid duid ik Netflix als de grote boosdoener aan. Mijn gesprekspartner heeft er nog begrip voor ook. Mijn in woede gedrenkt leedvermaak weet niet waarheen, de uitlaatklep is vakkundig afgesloten. Van euforie is geen sprake meer. De laatste smerige Proximus-truc is een feit.